ตอนที่ 18 - ร้านหยก
1/2 (พรุ่งนี้ผมลงชดเชยเพิ่มให้นะครับ)
ตอนที่ 18 - ร้านหยก
จงชางโยนของในตู้ทั้งหมดให้เจียงหลิน เจียงหลินเก็บพวกมันเข้าไปในพื้นที่มิติ จากนั้นก็เข้าไปกอบโกยของฝั่งหลังโกดังต่อ ได้ทองรูปพรรณเพิ่มอีกจำนวนหนึ่ง
เจียงหลินมองไปยังเครื่องประดับเงิน ทองรูปพรรณ และอัญมณีในพื้นที่มิติของเธอ คิดว่าการเดินทางครั้งนี้ ช่างคุ้มค่าจริงๆ
เพราะในห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่เช่นนี้ ตามปกติแล้วสินค้าที่พวกเขานำมาขายมักไม่ใช่ของปลอม
พวกเครื่องประดับที่อยู่ในพื้นที่มิติของเจียงหลินตอนนี้ มีจำนวนมากพอที่จะเปิดร้านได้
จากนั้น พวกเธอก็มุ่งหน้าไปยังแผนกอาหารโซนซุปเปอร์มาร์เก็ตในห้างต่อ แต่ในโซนนี้ มันต่างกับโซนเครื่องประดับอย่างเห็นได้ชัด
ที่นี่เต็มไปด้วยร่องรอยการรื้อค้นโดยฝีมือมนุษย์ ชั้นวางของพัง ข้าวของมากมายกระจัดกระจายตามพื้น
เสี่ยวชิงพบรูบนกำแพงด้านหนึ่งซึ่งใหญ่พอที่คนจะเดินผ่านเข้าไปได้ คาดว่าคงเป็นฝีมือของคนที่คุ้นเคยกับโครงสร้างห้างสรรพสินค้าเจาะเข้ามาจากภายนอก ไม่อย่างนั้นก็เป็นคนที่ติดอยู่ข้างในแล้วเจาะทางออกไป
อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนคนที่ทำช่องๆนี้จะค่อนข้างรีบร้อน มีหลายจุดที่ยังเก็บกวาดไม่หมด พวกเจียงหลินยังพบอาหารและน้ำอีกเป็นจำนวนมาก
นอกเหนือจากอาหารและน้ำแล้ว พวกเธอยังรื้อค้นหาสิ่งของต่างๆเพิ่มเติม เพราะยังไงซะ เจ้าพวกนี้จะมากหรือน้อยสามารถนำไปแลกแกนคริสตัลในฐานได้
ยิ่งตอนนี้มีเจียงหลินเข้าร่วมทีม พวกเธอก็ยิ่งเอาของทั้งหมดที่ขายได้ติดไม้ติดมือกลับมา
...
ท้องฟ้าเริ่มมืดลง
ซอมบี้ตอนกลางคืนจะว่องไวและอันตรายกว่าตอนกลางวัน ทุกคนจึงตัดสินใจเดินทางกลับพร้อมสัมภาระเต็มพิกัดก่อนพระอาทิตย์ตกดิน
ระหว่างทางกลับฐาน ทุกคนอารมณ์ดี หัวเราะกันไปตลอดทาง
เจียงหลินค่อยๆ ปรับตัวเข้ากับวันสิ้นโลก
หลังจากกลับมา ทุกคนมารวมตัวกันในอพาร์ตเมนต์ของมู่เย่ชิงและเริ่มแจกจ่ายเสบียง
เจียงหลินเพิ่งเคยเข้ามาในห้องของมู่เย่ชิงเป็นครั้งแรก ทุกที่ภายในห้องเขียวขจี ค่อนข้างขัดกับสภาพแวดล้อมแห้งแล้งในวันสิ้นโลก
แน่นอน เจียงหลินรู้ว่าสีเขียวพวกนี้ส่วนใหญ่เป็นพืชกลายพันธุ์ เธอนำของที่เก็บไว้ในมิติออกมาแบ่งกับทุกคน พร้อมพูดว่า “ฉันไม่ขาดแคลนอะไร ขอแค่พวกอัญมณี เงิน กับทองที่หาได้ก็พอ”
ทั้งทีมจ้องมองมาที่เธอด้วยความทึ่ง ทุกคนทราบกันดีว่าในตอนหยางหนานรุ่ย อีกฝ่ายทำตัวปากสิงโต พยายามแทบจะกลืนกินทุกอย่างที่ทุกคนหามาได้
แต่เจียงหลินกลับตรงกันข้าม นี่เล่นเอาพวกเธออึ้งไปพักหนึ่ง
แม้ว่าอัญมณีทองคำและเงินจะเป็นประโยชน์กับเจียงหลิน แต่ในวันสิ้นโลก ราคาทองคำ เงิน หรือเครื่องประดับอื่นๆมันต่ำมาก ของล้ำค่าในอดีต มีค่าไม่เท่าอาหารสองสามห่อด้วยซ้ำ
“เธอเองก็มีส่วนช่วยเหลือทีม ดังนั้นควรแบ่งเท่าๆกัน” มู่เย่ชิงหยิบห่ออาหารดีๆสองสามห่อ และยื่นให้เจียงหลิน
“ใช่ๆ” คนอื่นๆก็พูดเป็นเสียงเดียวกัน
“ไม่เอา ไม่เอาหรอก” เจียงหลินรีบปฏิเสธ “ฉันเป็นผู้ใช้พลังมิติ ในมิติของฉันกักตุนพวกมันไว้เยอะแล้ว” เจียงหลินสามารถเดินทางไปกลับระหว่างสองโลก ดังนั้นไม่ขาดแคลนเรื่องอาหาร
นอกจากนี้เธอยังรู้มาจากปี้ฉู่ว่าหยางหนานรุ่ยได้ฉกฉวยสิ่งต่างๆมากมายไปจากทีมธาตุไม้ นำไปเยอะชนิดที่ว่ากะเอารวย
เจียงหลินกลัวว่าพวกเธอยังยืนกรานที่จะให้ต่อไป เลยรีบหาข้อแก้ตัวหนีไปก่อน
หลังจากที่เธอจากไป ห้องเงียบไปพักหนึ่ง ในที่สุดปี้ฉู่ก็พูดด้วยอารมณ์
“มู่เย่ชิง! ในที่สุดเธอก็รู้จักหาคนดีๆมาเข้าร่วมทีมได้ซักที!”
ในเวลาเดียวกัน ณ ที่อยู่ของผู้ใช้พลังธาตุทอง
ชายในชุดสูทนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงาน เอ่ยเสียงขรึม “เจียงหลินผู้ใช้พลังมิติคนใหม่ที่เพิ่งปรากฏตัวได้เข้าร่วมทีมกับธาตุไม้ และได้ออกปฏิบัติภารกิจด้วยกันแล้ว เมื่อมีเจียงหลินอยู่ด้วย พลังของธาตุไม้จะต้องแข็งแกร่งขึ้นแน่ๆ ...”
ขอบแก้วไวน์แดงถูกบีบจนแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย กระจายเต็มพื้น
“นังงี่เง่าหยางหนานรุ่ย ดันพลาดปลาตัวใหญ่ไปซะได้” ใบหน้าอันหล่อเหลาของธาตุทองตอนนี้เคร่งเครียด “จะปล่อยไว้ไม่ได้! ฉันแย่งหยางหนานรุ่ยมาก็เพราะไม่ต้องการให้เกิดเรื่องแบบนี้ ถ้ายังชักช้าต่อไป แล้วมู่เย่ชิงแข็งแกร่งขึ้นแล้วล่ะก็ ...”
“ไม่ได้การ! ต้องหาวิธีกำจัดปัญหานี้!”
...
เจียงหลินไม่รู้ว่ามีคนกำลังคิดหยุดคลื่นลูกใหญ่ที่เธอเป็นคนก่อ ขณะนี้เธอกำลังอาบน้ำอุ่นแสนสบายในอ่างอาบน้ำทรงกลมขนาดใหญ่ในอพาร์ตเมนต์สุดหรูของตัวเอง
“สบายตัวจริงๆ” เจียงหลินออกมาหลังจากอาบน้ำ เธอสวมชุดคลุมอาบน้ำ เอนกายลงบนเก้าอี้ผ้าใบที่วางไว้ตรงระเบียงกลางแจ้ง และนำกาต้มน้ำร้อนออกจาพื้นที่มิติ เทมันลงในถ้วยน้ำชา
กลางคืนในยุควันสิ้นโลกแตกต่างจากโลกปัจจุบันของเธอ อาจเป็นเพราะมีแสงไฟนีออนและป้ายไฟน้อยลงมาก ดังนั้นยามค่ำคืนเลยเห็นดวงดาวชัดเจนเป็นพิเศษ
หลังจากนอนมองหมู่ดาวอยู่พักใหญ่ เจียงหลินเก็บถ้วยน้ำชา ลุกขึ้นกลับไปที่ห้องนอนและล้มตัวนอนลงบนเตียงเนื้อผ้าไหมนุ่มลื่น หยิบหนังสือเกี่ยวกับพวกเครื่องประดับและหยกออกมาจากพื้นที่มิติ เริ่มอ่านมันอย่างตั้งใจ จากนั้นกลับสู่โลกปัจจุบันที่สงบสุขอีกครั้ง แล้วหลับฝันดี
เช้าวันรุ่งขึ้น หลังจากเจียงหลินกินอาหารเช้าเสร็จ เธอก็ไปยังห้างสรรพสินค้าใกล้บ้านอีกครั้ง และแน่นอนว่ามุ่งหน้าไปยังร้านทองร้านเดิม
อย่างไรก็ตาม ร้านทองในวันนี้ ดูมีสินค้ามากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
ครั้งนี้เจียงหลินพกของมาเต็มกระเป๋า ดังนั้นไม่รีบร้อนที่จะขายอะไร
เธอหยิบบัตรทองเข้มที่ผู้จัดการร้านให้ไว้เมื่อครั้งก่อนขึ้นมา
บัตรทองเข้มเป็นบัตร VIP ระดับสูงสุดในร้าน สามารถรับส่วนลดสูงสุด เจียงหลินอยากรู้ราคาส่วนลดหลังใช้บัตรใบนี้ อยากรู้ว่าถ้าเธอเป็นคนซื้อ จะต้องจ่ายราคาเท่าไหร่
เจียงหลินค่อยๆมองสินค้าทีละชิ้น แต่ไม่เห็นชิ้นไหนถูกใจ กว่าจะรู้ตัวก็เดินมาถึงโซนขายเพชรแล้ว
พนักงานขายเห็นบัตรทองเข้มของเจียงหลิน ก็ทราบได้ทันทีว่าเป็นลูกค้ากระเป๋าหนัก เดินเข้ามาแนะนำแหวนเพชรแบบต่างๆ
หนึ่งในนั้นคือ เพชรเกรด G color ความกระจ่าง VVS2 มีขนาด 1 กะรัต เพชรเม็ดนี้ได้ดึงดูดความสนใจของเจียงหลิน
เพราะครั้งหนึ่งเธอเคยขายเพชรแบบเดียวกับมันทุกประการ ทุกอย่างเหมือนกันเปี๊ยบ
“เม็ดนี้ราคาเท่าไหร่คะ?” เจียงหลินถาม
“วงนี้ 100,000 หยวนค่ะคุณลูกค้า ดูจาก---” เจียงหลินรู้สึกเสียสมาธิเล็กน้อยจนไม่ได้ยินพนักงานขายพูดต่อ
เพราะข้อมูลทุกอย่างของเพชร ทำให้เจียงหลินมั่นใจ ว่านี่คือเพชรที่เธอนำมาขายในราคา 35,000 หยวนเมื่อไม่กี่วันก่อน
“ราคานี้คือลดแล้วหลังหักส่วนลดจากบัตรทองใช่ไหม?” เจียงหลินถามแบบไม่พอใจเล็กน้อย
“ใช่ค่ะ ราคานี้คำนวณจากส่วนลดของบัตร VIP แล้ว ลดเพิ่มอีก 20% สำหรับคุณลูกค้า” พนักงานขายตอบเจียงหลิน และแนะนำเพิ่มอีกสองสามวงในราคาเท่ากัน
ขายแพงกว่าเดิมเกือบสามเท่า!
เจียงหลินแม้ไม่มีหัวทางธุรกิจ แต่เธอก็ยังรู้สึกได้ถึงผลกำไรที่เพิ่มขึ้นนี้ และนั่นทำให้เธอตัดสินใจไม่ขายสินค้าที่มีในตอนนี้!
วันนี้ผู้จัดการร้านก็อยู่ แต่เธอให้บริการลูกค้ารายอื่น ลูกค้าคนนั้นกำลังมองหาแหวนเงินกับแหวนชุบทองคู่หนึ่ง
ถึงจะมองหาของถูก แต่ผู้จัดการร้านไม่ได้เลือกปฏิบัติ เธอดูแลลูกค้ารายนั้นดีมาก เลยยังไม่ทันสังเกตเห็นเจียงหลิน
เจียงหลินลอบถอนหายใจ การที่เจ้าของร้านทองได้คนแบบนี้มาเป็นผู้จัดการ นับว่าได้สมบัติล้ำค่าไว้ในมือแท้ๆ
เจียงหลินเดินเล่นไปรอบๆอีกสักพัก จนกระทั่งผู้จัดการร้านเดินออกไปส่งลูกค้า และจดรายการที่ขายได้
เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นก็เห็นเจียงหลิน เผยยิ้มออกมาทันที “ยินดีต้อนรับ ยินดีต้อนรับ! วันนี้คุณต้องการให้ทางเรารับซื้อหรือสนใจซื้อสินค้าอะไรของทางเรา?”
เจียงหลินไม่ต้องการขายเพชรในวันนี้ แล้วเธอก็นึกขึ้นได้ว่าวันนี้ได้ของจำพวกหยกมาด้วย
เจียงหลินหยิบสร้อยข้อมือหยกออกมาจากกระเป๋าเธอ และส่งให้ผู้จัดการร้านดู “ช่วยตรวจดูสร้อยเส้นนี้ที พวกคุณรับซื้อมันไหม?”
“ที่นี่เรารับซื้อเครื่องประดับเงินประดับทอง รวมถึงเพชร แต่เราไม่รับซื้อหยก แล้วชิ้นนี้ดูเหมือนจะเป็นมรกตมากกว่า ข้างๆร้านเราเป็นร้านขายหยก ธุรกิจหลักคือหยก และมีพวกหยกขาวจำหน่ายเป็นบางส่วน คุณลองเอาไปให้พวกเขาดู พวกเขาอาจรับซื้อ” ผู้จัดการร้านยังคงกระตือรือร้นมาก บอกเจียงหลินอย่างละเอียด
“เข้าใจแล้ว ขอบคุณมาก” เจียงหลินขอบคุณเจ้าของร้าน และออกจากร้านทองไป
