บทที่ 72 หลี่หราน ใช้ชีวิตสมกับชื่อเสียงของปีศาจ!
บรรยากาศเงียบลง
ทุกสายตาจับจ้องไปที่ชายหนุ่มบนลานประลอง
ชายผู้นั้นสวมเสื้อคลุมสีขาวและมีรูปร่างหน้าตาที่ไม่มีใครเทียบได้ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยเจตนาฆ่าฟันและร่องรอยของความดูถูกเหยียดหยาม
สำหรับหลี่เซิงผู้ซึ่งเย่อหยิ่งจองหองเมื่อสักครู่ ใบหน้าของเขาซีดขาวราวกับกระดาษ เขาเป็นอัมพาตอยู่บนพื้นและกระอักเลือดออกมาเต็มปาก
ทันใดนั้นก็มีคนอุทานว่า “หลี่หราน เขาคือหลี่หราน!”
หลังจากเสียงแห่งความประหลาดใจดังขึ้น บรรยากาศก็เริ่มเดือดพล่าน
“หลี่หรานกลับมาแล้ว?”
“เขาคือหลี่หราน เซิงจื่อแห่งนิกายปีศาจจริงๆ!”
“สวรรค์! เป็นเขาจริงๆ!”
“เป็นไปได้ไหมว่าเขากลับมาเพื่อยกเลิกการหมั้นเป็นการส่วนตัว?”
การแสดงออกของผู้คนจากตระกูลต่างๆเปลี่ยนไปทันที
หลี่หราน ลูกชายของผู้นำตระกูลหลี่ ศิษย์สายตรงของวิหารโหยวหลัว เซิงจื่อของนิกาย!
ผู้ที่เกิดมาพร้อมกับตราประทับแห่งเต๋า
การเกิดใหม่ของจักรพรรดิอมตะ
อัจฉริยะอันดับหนึ่งในดินแดนอันกว้างใหญ่
พรสวรรค์ระดับนักบุญเพียงคนเดียวในรอบหลายพันปี...
ชื่อเรียกแต่ละชื่อนี้ทำให้อัจฉริยะทุกคนไม่สามารถเงยหน้าขึ้นได้
เงาของหลี่หรานเป็นเหมือนเมฆดำขนาดใหญ่ที่ปกคลุมทั้งเมือง แม้แต่สมาชิกตระกูลหลี่ก็ยังตกตะลึง
‘หลี่หรานกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่?’
ไม่เพียงแค่เขาปรากฏตัวอย่างกะทันหัน เขายังโจมตีและทำให้หลี่เซิงบาดเจ็บอีกด้วย สิ่งนี้ทำให้พวกเขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ
เซียวเหนียนหยุดเดิน
ขณะที่มองไปที่ร่างทั้งสองบนเวที เขาก็เข้าใจบางสิ่งขึ้นเล็กน้อย
“ไม่แปลกใจเลยที่ชิงเกอยืนกราน กลายเป็นว่าพวกเขา...”
เซียวชิงเกอจ้องมองไปที่แผ่นหลังสูงตระหง่านของเขาอย่างว่างเปล่า
ชายคนนี้ลงมาจากท้องฟ้าอีกครั้งเพื่อช่วยนาง
“หลี่หราน ในที่สุดท่านก็มา...” นางสะอื้นไห้พร้อมกับน้ำตาคลอเบ้า
ถ้าเขามาช้ากว่านี้อีกเพียงเล็กน้อย นางคงทนไม่ไหวแล้วจริงๆ
“เราเจอกันอีกแล้วนะ คุณซุน!” เห็นได้ชัดว่าเขาตำหนินางที่ปิดบังข้อเท็จจริงนี้จากเขา
แม้จะใช้เวลาอยู่ด้วยกันตั้งนาน เขากลับไม่รู้ว่าซุนชิงชิงคือคู่หมั้นของเขา!
ก่อนหน้านี้เขารู้สึกแปลกๆแต่เขาไม่ได้เก็บมันไปคิดมาก ตอนนี้ หลังจากคิดถึงการกระทำของนาง เขาก็สามารถอธิบายได้หลายอย่าง
เซียวชิงเกอลดศีรษะลงด้วยความลำบากใจ “ข้าขอโทษ ข้าแค่อยากทำให้ท่านประหลาดใจ”
“ประหลาดใจ? นี่มันยิ่งกว่าประหลาดใจซะอีก!” หลี่หรานโกรธ
“ข้าผิดเหรอ?”
น้ำตายังคงอยู่บนใบหน้าของเซียวชิงเกอ แต่รอยยิ้มของนางช่างสดใส “อย่างไรก็ตาม ข้าดีใจที่ได้เห็นท่านกลับมาอย่างปลอดภัย!”
หลี่หรานเงียบลง
เมื่อนึกย้อนไปถึงช่วงเวลาที่พวกเขาทั้งสองอยู่ในเทือกเขาสือว่าน ร่องรอยของความอ่อนโยนก็วาบผ่านดวงตาของเขา
“ข้าจะจัดการกับเจ้าในภายหลัง!”
“ข้าจะให้ท่านดูแลหลังจากนี้” เซียวชิงเกอกำมุมเสื้อของนางด้วยใบหน้าแดงก่ำ
หลี่หรานพูดไม่ออก “...”
เขาหันกลับไปมองหลี่เซิงด้านล่างลานประลอง ดวงตาของเขาค่อยๆเปลี่ยนเป็นเย็นชา
หลี่เซิงรู้สึกเพียงว่าร่างกายของเขากำลังจะปริแตก
เซียวชิงเกอกำลังจะโดนการโจมตีถึงชีวิตของเขา แต่จู่ๆเขาก็ถูกโจมตีโดยใครบางคน
“ใครที่มันกล้า...”
เขาเงยหน้าขึ้นมองลานประลองและแทบจะปัสสาวะเล็ด
“ละ-ละ-หลี่หราน?!
‘ปีศาจตนนี้กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่?’ หลังของหลี่เซิงชุ่มโชก
แม้เขาจะเป็นลูกพี่ลูกน้องของหลี่หราน แต่ด้วยเหตุนี้เขาจึงรู้ว่าลูกพี่ลูกน้องของเขาน่ากลัวเพียงใด
“พี่หราน ท่านกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่? ทำไมท่านไม่มาทักทายครอบครัวบ้าง?” หลี่เซิงพยายามลุกขึ้นยืนพร้อมกับรอยยิ้มกระอักกระอ่วนบนใบหน้าของเขา
หลี่หรานยิ้มอย่างเย็นชา “ข้าต้องรายงานเจ้าเมื่อกลับมาที่เมืองหวู่หยางด้วย?”
หัวใจของหลี่เซิงสั่นสะท้าน “ข้าไม่ได้หมายความเช่นนั้น...”
หลี่หรานยกมือขึ้นและตะคอก “ถ้าข้าฟังไม่ผิด เจ้าเพิ่งพูดว่าเจ้าต้องการยกเลิกการหมั้นในนามของข้า?”
หลี่เซิงกลืนน้ำลาย “นั่นคือคำสั่งของตระกูล ข้าแค่ถูกสั่งให้ทำ...”
“การฆ่าเซียวชิงเกอก็เป็นคำสั่งของตระกูลเช่นกัน?”
“นี่…” หัวใจของหลี่เซิงสั่นสะท้าน เหงื่อเย็นๆซึมผ่านเสื้อผ้าของเขา
เมื่อหลี่หรานยื่นมือออกมา แรงดูดขนาดใหญ่ก็ดึงหลี่เซิงเข้ามาทันที
มือข้างหนึ่งจับคอของหลี่เซิงไว้ เสียงของหลี่หรานเย็นเยียบเหมือนสายลมหนาวที่พัดพามาถึงกระดูก “เจ้ากล้าโจมตีคู่หมั้นของข้า? หลี่เซิง เจ้าเหนื่อยกับการมีชีวิตแล้วหรือไง?!”
ใบหน้าของหลี่เซิงเปลี่ยนเป็นสีเขียวสลับสีม่วงในขณะที่เขาดิ้นรนอยู่ในอากาศราวกับว่าเขากำลังจมน้ำ
เมื่อตระกูลหลี่เห็นสิ่งนี้ พวกเขาก็ตื่นตระหนกทันที
“นายน้อยหราน อย่าผลีผลาม! ตามกฎของตระกูล การฆ่าคนในตระกูลถือเป็นอาชญากรรมร้ายแรง!”
“หืม?” หลี่หรานมองที่เขา “เจ้ากำลังสอนข้าทำสิ่งต่างๆ?”
แรงกดดันมหาศาลถูกปล่อยออกมา กดผู้ดูแลลงบนพื้นทันทีและผนึกการเคลื่อนไหวของเขา
หัวใจของคนที่เหลือกลายเป็นเย็นเยียบ
มันจบแล้ว
หลี่หรานบ้าไปแล้วจริงๆ
เรื่องใหญ่กำลังจะเกิดขึ้น
ตระกูลหลี่เป็นตระกูลที่มีกิ่งก้านสาขามากมาย
ไม่ใช่ทุกคนที่ภักดีต่อเชื้อสายของผู้นำตระกูล
กลุ่มคนที่นำโดยผู้อาวุโสใหญ่มักจะต่อต้านผู้นำตระกูลทั้งเบื้องหน้าและเบื้องหลัง
ในฐานะลูกชายของผู้อาวุโสใหญ่ หลี่เซิงได้แอบทำสิ่งสกปรกมากมายเพื่อทำให้หลี่หรานเสียชื่อเสียง
อาจกล่าวได้ว่าครึ่งหนึ่งของชื่อเสียงที่เลวร้ายของหลี่หรานนั้นเกิดจากหลี่เซิง
หลี่หรานรู้เรื่องนี้อย่างชัดเจน แต่เขาอยู่ไกลออกไปในวิหารโหยวหลัวและไม่สนใจ
แต่ใครจะคิดว่าเขาจะหยิ่งผยองขนาดนี้?
หลี่หรานใช้มือข้างหนึ่งจับคอหลี่เซิง น้ำเสียงของเขาเย็นชา “ตราบใดที่สัญญาการแต่งงานยังไม่ถูกยกเลิก เซียวชิงเกอก็คือคู่หมั้นของข้า!”
“หลี่เซิงพยายามฆ่าคู่หมั้นของข้า เขาเป็นคนไร้จริยธรรม เขาควรชดใช้ด้วยชีวิต!”
“เนื่องจากเขาล้มเหลวในการก่ออาชญากรรม โทษประหารของเขาจึงได้รับการอภัย แต่เป็นการยากที่จะปล่อยอาชญากรไปเช่นนี้”
“ข้าจะทำลายการบ่มเพาะของเจ้าเพื่อเป็นอุทาหรณ์!” พลังปราณแผ่พุ่งออกมาจากมือของหลี่หรานและไหลเข้าสู่ร่างกายของหลี่เซิงโดยตรง
พลังปราณที่พรุ่งพรูออกมาทำลายเส้นชีพจรของเขาทันที
ร่างของหลี่เซิงกระตุก ดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีขาวและมีเลือดไหลออกมาจากทวารทั้งเจ็ด
ปัง!
ทันทีที่หลี่หรานปล่อยมือ หลี่เซิงก็ร่วงลงไปบนลานประลองราวกับโคลน
เส้นชีพจรทั้งหมดของเขาล้วนพิการ และตันเถียนของเขาก็ว่างเปล่า นับจากเวลานี้ เขากลายเป็นมนุษย์ธรรมดาที่เขาดูถูกมากที่สุด
ต่อให้นำมาเม็ดยาอมตะมารักษาก็ไร้ผล
เมื่อทุกคนเห็นฉากนี้ หัวใจของพวกเขาก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัว
‘นี่คือลูกชายของผู้อาวุโสใหญ่ตระกูลหลี่ซึ่งเป็นศิษย์ในของนิกาย!’
‘เพียงเพราะเขาโจมตีเซียวชิงเกอ การบ่มเพาะของเขาจึงพิการ?’
‘หลี่หรานนั้นคู่ควรกับชื่อเสียงของเขาจริงๆ!’
‘ช่างโหดเหี้ยม!’
หลี่หรานเตะหลี่เซิงลงจากลานประลองและส่งมันไปตรงหน้าผู้ดูแลตระกูลหลี่
“พามันกลับไปที่คฤหาสน์ตระกูลหลี่”
“ขะ-เข้าใจแล้ว” ผู้ดูแลกลัวมากจนขาสั่น เขาจะกล้าฝ่าฝืนคำสั่งของหลี่หรานได้ยังไง? เขาหยิบหลี่เซิงขึ้นมาและจากไปอย่างรวดเร็ว
หลี่หรานหรี่ตาลงขณะที่กวาดสายตาไปรอบๆลานประลอง
ศิษย์ของตระกูลอื่นๆต่างหลบสายตาของเขา ไม่มีใครกล้าแม้แต่จะมอง
พวกเขานึกคิดในใจว่าพวกเขาเคยทำให้เซียวชิงเกอขุ่นเคืองหรือไม่ พวกเขาจะต้องไม่ปล่อยให้อสูรร้ายตัวนี้มาเคาะประตูบ้านของพวกเขา
โชคดีที่หลี่หรานไม่ได้พูดอะไรต่อ เขาหันหลังกลับและเดินไปพร้อมกับเซียวชิงเกอ
ขณะที่ทุกคนมองไปที่กองเลือดบนลานประลอง ความคิดก็แล่นผ่านหัวใจของพวกเขา
‘จะทำให้ตระกูลเซียวขุ่นเคืองไม่ได้!’
//////////
