ทาสแห่งเงา บทที่ 132 จุดสิ้นสุดของเส้นทาง

ใจกลางเมืองต้องคำสาป มีเนินเขาสูงตระหง่านเหนือซากปรักหักพัง ที่ฐานของมัน มีซุ้มประตูที่ทำจากหินอ่อนสีขาวบริสุทธิ์ตั้งอยู่ท่ามกลางการทำลายล้าง มันไม่ได้รับบาดเจ็บและสะอาดสะอ้าน ราวกับได้รับการปกป้องจากการสัมผัสอันเข้มข้นของความมืดที่กลืนกินทุกสิ่งด้วยกำลังอันสูงส่งบาง พ้นจากซุ้มประตูไป นอกเหนือจากซุ้มประตูแล้ว ก็ยังมีถนนกว้างที่ปูด้วยหินสีขาวลาดไปตามเนินเขา

ซันนี่เงยหน้ามองขึ้นไปขณะที่พวกเขาเดินผ่านใต้ซุ้มประตู พยายามจินตนาการถึงฝูงชนที่แต่งตัวตามเทศกาลทำแบบเดียวกันในอดีตอันไกลโพ้น มันยากและปวดใจเล็กน้อยเมื่อคิดว่าเมืองโบราณจะต้องเป็นอย่างไรก่อนที่ภัยพิบัติลึกลับจะเกิดขึ้น

เอฟฟี่ไม่หันหน้ามามอง เธอพูดด้วยน้ำเสียงโหยหา

"มีพื้นที่ในซากปรักหักพังที่สิ่งมีชีวิตแห่งฝันร้ายจำนวนมากมักจะหลีกเลี่ยงด้วยเหตุผลบางอย่าง ปราสาทก็เป็นหนึ่งในสถานที่เหล่านี้ มีคนเล่าให้ฟังว่าในตอนที่กลุ่มผู้หลับไหลดั้งเดิมมาที่นี่โดยหวังจะตั้งหลักในเมือง มีเพียงผู้ส่งสารของยอดแหลมเพียงตัวเดียวที่ทำรังอยู่ในห้องบัลลังก์ โดยไม่มีสัตว์อสูรอื่นอยู่รอบๆ ไอ้พวกบ้าคลั่งเหล่านั้นสามารถสังหารมันได้จริงๆ"

เนฟฟีสเหลือบมองเธอ

“ผู้ส่งสารของยอดแหลม?”

พรานหญิงหัวเราะ หึหึ

"ไอ้ตัวน่าเกลียดตัวใหญ่ที่มีขนสีดำและตัวซีด เธอต้องเคยเห็นพวกมันออกล่าในเขาวงกตแน่ๆ พวกมันมาจากยอดแหลม"

ดาราผันแปรลังเล

"ระดับและคลาสของพวกมันคืออะไร?"

เอฟฟี่ตัวสั่นเล็กน้อย

"สัตว์ร้ายผู้ล้มเหลว นั่นคือเหตุผลที่ฉันบอกว่าพวกนั้นบ้าไปหน่อย แต่พวกเขาก็เป็นกลุ่มที่ทรงอำนาจ"

เธอเงียบแล้วพูดต่อด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า

"ต้องใช้เวลานานมากในการสังหารพวกเขา ในท้ายที่สุด"

ด้วยคำพูดสุดท้ายทำให้อารมณ์เคร่งเครียด พวกเขาเดินต่อไปอย่างเงียบๆ ถนนหินที่ขดรอบเนินเขา ค่อยๆ ไต่เนินสูงชันไปเรื่อยๆ ที่นี่และที่นั่น บันไดที่ทอดยาวหักพังและมีป้อมปราการที่น่าเกรงขามแต่สง่างามอย่างประหลาดน่า แม้ว่าจะไม่มีใครยืนป้องกัน ถนนทั้งสายว่างเปล่า

ซันนี่ชี้ไปที่เครื่องกีดขวางหินอันหนึ่งแล้วถาม

"ทำไมไม่มีคนเฝ้า?"

เอฟฟี่ยักไหล่

"กันล็อกมีคนไม่มากพอที่จะเฝ้ากำแพงปราสาท พวกเขาจะสังเกตเห็นอะไรก็ตามที่เข้าใกล้เนินเขา แม้ว่าทั้งเมืองจะมองเห็นได้ชัดเจนจากบนนั้น และมีมาตรการป้องกันที่แตกต่างกัน พวกเขาเห็นเราแล้วเช่นกัน"

ซันนี่ขยับร่างกายเล็กน้อย ไม่มีความสุขกับความรู้สึกที่ถูกจับตามองโดยคนแปลกหน้าที่อาจเป็นอันตราย

… หลังจากเดินไปตามถนนหินสีขาวที่คดเคี้ยวเป็นเวลานาน ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงจุดสูงสุดของเนินเขาและเห็นปราสาทอันยิ่งใหญ่ที่สง่างาม

ยิ่งดูใกล้ๆ ยิ่งงดงาม

สร้างขึ้นจากหินอ่อนที่เก่าแก่เช่นเดียวกับซุ้มประตูที่ฐานของเนินเขา มันทอดยาวขึ้นสู่ท้องฟ้าเหมือนภูเขาสีขาวที่ทําด้วยมือมนุษย์ หอคอยด้านหน้านั้นกว้างและโอ่อ่า มีประตูสูงที่ตกแต่งอย่างสวยงามและบันไดที่ยิ่งใหญ่ที่ทอดลงไปยังแท่นหินขนาดใหญ่ที่ถนนสิ้นสุด

ทั้งสองด้านของหอคอยที่อยู่หน้าสุด ยกออกมาเล็กน้อย อีกสองหลังตั้งเป็นปราการ เชื่อมต่อกันด้วยสะพานโค้งกลางอากาศและตามมาด้วยหอคอยพวกพ้องที่เล็กกว่าของพวกเขาเอง ด้านหลัง หอคอยหลักยิ่งสูงขึ้นไปอีก ราวกับว่ากำลังพยายามท้าทายยอดแหลมแดงที่น่ากลัวซึ่งปรากฏอยู่เหนือโลกในระยะไกล

หอคอย ยอดแหลม และปีกที่เล็กกว่าตั้งตระหง่านอยู่ที่นี่และที่นั่น สร้างรูปแบบที่ซับซ้อนและกลมกลืนอย่างประหลาด

โครงสร้างทั้งหมดสวยงามอย่างน่าเหลือเชื่อ โดดเด่น และในขณะเดียวกันก็ให้ความรู้สึกมั่นคงที่ไม่อาจทำลายได้ ราวกับว่าปราสาทถูกสร้างขึ้นเพื่อเทพเจ้า ไม่ใช่คนธรรมดา

สิ่งเดียวที่ทำให้ภาพนี้เสียคือกะโหลกมนุษย์หลายสิบหัวห้อยอยู่เหนือประตูด้วยโซ่ที่เป็นสนิม

ซันนี่แสยะยิ้ม กลับคืนสู่ความเป็นจริงที่น่าสยดสยองผ่านการมองเห็นที่น่าสะพรึงกลัว

สายตาของเขามองต่ำลง ตอนนี้เขาเพิ่งสังเกตกระต๊อบชั่วคราวทำเองอย่างหยาบๆ หลายสิบหลังที่เบียดเสียดกันอยู่บนแท่นหิน พวกมันถูกสร้างขึ้นจากเศษหินหรืออิฐ ไม้ผุพังและชิ้นส่วนของหนังสัตว์อสูร เกาะกันแน่นอย่างไร้ระเบียบแบบแผนด้วยก้อนหินราวกับกลัวที่จะปลิวไปตามลม

ไม่นานนัก กลิ่นที่คุ้นเคยและแปลกประหลาดก็โชยเข้าจมูกหลังจากนั้น มันเป็นกลิ่นที่ผสมปนเปกัน เป็นกลิ่นเหม็นของสลัมที่ไม่อาจปฏิเสธได้ กลิ่นเหม็นนั้นไม่เหมือนกลิ่นที่เป็นพิษของชานเมือง และในขณะเดียวกันก็เหมือนกันทุกประการ

ซันนี่อดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างมีเลศนัย

'ฉันกลับมาถึงบ้านแล้ว’

ระหว่างกระต๊อบเหล่านั้น คนผอมแห้งและตาว่างเปล่ากำลังง่วนอยู่กับการค้นหาตัวตนที่น่าสมเพชของพวกเขา พวกเขาแต่งกายด้วยผ้าขี้ริ้วสกปรกผสมกับอุปกรณ์มันวาว โดยผู้ที่สวมชุดเกราะโดดเด่นกว่าคนอื่นๆ ก็เหมือนกับสิ่งประหลาดหายาก พวกเขาส่วนใหญ่ยังเด็กมาก แทบจะไม่แก่กว่าตัวซันนี่เลย เขาได้กลิ่นความอ่อนล้าและความสิ้นหวังแม้จากจุดที่เขายืนอยู่

ซันนี่อยากจะหัวเราะจริงๆ

หลังจากทุกอย่างที่เขาเคยผ่านมาตั้งแต่กลายต้องคำสาปโดยมนตร์ฝันร้าย ในที่สุดวงจรก็เสร็จสมบูรณ์ เขาก็กลับมายังจุดที่เขาเริ่มต้น แต่แย่กว่านั้นมาก

นั่นไม่ใช่เรื่องที่สนุกที่สุดใช่ไหม?

ถ้านี่ไม่ใช่โชคชะตา เขาก็ไม่รู้ว่านี่ควรเป็นอะไร โอ้ อยากประชด…

เสียงของดาราผันแปรทำให้เขาหลุดจากภวังค์

"ซันนี่? นายไม่เป็นอะไรใช่ไหม?"

เขากระพริบตาสองสามครั้ง จากนั้นค่อยๆ หันไปหาเธอแล้วพูดหลังจากหยุดไปชั่วครู่

"ใช่ ฉันแค่นึกถึง"

น้ำเสียงของเขาฟังดูแปลกๆ เพราะเธอมองเขาเป็นเวลานาน ก่อนที่จะหันไปพร้อมกับพยักหน้าสั้นๆ

"ดีมาก อย่าเพิ่งพักผ่อน"

จากนั้น เธอหันไปหาเอฟฟี่แล้วถาม

"ตอนนี้เราทำอะไรอยู่?"

พรานหญิงมองไปรอบๆ แล้วยักไหล่

"ใกล้จะมืดแล้ว ดังนั้นฉันแนะนำให้เธอหาที่หลบภัยก่อน มองไปรอบๆ เพื่อหากระท่อมที่ว่างเปล่า ด้วยจำนวนผู้คนที่ตายในแต่ละฤดูกาลมีจำนวนมากเสมอ มิฉะนั้นเธอสองคนสามารถจ่ายส่วยและเข้าไปในปราสาทได้ แต่คนที่สามจะต้องอยู่"

ดาราผันแปรอ้อยอิ่ง แล้วพูดว่า

"แล้วเธอล่ะ?"

เอฟฟี่ยิ้ม

"แล้วฉันล่ะ? กระท่อมหรูหนึ่งห้องนอนตรงนั้นเป็นของฉัน โปรดทราบว่ามันถูกสร้างขึ้นจากขยะที่ดีที่สุดที่คุณสามารถหาได้จากที่นี่… ถึงแม้ว่ามันจะยังเป็นเพียงขยะก็ตาม อย่างไรก็ตามฉันจะกลับบ้าน เตรียมอาหารมื้อเย็นให้อิ่มแล้วเข้านอน ฉันเหนื่อยมากจากสองสามวันที่ผ่านมา ขอโทษที่ฉันไม่ต้อนรับแขก"

เนฟฟีสจ้องมาที่เธอ เห็นได้ชัดว่าต้องการจะพูดมากกว่านี้ แต่แล้วก็แค่พยักหน้า

"ฉันเข้าใจ ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งที่เธอทำเพื่อพวกเรา ฉันจะไม่ลืมมันเลย"

เอฟฟี่ยิ้ม ตบไหล่เธอแล้วหันไปหาซันนี่และแคสซี่

"ลาก่อน คนงี่เง่า บาย ตุ๊กตา แล้วเจอกัน"

จากนั้น เธอก็เริ่มผิวปากเป็นทำนองร่าเริงและเดินจากไป

ทั้งสามถูกทิ้งให้พลันอยู่ตามลำพัง หลงทางและไม่แน่ใจว่าจะทำอย่างไร ผู้อาศัยในนิคมรอบนอกไม่ได้สนใจพวกเขามากนัก มีเพียงบางครั้งเท่านั้นที่เหลือบมองคนแปลกหน้าทั้งสามโดยไม่แยแส มีเพียงความงามของแคสซี่เท่านั้นที่ดึงดูดสายตาอันมืดมนและเคร่งขรึมได้สองสามคู่

หลังจากนั้นหนึ่งนาทีหรือก็ผ่านไปด้วยความเงียบงัน ดาราผันแปรก็หยิบชิ้นส่วนวิญญาณสองชิ้นที่พวกเขาเก็บมาจากซากของหินกลิ้งออกมาอย่างลังเลและมองดูผลึกแวววาวที่อยู่ในมือของเธอ

พวกเขาต้องตัดสินใจ