ตอนที่ 708 หินเหล็กดำและกรวดเหล็กทอง

หมิงจูตั้งใจฟังรายงานและบัญชีล่าสุดของเสี่ยวเหยา   เสี่ยวเหยามีระเบียบและเรียบร้อย  ตัวเลขของนางมีความถูกต้องแม่นยำทำให้หมิงจูพยักหน้าชื่นชม  “มีเสี่ยวเหยาอยู่ด้วยช่วยข้าประหยัดเวลาไปมาก..”

เสี่ยวเหยาหัวเราะคิก  นางได้รับการชื่นชมอย่างนั้นเป็นเรื่องธรรมดามานานแล้ว

“มีเรื่องเร่งด่วนอะไรหรือไม่?”  หมิงจูมองดูเวลานางเตรียมไปพูดธุรกิจที่คาดหวังอีกรายหนึ่ง ตระกูลหลูแห่งเมืองม้าบินส่งคนมาแสดงความสนใจ  เมื่อขนาดของกลุ่มการค้าของพวกเขาหมิงจูรู้สึกถึงความเป็นไปได้ของการดำเนินธุรกรรมขนาดใหญ่

เสี่ยวเหยามองดูหมิงจูและรีบพูด  “ตั้งแต่เสี่ยวถังเริ่มเฝ้าคลังสินค้าให้ก็ไม่เคยมีไหมทองหายอีกเลย”

หมิงจูตกใจ  นางก็ประหลาดใจเหมือนกัน และพึมพำกับตัวเอง

‘การขโมยไหมทองในคลังสินค้าหลายครั้งเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง  แม้ว่าจะมีข้อห้ามแต่ขโมยพวกนี้ก็ยังไม่กระทำเกินเลยไป แต่ก็ยังมีร่องรอยว่าไหมทองหายไปเป็นประจำ จนกลายเป็นเรื่องธรรมดาไปแล้ว’ หมิงจูสงสัยว่าคนที่ขโมยไหมทองคงพบว่ามีคนอื่นเข้ามาเกี่ยวข้องแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะตระกูลฉินสั่งซื้อไหมทองครั้งใหญ่ในตลาด  ตระกูลเซวียคงเสียหายหนัก

‘เพราะจะไม่มีการสูญหายในเวลานี้...’

‘ดูเหมือนว่าเจ้าคนขี้เกียจจะมีความเข้มแข็งอยู่กับตัวบ้าง’ ในที่สุดหมิงจูก็เข้าใจเหตุผลที่ตระกูลต่างๆจับตามองดูคนที่มาจากคลื่นพลังซัดเหมือนกับเป็นสมบัติ  สำหรับตระกูลที่มั่นคงมายาวนาน เลือดใหม่นี้จะช่วยพวกเขาเพิ่มความแข็งแกร่งได้มากมาย

แต่ก็ไม่ง่ายที่จะกลืนเนื้อชิ้นนี้  หมิงจูได้ยินข่าวลือมามากมายนับไม่ถ้วนในช่วงที่ผ่านมาไม่กี่วันนี้ พวกนี้ไม่เชื่องเชื่อและโง่เขลา  พวกเขาดุร้ายมากและไม่สนใจทุกอย่าง  ถ้าไม่อย่างนั้นทำไมตระกูลทั้งหลายถึงพอใจจับพวกเขาไปทรมานในคุกขจัดนิสัยเดิมของพวกเขาออกไป

หมิงจูเริ่มชื่นชมคุณนายผู้เฒ่าสองแสนเหรียญอาจจะดูเหมือนมาก แต่ถ้าคลังสินค้ายังถูกขโมยต่อเนื่อง ความสูญเสียอาจจะไม่หยุดแค่สองแสนเหรียญ

“เราจะสังเกตต่ออีกเล็กน้อย”  หมิงจูกล่าว “จริงสิ หินเหล็กดำสำหรับหนอนไหมหมดแล้ว ส่งไปที่คลังสินค้าและให้เขาช่วยทุบย่อยให้ด้วย”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นเสี่ยวเหยาเข้าใจความตั้งใจของหมิงจูทันที  นางหัวเราะ “ข้าจะส่งไปเพิ่มเล็กน้อย คนผู้นั้นเกียจคร้านเกินไป เราจำเป็นต้องทำอย่างนั้นจริงๆ”

หมิงจูเป็นคนที่ขยันทำงานที่เกลียดคนขี้เกียจ

“รอเดี๋ยว!  อย่าปล่อยให้เขาทำโดยไม่ได้อะไร  ให้กรวดเหล็กทองเขาเม็ดหนึ่งด้วย”หมิงจูกล่าวทันที

เสี่ยวเหยาประหลาดใจ  แต่นางเข้าใจ “ค่ะ!”

หมิงจูยินดีแบ่งส่วนที่นางเก็บไว้  กรวดเหล็กทองคือของเสียจากหนอนไหมทอง หนอนไหมทองจะกินหินเหล็กดำเป็นอาหารเพื่อสร้างไหมทองและสิ่งที่พวกมันขับถ่ายออกมาก็คือกรวดเหล็กทอง อาหารที่หนอนไหมทองกินเข้าไปน่าประหลาดนัก และมันยากจะขับถ่ายออกมา

กรวดเหล็กทองเป็นวัสดุชั้นดี มีความแข็งแรงมากและสามารถใช้สร้างอาวุธได้   เพียงแต่กรวดเหล็กทองไม่สามารถขึ้นรูปปรับแต่งด้วยไฟ  และจำเป็นต้องใช้วิธีการเฉพาะในการทำ  เนื่องจากมีขีดจำกัดของการสร้างจึงทำให้ราคาของมันตกลง

‘บังเอิญว่าตระกูลเซวียของเรารู้วิธีเฉพาะนี้ กรวดเหล็กทองสามารถสร้างอาวุธที่ทรงพลังได้ซึ่งถังเทียนจะรู้เมื่อได้รับ  สิ่งที่น่าปรารถนามากกว่าอาวุธลึกลับพิเศษ? แต่กรวดเหล็กทองไม่เพียงพอจะสร้างเป็นอาวุธ ดังนั้นเขาต้องรวบรวมกรวดเหล็กทองให้มากพอก่อน  และหลังจากนั้นเขาจึงต้องการได้รับวิธีหลอมและคำนวณซึ่งทั้งหมดนี้ไม่สามารถรับได้ในวันเดียว’

‘ใช้ผลประโยชน์หลอกล่อ  คุณหนูฉลาดจริงๆ!’

เสี่ยวเหยาเชื่อมั่นเต็มที่

เมื่อเห็นเสี่ยวเหยาแก้ตัวให้นาง หมิงจูตระหนักได้ทันทีว่าจะต้องมีความยุ่งยาก  ถ้าถังเทียนมีความสามารถหยุดขโมยได้จริง  นั่นหมายความว่าเขามีความแข็งแกร่งและสำหรับตระกูลเซวีย นับเป็นเรื่องดีและเรื่องแย่ก็ได้

มียอดฝีมือคอยจับตาดูและกำจัดพวกขโมยทั้งหมดในตอนกลางคืน  ปกติก็ถือว่าเป็นเรื่องดี แต่ตระกูลเซวียจะผูกมัดยอดฝีมือนี้ไว้ได้ยังไง?  ถ้าพวกนางไม่สามารถผูกมัดเขาไว้ได้เจ้านายอ่อนแอ บ่าวแข็งแกร่งคงไม่ใช่เรื่องดี

กรวดเหล็กทองคือการตัดสินใจโยนหินถามทางของนาง  และดูว่าถังเทียนจะฮุบเหยื่อหรือไม่

‘ถ้าไม่ประสบความสำเร็จ  ข้าต้องแต่งกับคนแบบนี้หรือ?’

เมื่อคิดถึงเสียงกรนของเขาเพลิงโทสะในใจนางก็ลุกฮืออีกครั้ง

‘ช่างเถอะ  ข้าจะไม่สนใจเขาในเวลานี้’

‘ธุรกิจกับตระกูลหลูสำคัญมากความแข็งแกร่งของตระกูลหลูไม่ด้อยไปกว่าตระกูลฉิน และแม้ว่าจะเป็นการพบเพื่อสร้างมิตรภาพก็ยังสร้างประโยชน์มากมายให้กับตระกูลเซวีย

*************

ในคลังสินค้า

“มีคนสองสามคนที่ต้องการลอบเข้ามาตอนกลางคืน  ข้าปล่อยสำนึกกระบี่ไปเล็กน้อยพวกเขาก็หนีไปแล้ว”  หานปิงหนิงกล่าว  นางเป็นคนเงียบ  แต่ต้องอยู่ในคลังสินค้าที่มืดมิดเป็นเวลาสองสามวันแม้แต่นางก็ยังรู้สึกหงุดหงิด

ตอนกลางคืนนางสังเกตว่ามีคนสองสามคนต้องการจะลอบเข้ามา นางไม่ต้องการจะเปิดเผยตน จึงใช้สำนึกกระบี่เล็กน้อยขู่ขวัญให้พวกขโมยกลัวและหลบหนีไป

“มีหลายคนที่อยู่ในเส้นทางเดียวกับเสี่ยวผิงจือ”  ถังเทียนพึมพำ จากนั้นเขาเปลี่ยนหัวข้อ “ข้ามีความเข้าใจบางอย่างในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา  ข้าคิดว่าอีกสองสามวัน ข้าจะไปหาเจ้าคนผิวเข้มและต่อสู้ด้วย”

“อืม” หานปิงหนิงตอบและไม่พูดอีกต่อไป

นางนั่งขัดสมาธิกับพื้นและแรงสั่นสะเทือนเบาๆ จากร่างนาง เป็นการสั่นของพลังร่างกายหยาบ และรอบๆ ตัวนางจะเริ่มมีใยแสงเส้นแล้วเส้นเล่าปรากฏ

ถังเทียนเงียบทันที  ตาของเขาเบิกกว้าง  เขาเกรงว่าตัวเขาอาจจะไปรบกวนหานปิงหนิง

นักสู้ของแดนบาปจะต้องเปิดรับกฎธรรมชาติก่อนเป็นขั้นตอนแรก กฎธรรมชาติในแดนบาปจะเป็นเหมือนก้อนหินเปล่าบนแม่น้ำแห้งขอด  และใครก็ตามที่เห็น โดยการใช้พลังร่างกายพวกเขาสามารถปล่อยให้กฎธรรมชาติก่อตัวขึ้นได้ ปัจจุบันนี้กฎธรรมชาติเหมือนเส้นแสงที่ยุ่งเหยิง และเป็นกฎหลัก แสงเหล่านั้นมีทุกเฉดสีและมีลักษณะแปลกประหลาดมาก

หลังจากกฎเปิดเผยแล้วนักสู้ต้องเลือกกฎธรรมชาติเพื่อไว้ฝึก

ขั้นตอนนี้เหมือนกับจะไม่ยาก  แต่ในความเป็นจริงแล้วไม่ง่าย นักสู้ธรรมดาผู้ใดก็ตามมีพลังร่างกายพอจะให้กฎธรรมชาติเผยตัว  แต่จำนวนสายกฎธรรมที่ปรากฏจะเกี่ยวข้องกับความแข็งแรงทางร่างกาย  ด้วยพลังร่างกายที่พอเพียง กฎที่ปรากฏจะเป็นกฎที่พบได้ส่วนใหญ่ทั่วไป

แต่สำหรับหานปิงหนิงผู้ฝึกฝนร่างพลังกายเป็นศูนย์มาก่อน  พลังกายในตัวนางจึงมีมากมาย นอกจากนี้ร่างพลังกายเป็นศูนย์ก็เข้ากันได้ดีกับการสร้างกฎธรรมชาติคุณภาพดีๆ

กลุ่มสายของกฎธรรมชาติทั้งหมดที่ปรากฏรอบตัวนางเหมือนกับปลาหลากหลายสีเดี๋ยวรวมตัวเดี๋ยวแยกย้าย

หานปิงหนิงเพ่งสมาธิหนักมีกฎมากมายหลายกฎ นั่นหมายความว่าตัวเลือกของนางใหญ่ขึ้น แต่ขณะเดียวกันการเลือกกฎหนึ่งที่สามารถเข้ากับตัวนางได้ออกมาหลายสายจะมีความยากมากขึ้น

สายตาของนางคมกล้าเหมือนกระบี่  นางเพ่งมองเส้นแสงที่ยุ่งเหยิง  ใจของนางกวาดไปทั่วเหมือนกับผ่านปลาฝูงใหญ่

รังสีนับไม่ถ้วนผุดขึ้นมาในใจนางบ้างก็มองเห็นได้ บ้างก็จางหายไป บ้างก็ถูกสะกดข่ม  และในเปลวเพลิงบ้างก็เย็นเป็นน้ำแข็งและเต็มไปด้วยธาตุหยิน บ้างก็ง่ายและกว้างไม่มีเหมือนกันสักอย่าง เป็นครั้งแรกที่นางได้เผชิญกับกฎธรรมชาติซึ่งหน้า  ในสวรรค์วิถี กฎธรรมชาติจะซ่อนปะปนอยู่ในพลังงาน  และหลังจากได้ฝึกร่างพลังกายเป็นศูนย์ก็เป็นเหมือนกับหาเปลวไฟในน้ำ  ทุกขั้นตอนลำบากมาก

แต่ทุกคนไม่ควรเสียเหงื่อไปโดยเปล่าประโยชน์

มีเพียงวันนี้ที่นางตระหนักได้ทันทีโดยไม่รู้ตัวว่านางแข็งแกร่งมากกว่าที่นางคาดเอาไว้มาก สายตาของนางที่คมราวกับกระบี่ค่อยๆ รั้งกลับ สภาพใจของนางกลายเป็นเหมือนกระจกเงาสะท้อนท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว สะท้อนฝูงปลาเรืองแสงกลุ่มใหญ่

รัศมีอ่อนที่อธิบายไม่ได้เหมือนปลาตัวหนึ่งที่ซ่อนอยู่ในทะเลลึก เผยตัวมันเองออกมาโดยบังเอิญ และมองมาที่นางอย่างสง่างาม

หานปิงหนิงลืมตานางทันทีโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย  นางตรึงอยู่ที่รังสีที่แทบมองไม่เห็นนั้นนิ้วของนางสร้างผนึกกระบี่ แสงสีฟ้าอ่อนยิงออกจากนิ้วของนาง

ปลาที่มีสีสันโดยรอบหายไปด้วยความเร็วที่มองเห็นด้วยตาเปล่าราวกับว่าพวกมันถูกกินโดยสิ่งที่มองไม่เห็นและพื้นที่โดยรอบหานปิงหนิงกลายเป็นมืดมิดอีกครา

หานปิงหนิงหลับตาของนางและต้องการกลับไปเพ่งสมาธิอีกครั้ง

ถังเทียนไม่กล้ารบกวนนาง แต่ทันใดนั้นเขาได้ยินเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามา เขาหลบออกมาจากที่ซึ่งหานปิงหนิงกำลังซ่อนทันที  ควั่บ เขาปรากฏตัวที่หน้าประตูคลังสินค้าและเปิดออก

เสี่ยวเหยาเตรียมจะเปิดประตูแต่ปรากฏว่ามันเปิดเองโดยอัตโนมัติทำให้นางตกใจกลัว  เมื่อเห็นว่าเป็นถังเทียน   นางถอนหายใจโล่งอกเอามือทาบอกทันที  “เสี่ยวถัง เจ้าทำให้ข้าตกใจกลัว”

ถังเทียนสังเกตว่ามีรถเข็นหลายคนอยู่ด้านหลังเสี่ยวเหยา

“แม่นางเสี่ยวเหยาทำไมขนของมาที่คลังสินค้าตอนดึกเล่า?”

ถังเทียนประหลาดใจหลังจากอยู่ในคลังสินค้ามาสองสามวัน เขาเข้าใจกฎของสถานที่  สินค้าต่างๆถูกขนเข้ามาในคลังสินค้าตอนกลางวัน ไม่เคยขนตอนกลางคืน

“ข้ามาหาเสี่ยวถังในช่วงเวลานี้เป็นกรณีพิเศษ”  เสี่ยวเหยายิ้ม  “ระหว่างช่วงเวลานี้กำลังคนในบ้านมีไม่พอ  ดังนั้นจึงไม่มีอาหารให้หนอนไหมเพียงพอข้ามาที่นี่หวังจะขอความช่วยเหลือจากเสี่ยวถัง”

“ต้องการให้ข้าช่วย?  บอกข้ามาเลย เสี่ยวเหยา”  ถังเทียนไม่ปฏิเสธและยอมรับ  แม้ว่าเขาจะโง่อยู่บ้าง  แต่เขาไม่โง่เสียทีเดียว  เขารู้ว่าคนอื่นๆ ในบ้านนี้มองเขาอย่างดูถูก มีแต่เสี่ยวเหยาและอีกสองสามคนปฏิบัติต่อเขาดีขึ้น

“อย่างนั้นข้าต้องขอบคุณเสี่ยวถัง!”  เสี่ยวเหยาหัวเราะและกล่าว  “หนอนไหมทองจะกินหินเหล็กดำเป็นอาหาร  แต่เราไม่สามารถป้อนให้พวกมันกินโดยตรงได้  ต้องบดแตกให้มันก่อน ให้มีขนาดเท่าเมล็ดงา  ไม่ใหญ่เกินไม่เล็กเกิน”

“ขนาดเมล็ดงา...”  ถังเทียนสะดุ้ง  เขาพึมพำในใจ ‘หนอนไหมเหล่านี้ยากจะเอาใจจริงๆ จู้จี้จุกจิกแม้แต่ขนาด’

เสี่ยวเหยาหยิบถุงออกมาใบหนึ่งแล้วส่งให้ถังเทียนถังเทียนรับไว้ เขาประหลาดใจถุงใบน้อยมีน้ำหนักมากเมื่อเปิดดูเขาสังเกตว่าข้างในถุงเป็นวัตถุชิ้นเล็กๆ ขนาดเท่าเมล็ดงาทั้งหมดเขาหยิบออกมาชิ้นหนึ่งพินิจดู หินเหล็กถูกบดทุบสม่ำเสมอจนมีขนาดเท่ากัน  เขาบีบดูตามปกตก  แต่หินเหล็กดำไม่แตกสลาย ทำให้เขาประหลาดใจ

‘วัสดุที่แข็งขนาดนี้เชียว!’

“หินเหล็กดำมีความแข็งมากและต้องใช้เวลาและความพยายามย่อยมันในที่พักนี้มีแต่สตรีที่แข็งแรงไม่พอ ดังนั้นปกติเราจะส่งให้คนภายนอกช่วยบดย่อยให้ แต่ใครจะรู้กันว่าจะมีอุบัติเหตุและพวกเขาไม่สามารถทำได้  ภายใต้สถานการณ์ที่จนใจนี้  ข้าได้แต่มาขอความช่วยเหลือจากเสี่ยวถัง”  เสี่ยวเหยากล่าวอย่างสุภาพและล้วงเอาถุงที่ถักด้วยทองออกมา “คุณหนูบอกว่านี้จะต้องใช้เวลามากและสิ้นเปลืองพลังงานมากดังนั้นกรวดเหล็กทอง ถือเป็นรางวัลของเสี่ยวถัง”

“กรวดเหล็กทอง?”  ถังเทียนรับถุงทองไว้

มันแตกต่างจากถุงก่อน  กรวดเหล็กทองเบามากถ้าไม่ใช่เพราะเขาสามารถใช้แรงจากกายสัมผัส ถังเทียนสงสัยว่าคงเป็นถุงเปล่า

เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินเรื่องกรวดเหล็กทอง  เมื่อเห็นหน้าจริงจังของเสี่ยวเหยา  เขาเดาว่านี่คงไม่ใช่ของถูก

ทำให้เขาสงสัย  และเขาเปิดถุงทองถักทันที