ตอนที่ 19-52 เส้นทางสู่พลังสุดยอด

ในใจลินลี่ย์นั้นต้องการทำความเข้าใจให้ชัดถึงพลังในปัจจุบันของเขา  เทพพารากอนอย่างบลูไฟร์คือหินลับมีดเพื่อทดสอบตัวเขาเองที่หาได้ยากอย่างเหลือเชื่อ  ใครอื่นจะกล้าประลองแลกเปลี่ยนความรู้กับลินลี่ย์ในปัจจุบันนี้ได้เล่า?

“เอาอย่างนั้นก็ได้”  ลินลี่ย์หัวเราะและพยักหน้า

รีสเจมและบีบีที่อยู่ใกล้ๆ รู้สึกตื่นเต้นมาก  รีสเจมเป็นนักสู้ประเภทชอบเรื่องป่วนวุ่นวายนัก  “ฮ่าฮ่า, มีพารากอนคนหนึ่งในฝ่ายเรา  และมีนักสู้วิญญาณกลายสภาพที่ไม่เคยปรากฏที่ไหนมาก่อน  ไม่ต้องออมมือหรอกนะ  พวกเจ้าสองคนสู้กันให้สนั่นไปเลย  ต่อให้ถ้ำนี่พังก็ไม่เป็นไร”

ลินลี่ย์แค่หัวเราะ  “ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้  การสู้ครั้งนี้แค่ทดสอบพลังของข้าเท่านั้น  ท่านเลย์ลินสำหรับการสู้ครั้งนี้ใช้แค่พลังกายกับพลังปณิธานของเราก็พอ ไม่ต้องใช้พลังเทพหรือพลังมหาเทพก็ได้”

“เป็นความคิดที่ดี”  บลูไฟร์เห็นด้วยกับข้อเสนอของลินลี่ย์  ถ้าลินลี่ย์ทรงพลังเกินไปหรือถ้าบลูไฟร์ทรงพลังเกินไปและเกิดเรื่องที่เกินคาดหมาย นั่งคงไม่ใช่เรื่องดี

ด้านนอกภูเขา พื้นที่รกร้างกว้างใหญ่

ลินลี่ย์และบลูไฟร์ยืนห่างกันร้อยเมตร  ขณะที่รีสเจม บีบีและเรย์โฮมรวมตัวกันอยู่อีกด้านหนึ่งเต็มไปด้วยความกระตือรือร้น  ตาของบีบีฉายประกาย  “รีสเจม ข้ากล้าพนันได้เลยว่าพี่ใหญ่ข้าไม่อ่อนแอกว่าบลูไฟร์แน่นอน  เขาอาจแข็งแกร่งกว่าก็ได้”

“ใครจะบ้าพนันกับเจ้า?”  รีสเจมแค่นเสียง  “ดูๆ พวกเขาเริ่มกันแล้ว”

ลินลี่ย์สวมชุดยาวสีฟ้า  ขณะที่บลูไฟร์อยู่ในชุดยาวสีขาว ทั้งสองคนยิ้มให้กันจากนั้นเริ่มโจมตีกัน!

ลินลี่ย์พุ่งไปข้างหน้าอย่างคล่องแคล่วเหมือนกับสายลม มีเงาร่างหลายร่างออกมาจากตัวเขาเช่นกัน  ขณะที่บลูไฟร์  เขาเคลื่อนไหวได้เร็วมากราวกับว่าเป็นการเทเลพอร์ต ขณะที่ทั้งสองเริ่มเคลื่อนไหว ผู้ชมดูทั้งสามคนตกใจอย่างหนัก  “บีบี! พวกเขาใช้แต่เพียงพลังร่างกายล้วนๆ หรือ?  ความเร็วของลินลี่ย์ถึงระดับที่เหลือเชื่อจริงๆ”

ขณะนี้เอง ลินลี่ย์กับบลูไฟร์เคลื่อนไหวช้ากว่าเมื่อตอนที่บลูไฟร์เข้ามาช่วยเหลือลินลี่ย์  เมื่อเขาเร่งรีบก็ต้องยอมใช้กระทั่งพลังมหาเทพ  ตอนนั้นในการเคลื่อนไหวแต่ละครั้ง บลูไฟร์เดินทางไปได้ครั้งละหลายกิโลเมตร

ลินลี่ย์ในปัจจุบันไม่ได้อาศัยพลังมหาเทพหรือพลังเทพ  แค่ใช้แต่เพียงพลังร่างกายอย่างเดียวและพลังของปณิธานของเขา

“เป็นความรู้สึกที่ยอดเยี่ยมจริงๆ”  ลินลี่ย์รู้สึกดีใจในใจ  “แค่อาศัยพลังร่างกายของเขาและปณิธาน  ความเร็วของข้าก็เพิ่มขึ้นจนเร็วกว่าแต่ก่อน  ถ้าข้าใช้พลังเทพ  มีความเป็นไปได้ว่าข้าคงอ่อนแอกว่าบลูไฟร์ไม่มาก”  พลังควบคุมของลินลี่ย์ในพื้นดินโดยรอบทำให้การเคลื่อนไหวทำได้อย่างเรียบง่าย

ความเร็วของเขาน่าตกใจ  ขณะที่ทั้งสองเคลื่อนไหว  พวกเขาเริ่มผลัดกันจู่โจม  ทั้งสองคนรับพลังหมัดโจมตีของพวกเขาพร้อมกัน

“ครืนนน...”  หมัดของลินลี่ย์เหมือนกับสายฟ้าฟาด อัดกระแทกผ่านท้องฟ้าทำให้เกิดเสียงสั่นสะเทือน มิติพื้นที่เกิดอาการปั่นป่วนและมิติบิดจนเกิดริ้วระลอกตามมา

“ปัง!”  เหมือนกับการระเบิด บลูไฟร์ยิงหมัดออกมาราวกับสายฟ้าฟาด  ความเร็วของหมัดเร็วกว่าหมัดของลินลี่ย์มองเห็นแต่ประกายแสงสีแดง

หมัดทั้งสองเหมือนกับจะดูธรรมดา ไม่มีทางหลบเลี่ยง หมัดปะทะกันโดยตรง

“ปัง!” เสียงทึบดังเบาๆ

“ครืน...”  ที่จุดปะทะพื้นที่มิติไม่สามารถทนต้านทานพลังที่น่ากลัวนั้นได้อีกต่อไป  รอยแยกมิติปรากฏขึ้นทันทีเจ็ดแปดรอย

ลินลี่ย์และบลูไฟร์ต่างถอยคนละก้าวอย่างช่วยไม่ได้

ทั้งคู่เสมอกัน!

“ฮ่าฮ่า, ยอดเยี่ยม ยอดเยี่ยม ลินลี่ย์!  ไม่จำเป็นที่เราต้องงำพลังเทพเลย  มาทุ่มพลังสู้กันเต็มที่สักตั้งเถอะ”  บลูไฟร์ที่มักมีท่าทางสง่างามและไว้ตัวอยู่เสมอมีความรู้สึกตื่นเต้น  ตาของเขาเป็นประกาย

“อย่างนั้นก็ระวังด้วย”  ลินลี่ย์พูดพลางยิ้มเล็กน้อย  “พลังเทพหลอมรวมของข้าอ่อนกว่าพลังมหาเทพไม่มาก”

“ข้าไม่จำเป็นต้องระวังเกินไปเลย”  บลูไฟร์พูดพลางหัวเราะ  “เจ้าหลอมรวมพลังเทพได้  แต่ข้าจะใช้พลังมหาเทพโดยตรง

จากการปะทะกันก่อนหน้านี้ของพวกเขา  ลินลี่ย์เข้าใจว่ามีความแตกต่างระหว่างพวกเขาไม่มากนัก  ในเมื่อเป็นแบบนั้น ไม่มีความจำเป็นที่พวกเขาจะหยุดใช้พลังเทพ  เมื่อไม่ใช้พลังเทพการสู้ครั้งนี้คงไม่สนุกมากพอ

สายลมเย็นของสมรภูมิมหาพิภพพัดหวีดหวิว ชุดของลินลี่ย์โบกสะบัด  อย่างไรก็ตามสายตาของลินลี่ย์เพ่งมองอยู่ที่บลูไฟร์ที่ข้างหน้าเขา  “เป็นเวลาหลายปีแล้ว ปู่เดลิน ในที่สุดข้าก็ถึงระดับสุดยอดของพลังเทพได้อย่างแท้จริง  สุดยอดนักสู้ที่อยู่ต่อหน้าข้าเป็นเทพชั้นสูงพารากอน”  ความปรารถนาจะสู้ของเขาเพิ่มพูนเต็มที่  และลินลี่ย์รู้สึกตื่นเต้นเร้าใจ

“ครืนนน...” พลังเทพสีหยกเข้มในร่างของลินลี่ย์เริ่มเคลื่อนตัวเหมือนกับมังกรว่ายน้ำในทะเล

สายตาของลินลี่ย์พลันดุร้ายทันที

“เฟี้ยววว!”  ในกลางอากาศมีร่างเงาเลือนรางปรากฏ ขณะที่ลินลี่ย์เริ่มผลัดกันโจมตีกับบลูไฟร์

พื้นที่มิติของสมรภูมิมหาพิภพเริ่มสั่นสะเทือน ขณะที่ริ้วฉีกขาดของมิติปรากฏขึ้นรอยแล้วรอยเล่า  ก่อนนี้เมื่อลินลี่ย์และบลูไฟร์ใช้พลังร่างกายและปณิธานสู้กัน รอยฉีกแยกของมิติยังเล็กกว่านี้  แต่ตอนนี้ ทุกรอยแยกของมิติเหมือนกับร่องที่ถูกขุด  ร่างทั้งสองที่เลือนรางแทบไม่ได้รับผลจากสภาพรอบด้านตัวพวกเขา รอยแยกมิติเปิดออกและปิดลงเป็นบางครั้ง

รีสเจม เรย์โฮมและบีบีมองดูอย่างมึนชา

พารากอนทั้งสองสู้กันเต็มที่โดยไม่มีการยั้งมือ?  นี่หาได้ยากมาก

“นี่...นี่มัน...”  บีบีตะลึง จนไม่รู้จะพูดยังไง

พื้นที่มิติด้านหน้าของพวกเขากำลังแตกแยก รอยฉีกแยกเกิดขึ้นและสมานตัวอย่างต่อเนื่อง  เนื่องจากการต่อสู้ระหว่างลินลี่ย์และบลูไฟร์  สองคนนี้เป็นสุดยอดฝีมือ  ดูเหมือนว่าในพื้นที่สนามรบนี้มิติกำลังจะพังทลาย  รีสเจมและอีกสองคนตระหนักได้ถึงระยะห่างระหว่างพวกเขา!

ลินลี่ย์กับบลูไฟร์เหมือนกับยักษ์ใหญ่สู้กัน  พวกเขาเป็นแค่เด็กทารก

“ทรงพลังมาก”  รีสเจมกระแอมคอ ถลึงตามอง

“พลังพารากอน!”  เรย์โฮมกลั้นลมหายใจเช่นกัน  สายตาของเขาจับจ้องดูพื้นที่  “และลินลี่ย์  เขาไม่ได้อ่อนแอกว่าท่านเลย์ลินแม้แต่น้อย”

“ไม่ต้องสงสัยเลยว่าพวกพารากอนสู้กับข้าก็เหมือนกับแค่หยอกเล่นเท่านั้น”  รีสเจมถอนหายใจเบาๆ  ก่อนหน้านั้นเมื่อพวกเขาทั้งสี่คนเผชิญหน้ากับไบเออร์  ไบเออร์ก็เหมือนกับหยอกพวกเขาเล่น  เขาไม่สามารถสู้ตอบโต้ได้แม้แต่น้อย  โชคดีที่พลังป้องกันของบีบีแข็งแกร่งเกินไป ซึ่งเป็นเหตุให้พวกเขาโชคดีพอรอดชีวิตมาได้  แต่ถ้ารีสเจมไม่ยืนยันที่จะปกป้องบีบี ไบเออร์คงจะต้อนบีบีเข้ารอยแยกมิติ

ยั่วโมโหพารากอนน่ะหรือ?

ต่อให้ท่านมีสมบัติมหาเทพสามชิ้นและดูเหมือนอยู่ยงคงกระพัน  พารากอนก็ยังขับท่านเข้ารอยแยกมิติได้อยู่ดี  เว้นแต่มหาเทพเข้ามาแทรกแซง ท่านก็เสร็จอยู่ดี  และแม้ว่ามหาเทพต้องการแทรกแซง ก็ยังไม่ใช่งานง่ายอยู่ดี

“การต่อสู้ระหว่างสุดยอดฝีมือพารากอน  เฉพาะพารากอนแต่ละคนพวกเขาสามารถปลดปล่อยพลังของพวกเขาได้อย่างสมบูรณ์”  บีบีถอนหายใจด้วยความทึ่ง  “พี่ใหญ่, ท่านแข็งแกร่งมากจริงๆ”

“และนี่เป็นเรื่องประหลาดอย่างมาก”  บีบีขมวดคิ้วทันที  “พื้นที่มิติแตกเสียหายอย่างหนัก  แต่ก็ยังซ่อมแซมตัวเองได้แทนที่จะพังสลายไปอย่างสิ้นเชิง  แปลกจริงๆ  เรื่องก็ประหลาดก็คือ...พี่ใหญ่กับบลูไฟร์ไม่ได้รับผลจากแรงดึงดูดของรอยฉีกมิติใกล้ๆ เลยแม้แต่น้อย  พวกเขาไม่ตกเข้าไปในพื้นที่มิติปั่นป่วน”

รีสเจมและเรย์โฮมพยักหน้าเล็กน้อย

ตามธรรมดาเมื่อยอดฝีมือสู้กัน  รอยขาดมิติจะไม่ใช่เรื่องธรรมดาเลย  ถ้ารอยแยกมิติปรากฏ ยอดฝีมือจะหลีกเลี่ยงรอยฉีกนี่เล็กน้อย

แต่ลินลี่ย์และบลูไฟร์ไม่ให้ความสนใจรอยแยกมิติเลยแม้แต่น้อย  แม้จะต่อสู้อยู่ชายขอบรอยแยกนั้นก็ตาม

“นั่นต้องเป็นพลังปณิธานของพวกเขาแน่”  รีสเจมพูดเบาๆ “เมื่อปณิธานของพารากอนแข็งแกร่งเท่ากับของมหาเทพ  แม้พื้นที่มิติปั่นป่วนก็ยังคุกคามไม่ได้ พวกเขาสามารถท่องเที่ยวไปได้ตามต้องการ”  หลังจากติดอยู่ในมิติปั่นป่วน ต้องแป็นคนระดับมหาเทพจึงจะช่วยท่านได้  พารากอนยังไม่ถึงระดับนั้น  นี่เป็นพลังปณิธานของมหาเทพ

การคาดการณ์ของพวกเขาถูกต้อง

ลินลี่ย์สามารถรู้สึกได้ถึงการควบคุมจักรวาลได้ทำให้พลังกลืนกินของรอยแยกมิติไม่ส่งผลต่อเขาแต่อย่างใด

“ครืน...” เขาปล่อยหมัดออกไป และพลังมังกรสีหยกเข้มทั้ง 108 พุ่งออกจากหมัดของลินลี่ย์คลุมไปทั้งตัวบลูไฟร์ทันที แรงดึงดูดที่ทรงพลังบีบอัดใส่บลูไฟร์ทุกทิศทาง  แรงโน้มถ่วงบีบีอัดนี้แฝงไปด้วยพลังของปณิธาน และมีความแข็งแกร่งมาก

สำหรับการเติบโตเปลี่ยนแปลงของลินลี่ย์ วิชานี้ส่งผลต่อผู้บัญชาการทั่วไป  แต่เหมือนการละเล่นของเด็กสำหรับพารากอน  แต่ตอนนี้...วิชานี้อันตรายมากแม้แต่พารากอนก็ตาม

“ควั่บ!”  ประกายแสงแดงเหมือนกับสายฟ้ายิงออกมา

หมัดของบลูไฟร์เร็วอย่างน่าทึ่ง

“ปัง!”

หมัดของพวกเขาปะทะกัน  ลินลี่ย์รู้สึกเหมือนกับว่าภูเขาไฟระเบิดพลังออกมา ราวกับว่าพลังระเบิดนั้นผ่านตรงมาที่เขา  ขณะที่บลูไฟร์เองก็รู้สึกเหมือนกับว่ามีพลังเป็นชั้นเหมือนค้อนขนาดเท่าภูเขาถล่มใส่เขา

ทั้งสองคนถูกแรงปะทะทำให้ต้องถอยหลัง

“การต่อสู้สมควรหยุดลงเพียงเท่านี้ะ”  บลูไฟร์ส่งสำนึกเทพบอก

ลินลี่ย์หัวเราะ จากนั้นพยักหน้า

การต่อสู้ครั้งนี้ดึงดูดความสนใจพวกผู้บัญชาการที่อยู่ใกล้ๆ บางส่วน  แต่เมื่อพวกเขาเห็นว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่ และเห็นริ้วมิติฉีกขาดเป็นร้อยเมตรปรากฏแต่ไกล พวกเขาหวาดผวาจนไม่กล้าเฉียดเข้ามาใกล้  การต่อสู้ครั้งนี้น่ากลัวเกินไป

พวกเขายังคงประหลาดใจเช่นกัน

เทพพารากอนสองคนไหนที่รู้สึกเบื่อหน่าย หรือมีความขัดคอกันจึงได้ต่อสู้กันอย่างนั้น?

ภายในถ้ำ ทั้งห้าคนนั่งเลี้ยงฉลองกัน

“พี่ใหญ่, ฮ่าฮ่า..ข้ามีความสุขมากจริงๆ”  บีบีหัวเราะร่าเริง  “จากวันนี้เป็นต้นไป ใครยังจะกล้ามาหาเรื่องเราอีก?  พวกเขาต้องขอบคุณเราแล้วที่เราไม่ไปหาเรื่องพวกเขา  ข้าต้องคงต้องกินเจ้าพวกไม่ได้เรื่องในสมรภูมิมหาพิภพเป็นแน่  ตอนนี้อย่างน้อยเราเตรียมเอาคืนได้เลย”  ดูเหมือนว่าบีบีต้องการระบายความโกรธอัดอั้นของเขาทั้งหมด

“ฮ่าฮ่า  ดื่มเถอะ”  ลินลี่ย์ก็มีความสุขมากเช่นกัน

การบรรลุความก้าวหน้าในวันนี้ทำให้เขาไม่ต้องเป็นฝ่ายแหงนมองดูคนอื่นอีกต่อไป

การได้เป็นเทพระดับพารากอนหมายความว่ายังไง?  ก็หมายความว่าในบรรดาพวกเทพทั้งหมด ไม่มีใครสามารถคุกคามเขาได้  สำหรับมหาเทพ?  เว้นแต่จำเป็นมหาเทพจะไม่แทรกแซงการต่อสู้ของพวกเทพแน่นอน  นอกจากนี้... ไม่ใช่เรื่องง่ายที่มหาเทพจะฆ่าเทพพารากอน

ถ้ามีอะไรผิดปกติ เทพพารากอนจะหนีเข้าพิภพโลกธาตุทันที

นอกจากนี้พวกมหาเทพโดยทั่วไปจะดึงพารากอนมาอยู่ฝ่ายตน  มหาเทพต้องการให้พารากอนทุกคนเป็นทูตของพวกเขา  แต่พารากอนเองจุกจิกมาก  พวกเขาจะเลือกคนที่พวกเขาชอบหรือคนที่แข็งแกร่งเท่ามหาเทพหนุนหลัง  สำหรับผู้บัญชาการธรรมดากลับตรงกันข้าม  มหาเทพจะเลือกพวกเขา

ขณะที่พารากอน พวกเขาจะเลือกมหาเทพของพวกเขา

หรือสำหรับคนที่หยิ่งยโสกว่า พวกเขาจะไม่ยอมเป็นทูตมหาเทพเลย  พวกเขาไม่ต้องการฟังคำสั่งของคนอื่น  นั่นก็นับว่าดี  พารากอนมีคุณสมบัติทำเช่นนี้ได้

“ลินลี่ย์”  รีสเจมเริ่มหัวเราะเบาๆ  “เจ้าคิดจะเป็นทูตมหาเทพบ้างหรือเปล่า?”

ลินลี่ย์ตกใจ

เรย์โฮมที่อยู่ใกล้ๆ พยักหน้าเห็นด้วย  “ใช่แล้ว, ลินลี่ย์ พลังของเจ้ามีระดับสูง น้อยคนนักที่จะรู้เรื่องนี้  แต่เมื่อพลังของเจ้าเป็นที่รู้กันโดยทั่วไป  เจ้าจะดึงดูดความสนใจจากมหาเทพบางส่วนแน่  พวกเขาจะต้องพยายามเอายอดฝีมืออย่างเจ้าเป็นเป็นทูตแน่”

“ทูตมหาเทพ?”  ลินลี่ย์ค่อนข้างลังเล

บีบีพยักหน้าซ้ำๆ  “ใช่แล้ว ปู่บอกไว้อย่างนั้นเหมือนกัน  มีพารากอนอยู่น้อยมากๆ และพวกเขาทั้งหมดก็หยิ่งมาก  พวกเขาไม่ต้องการกลายเป็นทูต  พารากอนผู้ที่เป็นทูตมหาเทพหาได้ยากมาก  มีไม่มากตั้งแต่แรกแล้ว  ขณะที่มหาเทพมีถึง 77 คน พี่ใหญ่!  ข้าคาดว่าคนจะต้องสู้เพื่อแย่งตัวท่านแน่”

รีสเจมรีบกล่าวโน้มน้าว  “ลินลี่ย์, ความจริงท่านแม่ข้าก็เป็นมหาเทพที่ทรงพลังมาก และนางก็ปฏิบัติต่อเจ้าเป็นอย่างดีเช่นกัน  นางให้ศิลาวิญญาณกับเจ้า  เอาอย่างนี้, เจ้ามาเป็นทูตของท่านแม่ข้าดีไหม?”

ลินลี่ย์ค่อนข้างลังเล

“ท่านเลย์ลิน?”  ลินลี่ย์มองดูบลูไฟร์ รอคำแนะนำจากบลูไฟร์  ที่สำคัญบลูไฟร์เองก็เป็นพารากอน

“ทำไมต้องเป็นทูตด้วยเล่า?”  บลูไฟร์หัวเราะอย่างเยือกเย็น  “ถ้าเจ้าปฏิเสธเป็นทูต  มหาเทพคงไม่ลงมือกับเจ้าเพราะเหตุผลอย่างนั้น  ที่สำคัญ หลังจากพลังของเจ้าแสดงออกไป  มหาเทพอีกมากจะมาเชิญเจ้า  เป็นไปไม่ได้ที่เจ้าจะต้อนรับพวกเขาได้ทั้งหมด ที่สำคัญกว่าหลังจากเป็นพารากอนแล้ว  เป็นทูตมหาเทพจะมีประโยชน์อะไร?”

“เราฝึกฝนเพื่อแสวงหาความสมบูรณ์สุดยอด  แม้ว่าการกลายเป็นทูต  มหาเทพของเราก็ยังจะให้เกียรติเรา และไม่สั่งเราหรือบังคับเราให้ต้องคุกเข่าต่อพวกเขา  ข้ายังรู้สึกเหมือนกับว่าการเป็นอิสระจะดีกว่า”  บลูไฟร์พูดอย่างเยือกเย็น

ในใจเขา ลินลี่ย์เห็นด้วยกับวิธีคิดของบลูไฟร์

“เป็นทูตมหาเทพไม่จำเป็นต้องเป็นผู้รับใช้เลย”  รีสเจมจ้องมองบลูไฟร์และรีบคัดค้านเขา  “แน่นอนมหาเทพไม่ค่อยใส่ใจเกี่ยวกับทูตธรรมดา  แต่พารากอน..พวกเขาเป็นที่มีปณิธาน  มหาเทพจะให้เกียรติพวกเขาเหมือนกับเป็นสหายมากกว่าเป็นผู้รับใช้”

บลูไฟร์อดหัวเราะไม่ได้  “รีสเจม เรากำลังพูดเรื่องคนอื่น  นี่คือการตัดสินใจของลินลี่ย์”

“ลินลี่ย์!  เจ้าคิดว่ายังไง?”  รีสเจมหันมามองลินลี่ย์

ลินลี่ย์ยิ้ม  “ไม่ต้องรีบ  ตอนนี้ ข้าไม่ตั้งใจจะเป็นทูตมหาเทพเลย  ที่สำคัญยิ่งกว่า ... พารากอนถึงระดับสุดยอดของการหลอมรวมเคล็ดไม่มีช่องว่างให้ก้าวหน้าต่อไป  บางทีพวกเขาอาจเป็นทูตมหาเทพเพื่อให้หายเบื่อ  แต่สำหรับข้า  ข้ายังมีหลายอย่างต้องทำ  ที่สำคัญดูตามกฎธรรมชาติแล้ว  ข้ายังไม่ถึงขีดจำกัดเลย  ข้าแค่คิดว่าหลังจากผ่านมานานหลายปี การกลายเป็นพารากอนของกฎธาตุนั้นจะทำได้ยังไง?  ข้าค่อนข้างกระตือรือร้นค้นหาเรื่องนี้”

เล่ม 17 แคว้นอินดิโก - ตอนที่ 60 เหตุการณ์ใหญ่

วันแต่งงานจัดกันใหญ่โต หุบเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะรื่นเริงไม่หยุด

เนื่องจากต้องยอมรับความพ่ายแพ้และถอนกำลังกลับมา ประมุขสี่เผ่าจึงค่อนข้างรู้สึกหดหู่ วันนี้พวกเขาจึงถือโอกาสร่วมงานฉลองที่ดี เบรุตและคาโรไลนามีความสุขมากเช่นกัน ดังนั้นพวกเขาจึงสนทนาและดื่มกินกับประมุขสี่เผ่าตระกูลและเหล่าผู้อาวุโสอย่างมีความสุข

“ท่านเจ้าแคว้น! ขอแสดงความยินดีด้วย!” กัซลีสันชูแก้วให้เบรุต

“ฮ่าฮ่า” เบรุตหัวเราะขณะที่เขามองกัซลีสัน จากนั้นเบาเสียง “กัซลีสัน! ตระกูลสี่อสูรศักดิ์สิทธิ์ของเจ้าถอนกำลังกลับมาและจะไม่ออกไปสู้รบอีกต่อไปใช่ไหม?” เบรุตให้ความสนใจการต่อสู้ระหว่างสองฝ่ายเช่นกัน

กัซลีสันสะดุ้ง เขาพยักหน้า

“แปดตระกูลใหญ่มีท่าทีตอบอย่างไร?” เบรุตถาม

“ยังไม่มีปฏิกิริยาอะไร” กัซลีสันส่ายศีรษะ “เป็นไปได้ว่าในระยะเวลาใกล้ๆ นี้พวกเขาคงไม่เชื่อว่าเรายอมรับสภาพจริงๆ”

“ดีแล้ว” เบรุตพยักหน้า “แต่เจ้าจำเป็นต้องระวัง เมื่อแปดตระกูลใหญ่ตระหนักว่าเจ้ายอมถอย แม้ว่าพวกเขาจะไม่กล้าบุกรุกเข้าภูเขาสภายไรท์ พวกเขาจะคิดหาวิธีการแก้แค้นเอากับเจ้าให้จงได้”

กัซลีสันพูดหยันตัวเอง “เราตัดสินใจซ่อนตัวอยู่ในเทือกเขาสกายไรท์แล้ว และจะไม่ออกมา พวกเขายังจะทำอะไรได้?” คำพูดของกัซลีสันแฝงไปด้วยความเศร้าโศกและอ้างว้าง

เบรุตไม่พูดอะไรอื่น

“เฮ้” คาโรไลนาที่อยู่ใกล้ๆ หัวเราะ “บอกข้าซิ นีซของบีบีจะให้กำเนิดทารกชายหรือหญิง?”

“ข้าจะรู้ได้ยังไงเล่า?” เบรุตหัวเราะ “อย่างไรก็ตาม ข้ารับรองได้ว่าคงไม่ใช่หนูกินเทพแน่!”

ถ้าสองสามีภรรยาเป็นหนูกินเทพ ลูกของพวกเขาคงจะเป็นหนูกินเทพแน่นอน น่าเสียดายที่ในพิภพจักรวาลนับไม่ถ้วน มีแต่เบรุตกับบีบีเท่านั้นที่เป็นหนูกินเทพ กล่าวโดยทั่วไปคืออสูรศักดิ์สิทธิ์ที่น่ากลัวหาได้ยากจริงๆ

ตัวอย่างเช่นมังกรฟ้า, พยัคฆ์ขาวและแม้แต่อสรพิษอเวจีทั้งหมดเป็นอสูรวิเศษที่ไม่เหมือนใคร มีความเป็นไปได้ต่ำมากถ้าลูกหลานของพวกเขาแต่งงานกันเอง พวกเขาอาจให้กำเนิดอสูรศักดิ์สิทธิ์ที่แท้จริง แต่โอกาสต่ำมาก ต่ำเกินไป ส่วนอสูรศักดิ์สิทธิ์อย่างนาคราช, ราชสีห์กลืนฟ้ามีแพร่หลายอยู่น้อยมากในพิภพนับไม่ถ้วน

ยิ่งเป็นทักษะเทพธรรมชาติของอสูรศักดิ์สิทธิ์ทรงพลังมากขึ้น อสูรนั้นก็ยิ่งหายากมากเช่นกัน

พวกที่มีทักษะเทพธรรมชาติอ่อนแอจะมีอยู่ทั่วไปมากกว่า

พริบตาเดียวผ่านไปอีกหลายเดือน ภายในหุบเขา นอกห้องของบีบี

ลินลี่ย์ เบรุต คาโรไลนาและคนอื่นๆ อยู่กันครบ เดเลียและนีซอยู่ในห้อง นีซกำลังจะคลอด คนที่กระวนกระวายมากที่สุดเห็นจะเป็นบีบี

“นางจะคลอดแล้ว นางจะคลอดแล้ว!” บีบียืนอยู่ข้างนอกห้องพึมพำอยู่คนเดียวขณะเดินกลับไปกลับมาไม่หยุดแม้แต่น้อย

“บีบี ! นั่งลงก่อนเถอะ” ลินลี่ย์อดหัวเราะไม่ได้

“จะให้ข้านั่งได้ยังไง?” กล้ามเนื้อในร่างของบีบีสั่นเต้น เขาชำเลืองมองลินลี่ย์ “พี่ใหญ่, ข้ากังวลเหลือเกิน หัวใจข้าแทบจะกระดอนออกมานอกตัวอยู่แล้ว แล้วท่านจะให้ข้านั่งอีกเหรอ? เฮ่ย.. ทำไม่ยังไม่คลอดเสียที, ตั้งนานแล้วนะ”

เบรุตหัวเราะ “บีบีเอ๊ย, นีซเพิ่งจะเข้าไปในห้อง ก็ต้องใช้เวลานานขึ้นเป็นธรรมดา”

บีบีทำอะไรอื่นไม่ได้นอกจากต้องทน ตอนนี้แต่ละวินาทีที่ผ่านไปสำหรับบีบี เขารู้สึกว่ายาวนานและเชื่องช้า

“อุแว้....!” ทันใดนั้นเสียงทารกร้องจ้าดังขึ้น

บีบีดูเหมือนถูกสายฟ้าฟาดใส่และยืนนิ่งอยู่กับที่เหมือนคนโง่

“แอ๊ดดด!” ประตูเปิดออก และเดเลียเดินออกมา นางชำเลืองมองบีบี “บีบี! ทำไมเอาแต่ยืนเซ่ออยู่อย่างนั้นเล่า? เจ้าจะไม่เข้าไปหรือ?” พอบีบีรู้สึกตัว ร่างของเขากลายเป็นเงาถลันเข้าไปในห้อง

เดเลียหัวเราะ “บีบีนี่ ทึ่มจริงๆ”

“เมื่อตอนเจ้าคลอดเวด บีบีบอกว่าข้ากระวนกระวายเกินไป แต่เขายังตื่นเต้นมากกว่าข้าเสียอีก!” ลินลี่ย์หัวเราะ

เดเลียมองค้อนเขา “อย่าเหลิงไปเลย, เมื่อตอนเทย์เลอร์กับซาชาเกิด ข้าได้ยินว่าเจ้ากระวนกระวายมากจนหลั่งเหงื่อทั้งตัว เจ้าเป็นยอดฝีมือระดับเซียน ต้องกระวนกระวายมากถึงกับหลั่งเหงื่อด้วยหรือ?”

ลินลี่ย์ได้แต่หัวเราะอย่างขัดเขิน

ชั่วขณะต่อมา บีบีกับนีซก็เดินออกมาจากห้อง บีบียิ้มกว้างไม่หุบ เขาอุ้มทารกน้อยในอ้อมแขน นีซเป็นมนุษย์ดังนั้นนางจึงให้กำเนิดทารกน้อยร่างมนุษย์เป็นธรรมดา อย่างไรก็ตามทารกนี้...

ก็เหมือนกับกัซลีสัน แม้ว่าจะมีสายเลือดของอสูรศักดิ์สิทธิ์ แต่ก็ไม่ใช่อสูรศักดิ์สิทธิ์แท้ๆ

“พี่ใหญ่” บีบีมองลินลี่ย์อย่างตื่นเต้น “ดูสิ นี่ลูกของข้า นี่คือลูกของข้า บีบี! ฮ่าฮ่า.. ข้าบีบี ก็มีลูกเป็นของตัวเองเหมือนกับเขาด้วย” บีบีตื่นเต้นมากจนสั่นไปทั้งตัว

“มาเถอะ ให้ข้าดูเด็กน้อยสักหน่อย” เบรุตหัวเราะ

“ได้” บีบีส่งลูกให้เบรุตดูอย่างระมัดระวัง

เบรุตรับเด็กมาดูอย่างระมัดระวัง “โอว, งั้นก็เป็นทารกหญิง สายเลือดหนูเกินเทพในตัวนางไม่เลว การกระตุ้นเลือดอสูรศักดิ์สิทธิ์ในเลือดนางจะค่อนข้างยากเล็กน้อย” ถึงตอนนี้เบรุตคงจะหาวิธีที่สมบูรณ์เพื่อดึงทักษะเทพธรรมชาติของลูกหลานของเขาให้ออกมา

ตระกูลสี่อสูรศักดิ์สิทธิ์มีพิธีชุบตัวของบรรพบุรุษทำให้ลูกหลานมีความสามารถแปลงร่างมังกรและยังมีกระทั่งทักษะเทพธรรมชาติของอสูรศักดิ์สิทธิ์ แต่แน่นอนพลังของทักษะเทพโดยธรรมชาติยังเกี่ยวข้องกับความบริสุทธิ์ของสายเลือดด้วย

“เด็กผู้หญิงก็ดี ได้เด็กผู้หญิงก็ดีเหมือนกัน” บีบียังคงยิ้มกว้างไม่หุบ

วันนี้เขาตื่นเต้นมากจริงๆ

บีบีเป็นอสูรศักดิ์สิทธิ์หนูกินเทพ ด้วยทักษะธรรมชาติที่ทรงพลังมหาศาล เขาจึงไม่มีลูกมากเกินไป ตัวอย่างเช่น แม้ว่าเบรุตจะมีลูกชายสามคน แต่พวกเขาเป็นแฝดสาม นั่นคือเหตุผลที่เขามีลูกสามคน หลังจากนั้นมาคาโรไลนาไม่เคยให้กำเนิดเด็กเพิ่มขึ้นอีกเลย

สำหรับลินลี่ย์แม้ว่าเขาจะไม่ใช่อสูรศักดิ์สิทธิ์ไม่ถูกจำกัดเคร่งครัดโดยกฎจักรวาล เทย์เลอร์และซาชาคือคู่แฝดหงส์มังกรที่เกิดพร้อมกัน ขณะที่เวดเขาถือกำเนิดเมื่อพวกเขามาถึงแดนนรกแล้ว

ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป บีบีอุทิศตัวกับการเลี้ยงธิดาของเขา

ท้องฟ้ากระจ่างและอากาศสดชื่น ลินลี่ย์เดินออกมาจากห้อง และขณะที่เขาออกมา เขาเห็นว่าในที่ไกล เด็กสาวคนหนึ่งนั่งขัดสมาธิฝึกอยู่ในพงษ์หญ้า เด็กสาวคนนี้ผมดำ ผิวของนางเหมือนแก้วเหมือนหยก

นี่คือธิดาของบีบีชื่อไอน่า

“เป็นเรื่องยากมากที่ไอน่าจะกลายเป็นเทพได้” ลินลี่ย์ลอบถอนหายใจ แม้ว่าไอน่าจะมีสายเลือดอสูรศักดิ์สิทธิ์ แต่นางไม่ใช่อสูรศักดิ์สิทธิ์อยู่ดี สำหรับเบรุตเขายังไม่มีวิธีที่ได้ผลเหมือนกับพิธีชุบตัวของบรรพบุรุษ

สำหรับตอนนี้ไอน่าต้องพึ่งพาตัวเอง นี่คือเหตุผลที่แม้ว่าจะฝึกฝนมาเกินร้อยปี แต่ไอน่าก็ยังเป็นแค่เซียน

“ลุงลินลี่ย์” เสียงใสของไอน่าดังขึ้น นางลุกขึ้นยืนและดวงตาของนางมีชีวิตชีวา คล่องแคล่วเหมือนกับบิดาของนาง “ดูเหมือนว่าท่านจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ลุงได้ข่าวดีอะไรหรือ?”

ลินลี่ย์อดหัวเราะไม่ได้ “ไอน่า, เจ้าช่างตาถึง ใช่แล้ว ข้าเพิ่งบรรลุระดับใหม่”

“โหว?” ไอน่าตาเป็นประกายทันที “เป็นกฎไหนหรือ?”

“ธาตุไฟ” ลินลี่ย์ไม่ปิดบัง

ลินลี่ย์ก้าวหน้าในกฎธาตุไฟได้ช้าที่สุด แม้ว่าเขาจะฝึกมาเกินพันปีจนถึงบัดนี้ ลินลี่ย์เชี่ยวชาญเพียงสี่เคล็ดลึกลับ นอกจากนี้ลินลี่ย์ยังไม่เข้าใจความรู้พื้นฐานเคล็ดลึกลับอื่นอีกสองเคล็ด

เมื่อเทียบกันแล้ว สำหรับกฎธาตุน้ำลินลี่ย์ใช้เวลาฝึกเพียงหกหรือเจ็ดร้อยปี เขาก็ฝึกมาถึงขั้นสุดท้ายของกฎลึกลับที่ห้าแล้ว

ขณะที่กฎธาตุลม แม้ว่าเขาจะเชี่ยวชาญเคล็ดความรู้ลึกลับเจ็ดเคล็ดแล้ว แต่เขายังไม่รู้แจ้งสองเคล็ดสุดท้ายแม้แต่น้อย

เขายังคงฝึกในกฎธาตุดินได้เร็วที่สุด

กฎธรรมชาติธาตุดินมีเคล็ดลึกลับหกเคล็ด ลินลี่ย์ฝึกจนถึงคอขวดในเคล็ดชีวิตแล้ว แต่เป็นขั้นสุดท้ายที่เขาจะเข้าถึงระดับเทพชั้นสูง นอกจากนี้เขายังเริ่มหลอมรวมเข้ากับเคล็ดความรู้ลึกลับกฎธาตุดินเหมือนกัน

“ความคิดของคนมีผลต่อความเร็วในการฝึกฝนของตนเองจริงๆ” ลินลี่ย์พูดถึงตนเอง

“ลุงลินลี่ย์! ลุงน่าทึ่งจริงๆ น่าเสียดาย, ข้ายังไม่กลายเป็นเทพซักที ในหุบเขามีแต่ข้าที่ไม่ใช่เทพ ครั้งสุดท้ายเมื่อข้าไปเยี่ยมปู่ทวด ทุกคนที่ข้าพบล้วนแต่เป็นเทพแล้ว” ไอน่าพูดอย่างจนใจ

เบรุตและคาโรไลนารักและตามใจไอน่าและมักจะเชิญนางไปเยี่ยมที่ของพวกเขา

“อย่าเพิ่งผิดหวังไปเลย” ลินลี่ย์พูดปลอบโยน “เมื่อฝึกในกฎธาตุ ผู้ฝึกต้องคร่ำเคร่งไตร่ตรองและเพ่งสมาธิกับการฝึกฝน ถ้าเจ้าทำอย่างนั้น เจ้าจะก้าวหน้า ข้าเชื่อว่าเจ้ามีความอดทนมากกว่าพ่อเจ้ามาก”

“ใช่แล้ว” ไอน่าพยักหน้าและหัวเราะ “พ่อไม่ค่อยอดทนต่อการฝึกเลย”

“เฮ้ย, พวกเจ้านินทาข้าหรือ?” เสียงหนึ่งดังมาจากที่ใกล้ บีบีเดินออกมาจากห้องของเขาจ้องมองไอน่า “นาน่า! เจ้ากำลังพูดนินทาข้าใช่ไหม?”

ไอน่าแค่นเสียงน่ารักและสะบัดหน้าทำเป็นไม่สนใจบีบี

บีบีเพียงแต่ลูบจมูก “เด็กคนนี้ ไม่ว่านอนสอนง่ายเหมือนเมื่อตอนเป็นเด็กเลย”

ลินลี่ย์ไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี เดิมทีเขาคิดว่าตั้งแต่บีบีได้ลูกสาว เขาจะมีสมาธิมั่นคงมากขึ้น แต่เขาผิด... แม้หลังจากได้ลูกสาว บีบีก็ยังเหมือนเดิม

“ครืนน...”

เสียงมิติสั่นสะเทือนกวาดไปทั่ว

ลินลี่ย์สีหน้าเปลี่ยน เขาอดหันไปดูไม่ได้ แม้ว่ามิติสั่นสะเทือนจะดังมาจากที่ไกลออกไปและเบาบางมาก แต่ลินลี่ย์ก็ยังรู้สึกได้

“เกิดอะไรขึ้น?” สีหน้าของบีบีจริงจังขึ้น และเขามองมาทางลินลี่ย์

“เกิดอะไรขึ้น?” เดเลีย นีซและเวดวิ่งออกมาเช่นกัน

“มาเถอะ ไปดูกัน” ลินลี่ย์บินนำทางขึ้นไปในอากาศ บีบี เดเลีย นีซ ไอน่าและเวดตามไปทุกคน แต่ขณะที่พวกเขาบินออกจากหุบเขา กลุ่มของลินลี่ย์ก็เห็น...

“นี่..” ลินลี่ย์จ้องมองปากอ้าค้าง

ในท้องฟ้าด้านใต้ของเทือกเขาสกายไรท์ พื้นที่ทั้งหมดเต็มไปด้วยกลุ่มผู้คนที่บินเข้ามาเหมือนฝูงตั๊กแตน คนจำนวนมากเริ่มโจมตีป่าเขาด้านล่าง

“บึ้ม!” “บึ้ม!” “บึ้ม!”

ลำต้นไม้ใหญ่ระเบิดและเกิดรอยแยกบนพื้น มิติสั่นสะเทือนจากการโจมตีก่อนหน้านั้นแต่ละครั้ง อย่างไรก็ตาม คนเหล่านี้ค่อนข้างระมัดระวัง แม้ว่าจะโจมตีลงข้างล่าง แต่พลังโจมตีของพวกเขาไม่ได้ทำอันตรายต่อภูเขาสกายไรท์แม้แต่น้อย

“คนมากมายนัก?” ลินลี่ย์รู้สึกหัวใจเย็นเฉียบ

“ลุงลินลี่ย์, มีคนอยู่เท่าใดนั่น? อย่างน้อยก็ต้องมีสองสามแสนคน” ไอน่าจ้องมองตะลึง

“ไม่ใช่แค่สองสามแสน!” ลินลี่ย์บ่นพึมพำ

ขณะนั้นเองไม่ใช่แค่ลินลี่ย์ที่รู้สึกเย็นยะเยือกในใจ ทั่วทั้งเทือกเขาสกายไรท์ สมาชิกตระกูลสี่อสูรศักดิ์สิทธิ์บินเข้าจ้องดูภาพที่น่าหวาดกลัวของคนมากมายในท้องฟ้าด้านใต้ของเทือกเขาสกายไรท์ คนพวกนั้นโจมตีป่าเขาด้านใต้ของเทือกเขาสกายไรท์

“อยู่ตรงนี้ อย่าไปไหน” ลินลี่ย์ตะโกน “ถ้ามีอันตรายใดๆ ให้รีบกลับเข้าไปในหุบเขาทันที ข้าจะไปพบท่านประมุขก่อน”

“ไม่ต้องห่วง” บีบีพยักหน้า

ลินลี่ย์พยักหน้า เขาบินด้วยความเร็วสูงไปที่ศีรษะมังกรปลายสุดถนนมังกร และไม่ใช่แค่ลินลี่ย์เท่านั้น แต่ผู้อาวุโสจำนวนหนึ่งก็บินมาที่พักของประมุขเผ่าด้วยความเร็วสูงเช่นกัน ระหว่างทางลินลี่ย์พบกับผู้อาวุโสสอง

ลินลี่ย์เห็นประมุขกัซลีสันและคนอื่นแต่ไกล พวกเขากำลังมาดูทางทิศใต้เช่นกัน

“ท่านประมุข” ลินลี่ย์บินเข้าไปหา

“ลินลี่ย์ เจ้ามาด้วย” กัซลีสันหัวเราะให้ลินลี่ย์ “ลองดูแผนการที่แปดตระกูลใหญ่ทำสิ”

“พวกเขาเป็นสมาชิกของแปดตระกูลใหญ่จริงๆ หรือ?” ลินลี่ย์สงสัยมานานแล้ว

“ดูด้วยตัวเองสิ” กัซลีสันหันหน้าไปมองทางทิศใต้

ลินลี่ย์ไปทางทิศใต้ด้วยเช่นกัน ยอดฝีมือหลายคนโจมตีป่าเขาและครู่ต่อมาลินลี่ย์ก็เข้าใจดี “พวกเขา..พวกเขาเตรียมสร้างรากฐาน!” ภายในพื้นที่ใหญ่กว้างขวาง ต้นไม้ทั้งหมดถูกทำลาย ขณะเดียวกันรากฐานที่แข็งแรงถูกสร้างขึ้น

ในไม่ช้า...

ชาวตระกูลที่เป็นกองกำลังของแปดตระกูลใหญ่แบกหินยักษ์และเริ่มสร้างปราสาทและสิ่งก่อสร้างตามมา! เพราะพลังของเทพเมื่อจำนวนคนมีมากมายมหาศาลทำงานด้วยกัน ในเวลาครึ่งวัน

ปราสาทหลังแล้วหลังเล่าสร้างเสร็จในพื้นที่ภูเขาสกายไรท์ด้านทิศใต้

พื้นที่ซึ่งปราสาทหลายหลังถูกสร้างนี้ติดกับเทือกเขาสกายไรท์ นอกจากนี้ ใครๆ ก็บอกได้ชัดเจนว่าปราสาทเหล่านี้แบ่งออกเป็นแปดพื้นที่

เมื่อเห็นอย่างนี้ ชาวเผ่าสี่อสูรศักดิ์สิทธิ์ตะลึงกันหมด

“พวกเขากำลังทำอะไรกัน?” ผู้อาวุโสการ์วีย์ไม่อยากเชื่อ

“พวกเขาจะทำอะไรน่ะหรือ? สร้างบ้านข้างเราไงเล่า!” กัซลีสันพูดอย่างไม่พอใจ

ทันใดนั้น...

“ตระกูลสี่อสูรศักดิ์สิทธิ์ เจ้าพวกขี้ขลาด!” เสียงดุดันดังกึกก้องเหนือเทือกเขาสกายไรท์ “ฮ่าฮา, ข้าไม่คาดเลยว่าลูกหลานตระกูลสี่อสูรศักดิ์สิทธิ์จะทำตัวเป็นเต่าหดหัวอยู่ในกระดองกลัวที่จะออกมา ฮ่าฮ่าฮ่า..”

ชาวเผ่าตระกูลที่อยู่ภายในเทือกเขาสกายไรท์ได้ยินเสียงหัวเราะนี้

พวกเขาโกรธไม่พอใจกันทุกคน

“พวกเจ้าซ่อนตัวอย่างดีไม่ใช่หรือ? ก็ได้ ซ่อนได้ซ่อนไป แปดตระกูลใหญ่ของเราจะอยู่ที่นี่ใกล้ๆ กับพวกเจ้า! ถ้ามีสมาชิกของเผ่าตระกูลเจ้าออกมาจากภูเขา เราจะฆ่าทั้งหญิงและชาย! ถ้าเจ้าต้องการ เชิญซ่อนตัวอยู่ในนั้นอย่างคนขี้ขลาดตลอดไปเลย ไม่ต้องออกมา!”

“ฮ่าฮ่า.. ตระกูลสี่อสูรศักดิ์สิทธิ์น่ะหรือ? เหมือนตระกูลสัตว์ที่น่ารำคาญมากกว่า! ฮ่าฮ่า...”

“ใครกล้าก็ก้าวออกมา แปดตระกูลใหญ่เรายินดีต้อนรับพวกเจ้าทุกเมื่อ! ถ้าพวกเจ้าไม่มีความกล้า... งั้นจงซ่อนตัวต่อไป!”

คลื่นเสียงหัวเราะยังคงดังกึกก้องจากด้านนอก เสียงของพวกเขาดังเหมือนสายฟ้าคำราม กึกก้องเข้ามาภายในเทือกเขาสกายไรท์