ตอนที่ 10 เรื่องคืนนั้น...ผมจำได้
“งั้นก็ถูกแล้วนี่ ไปกันเถอะ”
แป้งเดินตามเขาขึ้นรถ ครั้งนี้แป้งไม่ลืมที่จะคาดเข็มขัดแล้วเพราะเธอไม่อยากจะใจเต้นแรงเวลาที่เขาคอยเอื้อมมาคาดเข็มขัดให้เธอ รถขับมาถึงโรงแรมเกือบสองทุ่มแล้วเมื่อทั้งคู่เดินขึ้นลิฟต์เพื่อกลับไปเก็บของที่ห้อง
“บอสรอแป้งสักสิบห้านาทีนะคะ แป้งจะรีบเก็บของค่ะ”
“ได้สิ ถ้าเก็บของเสร็จแล้วก็มาที่ห้องผมเลย”
“ได้ค่ะ”
แป้งเดินกลับห้องเพื่อเก็บของเธอลงกระเป๋าอย่างรวดเร็ว เธอเก็บทุกอย่างใส่กระเป๋าอย่างลวกๆ เพราะไม่รู้อารมณ์ของบอสจอมโหดที่อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ เธอจึงไม่กล้าให้เขารอนาน
เมื่อทุกอย่างถูกใส่ลงกระเป๋าล้อลากสีเงินแล้ว เธอจึงเดินออกมาจากห้องพักพร้อมกับเคาะประตูห้องของเตชินท์
“บอสคะ แป้งเองค่ะ”
“เข้ามาสิ”
แป้งเดินเข้าไปตามคำสั่งของเขา เมื่อเห็นว่าแป้งเดินมาตัวเปล่าเขาจึงได้ถามเธอ
“แล้วกระเป๋าคุณล่ะ”
“แป้งวางเอาไว้ข้างนอกค่ะ คือว่าจะได้ไม่เสียเวลา”
“เอาเข้ามาก่อน”
“แต่ว่า มันจะทำห้องบอสเลอะนะคะ”
เธอได้ยินกิตติศัพท์ความรักสะอาดของบอส หนุ่มของเธอดีจึงไม่กล้าจะนำกระเป๋าเข้ามา
“เอาเข้ามาก่อน คืนนี้ผมยังไม่กลับ”
“บอสว่าไงนะคะ หมายความว่าไงคะที่ยังไม่กลับ”
เขาไม่ตอบเธอแต่เดินออกไปด้านนอกพร้อมกับลากกระเป๋าของเธอเข้ามาในห้องและปิดประตูล็อก แป้งทำตัวไม่ถูก
พรุ่งนี้แม้ว่าเขาจะให้เป็นวันหยุดอีกวันของบริษัท แต่แป้งยังต้องไปรับสโนว์ที่ฝากเลี้ยงเอาไว้ที่บ้านแมวยิ้มแฉ่ง เธอไม่ได้บอกเอาไว้ว่าจะเลื่อนวันไปรับ
“ถ้างั้น แป้งหารถกลับเองก็ได้นะคะ ถ้าบอสไม่สะดวก”
“พรุ่งนี้วันหยุดอีกวัน คุณจะรีบกลับไปไหน”
“แต่ว่า แป้งคืนห้องไปแล้ว ตอนนี้แม่บ้านน่าจะมาทำความสะอาดแล้วนะคะ แล้วคืนนี้….”
“ก็นอนที่นี่กับผมไง แค่คืนเดียวเอง”
“ไม่ได้นะคะ แป้งจะนอนกับบอสได้ยังไงคะ”
“ทำเหมือนคุณไม่เคยมานอนที่นี่อย่างนั้นแหละ”
“บอส…นี่คุณ…..”
“ผมเป็นคนพาคุณเข้ามาในนี้เอง ผมต้องจำได้สิ แล้วอีกคืน ผมก็ไปที่ห้องคุณ นี่คุณจำอะไรไม่ได้เลยเหรอแป้ง เกินไปรึเปล่าผมคงไม่ได้นอนกับผู้หญิงที่จำแม้กระทั่งคืนแรกของตัวเองไม่ได้หรอกมั้ง”
“นี่คุณ จำได้ แต่ไม่บอกเลยว่า…”
“ก็เห็นคุณแกล้งลืม แต่ก็ไม่คิดว่าจะลืมคืนที่สองด้วย วันนี้ผมเลยตั้งใจมาเตือนความจำคุณไงละ”
“ไม่นะคะบอส คือมันเกิดขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ คือว่าแป้ง..”
เธอเดินถอยหนีไปแต่เขารวบตัวเธอเอาไว้ได้
“อยากดื่มอะไรหน่อยมั้ย”
“มะ…ไม่ค่ะ ปล่อยแป้งเถอะนะคะบอส”
“ถ้าผมปฏิเสธล่ะ”
“คุณชอบแป้งงั้นเหรอคะ”
คำถามนั้นทำเอาผู้ถูกถามชะงักไปนิดหน่อย ชอบเหรอ เขาชอบเธอมั้ยนะเขาเคยมีความรู้สึกนี้ การไว้ใจใครสักคน มีความสุขเวลาที่อยู่ด้วยกัน แต่สุดท้ายก็ถูกหักหลังเขาจึงไม่นึกชอบใครอีก
ชีวิตที่ผ่านมาหลังจากนั้นทำให้เขาก้าวเข้าสู่สนามรบทางธุรกิจ การมีเซ็กซ์ก็เพียงแค่เรื่องผลประโยชน์บางอย่างที่มีร่วมกัน เขาเกือบลืมไปแล้วว่าการรู้สึกชอบใครสักคนมันเป็นยังไง
“บอสคะ บอส”
“ผม….”
“คุณตอบไม่ได้ แสดงว่าคุณผ่านเรื่องนี้จนเคยชินโดยที่เป็นใครก็ได้ ถ้าอย่างนั้นก็ไม่จำเป็นต้องเป็นแป้งซึ่งเป็นลูกน้องและพนักงานของคุณนะคะ”
“เดี๋ยวก่อน ถึงจะไม่ใช่ แต่ผมเลือกคุณ แค่นี้ไม่พอเหรอ”
“บอสคะ แป้งไม่ใช่ตัวเลือกสำหรับคุณ และเรื่องแบบนี้ก็ไม่ได้จะทำกับใครก็ได้ ขอโทษด้วยที่ทำแบบนั้นไม่ได้ ขอตัวค่ะ”
“เดี๋ยว ทำไมถึงไม่ได้ล่ะ คุณไม่ได้…”
“เปล่าค่ะ แป้งไม่ได้รู้สึกอะไรกับคุณแป้งขอตัวกลับก่อนนะคะ”
“แป้ง เดี๋ยวก่อนสิ เดี๋ยว…”
เธอเดินออกไปแล้วพร้อมกับปิดประตู เขาเดินตามเธอออกไป แต่เธอไม่ได้อยู่ที่นั่น เขาเดินกลับไปที่ห้องเก่าที่เธอพัก ก็พบแต่ความว่างเปล่า เธอคงลงลิฟต์ไปแล้ว
เวลาแบบนี้เธอจะหารถที่ไหนกลับกรุงเทพ คงไม่ใช่ว่าจะขอร้องให้คุณชริณช่วยนะ เมื่อนึกขึ้นได้ จิตใจของเตชินท์ก็อยู่นิ่งไม่ได้
แค่เขารู้ว่าเธอจะไปกับคนอื่นเขาก็เริ่มร้อนรน โมโหจนมือสั่น เขากดโทรออกไปที่เบอร์ของเธอ แต่เธอไม่รับสาย เขากดไปเรื่อยๆ จนเธอกดปิดเครื่องไปแล้ว
“แป้ง อย่าให้ผมเจอคุณนะ”
เขากดโทรศัพท์สั่งงานใครสักคนที่ปลายสาย
“ปิดทางเข้าออกโรงแรมทุกทาง เดี๋ยวผมจะลงไป”
เขากดลิฟต์ลงไปเพื่อไปตรวจสอบดู ซึ่งก็พบว่าแป้งรออยู่ที่ลอบบี้เพื่อรอรถอยู่ เขาเดินไปที่ตัวเธอก่อนที่เธอจะรู้ตัว
“มากับผมเดี๋ยวนี้”
“บอสคะ ปล่อยแป้งนะแป้งจะกลับบ้าน แป้งเรียกรถแล้ว ปล่อยนะ”
“ผมไปส่งคุณเอง เลิกดิ้นแล้วเอากระเป๋ามา”
“แต่แป้งเรียกรถแล้ว”
“รถใครล่ะคงไม่ใช่ชริณนะ”
“คุณพูดบ้าอะไรของคุณปล่อยนะ”
“คุณจะเดินไปดีๆ หรือจะให้ผมอุ้มคุณไป ผมบอกว่าจะไปส่งไงล่ะเรื่องรถผมจัดการให้”
“คุณก็ปล่อยสิแป้งจะได้เดินเอง”
“ได้”
เขาปล่อยเธอ แต่หันไปลากกระเป๋าเธอมาแทนให้รู้ไปว่าเธอจะไม่ตามกระเป๋าเธอมา ในที่สุดทั้งคู่ก็อยู่ที่รถ เขาจัดการวางกระเป๋าเธอไว้หลังรถและเดินมาเปิดประตูให้เธอ
“ขึ้นรถสิไม่อยากกลับเหรอ”
“บอสทำแบบนี้ทำไมคะ”
“ก็ในเมื่อคุณไม่อยากค้างก็กลับเรื่องมันก็มีเท่านี้ ขึ้นรถ”
น่าขำ เธอคิดว่าเขาจะตอบว่าอะไร หึ เรื่องแค่คืนเดียวคงไม่ทำให้คนที่สุดแสนจะเย็นชา เผด็จการไร้หัวใจเปลี่ยนเป็นคนอ่อนโยนเข้าใจโลกขึ้นหรอกนะ แป้งเดินขึ้นรถตามที่เขาสั่ง เธอคาดเข็มขัดเรียบร้อยและนั่งกอดอกมาตลอดทาง
“คุณพักที่ไหน บอกทางผมด้วยสิ”
แป้งไม่ตอบเขาแต่เธอกดที่ GPS ในรถของเขาเพื่อนำทางแทนและหันไปนั่งกอดอกต่อ
“ฟังเพลงมั้ย”
“….”
“หิวข้าวรึเปล่า”
“…..”
“แป้ง คุณจะปล่อยผมคุยคนเดียวอีกแล้วเหรอ หรือว่าคุณอยากเห็นผมดริฟท์สักรอบกลางมอเตอร์เวย์คุณถึงจะยอมพูดกับผม”
“แป้งอยากอยู่เงียบๆ ค่ะ”
“อ่อ…”
เตชินท์รู้สึกว่าเขาทำมามากเกินไปแล้วกับความอดทนกับผู้หญิงคนนี้ เพราะหากเป็นเขาโดยปกติ เขาไม่มีวันมายุ่งกับเรื่องแบบนี้อย่างมากคือจัดรถเพื่อไปส่งเท่านั้นเหมือนที่ทำกับณิชา
เขาก็ไม่เข้าใจกับพฤติกรรมตัวเองเหมือนกัน แต่เห็นเธอแล้วเขากลับโกรธไม่ลง และยังรู้สึกว่าอยากแหย่เธออยู่ตลอดเวลาให้เธอโกรธ มันดูน่ารักดี
แป้งจากเริ่มกอดอกแน่น ตอนนี้เธอเริ่มคลายออกและหลับไปเพราะความอ่อนเพลียที่ทำงานมาทั้งวันและยังกินอิ่มในตอนบ่ายด้วย
เธอเลยหลับสนิทและลืมเปิดโทรศัพท์ที่เผลอปิดไปตอนเตชินท์โทรหาเธอเมื่อรถเข้ามาถึงคอนโดตามที่เธอตั้งเอาไว้
เตชินทร์ก็มองไปรอบๆ เธอเลือกที่อยู่ได้ค่อนข้างดี ที่นี่ไม่ได้ไกลจากบริษัทมากเพราะมองออกมายังเห็นตึกของ TC Design อยู่เลย เขาถ่ายรูปคอนโดหรูของแป้งเอาไว้และส่งรูปออกไปพร้อมกดส่งไลน์หาชานนท์ก่อนจะหันมาปลุกเธอ
“แป้ง แป้ง ถึงแล้วครับ”
แป้งตกใจตื่นเพราะเสียงที่เขาเรียก แป้งหันไปมองข้างๆก็เห็นว่าเป็นคอนโดของเธอจริงๆ เมื่อเธอหันมาก็พบว่าใบหน้าของเขาอยู่ห่างหน้าของเธอไม่ถึงนิ้วจนเธอไม่กล้าขยับตัว
“ตื่นแล้วเหรอ”
“ค่ะ ขอบคุณที่มาส่งค่ะ…”
เตชินท์ก้มลงไปจูบเธอด้วยความอ่อนหวาน เรียกร้องและเชื้อเชิญ แป้งตกใจจนเผลอเบิกตากว้างขึ้นแต่สัมผัสที่เร่าร้อนนั้นทำเอาเธอแทบละลายจนเผลอเอามือโอบรอบคอเขาโดยไม่รู้ตัว…
