บทที่ 68 ข้าขอให้เจ้าใช้ชีวิตหลังแต่งงานอย่างมีความสุข!

เมื่อมองไปที่หลุมขนาดใหญ่ตรงหน้าเขา ขาของเฉินจื่อเทียนก็สั่นสะท้าน

ถ้าฝ่ามือนั้นโดนเขา... เขาคงตายไปแล้ว!

“ผู้เยาว์คนนี้คือเฉินจื่อเทียน ศิษย์ของศาลาหมื่นดาบ ขอทราบนามของผู้อาวุโสได้หรือไม่?” เขาถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

เขาต้องการระบุภูมิหลังของฝ่ายตรงข้ามก่อนที่เขาจะผลีผลาม

อย่างไรก็ตาม หลังจากรอเป็นเวลานาน คนในห้องก็ไม่เสียงตอบรับอะไรกลับมา

“ไม่ใช่ว่าเจ้าพึ่งเรียกเขาว่าคนขี้ขลาดหรือไง? ทำไมเขาถึงเป็นผู้อาวุโสแล้วล่ะ?”

การแสดงออกของเฉินจื่อเทียนค่อนข้างกระอักกระอ่วน เขาไม่คาดคิดว่าจะมีผู้เชี่ยวชาญเช่นนี้ในหมู่บ้านแบบนี้

เขาต้องการพิสูจน์ความแข็งแกร่งของตัวเองให้ศิษย์น้องเห็น แต่สุดท้ายเขากลับจบลงด้วยการถูกไล่ตีเหมือนแมลงวัน

“ศิษย์น้อง ใครกันแน่ที่อยู่ในห้องนั้น?” เขาอดไม่ได้ที่จะถาม

เมื่อพิจารณาจากพลังของฝ่ามือนั้น อย่างน้อยก็ต้องเป็นผู้บ่มเพาะขอบเขตขอบเขตกำเนิดจิตวิญญาณ!

ก่อนที่เยว่เจียนหลี่จะตอบกลับ เสียงของบุรุษผู้หนึ่งก็ดังขึ้นอีกครั้ง “ฝูงแมลงวันกล้าที่จะรบกวนข้า ไสหัวไป!”

หลังจากเสียงที่ดังเหมือนระฆัง เมฆดำก็รวมตัวกันเหนือหัวของพวกเขา

ราวกับพลังอันยิ่งใหญ่ของสวรรค์และปฐพีปกคลุมพวกเขาไว้

“บัดซบ!” เฉินจื่อเทียนและคนอื่นๆเกือบจะทรุดตัวลงกับพื้น

เพียงคำเดียวก็สามารถเรียกพลังจากสวรรค์และเมฆมาปกคลุมท้องฟ้า?

นี่ไม่ใช่แค่ผู้บ่มเพาะขอบเขตกำเนิดจิตวิญญาณ แต่อาจเป็นผู้เชี่ยวชาญที่ข้ามผ่านทัณฑ์สวรรค์มาแล้ว!

เยว่เจียนหลี่กลั้นหัวเราะและพูดว่า “ศิษย์พี่ใหญ่เฉิน ท่านควรจะจากไปโดยเร็ว คนในห้องนั้นค่อนข้างเจ้าอารมณ์ ถ้าท่านขัดใจเขา...”

นางจงใจไม่พูดจนจบประโยค

เฉินจื่อเทียนกลัวมากจนขาของเขาสั่นเทา “ขะ-ขะ-ขะ-ข้าเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ายังมีบางสิ่งที่ต้องจัดการในนิกาย ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ข้าคงต้องขอตัวก่อน”

หลังจากพูดเช่นนั้น เขาก็พร้อมจะจากไป แต่เยว่เจียนหลี่กล่าวว่า “ผู้อาวุโสอยู่ที่นี่อย่างสันโดษ ศิษย์พี่ใหญ่เฉิน จะดีที่สุดถ้าท่านไม่พูดเรื่องไร้สาระเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นที่นี่”

“แน่นอน!” เฉินจื่อเทียนพยักหน้า “วันนี้ข้าไม่เห็นอะไรทั้งสิ้น!”

“เข้าใจแล้ว รักษาตัวด้วย” เยว่เจียนหลี่กล่าว

“ลาก่อน ลาก่อน!” เฉินจื่อเทียนไม่กล้ารั้งอยู่อีกต่อไป เขาพาผู้ดูแลที่หวาดกลัวเช่นเดียวกันหนีไป

หลังจากบินไปหลายร้อยไมล์ พวกเขาก็หยุดลงอย่างช้าๆ

“ศิษย์พี่ใหญ่เฉิน เราต้องการรายงานเรื่องนี้กับท่านผู้นำนิกายหรือไม่?” ผู้ดูแลถามขณะหอบ

“ไม่มีทาง! ถ้าใครกล้าพูดเรื่องนี้ล่ะก็... อย่าหาว่าข้าหยาบคาย!” เฉินจื่อเทียนตะคอกใส่พวกเขา

ช่างเป็นเรื่องตลก นั่นไม่เป็นการตบหน้าเขาหรือไง?

“แต่หัวหน้าศิษย์อยู่ที่นั่น...” ผู้ดูแลพูดอย่างระมัดระวัง

“นี่...” เฉินจู่เทียนกระแอมในลำคอและพูดว่า “ตราบใดที่ข้าแน่ใจว่าศิษย์น้องปลอดภัยดี มันก็ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของนาง ในฐานะศิษย์พี่ ข้าเพียงหวังให้นางโชคดี”

เมื่อเผชิญหน้ากับสิ่งมีชีวิตที่ทรงพลังที่สามารถจัดการกับปรากฏการณ์ของสวรรค์และปฐพีได้ เขาก็ไม่กล้าหึงหวงนางแล้วแม้แต่น้อย

ในเวลาเดียวกัน เขาก็ลอบสาบานในใจ: ในอนาคต หมู่บ้านเล็กๆแห่งนี้จะเป็นพื้นที่ต้องห้ามของเขา และเขาจะไม่เหยียบย่างเข้าไปอีก!

“……” ผู้ดูแลมองเขาด้วยความดูถูก

เฉินจื่อเทียนเป็นคนขี้ขลาดจริงๆ...

เยว่เจียนหลี่เดินเข้าไปในห้องและเห็นหลี่หรานนั่งอยู่บนเก้าอี้พร้อมกับหาว

“เจ้าเพิ่งใช้ทักษะขั้นศักดิ์สิทธิ์ไป ร่างกายของเจ้าเป็นยังไงบ้าง?” นางพูดด้วยความเป็นห่วง

“ข้าสบายดี” หลี่หรานส่ายหัว “มันเป็นเพียงการตบตา ข้าไม่ได้ใช้พลังปราณมากนัก”

ตัวตนของเขานั้นพิเศษมาก หากเขาปรากฏตัวพร้อมกับเยว่เจียนหลี่ มันจะนำปัญหามากมายมาให้นาง

เขาคงไม่สามารถฆ่าศิษย์พี่ทั้งหมดของนางได้หรอกใช่ไหม?

นั่นเป็นเหตุผลที่เขาใช้การทักษะดังกล่าว

“แต่ศิษย์พี่คนนั้นดูเหมือนจะมีความสัมพันธ์บางอย่างกับเจ้า?” หลี่หรานพูดติดตลก

เยว่เจียนหลี่ส่ายหัวของนาง “ข้าไม่สนใจเขาแม้แต่น้อย”

นางไม่มีความรู้สึกใดๆกับเฉินจื่อเทียนตั้งแต่แรก และหลังจากเหตุการณ์ในวันนี้ ความเกลียดชังของนางที่มีต่อเขาก็เพิ่มขึ้นถึงขีดสุด

“ตอนนี้เขารู้ว่าเจ้ามี ‘สามี’ ที่อยู่ในขอบเขตเหนือวิบัติ เขาคงไม่กล้ามาตอแยเจ้าอีก” หลี่หรานยิ้ม

ใบหน้าของเยว่เจียนหลี่เปลี่ยนเป็นสีแดง แต่หลังจากคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ดูเหมือนว่ามันจะเป็นเช่นนั้นจริงๆ

นางอดไม่ได้ที่จะรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น

“ใช่แล้ว” หลี่หรานมองไปรอบๆ “ป้าซุนอยู่ไหนล่ะ? ข้าไม่เห็นนางเลย”

ทันใดนั้นเยว่เจียนหลี่ก็จำอะไรบางอย่างได้ “ป้าซุนยังอยู่ข้างนอก!”

ขณะนั้นเอง ประตูก็เปิดออก

ป้าซุนพาชาวบ้านกลุ่มใหญ่เข้ามาและพูดอย่างตื่นเต้นว่า “นั่นไง พวกเขาอยู่ที่นี่!”

เยว่เจียนหลี่ตกตะลึง “ท่านกำลังทำอะไร…”

ก่อนที่นางจะพูดจบประโยค ชาวบ้านทุกคนก็คุกเข่าลง หัวของพวกเขากระแทกกับพื้น

“พวกเราขอต้อนรับท่านผู้เป็นอมตะ!”

“ข้าไม่รู้ว่าท่านผู้เป็นอมตะอาศัยอยู่ที่นี่ มนุษย์ผู้นี้สมควรตาย!”

“โปรดยกโทษให้ข้าด้วย ท่านผู้เป็นอมตะ!”

“……” หลี่หรานและเยว่เจียนหลี่มองหน้ากันอย่างหมดหนทาง

“ดูเหมือนว่าเราจะกินมื้อนี้ไม่ได้แล้ว...”

***

เมืองหวู่หยาง คฤหาสน์ตระกูลเซียว

เซียวชิงเกอที่พึ่งผ่านการเดินทางมาเปิดประตู

เทือกเขาสือว่านตั้งอยู่ในดินแดนทางใต้และอยู่ห่างจากเมืองหวู่หยาง นางต้องอาศัยสายสัมพันธ์ของตระกูลเซียวในที่ต่างๆและใช้เวลาหลายวันในการเดินทางกลับ

นางเพิ่งเดินไปได้ไม่กี่ก้าวและบังเอิญเจอกับพ่อบ้านฝู

“คุณหนู? ทำไมท่านต้องกลับมาตอนนี้ด้วย!” ลุงฝูตกใจมาก

“ข้าพึ่งกลับจากการเดินทาง ทำไมไม่มีใครอยู่ในคฤหาสน์เลย? เกิดอะไรขึ้น?” เซียวชิงเกอถาม

ภายใต้การซักถามอย่างต่อเนื่องของนาง เขาตอบอย่างแผ่วเบาว่า “ตระกูลหลี่มาที่นี่เพื่อยกเลิกการหมั้น!”

//////////