บทที่ 46 ดูดซับโสมแดง

คนในหมู่บ้านหยู่เปิงทานอาหารเย็นกันอย่างมีความสุข แต่…ความสุขอันแสนสั้นก็ผ่านไปเร็วยิ่งนัก จู่ๆ ก็มีเสียงเตือน

หลี่ซู และคนอื่นๆ ส่งข้อความขอความช่วยเหลือ

เธอคิดว่าเธอใกล้จะถึงจุดจบของหมู่บ้านแล้ว

อย่างไรก็ตาม การทดสอบจริงเพิ่งเริ่มต้นขึ้น และพวกเขายังต้องพึ่งพาบารมีของหัวหน้าใหญ่เย่ปิง

มีวัสดุหรือพิมพ์เขียวลึกลับหลายอย่างที่เคยซ่อนเร้น

แต่ในตอนนี้ พวกเขาเอามันออกมาทั้งหมดเพื่อแลกกับคันธนู และลูกธนูระดับทองแดง

ในสายตาของผู้เฝ้ายามราตรี ธนูระดับทองแดงมีประโยชน์มาก!

ถ้าคืนนี้พวกเขารักษาหมู่บ้านไว้ไม่ได้ พวกเขาคงหายไปกันหมด

ไม่ว่าสมบัติจะดีแค่ไหน ถึงเวลานั้นมันก็ไม่มีค่าอะไร!

หลังอาหารเย็นเย่ปิงก็รีบพาจางซาน และหยู่เซียน ไปที่โรงตีเหล็กพร้อมกัน

คืนนี้ นักรบสองคน และชาวบ้านห้าคนผลัดกันปกป้องกำแพงสวรรค์

มันคืออาคารในตำนาน แม้ว่าจะมีการบุกรุกของศัตรู แต่ก็สามารถเตือนศัตรูได้โดยอัตโนมัติ จากเปลวเพลิง

ใช่! รู้สึกโล่งใจ

เย่ปิงมีค้อนอยู่ในมือซึ่งสามารถสร้างบ้าน และอุปกรณ์ได้อย่างรวดเร็ว

ตอนนี้เขายังคงตีหอก และลูกธนูระดับทองแดงอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย

ข้างๆ มีคนช่วยเหลือฝีมือดีสองคน และชาวบ้านที่กำลังช่วยกันเป่าไฟ

ไม้สำหรับใช้ทำธนูค่อยๆ หายไปราวกับหั่นผัก

ไม้ -1 แสดงเตือนเย่ปิงบนจอ

{ติ๊ง ลูกน้องของท่านหยู่เซียน สร้างลูกธนูธรรมดา X10 สำเร็จ}

{ติ๊ง ลูกน้องของท่านจางซาน สร้าหอกระดับทองแดงสำเร็จ}

เย่ปิงก็หยิบค้อนเงินออกมาเช่นกัน ในบรรดาวัสดุที่ใช้ทำธนู มีเพียงเส้นเอ็นเนื้อเท่านั้นที่หายากที่สุด

เย่ปิงบอกให้นักรบล่าวัวป่าเพิ่ม ดังนั้นพวกเขาจึงได้เอ็นเนื้อออกมาหลายสิบเส้น

งานที่พวกเขาถนัด!

เย่ปิงสร้างลูกธนูหลายครั้งติดต่อกัน ความชำนาญของเขาเพิ่มขึ้น ดังนั้นระดับความเร็วจึงเพิ่มขึ้น

ค้อนเงินในมือของเขาเคลื่อนที่โดยอัตโนมัติ เกิดประกายวิบวับราวสายฟ้า และลูกธนูก็ปรากฏขึ้นทีละลูกอย่างรวดเร็ว

เมื่อเขาสร้างลูกธนูได้ 20 ลูก เขาก็หยุด

เขาแลกเปลี่ยนคันธนูห้าคันกับหัวหน้าหมู่บ้านคนอื่นๆ และได้รับพิมพ์เขียวสองภาพ และวัสดุล้ำค่าที่ไม่รู้จักอีกหลายอย่าง

เย่ปิงพึงพอใจเป็นอย่างมาก

เมื่อวางค้อนลง เย่ปิงหยิบแผนที่แม่น้ำ และโสมเลือดพันปีที่เขาเพิ่งได้รับในวันนี้ออกมา

สองสิ่งถูกส่งไปยังทั้งสองคน กั่วเจียและเสี่ยวเหมิง

“พวกท่านโปรดเชื่อใจข้า ช่วยกันเร่งหารือเกี่ยวกับวิธีอัพเกรดเมืองโดยเร็วที่สุด ไม่นานหลังจากนั้น ข้าจะทำการอัพเกรดครั้งยิ่งใหญ่อีกครั้ง เพื่อสร้างสิ่งมหัศจรรย์ของโลกนี้”

"เสี่ยวเหมิงรับหน้าที่ ศึกษาวิธีการใช้สมุนไพรอันยิ่งใหญ่นี้ให้เกิดประโยชน์สูงสุด"

กั่วเจียตรวจสอบแผนที่อย่างระมัดระวัง ดวงตาดูตื่นเต้น!

“ท่านหัวหน้าขอรับ ด้วยสิ่งนี้ เราจะพบภัยคุกคาม และทรัพยากรที่ชัดเจนรอบตัวเรามากมาย!”

เขามองไปรอบๆ หมู่บ้านอย่างระมัดระวัง

มีภูเขาหนองน้ำไหลผ่านที่โล่ง รอบแม่น้ำมีสัญลักษณ์มากมาย แสดงให้เห็นชัดเจน

นอกจากนี้ยังมีพื้นที่อันตรายที่มีหัวสัตว์ประหลาด อสูรร้าย และเส้นสีดำที่เป็นสัญลักษณ์ของทุ่นระเบิด และป้ายเตือนห้ามเข้า

มันประเมินค่าไม่ได้!

เสี่ยวเหมิงผู้กำลังถือโสมเลือดพันปีกล่าวด้วยความประหลาดใจ

“ท่านหัวหน้าเจ้าขา ท่านมีสมบัติเช่นนี้ได้อย่างไร ในสมัยราชวงศ์สิ่งนี้เป็นสมบัติที่ต้องสะสมเป็นเวลาพันปี”

นกอินทรีมงกุฎทองบนไหล่ของเย่ปิงบินไปที่ไหล่ของเสี่ยวเหมิง ราวกับคุ้นเคยกันมาก่อน

ดูเหมือนว่าพวกเขาจะคุ้นชินเคยล้อเล่นกันมาก่อน

สักครู่นี้ เมื่อพวกเขาทานอาหารเย็น เจ้าตัวน้อยก็แอบจิกกินเนื้อจากเสี่ยวเหมิงอย่างลับๆ มันกินเนื้อหนักกว่าตัวถึงสามเท่า

“น่าเสียดายที่สารอาหารในดินตอนนี้ไม่เพียงพอ มิฉะนั้น พวกเราจะสามารถปลูกหมุนเวียนโสมแดงโลหิตพันปีต่อไปได้”

เสี่ยวเหมิงถือโสมในมือของเธออย่างระมัดระวัง ไม่เต็มใจที่จะปล่อยมันไป

หัวใจของเย่ปิงตื่นเต้น เมื่อคิดถึงภาพสิ่งปลูกสร้างที่สามารถลอยบนฟ้าได้:

"ถ้าหากพวกเราสร้างสวนลอยฟ้า และสามารถคัดเลือกสายพันธุ์พืชผักผลไม้ในโลกนี้ได้ ไม่ว่าจะเป็นพืชระดับสูงแค่ไหน พวกเราก็จะสามารถเพาะปลูกมันได้ และอีกอย่างตัวอาคารมันสามารถลอยอยู่บนฟ้าได้ด้วย”

ในเวลานี้ เย่ปิงสามารถรวบรวมวัสดุส่วนใหญ่ที่จำเป็นสำหรับสวนลอยฟ้าซวนหยวนได้ทั้งหมด แต่สิ่งที่หายากก็คือผลึกเวทมนตร์ ยิ่งคุณภาพสูงเท่าไหร่ก็ยิ่งส่งผลมาก

ตอนนี้เขามีผลึกอสูรสีเงินระดับกลางอยู่แค่ 2 อัน แต่เขาไม่รู้ว่ามันเพียงพอหรือไม่

“ท่านหัวหน้าเจ้าขา โสมแดงนี้ ท่านหัวหน้าต้องใช้มันภายในสามวันหลังจากเด็ดมันมา ไม่เช่นนั้นมันจะกลายเป็นเพียงเศษไม้ที่ไร้ค่าเพียงเท่านั้น และอีกอย่างข้ายังไม่สามารถปรุงยาจากโสมแดงนี้ได้เจ้าค่ะ”

เสี่ยวเหมิงกล่าวด้วยสีหน้าเสียดาย

“แต่โสมแดงเลือดพันปีมีพลังอยู่มาก เพียงแค่แช่ตัวลงไปในน้ำของมัน เราก็จะดูดซึมได้เอง โปรดตามข้ามา”

เสี่ยวเหมิงพาเขาไปที่ห้องหัวหน้าหมู่บ้าน

หมู่บ้านเพิ่งถูกก่อตั้งขึ้นมาได้ไม่นาน ดังนั้นบ้านของเย่ปิงจึงดูใหญ่กว่าบ้านบริเวณโดยรอบเพียงเล็กน้อยเท่านั้น แต่ก็ถือว่ายังแคบและเล็กอยู่ เมื่อเทียบกับกำแพง

เสี่ยวเหมิงนำน้ำร้อนจากห้องครัว แล้วเทลงถังไม้ขนาดใหญ่ในห้องทันที แล้วเธอก็พูดด้วยความเขินอาย:

“ท่านหัวหน้า โปรดถอดเสื้อผ้าของท่านออก”

มีเพียงชายและหญิงในบ้านหลังเล็กๆ ที่ถูกสร้างด้วยหิน

เกิดบรรยากาศแปลกๆ เล็กน้อยขึ้น

เย่ปิงถอดเสื้อผ้าออก กลิ่นเหงื่อของเขาฟุ้งกระจายออกไปทั่ว

เขาทำงานหนักมาสามวันโดยไม่ได้อาบน้ำ!

ตอนนี้เขาได้รับบริการจากเสี่ยวเหมิง

ร่างกายที่เหนื่อยล้าถูกแช่ในถังไม้อย่างสบายๆ

ในช่วงแรกเสี่ยวเหมิงใช้วัสดุยาเสริมบางอย่าง เช่น น้ำผึ้ง ดอกเบญจมาศ รากพืชสมุนไพร และอื่นๆ ที่สามารถหาได้บริเวณรอบหมู่บ้าน

ใบไม้ลอยกระจัดกระจายอยู่บนเหนือผิวน้ำ เย่ปิงนอนแช่แน่นิ่งอยู่ในถังน้ำอุ่นๆ ครู่หนึ่ง เขารู้สึกว่าร่างกายของเขาร้อนขึ้น

พลังอมตะในร่างกายของเย่ปิงค่อยๆ ทำงาน เลือดวิ่งพล่านผ่านชีพจรลมปราณของเขา

“ท่านหัวหน้า ข้าจะใส่โสมแดงเลือดพันปีแล้วเจ้าค่ะ ใช้ทักษะการหายใจเพื่อดูดซับอย่างช้าๆ ไม่ต้องกังวล”

ข้างหลังเย่ปิง โสมแดงเลือดพันปีถูกหั่นบางๆ แล้วเทลงในถังอย่างระมัดระวัง

ทันใดนั้น น้ำอุ่นรอบๆ ตัวเขาก็เริ่มเดือด ราวกับว่าภูเขาไฟกำลังจะปะทุ

ในเวลาเดียวกัน กลิ่นของเลือดก็กระจายไปทั่ว และน้ำทั้งถังก็ถูกย้อมเป็นสีแดง

เย่ปิงรู้สึกว่าน้ำอุ่นกลายเป็นน้ำเดือดในทันที พลังจากโสมถูกเซลล์ผิวของเขาดูดซับไว้!

ฟ่อ.

รู้สึกชาและเจ็บปวดในเวลาเดียวกัน เย่ปิงใช้ทักษะลมหายใจอมตะเพื่อปรับจังหวะชีวิตของเขา มันก่อกำเนิดคลื่นพลังชีวิต และดูดซับพลังจากโสมเลือดอย่างช้าๆ เพิ่มพลังวิวัฒนาการของตัวเอง

เสี่ยวเหมิงซึ่งอยู่ข้างหลังเขารู้สึกประหม่าเล็กน้อยในตอนแรก

จากนั้นเธอเห็นว่าผู้นำของเขาหายใจอย่างมั่นคง และสีของเลือดในถังถูกดูดซับแลกเปลี่ยนได้อย่างสมบูรณ์ ในที่สุดเธอก็โล่งใจ

แต่เมื่อเธอเห็นร่องรอยบนร่างกายที่แข็งแรงของเขา ใบหน้าของเธอก็แดงขึ้นอีกครั้ง

ในฐานะลูกสาวคนเดียวของตระกูลที่มีชื่อเสียง เธอไม่ควรพบเห็นอะไรเช่นนี้!