ตอนที่ 44 พลัง ขอพลังอีก

ตอนที่ 44 พลัง ขอพลังอีก

เสียงกรีดร้องอย่างสิ้นหวังไอราดังขึ้นมาทำให้เรนที่กำลังใช้มีดพกกระหน่ำแทงไปที่ลำตัวช่วงบนของงูยักษ์ ทำให้มันเจ็บปวดเป็นอย่างมาก เพราะแรงของเรนนั้นทำให้มีดสามารถแทงผ่านเกล็ดของมันได้

ฟ่อ......

งูยักษ์กรีดร้องและบิดตัวไปมาอย่างรุนแรงเพื่อทำให้เรนตกลงไปจากตัวมัน ซึ่งเรนนั้นก็จับไว้แน่นและพยายามไม่โดนตัวของงูลัดพัน

แต่แล้วในขณะที่เรนซัดกับงูยักษ์อยู่นั้นเสียงกรีดร้องของไอราก็ดังขึ้นมา พอเขาหันไปมองก็พบกับภาพที่ทำจิตใจของเรนแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ เพราะธันวานั้นโดนหางของงูยักษ์ที่กำลังอาละวาดฟาดเข้าใส่ไปเต็ม ๆ จนตัวของธันวานั้นลอยกระเด็นไปกระแทกใส่ผนังอุโมงค์และตกลงมาเลือดไหลท่วมพื้นน้ำ

“ไม่!!!” เรนตะโกนสุดเสียงเมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับธันวา จนตัวเขาไม่ทันระวังเพราะช็อกกับสิ่งที่เกิดขึ้น

งูยักษ์เหวี่ยงเรนจนกระเด็นออกไปจากหลังมัน ทำให้เขากระเด็นไปใส่ซากรถกระบะ 4 ประตู

“อัก!” เรนกระอักเลือดออกมาปนกับของที่พึ่งกินไป แต่เขากลับไม่รู้สึกเจ็บเลย อาจจะเพราะในใจของเขานั้นมีแต่ภาพของธันวาเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของเขาที่โดนงูยักษ์ทำร้าย

“ไอราระวัง!” ทางด้านของอาจารย์หลินที่แม้จะช็อกกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่เธอก็ยังคงมีสติอยู่รีบตะโกนเตือนไอราที่วิ่งไปหาร่างของธันวา เพราะงูยักษ์กำลังพุ่งไปหาเธอ

แต่ดูเหมือนไอรานั้นจะสติหลุดไปแล้วเช่นกัน เธอวิ่งไปกอดธันวาที่จมอยู่ในน้ำสีเลือดและร้องออกมาด้วยหัวใจที่แตกสลาย

“ตาย!!!”

เรนกัดฟันแววตาโกรธแค้นวิ่งเข้าหางูยักษ์ เขากระโดดไปจับมีดพกที่ปักคาอยู่บนเกล็ดของมันจากนั้นก็ใช้พละกำลังที่มีจับมีดกรีดไปบนร่างของมัน

ฟ่อ....................งูยักษ์คำรามอย่างสุดเสียงเมื่อโดนมีดพกกรีดเป็นแผลทางยาวเกือบ 3 เมตร แต่สุดท้ายเรนก็สร้างบาดแผลได้แค่นั้นเพราะใบมีดมันหักคากล้ามเนื้อของงูยักษ์ ส่วนด้ามนั้นยังคาอยู่ในมือของเรน

เขากระหน่ำทุบไปที่แผลของงูซ้ำ ๆ จนเลือดไหลออกมาเปลี่ยนน้ำที่ขังในอุโมงค์นี้ไปในทันที

แผลที่เรนทำให้งูยักษ์คับแค้นใจอย่างยิ่ง มันหันหัวเข้ามาจะกัดเรน เขาม้วนตัวหลบไปข้าง ๆ ทำให้งูยักษ์นั้นกัดพลาดเป้าไปโดนละตัวของมันเอง ยิ่งทำให้มันโกรธมากขึ้น

เรนที่ตอนนี้ไม่มีอาวุธ เขาปาด้ามมีดทิ้ง ก่อนจะพุ่งเข้าไปต่อยใส่เบ้าตาข้างที่จาดเจ็บของมันจนมือของเรนนั้นทะลุเข้าไปในตา ก่อนที่เรนจะคว้าจับเนื้อและเส้นประสาทในตาของงูไว้แน่น ทำให้งูยักษ์ฟาดหัวของมันและดิ้นไปมาอย่างเจ็บปวดจนตัวของเรนนั้นก็ติดไปหัวของมันด้วย

“ย๊ากกก!!!” เรนเองก็ตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่งด้วย ก่อนจะใช้รูนิกลูกศรออกมาอีกมือหนึ่งจากนั้นก็แทงใส่ดวงตาอีกข้างของงูยักษ์

ฟ่อ.............!!!!

งูยักษ์เจ็บปวดไปจนถึงสมอง ดวงตาทั้งสองของมันโดนทำลายจึงทำให้มันไม่สามารถมองเห็นเหยื่อได้ นี่ทำให้งูยักษ์บ้าคลั่งใช้ร่างกายของตัวเองนั้นกระแทกไปทุกทิศทางจนน้ำที่ขังในอุโมงค์สาดกระจายเป็นคลื่นอย่างรุนแรง

ผนังของอุโมงค์เริ่มแตกเพราะรับแรงกระแทกอย่างต่อเนื่องไม่ไหว แม้แต่รถกระบะก็โดนกระแทกจนบี้แบนเป็นชิ้น ๆ ของหลังรถนั้นกระจายไปทั่วผิวน้ำขัง

แต่ไม่ว่างูยักษ์จะเคลื่อนไหวอย่างบ้าคลั่งสักแค่ไหน เรนก็ยังเกาะอยู่บนหัวของมัน พร้อมกับมือข้างหนึ่งที่ทิ่มแทงเข้าไปในเบ้าตาและจับเนื้อด้านในไว้ อีกมือใช้รูนิกธนูแทงซ้ำ ๆ ด้วยความแค้นอยู่อย่างนั้น

“ไปจากที่นี่เร็ว” ผู้กองเชนที่พยายามหลบลูกหลงจากการโจมตีพยายามตะโกนบอกและส่งสัญญาณมือให้กับทุกคนวิ่งไปยังทางออกของอุโมงค์ที่อยู่ไม่ไกล

ลีที่แม้จะเจ็บขอ แต่เขาก็อาศัยน้ำที่ขังอยู่ครึ่งเขาลอยตัวถอยออกมาจากการต่อสู้จนในที่สุดรินดาก็เข้าไปจับเสื้อและช่วยลากออกมา

ส่วนหลินเข้ามาหาไอรา

“เราต้องไปจากที่นี่” หลินบอกกับไอรา

“ใช่ต้องออกไปจากที่นี่ พาธันออกไปจากที่นี่” ไอราใช้มือเช็ดไปน้ำตา แต่มือของเธอนั้นเต็มไปด้วยเลือดของธันวา ทำให้ใบหน้าของเธอเปื้อนเลือด

หญิงสาวลุกขึ้นและจับไปที่ร่างของธันวาด้วยสองมือพยายามลากเขาออกไปด้วย

หลินรู้ว่าไอราไม่มีทางทิ้งธันวาไว้ตรงนี้แน่นอน เธอจึงเข้าไปช่วยไอราลากตัวของธันวาออกมาด้วย

ผู้กองเชนที่เห็นว่าคนอื่น ๆ พากันออกไป ก็วิ่งไปที่รถตำรวจที่จอดอยู่ เนื่องจากในจุดที่รถจอดมันอยู่เกือบอีกด้านของอุโมงค์ น้ำตรงนี้จึงไม่สูงจนท่วมท่อ รถจึงยังไม่เป็นอะไร

และที่ทำให้ผู้กองเชนคิดจะเอารถออกไปด้วยนั้นก็เพราะถ้าต้องหนีเจ้างูตัวนี้จริง ๆ รถคันนี้จะเป็นทางรอดเดียวของพวกเขา

ผู้กองเชนเข้าไปนั่งในรถและพยายามสตาร์ท แต่ว่ามันไม่ติด

“บ้าเอ้ยติดสิวะ” ผู้กองเชนพยายามอยู่อย่างนั้น

ขณะเดียวกันด้านของเรนที่เกราะอยู่บนหัวของงูยักษ์ไม่ยอมปล่อยและพยายามแทงผ่านดวงตาของมันเข้าไปทำลายสมองของงูได้เขาก็โดนงูยักษ์ใช้หัวของมันกระแทกเข้ากับเพดานด้านบนของอุโมงค์อย่างแรง

“อัก!!!” เรนร้องด้วยความเจ็บ เขารับรู้ผ่านรูนิกลางสังหรณ์แต่ว่าสภาพของเรนในตอนนี้ต่อให้รู้ล่วงหน้า 3 วินาทีก็หลบไม่ทันแล้ว

แรงกระแทกมหาศาลอัดเรนเข้ากับเพดานจนเขาหมดสติไปกลางอากาศแบบไม่ทันตั้งตัว เมื่อเรนหมดสติเขาก็ไม่สามารถจับงูยักษ์อยู่ จึงตกลงมากระแทกพื้นน้ำ

งูยักษ์ที่รู้เพียงแค่ว่าเรนหลุดไปจากหัวมันแล้ว แต่ไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหน มันก็พยายามหาชายหนุ่มด้วยดวงตาที่แหลกทั้งสองข้าง

ดวงตาของมันตาบอก แถมงูก็ไม่มีหู แต่ว่ามันยังมีความสามารถรับรู้ผ่านแรงสะเทือนบนพื้นผิวได้ มันรับรู้ได้ว่ามีมนุษย์กำลังวิ่งหนีมันไปทางหนึ่งของอุโมงค์ งูยักษ์จึงเข้าใจว่าเป็นเรนจึงเลื้อยตัวพุ่งตามไปทันที

“ติดสิวะ ติด!!!” ผู้กองเชนกำลังสตาร์ทรถด้วยความตื่นตระหนก เพราะตอนนี้งูยักษ์มันกำลังเลื้อยมาทางคนอื่น ๆ ที่หนีไปที่อุโมงค์

จังหวะที่งูยักษ์เลื้อยผ่านหน้ารถไปก็เป็นตอนที่รถสตาร์ทติดพอดี

“เดรัจฉาน ตายซะ!” ผู้กองเชนเห็นว่ารถติดแล้วเขาก็เข้าเกียร์และเหยียบคันแรงขับรถพุ่งตรงไปใส่หัวของงูยักษ์ที่พุ่งตัวเลื้อยผ่านไปพอดี

ปัง!

คันชนรถชนเข้าหัวของงูยักษ์เต็ม ๆ จนหัวของมันกระแทกเข้ากับผนังอุโมงค์ บาดแผลจากดวงตายิ่งสาหัสอยู่แล้วก็ยิ่งทำให้มันเจ็บเข้าไปอีก จนงูยักษ์ถึงกับมึนงง

“เอาไปกินอีก” ผู้กองเชนขับรถถอยหลัง ก่อนจะชนซ้ำเข้าไปอีกครั้ง

ปัง!

หัวงูกระแทกไปอีกครั้ง คราวนี้มันถึงกับนิ่งไป เลือดไหลออกมาจากเบ้าตาทั้งสองอย่างต่อเนื่อง

“ตายแล้วใช่ไหม” ผู้กองเชนมองผ่านกระจกที่มีน้ำกำลังไหลลงมาด้วยใจที่ลุ้นระทึกไปด้วยว่ามันตายหรือยัง

ปัง!

แต่ยังไม่ทันได้หายใจอย่างทั่วท้อง ตอนนั้นเองหางของงูยักษ์ก็กระแทกลงใส่รถตำรวจ จนหลังคารถของผู้กองเชนเกิดการยุบ

“เชี่ยแล้วไง มันยังไม่ตาย” ผู้กองเชนถอยหลังเตรียมจะชนซ้ำ

ตูม!

งูยักษ์ยักษ์หัวขึ้นมาและอ้าปากคิดจะกัดรถของผู้กองเชน แต่ในจังหวะนี้มันเป็นตอนที่ผู้กองเชนเหยียบคันเร่งหวังจะชนหัวงู ทำให้การโจมตีของงูนั้นพลาดเป้าไปทางด้านหลัง ส่วนรถผู้กองเชนก็ลอดใต้หัวของงูไป

เอี๊ยดดด!

ผู้กองเชนหักคันเร่งเลี้ยวออกจากกำแพง จนล้อรถนั้นไถลไปกับพื้นที่มีน้ำขัง ตัวรถขูดเข้ากับกำแพงไป 2-3 เมตรจนสีหลุดลากเป็นทางยาวไปกับกำแพง

“ไอ้เชี่ยเอ๊ย! เกือบไป” ผู้กองเชนถึงกับปาดเหงื่อ เขาเกือบจะขับรถฆ่าตัวตายด้วยการพุ่งชนกำแพง แต่ยังไม่หายตกใจ เมื่อมองผ่านกระจกหลัง งูยักษ์มันชูคอขึ้นมาจะโจมตีอีกครั้ง

“เวรแล้ว” ผู้กองเชนรู้ว่าตนตกเป็นเป้าของงูแล้ว เขารีบเปลี่ยนเกียร์ก่อนจะเหยียบมิดขับรถออกไปทางปากอุโมงค์ทันที

งูยักษ์ที่ไล่ตามแรงสั่นของพื้น มันสัมผัสได้ถึงรถของผู้กองชัดเจนจึงเลื้อยตามไปโจมตีทันที

“อัก! ๆ ๆ”

เรนที่ก่อนหน้านั่นตกลงมาจากหัวของงูยักษ์และหมดสติไปชั่วคราวก็ได้สำลักน้ำที่เข้าไปปากออกมาพร้อมกับเลือด เขาพยายามยกหัวให้พ้นน้ำอย่างอ่อนแรง โดยการพาตัวเองไปพิงกับเสาอุโมงค์ที่อยู่ตรงกลางระหว่างสองเลนของถนนในอุโมงค์

สภาพของเขาตอนนี้ได้กลับมาเป็นร่างคนธรรมดาแล้ว และความเจ็บปวดกระจายไปทั่วทั้งร่างจนแทบขยับไม่ได้

ตอนนั้นเองเรนก็ใช้ความคิดสั่งการแหวนพลัง เอาหินพลังงานออกมา เขามี 1 วงแหวนสีทองเท่ากับ 20 พลังงาน แต่ตอนนี้พลังงานทั้งหมดนั้นแทบเหือดแห้งไปแล้วจากการใช้ก่อนหน้า

หินพลังงานสองชิ้นค่อย ๆ โดนดูดซับอย่างต่อเนื่อง

แววตาของเรนเต็มไปด้วยความอ่อนล้ามองไปทางงูยักษ์ที่กำลังไล่ล่ารถของผู้กองเชนออกไปทางอุโมงค์

“พลัง ขอพลังอีก” เรนพูดพึมพำก่อนที่จะหลับตาลงไป

หินพลังงานในมือที่จมอยู่ในน้ำทั้งสองสลายกลายเป็นฝุ่นไปกับน้ำ ตอนนั้นเรนก็ลืมตาขึ้นมาในทันที

“สภาวะที่ 2 ผสานพลัง”

ตัวของเรนเกิดการเปลี่ยนแปลงในทันที กระดูกและกล้ามเนื้อขยายตัวและเต็มไปด้วยความหนาแน่นมากกว่าเดิมหลายเท่าจนเสื้อผ้าของเรนนั้นฉีกขาดเป็นชิ้น ๆ

ผิวหนังหนาทนทานขึ้นยังมีขนสีดำทมิฬงอกออกมาปกคลุมร่างกาย มือและเท้าเริ่มเปลี่ยนรูปร่างกรงเล็บของหมีงอกยาวออกมา

ใบหน้าเริ่มเปลี่ยนแปลง แต่ไม่มากนักที่ชัดเจนสุดคือกรามและฟันของเรนเปลี่ยนเป็นทรงพลังมากขึ้น

เรนกลายเป็นครึ่งคนครึ่งหมีสูง 3 เมตร นี่คือสิ่งที่เรียกว่าสภาวะสองการผสานระหว่างร่างกายมนุษย์และร่างกายของสิ่งมีชีวิตต้นแบบอย่างหมีดำภูเขา

“โฮกกก.....!!!!!!” เรนอ้าปากกว้างคำรามด้วยเสียงที่ทรงพลังจนพื้นผิวน้ำที่พื้นเกิดคลื่นเป็นวงกว้าง