ตอนที่ 19-48 ความตายของลินลี่ย์

แม็กนัสเป็นเทพพารากอน ระยะการใช้งานของสำนึกเทพของเขาค่อนข้างกว้างเหนือกว่าผู้บัญชาการธรรมดามากมาย แต่ในแง่ระยะทาง ก็ยังไม่อาจเทียบได้กับคนที่ใช้พลังมหาเทพ! โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเทพพารากอนใช้พลังมหาเทพพลังจะเพิ่มสูงขึ้นอย่างน่าประหลาด

“เขาอยู่ตรงนั้นเอง!”  แม็กนัสเผยรอยยิ้มบนใบหน้า

“ควั่บ!”  แม็กนัสดำดินตามลงไปบ้าง

บีบีพอเห็นแม็กนัสไปไกลขนาดนี้เขากำหมัดแม่นดวงตาแดงก่ำ เขาคุกเข่าลงกับพื้นอย่างไร้กำลัง ขณะที่เขาพูดเสียงเบา  “พี่ใหญ่,พี่ใหญ่!  ท่านต้องมีชีวิตรอด! ท่านสาบานแล้วว่าจะฝึกฝนไปจนถึงระดับสุดยอด  อย่าตายอย่างนี้!”

รีสเจมหลุดออกจากพันธนาการพบว่าเรย์โฮมใกล้จะตายเต็มที  “เรย์โฮม!”  รีสเจมคำรามโกรธเกรี้ยว เขาถอยหลังเงื้ออาวุธจากนั้นพุ่งหอกม่วงในมือไปข้างหน้าอย่างสุดกำลัง

“ควั่บ!” มิติฉีกขาดขณะที่เงาสีม่วงเลือนรางคลุมไปด้วยรัศมีแสงดำพุ่งเข้าหาเชกวิน

“เอ๊ะ?” เชกวินกำลังจะใช้ไม้ตายสังหารเรย์โฮมกลับต้องมาป้องกันพลังหอกโจมตีแทน

“แคล้ง!”

ร่างของเชกวินถูกกระแทกดันไปข้างหลัง  แต่เขาไม่ได้รับบาดเจ็บแต่อย่างใด

“อย่าแม้แต่จะคิดฆ่าเรย์โฮม”  รีสเจมรีบมาสมทบถลึงตาใส่เชกวินอย่างดุดัน เชกวินยิ้มผ่อนคลายให้รีสเจม “รีสเจม, เจ้าต้องการปกป้องเรย์โฮมนี่หรือ?  ได้ ถ้าเจ้าปกป้องเขา  ข้าคงไม่สามารถฆ่าเขาได้จริงๆ  อย่างไรก็ตามเป็นเรื่องไร้ประโยชน์ เจ้าไม่สามารถปกป้องคนที่ท่านแม็กนัสตั้งใจฆ่าได้”

รีสเจมรู้เรื่องนี้ดีเช่นกัน  เมื่อแม็กนัสกลับมา เรย์โฮมจบสิ้นแน่

“เรย์โฮม! รีบหนีไป”  รีสเจมส่งสำนึกเทพบอก  “ยิ่งไกลยิ่งดีจะดีที่สุดถ้าเจ้าข้ามแม่น้ำไปซะ ข้ามไปอีกฝั่งหนึ่งของสมรภูมิมหาพิภพ”

“ก็ได้”  เรย์โฮมไม่ได้คัดค้าน เขาย่อร่างลงและบินไปที่แม่น้ำดวงดาวด้วยความเร็วสูง

“หืม?” เชกวินต้องการจะขัดขวางเขา แต่รีสเจมยืนขวางหน้าเขา

“ฮึ่ม... เขาไม่สามารถหนีพ้น”  เชกวินหัวเราะอย่างใจเย็น  โอมานอยู่ข้างตัวเชกวินเช่นกัน  โอมานและเชกวินอยู่ด้วยกันพวกเขาไม่กลัวทั้งรีสเจมและบีบี

สมรภูมิมหาพิภพลึกลงไปในใต้ดิน

ลินลี่ย์กำลังดำดินหนีด้วยความเร็วสูง

“ข้าหนีมาได้ไกลแล้ว เขาไม่น่าจะไล่ตามข้าทัน อย่างไรก็ตามใช้พลังมหาเทพส่งสำนึกเทพค่อนข้างลำบาก”  ลินลี่ย์พูดกับตนเอง  “นอกจากนี้..ทำไมถึงมีสองคนที่ใช้พลังมหาเทพติดตามข้า?”  ลินลี่ย์ไม่เข้าใจเนื่องจากตัวเขาเองใช้พลังมหาเทพลินลี่ย์จึงตรวจพบได้ว่ายังมีอีกคนหนึ่งใช้พลังมหาเทพค้นหาเขาเช่นกัน

“ลินลี่ย์, เจ้าไม่มีทางหลบหนีพ้น”  เสียงหนึ่งดังขึ้นในใจของลินลี่ย์

ลินลี่ย์สีหน้าเปลี่ยน “แม็กนัส!”

ลินลี่ย์ใช้พลังมหาเทพอยู่แล้วสามารถรู้สึกได้ว่าแม็กนัสกำลังค้นหาตัวเขา

“หนึ่งในรัศมีพลังมหาเทพเป็นของแม็กนัส  อย่างพลังอีกสายหนึ่งเป็นของใคร?”  ลินลี่ย์พึมพำกับตนเอง

แต่ขณะนี้เอง มีอีกเสียงหนึ่งดังขึ้นในใจของลินลี่ย์  “เร็วเข้า เลี้ยวไปทางซ้ายตรงไปเส้นทางซ้าย”  ลินลี่ย์ตกใจเสียงนี้เห็นได้ชัดว่าเป็นเสียงของบลูไฟร์ บลูไฟร์ยังคงใช้พลังมหาเทพส่งข่าวเตือนลินลี่ย์ผ่านสำนึกเทพ  เมื่อได้ยินเสียงของบลูไฟร์  ความหวังเริ่มผุดขึ้นในใจของลินลี่ย์

“อย่าผ่อนการป้องกันตัวของเจ้า  พารากอนผู้นั้นกำลังเข้าไปใกล้ตัวเจ้า  ข้ายังอยู่ห่างเจ้ามาก  รีบเลี้ยวไปทางซ้าย”  บลูไฟร์รีบส่งสำนึกเทพบอก

ลินลี่ย์ไม่ลังเลอีกต่อไป เคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูงและเลี้ยวไปทางซ้าย

สำหรับบลูไฟร์กับแม็กนัสทั้งสองเริ่มคุยผ่านสำนึกเทพโดยใช้พลังมหาเทพ

“หยุดนะ, แม็กนัส ทำไมเจ้าไม่ปล่อยลินลี่ย์ไป”  บลูไฟร์กล่าว

“เป็นไปไม่ได้!”  แม็กนัสไม่ลังเลแม้แต่น้อยยังคงไล่ตามลินลี่ย์ด้วยความเร็วสูง ความเร็วของเขาเหนือกว่าของลินลี่ย์มากเห็นได้ชัดว่าบลูไฟร์รู้สึกได้ว่าแม็กนัสกำลังเข้าใกล้ลินลี่ย์อย่างต่อเนื่อง ทำให้บลูไฟร์ตื่นตระหนกมากขึ้น  เขากังวลว่าเขาจะไปไม่ทันเวลา

“ถ้าข้าต้องการฆ่าใคร  ไม่มีใครหยุดข้าได้”  แม็กนัสไม่เห็นแก่หน้าของบลูไฟร์แม้แต่น้อย

เทพพารากอนไม่กลัวเทพพารากอนด้วยกันอยู่แล้ว   แม้ว่าพวกเขาจะทรงพลังกันทั้งหมดแต่ไม่มีใครสามารถทำอันตรายกันและกันได้ ขณะที่มหาเทพ.เว้นแต่จะจำเป็นจริงๆพวกเขาจะไม่เข้าไปยุ่งเรื่องของเทพชั้นสูง

แต่ด้วยความคิดลินลี่ย์ทำให้พลังมหาเทพของเขากลายเป็นสีโปร่งแสงยิงออกไปเหมือนพลังวิญญาณ  กวาดพลังวิญญาณออกไปในระยะกว้างไกล  และตรวจสอบพบตำแหน่งของแม็กนัสได้อย่างง่ายดาย  “แย่แล้ว เขาอยู่ห่างจากข้าสามกิโลเมตร  บลูไฟร์เล่า?” เขาขยายสำนึกเทพออกไประยะห้าสิบกิโลเมตร แต่ก็ยังไม่พบบลูไฟร์

ลินลี่ย์แตกตื่น

แม้ว่าลินลี่ย์จะเตรียมพร้อมตาย  แต่เขาก็ยังไม่ยอมตายง่ายๆ

“สองกิโลเมตร” ลินลี่ย์สามารถรู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายเขามาใกล้อย่างต่อเนื่องด้วยความเร็วที่น่าทึ่ง“หนึ่งกิโลเมตร!”

ห้าร้อยเมตร เนื่องจากความเร็วของแม็กนัส  แม้ว่าเขาจะติดอยู่ภายใจสนามพลังศิลาดำ  เขาก็ยังสามารถไล่ทันลินลี่ย์  ลินลี่ย์กัดฟัน  “ไม่มีทางเลือกอื่น  นี่เป็นทางเลือกเดียวของข้า!” บลูไฟร์ยังอยู่ไกลเกินไปอย่างเห็นได้ชัด และยังคงมีทางเลือกเดียว  ลินลี่ย์ได้แต่กัดฟันและดำดิ่งลงไป

“โอว...นี่เรากำลังฆ่าตัวตายหรือเปล่า?”  แม็กนัสหัวเราะอย่างเยือกเย็น  ความเร็วของเขาไม่ช้าลงแม้แต่น้อย

ยิ่งลึกลงไปในใต้ดินของสมรภูมิมหาพิภพก็ยิ่งมีอันตรายมาก  ถ้ารอยแยกมิติปรากฏจะต้องตายอย่างแน่นอน สถานที่นี้เป็นที่ซึ่งแม้แต่เทพพารากอนก็ยังหวาดกลัว  เมื่อเขาทะลุผ่านรอยแยกมิติซึ่งจะส่งเขาเข้าไปในพื้นที่มิติปั่นป่วนพวกเขาจะหลงติดอยู่ภายใน นั่นจะเป็นสิ่งที่น่ากลัวแน่นอน

ลินลี่ย์จัดการเรื่องนี้คล้ายกับดำดิ่งเข้าหาความตายเพื่อแสวงหาทางรอด

“สามร้อยเมตร สองร้อยเมตร หนึ่งร้อยเมตร...” ลินลี่ย์สามารถรู้สึกได้ชัดเจนว่าแม็กนัสเข้ามาใกล้เขาเพียงไหน  แม้จะอยู่ในสนามพลังศิลาดำก็ตาม

“ควั่บ!”  ร่างของลินลี่ย์ยังคงดำดิ่งลงไปในใต้ดิน

“วูบบบ!” ทันใดนั้นรอยฉีกมิติหนึ่งขนาดยาวหลายเมตรปรากฏขึ้นเฉียดผ่านร่างของเขากินเนื้อดินและหินหายไปส่วนหนึ่ง

“เราถึงแล้ว”  ลินลี่ย์เข้าใจว่าเขามาถึงชายขอบแล้ว  ขณะเดียวกันลินลี่ย์ตรวจพบผ่านสำนึกเทพของเขาว่าหลายร้อยเมตรข้างล่างมีริ้วขาดของมิติมากมาย

“ถ้าเจ้าสามารถทำได้ก็ลงต่อไปเลย”  เสียงเหยียดหยามดังขึ้น

ลินลี่ย์ใช้สำนึกเทพตรวจสอบ เห็นได้ชัดว่าเขารู้สึกว่าแม็กนัสอยู่เหนือเขายี่สิบเมตร  แต่ทันใดนั้นลินลี่ย์ดีใจทันที  “บลูไฟร์!”  บลูไฟร์อยู่ห่างไม่ถึงสิบกิโลเมตรก่อนนี้เมื่อลินลี่ย์หนีและแม็กนัสไล่ตาม พวกเขาหนีไปในตำแหน่งเดียวกัน  แม็กนัสต้องเสียเวลาเล็กน้อยขณะที่ไล่ล่าเขา

แต่ขณะที่ลินลี่ย์และบลูไฟร์เคลื่อนไหวไปในตำแหน่งตรงกันข้ามกัน

“เขาไวมาก” แม็กนัสสังเกตได้ว่าบลูไฟร์มีความเร็วอย่างน่าทึ่ง  “ดูเหมือนระดับความเร็วของเขาจะเร็วกว่าข้า” แม็กนัสเข้าใจทันทีว่าผู้มาใหม่มีระดับพลังที่น่ากลัว

“แต่เขาก็ยังมาไม่ทันเวลาอยู่ดี”

แม็กนัสมองลินลี่ย์ข้างล่างอย่างเยือกเย็น

“ลินลี่ย์ความจริงมีบางคนที่ปรากฏตัวออกมาเป็นพารากอนที่จะมาช่วยเจ้า  อย่างไรก็ตามเขายังทำไม่ได้  เพื่อแสดงความนับถือของข้าต่อเขา  ข้าจะให้เจ้าตายด้วยไม้ตายที่ทรงพลังที่สุดของข้า”  เสียงของแม็กนัสดังขึ้นขณะเดียวกันลูกกลมใสปรากฏในมือของเขา  ลูกกลมแสงขนาดเท่ากำปั้นมีกลีบบัวลอยอยู่ในนั้น

ลินลี่ย์ไม่กล้าลงอีกต่อไป เขาหนีไปข้างหน้าอย่างลนลานต้องการจะยืดระยะออกห่างจากแม็กนัส

“ยั้งมือไว้ก่อน!”  บลูไฟร์ตวาด

“ฮึ่ม!”  แม็กนัสแค่นเสียงเย็นชา

“เฟี้ยววว”

แสงจากลูกกลมใสยิงออกไปราวสายฟ้าไวกว่าตัวแม็กนัสเองถึงสิบเท่า ลินลี่ย์สามารถเคลื่อนที่ไปได้อีกครึ่งเมตรเท่านั้นก่อนที่ลูกกลมแสงจะเข้าสู่ร่างกายลินลี่ย์ด้วยเร็วที่ลินลี่ย์ไม่มีทางหลบหลีกได้  ลูกกลมแสงตรงเข้าไปในใจของลินลี่ย์

“ทำลาย!” ลินลี่ย์คิดว่าพลังมหาเทพของเขาจะทำลายพลังโจมตีลูกโลกแสงได้

ลูกโลกแสงนี้ขยายตัวอย่างรุนแรงครอบคลุมสมบัติมหาเทพป้องกันวิญญาณของลินลี่ย์ไว้ทั้งหมด  และจากนั้นเหมือนกับผลักดันขยะเน่าเปื่อยมันทำลายรอยปะและกลีบบัวพุ่งตรงเข้าไปในทะเลสำนึกของลินลี่ย์

เหมือนกับอุกกาบาตกระแทกลงในน้ำ

พลังวิญญาณของลินลี่ย์ไม่สามารถป้องกันไว้อย่างสิ้นเชิง

กลีบบัวใสนี้หมุนอย่างช้าๆ เปล่งแสงสว่างเหมือนดวงอาทิตย์ขนาดเล็กฉายใส่ทะเลจิตสำนึกของลินลี่ย์  มันยิงใส่วิญญาณของลินลี่ย์อย่างรวดเร็ว ขณะที่วิญญาณของร่างแยกทั้งสามของลินลี่ย์ด้วยเช่นกัน  ลินลี่ย์ใช้พลังมหาเทพต่อต้านพลังนี้  แต่เหมือนกับไข่กระทบหิน  เขาไม่สามารถทำอะไรได้แม้แต่น้อย

กลีบบัวใสยังคงหมุนและเปล่งรังสีนับพันซึ่งขยายออกและตรึงวิญญาณทั้งสี่ในร่างของลินลี่ย์ไว้!

“พ่อ พี่ใหญ่เยลพี่รอง..เดเลีย พี่ชายของเจ้า พวกเขาจะต้องได้กลับมาทั้งหมด ข้าไม่จะไม่ทำให้พวกเจ้าผิดหวัง!”  นี่คือความคิดสุดท้ายของลินลี่ย์และขณะนั้นเองมุมปากของลินลี่ย์ลี่ย์มีรอยยิ้มเล็กน้อย  และจากนั้นสติของเขาถูกจำกัดอย่างสิ้นเชิง

เทพพารากอน...แม้จะเป็นเทพพารากอนลมอย่างไบเออร์ที่ใช้พลังโจมตีวิญญาณสามารถทำให้ลินลี่ย์มึนงงและไม่สามารถตอบสนอง เมื่อพารากอนวิถีชะตาอย่างแม็กนัสทำให้เขาต้องใช้พลังมหาเทพเพื่อต่อสู้กับสุดยอดไม้ตายของเขาได้หรือ?

ถ้าลินลี่ย์สามารถต้านทานพลังโจมตีเช่นนี้ได้ อย่างนั้นเทพพารากอนนับว่าไม่คู่ควรแก่ชื่อนี้เลย

“เจ้าคิดว่าเจ้าหนีลึกลงไปใต้ดินจะหาทางรอดจากความตายได้หรือ?”  แม็กนัสชำเลืองมองในที่ไกลออกไปที่ซึ่งร่างของลินลี่ย์นอนนิ่งอยู่ในดินไม่มีร่องรอยแห่งชีวิตขณะที่พลังมหาเทพรั่วออกมาจากร่างของเขา  “นี่เป็นผลของวิธีต่อต้านยอดฝีมือผู้เชี่ยวชาญโจมตีวัตถุ แต่เปล่าประโยชน์ใช้ไม่ได้กับผู้เชี่ยวชาญพลังโจมตีวิญญาณ”

พลังโจมตีวิญญาณหวังผลได้ในระยะไกล

ลึกลงไปในสมรภูมิมหาพิภพ ไม่มีที่ให้หนีได้!

“เอ๊ะ?”แม็กนัสหันไปมองในระยะไกลทันที

“แคร็ก...” พื้นดินโดยรอบถูกเผาจนไม่มีอะไรเหลือ และร่างลินลี่ย์ลอยขึ้นไปในอากาศ ร่างสีขาวลอยลงมาจากท้องฟ้ารับร่างลินลี่ย์ไว้  เขาเหยียดแขนรับร่างลินลี่ย์ไว้อย่างแผ่วเบา

“เอ๊ะ?” หน้าผากของบลูไฟร์ขมวดเล็กน้อย

“ยังมีพารากอนอีกคนหนึ่งปรากฏขึ้นในจักรวาลหรือนี่?”  แม็กนัสเลิกคิ้วมองบลูไฟร์

บลูไฟร์แค่นเสียงเย็นชา ร่างของเขาลอยขึ้นและดินที่ขวางทางเขาทั้งหมดสลายหายไป  “น่าสนใจ”แม็กนัสเหาะขึ้นไปในท้องฟ้าด้วยเหมือนกัน

รีสเจมและบีบีทั้งคู่ห่วงใยลินลี่ย์  พวกเขารีบมาสมทบในตำแหน่งนี้ด้วยเช่นกัน  โอมานและเชกวินก็รีบมาสมทบ  ทั้งสี่คนใช้พลังมหาเทพ พวกเขาจึงค้นพบการปรากฏตัวของบลูไฟร์

“บลูไฟร์ บลูไฟร์” บีบีมีแววแห่งความหวังในใจ

แต่ต่อมาเมื่อลินลี่ย์ถูกโจมตีวิญญาณ บีบีรู้สึกได้ถึงวิญญาณลินลี่ย์เริ่มอ่อนแอลงในระดับที่น่ากลัว  วิญญาณของเทพชั้นสูงจะทรงพลังมาก  บีบีสามารถรู้สึกได้เหมือนกับดวงอาทิตย์ แต่ตอนนี้รัศมีวิญญาณของลินลี่ย์อ่อนแอขึ้นทุกขณะ จนในที่สุด

ไม่สามารถรู้สึกได้อีกต่อไป!

บีบีเริ่มหลั่งน้ำตาเงียบๆ

พี่ใหญ่ของเขา....ตายแล้วหรือ?

ตาย?

“อ๊าคคคคค!”  บีบีร้องโหยหวนเจ็บปวดใจที่สุด  แต่ขณะที่เขาเริ่มร้องโหยหวนเสียงของเขาหยุดชะงัก

รีสเจมที่อยู่ใกล้ๆเมื่อเห็นเช่นนี้รู้ว่าสถานการณ์แย่ นอกจากนี้ใช้สำนึกเทพที่แฝงพลังมหาเทพค้นหาดูแต่ไม่พบร่องรอยพลังชีวิตของลินลี่ย์แม้แต่น้อย

“ตาย?” รีสเจมตะลึง  “เป็น...เป็นไปไม่ได้!”

ในไม่ช้ารีสเจมและบีบีเห็นบุรุษชุดขาวยืนอยู่ห่างออกไป  สำหรับลินลี่ย์ร่างของเขานอนอยู่บนพื้นไม่มีร่องรอยแห่งชีวิต  พลังมหาเทพของเขาสลายไปสิ้นเชิง  ขณะที่แม็กนัสยืนนิ่งกับที่อย่างเยือกเย็น

“แม็กนัส!”  ตาของบีบีแดงก่ำ  และหลั่งน้ำตาเป็นสาย  เขาตะโกน “จำข้าเอาไว้ให้ดี ข้าจะต้องฆ่าเจ้าให้ได้แน่นอน!!!”

“ข้าจะรอเจ้า”  แม็กนัสหัวเราะอย่างเยือกเย็น

ฆ่าพารากอน? ถ้าพารากอนต้องการหนี ต่อให้มหาเทพก็ไม่กล้าพูดด้วยความมั่นใจว่าจะสามารถฆ่าพารากอนได้

“ไปกันเถอะ” แม็กนัสพูดอย่างเยือกเย็น

โอมานและเชกวินพยักหน้าเล็กน้อย  แม็กนัสพาโอมานและเชกวินจากไปทันที  ทันใดนั้นแม็กนัสหันมามองบลูไฟร์  “เจ้าชื่ออะไร?”

“เจ้าไม่คู่ควรรู้” บลูไฟร์ตอบอย่างเยือกเย็น

แม็กนัสเลิกคิ้ว แค่นเสียงเย็นชาจากนั้นหันกลับและนำโอมานกับเชกวินจากไป

ในพื้นที่รกร้างลินลี่ย์นอนนิ่งกับที่  ไม่มีร่องรอยชีวิตเปล่งออกมาจากร่างของเขา  บลูไฟร์ยืนอยู่ข้างหนึ่ง  ขณะที่รีสเจมและบีบีบินมาสมทบ  รีสเจมพูดอย่างเหลือเชื่อ  “เป็นไปไม่ได้ เขาไม่ควรตายในลักษณะนั้น เขามีศิลาวิญญาณที่แม่ข้าให้เขา แล้วเขาจะตายอย่างนั้นได้ยังไง?”

บีบีตรงไปหาลินลี่ย์และรู้สึกอะไรบางอย่างได้  “เอ๊ะ? วิญญาณพี่ใหญ่หรือ?”

ยิ่งใกล้ลินลี่ย์มากขึ้นบีบีสามารถตรวจสอบได้อย่างเลือนรางถึงความคงอยู่ของวิญญาณลินลี่ย์ เพียงแต่รัศมีวิญญาณของลินลี่ย์อ่อนมากจนอยู่ในระดับต่ำที่สุด  แม้แต่บีบีที่เชื่อมโยงวิญญาณกับเขาแม้เข้าไปใกล้ก็แทบตรวจสอบไม่พบ

“พี่ใหญ่ยังมีชีวิต!”  บีบีร้องออกมาอย่างดีใจ

“ข้าตรวจสอบเขาแล้ว”  บลูไฟร์ส่ายศีรษะและถอนหายใจ  “ลินลี่ย์ยังไม่ตายจริงๆ แต่...ประทีปวิญญาณของเขาเหมือนเปลวไฟรางเลือนในสายลมเย็นที่พร้อมจะดับได้ทุกเมื่อ  และนั่นเป็นเพราะว่าเขามีศิลาวิญญาณซึ่งคอยให้พลังงานเขาต่อเนื่องให้โอกาสรอดชีวิตแก่เขา  มิฉะนั้นเขาตายไปนานแล้ว”