ตอนที่ 19-43 จู่โจมและสังหาร

“หนี, หนีไป!”มอนเตโลไม่ตั้งใจจะสู้ตอบโต้กลับ หลังจากตระหนักว่าบีบีเป็นหนูกินเทพ  เขารู้อยู่เพียงอย่างเดียวว่า เขาต้องหนี  “แยกย้ายกันหนี,แบ่งกำลังพวกเขาให้ไล่ตามเรา  เราอาจมีโอกาส” ขณะที่มอนเตโลรู้สึกเหมือนกับว่าเห็นแววแห่งความหวัง  ปราการอะเมทิสต์ก็เคลื่อนลงมาจากท้องฟ้าทันที!

เหมือนกับว่ามีตาข่ายฟ้าขนาดใหญ่รวบเข้าหาพวกเขา!

“ไม่...”  หน้าของมอนเตโลซีดขาวทันที

ปราการอะเมทิสต์กวาดเข้าหาพวกเขา ความยาวหลายร้อยเมตรคลุมไปทั้งมอนเตโลโอมานและคนทั้งสี่ไว้ภายใน โดยผนึกพวกเขาไว้เหมือนกับรังไหมดักแด้

“ทำลาย, ทำลาย!”  โอมานควงคทาหนามอย่างบ้าคลั่งหวดฟาดใส่ปราการอะทิสต์อย่างดุร้าย น่าเสียดายที่ปราการอะเมทิสต์กระเพื่อมเป็นระลอกเหมือนน้ำสองสามคราแต่ไม่ได้รับความเสียหายแต่อย่างใด  นี่คือทักษะเทพธรรมชาติของอสูรเทพอะเมทิสต์  จะถูกทำลายได้ง่ายๆ อยาjงไร?  โอมานและโชวีย์อย่างน้อยที่สุดก็ยังมีความมั่นใจว่าพวกเขาไม่กลัวทักษะธรรมชาติหนูกินเทพแน่นอน

แต่สำหรับมอนเตโลและผู้อาวุโสผมขาว พวกเขากลัว  พวกเขาไม่กล้าเสียเวลาแม้แต่ชั่วครู่

“เส้นทางข้างหน้าถูกขัดขวาง  เราทุกคนได้แต่หันกลับและบุกไปข้างหลัง  บางทีเราอาจมีโอกาส!” มอนเตโลและผู้อาวุโสผมเงินหันหน้ากลับไปและพบว่าปราการอะเมทิสต์ได้ปิดกั้นทางไว้แล้วกลายเป็นเหมือนกับผนึกรังไหม

ไม่มีที่ให้หนีต่อไป!

“ฮ่าฮ่า...”  รีสเจมดีใจแทบคลั่งขณะจ้องมองมอนเตโล

ขณะที่ภาพมายาทักษะเทพธรรมชาติของบีบีปรากฏอยู่ด้านหลังเขา เงามายาหนูกินเทพขนาดใหญ่อยู่ด้านหลังบีบีกำลังจ้องมองมอนเตโลด้วยดวงตาเย็นชา บีบีแสยะยิ้มและหัวเราะปล่อยระลอกพลังที่ไม่เหมือนใคร

ทักษะเทพธรรมชาติ - กินเทพ!

“เราเสร็จแน่”  มอนเตโลและผู้อาวุโสผมขาวรู้สึกจนใจอย่างช่วยไม่ได้

“ไม่!” มอนเตโลตวาดทันทีและจากนั้นปรากฏใยแสงสีขาวพุ่งออกไปหาผู้อาวุโสผมขาวที่อยู่ใกล้ๆพันร่างของเขาไว้ทั้งหมด!  ใยไหมนั้นดึงผู้อาวุโสผมขาวมาอยู่ข้างมอนเตโลในขณะที่พลังกินเทพแผ่มาถึงทันที!

ผู้อาวุโสผมขาวไม่สามารถตั้งตัวได้ทันเวลาถูกพลังเทพธรรมชาติโจมตีโดยตรง

ใยแสงสีขาวนับพันสลายไปทันที  ขณะที่ผู้อาวุโสผมขาวร่วงลงจากท้องฟ้า ป้ายประจำตัวสีขาวกลิ้งออกมาจากตัวของเขารวมทั้งสมบัติเทพชั้นสูงและแหวนเก็บสมบัติ รวมทั้งประกายเทพลอยออกจากศีรษะของเขาเข้าหาบีบี

“นี่มัน...” บีบีตะลึง

ลินลี่ย์ รีสเจมและเรย์โฮมที่อยู่ใกล้มั่นใจว่ามอนเตโลจะต้องตายแน่ แต่ภาพที่อยู่ต่อหน้าตอนนี้ทำให้พวกเขาตะลึง  “เขาใช้พันธมิตรตนเองมาเป็นเกราะกำบัง?”  ลินลี่ย์ค่อนข้างมึนงง ไม่ว่าผู้อาวุโสผมเงินจะมีร่างแยกรอดอยู่ในโลกภายนอกหรือไม่ก็ตามและถ้าเขารู้สึกเกลียดมอนเตโลเพราะเหตุนี้ อาจไปสร้างความยุ่งยากกับเขาได้

สิ่งที่ลินลี่ย์ไม่รู้ก็คือ...

สถานะของผู้อาวุโสผมเงินในบรรดาคนทั้งห้านั้นต่ำที่สุด  เขาเป็นคนใช้เก่าแก่ของมอนเตโล ผู้อาวุโสผมขาวอาจรู้สึกไม่พอใจการกระทำของมอนเตโลอยู่ในใจ  แต่เขาคงไม่กล้าแก้แค้น

“พี่ใหญ่,ข้าใช้ทักษะเทพธรรมชาติติดต่อกันสองครั้งแล้ว เราต้องรอสักครู่กว่าข้าจะใช้ทักษะนั้นได้อีกครั้ง”  บีบีส่งสำนึกเทพบอกลินลี่ย์อย่างจนใจ

“มอนเตโลโชคดีจริงๆ” ลินลี่ย์อดฝืนหัวเราะไม่ได้

รีสเจมรู้ว่าบีบีคงไม่สามารถใช้ทักษะเทพธรรมชาติของได้ในตอนนี้  เขาเริ่มหัวเราะลั่นขณะชี้ไปที่มอนเตโล  “ฮ่าฮ่า มอนเตโล!  เจ้าอำมหิตไร้เมตตาจริงๆ  เจ้ายอมสละคู่หูของเจ้า  ข้านับถือเจ้าจริงๆ  แต่น่าเสียดาย วันนี้เจ้าจะต้องตายอยู่ดี”

โอมานและโชวีย์อดชำเลืองมองมาทางมอนเตโลไม่ได้

เมื่อใช้คนหนึ่งในพวกเขาเป็นเกราะ การกระทำแบบนี้ทำให้อีกฝ่ายหนึ่งรู้สึกไม่พอใจและโกรธ  อย่างไรก็ตามผู้อาวุโสผมขาวก็เป็นคนใช้เก่าแก่ของมอนเตโล  โอมานและโชวีย์จะพูดอะไรได้

“ฮ่าฮ่า,ทักษะเทพธรรมชาติสามารถใช้ได้สองครั้งเท่านั้น” มอนเตโลเริ่มหัวเราะลั่น “ดูเหมือนว่าเจ้าจะไม่สามารถฆ่าข้าได้”

ทันทีที่มอนเตโลพูดจบ ปราการอะเมทิสต์สลายไปทันที พลังงานของมันกลับคืนสู่เอกภพ  ทักษะเทพธรรมชาติคงอยู่ได้เพียงเวลาช่วงหนึ่ง

“ฮ่าฮ่า..โอมาน ไปกันเถอะ” มอนเตโลสั่งผ่านสำนึกเทพ

“เจ้าต้องการหนีหรือ?” รีสเจมแค่นเสียง  “เราจะไล่ตาม!”

เขาแผ่ขยายสนามพลังอะเมทิสต์คลุมพื้นที่พันกิโมตรเป็นแนวยาว  และแรงดึงดูดที่ทรงพลังทำให้มอนเตโล โอมานและโชวีย์เคลื่อนไหวช้าลง  รีสเจม ลินลี่ย์บีบีและเรย์โฮมกลายเป็นเงาดำสี่ร่างไล่ตามพวกเขาด้วยความเร็วสูง  และแน่นอนว่าพวกเขายังคงเก็บป้ายสีขาวของผู้อาวุโสผมขาว

“ในการสู้รบครั้งนี้ เราได้รับเพียงป้ายทองป้ายเดียวครั้งก่อนรีสเจมให้ป้ายทองกับเรา ดังนั้นครั้งนี้ เราต้องมอบป้ายประจำตัวให้รีสเจมแน่นอน”  ลินลี่ย์เข้าใจว่าถ้าพวกเขาได้รับป้ายทองป้ายเดียวในครั้งนี้ก็ควรเป็นของรีสเจม และเป้าหมายของเขาก็คงยังไม่สำเร็จ

“เราต้องฆ่าอีกคนหนึ่ง!”

ลินลี่ย์จ้องมองมอนเตโลเขม็ง  “ด้วยสถานะของมอนเตโล  เขาต้องเป็นระดับผู้บัญชาการแน่”

“ในบรรดาสามคนนั้น โอมานรับมือได้ยากที่สุดให้ข้ารับมือโอมานเอง!”  รีสเจมส่งสำนึกเทพบอกอีกสามคน  “เรย์โฮม...เจ้าไปจัดการโชวีย์นั้นด้วยพลังความแข็งแกร่งของเจ้า เจ้าคงจะทำได้สำเร็จแน่นอน  ส่วนมอนเตโล ลินลี่ย์,เจ้าบอกว่าพลังของเจ้าเพิ่มขึ้นมากมาย เจ้าคงจะพัวพันรับมือเขาได้ ถ้าเจ้าสามารถฆ่าเขาได้ ก็ฆ่าเขาซะ ถ้าเจ้าทำไม่ก็ให้พัวพันเขาไว้ เราแค่ต้องการเวลาชั่วขณะ และบีบีจึงจะสามารถใช้ทักษะเทพธรรมชาติของเขาได้เป็นครั้งที่สามและเราจะฆ่ามอนเตโลได้!”

“ไม่ต้องห่วง  ปล่อยมอนเตโลให้ข้าจัดการเอง”  ลินลี่ย์ส่งสำนึกเทพตอบ

ด้วยการบรรลุพลังระดับใหม่เมื่อไม่นานมานี้  ลินลี่ย์รู้สึกมั่นใจมากขึ้น

ในขณะนี้เองศัตรูทั้งสามข้างหน้าติดอยู่ในกับและความเร็วของพวกเขาตกลง  ภายในสนามพลังอะเมทิสต์จะหนีไปไม่ใช่เรื่องง่าย “โอมาน โชวีย์เราไม่อาจหลบหนีไปได้ในลักษณะนี้ เราทั้งสามต้องแยกย้ายกันหนีสามทิศทาง พวกเขาไม่ได้มีสนามพลังอะเมทิสต์ทั้งสามคน

“ก็ได้!”

“ตกลง!”

โอมานและโชวีย์รับรู้ทั้งสองคนและแต่ละคนเริ่มบินไปในทิศต่างๆ สามทิศทางด้วยความเร็วสูง  คนหนึ่งบินเป็นแนวตรง  ขณะที่อีกสองคนเริ่มบินไปทางซ้ายคนหนึ่งทางขวาคนหนึ่งตามลำดับ

“แยกย้ายกันโจมตี!”  รีสเจมสั่น

กลุ่มของลินลี่ย์สี่คนเตรียมตัวนานแล้เวไม่ลังเลแม้แต่น้อย ลินลี่ย์และบีบีตรงไปทางมอนเตโล ขณะที่รีสเจมไล่ตามโอมานและเรย์โฮมไล่ตามโชวีย์

“ข้าหวังว่าหนูกินเทพคงไม่ไล่ตามข้า”  มอนเตโลรู้สึกหวังอยู่ในใจ  เขาหนีไปด้วยความเร็วสูงและทันทีที่หนีออกจากสนามพลังอะเมทิสต์ “ในที่สุดข้าก็บินออกมาจากสนามพลังอะเมทิสต์ได้  ตอนนี้ได้เวลาหนีของข้าแล้ว” อย่างไรก็ตามขณะที่เขาดีใจแสงสีขาวสายหนึ่งพุ่งลงมาจากท้องฟ้าอีกครั้งหนึ่ง

แรงดึงดูดที่ทรงพลังรายล้อมเขาไว้ทันที พลังของแรงดึงดูดนี้เทียบได้กับสนามพลังอะเมทิสต์

สนามพลังศิลาดำ!

“เกิดอะไรขึ้น?”  มอนเตโลหันมามอง และเห็นแต่ลินลี่ย์ในร่างมังกรแปลงกับบีบีกำลังไล่ตามมา  “ข้าลืมพวกเขาไปได้ยังไง? เจ้าเด็กเผ่ามังกรฟ้ายังใช้ทักษะสนามพลังอะเมทิสต์ได้”  เขาเคยได้ยินโอมานพูดถึงเรื่องนี้มาก่อน  “และนั่นเจ้าหนูกินเทพผู้น่ากลัว!”

มอนเตโลกลัวหนูกินเทพมากที่สุด!  ด้วยพลังระดับของเขาเป็นเรื่องยากที่จะฆ่าเขาได้  แต่น่าเสียดาย  ทักษะเทพธรรมชาติหนูกินเทพน่ากลัวเกินไป  ถ้าล้มเหลวก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง  แต่ถ้าสำเร็จ ศัตรูจะต้องตายอย่างแน่นอน

“ควั่บ”  พื้นในตัวเองดูเหมือนจะส่งเสียงหวีดหวิว

ลินลี่ย์และบีบียังคงเข้าไปใกล้มอนเตโลทุกที

“เจ้าเด็กนี่จะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย”  ลินลี่ย์มั่นใจเต็มเปี่ยม

“พี่ใหญ่ ไม่ต้องห่วงเมื่อพลังงานทักษะเทพธรรมชาติของข้าฟื้นคืนพลังได้ระดับหนึ่ง  ข้าจะสามารถฆ่าเขาได้ง่ายๆ”  บีบีส่งสำนึกเทพบอกพลางหัวเราะ

ขณะที่บินตรงไป มอนเตโลรู้สึกตื่นเต้นในใจ “ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไป  ข้าจะค่อยๆถูกพวกเขาไล่ทัน และข้าคงไม่สามารถหนีพ้นแน่!  ต่อให้ข้าสามารถยืดเวลาได้ก็ตามเมื่อหนูกินเทพฟื้นฟูพลัง เขาจะสามารถฆ่าข้าได้อย่างง่ายดาย”  มอนเตโลเข้าใจว่าไม่มีทางที่เขาจะหนีพ้น

“ควั่บ!”

มอนเตโลชะงักทันที

ลินลี่ย์และบีบีชะงักด้วยเช่นกัน  และลินลี่ย์มองดูมอนเตโลด้วยความรู้สึกขัน  เขาหัวเราะเบาๆ กล่าว  “โอว, ไม่หนีต่ออีกแล้วหรือ?”

มอนเตโลสบถด่าในใจ “ภายในสนามพลังอะเมทิสต์ ข้าจะหนีพ้นได้ยังไง?  ยิ่งข้าใช้เวลามาก โอกาสรอดก็น้อยลงมาก”  ลินลี่ย์และบีบีไม่รีบโจมตี  พวกเขาพอใจจะถ่วงลากเวลาออกไป  เมื่อบีบีฟื้นฟูพลัง  เขาจะเอาชนะมอนเตโลได้ง่าย

“พวกเจ้าทั้งสอง... ทำไมพวกเจ้าจะต้องฆ่าข้าให้ได้?”  มอนเตโลรีบกล่าว  “ตราบใดที่พวกเจ้าทั้งสองไม่ฆ่าข้า  ข้ายินดีจะตอบแทนความต้องการของพวกเจ้าจนพอใจ”

“ไม่จำเป็น” ลินลี่ย์แค่นเสียง

“ข้ามีพลังมหาเทพอยู่แล้ว พลังมหาเทพปริมาณมากเสียด้วย” มอนเตโลรีบกล่าว

บีบีหยัน “เราไม่ขาดแคลนพลังมหาเทพ”

“โอวเหรอ ป้ายผู้บัญชาการของข้าล่ะ ข้ายินดีจะมอบป้ายผู้บัญชาการของข้าให้”  มอนเตโลรีบกล่าว

“ตามกฎของสมรภูมิมหาพิภพ เมื่อจะออกจากสมรภูมิมหาพิภพ นักสู้ต้องถือป้ายผู้บัญชาการออกมา คนที่ยังรอดชีวิตแต่ไม่มีป้ายผู้บัญชาการจะถือว่าฝ่าฝืนกฎของสมรภูมิมหาพิภพและจะต้องถูกมหาเทพประหารชีวิต”  ลินลี่ย์แค่นเสียง

กฎของสมรภูมิมหาพิภพสร้างขึ้นเพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีการแลกป้ายประจำตัวกับคนอื่น

ตัวอย่างเช่น ถ้าผู้บัญชาการสองคนอยู่กันคนละค่ายและจากนั้นมอบตราประจำตัวให้กันและกันเพื่อประโยชน์ความชอบทางทหาร!  นี่เป็นการทุจริตอย่างหนึ่ง  ดังนั้นเมื่อได้ผลสรุปของสงครามมหาพิภพ ถ้าบางคนที่รอดชีวิตไม่มีป้ายผู้บัญชาการของพวกเขา  พวกเขาจะถูกมหาเทพประหารชีวิต!

ที่สำคัญนั่นเป็นเวลาที่จะรับความดีความชอบทางทหารหรือเอาความชอบทางทหารไปแลกเป็นสมบัติมหาเทพ  มหาเทพจะสร้างร่างแยกพลังงาน

พวกที่ฝ่าฝืนกฎจะต้องตาย

“ข้ายินดีจะทำเช่นนี้ ไม่ต้องกังวล ตราบใดที่เจ้าไว้ชีวิตข้า” มอนเตโลพูดอย่างแตกตื่น  “ข้ายินดีจะมอบให้เจ้าทันที  สำหรับป้ายผู้บัญชาการ ในอนาคตข้าจะฆ่าคนในกลุ่มพันธมิตรข้ามาให้เองก็ได้”

“พี่ใหญ่ รออีกนิด พลังงานทักษะเทพธรรมชาติของข้าเกือบเพียงพอแล้ว ข้าต้องการเวลาอีกเล็กน้อย”บีบีส่งสำนึกเทพบอก

“ไว้ชีวิตเจ้า... ไม่จำเป็นต้องขอร้องเลย”  ทันใดนั้นลินลี่ย์เปลี่ยนน้ำเสียงทันที

แต่มอนเตโลพูดอย่างแตกตื่น “ถ้าเจ้าเห็นด้วยงั้นก็ตกลง ถ้าเจ้าปฏิเสธ งั้นก็จงปฏิเสธ เจ้าทั้งสองคนรีบด้วย”  เขารู้ดีเช่นกันว่าพลังงานของไม้ตายของบีบีกำลังเติมเต็ม

“เกี่ยวกับเรื่องนั้น...!”  บีบีพูดเนิบนาบ

“งั้นก็ตายซะ!”  มอนเตโลระเบิดพลังทันทีและพลังรัศมีขาวพุ่งเข้าใส่บีบีราวกับสายฟ้า “สองคนนี้จงใจถ่วงเวลาอย่างเห็นได้ชัด ข้ามีทางเลือกเดียวในตอนนี้!  นั่นคือฆ่าหนูกินเทพนี้  ถ้าข้าฆ่าเขาแล้ว ข้ามีโอกาสรอด!”

มอนเตโลรู้ว่าสถานการณ์เป็นเช่นไร  ถ้าพวกเขาต้องการปล่อยให้เขาหนีไป  ทำไมพวกเขาต้องลังเล?  การลังเลก็คือการถ่วงเวลา  การถ่วงเวลาก็คือการฆ่าเขา!

“ปฏิกิริยาของเขาไวมาก”  ลินลี่ย์รีบถลันไปรับหน้าเขา

“ควั่บ!”  ธนูกึ่งโปร่งใสสีขาวยิงออกมาจากร่างของมอนเตโลตรงเข้าหาบีบี

ธนูนั้นยิงมาเร็วมากจนบีบีไม่สามารถหลบได้ทันแม้แต่น้อย  และถูกยิงเข้าไปโดยตรง

“พลังป้องกันการโจมตีวัตถุของหนูกินเทพแข็งแกร่งมาก  ข้าต้องพยายามโจมตีวิญญาณ”  มอนเตโลรู้เรื่องนี้เป็นอย่างดี แต่ก่อนเขาจะมีโอกาสเห็นบีบีว่าตายหรือไม่พลังโจมตีของลินลี่ย์มาถึงทันที

“แครก...”

มอนเตโลเห็นรังสีดำ 108สายพุ่งเข้าหาเขาเหมือนกับมังกร สำนึกเทพของมอนเตโลสังเกตเห็นได้อย่างหนึ่งทันที “กระบี่วิเศษ?  กระบี่วิเศษล่องหน?”  ขณะที่ยังอยู่ในสภาพแปลกใจ เงา 108สายกลายเป็นรูและเป็นรู้ล้อมคลุมตัวเขาและแรงกดอัดที่ทรงพลังส่งผลต่อทั่วร่างกายเขาทันที

แรงบีบอัด!

“ฉัวะ!”

ประกายกระบี่รวดเร็วราวสายฟ้าราวกับฟันลงมาจากฟ้าและแทงเข้าศีรษะของมอนเตโล

อย่างไรก็ตามเหนือศีรษะของมอนเตโลมีชั้นพลังป้องกันแปลกประหลาดเกิดขึ้น มีเสียงแคล้งดังขึ้นพลังโจมตีสะท้อนกลับโดยไม่ส่งผลอะไร

“สมบัติมหาเทพประเภทเกราะมีพลังเหลือเชื่อจริงๆ”  ลินลี่ย์ถอนหายใจชื่นชม ลินลี่ย์รู้ว่าเป็นเรื่องยากที่เขาจะฆ่าคนผู้นี้ได้  แต่เขายังสามารถพัวพันเขาถ่วงเวลาไว้  “อย่างไรก็ตามพลังย่อโลกเมื่อใช้กับพลังมหาเทพทรงพลังอย่างมาก  แม้แต่มอนเตโลก็ไม่สามารถตอบโต้กระบี่ข้าได้

ลินลี่ย์ถอยด้วยความเร็วสูง

“เขาไม่ตายหรือ?” มอนเตโลหันไปมองบีบี จากนั้นหันหลังหนีทันที

“ฮ่าฮ่า, ไม่ต้องรีบร้อนขนาดนั้น”

ร่างของลินลี่ย์ขยับไปข้างหน้าทันทีและกระบี่ล่องหนเงาลวงฟันใส่อีกครั้ง ลูกกลมสีดำเลือนรางปรากฏล้อมตัวมอนเตโลไว้อีกครั้ง และทั่วทั้งตัวมอนเตโลระเบิดความโกรธอีกครั้งและปล่อยสายใยไหมสีขาวออกมากลุ่มใหญ่

“แครก...”

เมื่อกระบี่กวาดฟันจนใกล้ใยไหมถูกทำลายทั้งหมด

“พี่ใหญ่, ข้าพร้อมแล้ว” บีบีส่งสำนึกเทพบอก

กระบี่ของลินลี่ย์สาดสีฟ้าใส่ร่างของมอนเตโลกระแทกเขาถอยหลังไปเล็กน้อย  ขณะนั้นเองมอนเตโลสังเกตว่าด้านหลังของบีบีมีเงามายาของหนูกินเทพปรากฏ

“ไม่!!!”  มอนเตโลถลึงตาแทบถลน

“ครั้งนี้ไม่มีใครเป็นโล่มนุษย์ให้เจ้า” ลินลี่ย์มองดูภาพนี้

พลังเฉพาะแบบของทักษะเทพธรรมชาติกวาดผ่านร่างของมอนเตโล  มอนเตโลไม่สามารถต้านทานได้แม้แต่น้อย!  เขาร่วงลงกับพื้นและตาย

“คลิก!”  ป้ายทองร่วงจากร่างของเขา