บทที่ 238 เปิดใช้รัศมีมหาคุรุนักเรียนลวง
หลังจากที่หูหมิงทำธุรกิจของเขาเสร็จเขาล้วงกระเป๋าของเขา ไม่มีอะไรอยู่ที่นั่น
เอ๋!
หูหมิงที่อ่อนใจเล็กน้อยในตอนแรกรู้สึกกังวลมากขึ้นเขาล้วงกระเป๋าด้วยความสิ้นหวัง ไม่มีแม้แต่เศษกระดาษแม้แต่กระดาษชำระ
"แบบนี้ไม่ดีแน่!"
หูหมิงถอนหายใจเขาวิ่งหลายครั้งเกินไปในคืนนี้ และใช้กระดาษชำระจนหมด นี่มัน…
ลมกลางคืนพัดมากระทบบั้นท้ายของเขาและลูกตุ้มของเขาก็รู้สึกเย็นเล็กน้อย!
สายตาของหูหมิงพุ่งไปที่พุ่มไม้ข้างๆโธ่เว้ย มีแต่พืชที่มีใบเล็ก ยิ่งกว่านั้นมันเปียกน้ำค้าง…
“ถ้าข้ารู้ว่าเรื่องนี้จะเกิดขึ้นข้าคงขี้เป็นเพื่อนจ้าวฟง!”
หูหมิงรู้สึกหมดหนทางเขาหยิบหญ้ากำมือหนึ่ง ตั้งใจจะเลือกหญ้าที่ใหญ่กว่าเล็กน้อย ทันใดนั้นเสียงกรีดร้องอันแหลมเล็กดังขึ้นในค่าย
"เกิดอะไรขึ้น?"
หูหมิงขมิบก้นทันทีเขาลุกขึ้นยืนและเดินไปข้างหน้าโดยไม่รู้ตัวแล้วเหยียบกองอุจจาระ
“ไอ้บ้านี่ ใครกันมาอึทิ้งไว้กลางดึกวะเนี่ย?พวกเขามีมารยาทกันบ้างหรือเปล่า?”
หูหมิงกล่าวด้วยความรังเกียจ
พวกครูในค่ายรีบวิ่งไปที่กระโจมที่มีเสียงกรีดร้องทันที
"เกิดอะไรขึ้น?"
ผายหยวนลี่ไม่รู้ว่ามีการซุ่มโจมตีในกระโจมหรือไม่และไม่ได้พุ่งเข้าไปโดยประมาทเขาเหวี่ยงดาบส่งลมกระโชกแรงพัดกระโจมออกไป
กลิ่นฉุนฟุ้งกระจายไปทั่วทันที
ผายหยวนลี่ขมวดคิ้ว
เด็กหนุ่มคนหนึ่งนั่งอยู่บนผ้าห่มมองมือขวาอย่างสยดสยอง จากนั้นเขาก็มองไปที่ต้นขาด้านบนและเห็นเลือดอยู่ที่นั่น
“ต้วนเหมิง เซี่ยหยวนตรวจสอบบริเวณโดยรอบค่าย!”
จินมู่เจี๋ยสั่ง
"ไม่จำเป็นไม่มีศัตรู!”
ซุนม่อชำเลืองมองและรู้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น
“มันน่าจะเป็นพิษจากหญ้าชาปลาออกฤทธิ์”
ครูทุกคนพูดไม่ออกอาการของเด็กหนุ่มนี้ค่อนข้างน่าสมเพช
“อะ… อาจารย์ข้าจะไม่ตายใช่ไหม?”
เด็กหนุ่มคนนั้นมองไปทางซุนม่อร่างกายของเขายังคงสั่นไม่หยุด
“เกิดอะไรขึ้นกับเจ้า?เลือดนี้มาจากไหน?”
กู้ซิ่วสวินไม่เห็นว่าเด็กหนุ่มนี้ได้รับบาดเจ็บที่ใดและต้องการตรวจร่างกายเขาอย่างไรก็ตาม นางหยุดหลังจากก้าวไปข้างหน้าไม่กี่ก้าวมันคงไม่ใช่ที่ที่มีเลือดออกใช่ไหม? หากเป็นกรณีจริงแสดงว่าเป็นพื้นที่อ่อนไหว ปล่อยให้เป็นครูชายดีกว่า!
“ข้า… ข้า…”
เด็กหนุ่มนั้นรู้สึกเขินอายเกินกว่าจะพูดอะไร
“ข้า… ข้าอะไร?แค่พูดออกมา”
ผายหยวนลี่กระตุ้นเขาไม่ชอบบุคลิกที่งี่เง่าแบบนั้น
“ข้า…ข้าปวดท้องและรู้สึกว่าจะตดออกมา ข้าก็เลยตด มันจบลงด้วยความรู้สึก…เหมือนมีอะไรเปียกๆ พุ่งออกมา พอข้าใช้มือแตะมันก็เลยรู้ว่ามันคืออุจจาระ…และเลือดบางส่วน”
หลังจากที่นักเรียนพูดแบบนี้ใบหน้าของเขาก็แดงไปหมด อย่างไรก็ตาม อารมณ์ของเขาที่กลัวความตายมีมากกว่าเขามองไปทางซุนม่อ
“อาจารย์ซุน ข้าคงไม่เป็นไรใช่ไหม?”
“เจ้าจะไม่ตาย!”
ซุนม่อเปิดใช้งานเนตรทิพย์และตรวจสอบสภาพของนักเรียนคนนี้
“อาจารย์โจวพวกเราจะต้องรบกวนท่าน”
จินมู่เจี๋ยได้รับมอบหมายงานเป็นการดีกว่าที่จะให้แพทย์ผู้เชี่ยวชาญรับผิดชอบ
“ได้เลย!”
โจวซานอี้ได้ทำการตรวจร่างกายให้กับเด็กหนุ่มคนนั้น
“เป็นไปได้ไหมว่าหญ้าชาปลามีพิษ?”
ตู้เสี่ยวรู้สึกสงสัยและพูดด้วยความตั้งใจที่จะเอาใจ
“อาจารย์ซุนหากสิ่งนี้ได้รับการยืนยัน เจ้าอาจจะเป็นคนแรกที่ค้นพบความเป็นพิษของหญ้าชาปลา!”
เพื่อกระตุ้นให้มหาคุรุออกสำรวจทวีปทมิฬประตูเซียนได้มอบรางวัลทุกประเภท สำหรับกรณีเช่นนี้ซึ่งมีการค้นพบคุณลักษณะใหม่ นอกเหนือจากการให้รางวัลที่เป็นวัตถุประตูเซียนยังกำหนดให้ไม่ว่าหนังสือจะรวบรวมโดยสถาบันใดๆ ทั้งหมดจะต้องระบุชื่อของบุคคลคนแรกที่ค้นพบคุณลักษณะนี้ในหนังสือของพวกเขาด้วย
ตัวอย่างเช่นซุนม่อค้นพบความเป็นพิษของหญ้าชาปลาซึ่งหมายความว่าหนังสือเกี่ยวกับพืชทั้งหมดที่ตีพิมพ์โดยทุกประเทศในเก้าแคว้นจะต้องรวมชื่อของซุนม่อด้วยตราบใดที่มีการกล่าวถึงหญ้าชาปลา
เมื่อคิดถึงสิ่งนี้สายตาของครูปรากฏแววอิจฉาเมื่อพวกเขามองไปทางซุนม่อ
การเขียนและการกำหนดทฤษฎีของตนเองทำให้ความรู้ของตนกลายเป็นเรื่องคลาสสิก และมีอิทธิพลต่ออนุชนรุ่นต่อๆ ไปนั่นคือสิ่งที่มหาคุรุทุกคนใฝ่หา
“ตู้เสี่ยวเจ้าไม่รีบร้อนเกินไปที่จะพูดแบบนี้หรือ? นี่เป็นเพียงตัวอย่างเดียวเขาอาจได้รับอาหารเป็นพิษหรือไม่คุ้นเคยกับสภาพอากาศที่นี่”
อี้เจียหมินรู้สึกไม่พอใจ
คำอธิบายนี้เป็นไปได้เช่นกันเหตุใดจึงมีเพียงผู้ฝึกตนเท่านั้นที่สามารถมายังทวีปทมิฬได้? เป็นเพราะร่างกายของพวกเขาดีพอและสามารถเผชิญกับความท้าทายได้!
เมื่อคนธรรมดาออกจากบ้านเกิดและมาถึงที่ใหม่เพื่อต่อสู้เพื่อชีวิตที่ดีขึ้นมีความเป็นไปได้สูงที่พวกเขาอาจไม่คุ้นเคยกับสภาพอากาศของสภาพแวดล้อมใหม่ส่งผลให้ท้องไส้ปั่นป่วนพวกเขาต้องใช้เวลาพอสมควรเพื่อทำความคุ้นเคยกับสภาพอากาศใหม่ หากพวกเขามาที่ทวีปทมิฬซึ่งมีสภาพแวดล้อมที่เลวร้ายยิ่งกว่าเดิมก็ไม่ต่างอะไรกับการติดพันกับความตาย
แน่นอนอี้เจียหมินรู้สึกว่าซุนม่ออาจจะถูกต้องอีกครั้งอย่างไรก็ตาม ความคิดนี้ทำให้เขายิ่งอิจฉามากขึ้นไปอีก เขาไม่สามารถปล่อยวางมันลงได้จริงๆถ้าเขาไม่โต้กลับสักนิด
ซุนม่อจะโดดเด่นขนาดนี้ได้อย่างไร?
เมื่อนึกถึงเขาถูกจ้างมาเป็นเวลาสามปีแต่ชื่อเสียงของเขายังไม่สูงเท่ากับซุนม่อ เขายิ่งโกรธจัด ยิ่งไปกว่านั้นเขาสามารถทำนายได้ว่า ในอนาคตชื่อเสียงของซุนม่อจะยังคงเติบโตต่อไปความเป็นจริงนี้ทำให้อี้เจียหมินอิจฉาจนแทบจะเป็นบ้า นี่คือเหตุผลที่คนพูดว่าความริษยาทำให้คนขี้เหร่และทำให้พวกเขาหมดเหตุผล
“เขาอยู่ในสภาพนี้แล้วแต่เจ้ายังคงพยายามที่จะดื้อรั้น?”
ตู้เสี่ยวอยู่ฝ่ายซุนม่อและโต้กลับทันที
“ข้าก็กินไข่ดาวเหมือนกันทำไมอุจจาระถึงไม่มีเลือดล่ะ”
อี้เจียหมินเถียงกลับ
“ข้ารู้ว่าเจ้าต้องการให้ซุนม่อนวดให้เจ้าแต่เจ้าไม่จำเป็นต้องไปด่าเขาแบบนี้ใช่ไหม? ความภาคภูมิใจของเจ้าในฐานะครูอยู่ที่ไหน?เจ้าโยนทิ้งไปหมดแล้ว”
“เจ้ามันน่าขยะแขยง!”
ใบหน้าของตู้เสี่ยวเปลี่ยนเป็นสีแดง
“เจ้ากล้าพูดว่าเจ้าไม่มีความคิดนี้เหรอ”
อี้เจียหมินเยาะเย้ย
“อี้ เจียหมินเจ้าพูดพอหรือยัง?”
ซุนม่อรู้สึกไม่พอใจเมื่อเห็นตู้เสี่ยวอายและโกรธไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ตู้เสี่ยวก็ยืนยันเพื่อเขาดังนั้นจึงเป็นเรื่องน่าเศร้าเกินไปหากเขายังคงเฝ้าดูอย่างเย็นชาจากด้านข้าง
“ข้าพูดอะไรผิดหรือเปล่า?”
อี้เจียหมินสูดอากาศเย็น
“มันเป็นแค่ตัวอย่างเดียวแต่นางยืนยันที่จะใช้สิ่งนี้เพื่อยืนยันสิ่งที่เจ้าพูดถ้าข้าต้องให้อาหารใครสักคนด้วยพืชก่อนที่พวกเขาจะคุ้นเคยกับสภาพอากาศและรอให้พวกเขาป่วยข้าจะบอกได้ไหมว่าข้าเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านสมุนไพรและได้ค้นพบความเป็นพิษของพืชชนิดนี้”
ใบหน้าของซุนม่อผ่อนคลายลงเมื่อเขาเห็นนักเรียนค่อยๆมารวมตัวกัน เขาหยุดเถียง มิฉะนั้น แม้แต่ชั้นเรียนของเขาก็จะตกต่ำไปด้วย
จางเฉียนหลินยืนอยู่ข้างๆทำหน้าราวกับว่าเขากำลังดูการแสดงที่ดี สิ่งนี้ทำให้ซุนม่ออารมณ์เสียมากขึ้นความรู้สึกนี้ราวกับว่าเขาได้กลายเป็นนักแสดงที่มีหน้าที่ทำให้คนอื่นพอใจ
"ในอนาคตถ้าข้าจะสู้ข้าจะสู้กับมหาคุรุ!"
ซุนม่อพึมพำและโบกมือส่งรัศมีมหาคุรุออกไป
"อะไร? ข้าพูดถูกหรือเปล่า?”
อี้เจียหมินยังคงโจมตีด้วยวาจา(แล้วซุนม่อจะพูดถูกยังไงล่ะ เราต้องรอจนกว่าประตูเซียนจะตรวจสอบและยอมรับเสียก่อนยังไงก็ตามข้าจะทำเหมือนกับว่าเจ้ากำลังพูดถึงทฤษฎีเท็จในตอนนี้และให้เรื่องไร้สาระแก่เจ้าและหยิ่งยโสใส่ร้ายเจ้า)
เมื่ออี้เจียหมินเห็นว่าซุนม่อเงียบเขาคิดว่าซุนม่อไม่มีอะไรจะพูดสำหรับตัวเอง เขากำลังจะพูดต่อเมื่อเห็นซุนม่อโบกมือ
รัศมีสีทองปะทุขึ้นกระทบร่างกายของเขา
“.....”
อี้เจียหมินอ้าปากแต่ไม่มีเสียงออกมายิ่งกว่านั้นเมื่อรัศมีส่องผ่านโซ่สีทองก็ถูกสร้างขึ้นจากความว่างเปล่า มัดติดอยู่กับร่างกายของเขา
“อะไรวะ?”
จิตใต้สำนึกของอี้เจียหมินต้องการที่จะโคจรปราณของเขาเพื่อให้หลุดพ้นจากห่วงโซ่นี้อย่างไรก็ตาม เขาตระหนักว่าเขาไม่สามารถรวบรวมกำลังได้แม้เพียงเล็กน้อย
ไม่มันเป็นร่างกายของเขาที่ว่างเปล่าอย่างสมบูรณ์เขาไม่รู้สึกถึงการมีอยู่ของพลังปราณใดๆ เลย
ความรู้สึกว่างเปล่าหมดหนทางและอ่อนแอนั้นทำให้ อี้เจียหมิน เป็นกังวลทันทีเหงื่อเย็นเฉียบทำให้เสื้อผ้าภายในของเขาเปียกโชก ผู้ฝึกตนคุ้นเคยกับการมีอยู่ของพลังปราณวิญญาณมานานแล้วด้วยสิ่งนี้ พวกเขาสามารถแสดงวิทยายุทธ์ของพวกเขา ซึ่งเป็นที่พึ่งของมหาคุรุ
พูดได้เลยว่าตอนนี้แม้แต่ผู้ชายที่หุบปากที่เพิ่งช่วยตัวเองสิบครั้งก็ยังสามารถทุบจมูกของอี้เจียหมินได้ด้วยหมัดเดียว
ในขณะที่ อี้เจียหมินรู้สึกกระวนกระวายและกระสับกระส่าย ครูคนอื่นๆ เกือบจะตาบอดโดยรัศมีมหาคุรุนี้พวกเขาตกใจมากจนตาและปากของพวกเขาอ้าปากค้าง
“เจ้า… นักเรียนโดนลวง?”
จางเฉียนหลินร้องออกมาด้วยเสียงที่แหลมเล็กการแสดงออกถึงความไม่เชื่อของเขาเหมือนกับว่าเขาได้เห็นผีหลอก
(ผู้ชายคนนี้เก็บซ่อนไว้อย่างดีจริงๆซุนม่อ ไอ้หมาดำซุนแม่ของเจ้าไม่ได้ตั้งชื่อผิดให้เจ้า เจ้าเป็นหมาจอมวางแผนจริงๆ)
“ใช่แล้ว นั่นคือนักเรียนโดนลวงเขาได้รัศมีมหาคุรุนี้ตั้งแต่เมื่อใด”
ตู้เสี่ยวพูดไม่ออกด้วยความประหลาดใจ
ติง!
คะแนนความประทับใจจากตู้เสี่ยว+20 กระชับมิตร (190/1,000)
“บ้าเอ๊ยนี่ไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย”
เกาเปินรู้สึกอารมณ์เสียจนอยากจะกระอักเลือดออกมาเขามองไปที่ซุนม่อด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจและสังเกตเห็นความแตกต่างระหว่างพวกเขามากขึ้น(เจ้าเป็นผู้สำเร็จการศึกษาจากหนึ่งในเก้าสถาบันยิ่งใหญ่หรือว่าข้ากันแน่เจ้าช่วยเอาชนะข้าด้วยความแตกต่างที่ไม่ต้องมากได้ไหม?)
อย่างไรก็ตามหลังจากรู้สึกไม่สบายใจ เกาเปินก็รู้สึกโล่งใจก่อนหน้านี้เขารู้สึกไม่มั่นใจเล็กน้อยหลังจากแพ้ซุนม่อ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาจะยอมรับได้
ท้ายที่สุดซุนม่อก็เป็นอัจฉริยะ
ติง!
คะแนนความประทับใจที่ดีจากเกาเปิน+20 การเชื่อมต่ออันทรงเกียรติเริ่มต้นขึ้น เป็นกลาง (20/100)
“ซุนม่อรู้แจ้งรัศมีมหาคุรุอีกประเภทแล้วหรือ?”
กู้ซิ่วสวินประเมินซุนม่อและริมฝีปากของนางก็กระตุก
โจวซางอี้มองซุนม่อด้วยตาและปากอ้าปากค้างเขาลืมแม้กระทั่งการตรวจร่างกายนักเรียน
(หนุ่มๆสมัยนี้โดดเด่นขนาดนี้แล้วเราเป็นอย่างไรบ้าง คนวัยกลางคนที่เฉยเมยและรอความตายควรจะมีชีวิตอยู่เหรอ?)
(ข้าก็อยากได้หน้าเหมือนกัน!)
โจวซานอี้รู้สึกวิตกกังวลในทันทีตอนนี้ซุนม่อรู้จัก ‘งี่เง่าปัญญาอ่อน’‘คำแนะนำล้ำค่า’ และนักเรียนโดนลวงตอนนี้เขามีรัศมีครูที่ดีสามอย่าง
ข้อกำหนดในการเป็นมหาคุรุ1 ดาวคือต้องรู้แจ้งรัศมีมหาคุรุ 3 อย่างและเชี่ยวชาญในอาชีพรองหนึ่งอาชีพจากสภาพปัจจุบันของซุนม่อ เขามีสิทธิ์เข้าร่วมการสอบมหาคุรุระดับ 1 ดาวของประตูเซียนในฤดูใบไม้ผลิหน้าเนื่องจากเขาโดดเด่นมาก จึงมีโอกาสสูงที่เขาจะผ่านมันไปได้
มหาคุรุ 1 ดาววัย 20ปี…
โจวซานอี้คิดถึงวัยเด็กของเขาเขาสามารถเข้าใจรัศมีครูที่ยิ่งใหญ่ได้เพียงสามอย่างเท่านั้นหลังจากสองปีในการทำงานของเขาเฮ้อ การเปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่นเป็นเรื่องที่น่าโมโหจริงๆ
“อาจารย์ซุน เจ้ารู้แจ้งรัศมีนักเรียนโดนลวงตั้งแต่เมื่อไหร่?”
จินมู่เจี๋ยประเมินซุนม่อสายตาของนางเต็มไปด้วยความชื่นชม บุรุษคนนี้ทำให้นางประหลาดใจอีกครั้ง รัศมีมหาคุรุนี้รู้แจ้งได้ยากเนื่องจากเป็นเป้าหมายของครูอย่างไรก็ตาม ผลที่ได้นั้นดีมาก
ดูอี้เจียหมินเขาถูกโซ่ทองคำล่ามไว้ รู้สึกขุ่นเคืองมากแต่ไม่สามารถพูดอะไรได้แม้แต่คำเดียวเขากังวลมากจนเส้นสีเขียวปรากฏขึ้นบนหน้าผากของเขา ถ้าเป็นคนที่ใจแคบกว่านี้พวกเขาอาจจะถูกลงโทษตรงด้วยความโกรธ