ตอนที่ 677 ก่อนพายุจะมา

เมื่อคนรอบข้างเห็นว่ามีการต่อสู้  พวกเขารีบหลบหนีโดยเร็วแต่ยังคอยจับตามองจากที่ไกล

เปากู่เปรอะเลือดไปทั้งตัวขณะขวางอยู่หน้าเย่ว์หยาง

สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น ขณะเดียวกันเขาหันหน้าไปทางรองหัวหน้าหอการค้าและกระซิบกับเย่ว์หยาง  “เมื่อข้าบอกว่าออกไปเจ้าต้องออกไปให้เร็วเท่าที่เป็นไปได้”

“แล้วเจ้าเล่า?”  เย่ว์หยางจงใจถาม

“ข้าเป็นหนึ่งในศิษย์กิตติมศักดิ์วงนอกของนิกายหินสลัก  พวกเขาไม่กล้าสร้างความยุ่งยากให้กับข้า!” หัวกลมเปากู่ตอบ

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮา...สมาชิกกิตติมศักดิ์วงนอกของนิกายหินสลัก โอย..ตาย!  ข้ากลัวจนหัวใจแทบกระดอนออกมาจากหน้าอก! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!” รองประธานกลุ่มการค้าเป็นนักสู้ปราณดินระดับห้าหัวเราะอย่างบ้าคลั่งแทบลืมหายใจ  หัวกลมเปากู่ถึงกับหน้าแดง แต่ความรู้สึกในดวงตากล้าแข็งขึ้น  เขาตั้งท่าต่อสู้ของเขา  ด้วยพลังปราณดินระดับสาม เขาจะต้องสู้กับพลังปราณดินระดับห้าของรองประธานหอการค้า

“ไป!” เปากู่หันไปผลักเย่ว์หยาง

หลังจากเห็นเย่ว์หยางทำลายหน้าต่างและบินออกไป เขาย่ำพื้นและวิ่งเข้าหารองประธานหอการค้าชิโดทันทีโดยไม่คำนึงถึงความปลอดภัยของตนเอง

ตราบเท่าที่เย่ว์หยางสามารถหนีได้สำเร็จ  จะเป็นไรไปถ้าเขาจะเสี่ยงชีวิตกับคู่ต่อสู้?

พลังของทั้งสองแตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัด

รองประธานหอการค้ามีพลังปราณดินระดับห้า  และหัวกลมเปากู่มีพลังปราณดินระดับสามด้วยการปะทะกันไม่กี่กระบวนท่า รองประธานหอการค้าก็สามารถทุบจนเปากู่มึนงง  เป็นไปไม่ได้ที่เปากู่จะสู้ตาย  ความจริงถ้ารองประธานหอการค้าไม่หลอกล่อเขาแต่ทุ่มกำลังเข้าฆ่าเขา เปากู่ก็คงตายไปแล้ว

ตุ้บ!

เปากู่ล้มฟาดกับพื้นกระอักโลหิต

รองประธานหอการค้าหัวเราะอย่างบ้าคลั่งและใช้เท้าเหยียบศีรษะของเขา“เจ้าไม่สามารถทนรับพลังโจมตีอีกครั้งได้แน่ โง่ อ่อนแอ อย่านึกว่าความกล้าจะเอาชนะทุกอย่างได้  เมื่ออยู่ต่อหน้าข้า ไม่ว่าเจ้าจะพยายามมากมายเพียงไหน  เจ้าก็คงเหมือนกับเอาไข่มากระทบกับหิน!  สิ่งที่ข้าไม่เข้าใจก็คือเจ้าที่เห็นแก่ตัวตระหนี่ เหมือนกับหมาน้อยที่ถูกกำจัดออกจากสำนักหินสลัก ก็เพราะเจ้าขาดพรสวรรค์จู่ๆ ก็เกิดความกล้าคิดท้าทายข้า ก่อนที่ข้าจะให้เจ้าตาย บอกข้าหน่อยเถอะ ทำไมเจ้าถึงปกป้องเจ้ามนุษย์นั่น? เขาให้ผลประโยชน์อะไรกับเจ้า เจ้าถึงได้ทำงานให้เขาหนักหนาขนาดนั้น?”

“เจ้าอยากรู้หรือ?”  เปากู่ฝืนยิ้มเจ็บปวด  เมื่อรองประธานหอการค้าก้มหน้าลงฟังเขาถ่มเลือดเต็มปากใส่หน้าของรองประธานหอการค้า “แผละ!”

“เจ้าวอนหาที่ตาย!”  รองประธานหอการค้าต่อยใส่เปากู่

เปากู่บาดเจ็บสาหัส เขาหมดสติล้มลงกับพื้น

รองประธานหอการค้าโบกมือเรียกและบริวารคนหนึ่งประคองแก้วเหล้าอย่างนอบน้อม ขณะที่บริวารอีกคนรินเหล้าให้เขาด้วยความเคารพ

ขณะที่รองประธานหอการค้าจิบเหล้าอย่างสง่างาม หนึ่งในบริวารของเขานำถังน้ำเย็นมาสาดใส่หน้าที่บวมปูดของเปากู่ เปากู่ฟื้นจากการสลบและพบว่ามีกลุ่มสมาชิกของหอการค้าอยู่นอกประตู พวกเขาถืออาวุธแหลมคมอยู่ในมือล้อมจวินอู๋เย่ไม่ให้หลบหนีได้..

มีนักสู้คุ้มกันมากมายและเขาไม่สามารถหลบหนีจากวงล้อมได้

หัวกลมเปากู่หลับตาด้วยความเจ็บปวด  ถ้าเขาแข็งแกร่งขึ้นอีกเล็กน้อยเขาคงไม่เป็นแบบนี้!

“ตอนนี้เจ้าสามารถตอบคำถามข้าได้หรือยัง? เปากู่  ข้ามีความอดทนจำกัด  ก่อนที่ข้าจะดื่มเหล้าแก้วนี้หมดถ้าเจ้ายังไม่ตอบ ข้าก็เสียใจด้วย ทั้งสหายของเจ้าศีรษะบนคอเจ้าจะร่วงลงกับพื้น” รองประธานหอการค้าชิโดจิบเหล้าอย่างสบายๆ

“แค่กแค่ก แค่ก!” เปากู่ข่มความเจ็บในร่างกายและดิ้นรนลุกขึ้นยืนจากพื้น

“เฮ้,ข้าไม่ชอบให้คนยืนสูงกว่าข้าเวลาพูด!”บริวารคนหนึ่งที่อยู่ข้างรองประธานหอการค้านำเก้าอี้มาให้เขานั่ง

ตรงกันข้ามหัวกลมเปากู่กับถูกบริวารของเขาอีกคนเตะเขาให้คุกเข่าลง

ทำให้เขาอยู่ในสภาพคุกเข่า

นักสู้ที่รายล้อมหัวเราะเสียงดังลั่น  ขณะที่เปากู่ดิ้นรนอย่างโมโห หัวหน้านักสู้สองคนพาดดาบที่คอของเย่ว์หยางทันทีหมายความว่าถ้าเปากู่ลุกขึ้นยืนอย่างนั้นพวกเขาจะฆ่าสหายของเขา

เปากู่คุกเข่าอย่างเกลียดชังกังวลว่าคนเหล่านี้จะตัดศีรษะของเย่ว์หยาง

ในที่สุดเขาก็ไม่อาจยืนได้

รองประธานหอการค้าเตะใส่หัวกลมเปากู่“เจ้าเป็นใบ้หรือไง ถ้าเจ้าไม่พูดอะไรข้าจะฟันปากของเจ้าเด็กนี่...”

เปากู่ฝืนทนเจ็บเช็ดเลือดที่ไหลจากปากของเขา  “เจ้าต้องการรู้คำตอบไม่ใช่หรือ?  ข้าจะบอกให้เจ้าก็ได้  ไม่ใช่เพราะเขาให้เงินข้าหรืออะไรอย่างอื่น  แต่เพราะเขาเป็นสหายของข้า!  บางทีเจ้าอาจไม่รู้ว่าสหายคืออะไร  คนอย่างเจ้าจะไม่มีทางรู้ว่าสหายคืออะไร!”  ก่อนที่เขาจะพูดจบรองประธานหอการค้าก็เตะเขากระเด็นออกไปหลายเมตร ฟันซี่หนึ่งของเขาหลุดออกมา  “สหาย? เจ้าบอกข้าเรื่องสหายหรือ?  เจ้าต้องการให้ข้าขำจนตายใช่ไหม?  ใช่แล้ว ในชีวิตของข้าไม่มีสหาย  แต่เปากู่ คนอย่างเจ้ากล้าพูดไร้เดียงสาอย่างคำว่าสหายได้ยังไง?  เจ้าเคยขายสหายของเจ้าเพื่อเงินไม่ใช่หรือ?  เท่าที่ผ่านมาข้ามีคนหักหลังมากมายอยู่แล้ว  เจ้าคิดว่าข้าไม่รู้ว่าเจ้าเป็นใครหรือ?  เลิกพยายามปิดบังตัวด้วยตลกโง่ๆ เสียที  เขาให้อะไรเจ้า  เจ้าถึงได้ปกป้องเขาขนาดนี้?  มอบมาเดี๋ยวนี้  มอบสมบัติออกมา!”

“ฮ่าฮ่า!” เปากู่เริ่มหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “สมบัติ ใช่สิ เดิมข้าเคยเชื่อว่าสมบัติและเงินทองคือสิ่งที่ดีที่สุดในโลกเหมือนกับที่เจ้าแสดงออก  อย่างไรก็ตามสมบัติที่แท้จริงก็คือ ความไว้วางใจ ความเสียสละ การปฏิบัติต่อกันอย่างจริงใจ  มิตรภาพที่มิอาจอธิบายได้ด้วยคำพูด  สหายคือสิ่งที่มีค่าที่สุดในโลกโดยเฉพาะอย่างยิ่งในโลกที่เห็นแก่ตัวอย่างนี้... ช่างมันเถอะ  เจ้าจะไม่มีวันเข้าใจ เจ้าก็แค่คนน่าสงสาร!  ต่อให้ข้าตายวันนี้  ข้าก็ยังดีกว่าเจ้าที่ยังมีชีวิตอยู่!”

“โอว..ข้าไม่คาดเลยว่าเจ้าจะกลายเป็นคนยิ่งใหญ่ได้มากมายขนาดนั้น!”  รองประธานหอการค้าโยนแก้วเหล้าทิ้งและยืนขึ้นอย่างโมโห  เขาต่อยและเตะเปากู่จนกระทั่งกระดูกแตกหัก  เขาไม่หยุดจนกระทั่งเหนื่อยหอบ

“ข้าไม่ยิ่งใหญ่  แต่ข้าก็ไม่น่าสงสาร!”  เปากู่กระอักโลหิตเต็มปาก

“เปากู่ข้าจะให้โอกาสเจ้าครั้งท้าย ส่งสมบัติที่เขาให้เจ้า หรือจะให้ข้าตัดหัวเจ้าเดี๋ยวนี้!” รองประธานหอการค้าชิโดสั่นด้วยความโกรธ

“ต่อให้ข้ามีสมบัติข้าจะไม่เอาออกมา เจ้ามีแต่สมบัติและเงินในสายตา เจ้าคนน่าสงสาร เจ้าไม่มีกระทั่งสหายแม้แต่คนเดียว”  เปากู่ชำเลืองมองเย่ว์หยางและยิ้มขออภัย  “เสียใจด้วยนะ เป็นสหายกับข้าไม่มีประโยชน์แม้แต่น้อย เมื่อเจ้ามาเมืองลมดำไม่เพียงแต่ข้าไม่สามารถปกป้องเจ้าได้เท่านั้น ข้ายังแนะนำคนผิดให้กับเจ้า และได้รู้ว่าจิ้งจอกเจ้าเล่ห์จอมโลภนั้นนำความหายนะมาให้...”

“ข้าไม่ตำหนิเจ้า”  เย่ว์หยางพยักหน้าจากนั้นพูดกับรองประธานหอการค้า “ข้ามาจากสำนักทงเทียนแดนสวรรค์ตะวันตก และเที่ยวมายังแดนสวรรค์ใต้  ถ้าเจ้ายินดีจะปล่อยข้ากับเปากู่ไป ข้าจะให้เงินทั้งหมดที่ข้ามีกับเจ้า”

“เจ้ามีเงินอยู่เท่าใด?”  รองประธานหอการค้าถาม

“หนึ่งล้าน”  เย่ว์หยางจงใจตอบด้วยอาการค่อนข้างลังเล

“จริงหรือ?นั่นเป็นเงินที่มากมายเชียวนะ! แต่เจ้าจะใช้เงินของข้ามาไถ่ถอนตัวเจ้าได้ยังไง?เจ้าอ่อนแอ เจ้าก็รู้ ตราบเท่าที่ข้าฆ่าเจ้า ทุกอย่างในตัวเจ้าจะตกเป็นของข้า!  ในแดนสวรรค์คนอ่อนแอเป็นเหยื่อของคนแข็งแกร่งนั่นคือกฎ  อย่าบอกข้านะว่าเจ้าไม่เข้าใจ! ไม่มีใครจะเห็นใจความอ่อนแอของเจ้า ไม่มีใครเห็นใจความใจดีของเจ้าไม่มีใครเห็นใจต่อสถานการณ์ของเจ้า ดูซิว่าที่นี่มีคนอยู่เท่าใด แล้วใครจะยืนหยัดเพื่อเจ้า? ไม่เลย! ใครจะกล้าต่อต้านหอการค้าชิโดของเรา? ไม่เลย,ข้าไม่รู้ว่าทำไมเจ้าถึงมาจากแดนสวรรค์ตะวันตก แต่เจ้าต้องจำไว้ว่า ที่นี่คือแดนสวรรค์ใต้ นี่คือสถานที่ของหอการค้าชิโดของเราได้ควบคุมความเป็นความตายอยู่  เข้าใจไหม?”

รองประธานหอการค้าพูดถูก อิทธิพลที่อยู่เบื้องหลังหอการค้าชิโดก็คือเจ้าเมืองลมดำ

อย่างไรก็ตามในเมืองลมดำนอกจากหอการค้าที่มีชื่อเสียงสองสามแห่งในแคว้นมรกต  พวกเขามีขนาดใหญ่ที่สุด และมีอำนาจมากที่สุด

ไม่ต้องพูดถึงการฆ่าพ่อค้าเร่จากแดนสวรรค์ตะวันตกไม่ต้องพูดถึงการฆ่ามนุษย์คนเดียวและศิษย์ที่ถูกทอดทิ้งของสำนักหินสลัก  ต่อให้ฆ่ายอดฝีมือที่ทรงพลังมากกว่า  ตราบใดที่เขามีผลประโยชน์พอเพียง  ท่านเจ้าเมืองก็ไม่สนใจ

คนรอบข้างถอนหายใจ

พ่อค้าเล็กน้อยบางคนผู้รู้จักเปากู่ส่ายศีรษะและถอยกลัวจะเกี่ยวข้องกับเขาไปด้วย

หญิงงามทรงเสน่ห์มองดูจากมุมสูงอื่นแต่ไม่ปรากฏตัวช่วยสถานการณ์  ถ้าด้วยการใช้วิทยายุทธปราณฟ้าระดับแปดของนางนางก็คงฝ่าวงล้อมได้ แม้ว่ารองประธานหอการค้าจะไม่ยินดี อย่างน้อยเขาก็ต้องกังวลบ้าง เขารู้ว่าบุรุษหนุ่มนี้ไม่มีใครพึ่งพาอาศัยได้  ขณะที่เปากู่อ่อนแอไร้ประโยชน์   เป็นไปไม่ได้ที่จะเผชิญหน้ากับเขา  ดังนั้นเขาจึงรู้สึกหยิ่งยโสนัก

หญิงงามยิ้มให้เย่ว์หยางที่ยังคงสงบราวกับว่านางกำลังดูการแสดงดีๆ

เมื่อบริวารของรองประธานหอการค้าเตรียมลงมือฆ่าเปากู่

มีบุรุษคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นมา

อาจกล่าวกันว่านี่คือตัวละครที่สำคัญอีกคนหนึ่ง  ไม่มีเขาฉากกรรโชกนี้ไม่สามารถดำเนินต่อไปได้

นายกองทหารผู้รับผิดชอบดูแลความปลอดภัยในเมืองนี้ปรากฏตัวขึ้น

เขาห้ามการทำร้ายและหยุดอยู่หน้าเปากู่ผู้มีตัวเต็มไปด้วยบาดแผลและเลือด“พวกเจ้าทุกคนหยุดเดี๋ยวนี้ มีคำสั่งเจ้าเมืองลมดำว่าพวกเจ้าทุกคนผู้ก่อเรื่องยุ่งยากจะต้องถูกขังอยู่ในหลุมดำ เว้นแต่ใครคนหนึ่งจะบอกข้าได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่!”

“ใต้เท้าฝู,เราขอให้ใต้เท้าช่วยปกป้องด้วย” เปากู่เรีบเข้ามาอยู่ต่อหน้าหัวทหารและกล่าว “เราถูกไล่ทำร้าย..”

“ไม่,ไม่ถูกต้อง โปรดอย่าฟังความโจรข้างเดียว” รองประธานหอการค้ายืนขึ้น ชี้มาที่เปากู่และเย่ว์หยางพร้อมกับทำหน้าเหมือนคนอกหักตวาดใส่พวกเขา  “พวกเขาเป็นขโมยและด้วยข้ออ้างว่ามาทำธุรกิจกับข้าพวกเขาชิงเอาผลมังกรเปลือกแข็งอายุสามพันปีที่เป็นของประมูลสำคัญที่สุดในหอการค้าเราและขโมยเอาไป ตอนนี้สินค้าที่ถูกขโมยอยู่ในถุงของเขา ผลมังกรซึ่งมีราคาแสนเหรียญทองถูกขโมยไปในลักษณะนั้น เราไล่ตามจนมาทันที่นี่ใต้เท้า..โปรดให้ความเป็นธรรมแก่เราด้วย”

“เราซื้อผลมังกรเปลือกแข็งมา”  เปากู่รีบพูด

“ยังไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น, พวกเจ้าเงียบให้หมด ข้ายังไม่รู้เลยว่าจะฟังใครพูด  ในเมื่อข้ายังไม่มั่นใจว่าใครผิดใครถูก  ข้าจะถามปัญหา และพวกเจ้าต้องตอบ”  หัวหน้าทหารชี้มาที่เย่ว์หยางและถาม“เจ้ามีผลมังกรเปลือกแข็งสามพันปีอยู่ในถุงของเจ้าหรือ?”

“ขอรับ”เย่ว์หยางพยักหน้า

“เราซื้อมา”เปากู่รีบเสริมทันที ขณะที่รองประธานหอการค้ายืนยันว่าถูกขโมยมา

“เจ้าจ่ายเงินซื้อมาเท่าใด?”  หัวหน้าทหารถาม

“แสนเหรียญทอง”  เย่ว์หยางตอบโดยไม่ลังเล

“ใต้เท้าเราจ่ายให้เขาเป็นพิเศษถึงสามแสนเหรียญทอง..”  ก่อนที่เปากู่จะพูดจบรองประธานหอการค้าเตะเขาล้มลงกับพื้น รองประธานหอการค้าสาบานว่าเขาไม่ได้รับแม้แต่เหรียญเดียว  และแม้ด้วยราคาแสนเหรียญทองผู้ซื้อเพียงแต่ทำสัญญาด้วยลมปาก ไม่ได้จ่ายเงินแม้แต่เหรียญทองเดียว  พวกเขาก็ขโมยผลมังกรเปลือกแข็งไปแล้ว

“ข้าขอถามได้ไหมว่าแสนหนึ่งถูกจ่ายเป็นค่าผลมังกรเปลือกแข็งสามพันปีใช่ไหม?”  หัวหน้าทหารถามเภสัชกรอาวุโสคนหนึ่ง

“ข้าเกรงว่านั่นจะเป็นคำถามที่เกินไป ราคาตั้งประมูลเริ่มต้นจะอยู่ที่ราวแสนเหรียญทองและราคาประมูลขั้นต่ำคงจะเป็นที่ราคาสองแสนเหรียญทอง  ถ้าคุณภาพไม่เลวก็ไม่มีทางจะขายประมูลออกไปด้วยราคาเกินสามแสนเหรียญทองเลย หนึ่งแสนเหรียญทองสำหรับผลมังกรเปลือกแข็งสามพันปี?  ข้าก็ต้องการซื้อเช่นกัน”  เภสัชกรนั้นจงใจอธิบายให้ไขว้เขว

“เจ้ามีใบเสร็จรับเงินไหม?”  หัวหน้าทหารถามเย่ว์หยาง

“...”เย่ว์หยางส่ายหน้า

“ใต้เท้า,เขาปฏิเสธจะบันทึกอย่างเป็นทางการ แต่เขาเขียนใบเสร็จในชื่อของเขาเอง”เปากู่พยายามอย่างหนักภายใต้การคุ้มกันของทหารเมือง

“ข้าไม่เคยเขียนใบรับเงิน  ในเมืองลมดำ แม้แต่คนโง่ก็รู้ว่าของเหล่านั้นไม่มีประโยชน์เพราะพวกเขาถูกคนอื่นบังคับก็ได้ ถ้าเจ้ามีใบเสร็จรับเงินประทับตราหอการค้าชิโด  อย่างนั้นก็เอาออกมาแสดง และถ้าเจ้าไม่มี อย่างนั้นเจ้าก็ดูหมิ่นข้า  เจ้าพวกขโมย พวกเจ้าควรจะถูกแขวนคอให้หมด!”  รองประธานหอการค้าแค่นเสียง

“เรื่องนี้ชัดเจนแล้วพอแล้ว”  หัวหน้าทหารแค่นเสียงใส่เย่ว์หยาง  “ไม่มีใบเสร็จรับเงินก็ไม่มีหลักฐานยืนยันคำพูด เนื่องจากเจ้าเป็นพ่อค้าเร่มาจากแดนสวรรค์ตะวันตกข้าจะไม่สร้างความลำบากกับเจ้าจนเกินไป คนน้อยคนจะนินทาว่าเมืองลมดำรังแกคนนอก  อย่างไรก็ตาม ทุกที่มีกฎแดนสวรรค์ตะวันตกมีกฎของแดนสวรรค์ตะวันตกและแดนสวรรค์ใต้ของเรามีกฎของแดนสวรรค์ใต้เราเอง ในเมืองลมดำ การขโมยไม่ได้รับการยอมรับ  บทลงโทษสำหรับขโมยมีถึงสิบสถานเนื่องจากเจ้าบอกว่าเจ้าซื้อมาด้วยราคาแสนเหรียญและเจ้าไม่มีหลักฐานทางเอกสารมาพิสูจน์เกี่ยวกับบทลงโทษขโมยเจ้าต้องชดใช้ให้หอการค้าชิโดเป็นจำนวนล้านเหรียญทองหลังจากนั้นให้เนรเทศออกไปจากเมืองลมดำของเรา ที่นี่เราไม่มีทางต้อนรับพวกขโมย!”

ในที่สุดหัวหน้าทหารก็ตัดสินคดีที่ยากลำบาก

กลุ่มผู้คนปรบมือพร้อมเพรียงกัน

ทุกคนรู้ว่าหัวหน้าทหารกับรองประธานหอการค้าสมคบคิดกันรังแกคนนอก  แต่พวกเขาจะทำอะไรได้?  สี่คือแดนสวรรค์ ที่ซึ่งปลาใหญ่กินปลาน้อย!

ถ้าบุรุษหนุ่มนั้นเป็นนักสู้ระดับปราณฟ้าไม่ใช่เตรียมนักสู้ปราณดินจะถูกรังแกขนาดนี้หรือไม่?

คำตอบคือ ไม่มีทางเป็นไปได้!

น้ำตาไหลออกจากตาของเปากู่  เขาใช้เสียงแหบแห้งพูด “อู๋เย่ข้าขอโทษที่ทำให้เจ้าพลอยเดือดร้อนไปด้วย”

อย่างไรก็ตามเย่ว์หยางยังยิ้มได้  “ไม่เป็นเรา เราเป็นสหายกัน อย่าว่าแต่ท่านไม่ผิดเลยต่อให้ท่านผิด ข้าก็อภัยให้อยู่ดี!  ถ้าเงินสามารถแก้ปัญหาได้  อย่างนั้นก็ดีที่สุดแล้ว ถ้าไม่มีเงินเราค่อยหาเงินใหม่ก็ได้ ตราบใดที่เรายังมีชีวิต นั่นก็ไม่เป็นไร!”

เมื่อหัวหน้าทหารได้ยินเช่นนี้ตาของเขาเป็นประกายเย็นชา

หญิงงามผู้น่าลุ่มหลงประหลาดใจเล็กน้อยที่เย่ว์หยางไม่โกรธจนคลั่ง

แต่จากนั้นนางพยักหน้า

มักจะมีความเงียบสงบแปลกประหลาดก่อนพายุจะมาเสมอ..

หลังจากทหารเมืองกวาดต้อนการ์ดเงินหนึ่งล้านเหรียญทองมาจากต่อหน้าเย่ว์หยางหัวหน้าทหารออกคำสั่งให้ทหารสองคนคุ้มกันเปากู่และเย่ว์หยางออกไปจากเมือง

หัวหน้าทหารทำท่าเชือดต่อรองประธานหอการค้า“เคลื่อนไหวให้เร็ว เจ้าต้องทำให้เสร็จอย่างเรียบร้อยและสวยงาม อย่าให้เหลือร่องรอยหลักฐาน!”