ตอนที่ 13 - กลิ่นอายของความมั่งคั่ง
2/3
ตอนที่ 13 - กลิ่นอายของความมั่งคั่ง
ในสายตาเจียงหลิน นาฬิกาเรือนนี้ประดับเครื่องเพชรนับไม่ถ้วน และแบรนด์หรูของนาฬิกาไม่มีในโลกของเจียงหลิน ดังนั้นไม่ถือว่าเป็นของเลียนแบบ
นอกจากนี้ยังมีสร้อยคอเพชรทัวร์มาลีน ซึ่งเธอไม่เคยได้ยินชื่อมันมาก่อน แต่ในมือเธอมีแกนคริสตัลจำนวนมาก ดังนั้นซื้อพวกมันทีเดียวพร้อมกัน
เมื่อซื้อพวกเครื่องประดับได้แล้ว เจียงหลินรู้สึกพอใจมาก
แต่ใครจะรู้ เธอเพิ่งเดินออกจากประตูห้าง ก็ถูกหยุดไว้อีกครั้ง
จากประสบการณ์ที่ผ่านมา เจียงหลินรู้ได้ทันทีว่าพวกที่มาดักหน้าเธอเป็นคนของใคร
“ครั้งก่อนไม่ใช่ว่าเจ้านายของพวกแกได้รับคำเตือนแล้วหรอ?” เจียงหลินพูดถึงคำเตือนของมู่เย่ชิงที่ฝากผ่านชายร่างเหล็ก
บุคคลที่ขวางทางเธอคือสองคนที่เจอในร้านรับซื้อของ มีระดับค่อนข้างสูง เป็นผู้ใช้พลังขั้น 3
สารภาพตามตรงว่าการที่พวกเขาอยู่กันเป็นกลุ่มค่อนข้างยุ่งยากมาก
“จะสู้ก็ได้นะ แต่ช่วยเข้ามาทีละคนจะได้ไหม?”
“หยุดพูดไร้สาระ! มอบแกนคริสตัลกับของทั้งหมดในตัวเธอมาซะ!” หนึ่งในสองพูดด้วยน้ำเสียงร้อนรน
พอได้ยินแบบนั้น เจียงหลินก็เข้าใจความหมายที่ซ่อนอยู่ในคำพูดของพวกเขาทันที ผุดยิ้มทันใด “อ้อ ที่มาขวางฉันครั้งนี้ไม่ใช่คำสั่งของเจ้านาย แต่เป็นพวกแกที่โลภเองสินะ?”
“รีบส่งของมา!” เสียงของชายคนนั้นเริ่มกังวลมากขึ้น
เป็นอย่างที่เจียงหลินพูด นี่ไม่ใช่คำสั่งของเจ้านาย แต่เป็นเพราะพวกเขาโลภเมื่อเห็นเจียงหลินนำเสบียงจำนวนมากออกมาขาย
ด้วยเสบียงของเจียงหลิน พวกเขาไม่ใช่แค่ไม่ต้องกังวลเรื่องอาหารการกินอีกต่อไป แต่ยังมีความหวังที่จะสามารถนำไปแลกทรัพยากรที่ช่วยยกระดับสู่ขั้น 4 ได้
ชายที่อยู่ข้างๆเขายกปืนขึ้น แต่หากสังเกตดีๆ จะพบว่ามือเขาสั่นเล็กน้อย
“อย่าประหม่าสิ ระวังปืนลั่นนะ” เจียงหลินยิ้มให้เขาและพูดต่อว่า “ทำไมดูกลัวแบบนี้ ต้องสลับกันรึเปล่า ไม่ใช่พวกแกกลัว แต่เป็นฉันต่างหากที่ต้องกลัว เห็นไหมฉันตัวคนเดียว แต่พวกแกมีคนมากกว่าแถมยังมีปืน กล้าๆหน่อยสิ”
ฉากอันน่าอึดอัดใจเกิดขึ้นอย่างน่าประหลาด คนที่ถูกจ่อปืนกลายเป็นฝ่ายปลอบโยนคนที่ถือปืน
ต้องรู้นะว่าที่เป็นแบบนี้ก็เพราะทั้งสองคนไม่เหมือนชายร่างเหล็ก พวกเขาอยู่ในฐานมานาน ดังนั้นรับรู้ถึงความน่ากลัวของธาตุไม้แห่งเมืองหลินที่คอยหนุนหลังเจียงหลินเป็นอย่างดี
“ฉัน ... ฉันไม่ได้กลัวผู้ใช้พลังธาตุไม้ซักหน่อย! อย่ามาพูดไร้สาระ!” ผู้ใช้พลังที่ถือปืนเริ่มสงบลง เวลานี้เขาตั้งสติได้แล้ว เริ่มโต้เถียงได้
“แต่ฉันยังไม่ได้พูดถึงธาตุไม้เลยนา” เจียงหลินเผยรอยยิ้มแย้มอันเป็นเอกลักษณ์ของเธอ มองไปยังทั้งสอง “แสดงว่าพวกนายกำลังกลัวเธออยู่จริงๆ”
ทั้งสองเริ่มทนไม่ไหว ตะโกนออกมา “ไม่ใช่! รีบส่งของมาได้แล้ว!”
“งั้นก็ดีเลย” เจียงหลินมองพวกเขาด้วยรอยยิ้มแย้ม แล้วค่อยๆพูดช้าๆว่า “เพราะธาตุไม้คนนั้นอยู่ข้างหลังพวกนาย”
“อย่ามาทำตลก! พวกเราไม่ขำ” ผู้ใช้พลังคนแรกตะคอกเสียงเย็น บนหน้าเขาแทบจะสลักคำว่า ‘ไม่เชื่อหรอกโว้ย’ อย่างชัดเจน
“ใช่! หยุดพล่ามแล้วส่งของมา!” สหายเขาช่วยส่งเสียง
อย่างไรก็ตาม ไม่นานบรรยากาศอันน่าขนลุกได้แผ่เข้ามา เถากุหลาบงอกเงยขึ้นเบื้องหลังผู้ใช้พลังที่ถือปืน เลื้อยเข้ามาหยุดเบื้องหน้าเขา แล้วค่อยๆออกดอกตูม ดอกกุหลาบสั่นไหวเบาๆ คล้ายกำลังแสดงท่าทีหัวเราะคิกคัก
“ไหนใครนะที่บอกว่าไม่กลัวฉัน?” เสียงที่รื่นรมย์คล้ายเสียงร้องอันไพเราะของนกกระจิบลอยเข้ามาเบาๆ
ผู้ใช้พลังทั้งสองราวกับถูกฟ้าผ่า ยืนตัวแข็งอยู่กับที่
หลังจากเงียบไปสองสามวินาที มือปืนก็กรีดร้องก่อนเป็นคนแรก เขาเผลอเหนี่ยวไกด้วยความตกใจ
ปัง!
เจียงหลินอยู่ใกล้ปากกระบอกปืนเกินไป การลั่นไกอย่างกะทันหันนี้ทำให้เธอหลบไม่ทัน ลอบร้องในใจว่าชิบหายแล้ว
หญิงสาวหลับตาปี๋ด้วยความตื่นตระหนก ได้ยินเพียงเสียงกระสุนกระทบเข้ากับของแข็ง
“ไม้เหล็กขั้น 6 พลังของมัน ต่อให้เป็นขีปนาวุธข้ามทวีปก็สามารถป้องกันได้” มู่เย่ชิงยิ้มและเดินเข้ามา “โชคดีที่มันชอบเธอมาก เลยตัดสินใจเคลื่อนไหวได้เร็วพอ”
เจียงหลินตัวแข็งทื่อด้วยความตกใจ เกิดอาการสับสนไปพักหนึ่งเพราะเกือบถูกฆ่าตาย
ฝั่งตรงข้าม ผู้ใช้พลังที่เพิ่งยิงเธอกรีดร้องลั่น เขาดูหวาดกลัวยิ่งกว่าเจียงหลินซะอีก โยนปืนทิ้ง เปลี่ยนร่างเป็นหนูและมุดหายเข้าไปในกำแพงทันที
สหายของเขาก็ไม่อยู่เฉยเช่นกัน เปลี่ยนร่างเป็นอีแร้ง บินหายไปในพริบตา
ดูเหมือทั้งคู่จะเป็นผู้ใช้พลังประเภทสัตว์
มู่เย่ชิงกับเจียงหลินได้ตกลงกันก่อนหน้านี้ ว่าวันนี้จะมาเจอกันหน้าทางเข้าห้าง
มู่เย่ชิงหยิบปืนที่โยนลงพื้นขึ้นมาแล้วตรวจสอบดู “เป็นปืนแม็กนั่มที่ไม่เลว แรงยิงของมัน ถ้าโดนจังๆสามารถฆ่าผู้ใช้พลังได้”
ว่าจบ มู่เย่ชิงยื่นแม็กนั่มในมือเธอให้เจียงหลิน “เอาไปเถอะ ไว้ใช้ป้องกันตัวหลังจากนี้”
เจียงหลินรับปืนแม็กนั่มมา มองมู่เย่ชิงด้วยรอยยิ้ม แต่น้ำเสียงเธอค่อนข้างเคร่งเครียด “ฉันยินดีขอลี้ภัยไปอยู่ใต้ร่มเงาธาตุไม้ผู้มีชื่อเสียง แต่ขอบอกก่อนนะ ว่าฉันทำอะไรไม่ได้มาก และรักเงินมากๆด้วย เพราะงั้นทำข้อตกลงกันก่อน ว่าถ้าภารกิจไหนไม่มีพวกทอง เงิน เพชร หรือเครื่องประดับดีๆ ห้ามเรียกใช้งานฉัน”
“ได้สิ ยินดีต้อนรับสู่ทีมของฉัน” มู่เย่ชิงหัวเราะทันทีที่ได้ยิน เธอพบว่ามันน่าตลกมาก เพราะในความคิดเธอ มีเพียงแกนคริสตัลเท่านั้นที่มีค่า สำหรับของจำพวกทอง เงิน อัญมณี ในวันสิ้นโลกมันไม่ต่างอะไรจากก้อนหิน
และในตอนนั้นเอง ช่วงที่เจียงหลินไม่สนใจต่อการมีอยู่ของระบบ เวลานี้เสียงที่หายไปนานของมันก็ได้ดังขึ้น
【โฮสต์และมิติวันสิ้นโลกได้เชื่อมต่อกันอย่างเป็นทางการ ระบบเริ่มเปิดใช้งานโหมดซ่อมแซมตัวเอง ... 】
【ปลดล็อคฟังก์ชั่นขยายพื้นที่มิติ ขนาดปัจจุบัน: 20x20ม. ความสูง : 4 เมตร】
【ตรวจพบร่างผู้ใช้พลังระดับสูง: มู่เย่ชิง ผู้ใช้พลังธาตุไม้ขั้น 6 ทำการขยายพื้นที่มิติ ขนาดปัจจุบัน : 30x30ม. ความสูงไม่เปลี่ยนแปลง】
30x30ม.! นั่นเท่ากับประมาณ 900 ตารางเมตร!
และความสูงจากเดิม 3 เมตร เพิ่มเป็น 4 เมตร
นี่ทำให้เก็บของได้เยอะขึ้น
เจียงหลินมีความสุขมาก นี่ช่วยให้เธอจัดวางของได้เป็นหมวดหมู่ยิ่งขึ้น
ในระหว่างที่เจียงหลินกำลังจมอยู่กับความคิดของตัวเอง เสียงอันไพเราะของมู่เย่ชิงก็ดึงสติเธอกลับมา “ยังไงก็ตาม เร็วๆนี้มีภารกิจนึงที่เธอต้องสนใจ พวกเรากำลังจะไปสำรวจห้างสรรพสินค้าข้างนอกฐานกัน ที่นั่นมีเครื่องประดับเงินประดับทองอยู่มากมาย”
ดวงตาของเจียงหลินสว่างขึ้นทันใด
ห้างสรรพสินค้าที่มีเครื่องประดับเงินประดับทอง?
“ฉันไปด้วย!”
“งั้นพวกเราไปทดสอบพลังกันก่อน ต้องดูว่าระดับพลังของเธออยู่ขั้นไหน ถ้าระดับสูงพอ ก็ไปด้วยกันได้”
“เอาสิ ไปทดสอบพลังกัน” เจียงหลินกล่าวอย่างมั่นใจ 900 ตร.ม.ทำให้เธอฮึกเหิมมาก แม้เธอจะไม่รู้ว่าผู้ใช้พลังมิติในโลกใบนี้มีพื้นที่มิติเท่าไหร่ แต่ 900 ตร.ม. นั้นไม่เล็กเลย อย่างน้อยก็น่าจะได้ซักขั้น 2 ไม่ก็ 3 ว่าไหม?
