ตอนที่แล้วบทที่ 235 สัตว์อสูรสายพันธุ์ลึกลับแห่งทวีปทมิฬ
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 237 ซุนม่อยังคงเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านสมุนไพรอีกเหรอ?

บทที่ 236 ไม่รู้แต่ทำเป็นรู้ น่าสมเพช


“ตอนนี้เราควรทำอย่างไร?”

หลี่จื่อฉีและลู่จื่อรั่วยืนอยู่ข้างลำธารมองดูปลาหมูที่กำลังจะตายและรู้สึกขัดแย้งกัน

เนื่องจากความยากลำบากที่นางประสบมาตั้งแต่ยังเด็กหยิงไป่อู่ไม่สนใจเรื่องดังกล่าวดังนั้นนางจึงทิ้งมันไว้ หยิบหอกแทงปลาและจับปลาต่อไป

“รักษาแล้วปล่อยดีไหม?”

ลู่จื่อรั่วแนะนำนางไม่ได้มีหัวใจของนักบุญ เหตุผลเดียวที่นางซื้อปลาหมูมาเพราะนางทนไม่ได้ที่จะเห็นสภาพที่น่าสมเพชของมันเมื่อถูกผู้ชายคนนั้นทรมาน

ในความเห็นของเด็กสาวมะละกอการฆ่าปลาและไก่ไม่ใช่ปัญหา ท้ายที่สุดมนุษย์ก็ต้องกินเช่นกัน แต่พวกเขาจะจัดการฆ่ามันทันทีไม่ได้เหรอ?

ผู้ชายคนนั้นจากก่อนหน้านี้ได้ระบายความอารมณ์โกรธของเขาไปยังปลาหมูตัวนี้

ถ้าเป็นซุนม่อเขาคงเกลียดพฤติกรรมของลัวจางมากที่สุด หากสิ่งนี้เกิดขึ้นในอเมริกาลัวจางอาจโดนองค์กรอนุรักษ์สัตว์มาเคาะประตูบ้านของเขา

หากสิ่งนี้เกิดขึ้นในประเทศจีนและวีดิโอที่ลัวจางทรมานปลาหมูถูกโพสต์ทางออนไลน์ เขาจะถูกวิพากษ์วิจารณ์และประณามอย่างแน่นอน

แน่นอนว่าปัญหาจะไม่รุนแรงเกินไปอย่างไรก็ตาม ถ้าเปลี่ยนจากปลาหมูเป็นหมาหรือแมว ลัวจางก็จบสิ้นในเวลาไม่ถึงสามวันผู้คนจะขุดค้นรายละเอียดของเขาและเขาอาจได้รับคำขู่ฆ่าด้วยซ้ำ

เมื่อมีผู้คนมากขึ้นค่านิยมก็จะต่างกันออกไป และจะมีการเสียดสีกันเป็นธรรมดา

หลี่จื่อฉีและลู่จื่อรั่วเป็นเด็กสาวที่อ่อนโยนใจดีและมีความเห็นอกเห็นใจ นี่เป็นสิ่งที่ควรค่าแก่การยอมรับ ดีกว่าเป็นคนเลือดเย็น

"เราสามารถทำได้แค่นี้!"

หลี่จื่อฉีกำลังคิดว่าพวกเขาใช้หินวิญญาณก้อนเดียวเพื่อซื้อปลาหมูตัวนี้ถ้าพวกเขาจะฆ่ามันเพื่อกินเนื้อ มันคงโง่เกินไป ดังนั้นควรทำความดีให้ตลอดจะดีกว่า

นักเรียนทุกคนเตรียมเวชภัณฑ์ฉุกเฉินสำหรับการเดินทางไปยังทวีปทมิฬดังนั้น ลู่จื่อรั่วจึงนำผงห้ามเลือดออกมาแล้วเทลงบนตัวของปลาหมู

กรี๊ดดดด

ปลาหมูร้องออกมาอย่างเจ็บปวดมันบิดตัวอย่างแรง

“อย่าขยับยานี้ดีสำหรับเจ้า!”

ลู่จื่อรั่วปลอบโยน

ดูเหมือนว่าปลาหมูจะเข้าใจคำพูดของนางและหยุดเคลื่อนไหว

"หา?"

หลี่จื่อฉีรู้สึกประหลาดใจเจ้าตัวนี้ฉลาดมาก!

“เราจำเป็นต้องพันแผลไหม?”

เด็กสาวมะละกอถาม

“ถ้ามันอยู่ในน้ำแม้ว่าเราจะพันผ้าพันแผลไว้ก็ไร้ประโยชน์”

หลี่จื่อฉีวิเคราะห์

“อื้มงั้นเราไปกันเถอะ!”

หลังจากที่ลู่จื่อรั่วแน่ใจว่าร่างของปลาหมูถูกปกคลุมด้วยผงห้ามเลือดหมดนางใช้นิ้วของนางจิ้มหัวของมัน

“เอาล่ะ ออกไปได้แล้วจำไว้ว่าให้มุ่งหน้าไปยังลำธารที่นำไปส่วนความลึกของภูเขา เจ้าจะไม่ถูกจับที่นั่น”

“จิ๊ๆ!”

ปลาหมูเอาหัวของมันสีกับนิ้วของลู่จื่อรั่วและร้องเสียงดังมาก

“จิ๊ๆ!”

ลู่จื่อรั่วพยักหน้าแล้วมองไปที่หลี่จื่อฉี

“ศิษย์พี่มันบอกว่าไม่อยากจากไป!”

“นี่เป็นเพียงการคาดเดาของเจ้าใช่ไหม?”

ไข่ดาวน้อยพูดไม่ออก

“แม้ว่าจะเป็นเพียงการเดาของข้าแต่ความหมายก็ควรจะถูกต้อง”

ลู่จื่อรั่วมั่นใจมากเกี่ยวกับเรื่องนี้เมื่อนางยังเด็ก นางไม่มีเพื่อนเล่นและมักใช้เวลาพูดคุยกับต้นไม้และแมลงทุกวันแม้ว่าพวกมันจะพูดไม่ได้ แต่ลู่จื่อรั่วก็สามารถเข้าใจสาระสำคัญของสิ่งที่พวกมันคิดได้

“ตัดสินใจได้แล้ว!”

หลังจากพูดอย่างนั้นหลี่จื่อฉีหยิบหลาวแทงปลาขึ้นมาแล้วเข้าไปในลำธารอีกครั้งนางต้องการจับปลาให้อาจารย์เป็นการส่วนตัว

ลู่จื่อรั่วนั่งยองๆริมชายฝั่งลูบหัวเล็กๆ ของปลาหมู ดวงตาของสิ่งมีชีวิตนี้ดูมีชีวิตชีวามาก

“จื่อฉี! พวกเราพอแล้ว!”

หยิงไป่อู่ขึ้นไปบนชายฝั่งและโยนปลาตัวเล็กสองสามตัวต่อหน้าลู่จื่อรั่ว

“สับพวกมันแล้วป้อนให้มัน!”

สามสาวเก็บข้าวของและกลับไปที่ค่าย

นอกจากสถาบันจงโจวแล้วยังมีกลุ่มนักเรียนใหม่อีกสามโรงเรียนที่น้ำตกเชียนฉื่อ ดังนั้นจินมู่เจี๋ยจึงบอกให้ทุกคนเคลื่อนไหวเป็นกลุ่มและหลีกเลี่ยงการไปด้วยตัวเอง

แคมป์ไฟถูกตั้งขึ้นมีกลิ่นของเนื้อ ข้าวต้ม และเครื่องเทศ

“อาจารย์ลองปลาที่ข้าย่างดูสิ!”

หลี่จื่อฉีและอีกสองคนกลับมาและเห็นว่านักเรียนบางคนได้ย่างเนื้อด้วยความเร็วสูงสุดเท่าที่จะทำได้พยายามจะเอาใจซุนม่อ

"ไม่จำเป็นเราจะดูแลอาหารสามมื้อของอาจารย์เอง”

หลี่จื่อฉีวิ่งเข้าไปทันทีทำตัวเหมือนสัตว์ร้ายตัวเมียที่ปกป้องอาณาเขตของนาง

(หืม ให้อาหารอาจารย์เป็นงานของข้าไม่มีใครมายุ่งได้)

“ไม่ต้องหรอกเรามีปลาด้วย!”

หยิงไป่อู่และหลี่จื่อฉีมีความคิดแบบเดียวกันโดยยืนกรานอย่างมั่นคงในสิทธิ์ในการดูแลอาจารย์ของพวกนาง

“อย่างน้อยก็ราวๆหนึ่งชั่วโมงกว่าพวกเจ้าจะทำอาหารเสร็จ อาจารย์ซุนม่อจะถูกทิ้งให้หิวในช่วงเวลานี้ใช่ไหม?กินปลาของเราก่อนดีกว่า”

นักเรียนอื่นไม่ถอยพวกเขาจะต้องไม่พลาดโอกาสนี้ในการสร้างความประทับใจที่ดีให้กับอาจารย์ซุน

หลี่จื่อฉียังคงปฏิเสธแต่ก็ไร้ประโยชน์ ยิ่งไปกว่านั้น จำนวนศัตรูยังคงเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่องนักเรียนอีกสองกลุ่มเอาอาหารมาให้

นอกจากปลาย่างแล้วยังมีข้าวต้ม เห็ดย่าง และไข่นกทอดอีกด้วย อี้เจียหมินมองดูขนมปังธรรมดาในมือของเขาแล้วดูที่กองอาหารตรงหน้าซุนม่อความรู้สึกอิจฉาและความเกลียดชังที่รุนแรงผุดขึ้นในหัวใจของเขาทันที

(เราสองคนเป็นครูแล้วทำไมเจ้าถึงโดดเด่นนักล่ะ?)

แน่นอนว่าไม่มีอาหารขาดแคลนต่อหน้าจินมู่เจี๋ยและผายหยวนลี่อย่างไรก็ตาม สถานะมหาคุรุของพวกเขานั้นสูงส่งเกินไปและนักเรียนธรรมดาจะรู้สึกกดดันอย่างมากต่อหน้าพวกเขา พวกเขาไม่กล้าที่จะเสนออาหารสุ่มสี่สุ่มห้า

“ข้าซาบซึ้งในความตั้งใจของเจ้าพวกเจ้าควรรีบกลับไปกินข้าว ข้าได้แค่ขนมเคลือบงาอบก็ดีแล้ว”

ซุนม่อหมุนขนมเคลือบงาอบในมือแล้วมองไปทางเด็กหนุ่มร่างสูง

“หูหมิงเจ้าอย่ากินไข่ดาวนั่น มันเป็นพิษ!”

"อะไรนะ?"

หูหมิงตกตะลึงและมองไปที่ไข่ดาวในชามไม้ของเขาโดยไม่รู้ตัว

“ผักที่เจ้าใส่ในไข่คือหญ้าชาปลาใช่ไหม?มันมีพิษและกินไม่ได้!”

ซุนม่ออธิบาย

กลุ่มของสถาบันจงโจว ยกเว้นกลุ่มเล็กๆที่นำโดยซุนม่อ, จางหลาน, เกาเปินและ กู้ซิ่วสวินมีไม่เกินสิบคนในแต่ละกลุ่ม พวกเขาลงมือกันไม่ว่าจะอยู่ในการรับประทานอาหารหรือเคลื่อนไหวไปมา

เมื่อได้ยินคำพูดของซุนม่อนักเรียนที่กินไข่ดาวก็ขมวดคิ้วทันทีและถ่มไข่ดาวในปากออกมา

“เอ่อ!”

หูหมิงอ้าปากตามสัญชาตญาณต้องการโต้เถียงท้ายที่สุดเขาเป็นคนเตรียมส่วนผสมสำหรับอาหารจานนี้ ถ้าเกิดอะไรขึ้นเขาต้องรับผิดชอบดังนั้นเขาจึงต้องทำให้ชัดเจนถึงสิ่งต่างๆ อย่างไรก็ตาม ด้วยสถานะของซุนม่อเขาไม่กล้าโต้เถียง สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกขัดแย้งอย่างมาก

อี้เจียหมินไม่ได้มีการพิจารณาแบบเดียวกันเขาต้องการทำให้ซุนม่ออับอายมานานแล้วแต่ไม่มีโอกาสทำเช่นนั้นเมื่อได้ยินคำพูดของซุนม่อ เขาก็ลุกขึ้นยืนด้วยความยินดีทันที

“อาจารย์ซุนเจ้ากำลังพูดว่าหญ้าชาปลามีพิษจริงๆเหรอ? คนโง่คนไหนบอกเจ้าอย่างนั้นเหรอ?”

อี้เจียหมินแสร้งทำเป็นตกตะลึงแต่จริงๆ แล้วมีความสุขภายใน (เจ้าเป็นคนคิดเรื่องนี้เอง เจ้าไม่รู้หรอกแต่เจ้ายังต้องการทำตัวเท่ ตอนนี้เจ้าแกล้งโง่แล้วเหรอ?)

อย่างไรก็ตามเนื่องจากเขาได้รับความเดือดร้อนด้วยมือของซุนม่อก่อนหน้านี้อี้เจียหมินได้เรียนรู้บทเรียนของเขาและไม่ได้ชี้นำการกล่าวหาซุนม่อโดยตรงแต่เขากล่าวว่าคนที่บอกข้อมูลนี้กับซุนม่อเป็นคนโง่

สีหน้าของครูบางคนเปลี่ยนไปทันทีบางคนดูถูกเหยียดหยาม บางคนแสดงท่าทางเป็นกลางและบางคนกังวลเรื่องชื่อเสียงของซุนม่อ

“อาจารย์ซุนไม่มีปัญหาถ้ากินหญ้าชาปลาในปริมาณที่น้อยลง”

กู้ซิ่วสวินเตือนเขาอย่างรวดเร็วนางไม่กล้าพูดว่าหญ้าชาปลาไม่มีพิษ แต่เลือกที่จะพูดว่า 'กินในปริมาณที่น้อยกว่า'สิ่งนี้จะทำให้นักเรียนเข้าใจผิดว่าหญ้าชาปลามีพิษเมื่อรับประทานในปริมาณมาก

“อาจารย์กู้ เจ้าไม่รู้จริงๆหรือแค่แกล้งทำเป็นไม่รู้? ต่อให้กินแต่หญ้าชาปลาทั้งมื้อก็ไม่ตาย!”

อี้เจียหมินเยาะเย้ยและมองไปทางซุนม่อ

"เว้นแต่ว่าร่างกายของอาจารย์ซุนจะแตกต่างจากเรา!"

“ถ้าข้าบอกว่ามีพิษก็แสดงว่ามีพิษ!”

ซุนม่อยืนกราน

นักเรียนไม่รู้จะเชื่อใครอย่างไรก็ตาม ในไม่ช้าพวกเขาก็เห็นลู่จื่อรั่วหน้าอกใหญ่แอบดึงแขนเสื้อของซุนม่ออย่างลับๆ

“อาจารย์คะ หญ้าชาปลากินได้ไม่เป็นไร”

สาวมะละกอเตือนเขา

เสียงของสาวมะละกอไม่ดังแต่ด้วยความรู้สึกของการได้ยินของครู พวกเขาจึงสามารถได้ยินนางได้ชัดเจนมากดังนั้น อี้เจียหมินจึงรู้สึกภาคภูมิใจยิ่งขึ้น

(ดูสิแม้แต่ลูกศิษย์ส่วนตัวของเจ้าก็ยังรู้ว่าหญ้าชาปลาไม่มีปัญหา)

“เราไม่ต้องการไข่ดาวดังนั้นเจ้าสามารถเอามันกลับมาได้ถานไถ, ซวนหยวนพ่อ พวกเจ้ายืนอยู่ที่นั่นทำไม?ไปทำอาหารเร็ว!”

หลี่จื่อฉีปรบมือของนางเข้าด้วยกันและเรียกออกมาออกคำสั่งเป็นชุดๆและต้องการเปลี่ยนจากหัวข้อนี้

หลี่จื่อฉีได้อ่านหนังสือเกี่ยวกับทวีปทมิฬทั้งหมด

หนังสือเกี่ยวกับสมุนไพรและพืชทั่วไปคือหนังสือที่นางต้องเน้นเป็นพิเศษในการท่องจำดังนั้นหลี่จื่อฉีจึงรู้ว่าหญ้าชาปลาไม่มีพิษ

“หลี่จื่อฉีคนนี้มีน้ำใจจริงๆ!”

ครูรู้สึกอิจฉาเล็กน้อยเมื่อเห็นหลี่จื่อฉีพยายามช่วยซุนม่อให้พ้นจากสถานการณ์เลวร้าย

ไม่มีทางที่อี้เจียหมินจะปล่อยโอกาสนี้ไปเขากล่าวต่อไปว่า

“อาจารย์ซุนหญ้าชาปลาเป็นพืชที่พบได้ทั่วไปในทวีปทมิฬ มักพบใกล้สระน้ำและลำธารแม้ว่าจะไม่ถือว่าเป็นสมุนไพรแต่ก็ไม่ได้รสชาติแย่และสามารถรับประทานเป็นเครื่องเคียงได้”

“ถ้าอยากกินก็ลุยเลย!”

ซุนม่อยักไหล่

“ฮ่า ฮ่า เจ้าช่างดื้อจริงๆไม่ยอมยอมรับความผิดพลาดของตัวเอง อาจารย์โจว เจ้าเป็นหมอ บอกอาจารย์ซุนได้ไหมว่าหญ้าชาปลานี้ไม่มีพิษ”

อี้เจียหมินมองไปที่โจวซานอี้

โจวซานอี้มองไปทางอื่นด้วยความรู้สึกไม่พอใจ(ทำไมเจ้าต้องดึงข้ามาทะเลาะด้วย) ในฐานะอาจารย์ผู้รักสงบเขาไม่ต้องการที่จะเข้าไปยุ่งเกี่ยว

“อาจารย์โจวทำไมท่านไม่พูดอะไรเลย? หรือท่านไม่รู้เหมือนกัน?”

จางเฉียนหลินพูดขึ้น

ประโยคนี้ผลักโจวซานอี้ออกจากขอบหน้าผาไม่มีทางอื่นออกมาได้เพราะเขาต้องการรักษาหน้าของเขาเช่นกันเขาไม่อาจปล่อยให้นักเรียนสงสัยในความรู้ทางวิชาชีพของเขาได้ดังนั้นเขาจึงอธิบายว่า

“หญ้าชาปลาไม่เป็นพิษ”

“อาจารย์ซุนเจ้าได้ยินไหม”

อี้เจียหมิน เยาะเย้ย

“ในอนาคตถ้าเป็นสิ่งที่เจ้าไม่รู้ เจ้าสามารถเรียนรู้ได้แต่โปรดอย่าให้คำแนะนำที่ไม่ถูกต้องแก่นักเรียนได้ไหม? เจ้าจะทำให้พวกเขาเข้าใจผิดโดยการทำเช่นนั้น”

นักเรียนมองไปทางซุนม่อพวกเขาไม่พูดอะไร แต่รู้สึกผิดหวังเล็กน้อยในใจพวกเขาเคารพผู้แข็งแกร่งและชอบคนที่สมบูรณ์แบบไร้ที่ติ อย่างไรก็ตามพฤติกรรมก่อนหน้านี้ของอาจารย์ซุนทำให้คุณค่าของเขาลดลง

“ไม่ใช่ว่าหญ้าชาปลาไม่มีพิษแต่ความเป็นพิษของมันนั้นอ่อนเกินไป เมื่อพิจารณาจากร่างกายของผู้ฝึกฝนแล้วโดยทั่วไปแล้วจะไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองมากเกินไป ดังนั้นมันจึงถูกละเลย”

ซุนม่ออธิบายมีข้อมูลโดยละเอียดเกี่ยวกับพืช 1,400 ต้นจากทวีปทมิฬในสมองของเขา ซึ่ง 500ต้นอยู่ในระดับปรมาจารย์

หมายความว่าอย่างไร?

นี่หมายความว่าราวกับว่าซุนม่อปลูกต้นไม้เหล่านี้ด้วยตนเองกว่า10,000 ครั้ง เขามีความเข้าใจอย่างถ่องแท้ในการจัดการเมล็ด เพาะ  งอก ผลิดอก และบานในที่สุดเขายังรู้ในรายละเอียดว่าแต่ละส่วนจะถูกนำมาใช้อย่างไร

ในแง่ของเกมมันหมายความว่าซุนม่อรู้ถึงคุณลักษณะที่เป็นรูปธรรมที่แต่ละอย่างมีในทุกช่วงของระยะการเติบโต

บังเอิญว่าหญ้าชาปลาอยู่ใน500 สายพันธุ์นี้

“ยังดื้ออยู่เหรอ?”

อี้เจียหมินเยาะเย้ย

“แกล้งทำเป็นไม่รู้!น่าสมเพชจริงๆ!”

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด