ตอนที่ 19-28 ห้าร้อยปี

ในพื้นที่รกร้างลินลี่ย์และรีสเจมคนหนึ่งสูงคนหนึ่งเตี้ยต่างเดินเคียงข้างกัน

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่?  แทบจะไม่มีใครเหลืออยู่เลย”  รีสเจมอดบ่นและสบถด่าไม่ได้ ตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธขณะที่เขามองดูรอบๆ  “เป็นเรื่องธรรมดาที่ผู้บัญชาการอ่อนแอจะพากันซ่อนตัว  แต่พวกที่ทรงพลัง..  เมื่อเรย์โฮมกับข้าเดินทางด้วยกัน  เรามักจะพบเจอได้ค่อนข้างมาก  แต่ตอนนี้หายหัวไปไหนกันหมด”

ลินลี่ย์ที่อยู่ด้านข้างได้แต่เงียบ

ลินลี่ย์เองก็เริ่มกระวนกระวายใจเช่นกัน  เขาอดมองดูรอบๆ สนามรบไม่ได้  แต่ไม่มีอะไรให้ดู ไม่เห็นใครเลยสักคน  “สมรภูมิมหาพิภพดูเหมือนกลายเป็นที่รกร้างว่างเปล่ามากขึ้นกว่าเก่า ไม่มีคนหลายคนให้เห็นในตอนนี้ เมื่อบีบีกับข้าใช้โกเลมมัจจุราชหลอกล่อให้คนเข้ามา  เราก็ยังพบคนน้อยอยู่ดี”  ลินลี่ย์ไม่เข้าใจเช่นกันว่าเกิดอะไรขึ้น เป็นเวลาสามปีแล้วตั้งแต่พวกเขาฆ่าชาวเอลฟ์ชื่ออ็อคคลัวนั้น

สามปีเต็มแล้วแต่กลุ่มของลินลี่ย์ยังไม่ได้ป้ายทองเพิ่ม

ไม่ใช่ว่ากลุ่มของลินลี่ย์ใจดีขึ้น  แต่พวกเขาไม่พบเป้าหมายที่พวกเขาสามารถโจมตีได้

ในระหว่างสามปีนี้ลินลี่ย์พบเจอผู้คนน้อยมาก แต่ทั้งหมดนั้นถ้าไม่เป็นโกเลมมัจจุราชก็ต้องเป็นยอดฝีมือที่แท้จริงซึ่งทั้งสี่คนไม่สามารถจะรับมือได้ แต่แน่นอนว่าบางครั้งเมื่อพวกเขาวิ่งไปพบเจอกลุ่มนักล่าอื่น เวลานั้นกลุ่มของลินลี่ย์จะต้องเตรียมตัวโจมตี  เพราะมีกันเพียงสองคนในตอนนั้น

แต่ขณะที่พวกเขาเตรียมจะโจมตีและเรียกบีบีมาสมทบ  พวกเขาพบว่า... มีผู้ช่วยเหลือเข้ามาร่วมกลุ่มของศัตรูเพิ่มอีกสองสามคน

กลุ่มนี้ความจริงเป็นกลุ่มห้าคน!  และในแง่ของพลัง  สองคนก็มีพลังระดับเดียวกับรีสเจม  เมื่อการต่อสู้เริ่มขึ้นบางทีพวกเขาอาจสามารถฆ่าพวกเขาได้คนหรือสองคน แต่ฝ่ายของพวกเขาก็อาจต้องสูญเสียคนไปคนหรือสองคนได้  ถือว่าไม่คุ้มค่า

“ลินลี่ย์”  รีสเจมพูดอย่างขบขัน  “สมมติว่าถ้าเราไม่สามารถได้รับป้ายประจำตัวผู้บัญชาการในช่วงเวลาที่เหลือของสงครามมหาพิภพอย่างนั้นเรย์โฮมกับข้าก็คงจะต้องยอมรับความสูญเสีย!  ที่สำคัญ  เราจะให้ป้ายผู้บัญชาการแรกกับเจ้า”

ลินลี่ย์ตะลึง  ทั้งหมดที่เขาทำได้ก็คือหัวเราะแก้เก้อ

“ข้าล้อเล่น”  รีสเจมหยิบผลไม้สีม่วงออกมากัดกิน  “เป็นไปได้อย่างไรที่เราจะไม่ได้รับป้ายประจำตัวเพิ่ม?  ฮึ่ม...ถ้ายันกันไปมาอย่างนี้เราสามารถรอได้จนถึงสงครามสุดท้ายของสงครามมหาพิภพ เราทั้งสี่คนจะรวมกำลังกันฆ่าผู้บัญชาการฝ่ายศัตรูสักสองสามคน  ด้วยพลังของเรา คงไม่ยากเกินไป ถ้าเราจะร่วมมือกันระหว่างช่วงรบประจัญบานและฉวยโอกาสเล่นงานคนบางคน”  รีสเจมค่อนข้างมั่นใจ

ลินลี่ย์พยักหน้าเล็กน้อยเช่นกัน

แม้ว่าตอนนี้เขามีป้ายผู้บัญชาการสองชิ้น  เขาก็ยังต้องหาวิธีการเพื่อให้ได้มาเพิ่มจากเป้าหมายของเขา

“พี่ใหญ่, เราพบเป้าหมายแล้ว!”  เสียงของบีบีดังก้องในใจของลินลี่ย์ทันที  ตาของลินลี่ย์เป็นประกาย และเขาตื่นเต้นมากขึ้น

“รีสเจม, เราพบเป้าหมายแล้ว”  ลินลี่ย์บินไปยังทิศทางของบีบีทันที

“โอว!”  รีสเจมรีบบินตามเขาไปเช่นกัน

แต่เมื่อเวลาที่ลินลี่ย์และรีสเจมไปถึงที่นั่น พวกเขาพบว่าบีบีและเรย์โฮมกำลังยืนอยู่หน้าร่างคนชุดดำแขนของเขาถูกฉีกขาดเผยให้เห็นเนื้อสีโลหะใต้รอยฉีกขาด  บีบีเมื่อเห็นว่าลินลี่ย์และรีสเจมมาถึงก็หันไปถอนหายใจกล่าว  “พี่ใหญ่,  เป็นแค่โกเลมมัจจุราช”

ลินลี่ย์และรีสเจมค่อนข้างผิดหวัง  แต่พวกเขาเตรียมใจพร้อมแล้วสำหรับเรื่องนี้

สุดท้ายแล้วจำนวนครั้งที่เกิดขึ้นในช่วงสามปีที่ผ่านนั้นมากจริงๆ

“โกเลมมัจจุราชนี้ไม่ได้คิดจะหนีจริงๆ”  ลินลี่ย์เริ่มหัวเราะ

“จะหนีทำไม? มันไม่สามารถหลบหนีได้อยู่แล้ว ก็แค่โกเลมมัจจุราชตัวหนึ่งเท่านั้นเอง ข้าเองก็มีของเล่นอย่างนี้มากมาย นอกจากนี้ข้ายังค่อนข้างสงสัยเรื่องหนูกินเทพตัวที่สองปรากฏตัวในจักรวาลที่มีนับไม่ถ้วน”  โกเลมมัจจุราชโลหะพูดขึ้นจากนั้นก็มองบีบีด้วยความสงสัย  “ขอถามได้ไหม, เจ้ามีสัมพันธ์ใดกับเบรุต?”

ลินลี่ย์ตกใจ

อีกฝ่ายหนึ่งรู้ได้ยังไงว่าบีบีเป็นหนูกินเทพ?

“เจ้ารู้ได้ยังไง?”  บีบีพูดด้วยความประหลาดใจ

โกเลมมัจจุราชพูด  “แน่นอนว่าข้ารู้  เจ้าใช้ทักษะเทพธรรมชาติมาหลายครั้งแล้วทำให้ปรากฏร่างมายาของหนูกินเทพ  มีมากคนที่เคยเห็นมันเช่นกัน  ตอนแรกทุกคนคิดว่าเป็นเบรุต  แต่หลังจากนั้นพวกเขาก็ค่อยรู้ว่าเป็นเด็กหนุ่มที่สวมหมวกฟาง  เมื่อข้าเห็นเจ้าสวมหมวกฟาง  ข้าย่อมแน่ใจว่าเป็นเจ้านั่นเอง”

“อา”  บีบีค่อนข้างตกใจ อย่างนั้นก็เป็นหมวกฟางของเขาที่หักหลังเขานั่นเอง

“ตอนนี้ข้าเข้าใจแล้ว!  มิน่าเล่าพวกเขาทุกคนพากันซ่อนตัวกันหมดไม่ยอมปรากฏตัวออกมา”  รีสเจมพูดอย่างโมโห

“แน่นอนว่าไม่มีใครกล้าปรากฏตัวออกมา  ทุกคนรู้ว่าอารมณ์ของเบรุตเป็นเช่นไร  ต่อให้เขาเข้ามา เราก็ไม่กังวลเท่าใดนัก แต่เด็กหนุ่มที่ไม่มีใครรู้จักผู้นี้สามารถใช้ทักษะนั้นได้... ไม่มีใครต้องการเอาชีวิตไปเสี่ยงกับเรื่องตลกแบบนั้น”  โกเลมมัจจุราชพูดตามปกติ

เมื่อมีคนถูกโจมตีด้วยไม้ตายนั้น  เขาก็จบสิ้นกัน ต่อให้พวกเขามีร่างแยกศักดิ์สิทธิ์อยู่ที่โลกภายนอก  พวกเขาก็ยังจะตกต่ำเสื่อมจากชื่อเสียงเกียรติยศในตำแหน่งสูงสุดของโลกเทพ

“รีบๆ ไสหัวไปเลย  ข้าจะไม่ทำลายโกเลมมัจจุราชของเจ้า”  รีสเจมพูดอย่างหงุดหงิด  “เรื่องนี้ทำให้ข้าหงุดหงิดจริงๆ มันเป็นเรื่องยากที่ข้าจะกำหนดตำแหน่งของคนพวกนี้ได้ แต่ข้าคิดไม่ถึงเลยว่าพวกเขาจะกันซ่อนตัวกันหมด  พวกเขาขี้ขลาดจริงๆ!”

ไม่ใช่เรื่องของความขี้ขลาด  ความจริงเป็นเรื่องของการระมัดระวัง

ผู้บัญชาการต่างๆล้วนทุ่มเทความพากเพียรพยายามทั้งหมดจนมีพลังในระดับปัจจุบันได้ ต่อให้พวกเขาไม่ได้ความดีความชอบทางทหารในสงครามมหาพิภพนี้ก็ตาม พวกเขาก็ยังจะเข้าร่วมในสงครามครั้งต่อไปได้  อย่างไรก็แล้วแต่สงครามยังจะเกิดขึ้นทุกล้านล้านปีมีสู้รบห้าครั้งในสงครามใหญ่  สำหรับพวกเขา ความดีความชอบทางทหารเป็นเรื่องน่ากังวลระดับรองลงไป  ชีวิตของพวกเขาสำคัญที่สุด!

เมื่อร่างแยกที่ทรงพลังที่สุดตายไป  พวกเขาก็จบกัน

“ตอนนี้เราควรจะทำยังไง?”  เรย์โฮมที่มีปกติเงียบขรึมรู้ว่าสถานการณ์ดูเหมือนจะไม่ค่อยดี

“เราจะทำอะไรได้เล่า?”  รีสเจมขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน  “เป็นโชคลาภที่หายากสำหรับข้าที่จะได้รับความช่วยเหลือจากบีบี  ข้าต้องการจับคนเหล่านั้นจริงๆแต่ทุกคนก็เข้าไปซ่อนตัวกันหมด  ฮึ่ม..ก็ได้ อย่างนั้น เราทุกคนไปหาที่พักกันก่อน  หลังจากเราพักเสร็จเมื่อสงครามสุดท้ายมาถึง เราจะโผล่ออกไปฆ่าฟันเจ้าพวกนั้นอย่างไม่ต้องปราณี!  ตอนนั้นค่อยสะสมความดีความชอบทางทหารกัน”

“นั่นคือทั้งหมดที่เราทำได้”  บีบีพูดถอนหายใจ

ลินลี่ย์ขมวดคิ้วเล็กน้อย แม้ว่าผู้บัญชาการอื่นอาจจะไม่สนใจหาความดีความชอบทางทหารมากเท่าไรนักเนื่องจากพวกเขาสามารถหาผลงานเพิ่มขึ้นได้ในสงครามมหาพิภพครั้งต่อไป  แต่ลินลี่ย์ไม่มีเวลาจะเสีย  ลินลี่ย์ต้องได้รับผลงานทางทหารอย่างเพียงพอให้ได้ในสงครามมหาพิภพครั้งนี้

แต่มีคนมากมายพากันหลบซ่อนตัว  เขาจะทำอะไรได้?

“เท่าที่ข้าเห็นเราไปหาที่พักกันชั่วคราวก่อนขณะเดียวกันใช้โกเลมมัจจุราชของเราคอยหลอกล่อให้คนเข้ามาใกล้ๆ ก็ได้ ถ้าเราสามารถหลอกล่อผู้บัญชาการได้สักคนหรือสองคน  นั่นก็คงดี”  ลินลี่ย์กล่าว

“ดี, พูดได้มีเหตุผล ยังมีเวลาอีกแปดร้อยปีนับจากนี้จนกว่าสงครามมหาพิภพครั้งนี้จะจบลง  เป็นไปได้จริงๆว่าเราจะสามารถหลอกล่อให้บางคนให้เข้ามาในช่วงแปดร้อยปีที่เหลือ”  รีสเจมพยักหน้าเห็นด้วย

“ก็ดีเหมือนกัน อย่างนั้นก็ไม่ต้องคิดเรื่องนี้แล้ว  เราไปหาที่พักกันเถอะ”  บีบีเป็นคนแรกที่เคลื่อนไหวไปข้างหน้า

ความจริงกลุ่มของลินลี่ย์เลือกภูเขาสูง  โดยอาศัยสุดยอดวิชาของเรย์โฮมช่วยสร้างถ้ำ  กลุ่มของลินลี่ย์ทั้งสี่คนจึงเริ่มพักอาศัยอยู่ที่นี่อย่างสงบสุข    ขณะที่คอยควบคุมโกเลมมัจจุราชดึงดูดหลอกล่อผู้คน  ภารกิจนี้มอบให้บีบีกับเรย์โฮมรับหน้าที่  ขณะที่รีสเจมคร่ำเคร่งกับการฝึกฝน

ส่วนลินลี่ย์โดยปกติเขาจะมีความสุขมากกว่าเมื่อมีโอกาสฝึกฝนหนัก

สมรภูมิมหาพิภพตกอยู่ในช่วงเวลาที่แปลกประหลาด นอกจากยอดฝีมือที่ทรงพลังซึ่งมีจำนวนน้อยมากและหายาก พวกผู้บัญชาการที่ทรงพลังจะพากันซ่อนตัวกันทั้งหมด  เกือบทั้งหมดรอจนกว่าจะถึงสงครามสุดท้าย!  บางคนกำลังรอที่จะออกไปหลังจากสงครามครั้งสุดท้าย  ขณะที่คนอื่นกำลังรอเข้าร่วม  แม้ว่าสงครามสุดท้ายจะอันตราย  แต่ถ้าผู้บัญชาการมีความระมัดระวัง  พวกเขาก็จะมีโอกาสรอดได้สูงกว่าทหารธรรมดา

ห้าร้อยปีผ่านไปอย่างเงียบสงบ!

ภูเขาสูงรกร้างภายในมีถ้ำสิ่งก่อสร้างที่เงียบสงบ

รีสเจมบีบีและเรย์โฮมนั่งเคียงข้างกันดื่มเหล้า กินผลไม้และพูดคุยตามปกติ

“ลินลี่ย์ฝึกหนักมากจริงๆ”  รีสเจมอดชำเลืองมองดูลานว่างที่อยู่ห่างออกไปที่ตอนนี้ลินลี่ย์นั่งขัดสมาธิอยู่  “การฝึกหนักเป็นเรื่องที่ดี  แต่เจ้าต้องพักเสียบ้าง”  ขณะที่รีสเจมพูด เขากัดผลไม้คำใหญ่

“พี่ใหญ่ข้าน่ะหรือ?  แน่นอนเขาจะฝึกหนักอย่างนี้แหละ  จึงเป็นเรื่องธรรมดาที่ความก้าวหน้าของเขาจึงรวดเร็วขึ้นเช่นกัน”  บีบีพูดแดกดัน

เรย์โฮมที่มีนิสัยเงียบขรึมก็พยักหน้าเช่นกัน  “ระดับความเร็วในการฝึกของลินลี่ย์นี้น่าทึ่งจริงๆ”

“เป็นเรื่องจริง  เกือบสี่ร้อยปีมานี้เมื่อลินลี่ย์ลืมตาขึ้นเขาจะบอกว่าเขาเริ่มหลอมรวมคล็ดลึกลับกฎธาตุดินได้สี่อย่างแล้ว  และเจ้าเด็กนี่ฝึกฝนมากี่ปีเอง?  แค่สองพันปี  ส่วนข้าฝึกมากี่ปีแล้ว?  ข้าเพียงหลอมรวมได้ห้าเคล็ดเอง”  รีสเจมพูดพลางยิ้ม

บีบีได้แต่ลูบจมูกไม่พูดอะไรสักคำ

ในหน่วยไล่ล่าทั้งสี่คนนี้ เขาเป็นเพียงคนเดียวที่ไม่มีสิทธิ์พูดอะไรสักคำเมื่อสนทนากันเรื่องการหลอมรวมเคล็ดลึกลับ

รีสเจมและเรย์โฮมทั้งสองคนหลอมรวมเคล็ดลึกลับได้ห้าเคล็ด  เป็นเรื่องธรรมดาแม้ว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับระยะเวลาฝึกฝนที่ยาวนาน  ลินลี่ย์ฝึกฝนมาแค่เพียงสองพันปี  แต่ก็หลอมรวมเคล็ดลึกลับได้เกือบสี่เคล็ดแล้ว

แต่เขาเล่า?

เขายังไม่ได้หลอมรวมแม้แต่เคล็ดเดียว!

“ฮึ ฮึ.. ทักษะเทพธรรมชาติของข้าก็ทรงพลังอยู่แล้ว”  นี่คือการปลอบใจตัวเองของบีบี

ขณะนั้นเอง...

พลังสำนึกเทพที่น่าหวาดหวั่นทรงพลังกวาดผ่านถ้ำของพวกเขา  รีสเจม เรย์โฮมและบีบีสีหน้าเปลี่ยนไป  แม้แต่ลินลี่ย์ที่กำลังฝึกอยู่ก็ยังลืมตาจ้องมองข้างนอกด้วยความทึ่ง

“ควั่บ!”  รีสเจมและอีกสองคนบินออกไปลานว่างข้างนอกทันที

“มีบางคนสามารถใช้สำนึกเทพตรวจสอบเข้ามาข้างใน  น่ากลัวจริงๆ”  รีสเจมพูดด้วยเสียงเบา

“นี่เป็นยอดฝีมือวิญญาณกลายพันธุ์หรือไม่ก็เป็นเทพชั้นสูงพารากอน”  เรย์โฮมกล่าว

ลินลี่ย์ตะลึงเช่นกัน  ต้องเข้าใจว่าถ้ำสร้างนี้อยู่ในใจกลางภูเขาสูง แม้แต่ทางเดินที่เข้ามาจากปากถ้ำข้างนอกก็ยาวถึงร้อยเมตร สำหรับคนที่สามารถกวาดสำนึกเทพไปทั่วถ้ำได้  ก็หมายความว่าสำนึกเทพของเขาขยายได้ถึงร้อยเมตร

ระยะไกลขนาดนั้น...

มีความเป็นไปได้สองประการ  คือพวกวิญญาณกลายพันธุ์หรือไม่ก็พารากอน  แน่นอนอาจเป็นมหาเทพก็ได้ที่ใช้สำนึกเทพของตนเอง แต่กลุ่มของลินลี่ย์ไม่สามารถรู้สึกได้ว่ามีอะไรเกิดขึ้น

“ใช่แล้ว!”  กลุ่มของลินลี่ย์โผล่ออกมาจากถ้ำสร้างและมองดูที่ระเบียงทางเดินในภายนอก

ในทางเดินว่างเปล่ากว้างใหญ่มีคนผู้หนึ่งกำลังเดินเข้ามาหาพวกเขา  คนผู้นี้สวมชุดยาวสีขาวผมขาว คิ้วขาว  คิ้วของเขาชี้ชันแทบเป็นแนวตั้งดวงตาเรียวยาวเหมือนกับจะฉายแสงออกมาได้ ขณะที่เขาเดินเข้ามาหา บุรุษชุดขาวผู้นี้ทำให้คนอื่นรู้สึกไม่ดีต่อตัวเขา

“เขาเอง!”  ลินลี่ย์ถึงกับหน้าเสีย

คนผู้นี้ครั้งหนึ่งเคยเที่ยวอยู่ในแดนนรกและเป็นที่รู้จักกันในนามของ‘อสูรวายุโลหิต’ หมายความว่าฉายาของเขาคือเมื่อลมเริ่มพัดโลหิตก็ลอยอยู่ในอากาศและคนผู้นั้นก็จะตาย

“ไบเออร์! เจ้ามาทำอะไรที่นี่?”  รีสเจมขมวดคิ้วและแสงสีม่วงแผ่ออกจากตัวของเขา

“โอว,รีสเจม” บุรุษชุดขาวหัวเราะอย่างอารมณ์ดี

แม้ว่าไบเออร์จะเคยท่องเที่ยวอยู่ในแดนนรกในอดีต  แต่ยอดฝีมือหลายคนในจักรวาลทั้งสิ้นเชื่อว่าไบเออร์มาจากโลกธาตุลมศักดิ์สิทธิ์  และว่าเขาเป็นหนึ่งในสุดยอดฝีมือเป็นเหมือนราชาในพิภพนั้น เพราะ..คนผู้นี้ถึงระดับพารากอนไปแล้ว!

“เทพระดับสูงพารากอนมาทำไม?”  ลินลี่ย์ค่อนข้างกระวนกระวาย

เทพพารากอนน่ากลัวจริงๆ

“ข้าคาดไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะมาสมรภูมิมหาพิภพเช่นกันไบเออร์”  รีสเจมพูดพลางหัวเราะ

“เดิมทีข้าไม่ได้ตั้งใจจะมาที่นี่  สงครามมหาพิภพไม่มีความหมายอะไรกับข้าอย่างไรก็ตาม...ข้าเป็นหนี้บุญคุณอ็อคคลัวอย่างหนึ่ง”  ไบเออร์ผู้นี้พูดอย่างใจเย็น “ร่างแยกศักดิ์สิทธิ์วิถีชีวิตที่ทรงพลังที่สุดของอ็อคคลัวถูกเจ้าฆ่า  ดังนั้นเขาขอให้ข้าช่วยล้างแค้นแทนเขา!”

ไบเออร์พูดอย่างใจเย็น  “ข้าไม่ต้องการเป็นหนี้บุญคุณ!  ดังนั้น...ข้าจึงมาสมรภูมิมหาพิภพ!”

หน้าของลินลี่ย์และอีกสามคนเปลี่ยนไปมากทันที

อย่างนั้นไบเออร์มาตามคำขอของอ็อคคลัวจริงๆ!

“เจ้าเป็นหนี้เขาจริงๆ หรือ?”  รีสเจมไม่พอใจ เทพพารากอนอยู่ในระดับสุดยอดในจักรวาลแล้ว เป็นเรื่องยากที่พวกเขาเป็นหนี้ใครบางคน แต่เมื่อพวกเขาเป็นหนี้ พวกเขาจะต้องชดใช้ให้อย่างแน่นอน

“พวกเจ้าสามคนไม่สำคัญ  ข้าแค่ต้องการฆ่าเพียงคนเดียวเท่านั้น”  ไบเออร์ผายมือขวาอย่างใจเย็น  นิ้วที่ใสเหมือนแก้วผลึกของเขาชี้ไปที่บีบี  “เขา!  เขาเป็นคนที่ฆ่าอ็อคคลัว  ข้าเพียงแต่ฆ่าเขาเท่านั้น”

ลินลี่ย์ยิ่งตื่นตระหนก

รีสเจมเพียงหัวเราะอย่างใจเย็น  “ไบเออร์เจ้ารู้ไหมว่าเขามีสัมพันธ์กับเบรุตยังไง?”

“เบรุต?” ไบเออร์พูดอย่างใจเย็น “ต่อให้เขาก็ยังยากจะรับมือข้าได้... ข้าฆ่าหลานของเขา  แล้วไงเล่า? เบรุตจะทำอะไรข้าได้?”