บทที่ 46 เราทั้งคู่จะต้องพบกับความสูญเสีย?

“เจ้าอยากตายแบบไหน?” หลี่หรานก้าวไปข้างหน้าและพลังปราณที่ไร้ขอบเขตก็พุ่งออกมา มันก่อตัวเป็นเปลวเพลิงที่โหมกระหน่ำอยู่บนร่างกายของเขา

เปลวเพลิงที่โหมกระหน่ำนี้แผดเผาอย่างรุนแรงคล้ายกับหุบเหวที่ไร้ก้นบึ้ง

หอกหยุนหลิงดูเหมือนจะสัมผัสได้ถึงบรรยากาศในปัจจุบัน มันสั่นสะท้านขณะที่ส่งเสียงหึ่งๆออกมา

บรรยากาศตึงเครียดขึ้นทันที

ซ่งชิงซงรู้สึกเย็นเยียบอยู่ในใจ

‘ทำไมหลี่หรานถึงมั่นใจขนาดนี้กัน มันแปลกเกินไป...’ เช่นเดียวกับหลี่หราน เขาก็อยู่ในขอบเขตแก่นทองคำขั้นปลายเช่นกัน

อย่างไรก็ตาม ปีนี้เขาอายุย่างเข้าสี่สิบแล้ว ในขณะที่หลี่หรานอายุเพียงสิบแปดปี ระหว่างพวกเขานั้นมีช่องว่างขนาดใหญ่ราวกับสวรรค์และโลก...

ซ่งชิงซงไม่ต้องการเป็นศัตรูกับอัจฉริยะเช่นนี้

อย่างไรก็ตาม ยิ่งเป็นเช่นนี้ เขาก็ยิ่งแสดงความอ่อนแอออกมาไม่ได้

ซ่งชิงซงพูดด้วยเสียงสูงว่า “หลี่หราน เจ้าต้องการโจมตีข้าจริงๆหรือ? เจ้าควรจะตัดสินใจใหม่!”

“นี่เป็นเพียงการทดสอบแรกเท่านั้น และการทดสอบครั้งต่อไปจะเต็มไปด้วยความยากลำบาก! หากเราทั้งคู่พบกับความสูญเสีย มันจะไม่เป็นการช่วยเหลือผู้อื่นทางอ้อมหรอกหรือ?”

“เราทุกคนมาที่นี่โดยปรารถนาในมรดก การสู้กันที่นี่ไม่ใช่การตัดสินใจที่ชาญฉลาด”

“เขาพูดถูก ผู้อาวุโส อย่าเสียเวลาเลย” เซียวชิงเกอโน้มน้าวเช่นกัน

นางไม่ต้องการให้หลี่หรานพลาดโอกาสที่หายากนี้เพราะนาง

“ใช่ เจ้าพูดถูก แต่ข้ามีคำถามเล็กๆน้อยๆ” หลี่หรานยิ้มและหรี่ตา “ทำไมเจ้าถึงคิดว่าข้าจะสูญเสียไปกับเจ้าด้วย?”

“ฮะ?” ซ่งชิงซงตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ในขณะที่หัวใจของเขาสั่นไหวด้วยความตื่นตระหนก

ร่างของหลี่หรานกลายเป็นสลัวและปรากฏขึ้นเหนือเขาในทันใด

“เร็วมาก!” เขาอยากจะหนีไปแต่มันก็สายเกินไปแล้ว ทิวทัศน์ของเขาถูกแทนที่ด้วยมือขนาดใหญ่

หลี่หรานจับหัวของเขาและทุบลงกับพื้นอย่างไร้ความปรานี

บูม!

ซ่งชิงซงถูกกระแทกลงกับพื้น เมื่อควันและฝุ่นฟุ้งค่อยๆกระจายออกไป ร่างของหลี่หรานที่ยืนตระหง่านราวกับภูเขาไฟก็ปรากฏแก่สายตา

ซ่งชิงซงนอนอยู่ในหลุม ทั่วร่างของเขาวูบไหวด้วยแสงแห่งการคุ้มกัน ท้ายที่สุดเขาก็เป็นผู้บ่มเพาะขอบเขตแก่นทองคำ และเขาใช้ทักษะการป้องกันในวินาทีสุดท้าย

“หลี่หราน เจ้ากล้าดียังไงมาแตะต้องข้า!” ซ่งชิงซงพูดไม่ออก

“ข้าคงจะเสียใจมากถ้าเจ้าตายด้วยเรื่องแค่นี้!” หลี่หรานยกเท้าขึ้นและกระทืบลง

ปัง!

แสงแห่งการคุ้มกันกระพริบไหว ขัดขวางการเตะของหลี่หรานไว้ แต่ก่อนที่ซ่งชิงซงจะถอนหายใจด้วยความโล่งอก พลังปราณของหลี่หรานก็พุ่งออกมาอย่างบ้าคลั่ง และมันทำให้เขาต้องตั้งรับอย่างต่อเนื่อง

แคร่กก!

พร้อมกับเสียงแผ่วเบา รอยแตกเริ่มปรากฏขึ้นบนแสงแห่งการคุ้มกัน จากนั้นมันก็แตกออกเป็นเสี่ยงๆ

ซ่งชิงซงตื่นตระหนกทันที เขากัดปลายลิ้นของตัวเองอย่างรวดเร็วและแปรเปลี่ยนเป็นลำแสงศักดิ์สิทธิ์เพื่อหลบหนีเอาชีวิตรอด

“ผนึกวิญญาณ!” มือขวาของหลี่หรานสร้างผนึกที่ทำให้อากาศกลายเป็นน้ำแข็ง ซ่งชิงซงถูกบังคับให้ล้มลงกับพื้น

“ข้าเป็นลูกศิษย์สายตรงของพระราชวังเต๋าสูงสุด เจ้าแตะต้องข้าไม่ได้ ไม่เช่นนั้นผู้นำนิกายจะไม่ปล่อยเจ้าไป!” ซ่งชิงซงแสดงออกอย่างดุร้าย

พลังปราณของเขาไหลเวียน พยายามต่อต้านแรงกดดันที่มาจากหลี่หราน

“จิ๊ เจ้าพยายามขู่ใครกัน เจ้าคิดว่านิกายของข้าไม่มีผู้นำนิกายหรือ?” หลี่หรานพ่นลมออกจากจมูกอย่างเย็นชา

ทุกวันนี้ใครบ้างจะไม่มีเบื้องหลังบางอย่าง?

หัวใจของซ่งชิงซงเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อเขานึกถึงเหลิงอู่เหยียน นางเป็นปีศาจที่สามารถกวาดล้างนิกายได้ด้วยการโบกมือ และนางก็หวงแหนศิษย์ของนางอย่างมาก

‘ไม่ว่าศิษย์หรืออาจารย์ ทั้งสองคนไม่ง่ายที่จะยั่วยุ!’ เขาอยากร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตาไหลออกมา

ซ่งชิงซงไม่สามารถเอาชนะพวกเขาได้ และภูมิหลังของเขาก็เทียบไม่ได้กับพวกเขา...

หากสวรรค์ให้โอกาสเขาอีกครั้ง เขาจะอยู่ห่างจากหลี่หรานให้มากที่สุด

“เจ้าไม่ได้บอกว่าเราทั้งคู่จะพบกับความสูญเสียหรอกหรือ? ไหนล่ะ?” ฝ่ามือของหลี่หรานขยับเล็กน้อย หอกหยุนหลิงพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้าและชี้ไปที่ซ่งชิงซงจากระยะไกล

ซ่งชิงซงจับยันต์ไว้แน่น เขาพร้อมที่จะหลบหนีได้ทุกเมื่อ

และในขณะนั้นเอง เสียงที่สงบก็ดังขึ้น “พอแค่นี้เถอะ”

หญิงสาวในชุดสีเขียวร่อนลงมาคั่นกลางระหว่างพวกเขา นางถือดาบยาวไว้ในมือ

ศาลาหมื่นดาบ เยว่เจียนหลี่!

การแสดงออกของซ่งชิงซงเต็มไปด้วยความสุขราวกับว่าเขาได้พบผู้สนับสนุน “นางฟ้าเยว่ ปีศาจตัวนี้ต้องการฆ่าข้า เราคือสหายในเส้นทางอันชอบธรรม เจ้าต้องช่วยข้า!”

เยว่เจียนหลี่เหลือบมองเขา ร่องรอยของความรังเกียจฉายผ่านดวงตาที่เย็นชาของนาง

นางหันกลับมาและพูดกับหลี่หรานว่า “นี่เป็นเพียงการทดสอบแรกเท่านั้น ไม่จำเป็นต้องรีบร้อน เป็นการดีกว่าที่จะรักษาความแข็งแกร่งของเจ้าไว้ มันใกล้ถึงเวลาที่มรดกจะปรากฏแล้ว”

หลี่หรานลูบคางของเขาและมองนางอย่างชัดเจนยิ่งขึ้น “เจ้าสองคนมาด้วยกัน?”

เยว่เจียนหลี่ส่ายหัวของนาง “ข้าไม่รู้จักเขา”

“แล้วทำไมเจ้าถึงยืนหยัดเพื่อเขา ถ้าพวกข้าต่อสู้กันจนตาย การนั่งพักและรอเก็บเกี่ยวผลประโยชน์จะไม่เป็นการดีกว่าหรือ?” หลี่หรานกล่าว

“เจ้าพูดถูก เดิมทีข้าก็คิดเช่นนั้นเหมือนกัน” เยว่เจียนหลี่พูดอย่างไม่สะทกสะท้าน “แต่ข้าค้นพบว่าเขาไม่สามารถแม้แต่จะบังคับให้เจ้าใช้ไพ่ตายได้ ไม่ต้องพูดถึงการทำร้ายเจ้า”

ใบหน้าของซ่งชิงซงเปลี่ยนเป็นสีแดง เขาหวังว่าเขาจะสามารถหาหลุมบนพื้นและฝังใบหน้าลงไปในนั้นได้

เยว่เจียนหลี่มองหลี่หรานอย่างจริงจัง “เจ้าแข็งแกร่งมาก แข็งแกร่งจนข้าไม่มั่นใจที่จะเผชิญหน้ากับเจ้าตามลำพัง นี่คือเหตุผลที่ข้าไม่ต้องการให้เขาตายในตอนนี้”

ท้ายที่สุดซ่งชิงซงก็อยู่ในขอบเขตแก่นทองคำ ดังนั้นเขาจึงยังสามารถต้านทานได้ในระดับหนึ่ง

แม้ว่านางจะดูถูกซ่งชิงซง แต่ด้วยการที่ยังมีเขาอยู่ อย่างน้อยนางก็สามารถรักษาสมดุลของสถานการณ์และไม่ต้องปะทะกับหลี่หรานเร็วๆนี้ได้

‘ในตอนนี้?’ หลี่หรานเลิกคิ้วขึ้น ‘ผู้หญิงคนนี้มีแผนบางอย่าง’

[TL: หลี่หรานเอะใจกับคำว่า ‘ในตอนนี้’ จากประโยค ‘นี่คือเหตุผลที่ข้าไม่ต้องการให้เขาตายในตอนนี้’ ที่นางพูด]

“นั่นฟังดูสมเหตุสมผล ข้าจะปล่อยให้เขามีชีวิตต่อไปอีกหน่อยก็แล้วกัน” หลี่หรานพยักหน้า

เขารู้สึกได้ว่าเยว่เจียนหลี่แข็งแกร่งมาก เนื่องจากเนื้อหาของการทดสอบครั้งต่อไปยังคงไม่ชัดเจน เขาจึงไม่ต้องการเปิดเผยไพ่ตายมากเกินไป มันไม่ใช่ทางเลือกที่ดีที่จะต่อสู้กับทั้งสองตอนนี้

เยว่เจียนหลี่พยักหน้าและพูดว่า “เป็นการตัดสินใจที่ฉลาดมาก”

ซ่งชิงถงถอนหายใจด้วยความโล่งอก แม้ว่ากระบวนการจะน่าขายหน้า แต่อย่างน้อยเขาก็ยังมีชีวิตอยู่...

ในขณะที่เขากำลังจะจากไป เสียงของหลี่หรานก็ดังขึ้นอีกครั้ง “ข้าบอกว่าข้าจะไม่ฆ่าเจ้า แต่ข้าบอกตอนไหนว่าจะปล่อยเจ้าไป?”

ซ่งชิงซงพูดไม่ออก “……”

//////////