บทที่ 40 ซากปรักหักพัง

“เอาหน่า….ตราบใดที่เจ้าโบยบินเข้าไปในหุบเขาอย่างราชาเวหา แล้วสำรวจมาว่าบริเวณรอบๆ ซากปรักหักพังโบราณนั้นมีอสูรร้ายอยู่ข้างในทั้งหมดกี่ตัว หากทำสำเร็จรางวัลทั้งหมดนี้จะเป็นของเจ้า”

เย่ปิงหยิบเนื้อชิ้นใหญ่ออกมา หนักราวๆ 20 ปอนด์

ทุกอย่างมันต้องมีแรงจูงใจ!

อินทรีตัวน้อยที่ถูกดึงดูดด้วยเนื้อชิ้นโต กระพือปีกด้วยความมึนงง

ไม่อยากจะบอกว่าได้ แต่เนื้อมันหอมมาก!

ในที่สุด อินทรีตัวน้อยก็กัดเนื้ออย่างเต็มปากเต็มคำ และหลังจากนั้นไม่นาน มันก็บินไปยังหุบเขาในทันที

"ระวังด้วยล่ะ บินช้าๆ ระวังจะชนเข้ากับเสาหิน!"

เย่ปิงเตือนด้วยความห่วงใย

“ท่านหัวหน้า นกน้ันยังเล็กนัก ท่านคิดว่ามันจะเข้าใจภารกิจของท่านหัวหน้าเช่นนั้นหรือ?”

จงยี่ถามด้วยความสงสัย

“อย่าประมาทสติปัญญาของสัตว์อสูรในโลกนี้เป็นเด็ดขาด! พวกมันไม่ได้เลวร้ายไปกว่ามนุษย์”

กลุ่มคนหกคนกำลังรออยู่หน้าหุบเขา อย่างกระตือรือร้น และพวกเขากำลังตรวจสอบอุปกรณ์ และคันธนู

ลูกธนูสีทองสามร้อยลูกของเย่ปิง ก็เพียงพอแล้วที่จะจัดการอสูรได้ทั้งฝูง

นักรบคนอื่นๆ ก็ไม่ได้น้อยหน้าเช่นกัน

หลังจากที่พวกเขาพัฒนาเป็นระดับทองแดง ทุกคนต่างกระตือรือร้นที่จะเคลื่อนไหวก้ามที่ระเบิดของพวกเขา อยากที่จะแสดงความแข็งแกร่งของพวกเขาออกมา ราวกับว่าต้องการรับแรงกระแทก

“สถานที่แห่งนี้ถูกปกคลุมไปด้วยหมอกหนา การมองเห็นของพวกเรานั้นเลือนลาง บางทีธนูของพวกเราอาจไร้ประโยชน์หากมองไม่เห็น ต้องเล็งให้แน่ใจแล้วค่อยยิงไปที่พวกมัน”

ทุกคนถูกบดบังทัศนวิสัย เย่ปิงจึงเตือนเป็นพิเศษ เพื่อลดการสูญเสีย

หมอกสีขาวแผ่คลุมอยู่เบื้องบนหุบเขา อีกทั้งยังมีภูมิประเทศที่คับแคบและจำกัด

หลังจากรอสักพัก เย่ปิงก็พึมพำกับตัวเอง:

“นี่เราปล่อยนกตัวเล็กบินเดี่ยวเข้าไปในนั้นได้ยังไง มันเพิ่งหัดบิน และอีกอย่างมันยังไม่รู้จักโลกภายนอกดีพอ ข้าขอโทษนะ เจ้านกน้อย!”

ครู่ต่อมา นกบินสะดุดออกจากหมอกราวเครื่องบินลำเล็กๆ ที่ใกล้จะชนพื้นโลก

มันกระตุก และบินเซไปเซมา จนมาเกาะที่ไหล่ของเย่ปิง มันหายใจหอบอย่างรวดเร็ว

“เจ้าไม่ทำให้ข้าผิดหวังจริงๆ เกิดอะไรขึ้นข้างใน? มีสัตว์ประหลาดตัวอื่นอีกไหม?”

นี่คือภารกิจแรกของเจ้าอินทรีน้อยเสี่ยวเตี้ยว เย่ปิงอยากจะชมเชยใจจะขาด แต่นี่ไม่ใช่เวลามาดีใจ เพราะเวลากลางคืนไม่เคยรอใคร และที่นี่ไม่ใช่หมู่บ้าน

เย่ปิงถามในทันที แต่เจ้านกน้อยนั้นส่ายหัวไปมา และเอาหัวผิงที่คอของเขา ราวกับว่าเรี่ยวแรงของมันนั้นสูญสิ้นไปหมดแล้ว

เย่ปิงสับสนพลางสงสารนกน้อย

เขาคิดว่า มันคงต้องใช้แรงเยอะมากแน่ๆ ในการบินครั้งแรก!

ทันใดนั้น เย่ปิงนึกบางสิ่งขึ้นได้ และรีบหยิบเนื้อที่เขาสัญญาไว้ก่อนหน้านี้ออกมาอย่างรวดเร็ว!

เมื่อได้เห็นของอร่อยที่ตนเองชอบ

นกอินทรีจิกเนื้อระหว่างฝ่ามือของเย่ปิงอย่างมีความสุขหกครั้ง แล้วจึงกัดหนักๆ อีกหนึ่งครั้ง

"เจ้าจะสื่ออะไร?"

ทุกคนต่างทำหน้าสงสัย

เย่ปิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "มันน่าจะบอกพวกเราว่า ข้างในมีอสูรร่างใหญ่หกตัว และในหมู่พวกมันน่าจะมีผู้นำหนึ่งตัว น่าจะร่างใหญ่พอสมควร จิกซะแรงเชียว!”

“น่าจะมีอสูรระดับทองแดงหกตัว และหัวหน้าของพวกมันที่ไม่รู้จักอีกหนึ่งตัว”

ความแข็งแกร่งของผู้พิทักษ์สมบัติชิ้นนี้ช่างพิเศษเหลือเกิน

เหตุผลที่พวกเขาสามารถฆ่าอสูรระดับเงินได้อย่างง่ายดายเมื่อวานนี้ ก็เพราะมีกำแพงสวรรค์คอยส่งเสริม

แต่ตอนนี้ พวกเขากำลังต่อสู้ในที่พวกเขาไม่รู้จัก และมีเพียงผู้กล้าเท่านั้นที่จะชนะในที่แคบๆ เช่นนี้

“ถ้าไม่ต่อสู้ในวันนี้ พรุ่งนี้ก็คงหนีไม่พ้น มันเป็นภัยคุกคามอย่างใหญ่หลวงต่อหมู่บ้านของพวกเรา ตอนนี้พวกมันยังไม่ทันได้ตั้งตัว”

เป็นการดีที่จะค้นหาความจริงในวันนี้

หากสู้ครั้งนี้ผู้นำของมันแข็งแกร่งระดับเงิน เย่ปิงก็ยังสามารถต่อสู้ได้!

“พวกท่านห้าคนจัดการอสูรระดับทองแดงหกตัว ส่วนข้าจะจัดการกับหัวหน้าของพวกมันเอง!”

“แต่ถ้าเจออสูรระดับทอง ก็ไม่จำเป็นต้องพูด….เจอกันที่หมู่บ้าน!”

เย่ปิงแจ้งนักรบทั้งห้า

พวกเขากำหอกในมือแน่น และตัดสินใจอย่างแรงกล้า:

“หากเป็นอสูรระดับทองอะไรนั่นจริงๆ ข้ายอมสละชีวิตเพื่อชะลอฝีเท้าของมัน และเปิดทางให้ท่านหัวหน้าของข้าหนีไป!”

พวกเขาทั้งหมดถูกอัญเชิญโดยเย่ปิง จากความช่วยเหลือของกำแพงสวรรค์ พวกเขากลายเป็นผู้ภักดีที่บ้าระห่ำของเย่ปิง!

เย่ปิงได้เพียงแต่ยิ้ม…

กลุ่มที่นำโดยจงยี่ เดินคลำทางไปข้างหน้าอย่างระมัดระวัง

เมื่อพวกเขาเข้าไปในหุบเขา หมอกก็แผ่ซ่านไปทั่ว ระยะทางการมองเห็นลดต่ำลง

โชคดีที่ทุกคนในที่นี้ได้กินตาของอสูรราตรี การมองเห็นของพวกเขาดีขึ้นมากกว่าเมื่อก่อน และยังรักษาระยะการมองเห็นได้ 100 เมตร

มีต้นไม้ใหญ่สูงเสียดฟ้า ผสมเถาวัลย์พันรอบสิ่งก่อสร้างโบราณ

เย่ปิงมองตรวจสอบโดยรอบอย่างระมัดระวัง

ทรัพยากรทั้งหมดที่นี่มีระดับสอง หรือสาม และบางครั้งมีทรัพยากรระดับสี่ที่เทียบเท่ากับผลึกเวทมนตร์

แต่ในเวลานี้ เย่ปิงไม่มีเวลาที่จะรวบรวมพวกมัน ได้แต่ก้าวไปข้างหน้าอย่างระมัดระวัง

เย่ปิงหยิบหน้าไม้มังกรทองออกมาเตรียมพร้อมรบ

ทางเริ่มแคบลงเรื่อยๆ จงยี่เดินนำหน้าอย่างมั่นคง วังเบ็นระวังหลังดั่งหินผา ทั้งสองคนถือหอก อีกสามคนมองด้านข้าง พร้อมที่จะยิงได้ทุกเมื่อด้วยลูกธนู

นกอินทรีน้อยหมดแรงจากภารกิจสำรวจมันไม่กล้าส่งเสียงใดๆ ได้เพียงแต่หลบในกล่องลูกธนู

เมื่อเดินลึกเข้าไปในหุบเขา ข้างๆ พบเจอโคลนก็สะสมอยู่บนใบไม้ที่เน่าเปื่อย ทุกคนรู้สึกโหวงเหวง

ด้านหน้ามีเสาโบราณหักล้มเต็มไปหมด บนเสาหิอ่อนมีรอยใบมีด และรอยดาบ

ซากของวังโบราณที่ปกคลุมด้วยกระดานชนวนสีดำ ที่ปรากฏให้เห็นต่อหน้าพวกเขาทั้งหมด

เย่ปิงมองเท้าของเขาโดยไม่ตั้งใจ และดวงตาของเขาหรี่ลง

“นี่คืออะไร?”

[แร่หยกดำ: มันเป็นวัสดุพิเศษ ราคาสูงกว่าทองคำ ซึ่งเป็นวัสดุจำเป็นสำหรับอาคารพิเศษหลายแห่งในโลกแห่งนี้ มันมีความแข็งแกร่งกว่าเพชรสิบเท่า!]

แม้แต่บนพื้นยังมีของดีขนาดนี้ แล้วของข้างในเมืองแห่งนี้ล่ะ?

จู่ๆ เย่ปิงก็มองไปที่ใจกลางซากปรักหักพัง ซึ่งพบอสูรลิงร่างใหญ่เจ็ดตน

กองไฟที่กำลังลุกไหม้ ถูกล้อมรอบไปด้วยอสูรยักษ์

หัวหน้าหนึ่งตัวของพวกมัน สูงราวๆ ห้าเมตร ที่กำลังนอนหลับ โดยใช้มือข้างหนึ่งประคองศีรษะของตัวเองไว้

อสูรอีกหกตัวกำลังปิ้งย่างบาร์บีคิวหมูป่าตัวใหญ่อย่างเพิดเพลิน

[เผ่าพันธุ์: อสูรแมนดริล]

[ระดับ: ทองแดง]

[บทนำ: ปีศาจระดับต่ำบนภูเขา มักจะสร้างปัญหาให้กับบริเวณโดยรอบที่พวกมันอาศัยอยู่ พวกมันกินมนุษย์ และสัตว์ป่าเป็นอาหาร และฝันร้ายของพวกมันคือสิ่งก่อสร้างของมนุษย์ จงจัดการพวกมันให้เร็วที่สุด]

[ทักษะพื้นฐาน: เคลื่อนไหวคล่องตัว ราวกับภูตผี]

เย่ปิงมองลึกไปยังผู้นำของพวกมัน:

[เผ่าพันธุ์: ราชาอสูรแมนดริล]

[ระดับ: ระดับเงิน]

[บทนำ:ช่องว่างระดับใหญ่เกินไปแนะนำให้ออกห่าง”

[ทักษะ:???]

ในเวลาเดียวกัน เขายังเห็นกล่องสมบัติสีเงิน ที่ซ่อนอยู่ข้างหลังราชาแมนดริล!

หัวใจของเขาเต้นผิดจังหวะ กล่องสมบัติสีเงินซ่อนสมบัติอะไรไว้ข้างใน?

นอกจากนี้ ต้องมีสมบัติบางอย่างที่พบในที่ลึกลับนี้อีกเป็นแน่!

สายตาของนักรบทั้งหมด จ้องมองไปที่เย่ปิง ราวกับจะถามว่าพวกเขาควรสู้หรือถอย?

เย่ปิงพยักหน้าและโบกมือ

"ทุกคนเล็งไปที่ลูกน้องอสูรทั้งหก ส่วนข้าจะเล็งไปที่ผู้นำของพวกมันเอง!"

การลอบจู่โจมในครั้งแรกเป็นสิ่งสำคัญที่สุด กลุ่มชายหกคนเอาคันธนู และลูกธนูออกมาอย่างเงียบๆ แล้วพร้อมยิงในทันที