ตอนที่ 656 ตัวร้าย, ข้ารักเจ้า

เช้าวันต่อมา

เมื่ออี้หนานกระโดดลงจากเตียงด้วยความตื่นเต้นพบกับเช้าวันใหม่ที่สดใส  นางพบกับสิ่งก่อสร้างที่ไม่คาดคิดอยู่ในสวนไกลๆ

นั่นคือสะพานสายรุ้งของเมฆขาวแก้วผลึกและสายรุ้ง แม้ว่าจะไม่ใหญ่แต่ก็ดูมีความคิดสร้างสรรค์

เนียนมาก

“อะไร,นี่มันอะไรกัน?” อี้หนานประหลาดใจที่สุ่ยอู๋เหิน พร้อมกับแม่สี่กลับมา นางและเสวี่ยอู๋เสียร่วมกันสร้างสะพานแก้วสายรุ้ง

“เราไม่มีอะไรให้เจ้า,อู๋เสียบอกว่าการเดินทางท่องเที่ยวแดนสวรรค์ของเจ้าถูกยกเลิกและเจ้าไม่สามารถไปเมืองสายรุ้งได้ ดังนั้นข้ากับอู๋เสียตัดสินใจสร้างปราสาทสายรุ้งเล็กๆ ให้เจ้า!”  สาวอมโรคอู๋เหินลูบศีรษะอี้หนานในฐานะภรรยาคนแรก นางให้ความรักเมตตาจนคล้ายกับแม่สี่ทุกที ใบหน้าที่เอาใจใส่และจริงจังของนางโดยปกติทำให้หัวใจผู้คนอบอุ่นเมื่อนางยิ้มให้

“ขอบคุณ” อี้หนานรู้สึกร้อนผ่าวในดวงตา นางกลั้นน้ำตาไม่ได้

“ไม่เป็นไร,เจ้าสาวใหม่คนงาม ไปเตรียมตัวเจ้าได้แล้ว!” อู๋เหินประคองหน้าของอี้หนานอย่างนุ่มนวลและจูบหน้าผากนางเบาๆ อวยพรให้นาง

ถ้าไม่มีประสบการณ์การต่อสู้เย่คงและเจ้าอ้วนไห่ที่พร้อมจะฝึกฝนแล้วก็อยู่ที่นั่นเป็นปกติ

ตอนนี้พวกเขาวุ่นวายกับการนำวัสดุต่างๆกับการนำมาสร้างปราสาทน้อย

ด้วยพลังของพวกเขาจึงไม่ใช่เรื่องยากจะย้ายสิ่งของ เหตุผลหลักก็คือวัสดุทุกอย่างถูกนำกลับมาจากพื้นที่ต่างๆ ในหอทงเทียน  พวกเขาวุ่นวายจนไม่มีเวลาดื่มน้ำ  โชคดีที่ปราสาทสายรุ้งเล็กไม่อาจเทียบได้กับปราสาทจริง มีขนาดเท่ากับบ้านหลังใหญ่เท่านั้นมันถูกสร้างโดยสุ่ยอู๋เหินและเสวี่ยอู๋เสีย และพวกนางสร้างจนเสร็จได้รวดเร็วมาก

สะพานสายรุ้งซึ่งมีขนาดยาวสองสามร้อยเมตรถูกสร้างด้วยฝีมือของเสวี่ยอู๋เสียในเวลาไม่ถึงชั่วโมง

องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนและเจ้าเมืองโล่วฮัวก็มาช่วยนางเช่นกัน องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนไม่มีความสามารถอย่างอู๋เหินที่ทำสัญลักษณ์อักษรรูนไว้บนแก้วผลึก นางสั่งและแบ่งงานให้เจ้าเมืองโล่วฮัวสร้างกลิ่นดอกไม้

สาวขี้เมานำกองของขวัญมาให้อี้หนานรวมทั้งสมบัติหายากต่างๆจนเต็มห้องนาง ที่ทำให้อี้หนานประหลาดใจที่สุดคือแม้แต่ราชันย์ปีศาจใต้ที่ไม่ค่อยพูดอะไรกับนางมาก มอบโซ่สายฟ้าให้นาง  นางให้ของล้ำค่าอย่างนี้ได้ยังไง?  มันเป็นของดี แต่จะดีแล้วหรือ?  อี้หนานสับสน โซ่สายฟ้ามีประโยชน์ถ้าอยู่ในมือของมารกฎฟ้า แต่สำหรับนางจะไม่สามารถใช้ประโยชน์จากพลังที่แท้จริงของมัน

“ให้เจ้า”  อี้หนานพบมารเคราะห์ฟ้า และมอบโซ่สายฟ้าให้นางที่ไม่ค่อยได้คุยกันมากนัก

“ให้ข้าหรือ?  มารเคราะห์ฟ้าทำตาปริบๆ

“เจ้าเด่นในทางเรียกพลังเคราะห์ฟ้าไม่ใช่หรือ?  ด้วยสมบัตินี้ข้าเชื่อว่าเจ้าจะแข็งแกร่งขึ้นมาก” นางพยักหน้า

“แต่มันคือของขวัญแต่งงานนะ”  มารเคราะห์ฟ้าค่อนข้างงงเล็กน้อย  สมองน้อยๆ ของอี้หนานคิดอะไรอยู่?ของขวัญวันแต่งงานเอาไปให้คนอื่นได้ด้วยหรือ?

“ไม่เป็นไรข้ามีเยอะแล้ว นอกจากนี้สิ่งที่ข้าต้องการไม่ใช่สมบัติ ข้ามีพอแล้ว”  อี้หนานตื่นเต้นมากหน้าของนางแดงเหมือนดวงอาทิตย์ นางวิ่งเข้าห้องนางและกระโดดเหมือนลูกกวาง นางขนของขวัญออกมาและมอบให้คนอื่นเก็บไว้แต่เพียงของขวัญที่แม่สี่และผู้อาวุโสอื่นให้นาง

“เรามีของขวัญกับเขาหรือเปล่า?”  ฟ่านหลุนเถี่ยสาวเผ่าทอเรนดีใจ  นางคิดว่าเป็นธรรมเนียมในทวีปมังกรทะยานที่เจ้าสาวจะต้องมอบของขวัญให้กับทุกคน

“ไข่มุกอย่างดี”  ของขวัญที่สาวๆ เผ่าคิวบัวร์ได้รับคือไข่มุกอวยพรทะเลดาวตกอายุสามพันปี

“อ๊า,เรายังไม่ได้เตรียมของขวัญให้เจ้าเลย  ขออภัยจริงๆ”  แม้ว่าเจ้าอ้วนไห่จะพูดเช่นนี้ แต่เมื่อเขาเห็นของขวัญที่อี้หนานให้เขาคือเกราะมังกรเงินระดับแพลตตินัมเขากลับรับมาไว้อย่างไม่ลังเลใจ

“ไปตายซะเถอะแก!” เย่คงพูดกับเจ้าอ้วนไห่อย่างรังเกียจ เขากล้าเรียกตนเองว่าลูกพี่ แต่เขากลับไม่เตรียมของขวัญเล็กน้อยให้นาง

“เจ้าลิงผอม!  ข้าแค่ไม่มีเวลาเท่านั้น  ข้าเพิ่งกลับมาจากบันไดสวรรค์ชั้นแรก  ข้าก็เลยไม่มีเวลาเตรียม เจ้าคิดว่าข้าจะไม่แสดงน้ำใจอะไรหรือ?  เจ้าคิดว่าเจ้าฉลาด  แม้ว่าเราจะได้พญางูโลหิตช่วยนำทาง  เจ้าก็ยังพาเราหลงทาง  เราเกือบจะจมน้ำตายในบันไดสวรรค์แล้ว”  เจ้าอ้วนไห่และเย่คงต่างถลึงตาใส่กัน เมื่อวานนี้กลุ่มของเขาอยู่ในสภาพทุลักทุเล พวกเขาไม่เข้าใจทำไมเย่ว์หยางถึงส่งพญางูโลหิตมานำทาง  ดังนั้นพวกเขาจึงเผ่นหนี พวกเขาต้องตกอยู่ในคลื่นสึนามิอย่างยากลำบาก   เมื่ออาจารย์จิ้งจอกเฒ่ามาพบเข้าเขาดุด่าทีละคนๆ

“ศัตรูระดับเทพไม่กลัวกลัวแต่ได้พวกร่วมกลุ่มที่โง่นี่แหละ” เย่คงถอนหายใจ

“ว่ายังไงนะ?  เจ้าโง่!”  เจ้าอ้วนไห่หาเรื่องทะเลาะกับเย่คง

“พวกเจ้าก็โง่ทั้งคู่นั่นแหละ!”  เสวี่ยทันหลางด่าตรงๆ

“ฮ่าฮ่าฮ่า” องค์ชายเทียนหลัวฉีกยิ้ม แม้ว่าเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสในการสู้รบครั้งก่อน  แต่เขาก็ได้ประสบการณ์มาก  นอกจากนี้เพราะกล่องคำสาป  เย่ว์หยางตัดสินใจเสริมความแข็งแกร่งในกลุ่มถึงสามด้าน  ประการแรกช่วยยกระดับ  ประการที่สองเตรียมสมบัติให้กับทุกคนถ้าทุกคนมีเครื่องมือศักดิ์สิทธิ์อยู่ในมือจะต้องกลัวกล่องต้องสาปไปทำไม?  ประการที่สามจัดอสูรปราณฟ้าให้กับทุกคนที่สำคัญคือทุกคนยังอายุเยาว์ และพลังความแข็งแกร่งของพวกเขายังไม่พอ และพวกเขาฝึกปรือได้ช้า ถ้าพวกเขามีอสูรรบที่ทรงพลังก่อน อย่างนั้นพวกเขาจะปลอดภัยมากขึ้น

“พวกเจ้า,ออกไปให้หมด!” องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนหงุดหงิด  ทุกคนหวาดกลัวเผ่นหนีกระจัดกระจาย  ถ้าแม่เสือสาวหงุดหงิด แม้แต่เย่ว์หยางก็ช่วยพวกเขาไม่ได้

ในเวลาบ่ายกลุ่มผู้หลักผู้ใหญ่มาร่วมแสดงความยินดีกับพวกเขา

แม้จะถือว่าจัดงานกันลับๆไม่เอิกเกริก แต่อย่างไรก็ตามหลังจากผู้หลักผู้ใหญ่ทราบเรื่องเข้า  พวกท่านรู้สึกผิด ทั้งนี้เป็นเพราะพวกท่านไม่มีเวลารวมตัวฉลองงานแต่งให้เย่ว์หยางกับอี้หนานจริงๆ

แน่นอนว่าผู้หลักผู้ใหญ่มาร่วมฉลองงานแต่งงานเย่ว์หยางกับอี้หนานพร้อมของขวัญของพวกท่าน

จวินอู๋โหย่วฮ่องเต้ตรัสซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่างานแต่งงานจะต้องจัดให้ยิ่งใหญ่  แต่ตอนนี้ไม่มีเวลารวมตัวได้ทัน พวกท่านอาจจะจัดงานฉลองที่ทำให้ทั่วทั้งหอทงเทียนเต็มไปด้วยความตื่นเต้นจนกว่าสถานการณ์ลงตัว  แน่นอนว่าถ้าทำอย่างนั้นเย่ว์หยางคงไม่ได้แต่งงานกับอี้หนาน  แต่ยังรวมทั้งองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยน  เสวี่ยอู๋เสีย เจ้าเมืองโล่วฮัว  ตอนนี้เหล่าผู้อาวุโสถือว่ามาฉลองงานแต่งเล็กๆอย่างไม่เป็นทางการไปก่อน

เหล่าผู้อาวุโสจะจัดการอย่างไรอี้หนานไม่ใส่ใจถือสา

แต่นางรู้สึกมีความสุขที่ว่านางมีวันดีๆอย่างนี้ได้

ตราบเท่าที่นางแต่งงานกับคนที่นางรักพิธีกรรมไม่ใช่เรื่องสำคัญแม้แต่น้อย อู๋เหิน, เจ้าเมืองโล่วฮัวมารกฎฟ้าและไห่อิงอู่เองก็ไม่ได้จัดพิธีฉลอง แต่ก็มีความสุขกันทุกคน ขณะที่องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนและเสวี่ยอู๋เสียต้องทำตามคำสั่งจื้อจุน  รักษาพรหมจรรย์ไว้เพื่อการฝึกฝนของพวกนาง

ในวันสุขสมเช่นนี้อี้หนานไม่ต้องการทำอะไร  นางแค่ต้องคอยรับคำอวยพรจากคนอื่นเท่านั้น

เย่ว์ปิงกอดอี้หนานในฐานะพี่สะใภ้จึงทำให้อยู่ข้างๆ นางได้

และหนูน้อยเย่ว์ซวงก็พลอยกระโดดโลดเต้นอย่างมีความสุขคอยรายงานความเคลื่อนไหวให้พี่ชายเธอทราบ

ในตอนเย็นปราสาทสายรุ้งน้อยก็สร้างสำเร็จ

สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือสะพานสายรุ้งมีบ้านแก้วผลึกขนาดกลางใหม่เอี่ยมอยู่ข้างล่าง ถือว่าเป็นเรือนหอของอี้หนาน  ขณะที่เย่ว์หยางก็ยุ่งทั้งวันเหมือนกันเขาต้องเดินทักทายผู้หลักผู้ใหญ่ที่มาร่วมแสดงความยินดีกับพวกเขา  และพบกับทูตจากสำนักนิกายต่างๆที่เป็นพันธมิตรเกื้อกูลกันคุยกันถึงเรื่องของหอทงเทียนและจ้าวปีศาจโบราณ  จากนั้นเขาแข่งกันดื่มเหล้ากับเจ้าอ้วนไห่และคนอื่นจนกระทั่งพวกเขาเมามาย

“เจ้าพวกร้ายกาจคิดจะสร้างความลำบากด้วยการมอมเหล้าคุณชายผู้นี้หรือ  เพื่อเขี่ยเจ้าอ้วนไห่และสหายให้พ้นทางเขาใช้เหล้าเลือดมังกรดีกรีแรงที่สุดแม้แต่ช้างยังเมาพับ  เจ้าอ้วนไห่และคนอื่นๆ ดื่มได้มากกว่าสิบจอก

อี้หนานอยู่ในชุดมงคลสีแดงกำลังรอเขาอยู่บนเตียง  เย่ว์ปิงรอจนหลับนางเชื่อฟังคำแนะนำของแม่สี่ให้ปฏิเสธคนมาเยี่ยมอื่นเว้นแต่เย่ว์หยาง  นางรับผิดชอบและรอคอย  อี้หนานรู้สึกขำ แต่ไม่ได้ขอให้นางจากไป

“พี่สาม!  เมื่อไหร่จะมา ข้าง่วงแล้ว!” เย่ว์ปิงที่วุ่นวายมาตลอดทั้งวันมีความสุขมากที่นางสามารถเติมเต็มภารกิจของนาง แต่นางลืมเรื่องสถานที่  นางถอดรองเท้าและขึ้นไปอยู่บนเตียงกับอี้หนานตามปกติ  นางลืมไปว่าวันนี้เป็นวันที่อี้หนานกับพี่ชายนางแต่งงานกัน

“ฮ่าฮ่า” เย่ว์หยางค่อยๆอุ้มเย่ว์ปิงที่รอจนหลับไปแล้ว จากนั้นก้มตัวจูบอี้หนานที่ค่อนข้างเอียงอาย  “เจ้าสาวใหม่ของข้า  รอก่อนนะ”

เขาส่งน้องสาวกลับไปในโลกคัมภีร์และจากนั้นก็อาบน้ำล้างกลิ่นเหล้า

เมื่อเขากลับมาที่ห้องเขาพบว่าอู๋เหินกวักมือเรียกอยู่ข้างนอก

นอกจากใช้ผ้าเช็ดหน้าขาวซับทดสอบความสะอาดแล้วนางกระซิบบอกเขา “น้องอี้หนานยังอายุน้อยอยู่ สุภาพนุ่มนวลกับนางนะ”

หลังจากหญิงงามอู๋เหินจากไปแล้ว  หลิวเย่ที่ซ่อนตัวอยู่มุมหนึ่งเดินออกมา  นางก้มหน้าและไม่กล้ามองเย่ว์หยาง  นางเพียงแต่ยื่นของขวัญให้เขา  และเสียงของนางสั่นเล็กน้อย “อาจารย์  ข้าลืมให้ของขวัญท่านระหว่างตอนกลางวัน  เอ่อ..ข้าไปล่ะ!”  เย่ว์หยางประคองหน้านางหันกลับมาทำให้หลิวเย่ตกใจนางรีบยัดของขวัญใส่อ้อมแขนเย่ว์หยางและขี่กวางทะลุมิติของนางหนีไปไวราวกับแสง

อี้หนานซ่อนอยู่ที่เตียงและแอบมองเย่ว์หยางเข้ามาข้างใน  นางต้องการแกล้งหลับแต่หัวใจนางเต้นแรงไม่อาจสงบได้ลง

“นี่ไง,ของขวัญนี้เหมาะกับเจ้า!”  เย่ว์หยางเปิดกล่องดู  ข้างในเป็นตุ๊กตาเคลือบที่น่ารักคู่หนึ่ง

“ประตูปิดหรือยัง?  อี้หนานอายเล็กน้อย  นางฟังคำแนะนำของราชินีมาทั้งวัน และนางยังเคยแอบมองเย่ว์หยางกับอู๋เหินและเจ้าเมืองโล่วฮัวมาบ้างเป็นครั้งคราวและเนื่องจากอี้หนานเป็นผู้หญิงที่กล้า  นางไม่ปล่อยให้ตนเองตกใจ  โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา  นางต้องการอยู่กับเขาบ่อยๆ ตลอดไป

“ไม่ต้องห่วงไม่มีใครกล้าฟังเราแน่” เย่ว์หยางกอดสาวงามไว้ในอ้อมแขนบรรจงจูบนางที่กำลังสั่นเพราะความกระวนกระวาย

จุมพิตของคนรักปลดเปลื้องความกระวนกระวายและกังวลให้กับนาง

จูบที่ดูดดื่มทำให้นางแทบสำลัก

เมื่อมือของเขาลูบไล้ร่างนาง  ลมหายใจของนางถี่กระชั้นและนางอดกอดเขาแน่นไม่ได้  รู้สึกว่านางกำลังจะละลายอยู่ในอ้อมแขนเขา

บุรุษผู้นี้คือสามีที่นางเลือกด้วยตัวเอง

ตอนนี้นางจะมอบทุกอย่างให้กับเขา มีอะไรยังจะต้องกลัว?

หลังจากจูบอย่างดูดดื่มอี้หนานรู้สึกเคลิ้มไปเล็กน้อย  นางคิดถึงคำสอนของราชินีนางรีบกุลีกุจอช่วยถอดชุดให้เย่ว์หยาง  หน้าที่ศรีภรรยาเริ่มตอนกลางคืนและยังคงดำเนินต่อไป เพราะตอนนี้เขาคือสามีของนาง

เพราะนิ้วอ่อน มืออ่อนนางไม่สามารถเปลื้องชุดให้เขาเป็นเวลานาน

อี้หนานอายคล้องแขนเขาและนางรู้สึกอายที่จะมองเขา

‘ข้าโง่หรือเปล่า?” อี้หนานพบว่าเขากำลังหัวเราะ และนางหัวเราะเช่นกัน  ความเขินอายของนางหายไปขณะมองดูเขา

“ไม่เลย, เจ้าสาวของข้าไม่ได้โง่  แต่น่ารักต่างหาก”  เย่ว์หยางจูบวงหน้าน้อยของอี้หนาน คิ้วนางจมูกนาง แก้มนาง ติ่งหูนาง ริมฝีปากอิ่มของนาง และจูบที่ร้อนแรงของเขาทำให้อี้หนานสั่นด้วยความสุขใจ  นางเคลิบเคลิ้มเป็นเวลานานและชุดของนางถูกถอด อี้หนานคิดว่านางจะกังวลมาก แต่ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่น

จนกระทั่งเขากดตัวนางเบาๆอี้หนานจำได้ว่านางอยู่ในชุดขาวบางเบา

นางต้องการจะลุกขึ้นและนอนลงบนเตียง แต่จูบของเขาทำนางอ่อนแรงเกินกว่าจะทำเช่นนั้น

ช่างเถอะ  ก็แค่บอกลาความบริสุทธิ์ของนางก็เท่านั้น

ตราบใดที่นางยังเป็นสาวบริสุทธิ์  นางยังได้รับเกียรติรับความทะนุถอนจากสามี  อี้หนานรู้สึกได้ถึงความนุ่มนวลของเขาและรับการสัมผัส จากนั้นนางจึงกล้าจูบเขาตอบ มันเจ็บจนน้ำตาแทบร่วงแต่ภายใต้จูบที่นุ่มนวลของเขา น้ำตานางกลายเป็นความปลื้มหัวใจ

นางจูบเขาตอบ

รสเค็มของน้ำตานางยังคงอยู่ในปากของเขาและกลายเป็นความรู้สึกหวานชื่นหล่อเลี่ยงหัวใจของเขา

ในที่สุดนางมอบทุกอย่างที่ดีที่สุดให้ชายคนรัก

“ข้ารักเจ้า,ตัวร้าย!”  อี้หนานร้องอีกครั้งแต่ไม่ใช่จากความเจ็บปวด เป็นเสียงแห่งความสุข!