ตอนที่ 19-16 ไม้ตาย
ในกลางแม่น้ำดวงดาว บนหินลอยฟ้าลินลี่ย์และบีบีกำลังยืนนิ่งกับที่
“ถ้าเราถูกล้อมโจมตี ก็คงอันตราย” บีบีมองดูพื้นที่รายรอบตัวพวกเขา
“ที่ซ่อนรอบๆ ก้อนหินของแม่น้ำดวงดาวน่ะหรือ?” ลินลี่ย์อดมองพื้นที่รอบๆ ไม่ได้ จากนั้นเขาหัวเราะ “บีบีเลิกคิดเรื่อยเปื่อยได้แล้ว ข้าคิดว่าไม่มีผู้บัญชาการที่ยินดีจะสู้ภายในใจกลางทะเลดวงดาวนี้ ถ้าเจ้าไม่ระวัง เจ้าจะตกลงไปในมิติฉีกขาดหรือพื้นที่มิติปั่นป่วน และจบชีวิตลงได้”
“โอว, มีเหตุผล” บีบีอดลูบจมูกและหัวเราะมิได้
“พอเถอะ ถ้าเราอยู่ที่นี่ในใจกลางแม่น้ำดวงดาว เราจะถูกพบเจอได้ง่าย รีบหาทางไปให้ถึงฝั่งตรงข้ามเร็วๆ เถอะ” ลินลี่ย์รีบบอก
“ใช่แล้ว” บีบีเริ่มตรวจสอบมิติฉีกขาดและพื้นที่มิติปั่นป่วนรอบๆ ทันที
ถ้ามีคนอีกฝั่งหนึ่งให้ความสนใจกลางแม่น้ำดวงดาว ลินลี่ย์และบีบีคงถูกพบเจอได้ง่าย
“ไม่,ทางตรงนี้ก็ใช้ไม่ได้เหมือนกัน” ลินลี่ย์ส่ายศีรษะ ปฏิเสธเส้นทางอีกทางที่เขาเพิ่งจะค้นพบ บางครั้งเส้นทางหนึ่งดูเหมือนอาจจะใช่ แต่หลังจากผ่านไปได้สักร้อยเมตร มิติฉีกขาดและพื้นที่ปั่นป่วนก็จะขวางทางไว้ทั้งหมด ทำให้ไม่อาจรุดหน้าต่อไปได้
ลินลี่ย์และบีบียังคงค้นหาอย่างรวดเร็ว
“พี่ใหญ่, ข้าพบเจอทางหนึ่ง” บีบีพูดด้วยความประหลาดใจและดีใจ
“โอว? ทางไหน?” ลินลี่ย์อดดีใจบ้างไม่ได้
“ใช่แล้ว ตรงนี้ไง ดูตามแนวเส้นนี้ จากนั้นก็เลี้ยว จะเห็นทางใหญ่อย่างชัดเจน” บีบีพูดด้วยความตื่นเต้น
สายตาของลินลีย์กวาดมองไปตามเส้นทางตลอดไปจนสุดเส้นทางด้านหนึ่ง เขาต้องการแน่ใจว่าเส้นทางนี้ผ่านไปได้
“ไปกันเถอะ” ลินลี่ย์สั่งทันที
การเสียเวลาอยู่ในกลางแม่น้ำดวงดาวนานเกินไปจะทำให้อีกฝั่งหนึ่งพบเห็นเขาได้ง่าย โดยทั่วไปเวลาที่ง่ายที่สุดที่อีกฝ่ายจะพบเจอและลอบโจมตีท่านได้จะอยู่ช่วงระหว่างเดินทางจากฝั่งหนึ่งไปอีกฝั่งหนึ่ง
“ควั่บ!” “ควั่บ!”
มีสองร่างพุ่งวาบผ่านไปตามทะเลดวงดาวเหมือนสายฟ้าบางครั้งก็บินโค้ง บางครั้งก็พุ่งตรงจากนั้นอ้อมโค้งอีก.. ในช่วงเวลาสั้นพวกเขาผ่านพื้นที่อันตรายครั้งแล้วครั้งเล่า
“หัวหน้า! ดูนั่นสิ! มีคนสองคน” ในอีกฝั่งด้านหนึ่งกลุ่มทหารพบเห็นลินลี่ย์และบีบีกำลังข้ามมาด้วยความเร็วสูง
“มีแค่สองคนหรือ?” หัวหน้าผมขาวดวงตาคมกริบดูหนุ่มแน่นออกคำสั่ง “สองคนนี้เป็นระดับผู้บัญชาการแน่นอนหรือบางทีอาจจะมีอยู่คนหนึ่ง เตรียมตัวกันได้แล้ว และพร้อมกันนี้ น้องรอง เจ้าไปรายงานใต้เท้าผู้บัญชาการจะปล่อยให้พวกเขาเข้าไป หรือจะโจมตี?”
“เข้าใจแล้ว”
มีร่างหนึ่งบินออกไปด้วยความเร็วสูง
ลินลี่ย์และบีบีไม่รู้ว่ามีค่ายทหารตั้งอยู่ริมฝั่ง พวกเขาเลือกเป้าหมายของพวกเขา โชคดีที่ค่ายมีเนินเขาน้อยบังเอาไว้ดังนั้นลินลี่ย์และบีบีจึงไม่พบเจอแม้แต่น้อย ความสนใจของลินลี่ย์และบีบีไปอยู่ที่ทางเดินที่อันตรายที่พวกเขากำลังผ่านไป และไม่ตระหนักเลยแม้แต่น้อยว่าไกลออกไปมีคนกำลังจ้องมองพวกเขา
“พี่น้องของข้า พวกเจ้าทุกคนถอยไป อย่าออกไปสู้โดยตรง พวกเราไม่กี่สิบคนคงหยุดพวกเขาไม่ได้” บุรุษผมขาวนัยน์ตาคมสั่งการ “เมื่อกองทัพใหญ่มาถึงหรือลอร์ดผู้บัญชาการมาถึง ตอนนั้นเราจะคอยดูกัน” พวกเขาไม่มีอะไรมากไปกว่าค่ายเล็ก และอยู่ห่างจากค่ายใหญ่เพียงสิบกิโลเมตร
พวกเขาไม่ใช่คนโง่ คนไม่กี่สิบคนจะไปสู้กับยอดฝีมือระดับผู้บัญชาการโดยตรงน่ะหรือ? นั่นคงเป็นการฆ่าตัวตาย
ถ้ามีพวกเขาสักร้อยคนหรือพันคนอย่างนั้นก็อาจจะมีความมั่นใจบ้าง
“พวกเขามาเกือบจะถึงอยู่แล้ว” พวกทหารพากันจ้องมอง พวกเขาถอยไปนานแล้ว และถอนกำลังเข้าไปใกล้พงหญ้าสูงติดกับเนินเขาข้างศูนย์บัญชาการของพวกเขา
“แม่ทัพสั่งมาว่าพวกเขาต้องถูกฆ่า!” คำสั่งจากผู้บัญชาการมาถึง
“พี่น้อง! ไปกันเถอะ!” บุรุษหนุ่มผมขาว หูแหลมตะโกนทันที ไม่ใช่แค่พวกเขาเท่านั้นคนจำนวนมากตามมาสมทบจากในค่ายใหญ่เช่นกัน
“ครืนนน..”
ทหารของค่ายที่รักษาการณ์อยู่ในพื้นที่อื่นก็มาถึงเช่นกัน และพวกเขาต่างบุกโจมตีพร้อมกับทหารประจำการ มีการโจมตีจากทหารมากกว่าพันคน
“ควั่บ!” “ควั่บ!” ลินลี่ย์กับบีบีลงมายืนริมฝั่งและเคลื่อนไหวราวกับสายฟ้า
“พี่ใหญ่! มีคนอยู่ที่นี่! มากเสียด้วย!” บีบีพูดพูดอย่างแตกตื่น ลินลี่ย์ในตอนนี้สังเกตได้เช่นกันว่าในพงหญ้าระยะไกลออกไปมีร่างหลายร่างพุ่งออกมาทันทีและเข้าหาพวกเขาด้วยความเร็วสูง ขณะเดียวกัน ในระยะห่างออกไปมากกว่าสิบเมตรมีกระโจมเล็ก และกระโจมเล็กหลายกระโจมถูกเนินเขาบดบังไว้ “แย่แล้ว นี่คือค่ายของศัตรู เราต้องรีบหนีทันที”
ลินลี่ย์ไม่กล้าลังเล หนีไปพร้อมบีบีทันที
“โจมตี!” คำสั่งมาถึง ไม่มีอะไรที่เขาทำได้ ในแง่ความเร็ว ทหารเหล่านี้ไม่อาจเทียบได้กับลินลี่ย์และบีบี ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไประยะมีแต่จะเพิ่มมากขึ้น การโจมตีไว้ก่อนเป็นเรื่องที่ดีกว่า ดังนั้นคำสั่งจึงออกมาทันที...
“ครืนนน...”
“บึ้ม!”
รัศมีแสงต่างๆ พลังโจมตีวิญญาณที่โปร่งใส และพลังอื่นๆยิงเข้าใส่ด้วยความเร็วสูงในระยะหลายกิโลเมตรโจมตีใส่ลินลี่ย์และบีบี
แต่ลินลี่ย์และบีบีก็หนีได้รวดเร็วเช่นกัน
“ปัง!” “ปัง!”
การโจมตีรูปแบบต่างๆระดมใส่ราวกับสายฝนครอบคลุมลินลี่ย์และบีบี การโจมตีมากมายตกใส่ร่างลินลี่ย์และบีบี
ภายในท่ามกลางเสียงระเบิด ลินลี่ย์และบีบียังคงหนีไปอย่างรวดเร็ว และหายลับสายตาของทหารที่ไล่ล่าในไม่นาน
“ผู้บัญชาการ!” ทหารทั้งพันคนหันไปคารวะคนผู้หนึ่งทันที
คนผู้นี้เป็นบุรุษผมยาวสีทองเป็นประกายดุจดวงอาทิตย์ หน้าของเขาขาวผุดผ่องราวกับใบหน้าสตรีและเขาสวมชุดยาวสีทอง เขามองดูพวกทหาร “พวกเจ้าปล่อยให้พวกมันหลบหนีไปได้หรือ?”
“เราตามพวกเขาไม่ทันขอรับ” เจ้าหน้าที่ทหารผู้ออกคำสั่งให้โจมตีกล่าว
“ถ้าเจ้าตามพวกเขาไม่ทัน อย่างนั้นก็ช่างเถอะ เราโชคดีมากแล้วที่แม้เผชิญเจอพวกเขา เนื่องจากระยะใกล้กับฝั่งแม่น้ำดวงดาวและความเร็วระดับผู้บัญชาการถ้าเราสามารถฆ่าผู้บัญชาการคนหนึ่งหรือสองคนได้ง่ายๆ อย่างนั้นข้าก็คงโชคดีมากแล้ว พอเถอะ กลับกันได้แล้ว!” ผู้บัญชาการผมทองหัวเราะขณะเขาออกคำสั่งอย่างเยือกเย็น
ในพงหญ้าที่ลินลี่ย์และบีบีซ่อนตัวอยู่
“โชคร้ายเป็นบ้า” บีบีเม้มปาก “พี่ใหญ่,ท่านเป็นไรหรือเปล่า?”
“ข้าไม่เป็นไร ก็แค่โดนพลังโจมตีวัตถุสี่ครั้ง และพลังโจมตีวิญญาณอีกหนึ่งสาย ไม่ส่งผลอะไรมาก” ลินลี่ย์รู้สึกว่าพวกเขาโชคไม่ดีเช่นกัน แม่น้ำดวงดาวมีระยะทางยาวเป็นล้านกิโลเมตร พวกเขาสุ่มเลือกที่มา แต่ใครจะคิดกันเล่าว่าฝั่งตรงข้ามจะมีค่ายทหารอยู่?
จากนั้นลินลี่ย์หัวเราะ “แต่อย่างน้อยเราก็เข้ามาในฝั่งของศัตรูได้อย่างปลอดภัย”
“ใช่แล้ว” บีบีตาเป็นประกาย “พี่ใหญ่,เราจะไปหาเป้าหมายในตอนนี้เลยดีไหม?”
“เราเริ่มตั้งค่ายกันก่อน ข้าคิดว่าในฝั่งนี้ หลายๆ อย่างคงดีกว่าฝ่ายของเรามาก”
ลินลี่ย์และบีบีเริ่มตั้งค่ายยุทธศาสตร์ที่พวกเขามีในฝั่งหนึ่ง พวกเขาขุดหลุมลงไปในพื้นค่อนข้างตื้น จากนั้นเริ่มฝึกอยู่ในหลุมอย่างใจเย็น ขณะเดียวกัน พวกเขาต่างควบคุมโกเลมมัจจุราชให้คอยลอบดูโดยมีเป้าหมายคือดึงดูดผู้บัญชาการที่อยู่ใกล้ๆ
บุรุษร่างกำยำสวมเสื้อแขนสั้นกางเกงขายาวสูงประมาณสามเมตรกำลังพรางตัวลอบเข้ามาข้างหน้า เขามีผมสีทองเหมือนกับแผงคอราชสีห์ และมีจมูกงองุ้มปากใหญ่ ดวงตาสีทองสังเกตพื้นที่โดยรอบอย่างระมัดระวังพร้อมกับแสวงหาเป้าหมายไปด้วย
“โอว?”
บุรุษผมทองตาเป็นประกาย เขาเห็นว่าในระยะไกลออกไป ยังมีร่างๆ หนึ่งที่พรางตัวเข้ามาข้างหน้า เขามีรอยยิ้มปรากฏอยู่บนใบหน้าอย่างช่วยไม่ได้ “ข้าคาดไม่ถึงเลยว่าจะเผชิญพบเจอได้จริงๆ ใช่แล้ว ไม่มีรัศมีตราออกมาก็ต้องเป็นศัตรู! บุรุษผมทองพุ่งเข้าไปข้างหน้าราวกับสายฟ้า
ขณะนั้นเอง ร่างนั้นหันมาพอดีเห็นบุรุษผมทองพุ่งเขามาหาเขา
“ควั่บ!” ร่างนั้นหนีไปอย่างไม่ลังเลใจ
“หนี? แต่ความเร็วของเจ้าด้อยกว่าข้า!” ตาของบุรุษผมทองเป็นประกาย
ในถ้ำใต้ดิน ลินลี่ย์กับบีบีนั่งสมาธิอยู่เงียบๆ
“พี่ใหญ่, เราได้เป้าหมายแล้ว เขากำลังไล่ตามโกเลมมัจจุราชที่ข้าควบคุม” บีบีลืมตาทันที
ลินลี่ย์ตื่นเต้นและลืมตาเช่นกัน “อัตราเผชิญหน้ากับศัตรูมีโอกาสสูงมาก นี่แค่วันที่เจ็ดเท่านั้น แต่เราก็พบผู้คนแล้ว”
“รีบไปกัน”
ลินลี่ย์และบีบีไม่ลังเลแม้แต่น้อยรีบออกมาจากใต้ดินทันที ถ้าศัตรูพบว่าเป้าหมายเป็นแค่โกเลมมัจจุราช เขาคงจะรู้ว่ามันเป็นแค่เหยื่อล่อและทำให้โอกาสลอบลงมือให้ประสบผลมีต่ำมาก
ลินลี่ย์และบีบีควบคุมโกเลมมัจจุราชในระยะใกล้ เพราะพวกมันควบคุมง่าย นั่นทำให้ง่ายต่อการควบคุม และขณะนี้มันกำลังหนีมาทางพวกเขาทั้งสองคน
ภายในพงหญ้า
ลินลี่ย์และบีบีหมอบรออยู่กับที่จ้องมองทั้งสองร่างวิ่งไล่กันอยู่ไกลๆ โกเลมมัจจุราชเป็นโกเลมมัจจุราชระดับสูง และยังมีความเร็วมาก อย่างไรก็ตามถ้าพูดกันตามปกติ ยอดฝีมือระดับผู้บัญชาการจะไวกว่าโกเลมมัจจุราชนี้
“คนผมทองนี่ไม่ไวเท่าใดนัก” ลินลี่ย์ตัดสินได้ทันที
“พี่ใหญ่, ข้าไม่รู้สึกถึงรัศมีจากตราประจำตัวของเขา เขาน่าจะเป็นศัตรู” บีบีพูดอย่างดีใจ
ตาของลินลี่ย์เป็นประกายเช่นกัน
ขอบคุณสวรรค์! พวกเขารอมาครึ่งปีจนไม่มีอะไรจะทำ แต่หลังจากรอมาได้เจ็ดวัน พวกเขาก็เผชิญพบเจอศัตรู ความเป็นไปได้ที่จะเป็นศัตรูสูงมาก
“บีบีเตรียมตัวลงมือ” ลินลี่ย์คุยทางใจ
“อย่าห่วง, พี่ใหญ่” บีบีตื่นเต้นมากขึ้นทุกที
ลินลี่ย์และบีบีแค่เฝ้าดูขณะที่บุรุษผมทองยังคงไล่ตามโกเลมมัจจุราช ในที่สุด....บุรุษผมทองก็ไล่ทันมันจนได้ คนร่างใหญ่นั้นผมบนศีรษะของเขาตั้งชันเขาคำรามลั่นขณะกราดฟันด้วยฝ่ามือขวา ด้วยพลังโจมตีของเขา มิติกระเพื่อมเป็นระลอกราวกับผิวน้ำ
“ทรงพลังมาก” หน้าของลินลี่ย์และบีบีเปลี่ยนไป ความมั่นคงของดินแดนสมรภูมิมหาพิภพเหนือกว่าพิภพชั้นสูงเสียอีก
โกเลมมัจจุราชโต้ตอบเช่นกัน หมัดของพวกเขาปะทะกัน!
“ปัง!”
แขนขวาของโกเลมมัจจุราชแตกเป็นชิ้นทันที ขณะที่ทั่วทั้งตัวเริ่มสั่นสะท้านก่อนจะสลายทันที
ฉากภาพนี้ทำให้ลินลี่ย์และบีบีตกใจอย่างหนัก ทำลายกระบี่อาวุธเทพชั้นสูงด้วยหมัดยังไม่น่ากลัว อย่างไรก็ตามเมื่อคนผมทองทำลายแขนของโกเลมมัจจุราชได้ จากนั้นใช้แรงสั่นสะเทือนที่ทรงพลังทำให้โกเลมมัจจุราชพังทลายหมด
“เอ๊ะ?” คนผมทองจ้องมอง ไม่มีประกายเทพบนพื้น ไม่มีป้ายประจำตัว
“แย่แล้ว!” บุรุษผมทองเงยหน้าทันที
เขาเห็นว่าห่างไปร้อยเมตรเงาร่างหนูกินเทพขนาดใหญ่ปรากฏอยู่ในกลางอากาศทันที เด็กหนุ่มคนหนึ่งกำลังจ้องมองเขาอย่างเย็นชา “ครืน....” ระลอกพลังแปลกประหลาดขยายลามออกมาทันที คนผมทองไม่สามารถหลบได้ทันแม้แต่น้อย และเขาถูกพลังนั้นโจมตีใส่ทันที พลังงานแปลกประหลาดกดลงในใจของเขา
ทักษะเทพธรรมชาติ - หนูกินเทพ!
“ครืนนน...” แสงรัศมีเหลืองผุดออกมาด้านนอกทันทีและกดร่างของบุรุษผมทองเอาไว้
“ควั่บ!” เงาร่างสีทองเฟ้าเลือนรางพุ่งออกมาเช่นกัน
ตามแผนของลินลี่ย์และบีบีไม่ว่าไม้ตายของบีบีจะสำเร็จหรือไม่ก็ตาม ลินลี่ย์จะใช้พลังกระบี่โจมตีที่ทรงพลังมากที่สุดในขณะนั้น ใครบางคนที่สามารถป้องกันพลังของหนูกินเทพได้ไม่จำเป็นว่าจะป้องกันพลังกระบี่ของลินลี่ย์ได้
“โรวววว!” บุรุษผมทองส่งเสียงคำรามด้วยความโกรธ
“เขายังมีชีวิตอยู่จริงๆ” บีบีอดสบถกับตัวเองไม่ได้ ศัตรูเป็นเทพชั้นสูงพารากอนหรือไม่ก็ต้องมีสมบัติมหาเทพประเภทปกป้องวิญญาณ ค่ายศัตรูที่พวกเขาพบมาเมื่อไม่นานก็มีปัญหายุ่งยากมากพอแล้ว และตอนนี้ยังมาพบเจออีกหนึ่ง โชคร้ายจริงๆ
“ควั่บ...”
กระบี่ประกายเทพเงาลวงพุ่งโจมตีด้วยพลังผ่าฟ้า!
นี่คือพลังโจมตีที่ทรงพลังที่สุดซึ่งใช้ออกโดยกระบี่ล่องหนเงาลวง และกระบี่แทงตรงๆ ใส่หน้าผากคนผู้นั้น
“บัดซบ!” บุรุษผมทองรู้สึกถึงรัศมีคมกล้าและรีบเคลื่อนศีรษะหลบฉาก
“ฉัวะ!”
กระบี่เงาลวงแทงตรงที่หน้าด้านขวาของบุรุษผมทาอง แต่ขณะที่กระบี่แทงลง มีเสียงดังแคล้ง กระบี่เงาลวงแทบจะไม่สามารถตัดหน้าเขาได้ลึกเลย
“นี่พลังป้องกันอะไรนี่!” ลินลี่ย์ตะลึง
นอกจากบีบีและเบรุตแล้ว ลินลี่ย์ไม่เคยเผชิญเจอกับพลังป้องกันที่ทรงพลังมาก่อน เป็นไปได้ว่าแม้แต่ประมุขกัซลีสันแห่งเผ่ามังกรฟ้าก็ยังด้อยกว่ามาก นี่เป็นพลังโจมตีของกระบี่ที่ทรงพลังที่สุดแทงใส่ใบหน้าของศัตรู ไม่ใช่หมัดของศัตรู เขาเพียงแต่เฉือนเข้าไปในผิวหน้าได้เท่านั้น น่าขันเกินไป
“ตาย!” บุรุษผมทองตวาดลั่นและกระแทกหมัดใส่ลินลี่ย์ด้วยความโกรธ
ลินลี่ย์ถอยอย่างรวดเร็ว
พลังโจมตีตอนนี้ห่างจากลินลี่ย์ครึ่งเมตร อย่างไรก็ตาม ขณะที่ลินลี่ย์หลบ แสงสีเหลืองยิงออกมาจากหมัดของคนผมทองทันที ขณะที่แสงยิงออกมิติพื้นที่รอบด้านสั่นสะเทือนอีกครั้ง
ไม่มีทางหลบได้!
“บึ้ม!”
แสงสีทองกระแทกใส่อกลินลี่ย์ และพร้อมกับเสียงระเบิดมันพุ่งทะลุอกลินลี่ย์เป็นรูขนาดใหญ่เท่าหมัดปรากฏอยู่บนอกลินลี่ย์
