ตอนที่ 19-14 ซุ่มทำร้าย
พวกเขาบินเข้ามาในสมรภูมิมหาพิภพได้ไม่ถึงครึ่งวัน แต่กลับพบคนที่เดินทางเดี่ยวตามลำพัง ลินลี่ย์รู้ว่าทหารธรรมดาไม่มีทางที่จะเดินทางตามลำพัง
“เข้าไปใกล้ๆ!”
ลินลี่ย์พูดในใจ สิ่งที่ลินลี่ย์ต้องทำในตอนนี้ก็คือ ค้นให้พบว่านี่คือคนฝ่ายพวกเขาหรือว่าฝ่ายศัตรู ลินลี่ย์และบีบีเดินไปตามทุ่งหญ้าเงียบๆ ใกล้เข้าไปทุกทีไม่กล้าปลดปล่อยพลังงานแม้แต่น้อย เพราะกลัวศัตรูจะพบเจอ ขณะต่อมาระยะห่างระหว่างทั้งสองคนลดลงเหลือเพียงสองร้อยเมตร
“เอ๊ะ? ข้าไม่รู้สึกถึงรัศมีป้ายประจำตัวจากเขา” บีบีบอกในใจ
ลินลี่ย์อดตื่นเต้นไม่ได้ “ศัตรู!”
คนที่อยู่ฝ่ายเดียวกันสามารถรู้สึกได้ถึงตราเครื่องหมายของศัตรูพวกเขาเอง เมื่อไม่สามารถรู้สึกได้..ก็หมายความว่าเป็นศัตรู!
“ฮ่าฮ่า, ข้าคาดไม่ถึงเลยว่าทันทีที่มาถึงสมรภูมิมหาพิภพ เราจะพบเจอศัตรูคนหนึ่ง อาจเป็นระดับผู้บัญชาการก็ได้” บีบีตาเป็นประกาย “พี่ใหญ่รอบนี้ปล่อยให้ข้าจัดการ ข้าจะกำจัดเขาเอง”
“ก็ได้” ลินลี่ย์ระงับความตื่นเต้น
“ควั่บ!” บีบีบินขึ้นไปในอากาศทันที
เงาร่างขนาดใหญ่ของหนูกินเทพปรากฏด้านหลังของบีบี ในขณะนั้นเองบีบีไม่ลังเลใจแม้แต่น้อยใช้สุดยอดไม้ตายของเขาทันทีทักษะเทพธรรมชาติ ‘หนูกินเทพ’! แต่แปลกก็คือร่างนั้นไม่ล้มลงแต่กลับหันมามองบีบี
“พี่ใหญ่,ข้าไม่รู้สึกถึงประกายเทพหรือวิญญาณของเขาเลย!” บีบีพูดอย่างแตกตื่น “ใช่แล้ว มีอีกคนหนึ่งอยู่ใกล้ๆ ข้ารู้สึกได้จากรัศมีตราประจำตัวของเขา เขาอยู่ไม่ไกลจากเรา เขาเป็นคนฝ่ายเรา”
ขณะนี้เองมีบางคนปรากฏตัวจากระยะไกล คนผู้นี้รู้ว่าเขาถูกพบตัว
“พวกเจ้าทั้งสองคน!” บุรุษชุดเทาพูดชัดเจน “หยุดโจมตีคนชุดดำนั่นได้แล้ว นั่นคือโกเลมมัจจุราชของข้า”
“โกเลม?”
บีบีและลินลี่ย์ตะลึง
“มันเป็นโกเลมนี่เองมิน่าเล่าข้าถึงไม่รู้สึกรัศมีพลังจากมันเลย ถึงว่าเมื่อบีบีใช้ทักษะเทพธรรมชาติของเขาถึงได้ล้มเหลว” ลินลี่ย์ไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี บุรุษชุดเทาหันหลังและเตรียมจากไป แต่บีบีร้องเรียก “เฮ้,อย่าเพิ่งไป อย่าเพิ่งรีบ!” ขณะที่บีบีพูด เขาก็บินจากไปไกลแล้ว
“ควั่บ!” โกเลมมัจจุราชบินเข้ามาหาขวางทางบีบีไว้ทันที ขณะที่มันพูดด้วยภาษามนุษย์ “เจ้าตั้งใจจะทำอะไร?”
“เราอยู่ฝ่ายเดียวกันข้าขอถามข้อสงสัยสองสามข้อไม่ได้หรือ?” บีบีจ้องมองโกเลมมัจจุราช
ร่างบุรุษชุดเทาเองหนีไปไกลแล้ว โกเลมมัจจุราชที่เหลือรั้งอยู่ไม่มีเรื่องอะไรที่เขาต้องกังวลเป็นธรรมดา ต่อให้เขาต้องสูญเสียมันไปก็ไม่มีอะไรมากไปกว่าโกเลมตัวหนึ่ง
“เจ้าทั้งสองคน...” โกเลมมัจจุราชพูดขึ้นอย่างสงบ “ข้าจะรู้ได้ยังไงว่าเจ้าอยู่ฝ่ายเดียวกับข้า? บางทีพวกเจ้าสองคนอาจจะฆ่าทหารธรรมดาฝ่ายข้าและจากนั้นผูกสัญญากับป้ายตราด้วยเลือดและปลอมตัวเข้ามา ใครจะแน่ใจได้ว่าพวกเจ้าเป็นตัวปลอมหรือไม่?”
ลินลี่ย์และบีบีตะลึง
เป็นไปได้หรือที่จะมีการปลอมตัว?
แต่เมื่อเขาคิดอย่างระมัดระวังแล้ว ก็สมเหตุผล ทั้งหมดที่พวกเขาต้องทำก็คือหาวิธีฆ่าทหารธรรมดาคนหนึ่ง จากนั้นยึดตราประจำตัวของผู้นั้นและผูกสัญญากับตราเครื่องหมายศัตรู เสร็จแล้วเขาก็จะปลอมตัวได้ เมื่อสงครามมหาพิภพจบพวกเขาก็ใส่ตราประจำตัวกลับคืนได้ ลินลี่ย์และบีบีไม่ทันคิดถึงวิธีนี้
“แม้ว่าพวกเจ้าจะไม่ใช่ตัวปลอม แต่คนฝ่ายเดียวกันก็สามารถฆ่ากันเองได้!” โกเลมมัจจุราชพูดเสร็จก็หันหลังจากไป
ลินลี่ย์และบีบีไม่พยายามหยุดยั้งโกเลมมัจจุราช
“พี่ใหญ่, ข้าเริ่มจะเข้าใจเหตุผลที่ผู้บัญชาการในค่ายพันธมิตรถึงได้ระมัดระวังพวกเรา” บีบีกล่าว “เขาก็หมือนกับคนก่อนหน้านี้ กลัวว่าเราจะลงมือกับเขา” บีบียังคงเข้าใจว่าไม่ใช่ว่าพวกเขาจะกลัวพวกเขาสองคน แต่พวกเขาไม่สามารถฆ่าคนที่อยู่ฝ่ายเดียวกันได้
นี่เป็นเพราะว่าแม้จะนับความสำเร็จ ก็คงไม่มีความดีความชอบทางทหาร
แต่ถ้าล้มเหลว ชีวิตคนหนึ่งจะต้องเสียไปเป็นธรรมดาที่บุรุษชุดเทาเลือกที่จะจากไป
“เขากลัวว่าเราจะฆ่าเขาหรือ?” ลินลี่ย์พูดอย่างจนใจ “แต่ข้าไม่ได้ความชอบทางทหารเพราะฆ่าเขา โอว,เดี๋ยวก่อน!” ลินลี่ย์มีความคิดอย่างหนึ่งขึ้นทันที และเขาเข้าใจในที่สุดถึงเหตุผลที่เป็นไปได้ว่าคนที่อยู่ฝ่ายเดียวกันต้องต่อสู้กันเอง
“เอ๋?” บีบีมองดูลินลี่ย์ด้วยความสงสัย
“คนที่อยู่ฝ่ายเดียวกัน...อาจฆ่ากันเองได้เช่นกัน” ลินลี่ย์ถอนหายใจอย่างมีอารมณ์
“เป็นไปได้ยังไง?” บีบีไม่เข้าใจ
“เป็นเรื่องง่าย คนสองคนที่เป็นเพื่อสนิทกัน คนหนึ่งเข้ามาในฝ่ายโลกธาตุมืดศักดิ์สิทธิ์ ขณะที่อีกคนหนึ่งอยู่ฝ่ายโลกธาตุแสงศักดิ์สิทธิ์ตัวอย่างเช่น บีบี, เจ้ากับข้าอาจจะอยู่ค่ายตรงกันข้าม ข้าจะฆ่าคนฝ่ายเดียวกันและเอาตราประจำตัวสีแดงซึ่งไม่มีประโยชน์กับข้า แต่ข้าสามารถยกให้เจ้าได้ และเมื่อเจ้าฆ่าคนฝ่ายเจ้าและได้ป้ายทองประจำตัวมา เจ้าก็สามารถมอบให้ข้าใช้ก็ได้” ลินลี่ย์ยิ้มขมขื่น
ตอนนี้บีบีเข้าใจได้ดีเช่นกัน
เจ้าแคว้นลอร์ดทาร์ทารัสและคนอื่นที่เป็นสุดยอดฝีมือในหมู่เทพชั้นสูงมีเพื่อนในระดับเดียวกันมาก ตัวอย่างเช่น เบรุตเขาอาจมีสหายระดับเดียวกันอยู่ในแดนสวรรค์ พวกเขาสามารถเข้าร่วมค่ายทหารที่แตกต่างกันและใช้แผนนี้ได้
“ดังนั้น เราไม่สามารถเชื่อใจกระทั่งคนฝ่ายเราเว้นแต่เราจะรู้จักพวกเขาดี” ลินลี่ย์พูดพลางถอนหายใจ
มิน่าเล่าคนหัวโล้นชุดดำเมื่อตระหนักว่าเขาไม่รู้จักลินลี่ย์ก็ให้ลินลี่ย์ออกไปทันที
“ดูเหมือนว่าเราจำเป็นต้องระมัดระวังเช่นกัน” บีบีเม้มปาก “แม้ว่าเราจะพบกับพันธมิตร เราก็ไม่อาจประมาทได้.”
“ใช่แล้ว” ลินลี่ย์ก็เริ่มรู้สึกว่าสงครามมหาพิภพนี้อันตรายมากมายเพียงไหน
นอกจากสหายที่แท้จริงแล้ว บุคคลภายนอกจะไม่ได้รับความเชื่อถือ และสถานะที่แสดงออกโดยป้ายประจำตัวอาจะไม่จริงก็ได้
“เมื่อครู่นี้คนผู้นั้นฉลาดพอจะใช้โกเลมมัจจุราชเป็นเหยื่อล่อ” บีบีพูดพลางหัวเราะเบาๆ “พี่ใหญ่! เราก็ทำแบบนี้ได้เหมือนกัน ไม่มีใครไม่ว่าฝ่ายไหนจะสามารถรู้สึกถึงรัศมีของป้ายประจำตัวโกเลมมัจจุราช พวกเขาจะถือว่าโกเลมเป็นศัตรูและลอบทำร้ายมัน! เราจะซ่อนตัวอยู่ใกล้ๆและลอบโจมตีตอบโต้พวกเขาแทน”
ลินลี่ย์อดหัวเราะไม่ได้
นี่เป็นวิธีการที่ดีแน่นอน
สมรภูมิมหาพิภพมีเส้นผ่าศูนย์กลางล้านกิโลเมตร ถ้ามีคนบินด้วยความเร็วสูง ก็คงไม่ใช่ระยะทางที่ยาวไกลมาก แต่ในที่อย่างนี้ซึ่งการโจมตีต่อสู้เกิดขึ้นแบบลับๆ ...พื้นที่ใหญ่ขนาดนั้น ผู้บัญชาการหลายสิบหรือหลายร้อยคงเป็นเหมือนหยดน้ำในทะล ถ้าพวกเขาซ่อนตัวอยู่ในที่บางแห่งก็ยากจะหาพวกเขาพบได้
ภายในถ้ำภูเขา ลินลี่ย์และบีบีอยู่ในถ้ำขณะที่พวกเขาต่างควบคุมโกเลมมัจจุราชบินไปไม่ไกลจากตัวพวกเขา
“เราพบคนเมื่อเข้าสู่สมรภูมิมหาพิภพครั้งแรก แต่ตอนนี้ผ่านไปอีกเดือนหนึ่งและเรายังไม่พบเจอใครเลย” บีบีบ่น “เกี่ยวกับเรื่องที่ท่านพูด พี่ใหญ่ลเราต้องระมัดระวังเมื่อเที่ยวไปบริเวณนี้ ต้องก้าวไปช้าๆ และรอบคอบ อีกนานเท่าใดเราจึงจะไปถึงแม่น้ำดวงดาว”
“อย่าใจร้อน”
ลินลี่ย์หัวเราะขณะกล่าว เขามีความอดทนมาก “เป็นไปได้ว่าสำหรับการสู้รบที่เกิดขึ้นระหว่างผู้บัญชาการในตำแหน่งใดตำแหน่งหนึ่งที่นี่สมรภูมิมหาพิภพ เราไม่จำเป็นต้องวิ่งไปสุ่มสี่สุ่มห้า ทำอย่างนั้นจะอันตรายมาก และโอกาสจะเผชิญพบเจอคนอื่นก็ไม่สูงเช่นกัน ถ้าเราคอยซุ่มอยู่เป็นครั้งคราวโอกาสของเราจะมีสูงกว่า”
“แต่ถ้าทุกคนกำลังรอคอยซุ่มโจมตีเล่า อย่างนั้นจะไม่มีใครออกมาเผชิญหน้ากัน” บีบีเถียง
“นั่นคือเหตุผลที่เราค่อยๆก้าวไปข้างหน้าในทุกสองสามเดือน เปลี่ยนตำแหน่งให้บ่อยขึ้น” ลินลี่ย์พูดอย่างสงบ “เรามีเวลาแปดร้อยปี! เวลายังเหลืออีกมาก!”
สิ่งที่สำคัญที่สุดในที่อย่างสมรภูมิมหาพิภพนี้ก็คือความอดทน ใครก็ตามที่ไม่อดทนและเปิดเผยร่องรอยของพวกเขาก็มีแนวโน้มว่าจะถูกคนอื่นสังเกตเห็น ซึ่งทำให้เกิดอันตรายหลายอย่าง ลินลี่ย์รู้ดีว่าเขามีพลังมากแค่ไหน ผู้บัญชาการคนหนึ่งเชี่ยวชาญในการโจมตีวิญญาณทำให้เขาพบกับเรื่องลำบากหลายอย่าง.. และยอดฝีมือระดับผู้บัญชาการทั้งหมดก็มีทักษะโจมตีวิญญาณกันทั้งนั้น!!!
“ถ้าเจ้าไม่สามารถรอต่อไปได้เจ้าเริ่มฝึกไปก่อน” ลินลี่ย์พูดพลางหัวเราะ
“เข้าใจแล้ว” บีบีเบะปาก
ลินลี่ย์เองก็เช่นกันร่างที่แท้จริงของเขาอยู่ในสภาพระวังตัวสูงสุด ขณะที่ร่างแยกศักดิ์สิทธิ์ของเขาเพ่งอยู่กับการฝึก
ใครในหมู่ผู้บัญชาการบ้างที่ไม่ใช่ยอดฝีมือชั้นสูง นอกจากนี้มีผู้บัญชาการอยู่มากที่เคยเข้าร่วมสมรภูมิมหาพิภพมาก่อน พวกเขาทุกคนมีแผนการเป็นของตนเอง
ความระมัดระวังของลินลี่ย์ไม่ก่อให้เกิดผลอะไรๆในช่วงสามเดือนแรก แม้ว่าพวกเขาจะเผชิญพบเจอคนหนึ่ง แต่ผู้นั้นก็เป็นคนฝ่ายเดียวกับพวกเขาเช่นกัน ดังนั้นลินลี่ย์และบีบีจึงไม่โจมตี
“เราเปลี่ยนสถานที่กันเถอะ! เป็นไปได้ว่าจะมีผู้บัญชาการน้อยมากที่จะผ่านมาในที่นี้”
“พี่ใหญ่ ท่านควรจะตัดสินใจอย่างนี้นานแล้ว เท่าที่ข้าเห็น เราไปอีกฝั่งหนึ่งของแม่น้ำดวงดาวกันเถอะ ข้าคาดว่าค่ายของศัตรูจะต้องมีผู้บัญชาการฝ่ายศัตรูอยู่มาก
หลังจากรออยู่สามเดือน ในที่สุดลินลี่ย์ก็ยังตัดสินใจไปจากถ้ำภูเขานี้ วันนั้นเอง..ลินลี่ย์และบีบีก็สุ่มไปข้างหน้ามุ่งสู่แม่น้ำดวงดาว
ภายในค่ายเทือกเขาขนาดใหญ่ มีห้องขนาดใหญ่กว้างขวาง
บุรุษผมม่วงชุดม่วงตอนนี้กำลังนั่งขัดสมาธิ ขณะที่มีสามคนนั่งอยู่ข้างๆ เขา ทันใดนั้นมีคนหนึ่งโผล่มาจากบันไดข้างล่าง เขาคำนับและกล่าว “ใต้เท้าคนของเราที่อยู่ข้างนอกพบทหารของโลกธาตุมืด คนหนึ่งเป็นบุรุษหนุ่มขณะที่อีกคนหนึ่งเป็นเด็กหนุ่ม! นายท่าน! สองคนนี้ไม่อยู่ในเอกสารที่ท่านให้ไว้”
“โอว,คนแปลกหน้างั้นหรือ?” บุรุษผมดำชุดม่วงลืมตาทอประกายแสงสีม่วง
“ขอรับ, นายท่าน” คนผู้นั้นคำนับ
“ดีมาก ได้เวลาล่ากันแล้ว” ร่างของบุรุษผมดำชุดม่วงส่ายเล็กน้อยจากนั้นหายไปจากห้องลับ
ในสมรภูมิมหาพิภพ ลินลี่ย์ต้องการซุ่มทำร้ายคนอื่น แต่คนอื่นก็ต้องการซุ่มทำร้ายลินลี่ย์เช่นกัน ทุกอย่างขึ้นอยู่กับว่าทักษะใครจะดีกว่ากัน ทักษะพลางตัวของใครดีกว่า แผนสู้ของใครดีกว่า! นี่เป็นครั้งแรกของลินลี่ย์และบีบีในสมรภูมิมหาพิภพ พวกเขามีประสบการณ์น้อยเกินไปที่จะพึ่งพา และเป็นเรื่องยากที่พวกเขาจะพยายามซุ่มโจมตีคนอื่น
แต่ตอนนี้...
พวกเขาถูกคนอื่นเพ่งเล็งเป็นเป้าหมาย!
“พี่ใหญ่! เราควรจะปักหลักในที่ใด? เอาอย่างนี้เป็นไงตรงไปที่ข้างแม่น้ำดวงดาวกันเลย ใช้ที่นั่น..ฮืม... ถ้ามีบางคนมาที่นั่น เราจะไปสู้กับพวกเขา” บีบีคุยทางใจเขาไม่มีความลังเลใจอยู่ในสายตา ดวงตาของเขาค่อนข้างจะมีแววตื่นเต้น
“ถ้าเราแค่ปักหลักอยู่ริมแม่น้ำ เราจะถูกคนอื่นคุกคามเล่นงานจนถอยกลับ”
หน้าผากของลินลี่ย์ขมวดทันที
“มีอะไรหรือ?” บีบีพูดอย่างสงสัย
“ควั่บ!”
ลินลี่ย์หันไปมองทันที และเห็นแต่เพียงธนูสีขาวเลือนรางพุ่งมาข้างหน้าเขา ปฏิกิริยาแรกของลินลี่ย์ก็คือ...
“ครืน....” แสงสีเหลืองระเบิดกระจายออกจากตัวของเขา ทันใดนั้นรัศมีพันเมตรถูกคลุมรอบไว้ทันที นี่คือสุดยอดไม้ตายของลินลี่ย์ ... สนามพลังศิลาดำ!
ทิศทางของแรงโน้มถ่วงตรงเข้าหาลินลี่ย์!
“ซวบ!” ธนูขาวใสเข้าไปในร่างของเขา
มีความเร็วมาก ลินลี่ย์ไม่สามารถหลบทันแม้แต่น้อย
“บีบี, ฆ่าคนร้ายนั่น!” ลินลี่ย์มีโอกาสตะโกนผ่านสำนึกเทพเท่านั้น จากนั้นเพ่งสมาธิป้องกันการโจมตีวิญญาณ
“ปัง!”
ลูกศรโปร่งแสงยังคงโจมตีใส่วิญญาณของลินลี่ย์ แต่เมื่อมันกระแทกใส่เยื่อพลังใสก็แตกสลายไปทันทีกลายเป็นจุดแสงขาว จุดแสงขาวนี้ตรวพบพลังป้องกันตรงช่องโหว่อ่อนแอ และเริ่มโจมตีตรงนั้น
“แครก...” พลังวิญญาณสีฟ้าของลินลี่ย์เปลี่ยนเป็นรังสีคลื่นกระบี่ที่มองไม่เห็นและกระแทกใส่จุดแสงขาวระลอกแล้วระลอกเล่า
“นี่ใครกัน? รีสเจม? ลักษณะแตกต่างออกไป แต่พลังโน้มถ่วงแข็งแกร่งมาก โชคดีที่ข้ายังอยู่ห่าง” บุรุษชุดม่วงเดิมทีอยู่ห่างลินลี่ย์ไม่กี่ร้อยเมตรเมื่อเริ่มโจมตี ถ้าเขาอยู่ใกล้กว่านี้ลินลี่ย์และบีบีอาจพบเขาได้
แม้ว่าสนามพลังศิลาดำจะครอบคลุมพื้นที่ไกล แต่บุรุษชุดม่วงก็มีความไวมาก ขณะที่เขาต้านทานพลังดึงดูดเขาหนีออกไปจากพื้นที่สนามพลังศิลาดำ แต่ขณะที่เขาหนีจากพื้นที่บีบีมาถึงระยะห่างเพียงสองสามร้อยเมตรจากเขา
“ชรีคคคคค!
บีบีโกรธและใช้ทักษะเทพธรรมชาติของเขาทันที
“เอ๊ะ?” บุรุษชุดม่วงที่คอยระมัดระวังพื้นที่ด้านหลังเขาอย่างต่อเนื่องหวาดกลัวเมื่อได้เห็นเงาร่างของหนูกินเทพขนาดมหึมา “เมื่อครู่นี้เป็นสุดยอดวิชาของรีสเจม แต่เจ้านี่กลับมีวิชาของเบรุต!” ร่างของบุรุษชุดม่วงระเบิดพลังแสงสีขาวทันที เป็นพลังมหาเทพ!
ความเร็วของเขาเพิ่มขึ้นเป็นระดับใหม่ทันที
“ครืนนน!” ระลอกพลังของพลังเทพธรรมชาติของบีบีพุ่งเข้าหาเขาด้วยความเร็วสูง
“แย่จริง, ข้าปล่อยให้เขาหนีไปได้!” บีบีพูดอย่างไม่พอใจ
ทักษะเทพธรรมชาติของเขาใช้งานออกไปต้องอาศัยพลังวิญญาณ และต้องใช้พลังคลื่นต่อเนื่อง ระยะทางจึงมีจำกัด บีบีอยู่ห่างจากศัตรูสองสามร้อยเมตรตั้งแต่แรก เนื่องจากอยู่ในช่วงวิกฤติศัตรูใช้พลังมหาเทพหนีไปสุดกำลัง ทำให้ศัตรูอยู่ห่างไกลได้มากพอ
“เกิดอะไรขึ้น? เจ้าเด็กแปลกหน้าสองคนนี้.. คนหนึ่งมีสุดยอดไม้ตายของรีสเจม ขณะที่อีกคนหนึ่งมีสุดยอดไม้ตายของเบรุต ซวยอะไรอย่างนี้ วันนี้ข้าอัวน่าเกือบตายในเงื้อมมือเจ้าพวกนั้นแล้ว ข้าไม่ได้อะไรเลยแถมต้องเสียหยดพลังมหาเทพไปเปล่าๆ โธ่โว้ย!” บุรุษชุดม่วงยาวรู้สึกผิดหวังอย่างมากเช่นกัน “ไม่ดีแน่..เนื่องจากพลังมหาเทพของข้าใช้ไปแล้วพลังคงรั่วไหลออกมา คงจะดึงดูดความสนใจของผู้บัญชาการอีกฝ่ายหนึ่งเป็นแน่ น่ากลัว น่ากลัวจริงๆ!”
