ตอนที่ 19-13 อันตราย
“ถ้าอย่างนั้นข้าขออวยพรให้ท่านลินลี่ย์ประสบความสำเร็จและรอดกลับมาได้ทั้งสองคน” ชายชราผมขาวกัลเลนหัวเราะอย่างใจเย็น ทันนั้นเขาคิดเรื่องบางอย่างได้และรีบพูดขึ้น “จริงสิ, ลอร์ดลินลี่ย์ข้าไม่รู้ว่าท่านจะรู้หรือไม่ แต่เมื่อท่านเข้าร่วมสงครามมหาพิภพท่านจะได้รับอนุญาตให้กลับมาต่อเมื่อสงครามมหาพิภพได้ผลสรุป”
“เอ๋?” ลินลี่ย์หันไปมองเขา
“ลอร์ดลินลี่ย์, อย่างนั้นท่านก็ไม่รู้จริงๆ” ชายชราผมขาวกัลเลนหัวเราะ “นี่คือกฎ ท่านสามารถเลือกเข้าไปเมื่อใดก็ได้ แต่ทุกคนที่เข้าไปแล้ว...ต้องรอให้สงครามได้ผลสรุปก่อนจึงจะออกมาได้ ท่านไม่ได้รับอนุญาตให้ออกมากลางครัน และเป็นไปไม่ได้ที่ท่านจะออกมากลางครัน”
“ข้าต้องรอแปดร้อยปีอย่างนั้นใช่ไหม?” ลินลี่ย์ขมวดคิ้ว
แผนเดิมของเขาคือเขากับบีบีจะฉวยโอกาสทุกขณะทำภารกิจให้เร็วและจากนั้นจะได้รีบกลับ
“ข้าเอาแต่คิดถึงตัวเองมากเกินไป ผู้บัญชาการจะฆ่ากันง่ายๆ ได้ยังไง? แปดร้อยปี..ข้าจะต้องสู้ในนั้นเป็นเวลาแปดร้อยปี” ตอนนี้ลินลี่ย์เข้าใจแล้วทำไมเจ้าแคว้นลอร์ดทาร์ทารัสและคนอื่นมากมายถึงไม่ยินดีเข้าร่วมสงครามมหาพิภพ
ต่อให้ท่านสร้างผลงานทางทหาร ท่านก็ต้องรอจนกว่าทุกอย่างจะได้ข้อสรุป และต่อให้ท่านไม่โจมตีคนอื่น แต่คนอื่นอาจโจมตีท่านได้
“พี่ใหญ่, เข้าไปกันเถอะ” บีบีไม่กลัวอะไรเลย
ลินลี่ย์พยักหน้าจากนั้นบินไปที่ประตูมิติพร้อมกับบีบี
ประตูกว้างห้าเมตร สูงสิบเมตรเปล่งรัศมีสีดำ ลินลี่ย์กับบีบีบินผ่านประตูมิติและขณะที่เขาทำอย่างนั้นมีความรู้สึกเหมือนกับเข้าไปในบ่อน้ำ ทั้งสองคนหายไปจากหอโถงกว้างใหญ่
“ข้าสงสัยว่าพวกเขาจะมีชีวิตรอดกลับมาได้ไหม?” กัลเลนส่ายศีรษะถอนหายใจ
เมื่อลินลี่ย์อยู่ในทวีปยูลาน เขาเคยผ่านประตูมิติเข้ามาถึงแผ่นดินของสุสานเทพเจ้า
แต่ครั้งนี้ทางผ่านประตูมิติเป็นประสบการณ์ที่แตกต่างไปอย่างสิ้นเชิง
“ประตูมิตินี้เป็นทางเดินที่ยาวมาก” ลินลี่ย์ค่อนข้างประหลาดใจ ขณะที่บีบีจ้องมองโดยรอบด้วยความประหลาดใจ
ทางเดินกว้างห้าเมตร สูงสิบเมตรมีผนังเรืองแสง ทุกสิ่งทุกอย่างดูเหมือนงดงามแพรวพราว ลินลี่ย์และบีบีเดินไปตามทิศทางของทางเดินมิติบินไปข้างหน้า ลินลี่ย์ตะลึง “ทางเดินนี้ดูเหมือนมีมิติที่บิดเบือนในตัวเอง”
ขณะที่บินไปลินลี่ย์มีความรู้สึกมิติมีการบิดเบือน
“พี่ใหญ่, บอกข้าที ถ้าข้าโจมตีทางเดินนี้ มันจะพังทลายไหม?” บีบีกล่าว
ลินลี่ย์อดรู้สึกตึงเครียดในใจไม่ได้ และเขาจ้องมองบีบี “บีบี, อย่าก่อเรื่องถ้าทางเดินมิติพังทลายจริงๆ เจ้ากับข้าจะติดอยู่ในพื้นที่สนามพลังปั่นป่วน นั่นจะกลายเป็นหายนะ” ลินลี่ย์รู้ดีว่าแม้แต่เทพชั้นสูงที่ทรงพลังที่สุดเมื่อเข้าสู่มิติปั่นป่วน ก็อาจจบสิ้นชีวิตได้
“ข้าแค่พูดเล่นเท่านั้นเอง” บีบีบ่น
ทันใดนั้น...
ลินลี่ย์สังเกตว่ามีแสงเรืองรองจากข้างหน้าอุโมงค์ “เอ๊ะ? เรามาถึงแล้วหรือ?”
ลินลี่ย์และบีบีออกจากอุโมงค์ทันที
“ยินดีต้อนรับใต้เท้า” เสียงหนึ่งที่ไม่อ่อนโยนและไม่กระด้างเกินไปดังขึ้น ลินลี่ย์และบีบีหันไปมองต้นเสียงข้างหน้าก่อนจะมีโอกาสตรวจตราสนามรบ บนพื้นที่ข้างหน้าพวกเขาเป็นพื้นที่สลัวมีคนกลุ่มใหญ่ ลินลี่ย์กวาดตามองดู “หลายร้อยคน!”
เพียงแต่ลินลี่ย์สังเกตจากรัศมีจากตราเครื่องหมายของพวกเขาเช่นกัน
พวกเขาอยู่ฝ่ายเดียวกับเขา
ตอนนี้ลินลี่ย์ถอนหายใจโล่งอก คนที่เพิ่งพูดเป็นสตรีผมแดงดูเคร่งขรึม นางยังคงพูดต่อ “ใต้เท้า,นี่เป็นครั้งแรกที่ท่านเข้าสู่สมรภูมิมหาพิภพ หรือว่าท่านเคยมีประสบการณ์มาบ้างแล้ว?”
ลินลี่ย์อดหงุดหงิดไม่ได้
“ใต้เท้าโปรดอย่าเพิ่งมีโทสะ” สตรีผมแดงเคร่งขรึมยิ้มทันที “เรารับคำสั่งให้คุ้มกันประตูมิติที่เข้าสู่สมรภูมิมหาพิภพจากยมโลก ท่านลอร์ดของเราสั่งเราไว้ว่าถ้ามีคนใหม่เข้าสู่สมรภูมิมหาพิภพและยังไม่คุ้นท่านลอร์ดเราจึงสั่งให้คอยต้อนรับท่านและแนะนำชี้แจงข้อมูลให้กับใต้เท้า”
ลินลี่ย์และบีบีมองหน้ากันเอง
“พี่ใหญ่,ไปกันเถอะ มีอะไรต้องกลัว?” บีบีพูดทางใจ
ลินลี่ย์รู้สึกได้ว่าพวกเขาไม่คุ้นเคยกับสมรภูมิมหาพิภพนี้แต่อย่างใด ดีที่สุดทำความเข้าใจให้ดีขึ้นดีกว่า
“อย่างนั้นก็ได้ เจ้านำทาง” ลินลี่ย์กล่าว
“เชิญตามข้ามา” สตรีผมแดงพูด จากนั้นนำลินลี่ย์ออกไป
ลินลี่ย์และบีบีเมื่อก้าวไปข้างหน้าเขาปรับความรู้สึกของเขากับสภาพรอบตัวเมื่อเขาทำเช่นนั้นเขาถอนหายใจด้วยความประหลาดใจ “แรงโน้มถ่วงในสมรภูมินี้ยังมากกว่ายมโลกและแดนนรกเสียอีก! นี่คือพิภพที่มีแรงโน้มถ่วงที่ยิ่งใหญ่ที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็น นอกจากนี้สำนึกเทพยังถูกจำกัดอยู่ในขอบเขตที่เหลือเชื่อเช่นกัน
ลินลี่ย์ตระหนักว่าสำนึกเทพของเขาจำกัดอยู่ในระยะเพียงร้อยเมตรเท่านั้น
“ใต้เท้าทั้งสองตามตำนานสมรภูมินี้เป็นจอมเทพทั้งสี่ร่วมมือกันสร้างขึ้น” สตรีผมแดงหัวเราะขณะที่นางกล่าว “แม้แต่พิภพชั้นสูงอย่างยมโลกหรือแดนสวรรค์จอมเทพทั้งสี่ยังแยกกันสร้าง สมรภูมินี้ในแง่ของความมั่นคงมีเสถียรภาพที่มั่นคงมากกว่ากระทั่งดินแดนชั้นสูง ในที่นี้ยากที่แม้แต่ผู้บัญชาการจะฉีกเปิดมิติได้”
ลินลี่ย์อดลอบประหลาดใจไม่ได้
ยิ่งพิภพนี้มีเสถียรภาพมั่นคงขึ้นแรงโน้มถ่วงก็ยิ่งทรงพลังอยู่โดยทั่วไป เช่นเดียวกับแรงดึงดูดก็มีผลเช่นกัน
ลินลี่ย์มองดูในอากาศ
ในอากาศเหนือพิภพนี้ ไม่มีดวงดาว ยิ่งสูงขึ้นไปในท้องฟ้ามีแต่สายลมปั่นป่วน พื้นที่หลากสีสันของมิติที่ปั่นป่วน ตลอดทั้งพิภพครอบคลุมไปด้วยความมืด และมิติปั่นป่วนเป็นกลุ่มที่หลากสีสันก็สามารถให้แสงสว่างได้ นี่ทำให้สมรภูมิดูเหมือนจะมืดและสลัว
“เฮ้, เกิดอะไรขึ้นตรงนั้น?” บีบีพูดขึ้น
สตรีผมแดงหัวเราะ “พื้นที่มิติเหนือสมรภูมิมหาพิภพเป็นจุดอันตรายมาก ขณะที่พวกเจ้าบินขึ้นไปข้างบนเมื่อเจ้าบินสูงระดับหนึ่งเจ้าจะเผชิญพบเจ้ากับมิติฉีกขาดเป็นระยะๆ ถ้าเจ้าบินขึ้นไปไกลเกินไปมิติที่ฉีกขาดจะมีมากและหนาแน่นขึ้น...จนกระทั่งเจ้าเข้าไปในพื้นที่มิติปั่นป่วน ดังนั้นเมื่อต่อสู้กันต้องระมัดระวังอย่าให้ตัวเจ้าตกเข้าไปในมิติปั่นป่วน”
ลินลี่ย์และบีบีมองหน้ากันเอง
ดูเหมือนกับว่าสภาพแวดล้อมในสถานที่นี้น่ากลัวสยดสยองไม่น้อย
“การสู้รบของสงครามมหาพิภพมีข้อห้ามคือหนึ่ง..ไม่อาจบินสูงเกินไป หรือดำดินลึกเกินไป! สตรีผมแดงพูดและหัวเราะอย่างใจเย็น ”ถ้าเจ้าขุดดินดำดินจนลึกเกินไป เป็นไปได้มากจะเผชิญพบเจอพื้นที่มิติฉีกขาดมากขึ้น ยิ่งเจ้าดำดินลึกลงไปจะพบรอยฉีกขาดของมิติเพิ่มมากยิ่งขึ้น”
ลินลี่ย์พยักหน้าเล็กน้อย
“ยุ่งยากจริงๆ” บีบีบ่น
ขณะพูดคุยลินลี่ย์สังเกตว่าทหารโดยรอบเพิ่มจำนวนมากขึ้นเห็นได้ชัดว่าพวกเขามาที่ทำการใหญ่ สตรีผมแดงมีท่าทีคุ้นเคย นำพาลินลี่ย์ไปที่กระโจมธรรมดาหลังหนึ่ง จากนั้นบอกลินลี่ย์และบีบี “ใต้เท้าทั้งสอง โปรดรออยู่ตรงนี้ก่อน”
ลินลี่ย์กับบีบีค่อนข้างงง เขาไม่สามารถเข้าไปใกล้กระโจมหรอกหรือ? แต่พวกเขาไม่ถาม
สตรีผมแดงพูดด้วยความเคารพอยู่หน้ากระโจม “เรียนท่านลอร์ด ตอนนี้มีใต้เท้าสองคนเพิ่งเดินทางมาจากยมโลก ข้าพาพวกเขามาที่นี่”
“โอว?” มีร่างหนึ่งก้าวออกมาจากในกระโจม
เป็นบุรุษหนุ่มร่างกำยำล่ำสันในชุดยาวสีดำ หน้าผากของเขามีจุดสีแดง เขามองลินลี่ย์และบีบีจากนั้นพูดด้วยท่าทีค่อนข้างสงสัย “ดูเหมือนข้าไม่เคยพบพวกท่านทั้งสองมาก่อน”
“พี่ใหญ่ข้าเป็นลอร์ดเรดคลิฟคนใหม่” บีบีพูดโดยตรง
“โอว” บุรุษหนุ่มหัวโล้นชุดดำมองลินลี่ย์ที่อยู่ด้านข้างอย่างไม่เชื่อมั่นเต็มที่ เขาพูดอย่างเยือกเย็น “ในเมื่อเจ้ามาถึงที่นี่แล้วดูเหมือนว่านี่คงเป็นครั้งแรกของพวกเจ้า ข้ามีแผนที่สมรภูมิมหาพิภพอยู่ที่นี่ มีคำอธิบายถึงพื้นที่ต่างๆ เจ้าเอาไปดูได้” ขณะที่เขาพูดเขาโบกมือและโยนแผ่นหนังบางชิ้นหนังที่ผนึกตราไว้
ลินลี่ย์หัวเราะขณะรับไว้อย่างเยือกเย็น “ขอบคุณ!”
“พี่ใหญ่! เจ้าโล้นนี่ดูเหมือนจะระมัดระวังเรา” บีบีกล่าว “ความจริงเขายังวางตัวเหินห่างจากพวกเราและไม่เชิญเราเข้าไป เราเพิ่งมาจากยมโลกและอยู่ในฝ่ายเดียวกับเขา ทำไมเขาต้องตั้งป้อมระแวงเราด้วย? ข้าไม่เข้าใจ”
“เขาระมัดระวังก็จริง แต่ไม่ต้องกังวลเรื่องนั้น เดี๋ยวเราก็ออกไปแล้ว”
ลินลี่ย์สังเกตได้เช่นกันว่าบุรุษหนุ่มหัวโล้นชุดดำระวังระแวงพวกเขาสองคน แม้ว่าเขาจะไม่เข้าใจสาเหตุ แต่เขาก็ยังกล่าว “เราสองคนมีเรื่องอื่นที่ต้องไปจัดการเราคงไม่อยู่ที่นี่ จะขอจากไปเดี๋ยวนี้”
“อย่างนั้นขอให้เดินทางอย่างระมัดระวังด้วย” ถึงตอนนี้บุรุษหนุ่มหัวโล้นชุดดำค่อยมีรอยยิ้ม “นีน่า,ช่วยเป็นตัวแทนข้าส่งทั้งสองคนนี้ออกไป”
“ค่ะ, ท่านลอร์ด” สตรีผมแดงคำนับ
และจากนั้นภายใต้การนำทางของนางลินลี่ย์และบีบีออกมาจากศูนย์บัญชาการ ที่ชายแดนเขตศูนย์บัญชาการ สตรีผมแดงกล่าวคำลาลินลี่ย์และบีบี นางมองดูขณะที่สองคนจากไป “แปลกจริงๆ ท่านลอร์ดควรจะเชิญพวกเขาเพื่อร่วมมือเป็นพันธมิตรกับพวกเขา! แต่...ท่านลอร์ดไม่ยอมรับเขาจริงๆ น่าเสียดาย, น่าเสียดาย!”
สำหรับพวกเขาที่มาจากยมโลกเองก็หมายความว่าหนึ่งในสองจะต้องเป็นลอร์ดทาร์ทารัสหรือเจ้าครองแคว้นแน่นอน
บุรุษหนุ่มหัวโล้นชุดดำต้องการแสดงความยินดีกับเขา แต่น่าเสียดายเขาไม่รู้จักลินลี่ย์แม้แต่น้อย ทั้งไม่ยื่นข้อเสนอร่วมมือทำงานด้วยกัน
บนพื้นดินกว้างใหญ่ ลินลี่ย์และบีบีตอนนี้นั่งเคียงไหล่อยู่ในหุบเขาแห่งหนึ่งและพลิกดูข้อมูลที่ให้คำแนะนำพื้นฐานเกี่ยวกับสมรภูมิมหาพิภพ
“สมรภูมิมหาพิภพนี่เล็กจริงๆ มีเส้นรอบพื้นที่ล้านกิโลเมตรเท่านั้น อย่างไรก็ตาม...มันถูกคั่นไว้ด้วยแม่น้ำดวงดาวและถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน พิภพมืดศักดิ์สิทธิ์ของพวกเราอยู่ฝั่งหนึ่งของแม่น้ำดวงดาว ขณะที่พิภพแสงศักดิ์สิทธิ์ของฝ่ายศัตรูอยู่อีกฝั่งหนึ่ง” ลินลี่ย์หลังจากอ่านก็ได้เรียนรู้หลายสิ่งหลายอย่าง
บีบีถอนหายใจทึ่ง “พี่ใหญ่ อย่างนั้นสถานที่อันตรายที่สุดก็ไม่ใช่ท้องฟ้า ที่อันตรายที่สุดก็คือลึกลงไปใต้ดินและแม่น้ำดวงดาว”
“ใช่แล้ว” ลินลี่ย์พยักหน้าเช่นกัน
ในกลางอากาศ นักสู้ยังคงบินได้สูงแน่นอน เพียงแต่หลังจากบินสูงขึ้นจนถึงในระดับปลอดภัยก็อาจจะเริ่มพบรอยฉีกมิติ และยิ่งสูงก็ยิ่งอันตราย เพราะมีอันตรายเพิ่มขึ้น ทุกคนจึงต้องเตรียม และพวกเขาจะระมัดระวังตัวไม่ให้บินสูงจนเกินไป
แต่ในแม่น้ำดวงดาวนั้นแตกต่างออกไป
มีจุดปลอดภัยอยู่เล็กน้อยมากเพียงไม่กี่จุดในแม่น้ำดวงดาว พื้นที่ส่วนใหญ่ของแม่น้ำจะอันตรายสุดขีด
“สมรภูมิมหาพิภพดูเหมือนคล้ายกับพิภพสองพิภพขนาดเล็กที่มาบรรจบกัน แม่น้ำดวงดาวนี้เป็นเส้นเชื่อมต่อ แต่จุดเชื่อมต่อบางที่ปลอดภัย แต่บางที่ก็เต็มไปด้วยมิติปั่นป่วน” ลินลี่ย์ส่ายศีรษะ คำอธิบายที่บอกไว้ในหนังสือนี้ค่อนข้างน่ากลัว แต่ลินลี่ย์กับบีบีไม่เคยเห็นสถานที่มาก่อน ดังนั้นจึงไม่สามารถบอกได้ตอนนี้ว่าแม่น้ำดวงดาวจริงๆแล้วอันตรายขนาดไหน
“เราจะต้องไปฆ่าพวกผู้บัญชาการ ดูเหมือนเราจะต้องผ่านแม่น้ำดวงดาวไปให้ได้” บีบีพึพำ
“ไม่” ลินลี่ย์ส่ายศีรษะ “เหมือนอย่างเรา ต้องมีผู้บัญชาการหลายคนที่ออกมาช่วย บางทีจะมีหลายคนที่ทำการเคลื่อนไหวด้วยเช่นกัน พวกเขาต้องการฆ่าคนของเรา ดังนั้นพวกเขาก็จะข้ามแม่น้ำดวงดาวมาที่ฝั่งเรานี้ ไม่จำเป็นต้องไปที่นั่นในตอนนี้ เราจะให้พวกเขามาที่นี่”
บีบีได้ยินเช่นนั้นได้แต่พยักหน้า
“พี่ใหญ่, สงครามมหาพิภพนี้เริ่มมาได้ร้อยปีแล้ว” บีบีพูดทันที
“ใช่แล้วดังนั้นหัวหน้าของฝ่ายศัตรูอาจยังจะมีมากที่มายังที่นี่” ลินลี่ย์มองดูรอบตัวอย่างระมัดระวัง “ตอนนี้เราอยู่ในสถานที่ไม่คุ้นเคย เราจำเป็นต้องเฝ้าระมัดระวังตลอดเวลา ที่สำคัญ, นี่คือสมรภูมิ ไม่ใช่เวทีประลอง พวกเขาจะไม่ลงมือโดยเปิดเผยหรือซื่อสัตย์แต่อย่างใด”
“มีอะไรจะต้องกลัวด้วย? ข้าอยากจะเจอพวกเขานัก” บีบีมีความมั่นใจเต็มที่
“อย่างนั้นก็ไปกันเดี๋ยวนี้เลย”
ลินลี่ย์และบีบีลุกขึ้นยืนทันที ไม่มีดวงดาวในสมรภูมิมหาพิภพ ถ้าใครต้องการจำแนกความแตกต่างระหว่างทิศทาง มีเพียงทางเดียวคือใช้ภูเขาสูงหรือแม่น้ำกำหนดทิศทาง
“อย่างนั้นเราไปตามทางนั้นกัน” ลินลี่ย์เห็นเทือกเขาอยู่ไกลๆ และเขาพูดขึ้นทันที
ลินลี่ย์กับบีบีไปตามเส้นทางในสมรภูมิมหาพิภพอย่างระมัดระวัง นอกจากค่ายทหารที่ดูเหมือนมีความตื่นตัวกันมากแล้ว พื้นที่อื่นเงียบกริบกันหมด พวกเขาไม่รู้อะไรว่าเบื้องหลังความเงียบมียอดฝีมือระดับผู้บัญชาการซ่อนอยู่หรือไม่ หรือบางทีอาจเป็นยอดฝีมือระดับเบรุตก็ได้
“เอ๊ะ?” บีบีหันไปมองในที่ไกลทันที “พี่ใหญ่ มีใครบางคนอยู่ตรงนั้น!”
ลินลี่ย์หมอบลง อาศัยต้นหญ้าอำพรางตัวขณะที่เขามองดูจากที่ไกล ห่างออกไปราวพันเมตรแสงสีดำเลือนรางปรากฏและพุ่งตรงเข้าหาพวกเขาทันที
