บทที่ 7 - ลูกสาวตัวน้อย

บทที่ 7 - ลูกสาวตัวน้อย

หลังจากออกจากร้านอาวุธ

ตามความทรงจำเจ้าของร่างเดิม หยางซือเล่ยเดินผ่านถนนหลายสายอย่างรวดเร็ว สุดท้ายหยุดที่หัวมุมถนนเส้นหนึ่ง

ที่นี่มีคฤหาสน์หลังเล็กตั้งอยู่ แต่เนื่องจากสร้างและผ่านการใช้งานมาเป็นเวลานาน เลยทรุดโทรมไปหน่อย

ณ ขณะนี้ ประตูหลักเปิดอยู่ บานหนึ่งมีร่องรอยแตกหัก ชัดเจนว่ามันถูกเตะเปิดโดยใครบางคน

อย่างไรก็ตาม

บนพื้นประตูฝั่งข้างในบ้าน เวลานี้ปกคลุมไปด้วยฝุ่นสีแดง และส่งกลุ่นฉุนเล็กน้อย

พริกป่น?

จมูกของหยางซือเล่ยขยับเล็กน้อย ระบุได้ทันทีว่านี่คืออะไร

เขาขมวดคิ้ว เมื่อกำลังจะเข้าไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น เสียงโวยวายด่าทอก็ดังมาจากข้างใน

“อ๊ากกก!!!”

“นี่มันน้ำพริก! แสบตาไปหมดแล้ว!”

“นังหนู เจ้าจะยอมให้เราจับตัวแต่โดยดี หรือจะให้พวกเราต้องใช้กำลัง!”

หลังจากนั้น เกิดเสียงทุบทำลายสิ่งของอย่างแรง

“เฉินเฉิน!”

หยางซือเล่ยส่งเสียง หึ่ง หึ่ง ความโกรธแผดเผาในอกเขา รีบวิ่งเข้าไปข้างใน

สิ่งแรกที่เห็น คือสภาพบ้านที่ยุ่งเหยิง

หม้อ กระทะ พริกป่น น้ำพริกกระจัดกระจายไปหมด และบนพื้นชายสองคนกำลังนั่งน้ำตาไหล ใบหน้าของทั้งคู่แดง แสดงสีหน้าเจ็บปวดมาก

มองจากเครื่องแต่งกาย เห็นได้ชัดว่าเป็นนักเลงบ่อนเทียนเทียนเล่อ

และที่มุมห้อง มีเด็กน้อยตัวเล็กๆที่น่ารักน่าชังอายุประมาณห้าขวบยืนอยู่ ผิวเธอขาวเนียนราวไขมันแกะ คู่ดวงตาชัดเจนและสดใส ทอประกายอย่างมีเล่ห์เหลี่ยม

เด็กสาวกำลังมองดูความสำเร็จของตัวเอง เห็นได้ชัดว่าภูมิใจมาก ริมฝีปากสีชมพูเชิดขึ้นเล็กน้อย เผยลักยิ้มบนแก้มทั้งสองข้าง

เห็นฉากนี้ หยางซือเล่ยตะลึงจนพูดไม่ออก

ไม่ต้องสงสัยเลย สาวน้อยหน้าตาน่ารักเบื้องหน้า คือหยางเฉินเฉิน ลูกสาวของเขา

คาดไม่ถึงว่าชายโตเต็มวัยสองคนจะพ่ายแพ้และถูกทำให้อับอายจากเด็กผู้หญิงวัย 5 ขวบ!

“นังเด็กนี่ ฉันจะฆ่าแก!”

ชายหัวล้านคนหนึ่งฝืนกลั้นความแสบร้อนจากน้ำพริก ผุดลุกขึ้น กุมมีดสั้นไว้ในมือ คำรามและพุ่งเข้าหาหยางเฉินเฉิน

“ไสหัวไป!”

แต่พริบตานั้นเอง หยางซือเล่ยดั่งเสือชีตาห์คลั่ง ระเบิดพลังจากทั่วร่างเขา กำหมัดแน่นและชกไปที่หลังของชายหัวโล้น

วู้มมม!

เสียงอากาศฉีกขาดภายใต้กำปั้นเขา กระดูกสันหลังของชายหัวโล้นแตกละเอียดเป็นนับสิบร้อยชิ้น ทั้งคนทั้งร่างทรุดลงกับพื้น สลบไป

“เฉินเฉิน เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม?”

หยางซือเล่ยรีบมาที่ร่างของหยางเฉินเฉิน เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

หยางเฉินเฉินหันหัวไปอีกทาง ใบหน้าเล็กๆทำแก้มป่อง ไม่สนใจหยางซือเล่ย

“พ่อขอโทษ พ่อมีเรื่องต้องทำเมื่อคืน เป็นเหตุให้ไม่ได้กลับมา”

หยางซือเล่ยลูบหัวหยางเฉินเฉิน แววตาเปี่ยมไปด้วยความเมตตา

ในที่สุดหยางเฉินเฉินก็ยอมหันหน้ากลับมา น้ำตาไหลอาบแก้ม เอ่ยเสียงสะอึกสะอื้น “ครั้งหน้า อย่าปล่อยให้เฉินเฉินอยู่บ้านคนเดียวอีก”

“ตกลง พ่อสัญญา พ่อจะไม่ทิ้งเจ้าไปอีก”

หยางซือเล่ยยิ้มและพยักหน้า โอบกอดเฉินเฉิน

แม้ว่าเขาจะไม่ใช่หยางซือเล่ยตัวจริง แต่เมื่อหลอมรวมกับความทรงจำเจ้าของร่าง ความรักในใจที่มีต่อลูกสาวจึงมิได้ลดลงเลย

“นี่เจ้า .... ยังมีชีวิตอยู่จริงๆ ...”

นักเลงบ่อนอีกคน เมื่อเห็นหยางซือเล่ย สีหน้าเขาแปรเปลี่ยนไปอย่างมาก เอ่ยเสียงสั่น “แสดงว่าเจ้าเป็นคนฆ่าพี่เฉียงในห้องใต้ดินจริงๆ”

หยางซือเล่ยไม่ได้สนใจใดๆ เขาพูดกับลูกสาวซึ่งอยู่ในอ้อมแขนอย่างอ่อนโยน “เฉินเฉิน หลับตาลงเสีย แล้วปิดหูเจ้าด้วย”

ได้ยินแบบนั้น แม้หยางเฉินเฉินจะสงสัย แต่ก็หลับตาอย่างเชื่อฟัง สองมือเล็กปิดหูไว้แน่น

วินาทีถัดมา หยางซือเล่ยหยิบปืนพกขึ้น และลั่นไกใส่นักเลงบ่อน

ปัง!

เสียงกระสุนปืนดังสนั่นหวั่นไหว หน้าผากนักเลงบ่อนปรากฏรูเลือด ล้มลงเสียชีวิตทันที

พวกขยะที่รังแกได้แม้กระทั่งเด็ก 5 ขวบ หยางซือเล่ยจะไม่แสดงความเมตตาใดๆ

ด้วยความอยากรู้อยากเห็น หยางเฉินเฉินกางนิ้วที่ใช้ปิดตาขึ้น แอบมองออกไป

ทันใดนั้นดวงตาของเธอก็เบิกกว้าง หวาดกลัวจนพูดอะไรไม่ออก

“ดูเหมือนพวกเราจะอยู่บ้านหลังนี้ไม่ได้อีกแล้ว”

เขารู้ดี นักเลงบ่อนสองคนนี้เป็นเพียงน้ำจิ้ม ต่อไปศัตรูจำนวนมากจะแห่แหนมาถึงหน้าประตู

ถ้ายังรั้งอยู่ต่อ คงมีแต่โชคร้ายเท่านั้นที่ตามมา

ที่เดียวที่เขาไปได้ตอนนี้ เหลือเพียงโรงประมูล สภาหอการค้าจินไห่

ตราบใดที่ขายปืนเสร็จ เขาก็จะได้รับแต้มเสริมพลัง 10,000 แต้ม สามารถปลดล็อกปืนยาว AK47 กับอาวุธอื่นๆ

ถึงตอนนั้น ต่อให้มีบ่อนเทียนเทียนเล่อสิบแห่ง ก็สู้เขาไม่ได้!