ตอนที่ 71 คำสั่งของแม่ทัพ

“มีใครรู้บ้างว่านี่คือเพลงอะไร” จักรพรรดิหยวนเฟิงถามในขณะที่เขาดูโจวชูเล่นพิณบนเนินเขา

 

เสนาบดีต่างจ้องมองกันและส่ายหัว

 

“แม้ว่าเพลงนี้จะไม่หรูหรามาก แต่ก็มีกลิ่นอายที่เป็นเอกลักษณ์ อาจเป็นเพลงพื้นบ้าน” เสนาบดีคนหนึ่งกล่าว

 

หยิน หวู่โหย่ว หรี่ตาที่สดใสของเธอ เธอนึกถึงบทกวีสองบทที่เธอเคยได้ยินจาก โจวชู ต่อมาเธอได้ไปที่ร้านอาหารที่ โจวชู พูดถึง ผู้เล่าเรื่องคนนั้นไม่เคยได้ยินบทกวีนี้

 

ใช่เพลงนี้ก็น่าสงสัยเช่นกัน! หยิน หวู่โหย่วคิด

“ฝ่าบาททรงต้องการทราบหรือไม่?” เสนาบดีอีกคนพูด

 

เขาก้าวไปข้างหน้าและตะโกนว่า “ท่านครับ เพลงนี้มีชื่อไหม”

 

เสียงของเสนาบดีคนนั้นลอยไปไกล แม้แต่การร้องเพลงของ โจวชู ก็ไม่สามารถกลบเสียงนี้ได้ เห็นได้ชัดว่าเสนาบดีผู้นี้เป็นนักสู้ที่มีการฝึกฝนสูง

 

นี่ไม่ใช่เรื่องแปลก ในราชสำนัก เสนาบดีส่วนใหญ่เป็นนักสู้ระดับ

 

โจว ชูไม่ได้เปิดใช้งานพลังปราณในขณะที่เขาตอบด้วยเสียงต่ำ “'คำสั่งของแม่ทัพ'

“เพลงนี้สำหรับนักรบแห่งอาณาจักรต้าเซี่ย ข้าขอให้ทุกคนกลับมาอย่างมีชัย!”

 

หลังจากที่ โจวชู เล่นโน้ตตัวสุดท้ายเสร็จ เขาก็โค้งคำนับไปที่เชิงเขา แล้วเก็บพิณก็จากไป

 

“เพลง 'คำสั่งแม่ทัพ' ยอดเยี่ยมจริงๆ!” เสนาบดีที่ถามก็ตบมือ “เด็กคนนี้ตรงตามลักษณะโบราณ และเขาไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน!”

 

“คำสั่งแม่ทัพ?” จักรพรรดิหยวนเฟิงพยักหน้ากับตัวเอง ตาของแม่ทัพเหมิงนั้นเฉียบคมเช่นเคย

 

แม้ว่าโจวชูคนนี้จะเป็นเพียงช่างตีเหล็กฝึกหัดในตอนนี้ แต่จากรูปลักษณ์แล้ว เขาเป็นผู้มีพรสวรรค์มาก

 

อืม เจ้าได้เปิดเผยตัวเองแล้วใช่ไหม? หยิน หวู่โหย่ว ตะคอกอย่างเย็นชาในใจของเธอ เจ้ากล้าหลอกข้าเรื่องบทกวีไม่กี่บรรทัด ข้าต้องการดูว่าเจ้าจะอธิบายเพลงคำสั่งของแม่ทัพนี้ยังไง!

 

ในกองทัพ ซุน กงผิง โบกมือที่เนินเขาอย่างตื่นเต้น

 

“เจ้าเห็นนั่นไหม? พี่น้องของข้ามาหาข้า!” ซุน กงผิง ตะโกนใส่ทหารที่อยู่ข้างๆเขาอย่างตื่นเต้น “คำสั่งของแม่ทัพเป็นเพลงของข้า!”

 

…

 

โดยไม่สนใจปฏิกิริยาของจักรพรรดิหยวนเฟิง และกองทัพของ เหมิงไป๋ โจว ชูลงจากเนินเขาจากอีกด้านหนึ่ง ทันทีที่เขาลงมา หลังของเขาก็เปียกโชกไปด้วยเหงื่อเย็น

 

เขาเช็ดหน้าผากและถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก

 

วันนี้ข้าประมาทเกินไป

 

เดิมทีเขาต้องการส่งพี่ใหญ่และซุนกงผิงและสร้างข้อแก้ตัวในเวลาเดียวกัน ท้ายที่สุด เสี่ยว จงสุ่ย และ เจิ้นไค่ ก็ตายไปแล้ว และ จู ชวนเฟิง จะไม่ปล่อยมันไปอย่างแน่นอน

 

แต่เขาลืมไปว่าการเดินทางของกองทัพไม่ใช่เรื่องตลก

 

เขามาโดยไม่แจ้งล่วงหน้าและเกือบถูกกองทัพสังหารในฐานะสายลับ

 

แล้วพวกที่บินได้ล่ะ?

 

อาณาจักรต้าเซี่ย เต็มไปด้วยผู้เชี่ยวชาญที่ซ่อนอยู่ คราวหน้าข้าจะหยิ่งผยองไม่ได้แล้ว โจว ชูคิด

 

เขาฆ่า เสี่ยว จงสุ่ย และ เจิ้นไค่ ได้อย่างง่ายดาย แต่สิ่งนี้ทำให้ โจวชู รู้สึกภูมิใจเล็กน้อย

 

โจวชู ถือพิณและเดินไปที่เมืองหลวง

เขาขโมยพิณนี้จากห้องของผู้หญิงชื่อหงซิ่วเมื่อคืนนี้ เมื่อเขาจัดการเสร็จแล้ว เขาควรจะคืนมันให้กับเธอ

 

ในซ่อง หงซิ่ว ตื่นขึ้นแล้ว

 

เธอรู้สึกวิงเวียนเล็กน้อยและจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืนนี้

 

เมื่อมองไปที่ร่างกายที่เปลือยเปล่าของเธอ หงซิ่ว ก็งงงวย เมื่อคืนมีอะไรเกิดขึ้นจริงเหรอ?

 

ทำไมข้าถึงไม่มีความประทับใจอะไรเลย

 

เป็นเพราะข้าเหนื่อยเกินไปหรือเปล่า?

 

คิ้วของเธอขมวดเล็กน้อย ทันใดนั้นเธอสังเกตเห็นว่าพิณบนโต๊ะข้างเตียงของเธอหายไป

 

“ซิงเอ๋อ! ซิงเอ๋อ!” หงซิ่วตะโกน

 

มีสาวใช้เข้ามา

 

“พิณของข้าอยู่ที่ไหน” หงซิ่วถาม

 

สาวใช้ซิงเอ๋อ: “…”

 

“ท่าน มีคนพบพิณที่ทางเข้า เป็นของท่านหรือเปล่า” ซิงเอ๋อ กล่าวอย่างอ่อนแอ

 

"โอ้?" หงซิ่วขมวดคิ้ว “นายน้อยที่อยู่ห้องข้าเมื่อคืนนี้ออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่”

 

“เขาไปตั้งแต่รุ่งสาง ก่อนที่เขาจะจากไป เขาบอกข้าว่าอย่ารบกวนท่าน เขาบอกว่าเมื่อคืนท่านเหนื่อยมากและอยากให้ท่านพักผ่อนให้สบาย” ซิงเอ๋อ หน้าแดง

 

หงซิ่วมองใบหน้าของเธออย่างงุนงง เมื่อคืนนี้ข้าเหนื่อยจริงๆเหรอ? ทำไมข้าจำอะไรไม่ได้เลย

 

…

เมื่อคืนข้านอนในซ่อง รุ่งเช้าข้าออกไปส่งกองทัพ แม้ว่าจู ชวนเฟิงจะสงสัยข้า แต่เขาก็ไม่สามารถหาหลักฐานใดๆ ได้ โจว ชูคิดขณะเดินออกจากเมือง

 

หากไม่ใช่เพราะสถานะพิเศษของ จู ชวนเฟิง โจวชูก็อยากจะฆ่าเขาเช่นกัน

 

ตอนนี้เขายังคงมีชีวิตอยู่ เขาจะวางแผนต่อต้านเขาต่อไปอย่างแน่นอน

 

แต่ จู ชวนเฟิง เป็นช่างตีเหล็กผู้เชียวชาญ หากบุคคลดังกล่าวเสียชีวิต มันจะเป็นเรื่องสะเทือนขวัญและราชสำนักจะต้องตรวจสอบอย่างละเอียดอย่างแน่นอน

 

ในเวลานั้น โจวชู เกรงว่าจะรอดพ้นไปไม่ได้

 

สำหรับคนเช่น เสี่ยว จงสุ่ย และ เจิ้นไค่ ถ้าพวกเขาตายก็ไม่เป็นไร แม้ว่าราชสำนักจะตรวจสอบ แต่พวกเขาก็จะไม่ใช้เวลามากเกินไปกับเรื่องนี้

 

เจิ้นไค่ กล่าวว่าจักรพรรดิอนุญาตให้ข้าเข้าร่วมในขบวนทางทหาร ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ไม่รู้ว่าจะปฏิเสธได้หรือเปล่า

 

โจวชู ไม่ต้องการเข้าร่วมในขบวนทางทหาร แม้ว่าจะมีรางวัล แต่เขาก็ไม่สนใจที่จะเข้าร่วม

 

ถ้าเขามีเวลา เขาอยากจะสร้างอาวุธเพิ่มอีกสักสองสามชิ้น

 

คัมภีร์สรรพาวุธมีความน่าเชื่อถือมากกว่าจักรพรรดิมาก ตราบใดที่เขายังยืนหยัดในการตีเหล็ก รางวัลก็จะตามมามากมาย

 

แม้ว่าข้าจะได้เข้าร่วมและได้รับรางวัลจริงๆ แต่ข้าก็จะได้รับมันด้วยความสามารถของข้าเอง ทำไมข้าต้องมอบให้เจ้า จู ชวนเฟิง? โจว ชู คิด

 

ใน อาณาจักรต้าเซี่ย ความสัมพันธ์ระหว่างอาจารย์และศิษย์เป็นเรื่องที่จริงจังมาก อาจารย์หนึ่งวันเป็นเหมือนพ่อตลอดชีวิต

ถ้า โจวชู เอา จู ชวนเฟิง เป็นอาจารย์จริงๆ ชีวิตหรือความตายของเขาก็สามารถตัดสินได้ด้วยประโยคเดียวจาก จู ชวนเฟิง

 

ภายใต้สถานการณ์เหล่านี้ เห็นได้ชัดว่า โจวชู ไม่สามารถรับ จู ชวนเฟิง เป็นอาจารย์ของเขาได้ แม้ว่าเขาจะไม่มีแผนอื่นก็ตาม!

 

นอกจากนี้ยังได้รับการพิสูจน์แล้วว่า จู ชวนเฟิง ไม่ใช่คนดี!

 

ตอนนี้ โจวชู ได้ฆ่าลูกน้องสองคนของ จู ชวนเฟิง แม้ว่า จู ชวนเฟิง อาจไม่สามารถหาหลักฐานใดๆ ได้ แต่เขาจะสงสัยโจวชูอย่างแน่นออ ตราบใดที่เขาไม่โง่

 

โจวชู ได้เตรียมการบางอย่างไว้แล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่กังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้

 

แต่ จู ชวนเฟิง เห็นได้ชัดว่าเป็นนักวางแผน เป็นการยากที่จะบอกว่าเขาจะไม่ใช้วิธีหลังอื่นๆ

 

เขาจะต้องป้องกันสิ่งนี้!

 

โชคดีที่เขายังสามารถต้านทานได้!

 

ถ้าไอ้แก่นั่นอยากเล่นสกปรกจริงๆ ข้าจะทำให้เขาทรมาน!

 

ขณะที่กำลังคิด โจว ชูไม่ได้ลดการป้องกันลง

โชคดีที่เป็นกลางวันแสกๆ ระหว่างทางจากเมืองหลวงไปยังโรงหลอมของแผนกหลอมอาวุธ เขาพบกองทหารจากแผนกหลอมอาวุธเป็นครั้งคราว โจวชู ไม่พบมือสังหารอีกเลย

 

หลังจากกลับมาที่โรงหลอมที่ 0 โจว ชูก็เห็นร่างสองร่างยืนอยู่ที่ทางเข้าโรงหลอมทันที

 

“ท่านเสนาบดี ท่านมาแต่เช้าเลย” โจวชู เดินไปข้างหน้าและจับมือของเขา

 

"แต่เช้า?" หยิน หวู่โหย่ว หันศีรษะและมองไปที่ โจวชู “เจ้าเรียกตอนนี้ว่าเช้า”

 

"ไม่" โจวชู ยิ้มอย่างเชื่องช้า แม้ว่าโรงหลอมของแผนกหลอมอาวุธจะไม่มีการเรียกตอนเช้า แต่ช่างตีเหล็กฝึกหัดได้เริ่มทำงานตั้งแต่เจ็ดโมงเช้าแล้ว มันสายไปหน่อยสำหรับเขา ผู้ดูแลที่จะมาในเวลานี้

 

เห็นได้ชัดว่า หยิน หวู่โหย่ว ไม่ได้ตั้งใจเจาะลึกประเด็นนี้ เธอถามว่า “เมื่อเช้านี้เจ้าไปไหนมา”

 

“ท่านเสนาบดี ท่านไม่เห็นข้าหรือ” โจว ชู กล่าว สายตาของเขาดีมาก เขาได้เห็นร่างของ หยิน หวู่โหย่ว เมื่อกองทัพออกเดินทาง

 

ถ้าเขามองเห็น หยิน หวู่โหย่ว เธอก็ต้องเห็นเขาเช่นกัน

 

ในเวลานั้นเขาเป็นคนที่ห้าวหาญ…

 

"ตอบข้า!" หยิน หวู่โหย่ว พูดเบา ๆ

 

"ข้าไปส่งกองทัพแม่ทัพเหมิง เมื่อเช้านี้” โจวชู กล่าว ผู้บังคับบัญชาโดยเฉพาะผู้บังคับบัญชาผู้หญิงนั้นรับมือยากที่สุด!

 

“โรงหลอมที่ 0 จัดหาชุดอาวุธสำหรับการเดินทางของแม่ทัพใหญ่เหมิงไม่ใช่หรือ? ข้าคิดว่าความร่วมมือของทุกคนค่อนข้างน่าพอใจ เพื่อเหตุผลและความยุติธรรม ข้าควรส่งแม่ทัพใหญ่ออกไปใช่ไหม”

 

“ข้าไม่ได้บอกว่าเจ้าไม่ควรไป!” หยิน หวู่โหย่ว กล่าวว่า

“ให้ข้าถามเจ้าอีกครั้ง ใครสอนเจ้าเล่น เพลงคำสั่งแม่ทัพ ?”

 

"นักเล่าเรื่อง-"

 

“นักเล่าเรื่องของร้านอาหาร?” หยิน หวู่โหย่ว หัวเราะเยาะ “เจ้าต้องการให้ข้าส่งคนไปเชิญเขามา เพื่อที่เจ้าจะได้เผชิญหน้ากับเขาแบบตัวต่อตัวไหม?”

 

“ไม่มีความจำเป็น” โจวชูตกใจ ทำไม หยิน หวู่โหย่ว ถึงโกรธมาก? “เพลงคำสั่งของแม่ทัพคือ—”

 

“โจวชู เจ้าควรคิดให้ดีก่อนที่จะพูด” ใบหน้าสวยของ หยิน หวู่โหย่ว เย็นชา “สิ่งที่ข้าเกลียดที่สุดคือคนที่โกหกข้า!”

“ข้าไม่ได้โกหกท่าน” โจว ชูรู้สึกสับสน “คำสั่งของแม่ทัพได้รับการสอนโดยชายชราเคราขาวเมื่อข้าฝัน เขายังสอนวิธีเล่นพิณให้ข้าด้วย”

 

เมื่อมองไปที่ท่าทางของ หยิน หวู่โหย่ว ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สามารถใช้นักเล่าเรื่องของร้านอาหารได้อีกต่อไป ดังนั้นเขาจึงใช้ข้ออ้างอื่นที่ผู้ข้ามมิติชอบใช้กัน

 

ยังไงก็ตาม ไม่มีทางที่จะตรวจสอบความถูกต้องของคำพูดของเขาได้

 

ตามที่คาดไว้ หยิน หวู่โหย่ว ไม่คาดหวังการตอบสนองของ โจวชู

 

“แล้วกวีบท 'ถ้าเวลาได้หยุดลงในตอนที่เราพบกันครั้งแรก' ล่ะ?” หยิน หวู่โหย่ว ขมวดคิ้ว

 

“ชายชราเคราขาวก็พูดเช่นนี้เช่นกัน ข้ากลัวว่าจะไม่มีใครเชื่อข้าถ้าข้าพูดออกไป ข้าจึงบอกว่าข้าได้ยินมาจากผู้เล่าเรื่องของร้านอาหาร มันเป็นความผิดของข้าเอง” โจว ชู กล่าวด้วยสีหน้าจริงใจ เมื่อพูดคุยกับผู้หญิงบางคนต้องไม่สนเหตุผล

 

หยิน หวู่โหย่ว จ้องตรงไปที่ โจวชู โดยไม่กระพริบตา ราวกับเพื่อดูว่าเขาโกหกหรือไม่

 

โจวชู กางมือออกด้วยท่าทางที่ซื่อสัตย์อาจารย์ของข้าเป็นชายชราเคราขาว ข้าไม่ได้โกหก…

หลังจากนั้นไม่นาน ในที่สุด หยิน หวู่โหย่ว ก็พูดขึ้น “เอาล่ะ ข้าจะเชื่อเจ้าในตอนนี้ เนื่องจากเจ้าจำคำสั่งแม่ทัพที่ยาวขนาดนั้นได้ จึงไม่มีเหตุผลใดที่เจ้าจะจำบทกวีสั้นๆ นั้นไม่ได้ เขียนบทกวีที่เหลือสำหรับ 'ถ้าเวลาได้หยุดลงในตอนที่เราพบกันครั้งแรก'”

 

โจว ชู: “…”

 

หยิน หวู่โหย่ว มองขึ้นไปบนท้องฟ้าและพูดต่อว่า “ตอนนี้เก้าโมงเช้าแล้ว ถ้าเขียนไม่ได้ภายในบ่ายสาม ก็กลับไปเป็นช่างตีเหล็กฝึกหัดได้เลย”

 

จากนั้นเธอก็พา ไห่ถัง ออกไปโดยที่ยกศีรษะของเธอขึ้นสูง

 

“ท่านเสนาบดี ข้าเป็นแค่ช่างตีเหล็ก ท่านกำลังทำให้ข้าลำบาก” โจวชูร้องออกมา

 

“ข้าเป็นเสนาบดี ในแผนกหลอมอาวุธคำพูดข้าคือคำตัดสิน” เสียงของ หยิน หวู่โหย่ว ดังมาจากระยะไกล..

 

ฝากติดตามเพจ "นักแปลลูกอ่อน" ด้วยนะครับ ผิดพลาดประการใดเม้นบอกกันได้นะครับ จะพัฒนาให้ดียิ่งขึ้น