ตอนที่ 19-2 ภูเขาเฟลมบอน
ทาร์ทารัสแบ่งการปกครองออกเป็นแปดสิบเอ็ดเขตแดน
แม้ว่าเขตเหล่านั้นจะเรียกเป็นดินแดน แต่ในความเป็นจริงดินแดนเหล่านั้นเป็นตัวแทนแปดสิบเอ็ดเกาะใหญ่ ในอดีตเมื่อจอมเทพมรณะสร้างยมโลก เขาทิ้งพื้นที่ลึกลงไปในทะเลที่ไม่ธรรมดานี้ไว้นั่นคือทาร์ทารัส แปดสิบเอ็ดเกาะเหล่านี้เทียบกันในเรื่องขนาดนับว่าใกล้เคียงกันมาก ถ้าใครมองดูแผนที่เกาะเหล่านี้จะเห็นได้ว่าตัวเกาะเรียงตัวเป็นรูปวงกลม
“ทาร์ทารัสสถานที่รวมตัวกันของยอดฝีมือแห่งยมโลก!” ลินลี่ย์ยืนนิ่งในกลางอากาศจ้องมองเกาะในระยะไกล
ทาร์ทารัสเป็นเหมือนแม่ทัพนรกของแดนนรก ยอดฝีมือที่รักการต่อสู้หลายคนไปรวมตัวกันที่นั่น พวกเขาหยิ่งและไม่เอื้อเฟื้อ และพวกเขาชอบการต่อสู้ หลังจากผ่านมานานนับปีไม่ถ้วนทาร์ทารัสแปดสิบเอ็ดเขตแดนจึงถือกำเนิดลอร์ดแปดสิบเอ็ดคน! ลอร์ดแห่งทาร์ทารัสจึงเป็นยอดฝีมือแน่นอน!
เมื่อกลายเป็นลอร์ดทาร์ทารัส เขาจะต้องเผชิญหน้ากับการท้าทายของยอดฝีมืออื่น เมื่อพ่ายแพ้ ยอดฝีมือใหม่ที่แข็งแกร่งกว่าจะรับตำแหน่งไปแทน!
“ควั่บ!”
แสงสีฟ้าพุ่งผ่านท้องฟ้ามาลงยังเกาะที่อยู่ใกล้ที่สุดอย่างรวดเร็ว แม้ว่าจะใช้คำอธิบายว่าเป็นเกาะ แต่นั่นเป็นการเทียบกับทวีปใหญ่ของยมโลกถ้าเอาทวีปยูลานมาเทียบ ทั้งทวีปยูลานคงเป็นได้แค่จุดเดียว! ทุกๆเกาะของแปดสิบเอ็ดเกาะมีเส้นรอบเกาะเป็นล้านกิโลเมตร
ทันทีที่พวกเขาลงมายืนที่พื้น ลินลี่ย์กับบีบีจ้องมองรอบตัว
นี่คือแผ่นดินรกร้างน่าเบื่อที่แทบไม่มีผู้คน
“หลังจากบินมาเป็นเวลานานมาก ข้ายังไม่รู้เลยว่านี่คือเกาะใดจากแปดสิบเอ็ดเกาะ!” ลินลี่ย์ขมวดคิ้วเล็กน้อย ทะเลบาดาลกว้างใหญ่ไพศาลมาก ลินลี่ย์อาศัยจุดอ้างอิงที่ไม่เหมือนใครร่างเส้นทางการเดินทาง แต่ความกว้างใหญ่ของทะเลบาดาลก็หมายความว่าแม้ทิศทางเบี่ยงเบนเล็กน้อยจะส่งผลให้ไปลงที่เกาะซึ่งต่างกัน
ทางเลือกของพวกเขาเป็นแค่การค้นให้พบว่าในแปดสิบเอ็ดเกาะที่พวกเขากำลังเดินอยู่นี้เป็นเกาะใด
วิธีนั้น ลินลี่ย์จะกำหนดได้ถึงตำแหน่งเกาะอื่นและไปค้นหาประตูมิตินั้น
“พี่ใหญ่! นั่นง่ายมากหาคนถามดู อย่างไรก็ตามที่นี่มีคนน้อยมากแตกต่างจากแผ่นดินใหญ่ยมโลก” บีบีพูดพลางขมวดคิ้ว ลินลี่ย์หัวเราะ “ทุกคนที่กล้ามาทาร์ทารัสเป็นยอดฝีมือ ต่อให้มีคนปรากฏสิบล้านหรือร้อยล้านเนื่องจากว่าเกาะมีความกว้างใหญ่ นั่นก็ยังจะมีคนน้อยอยู่ดี ข้าคาดว่าทุกคนคงรวมตัวอยู่ที่ศูนย์กลาง โอว.. มีคนกำลังมาทางนี้!”
ลินลี่ย์ตาเป็นประกาย
จากระยะไกลบุรุษผมทองกำลังบินมาด้วยความเร็วสูง
“ไปถามกัน!” ลินลี่ย์กับบีบีพุ่งไปข้างหน้าราวกับสายฟ้าไล่ตาม
บุรุษผมทองหันกลับมามองด้วยความตกใจ “เร็วอะไรอย่างนี้! ไม่ง่ายจะรับมือเลย!” การเข่นฆ่าในทาร์ทารัสเกิดขึ้นได้ทุกขณะ บุรุษผมทองนี้ไม่กล้าหนีเพราะกลัวอีกฝ่ายจะโกรธเขาหยุดชะงักทันทีรอให้ลินลี่ย์และบีบีมาถึงและหยุดอยู่ข้างหน้าเขา จากนั้นฝืนยิ้ม “พวกท่านทั้งสองต้องการอะไร?”
อย่างไรก็ตามเขามองดูลินลี่ย์ที่อยู่ในร่างมังกรแปลงด้วยความประหลาดใจเป็นพิเศษ
“ไม่ต้องกังวลไป” บีบีบอกพูดอย่างสุภาพ “เราไม่ได้มาสร้างความลำบากให้ท่าน แค่อยากจะถามคำถาม เกาะนี้คือเกาะใดในแปดสิบเอ็ดเกาะ?”
บุรุษผมทองรอบถอนหายใจโล่งอกจากนั้นตอบ “นี่คือเกาะโลตัสคลิฟแห่งทาร์ทารัส”
“เกาะโลตัสคลิฟ? ดูเหมือนเราจะเร่งรีบมาถึงที่นี่ เราคลาดเคลื่อนเป้าหมายไปเล็กน้อยจริงๆ เดิมทีเราตั้งใจจะไปที่เกาะวิลโลชู” แผนที่ของเกาะแปดสิบเอ็ดเกาะของดินแดนทาร์ทารัสปรากฏขึ้นในใจของลินลี่ย์ และเขารู้ได้ทันทีว่าเขาอยู่ในตำแหน่งใดและเขาควรจะมุ่งหน้าไปทางใด
“ขอบคุณ” ลินลี่ย์พูดกับบุรุษผมทอง จากนั้นกล่าว “บีบี! ไปกันเถอะ”
ลินลี่ย์กับบีบีบินขึ้นไปในอากาศต่อทันทีโดยไม่พักเดินทางไปทางทิศตะวันออกด้วยความเร็วสูง
“เฮ้อ” บุรุษผมทองมองดูลินลี่ย์และบีบีบินจากไปในที่สุดก็หายใจโล่งออก รัศมีที่เปล่งออกมาจากร่างแปลงมังกรของลินลี่ย์สร้างความกระวนกระวายให้เขา
เกาะใจกลางของทาร์ทารัส...เกาะเฟลมบอน (กระดูกเพลิง)
พื้นที่ซึ่งมีชื่อเสียงที่สุดของเกาะเฟลมบอนก็คือภูเขาเฟลมบอน ภูเขาเฟลมบอนไม่มียอดฝีมือชั้นสูงอาศัยอยู่ที่นี่แต่อย่างใดแต่เป็นสถานที่ซึ่งมีประตูมิตินำเข้าสู่สงครามมหาพิภพ แต่ละครั้งที่สงครามมหาพิภพเริ่มขึ้นคนจำนวนมากจะผ่านจากตรงนี้เข้าสู่สมรภูมิมหาพิภพ
เกาะเฟลมบอน แผ่นดินของเกาะนี้กว้างใหญ่มีอาคารศิลาเก่าแก่ขนาดใหญ่กระจัดกระจายอยู่ทั่วพื้นที่
“พี่รอง, วันนี้คนหัวโล้นที่เวทีอาบเลือดทรงพลังมากมายจริงๆอย่างน้อยเขาก็สามารถหลอมรวมเคล็ดสายฟ้าได้สามเคล็ด” บุรุษหนุ่มชุดดำสองคนกำลังบินอยู่ในกลางอากาศขณะคุยกันในหมู่พวกเขาถึงการต่อสู้ที่พวกเขาได้ดูมาในเวที‘อาบเลือด’
“เขาแข็งแกร่งอย่างแน่นอน เขาเอาชนะมาหกสิบศึกได้แล้ว รวมทั้งวันนี้ด้วยข้าสงสัยว่าเขาจะสามารถเอาชนะได้ร้อยศึก” บุรุษชุดดำอีกคนหนึ่งค่อนข้างผอมพูดพลางถอนหายใจ
“แล้วจะเป็นยังไงถ้าชนะได้ร้อยศึก? เจ้าคิดหรือว่าเขาจะหาญกล้าพอท้าทายลอร์ดเฟลมบอนได้?” บุรุษหนุ่มชุดดำที่อ้วนกว่าแค่นเสียง “เราทั้งสองคนอยู่ที่นี่ในเขตเฟลมบอนมาร้อยล้านปีแล้วและเห็นผู้ชนะร้อยศึกมามากไม่ใช่หรือ? แต่มีเพียงสามคนที่กล้าท้าทายลอร์ดเฟลมบอนและในสามครั้งนี้เจ้าก็เห็นพลังของลอร์ดเฟลมบอนเช่นกัน คนที่ท้าทายเขาล้วนมีพลังระดับภูตเจ็ดดาวหรืออาจสูงกว่าทั้งนั้น พวกเขาแข็งแกร่งมากกว่าคนหัวโล้นนั่น,แต่...พวกเขาตายในการปะทะเพียงครั้งเดียว! พวกเขาไม่มีโอกาสสู้ตอบโต้ด้วยซ้ำ”
“อย่างไรก็ตาม,ไม่มีใครจะมีโอกาสท้าทายลอร์ดเฟลมบอนในตอนนี้ได้ ต่อให้พวกเขาต้องการก็ตาม ข้าได้ยินมาว่าลอร์ดเฟลมบอนเข้าสู่สมรภูมิมหาพิภพไปแล้ว”
“ใช่ ใช่แล้ว สมรภูมิมหาพิภพ! นั่นเป็นสถานที่แม้แต่ภูตเจ็ดดาวก็ยังพบจุดจบถูกฆ่าตาย อย่างไรก็ตามถ้าพวกเขารอดชีวิตกลับมาได้พร้อมกับความสำเร็จอย่างนั้นคงเป็นเรื่องเหลือเชื่อ ข้าได้ยินมาว่าเขาสามารถได้รับพลังมหาเทพได้ หรืออาจได้เพิ่มระดับพลังแม้แต่จะได้สมบัติมหาเทพ!” บุรุษชุดดำทั้งสองคนคุยกันเองอย่างรู้สึกค่อนข้างอิจฉา
ยิ่งอันตรายมาก ก็ยิ่งมีรางวัลมาก
อย่างไรก็ตาม...
ผู้คนส่วนใหญ่จะพากันหวาดกลัวเมื่อพูดถึงสมรภูมิมหาพิภพและไม่กล้าเข้าไป
“เอ๊ะ?” สองพี่น้องชุดดำหันไปมองในที่ไกลทันที
มีร่างเลือนรางสองร่างบินข้ามท้องฟ้าอย่างรวดเร็วมุ่งไปข้างหน้า พวกเขาไวมากจนสองพี่น้องชุดดำตื่นตัวมากขึ้น พวกเขาถึงกับชะงักและมองเห็นว่าเป็นบุรุษหนุ่มชุดยาวสีฟ้าและเด็กหนุ่มที่สวมหมวกฟาง บุรุษหนุ่มพูดพร้อมกับยิ้ม “ขออภัย ข้ามีเรื่องอยากถามท่านรู้ไหมว่าภูเขาเฟลมบอนอยู่ที่ไหน?”
ลินลี่ย์รู้ว่าเกาะเฟลมบอนมีพูดเขาเฟลมบอน แต่เขาไม่เคยไปที่นั่นมาก่อน
“ภูเขาเฟลมบอน?”
สองพี่น้องชุดดำรู้สึกใจสั่นสะท้าน และพวกเขาฝืนยิ้มทันที
“ภูเขาเฟลมบอน แค่มุ่งหน้าไปทางทิศนั้นอีกสองสามแสนกิโลเมตรท่านจะเห็นภูเขาที่มีเปลวไฟจากระยะไกล นั่นคือภูเขาเฟลมบอน” บุรุษหนุ่มชุดดำที่อ้วนกว่าพูดพลางหัวเราะ
“ขอบคุณพวกท่านทั้งสอง”
ลินลี่ย์หัวเราะเบาๆและจากนั้นเขากับบีบีบินไปตามตำแหน่งที่บุรุษหนุ่มชุดดำชี้บอกทางด้วยความเร็วสูง
“เฮ้อ” พี่น้องชุดดำมองหน้ากันเองดวงตาของพวกเขายังแฝงไปด้วยแววตื่นตกใจ
“มุ่งหน้าไปเขาเฟลมบอนในเวลาอย่างนี้น่ะหรือ? ดูเหมือนพวกเขาจะมุ่งหน้าไปทำสงครามมหาพิภพแน่ อย่างไรก็ตามคงไม่ใช่เรื่องง่ายที่พวกเขาจะเข้าไปได้” บุรุษหนุ่มชุดดำที่อ้วนกว่าตาเป็นประกาย “น้องรอง! บอกข้าทีในสองคนนี้คนใดมีฝีมือระดับเดียวกับลอร์ดทาร์ทารัสบ้าง?”
ลินลี่ย์และบีบีบินตรงไปยังทิศทางที่กำหนดไว้ชั่วระยะเวลาหนึ่ง ในไม่ช้าพวกเขาก็เห็นในระยะไกลภูเขาขนาดมหึมาที่มีเปลวเพลิงดำหมองครอบคุลม ภูเขานี้สูงหลายหมื่นเมตร แม้ว่าจะไม่สูงเท่ากับภูเขาสิ้นหวังก็ตามแต่ก็นับว่าสูงมากสำหรับเกาะๆ หนึ่ง
“ภูเขาเฟลมบอน!” ลินลี่ย์หรี่ตาแคบ
“เรารีบเร่งเดินทางมาตลอดจนถึงที่นี่ อย่างน้อยในที่สุดเราก็มาถึงภูเขาเฟลมบอน” บีบียิ้มออกเช่นกัน
ลินลี่ย์เปลี่ยนร่างเป็นมนุษย์ทันที สำหรับตอนนี้ไม่มีความจำเป็นต้องรีบร้อน หลังจากมองดูภูเขาเฟลมบอนในช่วงเวลาสั้นๆลินลี่ย์กับบีบีบินตรงไปยังเชิงเขาเฟลมบอนทันที! ภูเขาเฟลมบอนมีสีดำสนิทและไม่มีร่องรอยพืชพันธุ์ชนิดใดให้เห็น ดูเหมือนว่าจะเกิดจากหินสีดำทั้งหมด
พื้นผิวภูเขาคลุมได้เปลวเพลิงสีแดงดำม้วนตัวเป็นเกลียว
เปลวเพลิงสีแดงดำนี้ไม่เคยมอดลงแม้เวลาจะผ่านมานานนับปีไม่ถ้วน แม้แต่ฐานของภูเขาลินลี่ย์รู้สึกได้ถึงรัศมีพลังแปลกประหลาดแผ่ออกมาจากเปลวเพลิงดำแดงนั้น
ลินลี่ย์เงยหน้าจ้องมองยอดของภูเขาเฟลมบอน
ยอดของภูเขาเฟลมบอนซึ่งปกคลุมไปด้วยเปลวเพลิงมีปราสาทสีดำขนาดใหญ่โตตั้งตระหง่าน ปราสาทดำนี้ถูกล้อมรอบด้วยเปลวเพลิงดำแดง
“ควั่บ!” “ควั่บ!”
ลินลี่ย์และบีบีบินขึ้นไปในท้องฟ้า ภายในช่วงเวลาสั้นๆ พวกเขาก็มาถึงที่ประตูปราสาทดำ ปราสาทมีสีดำสนิทแต่ที่ประตูใหญ่มีสีแดงดุจโลหิต ขณะที่ลินลี่ย์มองไปที่ประตูเขารู้สึกได้ถึงรังสีฆ่าฟันท่วมทับมาถึงเขา
มีคนมากกว่าสิบคนยืนรักษาการณ์อยู่ที่ทางเข้าปราสาท ทุกคนสวมชุดเกราะดำ
“ผู้มาถึงชะงักเท้า!” หนึ่งในทหารป้องกันตะคอก
“เราจะเข้าสมรภูมิมหาพิภพ” ลินลี่ย์พูดตามตรง
“รีบหลบไป อย่าขวางทาง” บีบีตวาดอย่างเย็นชา
ทหารสิบกว่าคนมองหน้ากันเองค่อนข้างตะลึง สีหน้าของทหารคนแรกที่ตวาดใส่ดูเป็นมิตรมากขึ้นทันที เขาหัวเราะทันที “งั้นใต้เท้าก็คงจะเข้าสมรภูมิมหาพิภพ ขอถามใต้เท้าทั้งสองเป็นลอร์ดทาร์ทารัสหรือเปล่า?”
“ลอร์ดทาร์ทารัส?” ลินลี่ย์บีบีตะลึง
เมื่อเห็นสีหน้าของพวกเขา พวกทหารขมวดคิ้วเล็กน้อยแต่จากนั้นเขาถามอีกทันที “อย่างนั้น..ใต้เท้าทั้งสองคน มีใครเป็นเจ้าแคว้นยมโลกบ้าง?”
ลินลี่ย์และบีบีผิดหวังทั้งคู่
“เฮ้, เราจะเข้าไปในสมรภูมิมหาพิภพ! ทำไมต้องพูดถึงลอร์ดทาร์ทารัสหรือเจ้าแคว้นยมโลกด้วยเล่า?” บีบีตะคอกอย่างเหลืออด “รีบพาเราไปเข้าประตูมิติและให้เราไปสมรภูมิมหาพิภพได้แล้ว เรากำลังรีบ ไม่อยากเสียเวลากับพวกเจ้า!”
ทหารสิบกว่าคนที่ยิ้มอยู่ก่อนหน้านั้นมีสีหน้าปั้นปึ่งเย็นชาทันที
“ไสหัวไป!” หนึ่งในทหารตวาดอย่างเย็นชา “อย่ามาก่อเรื่องที่นี่! ถ้าเจ้ายังก่อเรื่องต่อไป อย่าตำหนิเราไร้เมตตา!”
ลินลี่ย์และบีบีเมื่อได้ยินเช่นนี้ก็ตะลึงทั้งคู่ บีบีอดโมโหไม่ได้ “พวกเจ้าว่ายังไงนะ?! ถ้าเจ้าให้เราเข้าไปทันที ข้าจะไม่ถือสาสิ่งที่พวกเจ้าเพิ่งพูดไปไม่อย่างนั้น...”
“ข้าบอกให้เจ้าไสหัวไป!” ทหารตวาดเย็นชา หอกสีดำปรากฏขึ้นมาในมือของเขาทันที เขาแทงหอกใส่บีบีอย่างปกติธรรมดา หอกยาวเมื่อแทงออกไปก็พุ่งออกเหมือนมังกรดำทำให้เกิดระลอกคลื่นมิติ แต่บีบีแค่เหยียดมือออกก็คว้าปลายหอกไว้ได้อย่างง่ายดาย
พวกทหารตะลึง เขาโกรธต้องการจะกระชากหอกกลับ แต่ไม่สามารถทำได้
พวกทหารอื่นก็ตะลึงเช่นกัน
“บีบี! อย่ากระทำเกินเลยไป ที่สำคัญพวกเขาเป็นทหารของมหาเทพ” ลินลี่ย์เตือนทางใจ
บีบีจ้องมองทหารผู้นี้อย่างไม่พอใจ “บอกมา! ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นแก่มหาเทพข้าคงฆ่าเจ้าไปนานแล้ว บอกมา! ทำไมเจ้าไม่ยอมให้เราเข้าไป?”
ในที่สุดทหารก็ตระหนักได้ว่าคนที่อยู่ข้างหน้าพวกเขาทรงพลังเพียงไหน แม้ว่าเขาจะเป็นทหารของมหาเทพ ถ้าเขายั่วโมโหบุคคลผู้นี้จริงและถูกเขาฆ่า นั่นจะเป็นความตายที่น่ากลัว เขารีบกล่าว “ใต้เท้า! ไม่ใช่ว่าเราไม่ยอมให้ท่านเข้าไป แต่ความจริงก็คือพวกท่านเข้าไปไม่ได้! นี่เป็นกฎที่มหาเทพตั้งเอาไว้ กฎนี้ตั้งไว้นานนับปีไม่ถ้วนแล้ว”
“กฎอะไร?” ลินลี่ย์ตวาด
“จะเปิดการทำงานของประตูมิติและเข้าสู่สมรภูมิมหาพิภพได้ คนในกลุ่มจะต้องเป็นลอร์ดทาร์ทารัสหรือไม่ก็เป็นเจ้าแคว้นยมโลก พวกเขาได้รับอนุญาตให้นำคนเข้าไปได้ แต่เทพชั้นสูงธรรมดาไม่มีคุณสมบัติเข้าไปกันเอง” ทหารรีบอธิบาย
ลินลี่ย์ขมวดคิ้ว เขาเข้าใจทันที
ยศที่สูงที่สุดที่จะเข้าร่วมในสงครามมหาพิภพได้ต้องเป็น ‘ผู้บัญชาการ’ ระดับเจ้าแคว้นและลอร์ดทาร์ทารัส มีแต่ผู้บัญชาการที่ได้รับอนุญาตให้นำคนเข้าไป เทพชั้นสูงธรรมดาไม่มีทางเข้าไปได้
“มิน่าเล่ามหาเทพถึงบอกให้ท่านกลายเป็นลอร์ดทาร์ทารัสก่อนเข้าไป” บีบีมองดูลินลี่ย์
ลินลี่ย์คิดถึงสิ่งที่พระยายมราชบอกเขาไว้เช่นกัน
“เจ้ากำลังบอกว่าข้าต้องไปหาลอร์ดทาร์ทารัสเพื่อให้นำข้าเข้าไปแค่นั้นใช่ไหม?” ลินลี่ย์ถามอีกครั้ง
“ถูกแล้ว ถูกแล้ว” ทหารรีบกล่าว
“ยังมีกฎอื่นอีกไหม?” ลินลี่ย์ถาม
ทหารพูดเสริม “สมรภูมิมหาพิภพเป็นการรบระหว่างสองพิภพใหญ่ มีแต่เพียง ‘ผู้บัญชาการ’ และทหารธรรมดา ดังนั้นเทพชั้นสูงธรรมดาผู้เข้าไปก็เป็นเพียงทหารที่ต้องเชื่อฟังคำบัญชาของผู้บัญชาการ พวกเขาไม่ได้รับอนุญาตให้วิ่งไปสุ่มสี่สุ่มห้าในสมรภูมิมหาพิภพ! ใต้เท้า, เมื่อท่านเข้าไปท่านต้องเชื่อฟังให้ดี มีแต่เพียงผู้บัญชาการถึงได้รับอนุญาตให้นำกองกำลังของพวกเขาเข้าร่วมทำศึกในสมรภูมิมหาพิภพได้”
