ตอนที่ 19-1 ความปรารถนา
สงครามมหาพิภพ แค่ฟังคำอธิบายของพระยายมราชแล้วลินลี่ย์รู้ว่าต้องมีอันตรายมากเพียงไหน อย่างไรก็ตามลินลี่ย์ยังคงเลือกที่จะไป! ที่สำคัญนอกจากพระยายมราชแล้วมหาเทพอื่นไม่สามารถช่วยเขาได้!
“ไม่ว่าเจ้าจะยอมรับหรือไม่ก็ไม่เกี่ยวกับข้า” พระยายมราชจ้องมองลินลี่ย์ “ทุกคนผู้เป็นตัวแทนของยมโลกจะได้รับบำเหน็จรางวัลจากข้าไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม! ข้าแค่ทำตามกฎไม่ใช่เพราะเห็นแก่ประโยชน์ของเจ้า ข้าแค่บอกเรื่องนี้กับเจ้าเท่านั้น”
ลินลี่ย์สูดหายใจลึก
“ท่านมหาเทพ! ข้าจะต้องทำอย่างไรจึงจะได้ร่วมในสงครามมหาพิภพนี้?” ลินลี่ย์เงยหน้าถาม
พระยายมราชพูดอย่างสงบ “แม่ทัพของแดนนรกหรือทาร์ทารัสของยมโลกจะมีประตูมิติที่นำเข้าสู่สมรภูมิมหาพิภพได้โดยตรง สมรภูมิมหาพิภพเชื่อมกับเจ็ดโลกธาตุศักดิ์สิทธิ์และสี่พิภพดินแดนชั้นสูง จงรีบและหาวิธีไปเป็นทาร์ทารัสของยมโลก และโดยการเดินทางผ่านประตูมิติไปเจ้าจะไปถึงสมรภูมิมหาพิภพจนได้!”
ลินลี่ย์ขมวดคิ้ว
ทาร์ทารัส?
หนังสือที่เบรุตให้เขาแนะนำเกี่ยวกับยมโลกไม่ได้พูดถึงเขตทาร์ทารัส ความจริงก็เหมือนกับหนังสือแนะนำแดนนรกที่ไม่มีการพูดถึงแม่ทัพขุมนรก
“ท่านมหาเทพ! ข้าขอถาม ทาร์ทารัสอยู่ที่...” ลินลี่ย์กำลังจะพูด
“อืม”พระยายมราชโบกมือนาง
ในทันทีนั้นหนังสือเล่มบางมีรัศมีสีดำลอยลงมาอยู่ด้านหน้าของลินลี่ย์ พระยายมราชมองหน้าลินลี่ย์และกล่าว “ในเมื่อเจ้ามีความกล้าจะไปสมรภูมิมหาพิภพอย่างนั้นข้าก็สนใจใคร่รู้เช่นกัน..ว่าลินลี่ย์เจ้าจะเอาชีวิตรอดและฆ่าผู้บัญชาการบางส่วนได้หรือว่าจะถูกผู้บัญชาการอื่นฆ่าแล้วไปรับรางวัลแทนกันแน่!”
ลินลี่ย์ไม่โกรธแม้แต่น้อย เขารับหนังสือและคำนับเล็กน้อย “ขอบคุณท่านมหาเทพ”
และจากนั้นลินลี่ย์เริ่มพลิกดูหนังสือทันที หนังสือบางมากมีแค่สิบหน้าเนื่องด้วยความทรงจำของลินลี่ย์ทั้งหมดที่เขาทำคือกวาดตามองไม่กี่ครั้ง สองสามวินาทีต่อมาเนื้อหาทั้งสิบหน้านี้ประทับอยู่ในใจของเขาหมด
“อย่างนั้นทาร์ทารัสนี้ก็อยู่ลึกเข้าไปในเขตทะเลบาดาล?” ลินลี่ย์อดเงยหน้าขึ้นมองพระยามัจจุราชไม่ได้
มันอยู่ไกลมาก!
ถ้าเขาต้องการไปทาร์ทารัส เขาจะต้องออกจากแผ่นดินใหญ่ของยมโลกและเข้าเขตทะเลบาดาลจากนั้นเสี่ยงภัยลึกเข้าไปในทะเลบาดาลก่อนจะไปถึงทาร์ทารัส ถ้าเขาโดยสารอสูรโลหะและรีบเดินทางไปบางทีต้องใช้เวลาสามศตวรรษ นี่ใช้เวลามากเหลือเกิน และแม้ว่าเขาจะรีบไปจนถึงที่นั่นสงครามมหาพิภพก็อาจจะได้บทสรุปแล้ว เขาไม่สามารถยอมรับเรื่องนี้ได้
“ท่านมหาเทพ สงครามมหาพิภพจะดำเนินต่อไปนานเท่าใด” ลินลี่ย์รีบถาม
พระยายมราชพูดอย่างสงบ“สงครามมหาพิภพแต่ละครั้งจะดำเนินไปเป็นเวลาพันปี! ครั้งนี้เป็นการรบระหว่างโลกธาตุแสงศักดิ์สิทธิ์และโลกธาตุมืดศักดิ์สิทธิ์ซึ่งดำเนินมาเกือบร้อยปีแล้ว ยังเหลือเวลาอีกเก้าร้อยปี เจ้ายังมีเวลาเหลืออีกมากถ้าจะไป!”
มากมาย?
มีเวลามากพอที่จะมีส่วนร่วมในสงคราม แต่ลินลี่ย์ไม่ต้องการเสียเวลา ยิ่งเสียเวลามากบิดาของเขาและพี่น้องของเขาอาจจะตายอย่างถาวร นอกจากนี้ยิ่งเขาใช้เวลามากผู้บัญชาการที่อ่อนแอก็จะตายในสงครามมหาพิภพ พอเวลาผ่านไปเมื่อเขาไปถึงเป็นไปได้ว่าผู้บัญชาการที่รอดอยู่อาจเป็นพวกมีพลังมากมายก็ได้
อย่างเช่นเบรุต...ดันนิงตัน...รีสเจม...โมซี่...
ภาพของคนเหล่านั้นปรากฏขึ้นในใจของลินลี่ย์!
“ท่านมหาเทพ! ถ้าอย่างนั้นบีบีกับข้าจะเดินทางทันที” ลินลี่ย์กล่าวแล้วคำนับ
บีบีต้องกล้ำกลืนความไม่พอใจและคำนับก่อนจะออกมาเช่นกัน
“อย่างนั้นก็ไปเถอะ” พระยายมราชพูดอย่างสงบ “แต่ข้าขอแนะนำเจ้าว่าก่อนจะมุ่งหน้าไปทาร์ทารัสเจ้าควรจะกลายเป็นลอร์ดทาร์ทารัสให้ได้เสียก่อน นั่นจะช่วยเจ้าให้เข้าสู่สงครามมหาพิภพได้มากจริงๆ อาร์เธอร์! เจ้านำทางลินลี่ย์ส่งพวกเขาออกไปจากภูเขาสิ้นหวัง!”
“รับบัญชาท่านมหาเทพ!” อาร์เธอร์คำนับ
“ก่อนอื่นต้องเป็นลอร์ดทาร์ทารัสและจากนั้นค่อยเข้าสู่สงครามมหาพิภพ?” ลินลี่ย์ค่อนข้างงง
แต่ลินลี่ย์ไม่ถามคำถามอีกต่อไป ลินลี่ย์และบีบีมองบิลลี่ย์ด้วยความรู้สึกปรารถนาดี และจากนั้นก้าวเดินออกมาจากตำหนักมหาเทพติดตามอาร์เธอร์และบินจากไป
“นายหญิง!ลินลี่ย์นั้นดูเหมือนจะมั่นใจมาก เหมือนกับว่าเขาแทบไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับสงครามมหาพิภพ” ตอนนี้อสรพิษเงินเจนนาเวย์ยิ้มและดีใจมาก เจนนาเวย์รู้ดีถึงความโหดร้ายของสงครามมหาพิภพและการต่อสู้ระหว่างผู้บัญชาการ นอกจากนี้นี่คือสงคราม! ไม่ใช่การประลองตัวต่อตัว!
บางครั้งผู้บัญชาการหลายคนของฝ่ายหนึ่งอาจร่วมมือกับกองกำลังโจมตีอีกฝ่ายหนึ่ง!
“ขอบคุณ,ท่านมหาเทพ” อสรพิษเงินเจนนาเวย์หัวเราะขณะคำนับ นางเชื่อว่ามหาเทพทำเช่นนี้เพื่อให้ลินลี่ย์เอาชีวิตไปทิ้งซึ่งเป็นการช่วยให้เจนนาเวย์แก้แค้นอีกทางหนึ่ง
“ขอบคุณท่านมหาเทพ” งูทองยักษ์และลูกๆ ทั้งเก้าคำนับขอบคุณด้วยเช่นกัน
พระยายมราชมองพวกเขาอย่างสงบ “พอได้แล้ว เจ้าทุกคนไปได้แล้ว บิลลี่ย์!”
บิลลี่ย์ตาเป็นประกาย และเขารีบเดินเข้ามาในกลางตำหนักพระยายมราชก็รับเขาเป็นทูตมหาเทพในที่สุด
ที่เชิงเขาสิ้นหวัง
ลินลี่ย์กับบีบีแยกทางกับอาร์เธอร์
“ลินลี่ย์! ก่อนจะจากกันนั้นข้าต้องพูดบางอย่างกับเจ้า” อาร์เธอร์พูดสีหน้าจริงจัง “บางทีเจ้าไม่รู้เรื่องนี้ แต่มหาเทพทุกคนมีข้อตกลงอย่างหนึ่ง พวกเขาทุกคนจะให้สมบัติมหาเทพกับทูตของพวกเขาและลูกของพวกเขาคนละหนึ่งชิ้น! เกี่ยวกับทูตมหาเทพพวกเขาจะได้รับสมบัติมหาเทพชิ้นเดียว”
“ชิ้นเดียวหรือ?” บีบีขมวดคิ้ว
ลินลี่ย์ตะลึง “แค่หนึ่งหรือ?”
แต่ใช่แล้ว เป็นเรื่องจริงแน่นอน!
ตัวอย่างเช่นกัซลีสันประมุขเผ่ามังกรฟ้ามีแต่เพียงสมบัติมหาเทพปกป้องวิญญาณ ประธานผู้อาวุโสไกอามีแต่สมบัติมหาเทพประเภทเกราะซึ่งผสานเข้ากับเกล็ดของนางได้เมื่อมหาเทพมังกรฟ้าใส่ใจลูกของเขาทำไมเขาถึงให้สมบัติมหาเทพแก่ลูกคนละชิ้น? ในที่สุดลินลี่ย์ก็เริ่มเข้าใจ
“มหาเทพไม่ต้องการให้เกิดการเสียสมดุลในหมู่เทพชั้นสูง” อาร์เธอร์อธิบาย“ถ้าสมมติว่าเทพชั้นสูงคนหนึ่งไม่เพียงแต่มีสมบัติมหาเทพชนิดเกราะที่หลอมรวมเข้าไปในร่างของเขาได้ แต่ยังมีสมบัติมหาเทพปกป้องวิญญาณและสมบัติมหาเทพชนิดโจมตี อย่างนั้นบอกข้าที.. แม้ว่าเทพชั้นสูงผู้นี้จะอ่อนแอในเรื่องความเข้าใจกฎธาตุเขาจะน่ากลัวไม่ใช่หรือ”
ลินลี่ย์ตะลึง
ถ้าพลังป้องกันการโจมตีวัตถุ, พลังป้องกันทางวิญญาณและพลังโจมตีล้วนแต่ทรงพลังโดยสมบัติมหาเทพ คนแบบนี้คงเป็นตัวประหลาดแน่นอน
“นั่น..ก็ไร้เทียมทานแล้ว”บีบีพึมพำ
“สุดยอดฝีมือผู้ได้รับสมบัติมหาเทพล้วนต้องการได้ชิ้นที่สองเป็นธรรมดา แต่มหาเทพให้พวกเขาเพียงคนละชิ้นเท่านั้น แต่ถ้าพวกเขาต้องการจะฆ่าทูตมหาเทพและยึดเอาสมบัติมหาเทพ..ต่อให้เจ้าฆ่าทูตของมหาเทพได้และมหาเทพจะไม่ลดตัวลงมาฆ่าเจ้าเพื่อแก้แค้น แต่มหาเทพยังจะเอาสมบัติของเขากลับไปอยู่ดี!” อาร์เธอร์กล่าว
“อะไรนะ?รับกลับไป?” บีบีถลึงตามอง
ลินลี่ย์รู้สึกประหลาดใจเช่นกัน
แต่ก็สมเหตุผลดีแล้ว
สมบัติมหาเทพแต่ละชิ้นใช้เวลาและความพยายามของมหาเทพไปมากจากนั้นจึงมอบให้กับทูต ไม่แก้แค้นการตายของทูตเป็นเรื่องหนึ่ง แต่พวกเขาจะไม่เอาสมบัติของพวกเขากลับไปได้อย่างไร?
“ดังนั้น, ถ้าเจ้าต้องการรับสมบัติมหาเทพโดยไม่ถูกมหาเทพขัดขวางมีเพียงวิธีเดียวคือเข้าร่วมในสงครามมหาพิภพและประสบความสำเร็จในการสู้รบ! ถ้าเจ้าฆ่าผู้บัญชาการได้สิบคนเจ้าจะสามารถขอรับสมบัติมหาเทพได้ตามที่เจ้าต้องการ ถ้าเจ้าฆ่าได้ยี่สิบคนเจ้าก็ได้รับสมบัติมหาเทพสองชิ้น!” อาร์เธอร์กล่าว
“อาร์เธอร์,ท่านกำลังบอกว่า....” ลินลี่ย์ขมวดคิ้ว
อาร์เธอร์พูดจริงจัง “คนเรายิ่งทรงพลังมาก ก็ยิ่งแสวงหาความสมบูรณ์! สงครามมหาพิภพเกิดขึ้นเพียงในรอบล้านล้านปี! สุดยอดฝีมือบางคนเนื่องจากความกล้าหาญในการต่อสู้ของพวกเขาก็เพียงเพื่อให้ได้รับสมบัติมหาเทพชิ้นที่สองจากนั้นก็ต้องการได้ชิ้นที่สามยอดฝีมือเหล่านี้ทรงพลังมาก! ดังนั้นเจ้าต้องระมัดระวังให้ดี เจ้าไม่อาจประมาทแม้แต่น้อย อาจมีพารากอนปนอยู่ในหมู่พวกเขา! ที่สำคัญแม้ว่าพวกเขาจะเชี่ยวชาญกฎได้สมบูรณ์แบบ แต่พวกเขาอาจไม่มีความสมบูรณ์ในการจัดการสมบัติมหาเทพ!”
ลินลี่ย์รู้สึกเปรี้ยวในปาก
นี่เป็นที่เข้าใจได้อย่างสมบูรณ์ ถ้าเขากลายเป็นเทพพารากอน เขาก็คงปรารถนาได้ใช้งานสมบัติมหาเทพสามสิ่งพร้อมกัน! ถ้าเขาไปร่วมสงครามมหาพิภพและเผชิญเจอกับบุคคลที่มีพลังแบบนี้เขาคงไม่สามารถสู้ตอบโต้ได้แม้แต่น้อย
“คนเหล่านี้โลภมากเกินไป” บีบีรู้สึกแตกตื่นเช่นกัน
“ไม่ใช่ความโลภ มันเป็นความปรารถนาต้องการ!” อาร์เธอร์หัวเราะอย่างใจเย็น“ต้องมีความปรารถนา นักสู้ถึงมีแรงจูงใจขับเคลื่อนไปให้ถึงเป้าหมายนั้น! สำหรับคนที่ถึงระดับสุดยอด..คนไหนเล่าที่ไม่มีเป้าหมายมั่นคงในใจ?ใครเล่าที่ไม่มีความปรารถนา? ทุกคนที่เที่ยวผจญภัยในสงครามมหาพิภพเป็นสุดยอดฝีมือ เป็นราชันย์ของสนามรบที่แท้จริง! แม้ว่าข้าจะเป็นทูตมหาเทพ ข้าก็ยังไม่ได้เข้าร่วมในสงครามมหาพิภพสักครั้ง สถานที่นั้น..คือลานประหาร! สถานที่ยอดฝีมือล้มตาย! แต่ยังคงเป็นที่ให้ยอดฝีมือถือกำเนิด
ลินลี่ย์ส่ายหน้าและหัวเราะ
“ฮ่าฮ่า..อาร์เธอร์, ขอบคุณที่เล่าเรื่องนี้ให้ข้าฟัง ข้าเตรียมตัวเตรียมใจไว้แล้ว” ลินลี่ย์หัวเราะ
“ไม่ต้องห่วง” บีบีกล่าว “ถ้าใครบางคนต้องการจะฆ่าพี่ข้าเราต้องดูก่อนว่าเขามีคุณสมบัติพอทำเช่นนั้นหรือไม่! เมื่อพี่ใหญ่กับข้าใช้พลังเทพธรรมชาติพร้อมกัน..ฮึ่ม!”
อาร์เธอร์ชำเลืองมองลินลี่ย์และบีบี
“จำไว้อีกเรื่องหนึ่ง! ไม่ใช่แค่เจ้าสองคนเท่านั้นที่มีทักษะเทพธรรมชาติ ในพิภพกว้างใหญ่ไพศาลยังมีอสูรเทพที่ไม่เหมือนใครซึ่งมีทักษะเทพธรรมชาติที่น่ากลัว คนอื่นที่ถึงระดับฝีมือสุดยอดโดยไม่พึ่งพาทักษะเทพธรรมชาติและอาศัยพลังของพวกเขาเองก็มี” อาร์เธอร์หัวเราะเบาๆ “เอาล่ะ, ข้าจะไม่พูดต่อไปอีกแล้ว ข้าขอให้พวกเจ้าทั้งสองคนโชคดี”
“ขอบคุณ”
ลินลี่ย์และบีบีอำลาอาร์เธอร์ทันที จากนั้นกลายเป็นแสงรังสีสองสายบินหายลับไปในขอบฟ้า
จากภูเขาสิ้นหวังไปทาร์ทารัส ระยะทางไกลมากจริงๆ หลังจากบินมาได้ระยะหนึ่งลินลี่ย์พูดเป็นเชิงขอโทษ “บีบี,ถ้าเราโดยสารอสูรโลหะไปยังทาร์ทารัส เราอาจต้องใช้เวลาสองสามร้อยปี ข้าไม่มีเวลาจะเสีย ดังนั้น..ข้าตัดสินใจบินด้วยความเร็วเต็มที่ด้วยพลังตนเอง ข้าคงต้องขอให้เจ้าบินไปพร้อมกับข้า”
“ฮ่าฮ่า ข้าชอบบินอยู่แล้ว” บีบีเข้าใจว่าลินลี่ย์กำลังคิดอะไร
มันค่อนข้างเหนื่อยและสิ้นเปลืองพลังจิตกับการบินด้วยความเร็วสูงเองตลอดเวลา โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับการเดินทางระยะไกล น้อยคนนักจะอาศัยกำลังร่างกายตนเองบิน เป็นเรื่องจริงที่บินด้วยตนเองจะไปได้เร็วกว่าการเดินทางด้วยอสูรโลหะและเป็นความจริงที่มันน่าเบื่อหน่ายเกินไป แต่สิ่งที่ลินลี่ย์ต้องการในตอนนี้ก็คือเวลา นี่เป็นเพียงตัวเลือกเดียว
“แครก...”ลินลี่ย์แปลงร่างมังกรทันที
และจากนั้นใช้งานกฎธรรมชาติธาตุลม ลินลี่ย์บินไปทางท้องฟ้าทิศเหนือเหมือนแสงสีฟ้า เขาบินด้วยความเร็วเต็มที่ก็จะแซงหน้าบีบี แต่ลินลี่ย์ยังคงใช้พลังเทพธาตุลมของเขาช่วยบีบีเล็กน้อย
“พี่ใหญ่! ท่านบอกปู่ข้าหรือยัง?” บีบีถามขณะบิน
“ร่างแยกธาตุไฟของข้าเดินทางไปที่ไพรทมิฬเพื่อขออนุญาตปู่ของเจ้าแล้ว เราจะทราบผลในอีกไม่ช้าข้าไม่รู้ว่าปู่ของเจ้าจะว่ายังไง” ลินลี่ย์ไม่มั่นใจเกี่ยวกับการเดินทางครั้งนี้ โชคดีที่ร่างแยกธาตุไฟของเขายังคงรั้งอยู่ในทวีปยูลาน ดังนั้นเขาจึงไปถามเบรุตได้เกี่ยวกับเรื่องนี้
ครู่ต่อมา...
“ปู่ของเจ้าให้คำตอบเรามาแล้ว” ลินลี่ย์กล่าว
“ปู่ว่ายังไงบ้าง?” บีบีถามทันที “เขาคงจะยอมให้เราเข้าร่วมในสงครามมหาพิภพใช่ไหม? ความจริงไม่ใช่เรื่องสำคัญหรอกถ้าเขาจะปฏิเสธเขาไม่ได้อยู่ในยมโลก”
“ปู่ของเจ้าเห็นด้วย” ลินลี่ย์หัวเราะ “เกี่ยวกับสิ่งที่ปู่ของเจ้าพูด... เราต้องระมัดระวังและต้องไม่โลภ เขาบอกว่าบีบีเจ้าควรไปหาประสบการณ์อันตรายที่แท้จริงและหวังว่าจะได้รับการรู้แจ้งบ้าง นี่จะช่วยให้เจ้าเข้าใจเคล็ดลึกลับของกฎธรรมชาติ” ลินลี่ย์ยังจำน้ำเสียงที่เบรุตพูด
ตามสิ่งที่เบรุตพูด...
ลูกผู้ชายควรออกไปผจญภัย ถ้าพวกเขาเอาแต่ซ่อนตัวและกลัวอันตรายก็ยากที่พวกเขาจะประสบความสำเร็จได้เต็มที่
“ใช่แล้ว ปู่ทำเพื่อข้ามามากพอแล้ว ถึงเวลาที่ข้าจะต้องพากเพียรอย่างหนักเสียที” บีบีเม้มริมฝีปาก
แสงสีฟ้าเป็นประกายพุ่งผ่านท้องฟ้าของยมโลกการเดินทางด้วยความเร็วขนาดนั้นไม่มีโจรคนใดกล้าหยุดพวกเขา ต่อให้ห้าวหาญเพียงไหนพวกเขาก็ยังไม่กล้าหยุดพวกเขา อีกทั้งไม่กล้าไล่ตามพวกเขา
“ครืนนน...”น้ำทะเลกว้างใหญ่ไพศาลไม่เคยลดลงแม้แต่น้อยเมื่อมองลึกลงไป ทะเลที่ลึกสุดหยั่งนี้เหมือนกับมองอสูรกินคนขนาดยักษ์มหึมา
นี่คือทะเลบาดาล! ทะเลบาดาลซึ่งใหญ่กว่าทะเลเชาติคของแดนนรก!
ทันใดนั้น...
ทันใดนั้นประกายแสงสีฟ้าพุ่งวาบแผ่นท้องฟ้าเหนือทะเลจากนั้นในพริบตาก็หายลับไป
“พี่ใหญ่! เราเกือบจะถึงเขตทาร์ทารัสแล้ว” บีบีกล่าว
“เกี่ยวกับเกาะที่เราพบเห็นก่อนหน้านี้ เราจะต้องใช้เวลาเพิ่มอีกนิดก่อนไปถึงทาร์ทารัส” ลินลี่ย์ค่อยมีความรู้สึกดีขึ้น หลังจากบินด้วยความเร็วเต็มที่มากว่าสามสิบปี ร่างเดิมลินลี่ย์ไม่ได้พักเลยมาตลอดสามสิบปี โชคดีที่เขาอดทนต่อความเหนื่อยยากแบบนี้ได้
และในช่วงสามสิบปีที่ผ่านมาร่างแยกศักดิ์สิทธิ์ของลินลี่ย์ทั้งหมดเพ่งอยู่กับการฝึกฝน อย่างไรก็ตามในช่วงเวลาสั้นๆ สามสิบปี พลังของเขาก้าวหน้าไม่มาก
โชคดีที่สมบัติมหาเทพประเภทปกป้องวิญญาณที่เขาได้ปะช่องว่างเอาไว้จากการถูกอสรพิษทองยักษ์ทำลาย เขาได้ซ่อมแซมขึ้นมาบ้างหลังจากใช้เวลาพยายามสามสิบปี
“พี่ใหญ่ ดู! นั่นเกาะ!” บีบีร้องบอกอย่างกระตือรือร้น
ลินลี่ย์มองดูและเห็นว่าระยะไกลออกไปสามารถมองเห็นแผ่นดิน “ในที่สุดเราก็มาถึงทาร์ทารัส!”
