บทที่ 34 จุดแข็งของหมู่บ้าน

“นายท่านเย่ปิง ได้เวลาอาหารเย็นแล้ว! พวกเรารอรางวัลจากท่านหัวหน้าใหญ่อยู่ และฉันยังเตรียมหิน 500 หน่วย ไว้สำหรับแลกเปลี่ยนกับท่านด้วย”

"มันกำลังจะมืดอีกแล้ว ฉันแค่ต้องการหอกทองแดงเพื่อปกป้องตัวเอง"

“ท่านเย่ครับ ท่านมีเวลาทำขวานเหล็กหรือไม่? ฉันเจอไม้แปลกๆ เยอะมากที่นี่ ถ้าหากมีขวาน ฉันสามารถตัดมันได้เป็นจำนวนมาก ฉันขอยืมมันจากคุณได้ไหม?”

วันนี้เป็นวันที่สาม

ผู้คนจำนวนมากยังคงตกอยู่ในความทุกข์ยาก และไม่สามารถหาอาหารกินได้

เย่ปิงได้รับข้อความส่วนตัวจากหลี่ซู

“เย่ปิงคนหล่อ คุณมีธนูระดับทองแดงเหลือไหม? ฉันต้องการอาวุธคู่กายในคืนนี้ คุณสามารถต่อรองราคากับฉันได้”

ไม่ว่าโลกนี้หรือโลกไหน อาหารคือสิ่งจำเป็นสำหรับการดำรงชีวิต แต่ท้ายที่สุด อาวุธก็จำเป็นสำหรับความปลอดภัย!

เย่ปิงควบคุมการค้าขายจากทุกทิศทาง

“ไม่ว่าคุณจะเป็นชนกลุ่มน้อยที่ไม่ต้องการอาหารอีกแล้ว หรือคนที่พลาดการแลกเปลี่ยนกับฉันและกำลังดิ้นรนหาอาหารอยู่ ฉันมีสิ่งที่คุณต้องการเสมอ ตราบใดที่คุณมีสิ่งที่ดีอยู่ในมือ”

เย่ปิงที่กำลังกินอยู่

เขาถ่ายรูปอาหารสุดแสนอร่อย และอาวุธที่มุมหนึ่งหลายภาพ

“เนื้อราชาหมูป่า เนื้อหมูป่า ไก่ฟ้า ลูกแกะ บ่อน้ำ หอกทองแดง ธนูทองแดง!”

"ตราบใดที่คุณมีสิ่งที่ดีที่ฉันต้องการ ฉันจะส่งสินค้าเหล่านี้ไปให้ สินค้าที่นี่เกินจินตนาการอย่างแน่นอน เชื่อฉันสิ!"

ช่องสนทนาที่กำลังครึกครื้น พลันเงียบลงทันใดเมื่อเห็นภาพของเย่ปิง

พื้นหลังของภาพถ่าย มีบ้านหินที่แข็งแรงเรียงเป็นระเบียบมากมาย และในระยะไกลมีกำแพงสูงตระหง่านที่เป็นลูกคลื่นจางๆ

ภาพถ่ายอื่นๆ แสดงให้เห็นว่า มีอาคารพิเศษอีกมากมายในหมู่บ้าน เช่น ห้องน้ำ โกดังเก็บของ และโรงตีเหล็ก!

อาหารที่ชาวบ้านธรรมดา และหญิงสาวในหมู่บ้านรับประทาน ได้แก่ กระดูกหมูย่าง สเต็กเนื้อ และลูกแกะ และอาหารที่มีในหมู่บ้านของเย่ปิง นั้นดีกว่าของจักรพรรดิในยุคโบราณเสียอีก

ภาพที่เขาส่งเข้าไปในแชท ครบทั้งภาพและสีขาดเพียงกลิ่น ใครเห็นต่างก็พูดไม่ออก! ทำได้เพียงแค่กลืนน้ำลาย!

กลุ่มคนที่มีสภาพความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น ได้เนื้อหมูและเนื้อวัวจากการแลกเปลี่ยนกับเย่ปิง

แต่มันคงไม่อร่อยเท่าฝีมือมาสเตอร์เชฟ!

ห่างไปไม่ไกลในรูป

หอกระดับทองแดง และคันธนูระดับทองแดงพร้อมลูกธนูของเย่ปิง มันเป็นอาวุธที่น่าเกรงขาม อาวุธที่ใช้สังหารอสูรราตรีไปมากกว่า 700 ตัว เมื่อคืนวานนี้!

ทรัพยากรของหมู่บ้านหยู่เปิงทำให้ทุกคนตกตะลึง!

เวลาเลื่อนผ่านไปไม่นาน ช่องแชทเกิดความโกลาหล ความคิดของทุกคนก็ระเบิด!

“นี่คือหมู่บ้านอันดับหนึ่งงั้นเหรอ? ชาวบ้านกินดีอยู่ดีกว่าฉันเป็นร้อยเท่าเสียอีก!”

“เรากำลังเสี่ยงชีวิตเพื่อหาผลไม้ ส่วนลูกน้องของเขาทั้งหมดได้กินเนื้อหมู นี่คือสิ่งที่แตกต่าง?”

“คุณเห็นบ้านหลายหลังที่เย่ปิงสร้างไว้เบื้องหลังนั้นๆไหม? มีมากกว่าสิบหลังแล้ว! เขาไม่สามารถสร้างมันได้เพียงคนเดียวแน่ เขาไม่มีเวลามากขนาดนั้น ไม่น่าแปลกใจที่เขาซื้อค้อนก่อสร้างเพิ่ม เขามีลูกมือจำนวนมาก นี่คือสาเหตุที่เขานำหน้าเราไปหลายก้าว!”

“มีกำแพงสูงตระหง่านยาวสุดลูกหูลูกตา ดูเหมือนว่ารูปแบบจะคล้ายกับกำแพงเมืองจีน พวกเราสร้างบ้านหลังแรกเกือบไม่เสร็จ แต่เขากลับสร้างกำแพงเมืองเพื่อป้องกันศัตรู!”

“เนื้อ….. ฉันต้องการเนื้อ อาวุธ ธนู ฉันต้องการทุกอย่าง!”

นี่เป็นความคิดของผู้คนจำนวนมากในเวลานี้ และมีคนจำนวนน้อยมากที่ใกล้จะอัพเกรดหมู่บ้านได้สำเร็จ!

…

หมู่บ้านอันดับหนึ่งของโลกมีพลังมหาศาลทั้งด้านการทหาร และการดำรงชีวิตของผู้คน!

สิ่งที่น่าตกใจที่สุดคือ ก่อนที่คนส่วนใหญ่จะสามารถอัพเกรดเป็นหมู่บ้าน เย่ปิงก็กำลังจะพัฒนาเป็นเมืองเสียแล้ว!

ไม่มีใครรู้ว่าเขาซ่อนผู้คนในหมู่บ้านไว้กี่คน?

จู่ๆ ก็มีแชทที่ทำให้เย่ปิงสนใจ

“ฉันมีวัสดุพิเศษ มันเป็นทรัพยากรระดับสอง แร่เหล็กชั้นดี แร่เหล็กออบซิเบียน”

เย่ปิงสงสัยเรื่องระดับของทรัพยากรที่เขากล่าวถึง จากนั้นก็ถามระบบทันที:

“ระบบ ช่วยบอกข้าทีว่าทรัพยากรมีกี่ระดับ? แบ่งแยกยังไง?”

{อย่างที่ทุกท่านทราบ หินทั่วไป ไม้ มุงจาก และทรัพยากรทั่วไปอื่นๆ ที่พบได้ง่าย เป็นทรัพยากรระดับแรก

แร่เหล็กออบซิเบียน แร่ทองแดง ไม้เนื้อแข็ง และไม้ไผ่เหนียว เป็นทรัพยากรระดับสอง

แร่เงิน แร่ทองคำ หยก เป็นทรัพยากรระดับ 3

ซึ่งทรัพยากรระดับสี่ คือทรัพยากรที่มาจากอสูร หรือทรัพยากรที่หายากมาก เช่น ผลึกเวทมนตร์ แร่ลึกลับต่างๆ}

{ฉันมีเหล็กชั้นดีอยู่ 500 หน่วย ขอแลกกับเนื้อหมูป่า 50 ปอนด์ ได้ไหม?”

พวกเขาค่อยๆ รวบรวมทรัพยากร ทีละเล็กละน้อยและค่อยๆ เรียนรู้จากระบบ ระบบแบ่งคุณภาพของทรัพยากรต่างกันออกไป เพื่อง่ายต่อการแลกเปลี่ยน

โดยปกติแล้ว เมื่อก่อนพวกเขาต้องแลกเปลี่ยนโดยตั้งเงื่อนไขกันเอง บางสิ่งบางอย่างจะแลกมันในราคาใดก็ได้ ขึ้นอยู่กับผู้มีอำนาจในการต่อรอง และความต้องการในเวลานั้น

มันไม่สำคัญแล้วในตอนนี้ พวกเขาได้แบ่งระดับทรัพยากรหลายระดับ!

"เหล็กเป็นวัสดุที่จำเป็นในการสร้างอาวุธ และอุปกรณ์"

เย่ปิงพยักหน้าทันที: "ตกลง!"

ทันใดนั้นก็มีเสียงดังขึ้นในหูของเขา

{ติ๊ง! ท่านได้แลกเนื้อหมูป่า 50 ปอนด์กับเหล็กออบซิเบียน 500 หน่วย! สำเร็จ}

ชิ้นส่วนเหล็กออบซิเดียนที่ซ้อนกันราวกับภูเขาเล็กๆ ดึงดูดความสนใจของกลุ่มนักรบ

จงยี่อุทาน "สิ่งนี่ดี หากมีจำนวนมากพอ พวกเราจะสามารถสร้างกองทัพได้!"

กั่วเจียได้เสนอข้อคิดเห็น เมื่อเขารู้ว่าหัวหน้าของเขา สามารถแลกเปลี่ยนทรัพยากรกับผู้อื่นได้จำนวนมาก:

"ท่านหัวหน้าขอรับ นี่เป็นทรัพยากรเชิงกลยุทธ์ ซึ่งมันปรับเปลี่ยนได้มากกว่าเงินตรา ท่านสามารถรวบรวมทรัพยากรนี้ได้เป็นจำนวนมาก มันจะถูกใช้ประโยชน์ในภายภาคหน้าอย่างแน่นอน"

เมื่อเห็นว่าการแลกเปลี่ยนประสบความสำเร็จ คนกลุ่มหนึ่งก็ทักเย่ปิงทันที:

“คุณเย่ปิงครับ ผ…ผะ…ผม มีทรัพยากรระดับสองที่นี่ มันคือไม้เนื้อแข็ง มันสามารถทำลูกธนูได้จำนวนมากแน่นอน ผมขอแลกเนื้อหมูป่า 100 ปอนด์!”

“เทพเย่ ฉันขอแลก 500 ทองกับธนูระดับทองแดงได้ไหม ที่นี้มีสัตว์ร้ายมากมาย มันอันตรายมาก”

“ไร้สาระ! 500 ทองกับธนูระดับทองแดง มันจะไปคุ้มได้อย่างไร แลกกับฉันเถอะเย่ปิง ฉันมีน้ำมันสีดำทรัพยากรระดับสี่ที่นี่! น้ำมันดำ 1,000 หน่วย แลกกับธนูระดับทองแดง!”

ในการต่อสู้ราคาที่ดุเดือด สิ่งที่ชายชื่อซุยซวงพูดนั้นสะดุดตาเย่ปิงเป็นพิเศษ

“ทรัพยากรระดับสี่งั้นรึ?”

เย่ปิงถามด้วยความสงสัย