บทที่ 31 เงาของหลี่หราน!
นี่เป็นงานชุมนุมประจำปีที่ซึ่งกลุ่มอิทธิพลทั้งหมดของเมืองหวู่หยางมารวมตัวกัน
ทุกสายตาหันมาจับจ้องเซียวชิงเกอที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นผู้มีอิทธิพล
มีทั้งเสียงถอนหายใจ ล้อเลียน ละโมภ และสายตาแห่งความปรารถนา...
ครั้งหนึ่ง นางเป็นนางฟ้าที่มีความงามและเต็มไปด้วยพรสวรรค์ แต่เมื่อโชคชะตาทั้งหมดนี้สูญหายไปอย่างสมบูรณ์และตกลงสู่โลกมนุษย์ มันย่อมดึงดูดความสนใจของผู้คนมากมาย
“เซียวชิงเกอ? ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะกล้ามาจริงๆ” ชายหนุ่มที่ดูหยิ่งยโสยืนอยู่ข้างหน้านางด้วยรอยยิ้มขี้เล่นบนใบหน้า
มันเป็นหลี่เซิง ลูกพี่ลูกน้องของหลี่หราน มีพรสวรรค์ระดับสูงและเป็นศิษย์ในของนิกาย
“แม้ว่าพระราชวังเต๋าสูงสุดจะปล่อยออกมาแล้ว แต่ตระกูลเซียวของเจ้าก็ไม่เคยออกมายอมรับ ตอนนี้เจ้ามาที่งานชุมนุมสวรรค์อมตะแล้ว มันคือการประกาศว่าเจ้า เซียวชิงเกอเป็นคนพิการใช่หรือไม่?” หลี่เซิงเน้นคำว่า “คนพิการ” เพื่อให้แน่ใจว่าทุกคนจะได้ยิน
เซียวชิงเกอไม่แสดงออกขณะที่นางหันหลังจากไป
“ยังกล้าที่จะทำตัวเย็นชา? เจ้าคิดว่าตัวเองยังเป็นเทพธิดาชิงอยู่หรือไง?” ร่องรอยของความไม่พอใจวาบผ่านดวงตาของหลี่เซิง ขณะที่เขาเอื้อมมือไปจับแขนของนาง
เซียวชิงเกอขมวดคิ้ว
‘เจ็บ!’
การจับนี้แทบจะบดขยี้กระดูกของนาง ความแข็งแกร่งของผู้บ่มเพาะขอบเขตสร้างรากฐานขั้นกลางไม่ใช่สิ่งที่มนุษย์ธรรมดาจะทนได้
ในทางกลับกัน ศิษย์ของตระกูลเซียวเมินเฉยต่อสิ่งนี้ พวกเขาทั้งหมดมองไปทางอื่นราวกับว่าพวกเขาไม่รู้จักนาง
ตระกูลของนางยังเป็นเช่นนี้ พวกเขาต่างไม่แยแสต่อนาง ใครๆก็มองเห็นสิ่งนี้!
หลี่เซิงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกภาคภูมิใจมากยิ่งขึ้น
“สูญเสียการบ่มเพาะและถูกขับไล่ออกจากนิกาย... ยังไม่นับเรื่องที่ตระกูลเซียวของเจ้าอยากจะเชื่อมสัมพันธ์กับตระกูลหลี่ของข้า”
“เจ้าไม่มีแม้แต่บรรพบุรุษที่คอยดูแลตระกูล แต่เจ้ายังกล้าที่จะแต่งงานกับตระกูลหลี่ของข้า? น่าขันจริงๆ!”
“เท่าที่ข้ารู้ เรื่องของการยกเลิกการแต่งงานได้ข้อสรุปแล้ว เจ้าควรคิดถึงประโยชน์อื่นๆที่ตัวเจ้าเหลืออยู่!”
เซียวชิงเกอพูดอย่างเย็นชาว่า “ถอยไป”
“โฮ่ น่ากลัวเสียจริง!” หลี่เซิงมองนางอย่างจริงจังมากขึ้นและยิ้มอย่างชั่วร้าย “ดูใบหน้างดงามของเจ้าสิ ทำไมเจ้าไม่มาเป็นเตาหลอมมนุษย์ของข้าล่ะ? ข้าจะปกป้องเจ้าเอง!”
“เจ้าคิดว่าเจ้าคู่ควรหรือไง?”
“เจ้าว่าไงนะ?!” หลี่เซิงสงสัยว่าเขาได้ยินผิด
เซียวชิงเกอเงยหน้าขึ้นและจ้องมองเขาอย่างเย็นชา “ตราบใดที่การหมั้นหมายยังไม่ถูกยกเลิก ข้าก็ยังคงเป็นคู่หมั้นของหลี่หราน! เจ้าได้คิดถึงผลที่ตามมาแล้วหรือ?”
“หลี่หราน?” เมื่อหลี่เซิงได้ยินชื่อนี้ ร่างกายของเขาก็สั่นสะท้านอย่างอดไม่ได้ ร่องรอยแห่งความหวาดกลัวปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา
“เจ้า เจ้าคิดว่าข้ากลัว...”
“ไสหัวไป”
“......” หลี่เซิงมองนางที่มีสีหน้าสงบ และทันใดนั้นเขาก็รู้สึกตกใจเล็กน้อย เขาปล่อยมือจากแขนของนางโดยไม่ได้ตั้งใจ
“ใช่แล้ว ข้าสูญเสียการบ่มเพาะและกลายเป็นมนุษย์ธรรมดา เจ้าพูดถูกแล้ว!” จากนั้นนางก็หันหลังกลับและจากไป
หลี่เซิงหอบหายใจอย่างหนัก ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงสลับขาว เส้นเลือดปูดออกมาบนหน้าผากของเขา
คำพูดเหล่านั้นเสียดแทงเข้าไปในจุดอ่อนของเขา ภายใต้เงาของหลี่หราน เขาไม่สามารถเงยหน้าขึ้นได้แม้แต่น้อย!
“เซียวชิงเกอ เมื่อตระกูลหลี่ยกเลิกการหมั้นแล้ว ข้าจะทำให้เจ้าต้องชดใช้อย่างแน่นอน!” ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความดุร้าย
—
เซียวชิงเกอกลับบ้านและขังตัวเองไว้ในห้อง ร่างกายของนางราวกับจะเลือนหายไปจากตรงนั้น นางนั่งลงบนเก้าอี้อย่างอ่อนแรง ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความสับสน
ไม่ว่านางจะแข็งแกร่งเพียงใด นางก็เป็นเพียงเด็กสาววัยรุ่นเท่านั้น การตกลงมาจากยอดเมฆสู่ขุมนรกอย่างกะทันหันไม่ใช่สิ่งที่นางทนรับได้
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
มีคนเคาะประตู
นางซ่อนอารมณ์ไว้และยืนขึ้นเพื่อเปิดประตู
ข้างนอกประตูมีชายร่างกำยำยืนอยู่ มันเป็นหัวหน้าตระกูลเซียวและบิดาผู้ให้กำเนิดนาง เซียวเหนียน
“ชิงเกอ”
“ท่านพ่อ” เซียวชิงเกอลดศีรษะของนางลงไม่กล้าที่จะมองเขา
เซียวเหนียนถอนหายใจอย่างหมดหนทาง จากนั้นเขาก็สร้างค่ายกลกั้นเสียงแล้วพูดออกมาอย่างดังว่า “ชิงเกอ เจ้าไม่ควรไปงานชุมนุมสวรรค์อมตะเลย มันมีแต่จะทำให้สิ่งต่างๆแย่ลง”
เซียวชิงเกอส่ายหัวและพูดว่า “พระราชวังเต๋าสูงสุดได้เผยแพร่ข่าวนี้แล้ว เรื่องนี้ไม่สามารถปกปิดไว้ได้... และข้าต้องการลองอีกสักครั้ง...”
“พ่อเข้าใจ” เซียวเหนียนถอนหายใจและกล่าวว่า “นับตั้งแต่บรรพบุรุษสิ้นชีวิต ตระกูลเซียวก็เหมือนเทียนไขในสายลม มีเสือและหมาป่ามากมายในเมืองหวู่หยาง ข้าแค่กังวลว่าจะปกป้องเจ้าไม่ได้!”
“ลูกสาวไร้ความสามารถคนนี้ทำให้ท่านพ่อต้องกังวลแล้ว” เซียวชิงเกอพึมพำ
“หากเราได้รับการสนับสนุนจากตระกูลหลี่ ทุกอย่างจะกลับตาลปัตร น่าเสียดายที่...” เซียวเหนียนส่ายหัว
ด้วยสถานะปัจจุบันของตระกูลเซียว เกือบจะแน่นอนแล้วว่าการแต่งงานจะถูกยกเลิก
“ชิงเกอ มันเป็นไปไม่ได้จริงๆสำหรับเจ้าและหลี่หรานหรือ?” เซียวเหนียนอดไม่ได้ที่จะถาม
“หลี่หราน?” ดวงตาของเซียวชิงเกอเต็มไปด้วยความสับสน ท่าทางของเด็กหนุ่มคนหนึ่งแวบเข้ามาในความคิดของนาง
เพื่อนเล่นในวัยเด็ก คำสัญญาใต้ต้นไม้ คำสั่งของบิดามารดา คำพูดของคนเฒ่าคนแก่...
แน่นอนว่านางเต็มใจ! แต่...
“มันเป็นไปไม่ได้” เซียวชิงเกอกัดริมฝีปากของนาง “หลี่หรานคือเซิงจื่อแห่งวิหารโหยวหลัว การแต่งงานเป็นข้อห้ามสำหรับนิกาย แม้ว่าเขาจะไม่ยกเลิกการหมั้นหมาย แต่การแต่งงานก็ดำเนินต่อไปไม่ได้”
เฮ้อ...
หัวใจของเซียวเหนียนเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง
หลี่หรานเป็นทางออกเดียวที่สามารถพลิกสถานการณ์ของพวกเขาได้ ถ้าเขาเป็นคนออกหน้า เซียวชิงเกอจะได้รับการปกป้องอย่างสมบูรณ์
ด้วยบุคลิกของเซียวชิงเกอ นางยอมกลืนฟันที่หักเสียดีกว่า นางจะเต็มใจไปอ้อนวอนเขาในเวลานี้ได้อย่างไร?
[TL: กลืนฟันที่หัก – ถอนคำพูด]
//////////