บทที่ 15 โจมตี!
บทที่ 15 โจมตี!
ชูโจวพลิกกลับตัวลงจากอาคารเฟิงเหมาอย่างนุ่มนวล
"ฉันค้นพบบางอย่าง"คำพูดของชูโจวดึงดูดความสนใจของหลิวเฉียนๆ, โจวถง และจินเจิ้นหนาน
"บนชั้นที่สิบหก ฉันเห็นห้องโถงที่คลุมด้วยเสื้อผ้าสีดำเเต่ฉันมองไม่เห็นว่ามีคนอยู่ในนั้นกี่คน..."
"แต่ที่เเน่ๆฉันเห็นคนสามคนกับศพที่โดนเศษแก้วหนึ่งศพ ฉันอยากฟังบทสนทนาของพวกเขาเเต่น่าเสียดายที่พวกเขาจงใจลดเสียงลง และได้ยินเพียงคำที่คลุมเครืออย่าง 'ตำรวจ' 'แผน' และ ระวัง'.....อย่างไรก็ตามจากข้อมูลนี้ ฉันมั่นใจ 80% ว่านี่คือฐานที่มั่นของนักรบผู้ร่วงหล่นที่เรากำลังมองหาอยู่" ชูโจวบอกสิ่งที่เขาเห็นและได้ยินมา
โจวถงรู้สึกสับสนเขาแค่ต้องการเเกล้งชูโจว เเต่ชูโจวกลับค้นพบฐานที่มั่นของนักรบผู้ร่วงหล่น
โจวถงกัดฟันด้วยความเสียใจอยู่พักหนึ่ง
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าผลงานอันยิ่งใหญ่นี้จะต้องยกความดีความชอบให้กับชูโจวคนเดียว
ด้านหลิวเฉียนๆมีสีหน้าประหลาดใจ หลังจากทำงานมาทั้งคืน ในที่สุดเธอก็ได้พบบางอย่างสักที
“ฉันไม่คาดคิดจริงๆ ว่าฐานที่มั่นของนักรบผู้ร่วงหล่นจะถูกซ่อนอยู่ในอาคารที่อันตรายนี้ เราต้องแจ้งให้เจ้าหน้าที่เกาจุน และคนอื่นๆทันทีทราบเรื่องนี้”หลิวเฉียนๆบอกทุกคน
ตามคำแนะนำของหวางเว่ยหยางผู้บัญชาการของ "ปฏิบัติการพายุ" เมื่อนักเรียนพบฐานที่มั่นของนักรบผู้ร่วงหล่น พวกเขาต้องรายงานทันทีและไม่สามารถจัดการด้วยตัวเองได้
โจสถงรู้สึกกังวลเมื่อได้ยินว่าหลิวเฉียนๆ ต้องการแจ้งเจ้าหน้าที่เกาจุน และคนอื่นๆ
ฐานที่มั่นนี้ถูกค้นพบโดยชูโจว เเละหากฐานที่มั่นยังคงถูกยึดโดยเจ้าหน้าที่ตำรวจ
ถ้าอย่างนั้น โดยพื้นฐานแล้วโจวถงจะไม่ได้ผลงานจากเรื่องนี้เลย แม้ว่าก่อนหน้านี้เขาจะฆ่านักรบผู้ร่วงหล่นสองคนที่หลบหนีในเขตหงเฟิง
แต่ผลงานนั้นมันเล็กน้อยมาก และมันไม่สามารถทำให้เขาพอใจได้เลย
เขาเข้าร่วมใน "ปฏิบัติการพายุ" ในครั้งนี้ โดยตั้งใจที่จะสร้างผลงานที่ยิ่งใหญ่และทำให้ชื่อของเขาเป็นที่รู้จักในกลุ่มนักเรียนมัธยมปลาย เพื่อให้ทุกคนมองเขาด้วยความชื่นชม
ทำอย่างไรจึงจะบรรลุเป้าหมายเเบบนั้นได้?
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ถ้าภารกิจนี้จบลงแบบนี้ ผลงานของชูโจวจะมากกว่าหัวหน้าทีมอย่างเขา
"เราไม่จำเป็นต้องแจ้งเจ้าหน้าที่ตำรวจเกาจุนหรอก….. และพวกมันเป็นแค่นักรบที่ร่วงหล่น ฉันสามารถจัดการพวกมันได้ด้วยตัวคนเดียว"
โจวถงกล่าวอย่างมั่นใจ
ไม่นานมานี้ในเขตหงเฟิง เขาฆ่านักรบผู้ร่วงหล่นสองคนอย่างง่ายดาย ตอนนี้เขาไม่ได้เกรงกลัวนักรบผู้ร่วงหล่นเลยสักนิด เว้นแต่จะมีนักรบผู้ร่วงหล่นที่ปลุกพลังเเล้วในฐานที่มั่นนี้
อย่างไรก็ตาม โอกาสที่จะได้พบกับนักรบผู้ร่วงหล่นที่ปลุกพลังเเล้วจะง่ายขนาดนั้นได้อย่างไร?
"ไม่ ผู้บัญชาการหวาวเว่ยหยางบอกพวกเราเเล้วว่าถ้าพบฐานที่มั่นของนักรบผู้ร่วงหล่น พวกเราต้องรายงานทันที" หลิวเฉียนๆ กล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง
"เฉียนเฉียน เธอขี้กลัวเกินไป ฉันตัวคนเดียวก็พอจะแก้ไขปัญหานี้ได้…รอฟังข่าวดีได้เลย!"
โจวถงไม่สนใจว่าคนอื่นๆจะเห็นด้วยหรือไม่
เขารีบตรงไปที่อาคารเฟงเหมา และปีนขึ้นไปเหมือนที่ชูโจวทำในตอนนั้น
"พี่โจว ผมจะช่วยพี่เอง!" ดวงตาของจินเจิ้นหนานเป็นประกายและเขาก็ติดตามไปด้วย
"ให้ตายเถอะ พวกเขาฝ่าฝืนคำสั่งของผู้บังคับบัญชาจริงๆ... เราควรทำยังไงดี?" หลิวเฉียนๆ มองไปที่ชูโจว
"รายงานสถานการณ์ต่อเจ้าหน้าที่เกาจุน!"ชูโจวกล่าวอย่างใจเย็น
เขาไม่ค่อยให้ความสำคัญกับโจวถงมากนัก
ดังนั้น ชูโจวจึงไม่ได้ตามสองคนนั้นไปทันที
ยิ่งไปกว่านั้น เขายังเป็นผู้ค้นพบฐานที่มั่นนี้ ซึ่งมันเป็นผลงานที่เพียงพอ
"ตกลง" หลิวเฉียนๆติดต่อเจ้าหน้าที่เกาจุนโดยตรง "เจ้าหน้าที่เกาจุนเราพบฐานที่มั่นของนักรบผู้ร่วงหล่นเเล้ว ชั้นที่ 16 ของอาคารเฟิงเหมา
อย่างไรก็ตามตอนนี้โจวถง และ จินเจิ้นหนาน ได้เข้าโจมตีด้วยตัวเองแล้ว"
"อะไรนะ พวกเธอพบฐานที่มั่น เเล้วโจวถงกับจินเจิ้นหนานก็บุกเข้าไปเเล้ว?"เสียงตกใจของเจ้าหน้าที่ตำรวจเกาจุนดังมาจากโทรศัพท์มือถือ
จากนั้นเขาก็สาบเเช่ง: "พวกมันงี่เง่าหรือไง คิดว่านักรบผู้ร่วงหล่นนั้นรับมือง่ายขนาดนั้นเลยหรือ?"
“พวกเธอทั้งสองตามไปให้ทันแล้วดูว่าหยุดพวกมันได้ใหม...หากหยุดไม่ได้ก็พยายามช่วยชีวิตพวกมันให้มากที่สุด เเต่จำไว้...หากเจอวิกฤต…หนีได้เลย ไม่ต้องห่วงพวกมัน
เจ้าหน้าที่ตำรวจของเราทุกคนจะรีบไปที่นั่นทันที"จาดนั้นการโทรก็ถูกยกเลิก
ชูโจวและหลิวเฉียนๆมองหน้ากัน จากนั้นรีบไปที่อาคารเฟิงเหมาทันที ในไม่ช้าชูโจวและหลิวเฉียนๆก็มาถึงชั้นที่สิบหก
"ปังปัง!" ทันใดนั้นมีร่างสองร่างที่โชกไปด้วยเลือดพุ่งออกมาจากทางด้านผ้าปิดทึบและกระแทกพื้นอย่างแรง
"โจวถง, จินเจิ้นหนาน!" หลิวเฉียนๆอุทาน
ชูโจวอดไม่ได้ที่จะผงะเล็กน้อยเมื่อเห็นโจวถงและจินเจิ้นหนานที่ทั้งร่างกายเต็มไปด้วยเลือด
ไม่คิดเลยว่าสองคนนี้จะแพ้เร็วขนาดนี้
ยิ่งกว่านั้นพวกเขาพ่ายแพ้อย่างยับเยิน
"ฮ่าฮ่าฮ่า พี่เหลียวมือใหม่สองคนนี้กระจอกมาก แต่กลับมาบอกว่าต้องการจะทำลายพวกเรา...ฮ่าๆ ตลกจริงๆ"
"ช่างเป็นเด็กเอาแต่ใจเหลือเกิน โดยเฉพาะเจ้าคนที่รีบพุ่งเข้าก่อนเเถมยังบอกว่าเราเป็นขยะ ไม่รู้ไปเอาความมั่นใจมาจากไหน"
"ฮิฮิ บางทีเขาอาจเคยต่อสู้กับคนของเราบางคนและชนะกระจอกพวกนั้น...แต่เขาคงไม่รู้ว่ากลุ่มของเราแตกต่างจากพวกกระจอกพวกนั้นอย่างสิ้นเชิง"
โดยเฉพาะพี่เหลียวของพวกเรา เขาเเข็งเเกร่งมากแม้ว่ายีนมดคันธนูสีทองจะยังไม่ได้รับการเลื่อนขั้นเป็นระดับปลุกพลังแต่มันก็แข็งแกร่งกว่าผู้ฝึกหัดระดับสูงทั่วไปมาก”
" เฮ้ ไม่นานมานี้เราขาดตัวทดลองไม่ใช่เหรอ มือใหม่สองคนนี้ส่งตัวเองมาถึงหน้าประตู ดังนั้นเราจึงควรต้อนรับพวกเขานะ"
มีคนโกรธแปดคนเดินออกมาจากหลังผ้าปิดทึบ
นำโดยชายผู้มีแผลเป็น
ชายผู้มีแผลเป็นนี้ดูพิเศษมาก มือของเขาแตกต่างจากมือของมนุษย์ปกติอย่างสิ้นเชิง
มือของเขาไม่เพียงแต่หนากว่ามือของมนุษย์ปกติเท่านั้น สิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่าคือมือทั้งสองข้างนั้นมีชั้นของกระดองสีดำและมีด้ายสีทองอยู่บนกระดอง
"ฮะ….มีอีกสองคน?" ชายผู้มีแผลเป็นอุทานออกมาขณะที่เหยียบหน้าอกของโจวถงเเละจินเจิ้นหนานอยู่
ในขณะนี้โจวถงและจินเจิ้นหนานได้มองเห็นชูโจวและหลิวเฉียนๆพวกเขารู้สึกละอายใจมาก
ตอนเเรกพวกเขาคิดว่าเเค่พวกเขาสองคนก็สามารถปราบปรามนักรบผู้ร่วงหล่นทั้งหมดในฐานที่มั่นแห่งนี้ได้อย่างง่ายดาย!
เเต่ตอนนี้...พวกเขากลับถูกปราบปรามอย่างง่ายดายเเทน
ในฐานของนักรบผู้ร่วงหล่นนี้ ไม่มีนักรบที่ปลุกพลังได้…..แต่ความแข็งแกร่งของชายผู้มีแผลเป็นนั้นเเข็งเเกร่งกว่าที่พวกเขาคาดไว้มาก
มือกระดองของชายที่มีแผลเป็นนั้นแข็งแกร่งเกินไป มันเหมือนมือของสัตว์ประหลาด เพียงสองกระบวนท่าพวกเขาก็บาดเจ็บสาหัสทันที
ความคิดและอารมณ์ต่าง ๆ ท่วมท้นในใจของโจวถงและจินเจิ้นหนาน...อย่างไรก็ตาม ในไม่ช้าพวกเขาก็เหลือเพียงอารมณ์เดียว ซึ่งก็คืออารมณ์แห่งความกลัว พวกเขากลัวความตาย!
"เกิดอะไรขึ้นกับชายแผลเป็นคนนี้? มือของเขากลายเป็นแบบนั้นได้อย่างไร?"ชูโจวจ้องไปที่ชายที่มีแผลเป็นเเละขมวดคิ้ว
ไม่ใช่ว่าเขาไม่เข้าใจสถานการณ์ของนักรบผู้ร่วงหล่น แต่ไม่ว่าเขาจะเคยเรียนรู้อะไรจากโรงเรียนหรือจากอินเทอร์เน็ต ก็ไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับการกลายพันธุ์ของอวัยวะลักษณะนั้น
เป็นไปได้ไหมว่ารัฐบาลจงใจปิดกั้นข้อมูลนี้?
หัวใจของชูโจวเต้นแรง และเขาก็พอจะเดาได้อย่างคลุมเครือ
"ผู้อาวุโสในครอบครัวเคยบอกฉันว่าเมื่อต้องเผชิญหน้ากับนักรบผู้ร่วงหล่น ต้องระมัดระวังให้มาก เพราะนักรบผู้ร่วงหล่นเเต่ละนั้นแตกต่างจากคนปกติ... แล้วมือของคนๆนี้คือไอ้ที่เรียกว่าเเตกต่างหรือเปล่า" หลิวเฉียนๆมองไปที่มือของชายที่มีรอยแผลเป็นและพึมพำกับตัวเอง
เมื่อชูโจวได้ยินเสียงพึมพำของหลิวเฉียนๆเขาก็รู้ทันทีว่าเขาอาจจะคาดเดาถูก… ข่าวบางอย่างเกี่ยวกับนักรบผู้ร่วงหล่น อาจถูกปิดกั้นโดยรัฐบาล
ยิ่งกว่านั้น การปิดข่าวในลักษณะนี้มีแนวโน้มว่าจะมุ่งเป้าไปที่คนธรรมดาเท่านั้น แต่สำหรับชนชั้นสูงและคนรวยบางคน มันเป็นความลับที่เปิดเผยได้
"พี่เหลียว นี่มันมือใหม่อีกสองคน... ดูเหมือนว่าฐานที่มั่นของเราจะถูกค้นพบเเล้ว บางทีไฮยีน่าจากสถานีตำรวจอาจจะมาถึงในไม่ช้า"
นักรบผู้ร่วงหล่นหลังจากเห็นชูโจวและหลิวเฉียนๆ เขาก็ตื่นตัวทันทีและทำการเตือนชายที่มีแผลเป็น
"เข้าใจแล้ว" ชายที่มีแผลเป็นพยักหน้าและพูดต่อทันที "งั้นก็ฆ่าพวกมันแล้วย้ายกันไป"
หลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็เพิ่มเเรงที่เท้าของเขาเเละพยายามบดขยี้โจวถงเเละจินเจิ้นหนานให้ตาย
โจวถงและจินเจิ้นหนานรู้สึกได้ถึงลมหายใจแห่งความตาย
"ไม่...อย่าฆ่าฉัน! ฉันเต็มใจเข้าร่วมกับพวกคุณ" โจวถงพูดด้วยใบหน้าที่ซีดเซียวเเละเต็มไปด้วยความกลัว "อีกอย่างฉันสามารถช่วยคุณจัดการสองคนนี้ได้ ดูสิพี่เหลียวคุณเห็นผู้หญิงคนนั้น ใหม เธอเป็นสาวงามที่มีพรสวรรค์ในโรงเรียนมัธยมที่ 5 ของเรา ฉันจะจัดการเธอและมอบให้คุณ"
จินเจิ้นหนานก็พูดเช่นกัน "พี่เหลียว ฉันก็ช่วยคุณกำจัดพวกมันได้เหมือนกัน... นอกจากนี้ ครอบครัวของฉันมีความสัมพันธ์บางอย่างกับผู้มีอำนาจในเจียงเฉิง ดังนั้นฉันยังสามารถช่วยคุณหาฐานที่มั่นใหม่ได้ ตราบใดที่คุณไม่ฆ่าฉัน!"
เมื่อต้องเผชิญกับความตายโจวถงและจินเจิ้นหนานจึงยอมจำนนต่อศัตรูโดยสิ้นเชิง
"พวกเเก…ไร้ยางอายมาก!" หลิวเฉียนๆโกรธมากจนดวงตาของเธอแทบจะลุกเป็นไฟ
เธอไม่คาดคิดมาก่อนว่าโจวถงและจินเจิ้นหนาน เพื่อที่จะให้ตัวเองรอดชีวิต ไม่เพียงยอมเป็นพวกกับศัตรูเท่านั้น แต่ยังจะจับตัวเธอและส่งมอบให้ชายผู้มีแผลเป็นด้วย
ในใจของเธอตอนนี้ เธอเกลียดคนสองคนนี้ยิ่งกว่านักรบผู้ร่วงหล่นเสียอีก
"เฮ้ มือใหม่สองคนนี้ค่อนข้างฉลาด พวกเขารู้ว่าพวกเขาต้องการทำให้พี่ชายเหลียวพอใจ" นักรบผู้ร่วงหล่นอีกคนพูดด้วยรอยยิ้มแปลก ๆ
"ฮ่าฮ่าฮ่า พวกเเกสองคนรู้จักการวางตัวจริงๆ งั้นฉันจะไว้ชีวิตพวกเเกชั่วคราว... อย่างไรก็ตาม ฉันไม่ต้องการความช่วยเหลือจากพวกเเกในการจัดการสองคนนั่น พวกเเกกระจอกเกินไป!"
ชายผู้มีแผลเป็นออกแรงเล็กน้อยที่เท้าของเขา เพื่อทำให้โจวถงและจินเจิ้นหนานหมดสติไป จากนั้นเขาก็กลายเป็นภาพติดตา พุ่งไปหาชูโจวและหลิวเฉียนๆอย่างรวดเร็ว
อย่างไรก็ตาม ถึงเขาจะเร็วเเค่ใหนเเต่ชูโจวเร็วกว่าเขาหนึ่งขั้น!
ฉึบ!
ออร่าใบมีดรูปร่างโค้งแหลมพุ่งออกไป บังคับให้ชายที่มีแผลเป็นก็ก้าวถอยหลังทันที
อย่างไรก็ตามเมื่อ เขาชำเลืองมองลงไปที่แขนที่ปกคลุมด้วยกระดอง เขาเห็นรอยเลือดค่อยๆ ปรากฏขึ้นที่ข้อศอกของแขนข้างหนึ่ง จากนั้น แขนข้างนั้นก็ตกลงมา
…………………….
