บทที่ 23 แสงจันทร์สลัว สายลม ค่ำคืนแห่งการฆ่าฟัน!
ในคืนเดียวกัน
กลุ่มของหวังเยว่เดินโซซัดโซเซไปตามถนนที่เปล่าเปลี่ยว
เพราะจุดหมายอยู่ไม่ไกลนักและต้องการสร่างเมาจึงเลือกที่จะเดินแทนการนั่งรถม้า
ในขณะนี้ไฟทางเท้าในเมืองได้ดับลงแล้ว
สิ่งที่เหลืออยู่คือโคมไฟสีชาดที่ดับลงทั้งสองฟากฝั่งของถนน มันแขวนอยู่สูงพร้อมกับเงาสะท้อนของแสงจันทร์ที่สาดส่องลงมา
สายลมท่ามกลางค่ำคืนของฤดูหนาวส่งเสียงครวญคราง พัดพาหิมะที่อยู่บนพื้นปลิวไสวไปในอากาศ
“ฟู่ว ทำไมแถวนี้มันหนาวแปลกๆ...” หนึ่งในนั้นกระซิบแผ่วเบา
“หนาว? เจ้ากลัวภูติผีหรือไง?” หวังเยว่หัวเราะ
“ไม่ ข้าแค่รู้สึกหนาวสั่นเล็กน้อยที่แผ่นหลัง” ชายคนนั้นอธิบาย
“เจ้ารู้สึกปวดหลังด้วยหรือเปล่า?” หวังเยว่ตบไหล่เขา “น้องชาย เจ้าอาจจะเป็นขันทีก็ได้”
“ฮ่าฮ่าฮ่า!”
“หลิ่วเซิง ถ้าเจ้าทำไม่ได้...!” มีเสียงหัวเราะดังขึ้น
หวังเยว่หัวเราะเบาๆและพูดว่า “หากมีหญิงสาวในตระกูลของเจ้า ข้าสามารถช่วยดูแลพวกนางได้ฟรีๆ ไม่จำเป็นต้องขอบคุณข้า เพราะมันเป็นความรับผิดชอบของพี่ชาย”
ใบหน้าของหลิ่วเซิงเปลี่ยนเป็นสีแดงและกัดฟันโดยไม่พูดอะไร
หวังเยว่เดินไปข้างหน้าและชายที่ดูลามกคนนั้นก็คว้าตัวเขาไว้
“เดี๋ยวก่อน!”
“เป็นอะไร? เจ้าเองก็กลัวผีหรือไง?” หวังเยว่กล่าวอย่างหมดความอดทน
ชายที่ดูลามกส่ายหัวแล้วชี้ไปข้างหน้า “ดูเหมือนจะมีคนอยู่ตรงนั้น...”
“หือ?” หวังเยว่มองและเห็นชายคนหนึ่งยืนอยู่กลางถนน เสื้อผ้าสีขาวของเขาโดดเด่นมากในยามค่ำคืน
“ก็แค่คนไม่ใช่หรือไง?” หวังเยว่เย้ยหยันและไม่ได้จริงจังกับร่างสีขาวนั้น
เมื่อพวกเขาเข้าไปใกล้ เขาถึงกับพูดติดตลก “พี่ชาย เจ้ากำลังแสร้งทำเป็นตุ๊กตาหิมะกลางดึกหรือเปล่า?”
หลี่หรานยิ้ม “นายน้อยหวังมีอารมณ์ขันจริงๆ”
“เจ้ารู้จักข้า?”
“นายน้อยคนโตของตระกูลหวังแห่งเมืองหลิน ข้าจะไม่รู้จักท่านได้เช่นไร?”
พวกเขาสองสามคนมองหน้ากันและสังเกตว่ามีบางอย่างผิดปกติ
อย่างไรก็ตาม หวังเยว่ไม่ได้ตระหนักถึงมัน อาจเป็นเพราะฤทธิ์ของสุรา
“เจ้านี่ตาถึงจริงๆ! ข้าไม่ได้คาดหวังว่าชื่อที่ยิ่งใหญ่ของข้าจะมาถึงเมืองหลินเฟิงแห่งนี้ ฮ่าฮ่า!”
หลี่หรานพยักหน้า “แน่นอน นายน้อยหวังช่างกล้าหาญจริงๆ”
“ฮะ?” หวังเยว่ตกตะลึง “เจ้าหมายถึงอะไร?”
รอยยิ้มของหลี่หรานเปลี่ยนเป็นเย็นเยียบ “เจ้าหยาบคายและดูถูกผู้นำนิกายของวิหารโหยวหลัว เหลิงอู่เหยียนในที่สาธารณะ เจ้าคิดว่านั่นกล้าหาญพอไหม?”
เฮือก!
ไม่ว่าสมองของหวังเยว่จะช้าแค่ไหน เขาก็สามารถรับรู้ได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขาถอยหลังไปสองก้าวแล้วพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “เจ้าเป็นใคร?!”
“มีคนมากมายที่พูดลับหลังนางในโลกนี้ นางคิดว่าข้าฆ่าพวกมันทั้งหมดไม่ได้จริงๆหรือ? ข้าจะไปหาพวกมันทีละคน!” ดวงตาของหลี่หรานลึกล้ำ “มาเริ่มกันที่เจ้า”
“หยุดมันไว้!” หวังเยว่อุทานและถอยกลับอย่างรวดเร็ว
ผู้คุ้มกันรีบวิ่งไปข้างหน้า อย่างไรก็ตาม ในชั่วพริบตาร่างของหลี่หรานก็หายไปเสียแล้ว
หวังเยว่เพิ่งเดินไปได้สองก้าวเมื่อมีคนตบไหล่เขา
ร่างกายของเขาแข็งค้างและหันกลับไปด้วยความตกใจ สิ่งที่เขาเห็นคือใบหน้ายิ้มแย้มของหลี่หราน
“ปล่อยข้านะ ปล่อยข้าไปเถิด...”
หลี่หรานส่ายหัว “เจ้าอาจมีเหตุผลนับหมื่นที่จะมีชีวิตอยู่ แต่เพียงเหตุผลเดียวที่ข้าจะฆ่าเจ้าก็เพียงพอแล้ว”
ด้วยเหตุนี้ หลี่หรานจึงยกนิ้วขึ้นและแตะหน้าผากของหวังเยว่เบาๆ
อากาศรอบข้างดูเหมือนจะกลายเป็นน้ำแข็งในทันที
ปัง!
ร่างกายของหวังเยว่ระเบิดเหมือนบอลลูน เศษเนื้อและเลือดของเขากระเซ็นไปทั่วหิมะราวกับดอกไม้ไฟในคืนฤดูหนาว
สำหรับหลี่หราน มนุษย์ธรรมดาเช่นหวังเยว่นั้นบอบบางไม่ต่างจากเด็กทารก
ชุดสีขาวของหลี่หรานไม่แม้แต่จะเปื้อนเศษฝุ่น เขาหันกลับไปและยิ้ม “บอกข้าสิว่าเขากล้าหาญเกินไปหรือเปล่า?”
ทุกคนตกตะลึงและแผ่นหลังของพวกเขาก็กลายเป็นเย็นเฉียบ
ในขณะนั้นเอง ชายที่ดูลามกพูดด้วยเสียงสั่นเครือว่า “เขาเป็นนายน้อยของตระกูลหวังในเมืองหลิน พ่อของเขาคือหวังเฟิง ผู้เชี่ยวชาญขอบเขตกำเนิดจิตวิญญาณ เจ้าไม่กลัวการแก้แค้นของตระกูลหวังหรือไง!”
เดิมทีเขาต้องการข่มขู่หลี่หรานเพื่อที่จะเอาชีวิตรอด
เขาไม่ได้คาดหวังให้หลี่หรานพยักหน้าและพูดราวกับครุ่นคิดอะไรบางอย่าง “ใช่ ถูกต้อง ดูเหมือนว่าข้าจะต้องปิดปากเจ้าด้วย”
“อา?” ชายที่ดูลามกตกตะลึง แสงสีดำริบหรี่สะท้อนอยู่ในดวงตาของเขา
สีหน้าของเขาแข็งทื่อจนวินาทีสุดท้าย ศีรษะของเขาร่วงลงและกลิ้งไปบนพื้นเป็นระยะทางหนึ่งก่อนที่จะหยุด
คนที่เหลือต่างปิดปาก พร้อมกับสั่นและไม่กล้าพูดอะไร
หลี่หรานพูดอย่างสงบว่า “ถ้าเจ้าต้องการล้างแค้นให้พวกเขา เจ้าสามารถมาที่เทือกเขาซวนหลิงได้ ข้าชื่อหลี่หราน ข้าสามารถเป็นคู่มือให้พวกเจ้าได้ทุกเมื่อ” หลังจากพูดเช่นนั้น เขาก็ลอยขึ้นและจากไป
เหตุที่เขาเอ่ยชื่อออกมาไม่ใช่ต้องการโอ้อวดบารมี เขาไม่อยากให้เหลิงอู่เหยียนถูกพูดลับหลังสำหรับการฆาตกรรมครั้งนี้
นางได้ยับยั้งตัวเองไว้แล้ว มีเพียงเขาที่หลงเหลือเจตนาฆ่าฟัน
คนที่เหลือยืนอยู่ที่นั่นเป็นเวลาสิบห้านาทีเต็ม
หลังจากยืนยันว่าหลี่หรานจากไปแล้วจริงๆ คนอื่นๆที่เหลือก็เดินโซเซและล้มลงบนพื้นหิมะ เมื่อเห็นเลือดและเศษเนื้อบนพื้น บางคนก็อดไม่ได้ที่จะอาเจียน
“หวังเยว่... ตายง่ายๆเช่นนี้?”
“คนๆนั้นบอกว่าเขาอยู่ที่เทือกเขาซวนหลิง ไม่ใช่ว่านั่นคือที่ตั้งของวิหารโหยวหลัวหรอกหรือ?”
“มันเป็นแค่การพูดพล่อยๆของคนเมา แต่ก็ไม่สามารถรอดพ้นสายตาของพวกเขาได้ นิกายปีศาจระดับสูงช่างน่าหวาดจริงๆ!” ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความกลัว
พวกเขาคงคิดไม่ถึงว่าผู้นำนิกายของวิหารโหยวหลัวจะนั่งอยู่ห้องถัดไป...
“เดี๋ยวก่อน!” หลิ่วเซิงอุทาน “เขาเรียกตัวเองว่าอะไรนะ? หลี่หราน?”
พวกเขาเงียบกริบ
“ละ...หลี่หราน?!”
//////////