บทที่ 22 ให้โอกาสเขาไปเกิดใหม่!

ทั้งสองเดินไปรอบๆเมืองเป็นเวลานาน

เหลิงอู่เหยียนไม่ค่อยออกมาข้างนอก นางอยากรู้อยากเห็นและอยากลองทุกสิ่งอย่าง

แน่นอนว่านั่นเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย...

“ท่านอาจารย์ ข้ากินไม่ไหวแล้วจริงๆ” หลี่หรานมองไปที่ขนมกุ้ยฮวาที่นางยื่นให้เขาและพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

(TL: ขนมกุ้ยฮวา(桂花) หรือขนมดอกหอมหมื่นลี้ เป็นขนมที่ทำมาจากการนำดอกกุ้ยฮวาผสมถั่วกวน)

“มันน่าเสียดายที่จะทิ้งมันไป เจ้าต้องการทำเช่นนั้นกับคุณลุงชาวนางั้นหรือ?” เหลิงอู่เหยียนถามพร้อมกับเอียงศีรษะของนาง

“มันไม่ใช่สิ่งที่ข้าซื้อ ดังนั้นข้าไม่รู้สึกผิด” หลี่หรานพูดอย่างใจเย็น

“แต่ถ้าเจ้าไม่กิน ข้าคงเสียใจต่อลุงชาวนามาก เจ้ากำลังพยายามทำให้ข้าตกอยู่ในสถานการณ์ที่ต้องเสียใจหรือ?” ความคิดของนางเปลี่ยนไปในทิศทางที่แปลกประหลาด

“......”

“เจ้าจะกินหรือไม่กิน?”

“...ข้ากินก็ได้” หลี่หรานพยายามอย่างเต็มที่ที่จะกลืนขนมกุ้ยฮวา

ในขณะนั้นเอง เสียงตะโกนก็ดังเข้ามาใกล้ๆ “เค้กลูกพลัม เค้กลูกพลัมสดจ้า~”

หลี่หรานพ่นลมออกมาและหลั่งเหงื่อเย็นเยียบ

“เจ้าเคยทานเค้กลูกพลัมมาก่อนหรือไม่? ข้ายังไม่เคยลองเลย” เหลิงอู่เหยียนรู้สึกสนใจจริงๆ

“ท่านอาจารย์!” หลี่หรานรีบหยุดนาง “เรากินกันมากจนเศรษฐกิจของเมืองหลินเฟิงเติบโตขึ้นอย่างน้อย 1 เปอร์เซ็นต์แล้ว ทำไมเราไม่หยุดไว้ตรงนี้ล่ะ?”

“แต่ข้ายังไม่ได้กินเค้กลูกพลัม...” เหลิงอู่เหยียนพึมพำ

หลี่หรานยอมลงให้และพูดว่า “เราสามารถเก็บมันไว้สำหรับเดทครั้งหน้าได้”

“เดทครั้งหน้า?” ดวงตาของเหลิงอู่เหยียนสว่างขึ้น นางเริ่มคิดว่าจะทำอะไรบ้างในเดทครั้งหน้า

หลี่หรานฉวยโอกาสนั้นดึงนางออกมาอย่างรวดเร็ว

หลังจากที่พวกเขาไปเกือบทั่วเมืองหลินเฟิงแล้ว เหลิงอู่เหยียนก็เสร็จสิ้นการเดทด้วยความรู้สึกพึงพอใจ

ทั้งสองเหาะกลับไปที่นิกายภายใต้แสงจันทร์สลัว พวกเขาร่อนลงในสวนของเทือกเขาซวนหลิง

ในเวลานี้ ไฟทั้งหมดดับลงแล้วและมีเพียงเสียงของภูเขาที่เงียบสงบในยามค่ำคืน เหล่าศิษย์และผู้อาวุโสทั้งหมดเข้าไปพักผ่อนแล้ว

เนื่องจากบุรุษและสตรีถูกห้ามไม่ให้มีความสัมพันธ์กัน วิหารโหยวหลัวจึงไม่มีสถานที่บันเทิงใจยามค่ำคืนมากนัก ทุกคนมีนิสัยที่ดีในการเข้านอนเร็วและตื่นเช้า

นอกจากผู้นำนิกายและเซิงจื่อล่ะนะ

สายลมยามค่ำคืนพัดมา และเหลิงอู่เหยียนรู้สึกไม่เต็มใจ

“เดทแรกของเราจบลงเช่นนี้...”

แม้ว่าจะมีบางสิ่งที่ไม่พึงประสงค์เกิดขึ้นในช่วงเวลา แต่ก็ทำให้นางเข้าใจถึงความจริงใจของหลี่หราน และความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็แน่นแฟ้นยิ่งขึ้น

“หรานเอ๋อร์ คืนนี้... เจ้ามีความสุขไหม?” เหลิงอู่เหยียนอดไม่ได้ที่จะถาม

“แน่นอน ข้ามีความสุข” หลี่หรานพยักหน้า

“ดีแล้ว ข้ากังวลว่าเจ้าจะรังเกียจการออกไปซื้อของนับจากวันนี้” นางถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

ท้ายที่สุด แผนเดิมของพวกเขาก็คือการไปฟังดนตรี

“ตราบใดที่ข้าสามารถอยู่กับท่านอาจารย์ได้ แม้ว่าเราจะจบลงด้วยความวุ่นวาย ข้าก็จะมีความสุขเสมอ ตราบเท่าที่มีท่านเคียงข้าง” ความฉลาดทางอารมณ์ของหลี่หรานเพิ่มพูนขึ้นมาชั่วขณะ

“คนกะล่อน! ข้าจะไปพักผ่อนแล้ว” เหลิงอู่เหยียนหันหลังกลับและจากไปพร้อมกับรอยยิ้มที่มีเสน่ห์บนใบหน้าของนาง

“ราตรีสวัสดิ์ ท่านอาจารย์”

“ราตรีสวัสดิ์”

หลี่หรานเฝ้าดูร่างของนางหายไป เขาไม่ได้ตระหนักว่าความรู้สึกของเขาที่มีต่อนางกำลังเปลี่ยนไป เขาเริ่มตั้งตารอเดทครั้งหน้าของพวกเขาด้วยซ้ำ

“แน่นอน มันคงจะดีกว่าถ้าข้าไม่ต้องกินเยอะเช่นนี้” เขาพ่นลมออกมาพร้อมกับกลิ่นขนมกุ้ยฮวาที่รุนแรง

“แต่ก่อนเข้านอน ข้าต้องทำอะไรบางอย่าง” ดวงตาของหลี่หรานค่อยๆเปลี่ยนเป็นเย็นชา

ติ๊ง~

จู่ๆระบบก็ดังขึ้นในใจของเขา:

【ภารกิจใหม่】

【นายน้อยแห่งตระกูลหวัง หวังเยว่เป็นคนเลวทรามและเต็มไปด้วยความชั่วร้าย โปรดให้โอกาสเขาไปเกิดใหม่】

“หวังเยว่?” หลี่หรานตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง เขาสัมผัสได้ถึงตำแหน่งที่ระบบให้มาและยิ้ม

เมืองหลินเฟิง ศาลาชมจันทร์!

“ดูเหมือนว่าระบบและข้าจะเห็นพ้องต้องกันในบางสิ่ง!”

—

ศาลาชมจันทร์

การแสดงจบลงและแขกรับเชิญต่างแยกย้ายกัน

ชายหนุ่มที่แต่งตัวหรูหราเดินโซซัดโซเซออกไป พร้อมกับผู้ชายหลายคน

“อั้ยหยา นายน้อยหวัง โปรดช้าลงหน่อย ท่านอาจจะลื่นล้มได้” สหายของเขาเข้ามาช่วยพยุง

หวังเยว่โบกมือและพูดอย่างไม่มีสติว่า “ปล่อย ข้าไม่ได้เมา!”

“ข้ารู้ว่าท่านไม่ได้เมา แต่ถนนมันลื่นมาก!”

“นายน้อยหวัง ท่านเป็นที่รู้จักกันดีในด้านการดื่มสุรา พวกเราทุกคนรู้เรื่องนี้” สหายของเขายกยอปอปั้น

หวังเยว่โบกมือ “ไปกันเถอะ ดื่มต่ออีกรอบ!”

ชายที่ดูลามกคนหนึ่งเดินเข้ามาและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “นายน้อยหวัง ข้าได้จัดเตรียมสินค้าชั้นเลิศไว้ในศาลาหมานชุนแล้ว ท่านต้องการลิ้มลองพวกนางหรือไม่?”

“สินค้าชั้นเลิศ?” ริมฝีปากของหวังเยว่โค้งงอ และเขาพูดว่า “สตรีธรรมดาในย่านโคมแดงไม่อยู่ในสายตาข้า!”

“จะเป็นเช่นนั้นได้เยี่ยงไร! พวกนางทั้งหมดต่างมาจากตระกูลที่ดี พวกนางถูกวางยาและตอนนี้อยู่ในอาการมึนงง ข้าจะให้ท่านตรวจสอบสินค้าเป็นการส่วนตัว” รอยยิ้มของชายที่ดูลามกยิ่งชั่วร้ายมากขึ้นไปอีก

“โอ้? ช่างน่าสนใจ ไปดูกันเถอะ!” หวังเยว่รู้สึกตื่นเต้น

ชายที่ดูลามกพูดอย่างประจบประแจง “ถ้าอย่างนั้นเรื่องความร่วมมือกับตระกูลหวัง...”

หวังเยว่ตบไหล่เขา “ไม่ต้องกังวล ตราบใดที่เจ้าทำให้ข้ามีความสุข ทุกอย่างก็จะเรียบร้อย!”

“โอ้ ข้าสบายใจแล้วกับคำพูดของท่าน! เชิญทางนี้ได้เลย!”

“ไปสนุกกันเถอะ!” ทั้งกลุ่มออกจากศาลาชมจันทร์โดยไม่รู้ตัวเลยว่ามีเงาติดตามพวกเขาอย่างเงียบเชียบ

//////////