บทที่ 211: รูปปั้นที่ใหญ่โตปานขุนเขา
ฉู่จงเทียนมองหน้าเย่เซิงอย่างจริงจังก่อนจะตอบว่า “ไม่เป็นไรหรอก ข้าเองก็ไม่ได้ยินดีที่จะต้องคอยมีพลังของตาเฒ่าคอยคุ้มกะละหัวอยู่เรื่อยไปแบบนี้อยู่แล้ว แถมตอนนี้เจ้ายังเก่งกว่าข้าอีก ต่อไปข้าจะใช้พลังของตัวเองตามเจ้าให้ทัน” เย่เซิงมองฉู่จงเทียนด้วยอารมณ์ซาบซึ้งโดยถือว่าคนผู้นี้เป็นพี่น้องของตนโดยแท้ ...
