ตอนที่ 626 เสียสละแท้จริง, ควบคุมหัวใจ

ทวีปมังกรทะยาน ณ ยอดเขาไร้กังวล

บนเขาหินมียอดแหลมมากมายคล้ายกระบี่สูงเสียดฟ้ายังมีร่างเงาร่างหนึ่งในชุดคลุมยืนอย่างสงบ

เขาทนยืนอยู่กับที่ถึงสามชั่วโมงโดยไม่ได้ขยับอะไรเลยสำหรับเขาแล้วเหมือนกับว่าไม่มีอะไรในโลกที่สำคัญอีกแล้ว  ถ้าความอดทนสามารถประเมินเป็นทรัพย์สินความมั่งคั่งเขาก็เป็นเหมือนกับมหาเศรษฐีที่ไม่มีวันขาดแคลนเงินแม้แต่น้อย  ราชาเฮยอวี้พลางตัวซ่อนอยู่และสังเกตมาตลอดสามชั่วโมงแล้วในที่สุดเมื่อมั่นใจว่าไม่มีอันตรายจึงลอยตัวห่างอีกฝ่ายหนึ่งประมาณกิโลเมตร

“เฮยอวี้,เจ้าเปลี่ยนไปนะ” เงาร่างนี้คาดเดาได้ถูกว่าเป็นราชาเฮยอวี้

“เจ้าเป็นใคร?”ราชาเฮยอวี้ประหลาดใจเล็กน้อย เขาเองไม่รู้จักคนผู้นี้ แต่คนผู้นี้กลับรู้จักตัวเขา นอกจากนี้ดูเหมือนจะคุ้นเคยมากอีกด้วย

ราชาเฮยอวี้ไม่ชอบความรู้สึกเช่นนี้เป็นอย่างมากเขาไม่สามารถเข้าใจอีกฝ่ายหนึ่งได้เลย ตัวอย่างเช่นเย่ว์หยางเขาไม่เข้าใจอย่างสิ้นเชิง เพราะการโผล่ออกมาของเย่ว์หยางเจ้าเด็กเหลือเชื่อนั่นและเฮยอวี้ไม่สามารถกำจัดเขาได้เย่ว์หยางเหมือนกับก้างปลาติดคอ ไม่ขยับขึ้นหรือลง สร้างความอึดอัดเป็นพิเศษ

เงาร่างนี้ทำให้ราชาเฮยอวี้รู้สึกจากก้นบึ้งหัวใจว่าไม่ใช่รับมือง่ายๆ

ถ้าเปลี่ยนเป็นคนอื่น เขาจะส่งจดหมายมาเพื่ออะไร

ราชาเฮยอวี้ไม่ต้องการให้มารสัมฤทธิ์ฟ้าหาโอกาสโจมตีเขาเพื่อให้ได้ยกระดับและเข้าสู่ขอบเขตนักสู้ปราณฟ้า มารสัมฤทธิ์ฟ้าเตรียมฆ่าเขาเพื่อลับเขี้ยวเล็บพลังของเขาและยกระดับ  ราชาเฮยอวี้จะไม่ยอมเปิดโอกาสให้เขาแน่นอน ก่อนที่ทุกอย่างจะเกิดขึ้นเขาไม่กลัวมารสัมฤทธิ์ฟ้า  แต่ร่างกายของเขายังไม่ฟื้นฟูเต็มที่เป็นผลให้เขาต้องลงมือด้วยความระมัดระวัง

อย่างไรก็ตามจดหมายแปลกประหลาดเกินไปมีข้อมูลลับเกี่ยวกับตัวของเขา ดังนั้นเขาจึงไม่มีทางเลือกได้แต่ต้องมา

ร่างนั้นไม่ตอบเขา เขาหันหลังให้กับราชาเฮยอวี้และยังไม่หันกลับมา  เขากล่าว “เจ้ารู้ไหมทำไมข้าถึงขอให้เจ้ามาพบข้า? เป็นเพราะข้าเห็นว่าเจ้ามีคุณค่าอยู่บ้าง... เฮยอวี้,เจ้าทำให้ข้าผิดหวังมาก เมื่อเจ้ากลับมาจากความล้มเหลวในสมรภูมิมรณะ  เจ้าสูญเสียความกล้าเผชิญหน้ากับเย่ว์หยางไปแล้ว  แม้แต่มาพบข้าเจ้าก็ยังยืนอยู่ที่ชายขอบ  เจ้าต้องคอยแอบไปรอบๆ เหมือนกับสาวน้อย!   เจ้าสูญเสียความสามารถในการต่อสู้กับเขาไปเสียแล้ว   มันเป็นไปไม่ได้ในตอนนี้และในอนาคตก็ยิ่งเป็นไปไม่ได้ เจ้าสูญเสียคุณค่าของตนเองไปแล้ว!”

ราชาเฮยอวี้ยิ่งสงสัยมากขึ้นเมื่อเขารู้สึกคุ้นเคยกับเสียงของร่างนั้น

เขาตื่นตัวมากขึ้นและเยาะเย้ย  “เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใคร?  ถ้าเจ้ามีความสามารถจะฆ่าได้  ทำไมต้องเปลืองคำพูด?  นอกจากจื้อจุน,แม้แต่เย่ว์หยางก็ยังไม่คิดจะฆ่าข้า!”

ร่างนั้นไม่ปฏิเสธเขา  ตรงกันข้าม เขายอมรับ “นั่นก็จริง  ทักษะแฝงเร้นทรยศใช้งานได้ดีก็จริง  แต่ก็ยังมีจุดอ่อนที่ร้ายแรง”

“จุดอ่อน?” ราชาเฮยอวี้รู้จุดอ่อนของทักษะแฝงเร้นของตัวเขาเอง  แต่เขาไม่เคยคิดว่าจะมีคนอื่นรู้ด้วย

แม้ว่าพวกเขารู้  แต่พวกเขาจะไม่สามารถฉวยโอกาสเอาเปรียบได้

หากใช้ประโยชน์ได้,คุณชายสามตระกูลเย่ว์คงจะใช้ไปแล้ว ทำไมต้องรอจนกระทั่งตอนนี้ด้วยเล่า? นี่คือเหตุผลที่เขามาพบครั้งนี้ เหตุผลใหญ่ๆ อื่นเป็นเพราะเขาแน่ใจว่าเขาสามารถรอดชีวิตไปจากที่นี่อย่างปลอดภัย  ด้วยทักษะแฝงเร้นทรยศของเขา ไม่มีใครสามารถฆ่าเขาได้นอกจากจักรพรรดิอวี้หรือจื้อจุน และนั่นก็เพียงถ้านางกวัดแกว่งควงอาวุธเทพของจักรพรรดิอวี้ ต่อให้เย่ว์หยางใช้เพลิงอมฤตและวงจักรล้างโลกก็ยังไม่สามารถฆ่าเขาได้!

ร่างนั้นวาดมือเบาๆ ในอากาศ

ด้วยการเคลื่อนไหวที่สง่างาม  คัมภีร์อัญเชิญระดับเทพลอยออกมา เปล่งแสงงดงามน่าอัศจรรย์

หัวใจของราชาเฮยอวี้เต้นแรง  สัญชาตญาณนักสู้ปราณฟ้าของเขาเตือนว่าคนที่อยู่ต่อหน้าเขานั้นอันตรายเพียงไหน สิ่งที่แปลกที่สุดก็คือคนที่อยู่ต่อหน้าเขาไม่ได้ปลดปล่อยรังสีอำมหิตแม้แต่น้อย  ราชาเฮยอวี้ยังคงงงกับเรื่องนี้  หรือว่าคนผู้นี้แค่มาอวดโอ่?

“ทักษะแฝงเร้นทรยศของเจ้าถูกเปลี่ยนแปลงไปแล้ว ดังนั้นเจ้าควรจะเข้าใจว่าทักษะแฝงเร้นสามารถเปลี่ยนไปได้ การยกระดับทักษะแฝงเร้นก็เป็นการเปลี่ยนแปลงรูปแบบหนึ่ง แต่ไม่ใช่การเปลี่ยนแปลงเชิงคุณภาพ  เมื่อร่าง ความคิดพลังงานและระดับของนักรบเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง อย่างนั้นทักษะแฝงเร้นก็สามารถเปลี่ยนได้ ก็เหมือนสิ่งที่เกิดขึ้นกับเจ้า”  ร่างนั้นค่อยๆ ยกคัมภีร์ด้วยมือขวา มือของเขาดูเยาว์วัยและนิ้วเรียวยาวทั้งห้าเปี่ยมไปด้วยพลัง  เต็มไปด้วยพลังและความปรารถนา  ร่างนั้นไม่ได้หันกลับมา  และเพียงแต่ชี้มาที่ราชาเฮยอวี้  “เจ้าอาจไม่รู้ว่าทักษะแฝงเร้นของข้าคืออะไร  แต่ข้าจะบอกเจ้าก็ได้  ทักษะแฝงเร้นของข้าก็คือ กลายสภาพ!  ด้วยทักษะแฝงเร้นของข้าสามารถแปลงรูปคน วัตถุชีวิต พลัง ใดๆ ก็ได้และแม้กระทั่งทักษะแฝงเร้นของข้าก็ตาม”

“อะไรนะ?” ในที่สุดราชาเฮยอวี้ก็เข้าใจว่าอีกฝ่ายหมายความว่ายังไง คนผู้นี้สามารถใช้ทักษะแฝงเร้นของเขาเปลี่ยนทักษะแฝงเร้นทรยศของเขาได้

“ตั้งแต่นี้ไปร่างของเจ้าและทักษะแฝงเร้นมีโอกาสเปลี่ยนไปดีขึ้นหรือแย่ลง 50% เท่ากัน” แสงสีเงินยิงออกมาจากนิ้วชี้และกระทบระหว่างคิ้วของราชาเฮยอวี้อย่างรวดเร็ว

หัวใจของราชาเฮยอวี้สะท้าน

เขาไม่อาจเชื่อในอาการสนองตอบของเขาเอง เขาเตรียมพร้อมสถานการณ์ทุกอย่างไว้ก่อนหน้านั้นแล้ว   แต่เขาไม่สามารถหาทางหลบหนีได้ยังไง?

อะไรคือสาเหตุในเรื่องนี้?  เป็นเพราะศัตรูแข็งแกร่งเกินไปหรือ?  ไม่เลย!  ไม่เหมือนอย่างนั้น... เป็นเพราะสิ่งประดิษฐ์ของศัตรู?ความสามารถหรือสนามพลังพิเศษ?  ไม่,นั่นไม่ใช่เลย... หลอกลวง เป็นเรื่องหลอกลวงทั้งเพ  ฝ่ายตรงข้ามไม่มีรังสีฆ่าฟันในการกระทำของเขา ดังนั้นเขาจึงสามารถหลอกลวงสัญชาตญาณของเขาเอง  หลอกลวงจิตใต้สำนึกของเขา  นอกจากนี้แสงสีเงินที่ยิงมาจากทักษะแฝงเร้นของเขาไวเกินกว่าเขาจะทันตั้งตัว

กล่าวอีกอย่างหนึ่งก็คือ เขาถูกหลอกโดยทักษะที่ง่ายที่สุด

ภายใต้เงื่อนไขที่เป็นไปไม่ได้ที่จะถูกหลอกลวง  เขากลับถูกฝ่ายตรงข้ามเขาหลอกลวงได้ง่ายๆ...ผิวของราชาเฮยอวี้พลันเขียวคล้ำและเต็มไปด้วยรังสีฆ่าฟัน

“ร่างของเจ้าอ่อนแอ  แต่ทักษะแฝงเร้นกลับแข็งแกร่ง  อาจเป็นเรื่องดี  อาจเป็นเรื่องแย่ก็ได้ ฮ่าฮ่า ข้าขอให้เจ้าโชคดี”   ร่างนั้นโบกมือและเตรียมหายตัว

“เดี๋ยวก่อน  เจ้าเป็นใคร?” ราชาเฮยอวี้มุ่งมั่นจะฆ่าคนลึกลับผู้นี้

“ความจริง,ข้าไม่จำเป็นต้องบอกเจ้า เพราะเจ้าใกล้ตายอยู่แล้ว บอกเจ้าไปก็เปลืองคำพูดเปล่าๆ  แต่ข้าต้องการเห็นสีหน้าประหลาดใจของเจ้า เจ้าต้องการรู้ว่าข้าเป็นใครใช่ไหม?  มาสิ, เจ้ามาดูเองเลย...”  ร่างนั้นปรากฏตัวอยู่หน้าราชาเฮยอวี้ หน้าของเขาห่างจากเขาแค่สามนิ้ว

“หือ? เป็นเจ้า?  ไม่ เจ้าไม่ใช่เขา  โอวพระเจ้า, ใช่ด้วย เป็นเจ้าจริงๆ!”  ราชาเฮยอวี้เหมือนกับว่าเจอผีขณะที่หน้าของเขาเต็มไปด้วยความกลัว

“เจ้าเดาถูก เป็นข้าเอง!”  ร่างนั้นพูดด้วยน้ำเสียงผ่อนคลาย  หน้าของราชาเฮยอวี้เต็มไปด้วยหยาดเหงื่อและมือของเขาสั่น

“เจ้า เจ้า เจ้าควรจะไปตามหาเย่ว์หยาง ไม่ใช่ข้า!”  ราชาเฮยอวี้กำหมัดแน่น

“ข้าจะกลับไปหาเขาแน่  แต่ข้าไม่รับรองว่าข้าสามารถฆ่าเขาได้  เขาแข็งแกร่งและเจ้าเล่ห์มาก  การฆ่าเขาในตอนนี้เป็นไปไม่ได้สำหรับข้าดังนั้นข้าจึงใช้เจ้าและราชันย์พันปีศาจสร้างความยุ่งยากให้กับเขา  ช่วยข้ายื้อเวลาให้มากขึ้น  ข้าก็เหมือนกับเจ้าเด็กนั่น  เราทั้งสองต้องการเวลามากขึ้น  เฮยอวี้ เดิมทีข้าชื่นชมความฉลาดของเจ้าแต่น่าเสียดายที่เจ้ากลัวจักรพรรดิอวี้และแม้กระทั่งเย่ว์หยาง  เป็นไปไม่ได้ที่คนผู้เดียวจะมีโอกาสไม่มีที่สิ้นสุด  ข้าสามารถปล่อยเจ้าไปได้ แต่ข้าเชื่อว่าคนอื่นอีกหลายคนคงไม่เห็นด้วย  เฮยอวี้..ขอให้โชคดี” ร่างนั้นตบไหล่ของราชาเฮยอวี้เหมือนกับว่ากล่าวอำลาสหายเก่าและหายไปในอากาศเบาบาง

“....”  ราชาเฮยอวี้เงียบสนิทและจากนั้นพึมพำด้วยความเกลียด “ทำไม? ทำไมข้าถึงได้ตกเป็นเบี้ยล่างคนอื่น?”

“นั่นเป็นเพราะเจ้าไม่สมควรจะอยู่เหนือคนอื่นๆ”

บุรุษคนหนึ่งที่ตลอดทั้งร่างกระพริบประกายแสงสีม่วงปรากฏตัวอยู่ในท้องฟ้าระยะห่างไกลและเดินลงมาทีละก้าวๆ

บุรุษผู้นั้นเป็นเหมือนทหารที่สง่างาม  เขามีผมดำปลายชี้ขึ้นเหมือนกับดาบ  ตาของเขาลึกเหมือนกับหลุมดำไม่มีอารมณ์ความรู้สึกของมนุษย์ราวกับตาของพระยามัจจุราชที่สามารถสูบวิญญาณผู้คนได้    เขาสวมเสื้อที่พอดีตัว  แขนเสื้อขนาดยาวพอดีแต่ยาวแค่ครึ่งแขน

เขาสวมกางเกงสีดำปักลายมังกรเงินสองตัว

มังกรลักษณะนี้คือมังกรขนาดใหญ่ที่มีปีกและทั้งสองก็คือมังกรฟ้าแห่งเผ่าภูตบูรพา

สิ่งที่สะดุดตาที่สุดก็คืออาวุธแปลกประหลาดที่เอวของเขา  อาวุธจะมีผ้าสีม่วงห่อไว้  รูปร่างเหมือนกับดาบ แต่ไม่ใช่ดาบคล้ายกระบี่แต่มิใช่กระบี่

แค่ลักษณะของเขาคนส่วนใหญ่ในหอทงเทียนจะไม่รู้จักเขา อย่างไรก็ตาม ทุกคนรู้จักชื่อของเขา เขาคือบุคคลหมายเลขหนึ่งของกลุ่มมารฟ้า ผู้นำของวังมารที่แม้แต่มารกฎฟ้าที่เป็นสุดยอดนักสู้ปราณก่อกำเนิดก็ยังไม่เหนือกว่า  เขาคือมารสัมฤทธิ์ฟ้า!

“เป็นเจ้านั่นเอง!”  ราชาเฮยอวี้ผงกศีรษะ  “ทั่วทั้งหอทงเทียนมีแต่เจ้านั่นแหละที่เร่งรีบต้องการฆ่าข้า”

“ถูกแล้วข้าไม่ยอมให้เย่ว์หยางได้โอกาสฆ่าเจ้า... ถ้าเขาฆ่าเจ้า ก็คงไม่มีโภคผลกำไรตกมาถึงข้า  มีแต่จะลดโอกาสเลื่อนระดับของข้า  นอกจากเป็นนักสู้ปราณฟ้าแล้ว  เขายังไล่ทันข้าในทุกด้านแล้ว  ข้าจะไม่ปล่อยให้เขาแซงข้าแน่นอน  ตำแหน่งอันดับหนึ่งในวังมารต้องเป็นของข้า มารหมาป่าฟ้าอาจมีจุดหมายที่เกินกว่าข้าในอนาคต  แต่ไม่ใช่วันนี้”  มารสัมฤทธิ์ฟ้าเดินเข้าหาราชาเฮยอวี้และจ้องมองเขา  “ได้เวลาพูดสั่งเสียของเจ้าแล้ว  ข้าสัญญาว่าจะฆ่าเจ้าก่อนเย่ว์หยางจะมาถึง!”

“เจ้า...ดูเหมือนว่าเจ้าเพิ่งจะบรรลุระดับสุดยอดปราณก่อกำเนิดสินะ  มิน่าเล่าเจ้าถึงมั่นใจว่าจะฆ่าข้าได้”  สายตาของราชาเฮยอวี้เย็นชาขึ้นและพยักหน้า  “ถ้าข้าได้รู้แจ้งอย่างเดียวกับเมื่อในอดีตคนที่ตายจะต้องเป็นเจ้า  แต่น่าเสียดาย”

“ถ้าข้าไม่โง่เกินไปเชื่อถือสหายในอดีตจนเกินไป ข้าคงไม่มีชีวิตมาจนถึงวันนี้” เต่ามังกรชราก็เพิ่งมาถึงและควงไม้เท้าเทพจักรพรรดิอวี้ในมือ  เขาเปลี่ยนร่างเป็นชายชราที่ดูแก่  อย่างไรก็ตามเทียบกับเมื่อตอนที่เขาพบเย่ว์หยาง สภาพที่อ่อนแอของเขาดูเหมือนจะดีขึ้น เหตุผลที่เขาสามารถฟื้นคืนความแข็งแรงบางทีอาจเนื่องมาจากไม้เท้าเทพจักรพรรดิอวี้  แม้ว่าเขาจะไม่อยู่ในสภาพสุดยอด  แต่เขาก็สามารถสู้เสมอกับราชาเฮยอวี้ได้  ต้องขอบคุณไม้เท้าเทพจักรพรรดิอวี้

“หยวนหลง,เจ้ามาสายจริงๆ นะ” ราชาเฮยอวี้ไม่เห็นว่าเป็นเรื่องแปลกที่เต่ามังกรชราปรากฏตัวขึ้น

“ไม่มีปัญหาไม่ว่าจะเป็นมารสัมฤทธิ์ฟ้า, เย่ว์หยางหรือข้าเป็นผู้ฆ่าเจ้าผลก็เหมือนกันอยู่ดี” เต่ามังกรชราพูดอย่างเฉยเมย “ตราบใดที่เจ้าตาย  ข้าไม่สนใจกระบวนการ”

“น่าเสียดายที่คุณชายสามไม่อยู่ที่นี่  มิฉะนั้นข้าจะเอาหนึ่งในพวกเจ้าไปส่งข้าด้วย”  ราชาเฮยอวี้หัวเราะทันที

“เนื่องจากคุณชายสามไม่อยู่ที่นี่  อย่างนั้นให้ข้าส่งเจ้าจะเป็นไรไป?”

เสียงของเย่ว์ซานดังก้องที่เชิงเขา  ราชาเฮยอวี้มีอาการสนองตอบทันทีที่ได้ยิน

หน้าของเขาดูน่าเกลียดมาก

ผู้เฒ่าหนานกงประคองเย่ว์ซานและบินขึ้นไปที่ยอดเขา

ผู้เฒ่าหนานกงถามเย่ว์ซานอย่างเป็นกันเอง  เย่ว์ซานคำนับด้วยความเคารพ  “ผู้เฒ่าหนานกง ขอบคุณท่านมาก  นี่คือทางเลือกของข้า  ข้าไม่มีความเสียใจ”  เขาหันไปยิ้มให้ราชาเฮยอวี้ขณะประสานมือ  “ราชาเฮยอวี้นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าได้พบท่าน  แต่นั่นไม่สำคัญเลย  ข้าคิดว่าเราก็เหมือนกับคนรู้จักกันดี  มิฉะนั้นเจ้าคงไม่มีทางเลือกข้าเป็นบริวารท่าน!  เหตุผลที่ข้ามาที่นี่ไม่มีอะไรมากข้าแค่ต้องการเสนอร่างกายนี้กับเจ้า... ทักษะแฝงเร้นทรยศสามารถทรยศอะไรก็ได้  แต่ไม่น่าจะสามารถทรยศผู้เสนอได้...การเสนอตัวเป็นสิ่งที่เสียสละ เจ้าสามารถทรยศคนอื่นได้กระทั่งตัวเอง แต่เจ้าไม่สามารถทรยศความเสียสละที่แท้จริง”

ราชาเฮยอวี้ต้องการจะฆ่าเย่ว์ซานทันที  แต่เขาไม่สามารถขยับได้

ในที่สุด เขาค่อยๆ อ้าปากเอ่ย  “เจ้าต้องการทำเช่นนี้จริงๆ หรือ?  เจ้าได้อะไรจากการทำเช่นนี้?  เจ้าคิดว่าเย่ว์หยางจะขอบคุณเจ้างั้นหรือ?  ไม่น่าจะเป็นเช่นนั้นได้  เจ้าไม่มีทางเปลี่ยนมาให้เขาประทับใจเจ้าได้  เพราะเจ้าไม่ใช่คนดี  เลิกหลอกตัวเองได้แล้ว  ความทะเยอทะยานของเจ้าไม่ด้อยไปกว่าข้าเลย ความไม่เต็มใจของเจ้าไม่ด้อยไปกว่าของข้าเลย  ทำไมเราไม่ร่วมมือกัน?  เย่ว์ซาน ตราบใดที่เจ้ายินดี เรามาเริ่มใหม่ได้ ตราบใดที่เราควบคุมร่างกายของเราได้และมีชีวิตจนถึงที่สุดการเอาชนะเย่ว์หยางมิใช่เป็นไปไม่ได้”

เย่ว์ซานตอบ  “ถ้าข้าไม่ใช่พ่อคน ข้าอาจเห็นดีด้วย  เจ้าไม่ใช่พ่อของลูกดังนั้นเจ้าไม่มีทางเข้าใจความหมายของการกระทำของข้า

เขาดึงมีดออกมาเล่มเหนึ่งและแทงลึกลงไปในอก

เขาเปิดแผลแสดงให้เห็นถึงอวัยวะภายใน  เลือดฉีดพุ่งในอากาศเหมือนกับฝน...เย่ว์ซานยิ้มเหมือนกับว่าเขาไม่รู้สึกเจ็บ เขาตัดหัวใจและถือไว้ในมือของเขา จากนั้นเขาหมดแรง จึงได้พูดแต่คำสุดท้าย “นี่สำหรับเจ้า”

ราชาเฮยอวี้หลับตาอย่างเจ็บปวด

ในทางตรงกันข้ามเย่ว์ซานยังคงค้างอยู่ในท่าเดิมจนกระทั่งลมภูเขาพัดกระโชกแรงใส่เขา  เพียงเท่านี้เขาร่วงลงไปในเหวทันที

“ด้วยบัญชาของสัมฤทธิ์ฟ้าผู้ตัดสินความชั่วทั้งมวล ควบคุมหัวใจ!”  มารสัมฤทธิ์ฟ้าชูมือขวาและบีบช้าๆ

หัวใจในมือของเย่ว์ซานยังคงเต้นและหัวใจที่เต้นอยู่ในอกของราชาเฮยอวี้พลันแตกพร้อมกัน...ทักษะแฝงเร้นทรยศสูญเสียประสิทธิภาพเนื่องจากการเสียสละของเย่ว์ซาน  ราชาเฮยอวี้พูดขณะที่เลือดกลบปากของเขา  “ทักษะแฝงเร้นกลายสภาพ  มันเป็นอย่างนี้นี่เอง  เขาคือคนที่ฆ่าข้า  ไม่ใช่พวกเจ้า แต่เป็นเขา...”

ราชาเฮยอวี้ปาดเลือดที่พุ่งออกมาจากปาก

ตลอดทั้งร่างของเขามีพลังที่ยกระดับขึ้นไปเป็นสุดยอดนักสู้ปราณก่อกำเนิดระดับสองทันที

เขาโบกมือและปรากฏเกราะทมิฬศักดิ์สิทธิ์ เขาชูดาบทมิฬศักดิ์สิทธิ์และชี้มาที่มารสัมฤทธิ์ฟ้า  “เมื่อเป็นเช่นนี้เรามาดวลกันเป็นครั้งสุดท้ายกัน, มารสัมฤทธิ์ฟ้า! ขอข้าดูหน่อยว่าพลังของเจ้าจะดีกว่าข้าแค่ไหน!”

ผู้เฒ่าหนานกงไม่ดูผลการต่อสู้ที่เด็ดขาด เขาเหาะลงไปนำร่างเย่ว์ซานที่ตายพร้อมกับรอยยิ้มของผู้ชนะ  เขาพยักหน้ากล่าว  “ผู้ชนะแท้จริงก็คือเจ้า!”