ตอนที่ 27 หาคน
“ฝ่าบาท โจวชูไปกรมโยธาธิการเพื่อจ้างช่างฝีมือและเริ่มก่อสร้างแล้ว นี่คือพิมพ์เขียวที่กระหม่อมได้รับจากช่างฝีมือ” ภายในวังในพระราชวังของ อาณาจักรต้าเซี่ย สาวใช้ในวังที่สวยงามกำลังรายงานต่อ หยิน หวู่โหย่ว
“เขากังวลมากกว่าข้า” หยิน หวู่โหย่ว หยิบพิมพ์เขียวและมองไปที่มัน “พิมพ์เขียวนี้ออกแบบโดยใครบางคนจากกรมโยธาธิการ?”
“ไม่ กระหม่อมได้ยินมาว่าโจวชูเป็นคนออกแบบเอง”
“เขารู้จักการก่อสร้างด้วย” หยิน หวู่โหย่ว ถามด้วยความประหลาดใจ “ข้าค้นพบคนที่พรสวรรค์จริงๆเหรอ?”
สาวใช้ในวังพูดไม่ออก “ฝ่าบาท ท่านกล้าแต่งตั้งเขาเป็นผู้ดูแลโรงหลอม ก่อนที่ท่านจะแน่ใจในความสามารถของเขาหรือ?”
“มันไม่ใช้อย่างนั้น” หยิน หวู่โหย่ว ส่ายหัว “ข้าแน่ใจว่าเขามีพรสวรรค์ในการหลอมสร้าง โรงหลอมที่ 0 นี้เป็นเพียงความพยายามเท่านั้น ไม่สำคัญว่าจะสำเร็จหรือไม่
“แค่ดาบพยัคฆ์และดาบแหวนร้อยชั้นก็เพียงพอแล้วสำหรับเขาที่จะเป็นผู้ดูแล
“ใช่ ตอนนี้เขารับสมัครช่างตีเหล็กฝึกหัดกี่คนแล้ว?”
“ยังเลย” สาวใช้ในวังพูดด้วยท่าทีแปลก ๆ “วันนี้เขากินนอนกับช่างฝีมือของกรมโยธาธิการ เขายุ่งอยู่กับการสร้างโรงหลอมตลอดทั้งวันและไม่ได้ไปรับสมัครช่างตีเหล็กฝึกหัดเลย!”
“ไม่มีแม้แต่คนเดียว?” หยิน หวู่โหย่ว ขมวดคิ้วเล็กน้อย “แม่ทัพเหมิงได้กระตุ้นเราหลายครั้งแล้ว หากแผนกหลอมอาวุธยังไม่สามารถมอบดาบแหวนร้อยชั้นได้ในไม่ช้า สิ่งต่างๆ จะยุ่งยากมากขึ้น”
“ถ้าอย่างนั้น ฝ่าบาท เราควรขอสูตรการหลอมสร้างของดาบแหวนร้อยชั้นและให้โรงหลอมอื่นเริ่มการหลอมก่อนดีไหม?” สาวใช้ในวังถาม
"ให้ข้าคิดก่อน" หยิน หวู่โหย่ว ครุ่นคิดครู่หนึ่ง “ขอให้กรมโยธาธิการแจ้งโจวชูว่าในเดือนนี้ โรงหลอมที่ 0 กำลังดำเนินการก่อสร้างขนาดใหญ่ และไม่จำเป็นต้องส่งมอบอาวุธ แต่ตั้งแต่เดือนหน้าเป็นต้นไป โรงหลอมที่ 0 จะต้องมอบดาบแหวนร้อยชั้นอย่างน้อยหนึ่งพันเล่มทุกเดือน!”
“หนึ่งพันน้อยเกินไปหรือเปล่า” สาวใช้ในวังตัวน้อยก็เจ้าเล่ห์เช่นกัน
“ค่อยเป็นค่อยไป” หยิน หวู่โหย่ว โบกมือของเธอ “ทำตามที่ข้าบอก!”
…
โจวชู ไม่รู้ว่างานกำลังเข้า เขามองดูโรงหลอมที่ 0 ที่ก่อตัวขึ้นอย่างช้าๆ หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความสุข
ปฏิเสธไม่ได้ว่าช่างฝีมือจากกรมโยธาธิการมีราคาแพงเล็กน้อย แต่ฝีมือช่างชัดเจน
ในเวลาเพียงไม่กี่วัน รากฐานของโรงหลอมที่ 0 ก็เสร็จสมบูรณ์ และก็เริ่มเป็นรูปเป็นร่าง
ฝีมือของคนในโลกนี้มีจำกัด จึงไม่สามารถสร้างตึกสูงได้ และโจวชูไม่เคยคิดที่จะพัฒนาซีเมนต์เหมือนผู้ข้ามมิติคนอื่นๆ
ดังนั้นสิ่งปลูกสร้างของโรงหลอมที่ 0 ส่วนใหญ่เป็นแบบสองชั้นและชั้นเดียว
เขาไม่ได้สร้างเตาหลอมในบ้านพักของ ช่างตีเหล็กฝึกหัดตามปกติ แต่เขาสร้างโรงหลอมขนาดใหญ่และจัดเตาหลอมทั้งหมดไว้ภายใน
สำหรับที่อยู่อาศัยของ ช่างตีเหล็กฝึกหัดพวกเขาถูกจัดไว้ที่อื่น
ให้มันเป็นแบบนี้ เขาได้แบ่ง โรงหลอมที่ 0 ออกเป็นหลายส่วน: พื้นที่ทำงาน พื้นที่ที่พัก พื้นที่นั่งเล่น พื้นที่บันเทิง...
การหลอมสร้างข้างเตาเผานั้นใช้ได้ในฤดูหนาว แต่ในฤดูร้อนอากาศร้อนมาก โจวชู มีประสบการณ์เป็นการส่วนตัว
โรงหลอมที่ 0 ของเขาไม่ใช้โรงงานทาส เขาไม่ต้องการที่จะทำไม่ดีกับ ช่างตีเหล็กฝึกหัด
ในความเห็นของเขา จะเป็นประโยชน์ต่อประสิทธิภาพในการทำงานหากช่างตีเหล็กฝึกหัดมีสภาพแวดล้อมในการพักผ่อนที่ดี
และจากประสบการณ์ครั้งก่อนในการหลอม ดาบพยัคฆ์ เขาสามารถสั่งการช่างตีเหล็กฝึกหัดได้ทันที ถ้าเขารวบรวมพวกเขาเพื่อมาหลอมสร้างร่วมกัน
มิฉะนั้น มันจะเป็นเรื่องยากมากสำหรับช่างตีเหล็กฝึกหัดธรรมดาที่จะเชี่ยวชาญเทคนิคการตีดาบแหวนร้อยชั้น
สำหรับตอนนี้ ดาบแหวนร้อยชั้นเป็นเครื่องหมายการค้าของโรงหลอมที่ 0 และต้องผลิตเป็นจำนวนมากอย่างไม่ต้องสงสัย
อย่างไรก็ตาม ช่างตีเหล็กฝึกหัดโดยเฉลี่ยต้องใช้เวลาอย่างน้อยหนึ่งปีกว่าจะเชี่ยวชาญเทคนิคการตีขึ้นรูปของดาบแหวนร้อยชั้น
วิธีเดียวคือใช้วิธีเดียวกับที่เขาเคยใช้เมื่อเสร็จสิ้นภารกิจการตีดาบ ดาบพยัคฆ์ ซึ่งก็คือการสั่งเคลื่อนไหวและรวมคำสั่งเป็นหนึ่งเดียว
นี่คือเหตุผลที่เขาตัดสินใจสร้างโรงหลอมขนาดใหญ่
ที่อยู่อาศัยของ ช่างตีเหล็กฝึกหัดยังคงเป็นบ้านเดี่ยว แม้ว่าบ้านจะไม่ใหญ่ แต่สภาพก็ดีกว่าในโรงหลอมอื่นๆ
แม่จะมีขนาดเล็ก แต่อวัยวะสำคัญทั้งหมดอยู่ที่นั่น บ้านได้รับการออกแบบให้มีห้องนอนสองห้องและห้องนั่งเล่นหนึ่งห้อง และสามารถรองรับช่างตีเหล็กฝึกหัดและครอบครัวได้ ห้องครัวและห้องน้ำเป็นแบบมาตรฐาน และแม้แต่พื้นก็ปูด้วยกระเบื้องสีเขียว
ดังนั้นค่าใช้จ่ายในการสร้างบ้านแต่ละหลังเท่ากับ 20 ตำลึง!
อาณาเขตของโรงหลอมที่ 0 นั้นไม่ใหญ่นัก และโจวชูวางแผนบ้านไว้สำหรับห้าสิบคนเท่านั้น แต่สิ่งนี้ทำให้เขาต้องเสียไปหนึ่งพันตำลึง!
เขาใช้ของขวัญเกือบทั้งหมดที่ได้รับ
ช่างฝีมือไม่เข้าใจว่าทำไมโจวชูถึงทำอย่างนั้น แต่เนื่องจากเขาเป็นคนจ่าย พวกเขาจึงทำตามที่เขาบอกโดยธรรมชาติ
เมื่อเห็นโรงหลอมเติบโตขึ้นทุกวัน โจวชูรู้สึกเหมือนกำลังเฝ้าดูลูกของเขาเติบโตขึ้น ความสุขในหัวใจของเขาไม่จำเป็นต้องพูด
อันที่จริงเขาไม่ได้เกียจคร้านตลอดเวลา เขาหลอมสร้างดาบแหวนร้อยชั้นอย่างต่อเนื่องทุกวัน
จากประสบการณ์ครั้งก่อนของเขา หลังจากที่เขาสร้าง ดาบแหวนร้อยชั้นครบ 100 เล่ม จะมีอาวุธอื่นจะปรากฏใน คัมภีร์สรรพาวุธ
เขาสงสัยว่าอาวุธชิ้นต่อไปจะเป็นอาวุธระดับหรือไม่
แน่นอน เขาไม่ลืมเกี่ยวกับการจ้างช่างตีเหล็กฝึกหัด
แม้ว่าสาวใช้ในวังจะไม่เห็น โจวชู หา แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่ได้ทำอะไรเลย
เขากำลังรอให้โรงหลอมที่ 0 เป็นรูปเป็นร่างก่อนที่จะมีเงื่อนไขในการเจรจากับผู้อื่น
สิ่งของที่มองเห็นได้อย่างชัดเจนดีกว่าคำพูดที่ว่างเปล่าเสมอ!
“พี่จาง พี่หวู พี่น้อง ข้ารู้ว่าเจ้ามีงานต้องทำมากมาย ข้าเรียกหาพวกเจ้าเพราะข้ามีความสุขที่ได้ร่วมงานกับพวกเจ้า ข้าออกจากโรงหลอมที่ 97 และต้องการบอกลาทุกคน”
“ข้าอาหารมาเลี้ยงนี้จาก โรงเตี๊ยมอมตะ วันนี้ทุกคนสามารถกินและดื่มได้มากเท่าที่ต้องการ”
จาง อี้เป่ย, พี่หกหวู่ และคนอื่น ๆ มองไปที่ โจวชู ด้วยการแสดงออกที่ซับซ้อน
ไม่นานมานี้ โจวชู ก็เหมือนกับพวกเขา พวกเขาทั้งหมดเป็นช่างตีเหล็กฝึกหัดที่น่าสงสาร
ในขณะนั้น แม้ว่า จาง อี้เป่ย และ พี่หกหวู่ จะยกย่อง โจวชู และกล่าวว่าเขาจะสามารถเป็น ปรมาจารย์ช่างตีเหล็ก ได้ในอนาคต แต่พวกเขาก็ยังสงสัยอยู่
ท้ายที่สุด แผนกหลอมอาวุธได้ก่อตั้งขึ้นมาหลายปีแล้ว และมีคนเพียงไม่กี่คนที่เติบโตจากช่างตีเหล็กฝึกหัดเป็นปรมาจารย์ช่างตีเหล็กได้
ผ่านไปเพียงไม่กี่วันโดยไม่คาดคิด และในขณะที่โจวชูยังไม่ได้เป็นปรมาจารย์ช่างตีเหล็ก เขาก็กลายเป็นผู้ดูแลโรงหลอม!
ไม่ต้องพูดถึงปรมาจารย์ช่างตีเหล็กหรือผู้ดูแล ล้วนแต่เป็นบุคคลผู้สูงส่งและทรงพลัง
“ยินดีด้วย ผู้ดูแลโจว”
ท้ายที่สุด จาง อี้เป่ย และคนอื่น ๆ ก็ไม่ใช่เด็กเลือดร้อนอีกต่อไป แม้ว่าพวกเขาจะรู้สึกอิจฉาเล็กน้อย แต่พวกเขาก็รู้ว่าควรทำยังบนพื้นผิว
“พี่จาง เจ้าสุภาพเกินไป—”
“ผู้ดูแลโจว ได้โปรดอย่าเรียกข้าแบบนั้น แค่เรียกชื่อข้าก็พอ” จางอี้เป่ยโค้งคำนับ
“พี่จาง เราผ่านเรื่องหนักหนามาด้วยกัน เจ้ากำลังปฏิบัติกับข้าเหมือนคนนอก นั่งลงและพูดคุยในขณะที่เรากิน” โจวชู กล่าว
ทุกคนนั่งลงด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน และส่วนใหญ่ไม่กล้านั่งบนเก้าอี้
โจวชู ถอนหายใจภายในใจ ลำดับชั้นในโลกนี้เข้มงวดเกินไป ถ้าความสัมพันธ์ระหว่าง ช่างตีเหล็กฝึกหัดกับผู้ดูแลโรงหลอมเป็นอย่างนี้ แล้วที่สูงกว่านี้ล่ะ?
ดูเหมือนว่าเขาจะสนทนากับองค์หญิงหวู่โหย่วและซุนกงผิงได้แล้ว แต่ในความเป็นจริง มีช่องว่างขนาดใหญ่ระหว่างพวกเขา
ไม่ใช่เวลาที่ โจวชู จะภูมิใจและพอใจ
เมื่อนึกถึงคำเตือนนี้ เขาจึงยกถ้วยเหล้าขึ้น “เราทุกคนได้ทำงานร่วมกันเพื่อสร้าง ดาบพยัคฆ์ และมันเป็นความร่วมมือที่น่ายินดี ข้าดืมให้กับทุกคนก่อน!”
โจวชู ดื่มเหล้าหนึ่งถ้วยก่อน
เมื่อจางอี้เป่ยและคนอื่นๆ เห็นสิ่งนี้ พวกเขาก็ยกถ้วยและดื่มตาม
หลังจากดื่มเหล้าลง ฝูงชนก็สงบลงเล็กน้อย
“ผู้ดูแลโจว เราไม่มีสิทธิ์แสดงความยินดีกับเจ้าเมื่อเจ้าได้รับการเลื่อนตำแหน่ง ตอนนี้ข้าจะใช้โอกาสนี้เพื่ออวยพรเจ้า” จาง อี้เป่ย ยืนขึ้นและยกถ้วยขึ้น
ฉากนี้ของชายวัยสี่สิบยิ้มและยกถ้วยของเขาทำให้โจวชูคิดถึงชีวิตก่อนหน้านี้ของเขา และเขาก็อดรู้สึกเศร้าไม่ได้
เขาและจาง อี้เป่ยดื่มเหล้าหนึ่งถ้วย และก่อนที่คนอื่นจะดื่มอวยพรเขา โจวชูก็พูดขึ้น
“วันนี้ข้าเชิญทุกคนที่นี่เพื่อบอกลาและรำลึกความหลัง ข้ามีเรื่องจะถามเจ้าด้วย” โจวชูพูดด้วยเสียงต่ำ
จางอี้เป่ยและคนอื่นๆ ตกตะลึง
“ผู้ดูแล โปรดอย่าลังเลที่จะสั่งเรา” จางอี้เป่ยและคนอื่นๆ กล่าวพร้อมกัน
“มันไม่ใช่คำสั่ง” โจวชู ส่ายหัว “ตอนนี้ทุกคนรู้แล้วว่า ท่านเสนาบดีทำให้ผมได้รับการเลื่อนตำแหน่งให้เป็นผู้ดูแลโรงหลอมที่ 0 โรงหลอมนี้สร้างจากศูนย์”
“เราทุกคนรู้ดีว่า ช่างตีเหล็กฝึกหัดเป็นรากฐานที่สำคัญของโรงหลอม หากไม่มีพวกเขา โรงหลอมก็ไม่ใช่โรงหลอมอย่างแท้จริง”
จาง อี้เป่ย และคนอื่นๆ มองหน้ากัน รู้ว่า โจวชู ต้องการจะพูดอะไร
“ผู้ดูแลโจว พูดตามตรง เรายินดีทำงานให้ท่าน” จาง อี้เป่ย เป็นคนแรกที่พูด “ท่านทำดีกับเรามาก หากท่านต้องการให้เราทำสิ่งต่างๆ เราจะไม่ปฏิเสธ นับประสาเปลี่ยนโรงหลอม”
“เป็นเพียงว่าเราผูกมัดตามสัญญากับแผนกหลอมอาวุธ และเราไม่มีทางเลือก”
ช่างตีเหล็กฝึกหัดไม่มีทางเลือก
จาง อี้เป่ย ไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับ ช่างตีเหล็กฝึกหัด ที่สามารถเลือกโรงหลอมของพวกเขาได้
“เจ้าไม่ต้องกังวลเรื่องนั้น” โจวชูกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ตราบใดที่เจ้าเต็มใจ ข้าจะจัดการเรื่องสัญญาให้เอง”
“ข้าจะพูดให้ชัดเจน หากทุกคนเต็มใจที่จะย้ายจากโรงหลอมที่ 97 ไปยังโรงหลอมที่ 0 ของข้า เงินเดือนของเจ้าจะไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ ในขณะนี้”
เงินเดือนของช่างตีเหล็กฝึกหัดของแผนกหลอมอาวุธได้รับเงินจากราชสำนัก
มีกฎบางอย่างและแม้แต่ โจวชู ก็ไม่สามารถขึ้นเงินเดือนได้
แน่นอน เมื่อพวกเขามาถึงโรงหลอมที่ 0 โจว ชูมีวิธีดูแลอย่างค่อยเป็นค่อยไป
"นั่นไม่ใช่ปัญหา. เหมือนกันทุกที่สำหรับเรา“จางอี้เป่ยกล่าว”ตราบใดที่ผู้ดูแลเสี่ยวไม่หยุดเรา ข้ายินดีที่จะทำงานให้ท่าน ผู้ดูแลโจว”
"ข้าด้วย!"
"ข้าด้วย!"
ส่วนที่เหลือพูดอย่างไม่เป็นระเบียบ
ปฏิกิริยาของทุกคนทำให้หัวใจของ โจวชู อบอุ่น ดูเหมือนว่าข้าค่อนข้างเป็นที่นิยม
“ทุกคน กินและดื่มให้เต็มที่!” โจวชู หัวเราะ “พรุ่งนี้ข้าจะไปหา เสี่ยว จงสุ่ย และเจรจากับเขา ในอนาคตเมื่อทุกคนมาถึง โรงหลอมที่ 0 เราจะเป็นพี่น้องกัน ตราบใดที่ข้ามีความสามารถ ข้าจะไม่ทิ้งใคร
“ข้าไม่กล้าพูดอะไร แต่ในโรงหลอมที่ 0 ของข้า จะไม่มีช่างตีเหล็กฝึกหัดคนใดที่จะตายจากความเหนื่อยล้าอย่างแน่นอน!”
ฝากติดตามเพจ "นักแปลลูกอ่อน" ด้วยนะครับ ผิดพลาดประการใดเม้นบอกกันได้นะครับ จะพัฒนาให้ดียิ่งขึ้น
ตอนนี้เรามีกลุ่มแล้วนะครับ ในกลุ่มลงขั้นต่ำวันละ4ตอน
เว็บลงวันละ2