ตอนที่ 18-15 เอาชีวิตไปทิ้ง
การขัดจังหวะของโอดินทำให้เซยาท์หงุดหงิดจริงๆ
“ท่านเจ้าแคว้น, ตอนนี้มีคนชื่อลินลี่ย์มาเยี่ยมท่านใช่หรือเปล่า?” โอดินส่งสำนึกเทพคุย
“ถูกแล้ว, มีเรื่องเช่นนั้นจริง” เซยาท์ค่อนข้างประหลาดใจว่าโอดินพบเจอได้เร็วได้ยังไง
โอดินรีบส่งสำนึกเทพตอบกลับ “ท่านเจ้าแคว้น ลินลี่ย์มาทำไม?”
“ลินลี่ย์ต้องการพบกับมหาเทพและถามถึงสถานที่พำนักของมหาเทพกับข้า ทำไมหรือ?” เซยาท์ค่อนข้างสงสัย
โอดินตกใจเช่นกัน “มาพบมหาเทพ?” โอดินคิดว่าต้องเกี่ยวกับเขา แต่เขายังรีบตอบสนองได้ทันที “ท่านเจ้าแคว้น, ลินลี่ย์ผู้นี้กับข้ามีความเป็นปฏิปักษ์กันชนิดที่ไม่อาจประนีประนอมกันได้ ลูกชายข้าและน้องชายข้าถูกเขาฆ่าตายทั้งคู่! แม้แต่ร่างแยกธาตุลมของข้าก็ยังถูกหยามหยันให้อัปยศและถูกเขาทรมานจนตาย ท่านเจ้าแคว้น..ได้โปรดช่วยข้าล้างแค้นด้วย ตราบใดที่เราสามารถฆ่าลินลี่ย์ได้ ข้า..โอดินจะไม่มีวันลืมพระคุณของท่าน ท่านเจ้าแคว้น”
เนื่องจากโอดินเห็นว่าเซยาท์เป็นทูตมหาเทพผู้มีอาวุธมหาเทพ เขาย่อมเป็นสุดยอดฝีมือที่แท้จริงแน่นอน
เขาน่าจะมั่นใจได้แน่นอนว่าสามารถฆ่าลินลี่ย์ได้!
“ฆ่าลินลี่ย์หรือ? เป็นคำขอที่เกินไปแล้ว” เซยาท์ค่อนข้างโกรธแล้วในตอนนี้
“ท่านเจ้าแคว้น” โอดินแตกตื่น “ท่านเจ้าแคว้นถ้าข้าสามารถฆ่าเขาได้ ข้าคงฆ่าเขาไปนานแล้ว แต่ข้าไม่สามารถทำได้ ท่านเจ้าแคว้น ข้าขอร้องท่าน ฆ่าลินลี่ย์ ตราบใดที่ท่านฆ่าเขาได้ ถ้าท่านมีคำสั่งใดกับข้า ท่านเจ้าแคว้น ต่อให้ต้องทุ่มเทแลกชีวิต ข้าก็จะปฏิบัติตามไม่เกี่ยง”
เซยาท์ส่งสำนึกเทพตอบกลับอย่างไม่พอใจ “ฟังให้ดีไม่ใช่ว่าข้าไม่ต้องการช่วยเจ้าล้างแค้น เพียงแต่..ข้าไม่มั่นใจว่าจะทำได้เหมือนกัน!”
“ไม่มั่นใจ?” โอดินไม่อยากเชื่อ “ท่านไม่มั่นใจได้ยังไง?”
“โอดิน, เจ้าควรจะรู้ว่าเมื่อไม่นานมานี้ข้าไปเยี่ยมสหายเก่าและข้าเพิ่งกลับมาไม่นานนี้เอง” เซยาท์กล่าว
“ใช่แล้ว” โอดินรู้เรื่องนี้
“ข้าไปเยี่ยมประมุขตระกูลแอ็ชครอฟท์ เป็นตระกูลอสรพิษอเวจีที่บอกเล่าเรื่องลินลี่ย์กับข้า เจ้ารู้ไหม..ว่าเมื่อตอนลินลี่ย์เป็นเทพแท้ เขาสามารถฆ่าอสูรเจ็ดดาวด้วยตัวเองไปหลายคนแล้ว!” เซยาท์ตะคอกกลับผ่านสำนึกเทพ
โอดินตะลึง “เทพแท้? เป็นไปได้ยังไง?”
“ตามการคาดการณ์ของแปดตระกูลใหญ่ ตอนนี้ลินลี่ย์เป็นเทพชั้นสูงมีความเป็นไปได้มากว่าเขาอาจจะถึงระดับพารากอนไปแล้ว! แม้ว่าการคาดการของแปดตระกูลใหญ่อาจไม่ถูกต้อง เนื่องจากการแสดงฝีมือที่น่าทึ่งของเขาขณะยังเป็นเทพแท้ ตอนนี้ลินลี่ย์เป็นเทพชั้นสูงแล้ว พลังของเขาเป็นระดับพลังที่ข้าไม่แน่ใจว่าจะเอาชนะเขาได้!” เซยาท์ส่งสำนึกเทพตอบ
อย่าว่าแต่การเอาชนะและฆ่าเป็นสองขั้นตอนที่แตกต่างกัน
เซยาท์ไม่มั่นใจว่าสามารถเอาชนะลินลี่ย์ได้ จะฆ่าเขาก็ไม่ต่างกัน
“บอกข้ามาจะให้ข้าเสนอตัวไปไล่ฆ่านักสู้ระดับพารากอนหรือ?” เซยาท์ตอบกลับ
โอดินตะลึงงัน
เขารู้ว่าลินลี่ย์ทรงพลัง แต่แม้จะคิดอย่างป่าเถื่อนเขาคิดว่าประมุขตระกูลแอ็ชครอฟท์รู้จักพลังของลินลี่ย์ และยังสงสัยว่าเขาอาจเป็นพารากอนได้ นี่คือการประเมินในระดับสูงมาก! ที่สำคัญ ไม่มีทางที่จะตัดสินผู้คนอย่างผิวเผินได้ว่าเขาเป็นนักรบระดับพารากอนหรือไม่
ตัวอย่างเช่น ดันนิงตัน คนอื่นเพียงแต่สงสัยว่าเขาอาจเป็นพารากอน
แม้ว่าหลังจากบางคนหลอมรวมเคล็ดหกเคล็ดได้ ใครๆอื่นก็คงไม่สามารถตัดสินได้จากแค่เพียงมองดู
ที่ถูกนั้นเป็นเพราะเขารู้ว่าลินลี่ย์มีพลังเหลือเชื่อจนเซยาท์ต้องแสดงความสุภาพ มิฉะนั้นด้วยสถานะอย่างทูตมหาเทพทำไมเขาจะต้องแสดงมารยาทอย่างนั้นด้วย? น่าเสียดาย...ไม่มีใครในพวกเขาที่รู้ว่าลินลี่ย์มีศิลาดำซึ่งมหาเทพเรดบุดประทานให้เขาซึ่งเป็นเหตุผลให้เขามีพลังที่ประหลาดน่าทึ่ง
“ท่านเจ้าแคว้น, ท่านเจ้าแคว้น” โอดินส่งสำนึกเทพอย่างแตกตื่น “ลินลี่ย์ตั้งใจจะฆ่าข้า ท่านเจ้าแคว้น! ข้าขอร้องท่านได้โปรดช่วยข้าหาวิธีฆ่าลินลี่ย์ด้วยเถิด โอว..จริงสิ..ท่านเจ้าแคว้น.. ลินลี่ย์ต้องการไปพบกับมหาเทพใช่ไหม? งั้นก็ให้มหาเทพฆ่าเขา”
“เจ้าโง่หรือเปล่า?”เซยาท์เริ่มจะโกรธขึ้นบ้างแล้วในตอนนี้ เขาส่งสำนึกเทพตอบทันที “เจ้าคิดว่ามหาเทพจะยอมทำตามที่เจ้าเรียกร้องหรือ?”
ถึงตอนนี้โอดินจึงได้รู้สึกตัว
“แต่ข้อเสนอของเจ้าทำให้ข้านึกวิธีการออก” เซยาท์กล่าว
“ท่านมีวิธีหรือ?” โอดินดีใจ
“พอเถอะ ไม่ต้องพูดกับข้าทางสำนึกเทพอีกแล้ว รออยู่ตรงนั้น” เซยาท์ตะคอก
การสนทนาผ่านสำนึกเทพเกิดขึ้นเร็วกว่าสายฟ้าแล่บแม้ว่าพวกเขาจะพูดคุยกันเป็นสิบประโยค ในความจริงเวลากลับผ่านไปไม่ถึงวินาที ในหอจัดเลี้ยงลินลี่ย์และบีบีรอคำตอบของเซยาท์
“ข้ารู้ว่ามหาเทพท่านอยู่ที่ใด แต่ลินลี่ย์” เซยาท์พูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “ที่พำนักของมหาเทพมีการจัดการป้องกันคนอื่นไม่ให้มารบกวนพวกเขาได้ ดังนั้นที่พำนักของพวกเขาจึงอยู่ในที่อันตรายมาก.. แม้แต่อสูรเจ็ดดาวก็ยังไม่กล้าบุกรุกมากวนใจได้ ลินลี่ย์! ข้าอยากให้เจ้าทบทวนให้ดี”
“ท่านเซยาท์! ไม่จำเป็นต้องให้ท่านกังวล โปรดบอกมาเถอะ จะให้ข้าไปที่ไหน” ลินลี่ย์รีบถาม
“บอกเรามาเถอะเรามีเรื่องสำคัญจริงๆ” บีบีพึมพำอยู่ด้านหนึ่ง
เซยาท์ลังอยู่ครู่หนึ่ง แต่จากนั้นพยักหน้า“เอาอย่างนั้นก็ได้ แดนยมโลกของเราเป็นสถานที่อันตรายมากยอดเขาอันดับหนึ่งของแดนยมโลกก็ยอดเขาสิ้นหวัง! ทุกคนในยมโลกรู้ว่ายอดเขาสิ้นหวังเป็นสถานที่อันตรายมาก แต่สิ่งที่พวกเขาไม่รู้ก็คือ...ภายในภูเขาสิ้นหวังเป็นที่พำนักของมหาเทพ!”
อานิตาภรรยาของเซยาท์มองเซยาท์ด้วยความประหลาดใจเมื่อได้ยินเรื่องนี้ เห็นได้ชัดว่าการสนองตอบนี้ของสามีนางทำให้นางรู้สึกประหลาดใจ!
“ภูเขาสิ้นหวัง?” ลินลี่ย์ขมวดคิ้ว
ในหนังสือคู่มือที่เขาได้รับจากเบรุตอธิบายถึงสถานที่ต่างๆรวมทั้งอธิบายถึงภูเขาที่สูงเป็นอันดับหนึ่งของยมโลก... ภูเขาสิ้นหวัง ตามที่หนังสือกล่าวอธิบาย ภูเขาสิ้นหวังเป็นสถานที่ซึ่งอันตรายที่สุดในแดนยมโลก และนั่นไม่สำคัญไม่มีใครได้รับอนุญาตให้รุกล้ำเข้าไป
“ข้าอยากจะเห็นว่าอันตรายแค่ไหน” ลินลี่ย์ตัดสินใจ
“ท่านหญิงอานิตา ทำไมท่านทำสีหน้าอย่างนั้น?” ตาของบีบีดูแปลกไป และเขาสังเกตว่าอารมณ์ของอานิตาแปลกไป “หรือว่าคำพูดของเจ้าแคว้นไม่ถูกต้อง?”
“ไม่ใช่อย่างนั้น” ท่านหญิงอานิตาหัวเราะตอบ “ข้าแค่ประหลาดใจ ภูเขาเขาสิ้นหวังมีมหาเทพอยู่ที่นั่นด้วยหรือ? ข้าไม่รู้เรื่องนี้มาก่อน”
“โอว” บีบีพยักหน้าเหมือนกับว่ารับรู้กะทันหัน
“พี่ใหญ่ข้ารู้สึกผิดปกติ” บีบีส่งสำนึกเทพบอกลินลี่ย์ “เมื่อท่านหญิงอานิตาได้ยินเซยาท์พูดว่า ‘ภูเขาสิ้นหวัง ท่าทีในดวงตานางดูแปลกไปมาก มีบางอย่างผิดปกติ” แม้ว่าบีบีจะทำตัวเหมือนเด็กแต่ในฐานะหนูกินเทพ ความรู้สึกของเขาไวมาก
“อย่าเพิ่งรีบสรุบ” ลินลี่ย์ส่งสำนึกเทพตอบ
จากนั้นเซยาท์กล่าว “ลินลี่ย์! ภูเขาสิ้นหวังอันตรายมากเกินไปข้าว่าเจ้าอย่าไปเลย เอาอย่างนี้ดีไหม... ทำไมเจ้าไม่อยู่ที่นี่กับข้า? ในฐานะทูตมหาเทพ แม้ว่าข้าจะไม่แน่ใจว่าจะติดต่อไปถึงมหาเทพโดยตรง แต่เมื่อถึงเวลาหนึ่งมหาเทพจะเรียกหาข้า..เมื่อถึงเวลานั้น ข้าก็จะช่วยเจ้าถ่ายทอดข้อความไปยังมหาเทพได้”
“ไม่สามารถติดต่อไปถึงมหาเทพได้โดยตรง?” ลินลี่ย์ขมวดคิ้ว
เขาจะต้องรออีกนานเท่าใด?
“ไม่จำเป็นต้องทำเช่นนั้น” บีบีแค่นเสียง “ข้าเห็นทูตมหาเทพเผาแผ่นหนังแกะที่คลุมไปด้วยเวทอักษรูนและมหาเทพก็ปรากฏตัว”
นี่คือสิ่งที่เบรุตทำ และจากนั้นมหาเทพบลัดริจก็ปรากฏตัว แค่เพียงถ่ายทอดคำพูดประโยคเดียวเขาส่งแปดตระกูลใหญ่แยกย้ายกันกลับบ้านได้
เซยาท์ชำเลืองมองบีบีด้วยความประหลาดใจ จากนั้นหัวเราะ “บีบีข้านึกไม่ถึงเลยว่าเจ้าก็รู้เรื่องนี้ ความจริงนี่คือวิธีหนึ่งที่ทูตสามารถอัญเชิญมหาเทพได้ เพียงแต่หนังเวทอักษรรูนนั่นไม่ใช่สิ่งที่ข้าสามารถสร้างได้ มหาเทพท่านสร้างเอง นั่นคือเหตุผลที่มหาเทพส่งผ่านสำนึกเทพผ่านเอกสารที่ถูกเผาได้”
“อย่างไรก็ตาม มหาเทพไม่ได้มอบให้ข้าไว้” เซยาท์พูดอย่างขออภัย
และลินลี่ย์เข้าใจว่าแม้ว่าเซยาท์จะเป็นทูต ทำไมเขาจะต้องใช้ของมีค่านั้นเพื่อประโยชน์ลินลี่ย์ด้วยเล่า?
“ท่านเซยาท์ แค่นี้ข้าก็ซาบซึ้งขอบคุณท่านมากแล้ว แต่ภูเขาสิ้นหวังอยู่ลึกเข้าไปภายในยมโลก และต้องใช้เวลาสามสิบถึงสี่สิบปีเดินทางจากที่นี่ไปถึงที่นั้น ต้องใช้เวลานานมาก ข้าสงสัยว่า..ท่านยังจะรู้ที่พำนักของหกมหาเทพอื่นหรือไม่?” ลินลี่ย์ถาม
ลินลี่ย์ไม่ต้องการเสียเวลามากเกินไปกับการช่วยบิดาและพี่น้องของเขา
ภูเขาสิ้นหวังค่อนข้างไกลไปหน่อย
“ข้าไม่รู้” เซยาท์ส่ายหน้าอย่างจนใจ “ลินลี่ย์, แม้ว่าข้าจะเป็นทูตมหาเทพ ข้าไม่รู้ว่ามหาเทพอยู่ที่ใดบ้าง เหตุผลเดียวที่ข้ารู้จักภูเขาสิ้นหวังเป็นเพราะที่นั้นมหาเทพเคยพูดถึง สำหรับมหาเทพคนอื่น ข้าไม่รู้จริงๆ ข้าคิดว่ามหาเทพคงไม่ต้องการถูกรบกวน”
ลินลี่ย์ได้แต่ถอนใจ
แต่ก็ยัง..
เขาได้รับข้อมูลบางอย่างแล้วกับการมาเยือนครั้งนี้ อย่างน้อยตอนนี้เขารู้ว่าภูเขาสิ้นหวังเป็นที่พำนักของมหาเทพ
“ภูเขาสิ้นหวัง!” ลินลี่ย์จำไว้ขึ้นใจ
บิดาของเขาและพี่น้องของเขาใช้เวลาเกือบสองพันปีในดินแดนภูตผี ถ้าพวกเขาสามารถคงอยู่ได้นานหลายปีมาแล้ว แค่อยู่ต่ออีกหลายสิบปีก็ไม่น่าจะลำบากเกินไป
“ลินลี่ย์, อย่าเอาแต่คุยอย่างเดียวเลยมาเถอะลองลิ้มรสอาหารเลิศรสของยมโลกดูบ้าง” เซยาท์หัวเราะขณะกล่าว
ลินลี่ย์และบีบีสนทนากับเซยาท์และภรรยาของเขาตามปกติขณะดื่มกิน..และใช้เวลาค่อนข้างมากกับงานเลี้ยงนี้
หลังจากนั้นเซยาท์เจ้าแคว้นนอร์ทบอนและภรรยาของเขาท่านหญิงอานิตาเดินมาส่งลินลี่ย์และบีบีตลอดทางผ่านแนวค่ายทหาร
“ท่านเซยาท์ ท่านหญิงอานิตา ไม่ต้องส่งเราไกลกว่านี้แล้ว”ลินลี่ย์พูดด้วยความรู้สึกขอบคุณ
เซยาท์ถอนหายใจ “ลินลี่ย์!บอกตามตรงนะ ข้าไม่อยากเห็นเจ้าไปภูเขาสิ้นหวังเลยจริงๆ ภูเขาสิ้นหวังเป็นสถานที่อันตรายอย่างแท้จริง..แม้แต่ข้าก็ยังไม่เข้าไปจนลึกด้วยตัวเอง ข้าได้ยินคนลือกันว่าอันตรายมากขนาดไหนมานานแล้ว เมื่อเห็นเจ้ามุ่งหน้าไปภูเขาสิ้นหวังแล้วข้า..เสียดาย ลินลี่ย์ ข้าอยากจะให้เจ้ารอก็แค่ไม่กี่แสนปีหรือไม่กี่ล้านปีมหาเทพอาจจะเรียกใช้ข้าก็ได้”
แสนปี? ล้านปี?
ถ้าบิดาของเขาและพี่น้องของเขาไม่กลายเป็นเทพพวกเขาก็คงตายในระหว่างศึกของภูตผี ไม่ว่าลินลี่ย์พยายามอย่างหนักแค่ไหน อย่างนั้นก็คงไร้ผล
“ไม่ต้องก็ได้” ลินลี่ย์หัวเราะ
บีบียืนนิ่งอยู่กับที่ ดูเหมือนค่อนข้างไม่สบายใจ
ทันใดนั้นลินลี่ย์คิดถึงเรื่องหนึ่งได้ทันที ระหว่างเดินทางมายมโลกนอกจากช่วยบิดาและพี่น้องของเขาฟื้นความทรงจำแล้วเป้าหมายหลักอีกอย่างหนึ่งของเขาคือ... ถ้าเขามีโอกาสเขาจะต้องฆ่าโอดิน!
ขณะที่ลินลี่ย์เห็นเนื่องจากเซยาท์เป็นเจ้าแคว้นนอร์ทบอน เขาน่าจะรู้จักยอดฝีมืออยู่มาก
“ท่านเซยาท์ ท่านหญิงอานิตา ข้าอยากถามพวกท่านว่าเคยได้ยินชื่อของคนๆ หนึ่งไหมคนผู้นี้มีพลังระดับอสูรเจ็ดดาว นามว่า..โอดิน!” ลินลี่ย์มองดูเซยาท์และท่านหญิงอานิตา เซยาท์เลิกคิ้ว แต่อานิตาเริ่มหัวเราะ
“ฮะฮะ, โอดินแน่นอนเราเคยได้ยินชื่อของเขา” ท่านหญิงอานิตาหัวเราะขณะกล่าว
ตาของลินลี่ย์เป็นประกายทันที และบีบีหันไปมองเช่นกัน
“ท่านรู้จักเขาด้วยหรือ?” ลินลี่ย์พูดด้วยความประหลาดใจระคนดีใจ
ท่านหญิงอานิตาหัวเราะเบาๆ “ใช่แล้ว,เมื่อเซยาท์และข้าเที่ยวไปที่ชายแดนด้านเหนือของแคว้นนอร์ทบอน ครั้งหนึ่งเราได้เจอกับโอดิน พลังของโอดินความจริงก็นับว่าไม่เลว..แต่เทียบกับเซยาท์สามีของข้า เขายังห่างชั้นกันอยู่ เขาพ่ายแพ้อยู่หลายครั้งและยอมรับความพ่ายแพ้หมดใจ และเคยสนทนากันอยู่ช่วงหนึ่ง เราขอให้เขาอยู่กับเราชั่วระยะหนึ่ง แต่เขาบอกว่าเขาเพิ่งมาถึงยมโลก และต้องการท่องเที่ยวไปพื้นที่อื่นของยมโลกเพื่อต้องการผจญภัยบางอย่าง เราไม่ห้ามเขา ข้าไม่รู้ว่าในยมโลกตอนนี้เขาอยู่ที่ใด”
“โอว” ลินลี่ย์และบีบีอดผิดหวังไม่ได้
“อย่างนั้นเราจะไม่รบกวนท่านอีกต่อไปแล้ว” ลินลี่ย์กับบีบีอำลาพวกเขาทันทีจากนั้นเข้าไปในอสูรโลหะและบินไปทางใต้ หายลับไปในขอบฟ้า
“ทำไมท่านต้องการให้ข้าหลอกพวกเขา?” อานิตาหันไปมองสามีนาง เมื่อนางพูดคำเหล่านี้อานิตากางสนามพลังเทพกันไม่ให้คนอื่นได้ยิน
เซยาท์หัวเราะอย่างเยือกเย็น “เจ้ารู้ไหมว่าระหว่างลินลี่ย์กับโอดินมีความเกลียดชังแค้นเคืองที่ไม่อาจประนีประนอมกันได้?”
“อา?” อานิตาพูดด้วยความประหลาดใจ “อย่างนั้นเมื่อท่านบอกว่ามหาเทพอยู่ที่ภูเขาสิ้นหวัง นั่นเป็นเพราะ..?”
“ถูกแล้ว” เซยาท์หัวเราะอย่างใจเย็น “ที่สำคัญคือโอดินคือคนของเรา นอกจากนี้ลินลี่ย์และตระกูลอสรพิษอเวจีต้องถือว่าเป็นศัตรูกัน ต่อให้ลินลี่ย์ไม่ใช่ศัตรู แต่เขาไม่อาจกล่าวได้ว่าเป็นสหายเหมือนกัน! อย่างไรก็ตาม ลินลี่ย์ทรงพลังมากเป็นเรื่องที่ไม่คุ้มกับการล่วงเกินลินลี่ย์เพื่อประโยชน์ของโอดิน ดังนั้นข้าได้แต่ส่งเขาไปยังอีกที่หนึ่ง”
“แต่ท่านให้เขาเอาชีวิตไปทิ้ง” อานิตากล่าว
“เขาเอาชีวิตตัวเองไปทิ้งเองจริงๆ”
เซยาท์หัวเราะ “อย่างไรก็ตาม... ภูเขาสิ้นหวังก็เป็นที่พำนักของมหาเทพจริงๆ!”
“หือ?จริงหรือ?” อานิตามองดูเขาด้วยความประหลาดใจ
“ถูกแล้ว และไม่ใช่มหาเทพธรรมดา แต่เป็นมหาเทพที่ทรงพลังที่สุดในเจ็ดมหาเทพของยมโลก นั่นเป็นที่พำนักของพระยายมราช! เซยาท์พูดอย่างใจเย็น ”ข้าพูดห้ามไม่ให้ลินลี่ย์ไป แต่เขาขัดขืนไปเองถ้าเขาตายก็ไม่มีอะไรเกี่ยวกับข้า”
“พระยายมราช...”
เซยาท์ถอนหายใจ
