บทที่ 19 ครั้งแรกของเหลิงอู่เหยียน!
“ทำในสิ่งที่คู่รักกระทำกัน!?” เหลิงอู่เหยียนรู้สึกตื่นตระหนก ติ่งหูสีขาวและบอบบางของนางเปลี่ยนเป็นสีชมพูทันที
‘และแน่นอนว่าสุดท้ายก็ต้องนอนด้วยกัน…’ คำตอบของข้ารับใช้ตอนนั้นวนเวียนอยู่ในใจของนาง
‘หรานเอ๋อร์ต้องการที่จะ...’
‘มันน่าอายเกินไป!’
หลี่หรานกล่าวว่า “ตั้งแต่ที่ข้าคุยกับท่านวันนั้น ข้าก็ไม่เคยทำหน้าที่คนรักเลย ข้าอยากใช้โอกาสนี้สื่อสารกับท่านอย่างลึกซึ้ง”
“หน้าที่ของคนรัก? สื่อสารอย่างลึกซึ้ง?”
‘คำเหล่านี้ชัดเจนเกินไป!’
ใบหน้าของเหลิงอู่เหยียนกลายเป็นสีแดงยิ่งขึ้นและควันก็ลอยออกมาจากหูของนาง “แต่... มันไม่เร็วเกินไปหน่อยหรือ? เราพึ่งอยู่ด้วยกันแค่ไม่กี่วัน!”
“ศิษย์อยู่กับท่านอาจารย์มาสิบปีแล้ว”
“ข้าไม่ได้หมายความเช่นนั้น…”
“ท่านอาจารย์ไม่จำเป็นต้องประหม่า นี่เป็นครั้งแรกสำหรับศิษย์เช่นกัน”
“ข้าจะไม่ประหม่าได้ยังไง!”
เหลิงอู่เหยียนอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ตะ-แต่ช่องว่างในการบ่มเพาะของเราใหญ่เกินไป!”
หลี่หรานส่ายหัว “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับการบ่มเพาะ”
“นั่นก็เป็นความจริงเช่นกัน...” นิ้วของเหลิงอู่เหยียนประสานกันอย่างประหม่า
‘ข้าควรจะเห็นด้วยกับเขาหรือไม่?’ นางรู้สึกเหมือนมีกวางอาละวาดอยู่ในอก
“ข้าบอกเจ้าเมื่อวานนี้ว่าเจ้าไม่สามารถขอมากเกินไป นี่มันไม่กะทันหันเกินไปหรือ? ข้าอยากจะคิดเกี่ยวกับมันก่อน” หลังจากดิ้นรนอยู่พักหนึ่ง นางก็ตัดสินใจสงบสติอารมณ์ก่อน
“ข้าเข้าใจ” หลี่หรานรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย
เหลิงอู่เหยียนไม่สามารถทนเห็นสิ่งนี้ได้และปลอบโยนเขาว่า “เจ้าไม่จำเป็นต้องรีบร้อน หนทางข้างหน้ายังอีกยาวไกล เจ้าและข้าเป็นคนรักกัน ข้อเท็จจริงนี้จะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง”
นี่เป็นครั้งแรกที่นางพูดอะไรแบบนี้ นางรู้สึกได้ว่าแก้มของนางกำลังลุกเป็นไฟ
หลี่หรานถอนหายใจ “ศิษย์เข้าใจแล้ว อย่างไรก็ตาม ตั๋วนี้จะไม่สามารถใช้ได้หลังจากคืนนี้”
“ตั๋ว?” เหลิงอู่เหยียนผงะไปครู่หนึ่ง
หลี่หรานหยิบป้ายไม้สองอันออกมาและพูดว่า “กลุ่มนักดนตรีมาที่เมืองหลินเฟิง ข้าขอให้ใครบางคนนำตั๋วมาให้ ข้าอยากให้ท่านอาจารย์ไปที่นั่นกับข้า...”
“......” เหลิงอู่เหยียน กลืนน้ำลาย “เจ้าแค่อยากจะให้ข้าไปที่นั่นกับเจ้า?”
“ใช่” หลี่หรานเกาหัวด้วยความลำบากใจ “นี่เป็นเดทแรกของข้า ข้าเลยประหม่านิดหน่อย”
เหลิงอู่เหยียนกุมหน้าผากของนาง
‘มันกลับกลายเป็นเช่นนี้เอง... ช่างน่าละอายจริงๆ!’
“ในเมื่อท่านอาจารย์ไม่ไป ศิษย์คนนี้ก็ไม่ไปเช่นกัน ข้าจะให้ตั๋วแก่ผู้อาวุโสซุน ข้าเหมือนจะจำได้ว่านางชอบฟังดนตรี” หลี่หรานคิดกับตัวเองและพูด
“ไม่!”
“ทำไมล่ะท่านอาจารย์?”
“ผู้อาวุโสซุนเดินทางไปทำธุระที่ดินแดนฝั่งตะวันตก นางไม่มีเวลาไปฟังดนตรีหรอก”
“แต่ข้าเพิ่งเห็นนางตอนที่ข้าเข้ามา...?” หลี่หรานคิดย้อนกลับไป
“ถ้าอย่างนั้นเจ้าน่าจะเข้าใจผิด” เหลิงอู่เหยียนดูจริงจัง
ผู้อาวุโสซุนที่พึ่งเดินลงจากภูเขาได้ครึ่งทางจู่ๆก็จามออกมา
นางลูบจมูก “ใครพูดถึงข้ากัน...”
—
เหลิงอู่เหยียนกล่าวว่า “เนื่องจากเจ้าซื้อตั๋วมาแล้ว การทิ้งมันไปจะเป็นการเสียของ ข้าจะยอมไปกับเจ้าก็ได้”
“ที่จริงมันไม่ได้มีราคามากนัก ท่านอาจารย์ไม่จำเป็นต้องฝืนตัวเอง”
“......”
—
ในที่สุดพวกเขาก็ตกลงที่จะไปเดทกัน จากนั้นหลี่หรานก็ออกไปก่อน
เมื่อเขาหายไปจากสายตา เหลิงอู่เหยียนก็กระโดดไปรอบๆโถงศิลปะการต่อสู้โดยไม่สนใจภาพลักษณ์ของผู้นำนิกาย
“ข้ากำลังจะไปเดท มันเป็นเดทแรกของข้ากับหรานเอ๋อร์!”
“เขาทุ่มสุดตัวเพื่อเอาชนะข้าเมื่อวานนี้เพียงเพื่อขอข้าออกเดท!”
“เขาช่างคิดจริงๆ!” หลังจากตื่นเต้น นางก็หยิบหนังสือเล่มเล็กๆออกมาจากอกของนาง
“สิ่งที่ต้องทำกับคนรัก: ออกเดทและฟังดนตรี... ทุกอย่างกำลังจะเสร็จสิ้นในวันนี้!” ดวงตาของเหลิงอู่เหยียนเป็นประกาย
—
เทือกเขาซวนหลิง สวนที่อยู่ด้านหลังภูเขา
หลี่หรานยืนรออยู่ และลมกรรโชกแรงก็พัดมาจากด้านหลัง
เมื่อหันกลับไปก็เห็นเหลิงอู่เหยียนที่ยืนอยู่ด้านหลังเขา วันนี้ชุดของนางสั้นกว่าปกติและเผยให้เห็นน่องกับเข่าที่กลมมนของนาง อีกทั้งนางยังสวมปิ่นปักผมที่ดูน่ารัก
หลี่หรานตกตะลึงและพึมพำ “ท่านอาจารย์ วันนี้ท่านน่ารักมาก”
เหลิงอู่เหยียนมีรอยยิ้มบนใบหน้าของนาง “ปากหวานจริงๆ”
“ศิษย์คนนี้กำลังพูดความจริง”
“ข้ารู้”
ทั้งสองทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้าและเหาะไปยังเมืองหลินเฟิงทันที
—
เมืองหลินเฟิง
เมืองนี้ตั้งอยู่ทางตอนเหนือของเทือกเขาซวนหลิง มันเป็นเมืองที่ใกล้กับวิหารโหยวหลัวมากที่สุด
ด้วยการบ่มเพาะของเหลิงอู่เหยียน นางสามารถไปถึงที่นั่นได้เพียงการนึกคิด
อย่างไรก็ตาม นางเลือกที่จะเหาะตามหลังหลี่หรานอย่างช้าๆ
หลังจากนั้นไม่นาน ทั้งสองก็ลงมาที่ถนนในเมือง คนเดินถนนรอบๆจ้องมองมาที่พวกเขา แต่มันก็ไม่น่าแปลกใจมากนัก
มีผู้บ่มเพาะจำนวนมากในเมือง และผู้คนก็คุ้นเคยกับผู้บ่มเพาะแล้ว
ทั้งสองเดินไปที่โรงละคร
ระหว่างทาง สายตาของผู้คนส่วนใหญ่จับจ้องไปที่หลี่หราน แม้แต่ในบรรดาผู้บ่มเพาะก็ไม่มีใครที่หล่อเหลาเช่นนี้
อย่างไรก็ตาม สำหรับสาวงามที่เย็นชาอย่างเหลิงอู่เหยียน พวกเขาทั้งหมดดูเหมือนจะไม่สนใจ
หลี่หรานแปลกใจเล็กน้อย ท่านอาจารย์ของเขางดงามอย่างหาที่เปรียบมิได้และไม่ธรรมดา ถ้าพูดอย่างมีเหตุผล พวกเขาไม่ควรจะเมินเฉยนางเช่นนี้
เขามองไปที่เหลิงอู่เหยียน
ริมฝีปากสีแดงและฟันขาวของนางช่างงดงาม
“ท่านงดงามมาก คนเหล่านั้นตาบอดหรือไม่?”
ฮิฮิ~
เหลิงอู่เหยียนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ นางส่ายหน้าและพูดว่า “ตราบใดที่ข้าไม่เต็มใจ พวกเขาจะไม่เห็นข้า”
นางตระหนักถึงสถานการณ์ของตนเองดี ถ้านางเปิดเผยรูปร่างหน้าตาของนางจริงๆ นางจะต้องเจอกับปัญหามากมาย
นอกเหนือจากปัญหาจากศัตรูและผู้คนที่ไล่ตามนางแล้ว แค่ข่าวว่าเหลิงอู่เหยียนเข้าสู่เมืองหลินเฟิงก็ทำให้ทั้งราชอาณาจักรต้องวุ่นวาย
“เป็นการดีกว่าที่จะคงสภาพนี้ไว้”
//////////