ตั้งแต่เมื่อวาน ท่าทางของนางก็เปลี่ยนไป ด้วยความรู้สึกของการเป็นทาสที่น้อยลงเล็กน้อย รอยยิ้มของนางจึงสดใสขึ้น และร่างกายของนางก็เปล่งรัศมีแห่งความอ่อนเยาว์ออกมา ยิ่งกว่านั้น การจ้องมองไปที่หลี่หรานของนางก็ดูหลงใหลมากยิ่งขึ้น

“หืม? เจ้าเข้าสู่ขอบเขตหลอมรวมลมปราณแล้ว?” หลี่หรานรู้สึกได้ว่านางมีบรรยากาศที่ต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง และอดไม่ได้ที่จะตกตะลึง

“เจ้าค่ะ” อาฉินตอบ “ตามที่พระสูตรแสงเร้นลับบอก อาฉินควรจะอยู่ในขั้นเริ่มต้นของขอบเขตหลอมรวมลมปราณ”

หลี่หรานรู้สึกประหลาดใจ ร่างวิญญาณพรหมจารีย์นั้นคู่ควรกับการเป็นร่างสวรรค์อย่างแท้จริง นอกเหนือจาก ‘ความสามารถในการบ่มเพาะคู่’ ระดับสุดยอดแล้ว ฐานการบ่มเพาะยังก้าวหน้าอย่างรวดเร็วมากอีกด้วย

เมื่อรวมกับพระสูตรแสงเร้นลับที่ลึกซึ้งอย่างยิ่ง มันให้ผลที่น่าอัศจรรย์จนนางเข้าสู่ขอบเขตหลอมรวมลมปราณภายในเวลาเพียงหนึ่งวัน

หลี่หรานคิดเกี่ยวกับบางสิ่งบางอย่างและขมวดคิ้ว “เจ้าบ่มเพาะทั้งคืนเลยหรือ?”

อาฉินพยักหน้าด้วยความลำบากใจ “เจ้าค่ะ...”

จากนั้นนางก็เสริมว่า “แต่อาฉินไม่รู้สึกเหนื่อยเลย ร่างกายของอาฉินกลับเต็มไปด้วยพลัง!”

หลี่หรานส่ายหัว “เป็นความจริงที่การดูดซับพลังปราณจะช่วยเสริมความแข็งแกร่งทางร่างกายของคนๆหนึ่ง แต่มันไม่สามารถป้องกันความอ่อนล้าทางจิตใจได้ หากเจ้าไม่สามารถเพ่งสมาธิไปที่การบ่มเพาะ เจ้าอาจตกอยู่ในสภาวะพลังปราณคลุ้มคลั่งได้”

“โอ้...” อาฉินดีดนิ้ว

หลี่หรานพูดอย่างหมดหนทางว่า “นอนลงและพักผ่อน นอนที่นี่เลย เจ้าไม่ได้รับอนุญาตให้ลุกขึ้นจนกว่าจะนอนครบสองชั่วยาม”

“แต่อาฉินอยากบ่มเพาะ...”

“นี่เป็นคำสั่ง!”

“เจ้าค่ะ” อาฉินเดินไปที่เตียงและล้มตัวลงนอนอย่างเชื่อฟัง

เมื่อนางได้กลิ่นกายของหลี่หรานบนเตียง หัวใจของนางก็เต้นเร็วขึ้น ใบหน้าของนางขึ้นสีแดงระเรื่อ

ดวงตาของนางเปิดกว้างโดยไม่มีร่องรอยของความง่วงงุน

“ท่านเซิงจื่อ อาฉินนอนไม่หลับ...”

“......” หลี่หรานแตะหน้าผากของนางและโคจรพลังปราณของเขาเข้าสู่ร่างกายของนาง และจากนั้นอาฉินก็ผล็อยหลับไปทั้งที่ยังมึนงง

“ข้าไม่คิดว่านางจะหมั่นเพียรขนาดนี้ เมื่อรวมกับการสนับสนุนของร่างสวรรค์และเทคนิคการบ่มเพาะของนางแล้ว อนาคตของนางนั้นไร้ขีดจำกัดอย่างแท้จริง” หลี่หรานพยักหน้า

“อย่างไรก็ตาม ข้าสงสัยว่าท่านอาจารย์สงบลงแล้วหรือยัง...” เมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะสั่นเทา

“เอ่อ... ข้าควรเป็นฝ่ายเริ่มขอโทษนางและขอผ่อนปรนเสียดีกว่า”

—

ยอดเขาปีศาจ

ภายในห้องโถงขนาดใหญ่ เหลิงอู่เหยียนนั่งอยู่บนเก้าอี้ฟีนิกซ์สีทองทมิฬพร้อมกับจ้องมองไปที่สตรีสูงวัยตรงหน้า

มันเป็นสตรีสูงวัยที่มีผมยาวเป็นประกาย ร่างกายของนางถูกซ่อนไว้ภายใต้ชุดคลุมสีดำบริสุทธิ์ ดวงตาของนางเปล่งประกายสดใส ไม่แสดงออกถึงความชราใดๆ

“ผู้อาวุโสซุน ทำไมท่านถึงมาที่นี่? ท่านต้องการอะไรจากข้าหรือไม่?” เหลิงอู่เหยียนถาม

ซุนเว่ยเป็นผู้อาวุโสคนแรกของวิหารโหยวหลัว และยังรับใช้ภายใต้ผู้นำนิกายมาสามชั่วอายุคน แม้ว่าพื้นฐานการบ่มเพาะของนางจะด้อยกว่าเหลิงอู่เหยียนมาก แต่ตำแหน่งของนางในนิกายยังเป็นที่เคารพอย่างสูง

แม้ว่าเหลิงอู่เหยียนจะเป็นผู้นำนิกาย แต่นางก็ต้องไว้หน้า และซุนเว่ยก็เป็นผู้อาวุโสที่ควรค่าแก่การเคารพ

ซุนเว่ยวางถ้วยชาลงแล้วกล่าวว่า “ท่านผู้นำนิกายได้อ่านรายงานจากทวีปหลักเมื่อวานนี้หรือไม่?”

“นี่...” เหลิงอู่เหยียนรู้สึกอับอายเล็กน้อย

เพราะหลี่หรานทำให้หัวใจของนางปั่นป่วน นางจะมีอารมณ์อ่านรายงานได้อย่างไร?

“เมื่อเร็วๆนี้ข้าได้รับการหยั่งรู้บางอย่างในการบ่มเพาะ ข้ายังไม่มีเวลาหรือพลังงานที่จะตรวจสอบรายงาน”

“โอ้” ซุนเว่ยไม่สงสัยเลย นางพยักหน้าและพูดว่า “แน่นอนว่าการบ่มเพาะเป็นสิ่งสำคัญอันดับแรก แต่ท่านเป็นผู้นำนิกายของเรา ท่านไม่สามารถละเลยเรื่องของนิกายได้”

“ใช่ ผู้อาวุโสซุนกล่าวถูกแล้ว” เหลิงอู่เหยียนยอมรับด้วยความรู้สึกผิด

ซุนเว่ยกล่าวต่อว่า “ช่วงนี้มีการเคลื่อนไหวของนิกายฝ่ายธรรมะบ่อยครั้ง และหลายนิกายปีศาจก็ไม่เต็มใจที่จะปล่อยไป นิกายเหอหวนซานและนิกายเซิงอวี่เป็นผู้นำในการจัดตั้งพันธมิตรต่อต้านและป้องกันของฝ่ายปีศาจ พวกเขาต้องการเชิญวิหารโหยวหลัวของเราเข้าร่วม”

[นิกายอัลบิเซียน ไม่รู้ตจะแป]

“พันธมิตรต่อต้านและป้องกัน?” เหลิงอู่เหยียนเยาะเย้ย “นิกายปีศาจเหล่านั้นเรียนรู้กลอุบายเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“ข้าคิดว่าพวกเขาถูกนิกายฝ่ายธรรมะกดดันจนไม่อาจนิ่งเฉยได้” ผู้อาวุโสซุนวิเคราะห์

“นิกายปีศาจทั้งสองได้ออกอาละวาดเมื่อเร็วๆนี้ ไม่น่าแปลกใจเลยที่พวกมันไปแตะขอบล่างของราชอาณาจักรและนิกายฝ่ายธรรมะ ตอนนี้พวกมันกำลังตกเป็นเป้าหมาย และพวกมันวางแผนที่จะดึงคนอื่นลงไปในวังวนนี้ด้วย? พวกมันคิดว่าข้าโง่หรือไง?” เหลิงอู่เหยียนเย้ยหยันอย่างเย็นชา

“ท่านผู้นำนิกายคิดอย่างไรกับเรื่องนี้?” ผู้อาวุโสซุนถาม

“ข้าไม่สนใจเศษขยะเหล่านั้น!”

น้ำเสียงของเหลิงอู่เหยียนเย็นเยียบ “ข้าไม่สนใจในสิ่งที่พวกมันทำ แต่จะดีกว่าถ้าพวกมันไม่ยั่วโมโหเรา ไม่เช่นนั้นข้าจะกวาดล้างพวกมันทั้งหมด!”

เมื่อคำพูดเหล่านี้ถูกเปล่งออกมา ดวงตาของนางก็กลายเป็นลึกล้ำและเรือนผมสีดำของนางก็ปลิวไสว กลิ่นอายที่แผ่ออกมาจากร่างกายของนางราวกับนรกอเวจี นางดูน่าหวาดกลัวราวกับเทพแห่งควายตาย!

//////////