ทาสแห่งเงา บทที่ 120 เข้าปราสาท (ฟรี)

อาบไล้ไปด้วยแสงอันพร่างพรายแห่งรุ่งอรุณ ซันนี่และไคก็ได้เดินผ่านซากปรักหักพังของเมืองต้องคำสาป ค่ำคืนค่อยๆ คืบคลานจากไป การล่าถอยของมันทำให้หนึ่งในพวกเขารู้สึกปลอดภัยมากขึ้น ในขณะที่อีกคนรู้สึกไม่สบายใจเมื่อปราศจากม่านหมอกแห่งความมืดที่คุ้นเคยปิดซ่อนตัวเขาจากโลก

'เกือบลืมไปแล้วว่าที่นี่ดูโศกเศร้าแค่ไหนเมื่อดวงตะวันขึ้น'

ที่ไหนสักแห่งในระยะไกล คลื่นทะเลมืดก็ได้หยุดการจู่โจมอันเป็นนิรันดร์บนกำแพงหินของเมืองโบราณ กำแพงเหล่านี้ทนทานต่อการสึกกร่อนและการถูกทำร้ายมานับพันปีโดยไม่ยอมให้น้ำสีดำไหลผ่านแม้แต่หยดเดียว ซันนี่สงสัยว่าพวกมันจะสามารถยืนหยัดต่อไปได้อีกนับพันปี

ทันใดนั้น ด้วยความรู้สึกอึดอัด เขาหันหน้าไปทางทิศตะวันตกและก็พบกับเงาที่อยู่ไกลออกไปของยอดแหลมแดง โครงสร้างที่น่าเกรงขามปรากฏขึ้นเหนือชายฝั่งที่ถูกลืมเหมือนลางร้าย ร่ายคาถาแห่งความหายนะให้กับทุกคนที่กล้าเข้าใกล้

'… หรืออาจจะไม่'

ซันนี่เลือกเส้นทางที่ซับซ้อนและคดเคี้ยวเพื่อไปยังปราสาท ไค ผู้ไม่คุ้นเคยกับเมืองต้องคำสาป ก็เพียงเดินตามหลังไป เด็กหนุ่มผู้ทรงเสน่ห์ตื่นตัวและระมัดระวัง ธนูของเขาพร้อมที่จะส่งลูกศรที่บินไปได้ตลอดเวลา

พวกเขาต้องวนเวียนอ้อมไปรอบๆ หลายพื้นที่ซึ่งเป็นที่ทราบกันดีว่ามีสิ่งมีชีวิตที่น่าสะพรึงกลัวอาศัยและออกล่าที่นั่น ทำให้ความคืบหน้าดำเนินไปอย่างเชื่องช้า ถึงกระนั้น ปลอดภัยไว้ก็ดีกว่าเสียใจ

เมื่อถึงจุดหนึ่ง ซันนี่ก็ยกมือขึ้น ทำท่าให้พวกพ้องของเขาหยุด ออกไปไกลพร้อมกับขมวดคิ้วลึกบนใบหน้า

ไคเหลือบมองเขาแล้วกระซิบ

"มีอะไร?"

ซันนี่เอานิ้วแตะริมฝีปากก่อนจะตอบ

"จุ๊ๆ ฟัง"

ในไม่ช้า พวกเขาก็ได้ยินเสียงที่น่าขนลุกซึ่งคล้ายกับเสียงร้องไห้จนหัวใจแทบหยุดเต้นที่ถูกกลั้นไว้ ราวกับว่ามีผู้หญิงร้องไห้อยู่ท่ามกลางหมอกข้างหน้า เมื่อเสียงนั้นค่อยๆ เข้าใกล้มากขึ้น เสียงสะอื้นที่สั่นเทาของเธอทำให้ผู้หลับไหลทั้งคู่สั่นสะท้าน

ไคมองเขาแล้วถามอย่างไม่มั่นใจนัก

"โอกาสที่จริงแล้วเป็นเด็กสาวมนุษย์เป็นเท่าไหร่?"

ซันนี่ส่งยิ้มบิดเบี้ยวให้เขา

"ต่ำ"

โดยไม่จำเป็นต้องพูดคุยกัน พวกเขาซ่อนตัวอยู่หลังกองเศษหินขนาดใหญ่และรอ กดตัวเองเข้ากับพื้นหินเย็น ซันนี่ส่งเงาของเขาปีนขึ้นไปบนอาคารและสังเกตถนนโดยรอบ ไคเห็นเงาออกไปด้วยรูปลักษณ์ที่บิดเบี้ยว เขากระพริบตาสองสามครั้ง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

หนึ่งหรือสองนาทีหลังจากนั้น ซันนี่ชำเลืองมองเขาแล้วถาม

"ลูกศรนายอยู่ที่ไหน?"

เด็กหนุ่มทรงเสน่ห์ลังเล แล้วกล่าวว่า

"ปกติแล้วฉันจะพกธนูกับลูกศรที่ช่างตีเหล็กที่เก่งที่สุดในปราสาทสร้างขึ้นมาให้ฉันโดยเฉพาะไม่กี่โหล แต่พวกสุภาพบุรุษที่ขังฉันไว้ในบ่อน้ำนั้น… ขอให้พวกเขาพักผ่อนอย่างสงบ… ไม่ใจดีพอที่จะให้ฉันเอาติดตัวไปด้วย"

ซันนี่มองเขาอย่างขบขัน

"ถ้าเช่นนั้นธนูของนายจริงแล้วไร้ประโยชน์สินะ?"

ไคลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะตอบ

"… ฉันมีลูกศรประเภทอุปกรณ์ด้วย"

"มากเท่าไหร่?"

นักธนูผู้สง่างามลดสายตาลงด้วยความลำบากใจ

"เอ่อ… สอง จะพอไหม?"

ซันนี่เงียบไปครู่หนึ่ง แล้วตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

"ไม่ ฉันไม่คิดว่านั่นจะเพียงพอ"

ข้างนอกนั่นในหมอก เงาของเขากำลังมองดูสิ่งมีชีวิตที่ส่งเสียงร้องไห้ที่บีบเค้นหัวใจออกมา

มันไม่ใช่เด็กสาวที่เป็นมนุษย์

สัตว์ร้ายสี่ขาตัวใหญ่กำลังเดินผ่านหมอกยามเช้า เนื้อของมันเน่าและผอมแห้ง ห้อยลงไปจากกระดูกเหมือนเสื้อขาดรุ่งริ่ง ซันนี่มองเห็นส่วนโค้งสีขาวของซี่โครงได้อย่างชัดเจนผ่านรูในเนื้อตัวที่เน่าเฟะนั้น ความมืดที่ผิดธรรมชาติที่ซ่อนอยู่ด้านในนั้น และกรามที่ทรงอำนาจของกะโหลกที่คล้ายสุนัขก็เผยให้เห็นเขี้ยวบางส่วนซึ่งเปี่ยมไปด้วยฟันอันน่าสะพรึงกลัว

ไม่จำเป็นต้องเป็นอัจฉริยะในการที่จะเข้าใจว่าสิ่งมีชีวิตที่น่าสยดสยองนี้เป็นหนึ่งในเจ้านายผู้ล้มเหลวของเมืองที่ถูกทำลายนี้

ขณะที่เขามองอยู่ สัตว์ร้ายก็เปิดปากของมันออกและส่งเสียงยาวออกมาอีกครั้ง สะอื้นไห้เสียงเหมือนมนุษย์ จากนั้นก็หยุดและฟัง ราวกับกำลังรอคำตอบ เมื่อไม่มีอะไรเกิดขึ้น มันก็ก้มหัวลงและเดินต่อไปอย่างช้าๆ ตามเส้นทางของมัน

โชคดี แม้ว่าจุดซ่อนของพวกเขาจะค่อนข้างใกล้ แต่ก็ไม่ถึงกับอยู่ในเส้นทางของมัน ถ้าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ผู้ล้มเหลวจะเดินผ่านไปโดยไม่สังเกตเห็นพวกเขาเลย พวกเขาแค่ต้องรอ

ซันนี่ถอนหายใจ

"เราจะต้องอยู่ที่นี่อีกสิบนาที เป็นอย่างน้อย ทำตัวให้สบาย"

อีกครั้ง ไคไม่ได้ถามอะไร เพียงแค่รับปากซันนี่ ดูเหมือนว่าความสามารถแปลกๆ ในการจับโกหกของเขาทำให้ผู้หลับไหลทรงเสน่ห์ไม่ค่อยมีแนวโน้มที่จะมีคำถามมากมาย

นี่เป็นคุณภาพที่ยอดเยี่ยมที่มีเท่าที่ซันนี่ให้ความสนใจ

เมื่อไม่มีอะไรทำนอกจากรอ พวกเขาก็มีเวลาที่จะพักผ่อนและพักหายใจ ซันนี่เรียกน้ำพุไร้ที่สุดออกมาแล้วจิบน้ำเย็นและหวาน เมื่อสังเกตเห็นว่าไคกำลังจ้องมองมาที่เขา เขาก็ลังเล แล้วค่อยยื่นขวดแก้วที่สวยงามให้อีกฝ่าย

เด็กหนุ่มผู้ทรงเสน่ห์ดื่มอย่างตะกละตะกลาม ราวกับคนที่กำลังจะตายจากความกระหายน้ำ เมื่อลองคิดดู…

เขาก็รู้สึกผิดเล็กน้อย ซันนี่ถามขึ้น

"พวกเขาให้น้ำนายครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่?"

ไคถอนตัวออกจากขวด เช็ดริมฝีปาก และยิ้มด้วยความยินดีอย่างยิ่ง

"อ่า สองหรือสามวันก่อน ฉันคิดว่างั้น ขอบคุณสำหรับความกรุณา!"

เขาคืนขวดและมองไปที่ซันนี่ด้วยความอยากรู้อยากเห็น

"เฮ้ ซันนี่ ขอถามอะไรนายหน่อยได้ไหม?"

ซันนี่ตึงเครียดขึ้นและทำให้นักธนูผู้ทรงเสน่ห์ดูมืดมน

"นายสามารถถามได้"

อย่างไรก็ตาม ตาของเขาบอกเป็นนัยว่าไม่ควร

แต่ไคไม่ได้สังเกตเห็นแสงจ้าที่เป็นอันตรายหรืออาจไม่ได้สนใจมัน

"นายมาที่ชายฝั่งที่ถูกลืมจากเหตุการณ์ประตูแห่งความฝันครั้งแรกรอบสุดท้ายนี้ ใช่ไหม?"

"ใช่"

ซันนี่กลั้นหายใจ เดาว่าผู้หลับไหลผู้ทรงเสน่ห์กำลังจะถามอะไรเขา พวกเขาอยู่รอดในเขาวงกตได้อย่างไร? ทำไมเขาถึงละทิ้งปราสาท? เขาอยู่รอดในซากปรักหักพังได้อย่างไร? แต่ละคำถามเหล่านี้อาจนำไปสู่หายนะได้

ไคโน้มตัวไปข้างหน้าด้วยแววตาที่ตื่นเต้น ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า

"แล้ว… แล้วมิวสิควิดีโออันดับต้นๆ ในชาร์ตตอนนี้คืออะไร?"

ซันนี่กระพริบตา

'เอ่อ… อะไรนะ?'

นั่นไม่ใช่สิ่งที่เขาคาดว่าจะได้ยินอย่างแน่นอน สังเกตเห็นว่าเด็กหนุ่มผู้ทรงเสน่ห์กำลังจ้องมองมาที่เขาด้วยความคาดหวัง เขาลังเลและและตอบด้วยความไม่มั่นใจเล็กน้อย

"นั่น… เอ่อ… ฉันไม่รู้"

ไคถอนหายใจ ผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด แต่แล้วก็พลันยิ้มอีกครั้ง

รอยยิ้มนั้นกว้างและพร่างพราย

"… ฉันพอจะถามนายอีกคำถามหนึ่งได้ไหม?"