ตอนที่ 5 ความอยากอาหารของลู่ชิงเหอ
ตอนที่ 5 ความอยากอาหารของลู่ชิงเหอ
มันเป็นเสียงน้องสาวของเขาลู่ชิงเหอ
ลู่เซิงสามารถเห็นการแสดงออกของลู่ชิงเหอผ่านประตูได้ มีความรีบร้อนเล็กน้อยในเสียงที่เย็นชา
ลู่ชิงเหอเกลียดพี่ชายของเธอมาโดยตลอด
ลู่เซิงอายุย่างสิบแปดปีนี้แล้วโดยมีค่าปราณโลหิต 0.8 (ลดลงเหลือ 0.78 ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา) พลังยุทธ์และทักษะต่อสู้จริงของเขาไม่ค่อยดีนัก คะแนนรวมของเขาอยู่ระดับปานกลางค่อนไปทางล่างของโรงเรียนมัธยมไป๋เหอที่ 3
ด้วยผลการเรียนเช่นนี้ แทบจะเป็นไปไม่ได้ที่ลู่เซิงจะสอบเข้าวิทยาลัย
แต่ลู่ชิงเหอแตกต่างออกไป เธอเพิ่งอายุสิบหกปีนี้ และในการทดสอบครั้งล่าสุดค่าปราณโลหิตเกิน 1.0 พลังยุทธ์มากกว่า 100 เธอมีพรสวรรค์ด้านศิลปะการต่อสู้อย่างแท้จริง
เรียนอยู่ในคลาสอัจฉริยะของโรงเรียนมัธยมต้นไป๋เหอที่ 1 ที่ดีที่สุดในเมืองไป๋เหอ
หากยังพัฒนาเช่นนี้ต่อไป เป็นไปได้ที่จะสอบติดในมหาวิทยาลัยชั้นนำภายในเวลาสองปี
สรุปได้ในประโยคเดียว
ลู่ชิงเหอเป็นอัจฉริยะไร้ที่เปรียบ
เทียบกับลู่ชิงเหอแล้ว ลู่เซิงดูธรรมดาไปเลยกระทั่งไร้ค่า
ช่างเป็นการผสมผสานที่ลงตัวระหว่างพี่ชายธรรมดาและน้องสาวอัจฉริยะ
แม้ครอบครัวลู่ของเขาจะไม่ได้เอาอกเอาใจเพิ่มขึ้นเพียงเพราะความแตกต่างในพรสวรรค์ด้านศิลปะการต่อสู้ แต่ลู่เซิงรู้ว่าเป็นเพราะเช่นนี้ ลู่ชิงเหอจึงอารมณ์ไม่ดีใส่เขาตลอดเวลา
บางทีในใจของลู่ชิงเหอ ถ้าเธอไม่ถูกถ่วงขาโดยพี่ชายแสนธรรมดา ตอนนี้เธอคงสามารถไปถึงระดับที่สูงขึ้นกว่านี้ได้แล้ว ถ้าเธอสามารถรับทรัพยากรทั้งหมดของครอบครัวได้
"เข้าใจแล้ว ฉันจะไปเดี๋ยวนี้"
หลังจากลู่เซิงตอบ เสียงเคาะประตูก็หยุดลงทันที
ในเวลานี้ ลู่เซิงกลับมามีสติอีกครั้งและจำได้ว่าเขาเพิ่งฝันร้าย
อย่างไรก็ตามไม่เหมือนเมื่อก่อน ลู่เซิงไม่รู้สึกอึดอัดใด ๆ หลังจากฝันร้าย
เหมือน....
รู้สึกดีขึ้น..
“ไม่รู้สึกเหนื่อยหรือง่วงเลย ฉันรู้สึกสดชื่นมากตอนนี้...” ลู่เซิงประหลาดใจเล็กน้อย
เขาพยายามนึกถึงทุกสิ่งที่เขาพบเจอในความฝัน หลังจากนั้นไม่นานลู่เซิงก็ตกใจ
“ความทรงจำพวกนั้นที่ฉันได้จากซอมบี้ ฉันจำมันได้ทั้งหมดอย่างชัดเจน ทักษะต่อสู้ต่างๆ ที่ได้รับมายังคงฝังแน่นอยู่ในความทรงจำของกล้ามเนื้อ แม้แต่...”
ลู่เซิงชกหมัดในอากาศ
“แม้แต่ความแข็งแกร่งก็ดูเหมือนจะเพิ่มขึ้นเล็กน้อย...”
นี่เป็นเรื่องเหลือเชื่ออย่างยิ่งเพราะความแข็งแกร่งมาจากปราณโลหิต นั่นหมายถึงปราณโลหิตเพิ่มขึ้น
ความฝันเพิ่มปราณโลหิตได้หรือไม่?
ไม่น่าเชื่อ!
ลู่เซิงไม่อยากจะเชื่อและสงสัยว่าสิ่งเหล่านี้เป็นภาพลวงตาของเขาเอง
แน่นอนว่ามีวิธีตรวจสอบที่ชัวร์ที่สุด นั่นคือทำการทดสอบสมรรถภาพทางกายทุกด้าน
"กินข้าวก่อนจากนั้นค่อยไปที่สำนักยุทธ์เพื่อทดสอบ..."
ลู่เซิงรีบกำจัดความคิดฟุ้งซ่านและเดินออกจากห้อง สิ่งเดียวที่ลู่เซิงมีเหนือกว่าคนรุ่นราวคราวเดียวกันก็คือสภาพจิตใจที่สงบของเขา
...
ลู่เซิงก้มหน้าก้มตายัดอาหารเข้าปากราวกับคนอดอยากมาหลายวัน
จากนั้นเขาก็ขอเติมข้าวจากแม่ของเขา ทันใดนั้นเขาก็พบว่าทุกคนบนโต๊ะอาหารกำลังมองเขาด้วยสายตาแปลก ๆ
ลู่เซิงตระหนักในทันทีว่า.... ความอยากอาหารของเขาในวันนี้ดูเหมือนจะไม่ใช่น้อยๆ
“ม-ไม่เป็นไร ผมอิ่มแล้ว”
ลู่เซิงลังเลอยู่ครู่หนึ่งและต้องการเอาชามของตัวเองกลับ แต่ก็ถูกหยุดไว้
"ไม่ต้องเกรงใจ อยู่บ้านจะอดทำไม? เดี๋ยวแม่ไปหุงข้าวอีกหม้อกับผัดหมูให้อีก"
เจิ้งหยูเฟิ่นตอบและลุกขึ้นไป
ลู่ต้าไห่มองไปยังลู่เซิงด้วยรอยยิ้มแล้วพูดว่า "นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อเด็กผู้ชายมีพัฒนาการที่ดี กินเท่าไหร่ก็ได้แต่อย่าอด... พรุ่งนี้พ่อจะออกไปซื้อยาเสริมร่างกาย ช่วงวัยรุ่นเป็นช่วงเวลาที่ดีในการเพิ่มค่าปราณโลหิต อย่าพลาดเด็ดขาด...”
ลู่เซิงพยักหน้าอย่างเข้าใจ
"อายุใกล้สิบแปดมันจะขึ้นไปได้แค่ไหนกันเชียว...”
ลู่ชิงเหอที่อยู่ข้างๆ ตักหมูตุ๋นชิ้นหนึ่งขึ้นมายัดเข้าไปในปากของเธอและพูดแซะลู่เซิงขณะเคี้ยวอาหาร
ลู่ต้าไห่จ้องมองเธอและพูดว่า “อย่าไปว่าพี่เค้า เพิ่มขึ้นมาอีกนิดก็ยังดี คนที่จบจากมหาลัยกับม.ปลายได้รับการปฏิบัติที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง...”
ลู่ชิงเหอหน้ามุ่ยและไม่พูดอะไร
ส่วนลู่เซิงยังคงเงียบ ความจริงแม้แต่เขาก็ยังตกใจกับความอยากอาหารของตัวเอง
แม้จะเป็นลู่ชิงเหอเธอก็กินเพียงห้าชามเท่านั้น แต่เขากินไปเจ็ดชามแล้วก็ยังไม่อิ่ม
และค่าปราณโลหิตของลู่ชิงเหอนั้นสูงกว่าลู่เซิง 0.2 ฉะนั้นไม่ใช่เรื่องแปลกที่กินเยอะกว่าลู่เซิง
“มันคงไม่ใช่ภาพลวงตา ค่าปราณโลหิตของฉันเพิ่มขึ้นจริงๆ...” ลู่เซิงคิดในใจ
เจิ้งหยูเฟิ่นรีบยกอาหารมาเสิร์ฟอย่างรวดเร็ว หลังลู่เซิงกินข้าวสองชามจนอิ่ม เขาก็กล่าวลาครอบครัวและเดินออกไปที่ประตูทันที
เขาแทบรอไม่ไหวที่จะทดสอบสมรรถภาพทางกายในปัจจุบัน
