ตอนที่ 22 ท่านเสนาบดี
ซุนกงผิงกลับมาอย่างรวดเร็วพร้อมกับคนอื่น
ขณะที่เสี่ยว จงสุ่ย และ เฉิงหย่ง เห็นว่าเป็นใคร พวกเขาก็คุกเข่าลงกับพื้นทันที
“กระหม่อม เสี่ยว จงสุ่ย ผู้ดูแลโรงหลอมที่ 97 ถวายบังคมฝ่าบาท!”
“กระหม่อม เฉิงหย่งรองผู้การแห่งกองทัพพยัคฆ์ ถวายบังคมฝ่าบาท!”
"ลุกขึ้น ไม่ต้องมากพิธี” บุคคลนั้นกล่าวอย่างใจเย็น
ซุนกงผิงมองดูโจวชูอย่างไม่ใส่ใจและกล่าวว่า “นี่คือองค์หญิงหวู่โหย่ว ซึ่งเป็นเสนาบดีคนปัจจุบันของกรมสรรพาวุธ สถานะนี้เพียงพอหรือไม่”
โจวชู ค่อนข้างตกใจ เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าเสนาบดีของกองตีเหล็กเป็นผู้หญิง
เสนาบดีเป็นหัวหน้ากรมสรรพาวุธ เธอเป็นผู้รับผิดชอบแผนกหลอมอาวุธทั้งหมด
ไม่ต้องพูดถึง โจวชู แม้แต่ เสี่ยว จงสุ่ย ก็ไม่สามารถที่จะพบเสนาบดีได้
โจวชู มองไปที่เสนาบดีของกรมสรรพาวุธที่ ซุน กงผิง พูดถึง เธอคือองค์หญิงหวู่โหย่วในราชวงศ์ปัจจุบัน ดูเหมือนว่าเธอจะอายุเพียง 17 หรือ 18 ปี และใบหน้าของเธอไม่ได้แสดงอะไรนอกจากความวิจิตรงดงาม
ในขณะที่ โจวชู กำลังคึด องค์หญิงหวู่โหย่ว เธอก็สังเกตเขาเช่นกัน เธอรู้สึกสับสนเล็กน้อย ช่างตีเหล็กฝึกหัดคนนี้กล้าพอที่จะมองมาที่ข้าโดยตรง
“ข้าคือหยิน หวู่โหย่ว” องค์หญิงหวู่โหย่วกล่าว “ซุนกงผิงบอกข้าเกี่ยวกับสถานการณ์ของเจ้าแล้ว เจ้ามีอะไรจะพิสูจน์”
เสี่ยว จงสุ่ย ก้มศีรษะลงและคร่ำครวญภายใน เขาไม่ได้คาดหวังว่าซุนกงผิงจะสามารถพาองค์หญิงหวู่โหย่วมา!
นี่จะเป็นเรื่องยุ่งยาก! ตอนแรกเขาไม่อยากสร้างปัญหาให้ตัวเอง แต่ใครจะไปคิดว่ามันจะยิ่งลำบากมากกว่าเดิม!
“ท่านสามารถตัดสินใจเรื่องได้ใช้ไหม” โจวชู ตอบคำถามด้วยคำถาม
หยิน หวู่โหย่ว กล่าวว่า “ข้าเป็นเสนาบดีของกรมสรรพาวุธหากเจ้าสามารถพิสูจน์ได้ว่าเจ้าเป็นอัจฉริยะด้านการสร้างอาวุธ ข้าก็สามารถช่วยพิสูจน์ได้ว่าเจ้าไม่ใช่คนทรยศ ไม่เพียงแค่นั้น. หากเจ้าเป็นอัจฉริยะในการตีเหล็กอย่างแท้จริง ข้าสามารถอนุญาตให้เจ้าไปถึงสวรรค์ในก้าวเดียวใน แผนกหลอมอาวุธ”(กรมมันมีหลายแผนกครับตอนหลังๆมีหลายแผนก)
ถึงสวรรค์ในก้าวเดียว? ข้ามสามสิบปีของการทำงานหนัก? เจ้าไม่ใช่เจ้าป้า...(พระเอกเล่นมุก30ปี ถ้าใครเคยอ่านเรื่องอื่นแล้วเจอจะเข้าใจ พระเอกมันคึดมาแค่นี้จริงๆจริงๆมันยาวกว่านี้)
"ยอดเยี่ยม!" โจว ชูกล่าว
“ผู้ตรวจการศักดิ์สิทธิ์ซุน สงสัยว่าข้าเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดกับคนทรยศ ถ้าอย่างนั้น ผู้ตรวจการศักดิ์สิทธิ์ซุน ให้ข้าถามท่านว่าทำไมท่านถึงต้องวุ่นวายกับการค้นหาคนทรยศขนาดนี้?” โจวชู มองไปที่ ซุน กงผิง
ซุนกงผิงเหลือบมอง หยิน หวู่โหย่ว
การแสดงออกของ หยิน หวู่โหย่ว สงบในขณะที่เธอพูดว่า “ไม่มีอะไรที่เราพูดไม่ได้ หากเจ้าสามารถพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของเจ้าได้ การบอกให้เจ้าทราบก็ไม่เสียหาย ถ้าเจ้าทำไม่ได้ เราจะไม่เปิดเผยมันเป็นความความลับ”
'มันเป็นความความลับ' หมายความว่าเขาจะต้องตายอย่างแน่นอน
“คนทรยศขโมยดาบพยัคฆ์ไป อาวุธทุกชิ้นใน อาณาจักรต้าเซี่ย เป็นความลับ ใครก็ตามที่กล้ามีความคิดเกี่ยวกับพวกมันจะถูกฆ่าอย่างไร้ความปราณี!” เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่บอบบางปล่อยจิตสังหารอย่างดุเดือด ความแตกต่างที่รุนแรงทำให้ โจวชู ตกตะลึงเล็กน้อย
ตอนนั้นเองที่เขาตระหนักว่าเขาไม่สามารถเห็นการฝึกฝนของเด็กหญิงตัวน้อยคนนี้ได้!
หัวใจของเขาสั่นสะท้าน และเขาควบคุมรัศมีจิตใต้สำนึกของเขาไว้
แต่เขาคิดมากไป เคล็ดวิชา ปราชญ์มังกรคชสารเป็นศาสตร์ลับในฝึกฝนร่างกายขั้นสูงสุด แตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากเส้นทางการฝึกฝนของโลกนี้
พลังศักดิ์สิทธิ์ของเขาจดจ่ออยู่กับเนื้อหนังของเขาทั้งหมด แม้แต่ผู้ที่มีการฝึกฝนที่สูงกว่าก็อาจไม่สามารถมองผ่านความแข็งแกร่งของเขาได้
“ท่านกำลังพูดว่าจุดประสงค์ของคนทรยศคือการขโมยสูตรลับของดาบพยัคฆ์ไช้ไหม” โจว ชูถาม
ซุนกงผิงไม่ได้โง่ และเขาก็โต้กลับทันที “พวกเขาขโมยดาบพยัคฆ์ในครั้งนี้ แต่ครั้งหน้าอาจจะไม่เหมือนเดิม อาวุธทุกชิ้นใน อาณาจักรต้าเซี่ย เป็นที่ต้องการของผู้อื่น”
“อย่าพูดถึงอนาคตเลย” โจวชู ส่ายหัว “คราวนี้ จุดประสงค์ของคนทรยศคือการขโมยสูตรลับของดาบพยัคฆ์ใช่ไหม”
“ถูกต้อง” ซุนกงผิงกล่าว
“ถ้าข้าเป็นคนทรยศ ข้าไม่จำเป็นต้องขโมยสูตรลับของดาบพยัคฆ์” โจวชูกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ลึกล้ำ “เพราะข้าคือคนที่พัฒนาดาบพยัคฆ์!”
“เจ้าพัฒนามันขึ้นมา” ซุนกงผิงโพล่งออกมา จู่ๆ ก็นึกขึ้นได้ "เจ้าหมายถึงอะไร?"
“ข้าเป็นผู้พัฒนา ดาบพยัคฆ์ คิดว่าข้าต้องขโมยมันเหรอ?” โจว ชูกล่าว
และจ้องไปที่ เสี่ยว จงสุ่ย ในเวลาเดียวกัน
“เขาเป็นช่างตีเหล็กฝึกหัดในโรงหลอมที่ 97 อาวุธที่เขาพัฒนาขึ้นตามปกติต้องเป็นของ โรงหลอมที่ 97…” เซียวจงสุ่ยกล่าวอย่างอ่อนแรง
"ดี" หยิน หวู่โหย่ว หัวเราะทันที “ผู้ดูแลเสี่ยว เจ้ามีกลยุทธ์ที่ดี”
เสี่ยว จงสุ่ย เปียกโชกไปด้วยเหงื่อขณะที่เขาคุกเข่า “ท่านเสนาบดี โปรดยกโทษให้ข้าด้วย!”
หยิน หวู่โหย่ว คร่ำครวญและมองไปที่ โจวชู
“เจ้าพัฒนา ดาบพยัคฆ์ เพียงคนเดียวเหรอ?” หยิน หว่อเจ้าพูด
“ใช้” โจวชู พยักหน้า
“ผู้ดูแลเสี่ยว สิ่งที่เขาพูดจริงเหรอ?” หยินหวู่โหย่วกล่าว
เสี่ยว จงสุ่ย ปาดเหงื่อเย็นออกจากหน้าผากของเขาและพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทา “ข้าไม่รู้”
“เจ้าไม่รู้เหรอ” คิ้วที่สวยงามของ หยิน หวู่โหย่ว ย่น
เสี่ยว จงสุ่ย ตัวสั่นและรีบกล่าวว่า “โจวชู เป็นคนที่ให้สูตรลับของ ดาบพยัคฆ์ แก่ข้า แต่ข้าไม่รู้ว่าเขาพัฒนามันโดยลำพังหรือไม่ นอกจากนี้ ข้าซื้อสูตรลับจากเขา ข้าไม่ได้ละเมิดกฎของแผนกหลอมอาวุธ!”
ผู้ดูแลเสี่ยวผู้ที่ควรถูกสาปแช่งผู้นี้ เขายังไม่ลืมที่จะแทงข้าตรงจุดนี้! โจวชู กัดฟันด้วยความเกลียดชัง เสี่ยว จงสุ่ย หมายความว่าอย่างไร? เขาสงสัยหรือไม่ว่าสูตรของ ดาบพยัคฆ์ เป็นส่วนหนึ่งของอุบายที่จะได้รับความสนใจ? สูตรลับถูกซื้อ? ด้วยเงินเพียงร้อยตำลึง?
หยิน หวู่โหย่ว ไม่พูดอะไร เธอเพิกเฉยต่อ เสี่ยว จงสุ่ย และมองไปที่ โจวชู แทน
“ข้าจะเชื่อว่าเจ้าสร้างพัฒนา ดาบพยัคฆ์” หยิน หวู่โหย่ว กล่าว “อย่างไรก็ตาม เนื่องจากเจ้าขายสูตรลับของ ดาบพยัคฆ์ ให้กับ เสี่ยว จงสุ่ย จึงไม่เหมาะที่ข้าจะพูดอะไร”
โจวชู เป็นช่างตีเหล็กฝึกหัดของโรงหลอมที่ 97 เขาได้มอบสูตรลับของดาบพยัคฆ์ให้แก่เซียวจงสุ่ยแล้ว และเซียวจงสุ่ยก็มอบเงินให้เขาหนึ่งร้อยตำลึง
ในแง่ของขั้นตอน เสี่ยว จงสุ่ย ไม่ได้ทำอะไรผิด นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นในแผนกหลอมอาวุธและจะไม่ใช่ครั้งสุดท้ายด้วย
แม้ว่า หยิน หวู่โหย่ว จะเป็นเสนาบดีของกรมสรรพาวุธ เธอก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงสิ่งนี้ได้ ท้ายที่สุด มันเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะคอยจับตาดูช่างตีเหล็กฝึกหัดทุกโรงหลอม
“มันไม่สำคัญ มันเป็นแค่ ดาบพยัคฆ์ ข้าไม่สนใจ” โจวชู โบกมืออย่างเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ “เรื่องนี้ได้รับการชี้แจงแล้ว ข้าไม่ใช่คนทรยศ”
“แม้ว่าความสงสัยในการเป็นคนทรยศจะยุติลงแล้ว เจ้าได้พัฒนาแต่ดาบพยัคฆ์ ไม่ใช่ว่าเจ้าพัฒนาอาวุธระดับ อะไรทำให้เจ้ามั่นใจที่จะเรียกตัวเองว่าอัจฉริยะ? รีบยอมรับมันซะ! เจ้าโม้!”
คำพูดของซุนกงผิงทำให้ทุกคนกลอกตา
“พอแล้วซุนกงผิง หยุดล้อเล่นเถอะ” หยิน หวู่โหย่ว พูด “เรื่องนี้จบลงที่นี่ โจวชู ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ เจ้าไม่ได้รับอนุญาตให้กำหนดเป้าหมายเป็นเขาอีกต่อไป แยกย้ายกันไป”
หยิน หวู่โหย่ว โบกมือและหันหลังเดินจากไป
"เดียวก่อน!" โจวชูกล่าวอย่างกระทันหัน
หยิน หวู่โหย่ว หยุดและมองย้อนกลับไปที่ โจวชู "เจ้าต้องการอะไรอีก?"
เสนาบดีแห่งกรมสรรพาวุธ องค์หญิง! เขาไม่รู้ว่าเขาจะมีโอกาสได้เห็นบุคคลที่ทรงพลังเช่นนี้อีกหรือไม่ เขาจะปล่อยให้โอกาสนี้หลุดมือไปได้อย่างไร?
เมื่อเรื่องนี้ถูกเปิดเผยแล้ว เขาและเสี่ยว จงสุ่ย ก็หลุดพ้นไปแล้ว
ถ้าข้าอยู่ที่ โรงหลอมที่ 97 นั่นจะไม่ให้โอกาส เสี่ยว จงสุ่ย ลงโทษข้าหรอกรึ? หากเป็นเช่นนั้น วันเวลาของข้าจะยากขึ้นเว้นแต่ข้าจะปลดปล่อยความแข็งแกร่งและจัดการกับ เสี่ยว จงสุ่ย วันนี้อาจจะลำบาก แต่ก็ยังเป็นโอกาส!
“ข้ามีเรื่องจะพูด! ท่านเสนาบดี ข้ามีสูตรลับอีกสูตรหนึ่ง ท่านสนใจไหม?” โจว ชูพูดเสียงดัง
หยิน หวู่โหย่ว ขมวดคิ้วเบา ๆ ก่อนที่ดวงตาของเธอจะเป็นประกาย “อาวุธใหม่?”
“มันควรจะเป็นอาวุธใหม่เว้นแต่ข้าจะไม่รู้” โจวชูกล่าวอย่างเคร่งขรึม “อาวุธนี้แข็งแกร่งกว่าดาบพยัคฆ์!”
“มีมาให้ข้าดูตอนนี้หรือไม่” หยินหวู่โหย่วกล่าว
“ไม่ แต่ข้าสามารถสร้างมันขึ้นมาได้ทันที”
หยิน หวู่โหย่ว จ้องมาที่เขา ดวงตาที่ชัดเจนของเธอดูเหมือนจะมองผ่านความคิดของ โจวชู แล้วเธอก็ยิ้ม
“โจวชูใช่ไหม? ถ้าเจ้าสามารถสร้างอาวุธใหม่ที่ไม่อ่อนแอกว่า ดาบพยัคฆ์ ได้จริงๆ ข้าให้เจ้าเลือกได้ตัวเลือกได้”
หยิน หวู่โหย่ว ดูเหมือนจะเดาได้ว่า โจวชู ต้องการใช้อาวุธนี้เป็นหินก้าวเพื่อรับบางสิ่งบางอย่าง
อย่างไรก็ตามเธอไม่สนใจ ตราบใดที่เขาสามารถสร้างอาวุธใหม่ที่ไม่อ่อนแอกว่า ดาบพยัคฆ์ ได้จริง ๆ เธอก็ไม่รังเกียจที่จะให้ประโยชน์บางอย่างแก่เขา
โจวชู เหลือบมองที่ เสี่ยว จงสุ่ย เสี่ยว จงสุ่ย บังเอิญเงยหน้าขึ้นและประกายไฟก็ลอยขึ้นไปในอากาศเมื่อพวกเขาจองตากัน
เจตนาฆ่าที่คลุมเครือส่องประกายในดวงตาของ เสี่ยว จงสุ่ย ตอนนั้นข้าไม่ควรจะเมตตา ข้าควรจะฆ่า โจวชู ตั้งแต่ตอนนั้น!
เสี่ยว จงสุ่ย ลืมไปว่าหากไม่มี โจวชู เขาจะไม่สามารถมอบ ดาบพยัคฆ์ 3000 เล่มได้ภายในสามเดือน
หากไม่มีดาบพยัคฆ์ 3000 เล่ม เขาคงไม่ได้รับมิตรภาพของเฉิงว่านหลี่
โจวชู รู้สึกงงงัน ตั้งแต่ต้นจนจบข้าไม่เคยรุกราน เสี่ยว จงสุ่ย และ เสี่ยว จงสุ่ย ยังได้รับประโยชน์อย่างมากจากข้า แต่ตอนนี้เขามีความตั้งใจที่จะฆ่าข้า! เพียงเพราะข้าไม่เชื่อฟัง? โถ่ ใจมนุษย์…
โจวชู ถอนหายใจด้วยอารมณ์ ความรู้สึกที่ต้องออกจากโรงหลอมที่ 97 นั้นแข็งแกร่งขึ้น
ด้วยความแข็งแกร่งในปัจจุบันของเขา จึงไม่ยากที่จะฆ่า เสี่ยว จงสุ่ย แต่สิ่งที่ยากคือ ผลที่ตามมา
เสี่ยว จงสุ่ย เป็นเจ้าหน้าที่ของราชสำนัก แม้ว่าตำแหน่งทางการของเขาจะมีขนาดเท่าเมล็ดงา แต่หากเขาเสียชีวิต เรื่องจะรุนแรงมาก
“ท่านเสนาบดี ข้ามีคำขอเดียวเท่านั้น และนั่นคือการย้ายข้าไปยังโรงหลอมอื่น” โจว ชูกล่าว
“ไม่มีปัญหา” หยิน หวู่โหย่ว กล่าว ในฐานะเสนาบดีของกรมสรรพาวุธเรื่องเล็ก ๆ แบบนี้เป็นสิ่งที่เธอสามารถจัดการได้เพียงคำเดียว
“ตราบใดที่เจ้าทำได้” หยิน หวู่โหย่ว กล่าวเสริม
“ตั้งแต่ข้าเกิดมา ข้าไม่เคยล้มเหลวในการหลอมสร้างอาวุธ” โจวชูกล่าวอย่างภาคภูมิใจ “ท่านเสนาบดี โปรดรอสักครู่.. ในอีกสี่ชั่วโมง ท่านจะเห็นดาบที่ดีอย่างแน่นอน!”
ฝากติดตามเพจ "นักแปลลูกอ่อน" ด้วยนะครับ ผิดพลาดประการใดเม้นบอกกันได้นะครับ จะพัฒนาให้ดียิ่งขึ้น
ตอนนี้เรามีกลุ่มแล้วนะครับ ในกลุ่มลงขั้นต่ำวันละ4ตอน
เว็บลงวันละ2