ตอนที่ 18-4 หุบเขามีดเหล็ก
ลินลี่ย์กุมมือเดเลียไว้แน่น
“ยืนอยู่จุดสุดยอด..ใช่แล้ว วันนั้นจะต้องมาถึงสักวัน” ในใจของลินลี่ย์เขาจดจำเงาร่างอย่างเบรุตและดันนิงตันไว้ตลอดไป พวกเขาคือเป้าหมายของเขา!
ทันใดนั้นมีคนย่องมาจากด้านข้าง
ลินลี่ย์หันไปมองก็เห็นเวดกับไอน่าแอบมองมาทางพวกเขา เมื่อเห็นว่าลินลี่ย์สังเกตพบพวกเขา ทั้งสองรีบถอยกลับไปที่ห้องของตนเอง ลินลี่ย์อดหัวเราะไม่ได้ “เวด, นาน่า! มานี่เร็วจริงสินาน่า...พ่อแม่ของเจ้ากลับมาถึงทวีปบลัดริจแล้วตอนนี้พวกเขากำลังมาแคว้นอินดิโก เป็นไปได้ว่าในเวลาประมาณหนึ่งปีพวกเขาจะกลับมาถึง
“พ่อจะกลับมาเหรอ?” ไอน่ายื่นหน้ามีสีหน้าแปลกใจและดีใจ
ลินลี่ย์หัวเราะและพยักหน้า เนื่องจากเขากับบีบีเชื่อมโยงวิญญาณกันทั้งสองคนรู้สึกถึงตำแหน่งของกันได้
“โอว นั่นถือว่าไวมากแล้ว” เดเลียที่อยู่ใกล้พูด “บีบีกับนีซเดินทางไปกลับใช้เวลากว่าร้อยปีดูเหมือนว่าพวกเขาไม่อยู่ในแคว้นโคลด์คาล์มนานเกินไป ข้าสงสัยว่าบีบีกับซาโลมอนจะทำตัวยังไงต่อกัน”
ลินลี่ย์หัวเราะอย่างใจเย็น “ไม่ว่ายังไงบีบีคงไม่ปล่อยให้ตนเองย่ำแย่แน่นอน”
เนื่องจากระดับพลังปัจจุบันของบีบี ซาโลมอนจะเป็นคู่มือของเขาได้ยังไง? แม้ว่าซาโลมอนจะเป็นพี่ชายของนีซ แต่ด้วยอารมณ์ของบีบี ลินลี่ย์รู้ดีว่าถ้าซาโลมอนกระทำการเกินเลย ต่อให้บีบีไม่ฆ่าเขาเพราะเห็นแก่นีซ เขาก็คงต้องลงโทษซาโลมอนแน่
“ลินลี่ย์, เอาอย่างนี้เป็นไงไปเยี่ยมลอร์ดเบรุตกันดีไหม? เราไม่เคยไปเยี่ยมเขาหลายปีแล้ว เราจะไปรอบีบีที่นั่นด้วยเหมือนกัน” เดเลียแนะนำ
“เยี่ยม เยี่ยมเลย ไปบ้านปู่ทวดกัน!” ไอน่าเป็นคนแรกที่ตอบสนอง
ที่พำนักอาศัยของเจ้าแคว้นในแคว้นอินดิโก ลินลี่ย์ไม่เคยมาเยี่ยมที่แห่งนี้มาก่อนเขาหัวเราะและพยักหน้าทันที “เอาอย่างนั้นก็ได้ ไปเยี่ยมลอร์ดเบรุตกัน บีบีรู้ว่าข้าอยู่ที่ใด เขาจะตรงไปที่นั่นแน่นอน”
กลุ่มของลินลี่ย์ให้อสูรโลหะเลี้ยวตรงไปยังที่พักของเจ้าแคว้นทันที
แคว้นอินดิโกจวนของเจ้าแคว้นตั้งอยู่ในภาคเหนือของเขตเมืองอินดิโก เมืองสำคัญของแคว้นอินดิโกมีสิบเมืองมากกว่าครึ่งทางทิศเหนือดูเหมือนสงวนเอาไว้ให้เจ้าแคว้น ขณะที่ทหารประจำตัวและบ่าวไพร่ของเจ้าแคว้นมีเป็นหมื่นคน
ลินลี่ย์มาถึงย่อมได้รับการต้อนรับจากเบรุตอย่างอบอุ่นเป็นธรรมดา กลุ่มของลินลี่ย์ตัดสินใจพักอยู่ที่นี่ในตอนนี้
พริบตาเดียวผ่านไปเกือบปี
เวลานี้ลินลี่ย์กับเดเลียเดินเล่นอยู่ในอุทยานดอกไม้ซึ่งเต็มไปด้วยดอกไม้นานาพันธุ์กลิ่นหอมสดชื่นบ้างมีสีแดง สีน้ำเงิน สีเหลือง ปลูกกระจายอยู่ทั่วทุกที่ สองสามีภรรยาเดินชมดอกไม้ที่ส่งกลิ่นหอมอบอวล นี่เป็นสิ่งที่รื่นรมย์ใจมาก แต่ทันใดนั้น...
ลินลี่ย์หันไปมองทางทิศตะวันตกและยิ้มเล็กน้อย จากนั้นเขาหันมามองเดเลียที่อยู่ใกล้ๆ “เดเลีย! บีบีกับนีซมาถึงเมืองอินดิโกแล้ว ข้าคิดว่าพวกเขาจะมาถึงในไม่ช้า”
“พวกเขาจะมาถึงในไม่ช้าหรือ?” เดเลียอดดีใจไม่ได้ แต่จากนั้นนางอึ้งไป
“เดเลีย! มีอะไรหรือ? บอกมาเถอะ” ลินลี่ย์กับเดเลียอยู่ด้วยกันมายาวนานจนลินลี่ย์สามารถบอกได้แค่เพียงชำเลืองวูบหนึ่งหรือเห็นหน้าเดเลียก็รู้ว่านางกำลังคิดบางเรื่อง เดเลียลังเล จากนั้นจึงบอก “ลินลี่ย์! เราอยู่ในแดนนรกมาเกือบสองพันปีแล้ว ตระกูลสี่อสูรศักดิ์ศิทธิ์ก็คลี่คลายวิกฤติได้แล้วและเจ้าก็กลายเป็นเทพชั้นสูงแล้ว ข้าคิดว่า... อาจจะได้เวลาที่เราควรกลับไปทวีปยูลาน? ซาชาและเทย์เลอร์ลูกของเราทั้งสองคน...ข้าอยากพบพวกเขาจริงๆ”
ลินลี่ย์อึ้ง
กลับไปทวีปยูลาน?
ในทันใดนั้นใจของลินลี่ย์เต็มไปด้วยฉากภาพต่างๆ ตั้งแต่ไปเรียนที่สถานบันเอินส์เมื่อยังเยาว์วัย คลุกคลีกับพี่ใหญ่เยล จอร์จ และเรย์โนลด์ ฝึกฝนอย่างยากลำบากอยู่ภายในเทือกเขาอสูรวิเศษ และมีสหายมากมายคอยห่วงใย
ก่อนที่พวกเขาจะพูดคุยเรื่องการกลับลินลี่ย์ไม่รู้สึกอะไร แต่ตอนนี้พอเดเลียยกเรื่องนี้ขึ้นพูดลินลี่ย์รู้สึกเหมือนกับว่ามีไฟสุมอยู่ในใจเขาอารมณ์ความรู้สึกต่างๆ เต็มอยู่ในใจ “ใช่แล้ว ได้เวลากลับไปทวีปยูลานเพื่อเยี่ยมเยียน หลังจากผ่านมานานหลายปี ไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นยังไงกันบ้าง” ลินลี่ย์เต็มไปด้วยความกระตือรือร้น
“ใช่แล้ว เรากลับไปด้วยกันเถอะ” เดเลียเมื่อเห็นว่าลินลี่ย์เห็นด้วย นางอดรู้สึกดีใจไม่ได้ ในฐานะมารดาความใส่ใจและความกังวลที่นางมีต่อบุตรธิดาผุดขึ้นมาจากส่วนลึกของใจนาง “ข้าไม่รู้ว่าพี่ชายของข้าเป็นยังไงบ้าง..”
ลินลี่ย์ยังคงจำดิ๊กซี่ได้ ตอนนั้นเมื่อเขาเพิ่งเข้าสถาบันเอินส์ดิ๊กซี่ได้รับการเชิดชูให้เป็นอัจฉริยะอันดับหนึ่งแต่หลังจากนั้นเนื่องจากลินลี่ย์เรียนรู้จากสำนักแกะสลักโรงเรียนสิ่วตรงพลังจิตของลินลี่ย์จึงก้าวหน้าได้อย่างรวดเร็วทำให้เขาบรรลุระดับใหม่จนในที่สุดก็เหนือกว่าดิ๊กซี่จนได้
“บีบีก็ไม่ได้กลับไปนานแล้วเหมือนกัน ทีนี้เมื่อเขากลับจากเดินทางก็ให้เขาร่วมเดินทางกับเราไปทวีปยูลานด้วย” ลินลี่ย์พูดด้วยความกระตือรือร้น “บอกตามตรง, จนถึงบัดนี้ข้ายังคงสงสัย สุสานเทพเจ้าในทวีปยูลานมีอะไรกันแน่ เราสามารถไปดูได้”
หลังจากฝึกฝนมาเป็นเวลานานลินลี่ย์ก็ไม่รู้สึกสนใจในสุสานเทพเจ้าต่อไป แต่เขายังคงสงสัยอยู่ดี
เขายังจำได้ชัดเจนว่าปีนั้นโอลิเวอร์และคนอื่นต้องเสี่ยงชีวิตผจญภัยในสุสานเทพเจ้า แต่แน่นอนสำหรับลินลี่ย์ในปัจจุบันนี้สุสานเทพเจ้าไม่มีความท้าทายมากนัก
“สุสานเทพเจ้า?” เดเลียถอนหายใจ “เจ้าใช้เวลาสิบปีเต็มเดินทางอยู่ในสุสานเทพเจ้า ข้ารอเจ้าด้วยความห่วงใยตลอดอยู่ในปราสาทเลือดมังกร” เมื่อได้ยินเช่นนี้ลินลี่ย์รู้สึกค่อนข้างละอายใจตนเอง
“พี่ใหญ่!” เสียงของบีบีดังขึ้นแต่ไกล
“บีบีมาถึงแล้ว มา..ไปกันเถอะ” ลินลี่ย์กับเดเลียออกไปด้วยกัน เมื่อลินลี่ย์และเดเลียออกมาข้างนอก พวกเขาพบว่าเบรุต เวด ไอน่าและคนอื่นๆ รออยู่ที่นั่นแล้ว
บีบีและนีซพูดคุยกับเบรุตและไอน่าอย่างอบอุ่น
เมื่อเห็นลินลี่ย์เดินออกมา บีบีเดินมาหาเขาทันทีและหัวเราะ “พี่ใหญ่ ไม่พบกันนานเลยนะ” ขณะที่เขาพูดเขากอดลินลี่ย์แน่น ลินลี่ย์เพียงแต่ยิ้ม “เดินทางไปทวีปเจดโฟลทเป็นยังไงบ้าง?”
“ท่านคิดว่ายังไง?” บีบีเม้มปาก
ลินลี่ย์อดมองเขาอย่างสงสัยไม่ได้
“แน่นอนว่าซาโลมอนรีบกล่าวขอโทษทันที เฮอะ.. นับว่าโชคดีที่เขารู้ว่าควรทำยังไง ถ้าไม่อย่างนั้นนะ ฮึ่ม” บีบีแค่นเสียงสองครั้ง และลินลี่ย์อดถอนหายใจไม่ได้ ดูเหมือนว่าซาโลมอนใส่ใจน้องสาวของเขาเช่นกัน ดังนั้นจึงมีทัศนคติโอนอ่อนผ่อนตาม
ความจริง...
หลังจากซาโลมอนเห็นลินลี่ย์แสดงฝีมือในผลึกบันทึก และหลังจากที่นีซบอกให้เขารู้เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างบีบีกับเจ้าแคว้นอินดิโกลอร์ดเบรุต.. เขายังจะกล้าคิดไม่ดีได้ยังไง?
“ฮ่าฮ่า, ทุกคน เข้าไปคุยกันข้างในเถอะ” เบรุตหัวเราะ
ขณะที่เดินเข้าไปในห้องโถงภายใน ลินลี่ย์ปรึกษาบีบีกันอย่างเงียบๆ “บีบี!เดเลียกับข้าตกลงใจว่าเราจะเดินทางไปทวีปยูลาน เราอยู่ในแดนนรกมานานหลายปีมากแล้ว แต่ยังไม่เคยกลับไปเลย เจ้าต้องการกลับไปกับเราด้วยไหม?”
บีบีตาเป็นประกายเมื่อได้ยินเช่นนี้
“ไปแน่นอน ได้อยู่แล้ว!” บีบีตอบรับทางใจทันที “พี่ใหญ่, ให้ข้าปรึกษาเรื่องนี้กับนีซก่อน นางย่อมเห็นด้วยแน่นอน”
ทุกคนนั่งลงในห้องโถงใหญ่
บ่าวไพร่บางส่วนเดินถืออาหารอย่างดีมาบริการให้พวกเขา ลินลี่ย์พูดโดยตรง “ลอร์ดเบรุต เราอยู่ในแดนนรกมานานมากแล้ว.. บีบีกับข้าตัดสินใจว่าเราวางแผนจะกลับไปที่ทวีปยูลาน”
“กลับไปทวีปยูลานเหรือ? ข้าไปด้วย!”
“ข้าก็จะไปด้วย”
เวดกับไอน่าร้องขึ้นพร้อมกัน
เบรุตอุทานประหลาดใจแต่จากนั้นก็หัวเราะและพยักหน้า “มีเหตุผล, เป็นเวลานานจริงๆ นับแต่พวกเจ้ามายังแดนนรก ถ้าพวกเจ้าต้องการกลับไปทวีปยูลานพวกเจ้าจำเป็นต้องถูกส่งกลับที่หุบเขามีดเหล็กของทวีปบลัดริจเรา”
ลินลี่ย์รู้ว่ามีประตูเทเลพอร์ตกระจายอยู่ห้าทวีปและสองทะเลในแดนนรก
แต่ราคาของการเดินทางผ่านประตูเทเลพอร์ตนั้นสูงมาก
“ลอร์ดเบรุตค่าธรรมเนียมในการเดินทางมากขนาดไหน?” ลินลี่ย์ถาม
“โดยทั่วไปการเดินทางระหว่างพิภพชั้นสูงหรือแดนโลกธาตุศักดิ์สิทธิ์จะไม่แพง แต่การเดินทางจากพิภพชั้นสูงหรือแดนโลกธาตุสามัญ..จะมีค่าใช้จ่ายที่สูงมาก อย่างไรก็ตามจากแดนโลกธาตุมายังพิภพชั้นสูงหรือพิภพโลกธาตุศักดิ์สิทธิ์ไม่เสียค่าใช้จ่าย” เบรุตอธิบาย
ลินลี่ย์เข้าใจเรื่องนี้ดี เขารู้ว่าราคาแพง แต่ไม่รู้ว่าแพงเท่าใด?
“ข้าไม่รู้ว่าข้ามีเงินพอหรือไม่” ลินลี่ย์ค่อนข้างกังวล
เบรุตหัวเราะ “แต่ขณะที่เจ้าเดินทางตราบเท่าที่เจ้าแสดงตราเครื่องหมายนี้ เจ้าจะสามารถใช้ประตูเทเลพอร์ตได้โดยไม่เสียค่าใช้จ่าย” แค่เพียงโบกมือเบรุตก็ดึงตราสีเลือดซึ่งกลิ่นอายที่แทบทำให้หัวใจหยุดเต้นออกมา
ลินลี่ย์และคนอื่นมองดูตราเครื่องหมายนั้น
“เทเลพอร์ตได้ฟรี?” ตาของบีบีเป็นประกาย “ให้เราเป็นของขวัญใช่ไหม?”
“เฮ้ย, ข้าแค่ให้ยืมใช้ครั้งเดียว” เบรุตรีบกล่าว “ตรานี่เป็นมหาเทพมอบให้ข้าด้วยตัวเขาเอง ในอดีตเมื่อข้าต้องท่องเที่ยวไปดินแดนต่างๆ ข้าก็อาศัยของเล่นชิ้นนี้ มิฉะนั้นไม่ว่าข้ามีเงินมากแค่ไหน ข้าคงไม่สามารถจ่ายค่าเทเลพอร์ตได้ทั้งหมด ข้าเพียงแต่ให้พวกเจ้ายืมใช้ครั้งเดียว หลังจากเจ้าใช้แล้ว เจ้าต้องเอามาคืนข้า ในอนาคต ถ้าเจ้าต้องการใช้อีก ข้าค่อยให้พวกเจ้ายืมอีกครั้ง”
บีบีได้แต่เบะปาก
เห็นได้ชัดว่าเขาไม่พอใจที่ปู่ของเขาตระหนี่เพียงไหน
“ขอบคุณ, ลอร์ดเบรุต” ลินลี่ย์รีบกล่าว
“ฮ่าฮ่า..” เบรุตหัวเราะ “เมื่อพวกเจ้าไปถึงทวีปยูลาน ถ้ามีอะไรที่เจ้าต้องการก็ให้มาหาข้าที่ไพรทมิฬได้ทุกเมื่อ ร่างแยกศักดิ์สิทธิ์ของข้ายังคงอยู่ที่ไพรทมิฬตลอดเวลา”
“ร่างแยก?” ลินลี่ย์ประหลาดใจ
เบรุตหัวเราะและพยักหน้า
ลินลี่ย์อดรู้สึกประหลาดใจไม่ได้..เพราะเบรุตที่เขาพบในทวีปยูลานมองดูเหมือนร่างนี้แน่นอนทั้งรัศมีและเสื้อผ้า แล้วเบรุตคนที่เขาพบข้างหน้าตอนนี้หรือว่าร่างแยกที่ตอนนี้อยู่ในไพรทมิฬ?
“ข้าจะให้ตรานี่เจ้ายืม อย่าทำหายล่ะ” เบรุตพูดจริงจังและโยนให้บีบี
บีบีรับไว้ “ไม่ต้องห่วง ข้าจะทำหายได้ยังไง?”
การเดินทางกลับไปทวีปยูลาน ครอบครัวลินลี่ย์สามคนและครอบครัวบีบีอีกสามเดินทางไปด้วยกัน ในวันที่สองหลังจากพวกเขาได้รับตราเครื่องหมายกลุ่มของลินลี่ย์หกคนก็มุ่งหน้าสู่หุบเขามีดเหล็ก
หุบเขามีดเหล็ก วงเวทเทเลพอร์ตของทวีปบลัดริจตั้งอยู่ที่นี่
กลุ่มของลินลี่ย์บินเข้ามาและเห็นหุบเขามีดเหล็กแต่ไกล หุบเขามีดเหล็กเป็นพื้นที่ซึ่งจดจำได้ง่าย แต่แน่นอน สิ่งที่ผนึกปิดตำแหน่งของมันไว้เป็นทหารรักษาการณ์ของทวีปบลัดริจจำนวนมากรายล้อมพื้นที่อยู่
“ผู้มาถึง หยุดก่อน!” ทหารบลัดริจเรียกด้วยเสียงดัง
กลุ่มของลินลี่ย์ลงมายืนกับพื้นทันที และนายกองทหารบลัดริจบุรุษผมสั้นสีทองกวาดตามองดูกลุ่มของลินลี่ย์ด้วยสายตาเยือกเย็น จากนั้นตะคอก “พวกเจ้ามาหุบเขามีดเหล็กทำไม?”
“เราจะกลับไปแดนโลกธาตุโดยใช้ประตูเทเลพอร์ต” ลินลี่ย์กล่าว
บุรุษผมทองอดประหลาดใจไม่ได้ คนมากมายผ่านประตูเทเลพอร์ตไปยังพิภพชั้นสูงและโลกธาตุศักดิ์สิทธิ์อื่น เนื่องจากราคาถูกกว่ามาก แต่การกลับไปยังแดนโลกธาตุธรรมดา?ราคาสูงจนน่ากลัว
“โอว งั้นมากับข้า” บุรุษผมทองเดินนำทาง
กลุ่มของลินลี่ย์หกคนเดินตามนายทหารบลัดริจลึกเข้าไปในหุบเขามีดเหล็ก ต่อมากลุ่มของลินลี่ย์มาถึงปราสาทที่ตั้งอยู่บนยอดสูงของหุบเขามีดเหล็ก เป็นจุดที่ตั้งของวงเวทเทเลพอร์ต วงเวทซึ่งเป็นประตูเทเลพอร์ตเป็นสิ่งที่ลินลี่ย์เห็นแล้วเมื่อตอนเขามาถึงในแดนนรก
“พวกเจ้ามีหกคนจริงๆ!”
มีทหารบลัดริจหลายคนปรากฏตัว หนึ่งในนั้นประเมินค่าธรรมเนียมกลุ่มของลินลี่ย์ด้วยสายตา “เทพชั้นสูงสามคน, เทพแท้หนึ่ง เทียมเทพหนึ่งเซียนหนึ่ง ตามกฎแล้ว..การกลับไปยังพิภพโลกธาตุเทพชั้นสูงจ่ายคนละล้านล้านศิลาดำและเทพชั้นสูงพาเทพแท้ไปได้สิบคน..”
ลินลี่ย์ได้ยินเช่นนี้ก็ตกใจอย่างหนัก
ในที่สุดเขาก็เข้าใจถึงสาเหตุที่แทบจะไม่มีเทพกลับไปทวีปยูลานเลยแม้จะผ่านมานานหลายปี ราคาขนาดนี้แพงเกินไป ล้านล้านศิลาดำ นั่นเป็นสมบัติทั้งหมดของอสูรเจ็ดดาว ไม่มีทางที่เทพชั้นสูงธรรมดาจะมีทรัพย์สินขนาดนั้น
“รวมแล้วพวกเจ้าต้องจ่ายสามล้านละ..” นักรบบลัดริจพูดไปได้ครึ่งประโยคก่อนจะเห็นตราเครื่องหมายในมือของบีบี
“รีบเปิดการทำงานวงเวทวิเศษได้แล้ว” บีบีพูดอย่างใจเย็น
“ได้ขอรับ!” ทหารบลัดริจรอบๆ เมื่อเห็นตราเครื่องหมายก็ยืนตรงทันที จากนั้นรีบบินไปที่วงเวทและเริ่มเปิดการทำงาน ทันใดนั้นหนึ่งในพวกเขาหันมองมาทางกลุ่ม “ใต้เท้า! ท่านจะไปที่ใด?”
“พิภพยูลาน” ลินลี่ย์กล่าว
