บทที่ 14 จบสิ้นแล้ว ท่านอาจารย์กำลังโกรธ!
ในขณะที่หลี่หรานหัวเราะราวกับคนโง่ ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่าบรรยากาศมันแปลกไป
เขากำมือแน่นขึ้นเล็กน้อย รู้สึกถึงบางสิ่งที่อ่อนนุ่มและนิ่มนวล
และหลังจากที่เหลือบมอง...
“บัดซบ!” เขาเกือบจะสูญเสียจิตวิญญาณและเอามือออกอย่างเร่งรีบ
ดวงตาของเหลิงอู่เหยียนเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า
“ท่านอาจารย์ โปรดให้ข้าอธิบายก่อน!” หลี่หรานพูดอย่างกังวล
“พูดมา ข้ากำลังฟัง” นางพูดเบาๆ
“......” ภายใต้การจ้องมองของนาง หลี่หรานหลังเหงื่อเย็นเยียบออกมาและกลืนน้ำลาย
‘จะอธิบายมันได้ยังไง?’
‘จะบอกว่ายิ่งมวลมาก แรงดึงดูดก็ยิ่งมาก ของนางใหญ่เกินไปมันเลยดึงมือของข้าเข้าไป?’
‘ได้ก็บ้าแล้ว! นางจะหั่นข้าเป็นชิ้นๆ!’
แม้ว่าหลี่หรานจะไม่ได้ตั้งใจ แต่มันก็เกิดขึ้นแล้ว
“ท่านอาจารย์ ข้าขอโทษ” หลี่หรานหยุดคิดถึงข้อแก้ตัวและยอมรับความผิดพลาดของเขาแต่โดยดี
บรรยากาศกลายเป็นเงียบงันไปพักหนึ่ง
เหลิงอู่เหยียนยืนขึ้นและพูดอย่างเย็นชา “ลืมมันซะ แม้ว่าเจ้าจะใช้กลอุบายแต่เจ้าก็ไม่ได้ฝ่าฝืนกฎ เจ้าจะได้รับรางวัล”
“คิดเกี่ยวกับมันอย่างรอบคอบ ข้าจะทำตามที่เจ้าพูด”
หลังจากพูดจบนางก็ปล่อยมือ ร่างของนางลอยขึ้นสู่ท้องฟ้าและม่านทมิฬที่ปกคลุมภูเขาทั้งลูกไว้ก็หายไป
หลี่หรานถอนหายใจด้วยความโล่งอกและทรุดตัวลงกับพื้น ความแตกต่างระหว่างขอบเขตแก่นทองคำและขอบเขตจักรพรรดินั้นเหมือนกับความแตกต่างระหว่างสวรรค์และปฐพี ไม่มีเหตุผลที่ต้องเปรียบเทียบเลยแม้แต่น้อย
แน่นอนว่าหลี่หรานไม่ใช่ผู้บ่มเพาะขอบเขตแก่นทองคำธรรมดาๆ นอกเหนือจากทักษะของวิหารโหยวหลัวแล้ว เขายังมีทักษะการใช้หอก ทักษะพิชิตสวรรค์ และ คชสารมังกรเจ๋อเทียน
อย่างไรก็ตาม เพื่อไม่ให้กระตุ้นความสงสัยของผู้นำนิกาย ไพ่ตายเหล่านั้นจึงไม่สามารถใช้งานได้ ดังนั้นเขาจึงใช้หอกเพียงอย่างเดียว
เพื่อที่จะเอาชนะการเดิมพัน เขาโคจรกลับเทคนิคการบ่มเพาะของเขาในช่วงเวลาที่สำคัญ บังคับให้โลหิตไหลออกมาจากปากเพื่อหลอกล่อนาง...
อย่างไรก็ตาม เขาไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่าสุดท้ายแล้วเขายังคงทำผิดพลาดและเกาะกุมยอดเขาสูงของท่านอาจารย์โดยไม่ได้ตั้งใจ
“แม้ว่าข้าจะชนะ แต่ข้าก็ใช้ประโยชน์จากความห่วงใยของนางที่มีต่อข้า ข้าทำเกินไปจริงๆ” หลี่หรานถอนหายใจ
ก่อนหน้านี้เขาตื่นเต้นเกินไปหน่อย เขาไม่ได้คิดถึงเรื่องอื่นด้วยซ้ำ
“คราวนี้ท่านอาจารย์ต้องโกรธมากแน่ๆ...”
หลี่หรานระแวดระวังเหลิงอู่เหยียนมาโดยตลอด แต่นั่นเป็นเพราะความแตกต่างของความแข็งแกร่ง ในความเป็นจริง เหลิงอู่เหยียนดีกับเขามาก ดีจนไม่มีคำบรรยายใดๆ
เขารู้สึกผิดอย่างช่วยไม่ได้
“เจอกันครั้งหน้า ข้าต้องแก้ไขตัวเองอย่างถูกต้อง” หลี่หรานยืนขึ้นและเดินโซเซกลับไปยังที่พักของเขา
ณ บริเวณกำแพงที่ห่างออกไปเพียงสิบเมตร เหลิงอู่เหยียนยืนพิงกำแพงพร้อมซ่อนตัวอยู่ ใบหน้าของนางแดงก่ำ หัวใจนางเต้นแรงราวกับลูกกวางตัวน้อย ร่างกายของนางชาหนึบราวกับถูกไฟฟ้าดูด
“เขา เขา ขะ...เขาสัมผัสหน้าอกของข้าจริงๆ! ข้าประมาทเกินไปจริงๆ!”
“แม้เขาจะใช้กลอุบายแต่เขาก็เป็นฝ่ายชนะ เขาจะขอร้องสิ่งใดกัน?”
“ถ้ามันมากเกินไปข้าควรจะยอมรับหรือจะปฏิเสธ?”
“ถ้าข้ายอมรับ เราจะไม่ก้าวหน้าเร็วเกินไปหน่อยหรือ... เราพึ่งมีความสัมพันธ์กันเมื่อวานนี้เองนะ!”
เหลิงอู่เหยียนคิดอย่างไม่รู้จบ ใบหน้าของนางแดงไปถึงหูโดยไม่รู้ตัว
หิมะที่อยู่รอบๆ ราวกับว่าพวกมันสัมผัสได้ถึงความร้อนภายในใจของนางและหลอมละลายลงอย่างรวดเร็ว...
......
หลี่หรานกลับไปยังที่พักของเขา อาฉินนั่งงุนงงอยู่ที่ประตู เมื่อเห็นเขากลับมา นางก็รีบลุกขึ้นยืนเพื่อต้อนรับเขา
“เซิงจื่อ ท่านกลับมาแล้ว... อา!” นางสังเกตเห็นรูปลักษณ์ที่น่าสังเวชของหลี่หรานและร้องออกมาด้วยความตื่นตระหนก
“เกิดอะไรขึ้นกับท่าน? ทำไมท่านถึงเป็นแบบนี้?”
“ข้าสบายดี มันเป็นเพียงการทุบตี” หลี่หรานโบกมือของเขา
“ทุบตี?!” อาฉินพูดไม่ออก “ท่านคือเซิงจื่อ ผู้สืบทอดของผู้นำนิกายในอนาคต ใครในวิหารโหยวหลัวที่กล้าแตะต้องท่านกัน?”
“ผู้นำนิกายคนปัจจุบัน”
“...โอ้ งั้นก็คงเป็นเรื่องปกติ” อาฉินรู้สึกแปลกๆ
หลี่หรานเป็นศิษย์ที่น่าภาคภูมิใจที่สุดของวิหารโหยวหลัว เขาเพียบพร้อมไปด้วยทรัพยากรและการฏิบัติ แล้วทำไมจู่ๆผู้นำนิกายถึงสอนบทเรียนให้เขา?
“อย่ามองเช่นนั้น เจ้าไม่เคยเห็นบุรุษรูปงามถูกทุบตีมาก่อนหรือ?” หลี่หรานรู้สึกเศร้าใจ
“ขออภัยเจ้าค่ะ!”
“ไปต้มน้ำให้ร้อนได้แล้ว ข้าอยากอาบน้ำ”
“ข้าทราบแล้ว!”
อาฉินรีบเตรียมอ่างอาบน้ำ
ในห้อง อ่างไม้หอมวิญญาณที่เต็มไปด้วยจิตวิญญาณปล่อยลมร้อนออกมา ดอกไม้วิญญาณและสมุนไพรวิเศษถูกเติมลงไปในน้ำ
หลังจากล้างตัวในนั้นแล้ว ร่างกายจะเต็มไปด้วยความสบายและส่งกลิ่นหอม
อาฉินปลดเปลื้องเสื้อผ้าของเขาออก นางอดไม่ได้ที่จะเขินอายเล็กน้อยเมื่อเห็นร่างกายกำยำของเขา อย่างไรก็ตาม ความสนใจของนางมุ่งไปที่รอยฟกช้ำบนร่างกายของเขา
“ท่านเซิงจื่อ ทำไมอาจารย์ของท่านถึงปฏิบัติกับท่านเช่นนี้” นางอดไม่ได้ที่จะถาม
“มันเป็นเพียงการฝึกฝน การบาดเจ็บย่อมหลีกเลี่ยงไม่ได้ ไม่ต้องกังวล” เขาไม่สนใจ
“โอ้” อาฉินก้มหน้าลงและไม่พูดอะไรอีก
......
อุณหภูมิของน้ำในอ่างอุ่นสบาย ภายใต้อิทธิพลของไม้หอมวิญญาณ อุณหภูมิถูกควบคุมไว้เป็นอย่างดี
หลี่หรานหลับตาลงด้วยความรู้สึกพึงพอใจ ในขณะเดียวกันอาฉินก็นวดไหล่และคอของเขาเบาๆ
‘รู้สึกดีสุดๆ!’
ก่อนหน้า ตอนที่เขาเพิ่งมาถึงโลกแห่งนี้ เขายังคงต่อต้อนความคิดที่นางจะอาบน้ำให้เขา
เนื่องจากอาฉินเป็นหญิงสาวที่งดงามราวกับดอกไม้และหยกขาว ทุกครั้งที่นางช่วยเขาอาบน้ำ หลี่หรานแทบจะไม่สามารถยับยั้งความปรารถนาตามสัญชาตญาณของเขาได้
แต่ตอนนี้เขาเริ่มชอบบริการเช่นนี้แล้ว และเขาสามารถควบคุมหัวใจที่กำลังลุกไหม้ของเขาได้ทีละน้อย
“ซ้ายอีกนิด ใช้แรงมากกว่านี้ ใส่แรงไว้ในมือเล็กๆของเจ้าได้เต็มที่เลย”
ตอนนี้เขาใช้อาฉินเป็นหมอนวดส่วนตัวอย่างสมบูรณ์
“เจ้าค่ะ ท่านเซิงจื่อ” อาฉินเริ่มออกแรงนวดมากขึ้น
//////////