บทที่ 13 ท่านอาจารย์ ข้าชนะแล้ว!
“ท่านอาจารย์ อย่าล้อข้าเล่นเลย ข้าจะเป็นคู่ต่อสู้ของท่านได้อย่างไร...” หลี่หรานยิ้มอย่างเก้ๆกังๆ
“ไม่ต้องกังวล ข้าจะไม่รังแกเจ้าเช่นกัน ข้าจะไม่ใช้การบ่มเพาะของข้าและจะใช้เพียงนิ้วเดียว หากเจ้าสัมผัสร่างกายของข้าได้เจ้าก็ชนะ”
“......”
‘พระเจ้า! นั่นมันคำพูดของข้าชัดๆ!’ หลี่หรานอยากจะร้องไห้ แต่ไม่มีน้ำตาออกมา
“ท่านอาจารย์ โปรดใจเย็นลงก่อน ข้าไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับลู่ซินหรานจริงๆ” เขาอธิบาย
เหลิงอู่เหยียนไพล่มือไว้ด้านหลังแล้วพูดว่า “ข้ากำลังทดสอบความสามารถในการต่อสู้ของเจ้า มันเกี่ยวอะไรกับลู่ซินหราน?”
‘ทดสอบความสามารถในการต่อสู้ของข้า? นี่มันการเอาคืนชัดๆ!’
ตามที่คาดไว้ นางเป็นปีศาจจริงๆด้วย แม้ว่าปกติแล้วนางจะเป็นคนน่ารัก แต่เมื่อนางหึงหวง นางจะฆ่าเขาในนามของความรัก!
หลี่หรานกล่าวว่า “ข้ายอมรับความพ่ายแพ้”
“ข้าไม่อนุญาตให้เจ้ายอมแพ้!” เหลิงอู่เหยียนวางมือลงบนเอวของนางแล้วพูดว่า “ถ้าเจ้ายอมแพ้ ขะ...ข้าจะไม่สนใจเจ้า!”
นางคิด ‘บทลงโทษ’ ดังกล่าวขึ้นหลังจากที่คิดอยู่นาน
“......” หลี่หรานอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
ท้ายที่สุด เขาตัดสินใจที่จะ ‘สร้างความพึงพอใจ’ ให้กับนาง มิฉะนั้นมันอาจจะจบลงด้วยผลลัพธ์ที่เลวร้าย
“ท่านอาจารย์ ได้โปรดใจเย็นๆด้วยเถิด มิฉะนั้นท่านอาจจะกลายเป็นแม่ม่ายตั้งแต่ยังสาว” หลี่หรานเตือนอย่างเป็นห่วง
เหลิงอู่เหยียนหัวเราะและพูดว่า “ไม่ต้องกังวล ข้ารู้ มันเป็นเพียงการทดสอบ เจ้าจะไม่เป็นอะไร”
“ด้วยคำพูดของท่านอาจารย์ ข้ารู้สึกสบายใจขึ้นมาก”
“งั้นเราเริ่มกันได้หรือยัง?”
“โปรดรอก่อน!”
“เกิดอะไรขึ้น?”
หลี่หรานเลียริมฝีปากของเขาและพูดว่า “ถ้าเกิดข้าบังเอิญชนะขึ้นมา ท่านมีรางวัลอะไรจะให้ข้าหรือไม่”
“รางวัล...” เหลิงอู่เหยียนคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ถ้าเจ้าชนะ เจ้าสามารถขออะไรก็ได้หนึ่งสิ่ง ตราบใดที่มันไม่มากเกินไป”
“ข้าเข้าใจแล้ว” หลี่หรานพยักหน้าเห็นด้วย
ฟึบ~
ด้วยเสียงแผ่วเบา เงาทมิฬแผ่ออกมาจากร่างของเหลิงอู่เหยียนราวกับชั้นของม่านโปร่งแสง มันห่อหุ้มดินแดนโฮ่วซานทั้งหมด
ทันใดนั้นทุกอย่างก็เงียบสนิท หลี่หรานยังคงยืนอยู่ที่เดิม แต่เขาสูญเสียการรับรู้เกี่ยวกับโลกภายนอกทั้งหมด
ภูเขาทั้งลูกดูราวกับกลายเป็นเกาะที่ถูกทิ้งร้าง
“นี่คือระดับของผู้เชี่ยวชาญขอบเขตจักรพรรดิ?” หลี่หรานรู้สึกตื่นเต้น
“มาเริ่มกันเถอะ ไม่มีใครสามารถรบกวนพวกเราได้แล้ว” เหลิงอู่เหยียนกล่าว
“เข้าใจแล้ว” เขาไม่ได้พูดอะไรอีก ร่างของเขากลายเป็นเงาทันทีและปรากฏตัวขึ้นที่ด้านหลังนาง ราวกับผุดขึ้นมาจากความว่างเปล่า...
มันเร็วกว่าการเคลื่อนไหวของลู่ซินหรานเป็นร้อยเท่า!
อย่างไรก็ตาม ในขณะที่เขาลงมือโจมตี มันเป็นเช่นเดียวกับการต่อสู้ก่อนหน้านี้ นิ้วเรียวยาวราวกับหยกยื่นออกมาและแตะที่หน้าผากของเขา
“ช้าเกินไป” เหลิงอู่เหยียนกล่าว
ก่อนที่นางจะพูดจบ หลี่หรานอีกคนหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นด้านหลังนาง ฝ่ามือของเขาก่อเกิดพายุขนาดย่อมพัดพาเข้าหานาง
“ไม่เลวเลยที่ใช้เงาเป็นตัวหลอกล่อ น่าเสียดายที่เจ้ายังช้าเกินไป” เหลิงอู่เหยียนงอนิ้วของนางและดีดเขาออกไป
หลี่หรานกลิ้งไปกับพื้นครู่หนึ่งก่อนจะลูบหน้าผากที่เจ็บปวดของเขา...
“อีกครั้ง!” ร่างของเขากลับกลายเป็นพร่ามัวอีกครั้ง มันกลายเป็นเงามืดราวกับสึนามิที่ซัดเข้าฟากฝั่ง...
อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าเขาจะทำอะไร ก็จะมีนิ้วเพรียวบางดั่งหยกอยู่ตรงหน้าเขาเสมอ เขารู้สึกว่ามันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะฝ่าการป้องกันของนาง
ปัง!
ปัง!
ปัง!
หลี่หรานถูกส่งบินออกไปนับครั้งไม่ถ้วน
เขาหมอบลงกับพื้นและเลือดค่อยๆไหลซึมออกมาจากมุมปากของเขา ในความเป็นจริง เหลิงอู่เหยียนไม่ได้ใช้ความแข็งแกร่งใดๆ อาการบาดเจ็บของเขาเป็นเพียงผลจากการสะท้อนกลับ
ร่างกายของผู้เชี่ยวชาญขอบเขตจักรพรรดินั้นน่ากลัวเกินไป!
เหลิงอู่เหยียนอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “เอาล่ะ พอแค่นี้ก็แล้วกัน...”
“ไม่ มันยังไม่จบ!” ความมุ่งมั่นของหลี่หรานมาถึงจุดสูงสุดแล้ว หอกสีเงินปรากฏขึ้นในมือของเขา
หลังจากก้าวไปข้างหน้า บรรยากาศรอบๆก็กลายเป็นแข็งค้าง หอกสีเงินราวกับขนนกสั่นไหวอย่างบ้าคลั่งและปล่อยการโจมตีที่รุนแรงออกมาอย่างต่อเนื่อง
“หืม?” เหลิงอู่เหยียนเลิกคิ้วขึ้น
แสงสีขาวปรากฏขึ้นในดวงตาของหลี่หราน มันค่อยๆสว่างขึ้นจนกลายเป็นแสงที่เจิดจ้า จนในที่สุดนางก็ไม่สามารถแม้แต่จะมองเขาตรงๆ...
พร้อมกับหอกในมือขวาและโลกที่มืดหม่นลง เขารู้สึกราวกับว่าแสงโดยรอบทั้งหมดรวมตัวกันที่ปลายหอก
“รุ้งสีขาว… ทะลวงสุริยัน!” หอกพุ่งออกไปและแสงสีเงินก็เปล่งประกายออกมา
(TL: ‘สุริยันทรงกลด’ ชื่อของทักษะนี้)
หอกที่น่าสะพรึงกลัวปกคลุมไปทั้งพื้นที่ ส่องสว่างไปทั้งภูเขาราวกับว่ามันเป็นแสงแดดยามเช้าที่สาดส่องมาจากเบื้องบน...
“น่าสนใจดีนี่” เหลิงอู่เหยียนยิ้ม ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความชื่นชม
แคร้ง!
นิ้วชี้ของนางแตะปลายหอกเบาๆ แล้วแสงสีขาวก็หายไปในทันที
ไม่ว่าหลี่หรานจะออกแรงมากเพียงใด หอกสีเงินก็สั่นและคำรามอยู่กับที่ เขาไม่สามารถเคลื่อนมันไปข้างหน้าได้แม้เพียงก้าวเดียว
“ทักษะการใช้หอกของเจ้าไม่เลวเลย เจ้าเรียนรู้มันมาจากใคร?”
“มันคือวิชาหอกของตระกูลหลี่!” ขณะพูด หลี่หรานก็ปล่อยมือขวาและผลักมันเข้าหาทรวงอกของเหลิงอู่เหยียน
ขณะที่เหลิงอู่เหยียนกำลังจะผลักเขาออกไป มือซ้ายของเขาก็สร้างผนึก ดวงตาของเขาส่องแสงแห่งความลึกล้ำ และทันใดนั้นคลื่นแห่งความกดดันก็เข้าจู่โจมนาง
ทักษะลับของวิหารโหยวหลัว ผนึกลับปราบวิญญาณ!
อากาศรอบข้างหนาแน่นขึ้นราวกับผิวน้ำ การเคลื่อนไหวแต่ละครั้งถูกจำกัดไว้ด้วยพลังที่มองไม่เห็นซึ่
หลี่หรานใช้ทักษะนี้เพื่อลดทอนปฏิกิริยาการตอบสนองของนาง!
“ทักษะที่ดี!” ดวงตาของเหลิงอู่เหยียนเต็มไปด้วยความชื่นชมอีกครั้ง
แม้แต่นางก็ยังต้องใช้ความแข็งแกร่งเล็กน้อยเพื่อหลุดพ้นจากผนึกลับ
ฟึบ!
ทันใดนั้นหลี่หรานก็พ่นเลือดออกมาเต็มปากและลอยออกไปพร้อมกับเสียงลมหวน เขาล้มลงกับพื้นและนิ่งสนิท
“หรานเอ๋อร์!”
เหลิงอู่เหยียนตื่นตระหนก ‘เป็นไปได้ไหมว่าข้าเผลอใช้แรงมากเกินไป?’
นางรีบเหาะไปและกอดหลี่หรานไว้ในอ้อมแขนของนาง พลังปราณของนางไหลเวียนรอบตัวเขาทันที
“แปลกมาก ชีพจรของเขายังคงสงบนิ่ง เขาสบายดี...”
เหลิงอู่เหยียนแข็งค้างทันที
นางค่อยๆก้มศีรษะลงและเห็นมือข้างหนึ่งกำลังจับหน้าอกของนาง
หลี่หรานกระอักเลือดออกมาในขณะที่เขาหัวเราะอย่างลับๆ “ท่านอาจารย์ ข้าชนะแล้ว”
เหลิงอู่เหยียน: (⊙_⊙)
//////////