ตอนที่ 23 ค้นพบกล่องเก็บของมิติ

ตอนที่ 23 ค้นพบกล่องเก็บของมิติ

“ผมต้องการปืนพวกนั้นก่อนจะออกเดินทาง”

เมื่อเห็นว่าตกลงกันได้แล้ว เรนก็ต้องการปืนพวกนั้นในทันที เขาไม่วางใจในการไปที่ค่ายทหารในหุบเขานั้น โดยเฉพาะเส้นทางที่หมู่บ้านที่มีหลายร้อยที่ขาดการติดต่อไปแล้ว

“พาเขาไปเอาปืน” ผู้กองเชนหยิบกุญแจให้กับจ่าวัฒน์ไปเปิดประตูตู้ห้องเก็บอาวุธ ที่ด้านในมีล็อกแน่นหนาและประตูเหล็กอีกสองสามชั้น ถึงจะเข้าไปด้านในได้สำเร็จ

เรนเห็นว่าปืนด้านในเหลือไม่มากนักกระสุนก็เช่นกัน

“ทำไมถึงมีอาวุธน้อยกันแบบนี้” เรนถามด้วยความสงสัย

“พวกเราเป็นสถานีตำรวจที่อยู่นอกเมือง มันจึงได้รับงบด้านอาวุธที่น้อยลงไปด้วย” จ่าวัฒน์ตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มเจื่อน ๆ

‘ดูเหมือนว่าพวกตำรวจนอกเมืองก็ลำบากไม่น้อย’ เรนคิดในใจ

“เอานี่ ลูกซองมอสเบิร์ก มาวาริส 88 เบาใช้งานได้ดี กระสุน 5+1 ในรังเพลิง กลุ่มกระสุนยิงเกาะกลุ่มกันสุด ๆ”

“แล้วก็กระสุนลูก 9 อีก 6 กล่อง”

“ปืนพกนายเอากระบอกไหน” จ่าวัฒน์หันกลับมาถามเรน

เรนมองปืนกระบอกหนึ่งในทันที เป็นปืนพกกึ่งอัตโนมัติ เอ็ม 1911 บรรจุ 7 นัด ซึ่งเป็นกระบอกที่เหมือนกับของที่ร้อยเอกก้องมอบให้กับเขามาและตอนนี้มันอยู่ในมือของไอรา

“กระบอกนี้” เรนชี้ไปที่มันอย่างไม่ลังเล

“เอ็ม 1911 ถ้าอย่างนั้นก็กระสุน .45เอซีพี” จ่าวัฒน์เอากระสุนปืน .45เอซีพี จำนวน 4 กล่องให้เรนในทันที

เรนรับมาด้วยความยินดี

เขาถือมันไว้ ปืนลูกซองเขาคล้องมันไว้ที่หลังด้วยสายสะพายและส่วนปืนพกมันมีซองปืนมาด้วย เรนจึงหาเข็มขัดด้านในมาใส่ทับไปเลย

ก่อนจะหยิบแม็กกาซีนอีก 4 อันมา

จ่าวัฒน์ไม่ได้ว่าอะไรในเรื่องนี้ เพราะมันแค่เข็มขัดกับแม็กกาซีนเท่านั้น

“เป็นยังไงได้ที่ต้องการไหม”

พอออกมาผู้กองเชนก็ถามเรนในทันที

“ได้ พวกเราจะไปกันตอนไหน วันนี้เลยไหม” เรนถามผู้กองเชน

“ไม่ วันนี้น่าจะไปไม่ทันแบบนั้นอันตรายเกินไป ไว้พรุ่งนี้เราค่อยออกเดินทางช่วง 8 โมงเช้า” ผู้กองเชนนัดเวลากับเรน

เรนผงกหัว ก่อนจะเดินออกไป เขาได้ปืนมาแล้วซึ่งถือว่าเป็นเรื่องดี อย่างน้อยอาวุธในการป้องกันตัวของเรนก็มากขึ้น

“ผู้กองมันคุ้มแล้วเหรอ ก็แค่ลูกธนูที่ยิงทะลุเหล็ก ปืนพวกเราก็ทำได้” เมฆถามผู้กองเชน

“นายคิดว่าปืนแก้ปัญหาได้หมดเหรอ เสียงของปืนดึงดูดพวกผู้ติดเชื้อมากเกินไป แต่ธนูของเขากลับเงียบมาก มันสังหรณ์ผู้ติดเชื้อได้อย่างไร้ล่องลอย เหมาะกับการจัดการพวกที่ขวางทางมาก” ผู้กองเชนพูดออกมาทุกคนก็พอเข้าใจความคิดของผู้กองแล้ว

“เมฆนายอยู่ที่นี่กับดาบอินและลี ที่เหลือไปเตรียมตัวพรุ่งนี้เราจะออกเดินทางกัน ถ้าทำสำเร็จพวกเราจะมีอาวุธมากพอในการเอาชีวิตรอดในโลกนี้” ผู้กองเชนสั่ง เขาไม่ต้องการให้เมฆไป เพราะกลัวจะไปมีปัญหากับเรนจนเกิดเรื่องขึ้นมาอีกครั้ง

“บ้าจริง ฉันไม่ได้ไปด้วย” เมฆไม่พอใจ

“เอาน่าเดียวฉันหาทางให้” เดฟยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา

พอเมฆได้ยินดังนั้นก็หรี่ตาลง ถ้าเดฟบอกก็แสดงว่าหมอนี่มีแผนการบางอย่าง

...

เรนกลับไปที่พัก ผู้รอดชีวิตคนอื่น ๆ ต่างก็หันไปมองที่เรนในทันที เพราะเรนนั้นเดินมาพร้อมกับอาวุธปืนและกระสุน ผู้รอดชีวิตหลายคนไม่พอใจและคิดจะไปพูดกับพวกตำรวจบ้างเพื่อขอปืนพวกนี้

แต่พอพวกเขาโดนบอกว่าถ้าอยากได้ก็ต้องไปทำภารกิจเผชิญหน้ากับผู้ติดเชื้อ 500 ตัวพร้อมกับพวกเขาในวันพรุ่งนี้

พอผู้รอดชีวิตเหล่านั้นได้ยินก็พากันถอยหนีทันที ไม่มีใครจะอยากเอาตัวเองไปตายเพื่อปืนกระบอกเดียวหรอก

เรนกลับมารวมกลุ่มกับทุกคนในตอนพวกเขากำลังมองดูสิ่งที่เรนรับมาจากพวกทหารเหล่านั้น

“ตกลงนายจะไปกับพวกเขาจริง ๆ ใช่ไหม” ธันวาถาม

“ใช่” เรนตอบไป

“เรน ฉันว่าจะไปด้วย” ธันวาพูดขึ้นมา

“ไม่จะมีแค่ฉันที่ไป ที่นั่นอันตรายก็จริง แต่ถ้าฉันไปคนเดียวก็มั่นใจว่าจะรอดออกมาได้ถ้าเกิดเรื่องขึ้น อีกอย่างฉันไม่ไว้ใจที่นี่ ว่ามันจะปลอดภัยจริง ๆ ไหม รวมถึงพวกตำรวจด้วย ใครจะไปรู้ว่าคนที่มีปืนในโลกที่เป็นแบบนี้จะทำอะไรได้บ้าง ดังนั้นที่นี่ก็ควรมีคนอยู่เฝ้าด้วย อีกอย่างที่พวกนั้นให้ฉันเข้าร่วมด้วยเพราะต้องการไปอย่างเงียบ ๆ ด้วยการยิงธนูของฉัน”

ธันวาขมวดคิ้วครุ่นคิด ก่อนจะพยักหน้าตกลง

“ถ้าอย่างนั้นฉันไปเอง” หลินเสนอตัว

“เรื่องนี้...” เรนกำลังจะพูด แต่โดนไอราและธันวากล่าวขัดในทันที

“ให้อาจารย์หลินไปด้วย ไม่อย่างนั้นก็ไปกันหมด”

“ฉันก็เห็นด้วย เธอก็มีธนูเหมือนนาย”

สุดท้ายเรนก็ต้องยอมตกลง พวกเขาเป็นทีมความเห็นของทุกคนจึงสำคัญ

“ธันและไอราทั้งสองแบ่งกระสุนไป ส่วนที่เหลือฉันจะเก็บไว้ใช้พรุ่งนี้” เรนบอกกับทั้งสอง

ธันวามีปืนลูกซองปั๊มอยู่ ส่วนไอราก็มีปืนพกอยู่ แต่กระสุนของทั้งสองนั้นหมด ซึ่งเรนก็ขอกระสุนมาเพื่อเผื่อทั้งสองคนด้วย

กระสุน .45เอซีพี เขาได้มา 4 กล่อง หนึ่งกล่องบรรจุ 50 นัด เรนให้กับไอราไป 2 กล่อง และกระสุนปืนลูกซองได้มา 6 กล่อง หนึ่งกล่องบรรจุ 25 นัก เรนแบ่งให้ธันวาไป 3 กล่อง

หลังจากจัดการบรรจุลงในแม็กกาซีนทั้ง 4 ที่เอามาด้วย เขาเตรียมพร้อมสำหรับวันพรุ่งนี้และที่เหลือก็เก็บลงในกระเป๋าเป้ของตัวเอง ถึงจะหนัก แต่เรนก็ไม่คิดจะทิ้งพวกมัน อาวุธคือหลักประกันชีวิตในโลกนี้แล้ว

เรนไม่ได้บรรจุกระสุนทั้งหมดเขาไปในปืน เพราะเขากำลังจะเปลี่ยนปืนทั้งสองกระบอกให้เป็นรูนิก

หินรูนิกเปล่า + ปืนพกกึ่งอัตโนมัติ เอ็ม 1911 + เหรียญทองระบบ 50 เหรียญ

หินรูนิกเปล่า + ลูกซองมอสเบิร์ก มาวาริส 88 + เหรียญทองระบบ 60 เหรียญ

ครั้งนี้พอเป็นปืนก็ทำให้ราคาของมันเพิ่มขึ้นมาอีก 10 เหรียญและ 20 เหรียญ เมื่อเทียบกับรูนิกคันธนู แต่นี่ถือว่าต่ำกว่าที่เรนคาดเดาไว้ เพราะตอนแรกเขาคิดว่าต้องเสียเป็นร้อยเหรียญทอง

เรนมีเหรียญทองอยู่ 190 เหรียญ ส่วนใหญ่แล้วได้มาตอนที่สู้กับผู้ติดเชื้อที่ถนน 404 และตอนที่หนีตายออกมาได้แล้วเรนย้อนไปเก็บพวกมันมา

แหวนพลังหักเหรียญทองเหล่านี้ในทันที หลังจากนั้นไม่นานก็ปรากฏรูนิกคันธนู

“รูนิกปืนพกฯ (1) : ระดับ 1 ขั้น ไม่มี ใช้พลังงาน 1 หน่วยต่อ 1 ชั่วโมง พลังงานสร้างลูกกระสุน 1 นัดต่อ 0.5 พลังงาน”

“รูนิกปืนลูกซองฯ (2) : ระดับ 1 ขั้น ไม่มี ใช้พลังงาน 1 หน่วยต่อ 1 ชั่วโมง พลังงานสร้างลูกกระสุน 1 นัดต่อ 0.5 พลังงาน”

เรนดูข้อมูลรูนิกทั้งสองด้วยความสนใจส่วนใหญ่แล้วมันก็เหมือนกับรูนิกคันธนู แต่ว่ารูนิกลูกซองนั้นต่างออกไป เพราะมันมีระดับการเติบโตสูงได้ถึงระดับสอง นับว่าเป็นรูนิกชิ้นแรกที่มีระดับเติบโตได้ถึง 2 ถ้าไม่นับรูนิกลางสังหรณ์ของเรน

‘มาลองดูกันว่าเป็นอย่างที่ฉันคิดไหม’ เรนพึมพำออกมา ก่อนจะทำการบรรจุกระสุนลงไปในรูนิกปืนพกฯ ซึ่งก็ยังสามารถใช้งานได้เหมือนกับที่เรนคิด แม้จะกลายเป็นรูนิกไปแล้ว แต่ยังรองรับการใช้งานจากกระสุนธรรมดาอยู่

เรนรองรูนิกปืนพก เขาก็ค้นพบว่ามันสามารถเก็บกระสุนปืนที่ไม่ใช่รูนิกเข้าไปได้ เรนลองเอาออกมาและถอดแม็กกาซีนดูก็พบว่ามันยังเป็นกระสุนธรรมดาเหมือนเดิน

แต่พอเขาทดลองโดยการถอดรูนิกปืนพกฯให้กลับไปเป็นหินรูนิกทั่วไปก็พบว่าแม็กกาซีนจะหลุดออกมาทันที

เรนถือหินรูนิกปืนพกไว้ในมือ นี่คืออีกหนึ่งสถานะของรูนิก เขาสามารถเก็บมันไว้ในรูปแบบนี้ได้ แต่จะไม่สามารถเรียกใช้ได้ จะต้องทำการสวมใส่ก่อนถึงจะเรียกใช้ได้ตามปกติ

“น่าสนใจ” เรนหรี่ตาลงมา เพราะตอนนี้เหมือนเขาจะคิดอะไรออกแล้ว

เรนเก็บรูนิกปืนลูกซองไว้กับตัวเองโดยใส่ไว้ที่เตาหลอมพระเจ้า มันมีช่องอยู่ทั้งหมด 3 ช่อง ซึ่งสามารถสลับเปลี่ยนกับรูนิกในวงแหวนรากฐานของเรนได้ในทันทีถ้าเขาต้องการ

ส่วนอีกหนึ่งเรนมอบให้กับหลิน เนื่องจากเธอต้องไปด้วยกันกับเขา เรนคิดว่าเพียงรูนิกคันธนูและรูนิกลูกธนูมันไม่เพียงพอ

“นี่คือรูนิกปืนพกฯอย่างนั้นเหรอ” หลินจ้องไปที่หินกลมใส ด้านในมีปืนเล็ก ๆ อยู่ในกลาง

“ใช่แล้วลองใช้ฟังก์ชันตรวจสอบดูถึงความสามารถของมันจากนั้นก็สวมใส่ไว้ พรุ่งนี้อาจารย์จะไปกับผม คุณควรมีอาวุธมากขึ้น”

“ขอบใจนะ” หลินเผยรอยยิ้มให้กับเรน

เรนที่ไม่ทันตั้งตัว เขาก็พบว่ารอยยิ้มของเธอทำให้ใจของตนเองนั้นเต้นผิดจังหวะ

“..อืม” เรนเบือนหน้าหนีเล็กน้อยขณะที่พูด แต่แววตายังมองดูรอยยิ้มของเธอ

ชายหนุ่มกลับมาสนใจทำในสิ่งที่เขาอยากจะลองดูว่ามันได้หรือเปล่า

“มาดูกันว่าจะเป็นอย่างที่คิดไหม”

เรนเอากระเป๋าเป้ของตนเองมา ก่อนจะเปิดกระเป๋าและกำลังจะหยิบทุกอย่างออกมา แต่ตอนนั้นสายตาก็เหลือบไปเห็นกล่องพลาสติกที่ใส่เสื้อผ้าอยู่ เรนมองดูสลับกับกระเป๋าของตนเอง จากนั้นก็ลุกขึ้นไปเทเสื้อผ้าทั้งหมดออกจากกล่อง

ทุกคนมองดูอย่างสงสัยกับท่าทีของเรน พวกเขาเพียงมองอย่างเงียบ ๆ เท่านั้น

“นายกำลังทำอะไร” หลินเข้ามาถามเรนด้วยความสนใจ

เรนหันไปอธิบายให้กับเธอ พอหลินได้ยินก็สนใจในการทดลองของเรน

หินรูนิกเปล่า + กล่องพลาสติก + เหรียญทองระบบ 5 เหรียญ

ราคาของการสร้างรูนิกกล่องพลาสติกนั้นถูกเป็นอย่างมาก เนื่องจากแหวนพลังประเมินต้นแบบกล่องพลาสติกว่าเป็นสิ่งเปราะบางและไม่มีค่าในการเป็นอาวุธเอาตัวรอดมากพอ

แต่เรนไม่คิดอย่างนั้น

“สร้างเลย” เรนสั่ง แหวนพลังก็ทำตามความต้องการของเขา ไม่กี่ลมหายใจในที่สุดก็ปรากฏรูนิกกล่องพลาสติกขึ้นมา เรนตรวจสอบข้อมูลมันในทันที

“รูนิกกล่องพลาสติก (1) ระดับ 1 ขั้นไม่มี ใช้พลังงาน 1 หน่วยต่อชั่วโมง”

“เอาเสื้อผ้าใส่เลยไหม” หลินหอบเอาเสื้อผ้าที่เรนเทออกไปก่อนหน้านี้ขึ้นมา เธอเองก็ใจร้อนอยากจะรู้เช่นกัน

เรนพยักหน้าตกลง หลินเอาเสื้อผ้าใส่ลงไป เรนจัดการเรียกรูนิกกลับ ปรากฏว่ามันได้ผล ของที่อยู่ในกล่องก็ถูกเรียกกลับไปเก็บด้วย

“ฉันค้นพบกล่องเก็บของมิติ” เรนพูดออกมาด้วยความยินดี