ตอนที่ 17-47 วิงวอนขอให้รอด
“เป็นเพราะข้าเอง เป็นความผิดของข้า ถ้าข้าให้หยดพลังมหาเทพเดเลีย นางจะไม่ตาย!”
“ทำไมข้าถึงไม่ให้เดเลีย ทำไม ทำไม!!!”
ความรู้สึกผิดอัดแน่นอยู่ในอกลินลี่ย์ ความเสียใจกระทบใจเขาอย่างรุนแรง ใจของลินลี่ย์สับสนปั่นป่วนไปหมด และเขาจมอยู่กับความสำนึกผิดไม่สิ้นสุด
บีบี ฟูโซ่และทเวลมองหน้ากันเอง ใบหน้าของพวกเขามีแววกังวล
“อุแว้... อุแว้....!” เวดยังคงร้องไม่หยุด ดูเหมือนจะเสียงดังมากกว่าเดิมในท่ามกลางพื้นที่ภูเขาที่เงียบสงัด ลินลี่ย์รู้สึกว่าเสียงร้องของเวดแต่ละครั้งเสียดแทงใจเขา
“อย่าร้อง เวด..อย่าร้อง” บีบีอุ้มเวดกำลังปลอบเวดอย่างแตกตื่น
“พี่ใหญ่!” บีบีกระวนกระวายกล่าว
“ลินลี่ย์!” ฟูโซ่ร้องเรียกด้วยความกังวลเช่นกัน
แต่ลินลี่ย์เหมือนกับจะไม่ได้ยินอะไร เขาดูขาดสติและเอาแต่เศร้าเสียใจอย่างเดียว สีหน้าของเขาทำให้คนอื่นอดสั่นไม่ได้
“ใช่แล้ว!” ลินลี่ย์คำรามทันที “เป็นเพราะความเห็นแก่ตัวของข้า! ข้ามักจะเห็นแก่ตัวอยู่เสมอ และข้าไม่คิดถึงเดเลียเลย ข้าเก็บพลังมหาเทพไว้ส่วนตัวมาตลอดเวลา มันเป็นความเห็นแก่ตัวของข้า ข้าเห็นแก่ตัวเกินไป!!!”
ยิ่งวิจารณ์ตัวเอง ก็ยิ่งโกรธตัวเอง!
ความคิดของลินลี่ย์เตลิดเปิดเปิง เขาเฝ้าแต่ตำหนิตัวเอง ผลักดันความผิดไว้บนบ่าตัวเอง เพราะความเห็นแก่ตัวของเขา
ความจริงเดเลียอ่อนแอมาก แม้ว่านางจะมีพลังมหาเทพก็ตาม แต่นางคงไม่สามารถเอาชนะอสูรเจ็ดดาวได้ เป็นเรื่องธรรมดาที่ลินลี่ย์ควรใช้พลังมหาเทพเพื่อปกป้องเดเลีย
ถ้าลินลี่ย์เห็นแก่ตัวอย่างแท้จริง...
อย่างนั้นเมื่อเผชิญหน้ากับการผนึกกำลังโจมตีจากผู้อาวุโสทั้งเจ็ด เขาคงไม่ต้องผลักเดเลียให้หลบออกไปในช่วงเวลาวิกฤติ ซึ่งทำให้เสียเวลาอันมีค่า ที่สำคัญเวลานั้นเขาสามารถหลบได้
พลังโจมตีทั้งเจ็ดสายนั้นโจมตีถูกทั้งหมด
ลินลี่ย์เฉียดตาย แม้ว่าเขาจะไม่ตาย แต่เกราะปกป้องจากพลังมหาเทพก็ยังแตกทำลาย และแม้แต่ร่างของเขาก็พลอยเสียอวัยวะไปด้วย
อย่างไรก็ตาม ความคิดของลินลี่ย์อยู่ในสภาพสับสน และคนอื่นไม่สามารถเกลี้ยกล่อมเขาได้
“เป็นความเห็นแก่ตัวของข้า เป็นความผิดของข้าคนเดียว ถ้าข้าให้พลังมหาเทพเดเลีย นางคงไม่ตาย” ใจของลินลี่ย์อยู่ในสภาพสับสน คำพูดเหล่านี้ก้องอยู่ในจิตสำนึกของเขา
“ลินลี่ย์!” ฟูโซ่ตะคอกทันที “รีบใช้เวลาทุกขณะช่วยเดเลีย เอาแต่เสียเวลาอยู่ที่นี่ เจ้ากำลังจะฆ่าเดเลีย!!!”
คำพูดเหล่านี้เรียกสติลินลี่ย์กลับคืนมาได้ทันที
เขามองดูร่างเดเลียที่นอนนิ่งกับที่ คำพูดของฟูโซ่ทำให้จิตใจของเขากระจ่างทันที “ในทุกขณะ วิญญาณของเดเลียกำลังถูกกลืนและเปลี่ยนแปลง ข้าจะเสียเวลาอีกไม่ได้ ไม่ได้อีกแล้ว!”
ในเวลานี้แขนขวาของลินลี่ย์งอกขึ้นมาถึงศอก ยิ่งร่างทรงพลังเท่าใด การฟื้นฟูสภาพจะช้า
“ฟูโซ่” ลินลี่ย์หันไปมองฟูโซ่ “ตอนนี้จิตใจของข้ากำลังสับสน บอกข้าที ข้าควรทำยังไง? อะไรคือทางเลือกที่ดีที่สุดของข้าในการช่วยเดเลีย?”
สภาพจิตใจของลินลี่ย์ในตอนนี้ ไม่เหมาะกับการตัดสินใจจริงๆ
ฟูโซ่ระบายลมหายใจโล่งอก เพราะลินลี่ย์พูดได้อย่างนี้ก็หมายความว่าอย่างน้อยจิตใจของเขายังกระจ่าง ฟูโซ่พูดอย่างเคร่งขรึมทันที “ทั้งเจ้าและข้าไม่คุ้นเคยกับยอดฝีมือในแคว้นอินดิโก แต่ประมุขกัซลีสัน กัซลีสันเป็นประมุขของตระกูลสี่อสูรศักดิ์สิทธิ์ และเขารู้ดีมากกว่าเรา! ประมุขของเจ้ารู้อะไรมากกว่าใครๆ รู้ว่าใครจะช่วยเดเลียได้ บางทีตระกูลสี่อสูรศักดิ์สิทธิ์เองอาจมีคนที่ช่วยเดเลียก็ได้”
ลินลี่ย์ตาเป็นประกายทันที
“ใช่แล้ว ตระกูลสี่อสูรศักดิ์สิทธิ์คงอยู่มาอย่างยาวนาน บางทีอาจมีสุดยอดฝีมือผู้สามารถช่วยเดเลียได้” แววแห่งความหวังปรากฏขึ้นในใจของลินลี่ย์
“ตอนนี้ เราต้องรีบกลับไปยังเทือกเขาสกายไรท์ โดยทั่วไปอสูรโลหะจะใช้เวลาเดินทางเกือบสองเดือน แต่ถ้าเราเดินทางเองทั้งวันทั้งคืนโดยไม่พัก เราน่าจะไปถึงที่นั่นในสิบวันหรือครึ่งเดือน เมื่อเราไปถึงภูเขาสกายไรท์ จะมีคนที่รู้มากกว่า” ฟูโซ่รีบกล่าว
ลินลี่ย์ทำความเข้าใจเช่นกัน
“อย่างนั้นนั่นก็คือสิ่งที่เราจะทำ” ลินลี่ย์กลายร่างเป็นมังกรอีกครั้ง ในแง่ความเร็ว ความเร็วในการบินด้วยร่างมังกรแปลงของเขาย่อมไวกว่ามาก
ลินลี่ย์ก้มหน้ามองดูเดเลียที่นอนนิ่งอยู่บนพื้น เดเลียดูเหมือนว่ากำลังหลับ ลินลี่ย์พูดเบาๆ “เดเลีย! เจ้าต้องทนให้ได้” เขาเหยียดมือซ้ายโอบเดเลียไว้ในอ้อมแขน
“ฟูโซ่, โปรดอุ้มเวด” ลินลี่ย์กล่าว “เราจะไปกันทันที”
“ได้” ฟูโซ่รับเวดมาจากอ้อมแขนบีบี
“พี่ใหญ่, อย่าเสียใจเกินไป เดเลียจะต้องฟื้นอย่างแน่นอน” บีบีพูดปลอบโยน ลินลี่ย์ฝืนยิ้ม จากนั้นพยักหน้าเล็กน้อย “ใช่แล้วบีบี เจ้าอยู่กับคนอื่นก่อน ฟูโซ่กับข้าจะล่วงหน้ากลับไปก่อน”
บีบีพยักหน้าและจากนั้นเขามองดูลินลี่ย์กับฟูโซ่เหาะหายลับไปในขอบฟ้า
บีบีหลั่งน้ำตาเช่นกัน เขาเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า “ข้าแต่จอมเทพผู้ยิ่งใหญ่...พี่ใหญ่สูญเสียบิดาและปู่เดลินไปแล้วไม่ว่ายังไงท่านจะปล่อยให้เดเลียตายไม่ได้ ถ้าเดเลียตาย อย่างนั้นพี่ใหญ่...”
บีบีกับลินลี่ย์มีชีวิตอยู่ด้วยกันมาหลายปี เขาเข้าใจลินลี่ย์เป็นอย่างดี
ไม่ว่าจะเผชิญสถานการณ์ยากลำบากหรือหายนะอะไรก็ตามที่ลินลี่ย์เจอมา เขาไม่กลัวแม้แต่น้อย และเข้าเผชิญหน้าโดยตรง แต่...เมื่อคนที่สนิทของเขาจากไป ลินลี่ย์จะทรมานและกระทบกระเทือนอารมณ์อย่างหนัก
“เอาละทุกคน, รีบเข้ามาในอสูรโลหะเถอะ เราจะรีบกลับบ้านกัน” เสียงของทเวลดังขึ้น “พวกเจ้าทุกคนเลิกเศร้าโศกได้แล้ว เคลื่อนย้ายร่างคนหมดสติเข้าไปในอสูรโลหะ เราจะรีบกลับกัน”
ไม่ใช่แค่เดเลียที่หมดสติ ยังมีชาวเผ่ามังกรฟ้าอีกหลายคนที่นอนอยู่บนพื้น ขณะที่คนดูอีกหลายคนได้รับบาดเจ็บเช่นกัน เมื่อพวกเขารู้ว่าคนพวกนี้ยังไม่ตาย พวกเขารู้สึกถึงความหวังใหม่
ชาวเผ่ามังกรฟ้าเข้าไปในอสูรโลหะ และจากนั้นบินหายลับไปในขอบฟ้ามุ่งหน้าสู่ภูเขาสกายไรท์
เมื่อชาวเผ่ามังกรฟ้าจากไป พวกที่เหลืออยู่เป็นคนที่อยู่ในอสูรโลหะอื่น
“ทรงพลังมากเหลือเกิน โดยเฉพาะยอดฝีมือจากเผ่ามังกรฟ้า เขาสามารถสู้กับยอดฝีมืออีกห้าคนได้และฆ่าพวกเขาได้หมด!” คนพวกนี้ไม่ได้เศร้าโศกเรื่องเดเลีย เพียงแต่ตกตะลึงเพราะการต่อสู้ครั้งนี้
“คนชุดเทาที่ตายไปก็แข็งแกร่งทรงพลังเช่นกัน... คนที่ยิงเข็มแสงสีเขียวออกมา”
“มีใครได้ยินไหมว่ายอดฝีมือของเผ่ามังกรฟ้าชื่ออะไร? ข้าคิดว่าได้ยินคนตัวโตผมแดงยาวตะโกนเรียก ‘ลินลี่ย์’ นะ”
“ใช่แล้ว เขาชื่อลินลี่ย์ ข้าได้ยินแบบนี้เหมือนกัน”
“ลินลี่ย์ผู้นี้ตัดสินจากพลังของเขา อย่างน้อยก็ต้องเป็นผู้อาวุโสของเผ่ามังกรฟ้า”
เสียงงึมงำสนทนา...แต่จากนั้นผู้ชมเหล่านี้ซึ่งดูการต่อสู้และบันทึกไว้ด้วยผลึกบันทึกก็กลับเข้าอสูรโลหะและจากไป
ครู่ต่อมา...
มีหลายร่างบินเข้ามาที่สนามรบด้วยความเร็วสูง
“แม้แต่ผู้อาวุโสซาร์ปก็ตายด้วย แปดผู้อาวุโสตายทั้งหมด!”
……………………………
ในกลางอากาศมีลูกไฟลุกโชนเป็นแนวมาจากขอบฟ้าทิศใต้จนมาถึงท้องฟ้าทิศเหนือ
ลินลี่ย์กับฟูโซ่ตอนนี้บินด้วยความเร็วสูงสุด อย่างไรก็ตามแม้ในร่างมังกรแปลงในแง่ความเร็วในการบินลินลี่ย์ยังด้อยกว่าฟูโซ่อยู่มาก ดังนั้นฟูโซ่จึงแผ่พลังของเขาคลุมลินลี่ย์ไว้ภายในและนำเขาไปด้วย
นี่ทำให้ความเร็วของพวกเขามีระดับที่สูงยิ่งขึ้น
ลินลี่ย์ก้มหน้ามองดูเดเลีย เดเลียยังคงหลับตา และนางอยู่ในสภาพไม่รู้ตัวอย่างสมบูรณ์ แขนของลินลี่ย์ตอนนี้ฟื้นฟูเต็มที่แล้ว
“เดเลีย, เจ้าต้องไม่เป็นไร”
ลินลี่ย์พูดอย่างอ่อนโยนมาก เขารู้สึกเศร้าใจและเสียใจต่อเดเลียเป็นอย่างมาก ถ้าเดเลียต้องตายไปจริงๆ ลินลี่ย์ไม่รู้ว่าในอนาคตเขาจะเป็นยังไง เขาไม่สามารถยอมรับเรื่องทั้งหมดนี้ได้
ฟูโซ่เมื่อเห็นลินลี่ย์ในสภาพนี้ได้แต่ถอนหายใจ
“ความรักทำให้คนผู้หนึ่งกลายเป็นอย่างนี้ได้เชียวหรือนี่?” ฟูโซ่รำพึงในใจ เขาถูกจับและต้องเชื่องเชื่อต่อเอลควินตั้งแต่เขายังเป็นเซียนและมักจะอยู่ในรูปลักษณ์ของลูกแมว ไม่เคยมีโอกาสพบกับความรัก
“ลินลี่ย์! ไม่ต้องกังวลไป ด้วยความเร็วของข้า เราจะไปถึงเทือกเขาสกายไรท์ในอีกไม่ช้า” ฟูโซ่ปลอบโยน
“เหรอ...ขอบคุณ..ฟูโซ่ ขอบคุณท่านจริงๆ” ลินลี่ย์แม้จะลนลาน แต่ก็ยังพูดด้วยความสำนึกขอบคุณ
“ขอบคุณอะไรกัน? ข้าเองก็มีส่วนผิดด้วย ข้าปล่อยให้ผู้อาวุโสเอลฟ์มีโอกาสใช้ไม้ตายสุดท้ายนั้น” ฟูโซ่พูดด้วยความรู้สึกผิด ความจริงผู้อาวุโสซาร์ปเป็นผู้ทรงพลังที่สุดในหมู่ผู้อาวุโสนั้น
เขาทรงพลังมากจนแทบใกล้เคียงระดับเทพอสูร เมื่อเขาใช้หยดพลังมหาเทพ พลังของเขาจึงน่ากลัว
“ไม่ใช่ความผิดของท่าน คนผู้นั้นทรงพลังอย่างแท้จริง” ลินลี่ย์ยังคงจำได้ เมื่อเขาต้องเจ็บตัวจากการผนึกพลังโจมตีของผู้อาวุโสทั้งเจ็ด หนึ่งในเจ็ดคนที่อันตรายที่สุดก็คือผู้อาวุโสเอลฟ์ ด้วยพลังโจมตีครั้งเดียว เขาแทบจะจบชีวิตของลินลี่ย์ลงได้
“ข้ายังแข็งแกร่งไม่พอ” ลินลี่ย์จ้องมองไปในระยะไกล
ทั้งสองกลายร่างเป็นแสงเพลิงบินไปที่ขอบฟ้าด้วยความเร็วสูง
และในที่สุด พวกเขาก็มาถึงเทือกเขาสกายไรท์!
หลังจากบินหกวันเจ็ดคืน พวกเขามาถึงเทือกเขาสกายไรท์เวลากลางคืนพอดี
ลินลี่ย์เมื่อเห็นถนนมังกรแห่งเทือกเขาสกายไรท์ก็รู้สึกใจสั่นสะท้าน ขณะที่บินตรงไปข้างหน้าด้วยความเร็วสูง เขาร้องเรียกอย่างแตกตื่นทันที “ท่านประมุข ท่านประมุข!!!” ลินลี่ย์คำรามลั่นเหนือท้องฟ้าดังไปทั้งเทือกเขาสกายไรท์
“นั่นใคร? หยุดนะ!” นักรบลาดตระเวณแห่งเทือกเขาสกายไรท์รีบตะโกน
ลินลี่ย์และฟูโซ่บินด้วยความเร็วมาก ร่างของพวกเขามีแสงไฟคลุมรอบเช่นกันทำให้ทหารลาดตระเวณเหล่านั้นยากจะเห็นได้ชัด
“วูบบบ!” ฟูโซ่รั้งพลังเทพธาตุไฟของเขากลับทันที นักรบลาดตระเวนจึงสามารถเห็นทั้งสองคนได้ทันที คนหนึ่งอยู่ในร่างมังกรแปลงและเห็นได้ชัดว่าเป็นสมาชิกเผ่ามังกรฟ้า พวกเขาอดรู้สึกโล่งใจไม่ได้
“เป็นผู้อาวุโสลินลี่ย์!” นักรบลาดตระเวณบางคนจำเขาได้ทันที
ร่างแปลงมังกรที่มีหนามแหลมน่ากลัวกลายเป็นเครื่องหมายการค้าของลินลี่ย์
“ลินลี่ย์, เกิดอะไรขึ้น?” มีร่างหนึ่งบินเข้ามาด้วยความเร็วสูง เป็นผู้อาวุโสการ์วีย์ ผู้อาวุโสการ์วีย์เมื่อเห็นอยู่ในสภาพแตกตื่น และทั้งตัวเปื้อนไปด้วยเลือด อดถามขึ้นไม่ได้ “เกิดอะไรขึ้น? เดเลียเป็นอะไรไป?”
“เดเลีย, นาง...” ก่อนที่ลินลี่ย์จะทันได้ตอบ...
“ลินลี่ย์!” มีเสียงหนึ่งดังขึ้น ร่างที่ทรงพลังผมสีฟ้าบินออกมาด้วยความเร็วสูง เป็นประมุขเผ่ามังกรฟ้ากัซลีสัน กัซลีสันเห็นฟูโซ่ทันที “เกิดอะไรขึ้น?”
“เราถูกโจมตี ตอนนี้เดเลียอาการวิกฤติ” ฟูโซ่รีบตอบ
กัซลีสันเมื่อเห็นสถานการณ์แล้ว เขาพูดทันที “ไปที่พักของข้ากันเดี๋ยวนี้” ขณะที่พูดเขานำลินลี่ย์และคนอื่นๆ ไปยังที่พักของเขา
หอโถงใหญ่ ในที่พักของประมุขเผ่า
ลินลี่ย์ค่อยประคองเดเลียบนที่นั่งอย่างอ่อนโยนและจากนั้นหันหน้ามองกัซลีสัน “ท่านประมุข เดเลียได้รับบาดเจ็บจากพลังโจมตีวิญญาณจากผู้อาวุโสตระกูลอีดริคของแปดตระกูลใหญ่...”
“ตระกูลอีดริค? สายวิถีแห่งชีวิต?” กัซลีสันหน้าเปลี่ยน และใช้พลังวิญญาณตรวจสอบอาการเดเลียทันที
ลินลี่ย์ยังคงมีความหวังชีวิตอยู่ในใจของเขาขณะมองภาพนี้ ไม่เพียงแต่ประมุขเผ่าจะมีพลังร่างกายที่แข็งแกร่งเท่านั้น แต่เขายังมีพลังวิญญาณที่น่าเกรงขามด้วย บางทีประมุขเผ่าอาจมีวิธีช่วยเดเลีย ลินลี่ย์รอพลางขณะที่เขาสะท้านใจ
ผู้อาวุโสการ์วีย์และฟูโซ่ยืนนิ่งกับที่ไม่กล้าพูดอะไรสักคำ
“น่ากลัว น่ากลัวจริงๆ!” กัซลีสันถอนหายใจด้วยความทึ่ง
“เป็นยังไงบ้าง?” ลินลี่ย์รีบถาม
กัซลีสันหันไปมองลินลี่ย์ เขาพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “การกินและเปลี่ยนแปลงในวิญญาณของเดเลียยังไม่แย่เท่าใดในตอนนี้ อย่างไรก็ตาม การกลืนกินจะเพิ่มความเร็วขึ้น.. ข้าไม่เคยคิดเลยว่าในสายวิถีแห่งชีวิตจะมีวิชาแบบนี้อยู่ด้วย ถ้าเป็นแบบนี้...” กัซลีสันส่ายศีรษะถอนหายใจ
ลินลี่ย์ตกตะลึง
“อย่าเพิ่งตื่นเต้นไป ข้าช่วยนางไม่ได้ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าคนอื่นจะช่วยไม่ได้” กัซลีสันรีบกล่าว
ขณะนั้นมีสองคนรีบเข้ามาหา หนึ่งในนั้นคือฟอร์ลัน
“เกิดอะไรขึ้น?” ฟอร์ลันพูดแตกตื่น เมื่อเขาเห็นลินลี่ย์ทางหางตา เขาอดเปลี่ยนสีหน้าไม่ได้ ลินลี่ย์ยังมีชีวิตอยู่จริงๆ... นี่เกินคาดไปมาก
“ฟอร์ลัน, เจ้ามานี่ก็ดีแล้ว เจ้ากับการ์วีย์รีบไปที่หุบเขาอ่างโลหิตเชิญประธานผู้อาวุโสและคนอื่นมาด้วย โอว..จริงสิ รีบไปขอให้ประมุขสามตระกูลใหญ่มาด้วย เร็วเข้า!” กัซลีสันกำชับ
