บทที่ 40 เครื่องยืนยัน (ฟรี)

กลัวงั้นหรือ?

ลู่อวิ๋นก็เป็นมนุษย์เหมือนกัน แน่นอนว่าเขาย่อมกลัวอยู่แล้ว

แต่ในฐานะโจรพี่ใหญ่แห่งการปล้นสุสาน โจรปล้นสุสานที่แข็งแกร่งที่สุด ความกลัว ไม่มีทางที่จะทำให้เขาท้อถอย ตรงกันข้าม ความกลัวที่ไม่รู้จักทั้งหมดในที่แห่งนี้ต่างหาก ที่จะทำให้ลู่อวิ๋นตื่นเต้นยิ่งขึ้น

…

"ตรงนี้เป็นทางลาด "

เมื่อตกลงไปตามทางที่ขุดอุโมงค์ ลู่อวิ๋นก็ต้องพยายามทรงตัวเล็กน้อย "ไอน้ำหนามาก ข้างหน้าน่าจะมีแอ่งน้ำขนาดใหญ่ "

อากาศที่นี่ชื้น และข้างหน้าก็ไม่ใช่บึง แต่เป็นแอ่งน้ำขนาดใหญ่

"ผ่านแอ่งน้ำข้างหน้าไป มีห้องฝังวัตถุร่วมกับศพอยู่ และสิ่งที่เจ้าต้องการก็อยู่ในสุสานนั้น”

เหมียวพูดเสียงเบา

"ห้องฝังวัตถุร่วมกับศพหรือ? มีห้องฝังวัตถุร่วมกับศพในหลุมฝังศพด้วยงั้นหรือ?"

ลู่อวิ๋นตกตะลึงไปครู่หนึ่ง แต่ในเวลาต่อมา เขาก็ตอบสนอง

ตัวตนที่ถูกฝังอยู่ที่นี่ สามารถฝังเมืองทั้งเมืองไว้เป็นวัตถุฝังร่มกับศพเขาได้ เช่นนั้นแล้วจุดประสงค์ของการสร้างห้องฝังวัตถุร่วมกับศพนี้มีความหมายว่าอย่างไร

สถานที่แห่งนี้มีซากแมลงวันน้อยมาก และแสงสลัว

แต่สำหรับผู้ฝึกยุทธ์เซียน แสงสว่างเพียงเล็กน้อยก็เพียงพอแล้ว

ลู่อวิ๋นไม่พูดอะไรอีก เขาแบกชิงหานไว้บนหลังและเดินช้าๆ ลงไปตามทางลาดชัน

ทางลาดชันนี้ไม่ยาวมาก หลังจากเดินเข้าไปประมาณหนึ่งลี้กว่า ลู่อวิ๋นก็เห็นแอ่งน้ำขนาดใหญ่อยู่ตรงหน้าเขา

เหนือแอ่งน้ำเป็นประกายระยิบระยับ

สถานที่แห่งนี้ก็เหมือนกับเมืองโบราณเจิ้นสุ่ย แม้ว่าที่นี่จะไร้แหล่งกำเนิดแสง แต่บริเวณโดยรอบกลับสว่างไสวไปหมด

“ที่นี่… ข้าเคยมาที่นี่”

ลู่อวิ๋นมองแอ่งน้ำขนาดใหญ่ตรงหน้า และพึมพำ

"แน่นอนว่าเจ้าเคยมาที่นี่ "

ทันใดนั้น เสียงอันเย็นชาก็ดังขึ้นจากอีกด้านหนึ่งของลู่อวิ๋น

“ผู้ว่าราชการเฉวียนโจว ลู่อวิ๋น! เจ้าทำได้ดีมาก!”

ร่างกายของชิงหงเฉินมีรอยแผลขาดรุ่งริ่ง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยคราบเลือด ในตอนนี้เขากำลังมองไปที่ลู่อวิ๋นด้วยใบหน้าที่ชั่วร้าย

“ชิงหงเฉิน!”

หัวใจของลู่อวิ๋นเต้นแรง ชิงหงเฉินปรากฏตัวขึ้นที่นี่โดยไม่คาดคิด

หลังจากนั้น ลู่อวิ๋นก็ตระหนักได้ว่าสถานที่แห่งนี้คือที่ไหน

ก่อนหน้านั้น เหมียวเคยพาลู่อวิ๋นไปที่หน้าผา ซึ่งลู่อวิ๋นก็มองผ่านไป

ลู่อวิ๋นนำตราประทับวิญญาณของชิงหงเฉินที่พกติดมากับตัว มัดติดกับก้อนหิน และโยนมันลงจากหน้าผา

ณ เวลานั้น ลู่อวิ๋นจำได้เลือนรางว่ามีแอ่งน้ำขนาดใหญ่อยู่ใต้หน้าผานี้ นอกจากนี้ยังมีสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวบางชนิดอาศัยอยู่ในแอ่งน้ำ ซึ่งสามารถกินเทพเกราะทองคำของเขา

ลู่อวิ๋นไม่คิดมาก่อนเลยว่า ชิงหงเฉินจะตามรอยประทับวิญญาณมาที่นี่จริงๆ… และที่แห่งนี้ คือจุดประสงค์ในการเดินทางของลู่อวิ๋น ซึ่งเป็นที่ตั้งของโลกแห่งค่ายกล

ฝั่งชิงหงเฉิน มีคนผู้หนึ่งติดตามมาด้วย

ไม่ใช่เจิ้นสือซาน แต่เป็นเจ้าเมืองเทียนเหอ

"สังหารพวกมัน!!"

ทันใดนั้น ลู่อวิ๋นก็ตะโกนเสียงดัง

"ตาย!!"

เล่อเฉินควบคุมร่างกายของหลีโหย่วไฉ เรียกใช้ผนึกแห่งขุนเขาและสายน้ำ โยนมันไปทางชิงหงเฉินและเจ้าเมืองเทียนเหอ

"ไม่นะ!!!"

เมื่อเห็นภูเขาอันมหึมาและแม่น้ำที่พวยพุ่งเข้าหา ชิงหงเฉินตกใจมาก หน้าซีดอย่างความตกใจ เสียงกรีดร้องด้วยความกลัวดังออกมาจากปากของเขา วิ่งเข้าหาขอบแอ่งน้ำอย่างลนลาน

บูม——

ในขณะที่ผนึกแห่งขุนเขาและสายน้ำถูกเรียกใช้ แอ่งน้ำที่แต่เดิมสงบอยู่ตรงหน้าก็ ระเบิดขึ้น

แขนสีขาวขนาดใหญ่ยื่นออกมาจากแอ่งน้ำ คว้าผนึกแห่งขุนเขาและสายน้ำเอาไว้

ปลาหน้าคนยักษ์!

ปลาหน้าคนตัวนี้ ใหญ่กว่าปลาหน้าคนที่ลู่อวิ๋นเคยเห็นมาก่อน

“ไปให้พ้น!!”

เล่อเฉินสีหน้าเปลี่ยนไป ร่างกายของนางลอยออกมาจากร่างชายอ้วน เสียงร้องเกรี้ยวกราดดังออกมาจากปากของนาง

เมื่อปลาหน้าคนได้ยินเสียงของเล่อเฉิน ดวงตาสีแดงเข้มก็แสดงออกถึงความกลัว ศีรษะอันใหญ่โตของมันจมลงไปในน้ำอย่างช้าๆ

จ๋อม!

และผนึกแห่งขุนเขาและสายน้ำ ก็ตกลงไปในแอ่งน้ำด้วย

"นายท่าน ข้า ข้าอยากกินมัน!"

ทันใดนั้น ร่างกายของเล่อเฉินปล่อยควันดำออกมา ใบหน้าของนางเปลี่ยนไปอย่างน่าขนลุก มีแสงสีแดงจางๆ ในดวงตา และมองไปที่แอ่งน้ำอย่างตะกละตะกลาม

"นั่น นั่นมันตัวอะไร!!"

ชิงหงเฉินที่อยู่ข้างเจ้าเมืองเทียนเหอ เห็นเล่อเฉินที่จู่ๆ ก็ปรากฏขึ้นมากลางอากาศ ก็ตะโกนขึ้นด้วยความหวาดกลัว

"นี่คือผีเซียนงั้นหรือ?"

ชิงหานที่อยู่บนหลังของลู่อวิ๋นก็อ้าปากค้าง และพึมพำ

ชิงหานรู้ถึงการมีอยู่ของเล่อเฉินและยังได้สื่อสารกับเล่อเฉินผ่านร่างของหลีโหย่วไฉ… แต่นี่เป็นครั้งแรกที่นางได้เห็นร่างของเล่อเฉิน

"ไปเสีย"

สีหน้าของลู่อวิ๋นสงบนิ่ง เขารู้ว่าหากเขาไม่เห็นด้วยกับเล่อเฉินในเวลานี้ เล่อเฉินจะสูญเสียการควบคุม

ผีเซียน… เกิดจากการก่อตัวของความแค้น สิ่งที่อันตรายอย่างหาที่เปรียบมิได้ เซียนสวรรค์หลีโหย่วไฉนี้ ยังถูกเล่นงานด้วยฝีมือของนาง

ถ้าไม่ใช่เพราะลู่อวิ๋นสามารถยับยั้งเล่อเฉิน และปล่อยให้นางปกปิดตัวตนที่แท้จริงเอาไว้ เขาเกรงว่าเล่อเฉินคงจะฆ่ามันไปนานแล้ว

ผีเซียนไม่ใช่สิ่งที่ดีแน่นอน

เมื่อได้รับอนุญาตจากลู่อวิ๋น เล่อเฉินก็โห่ร้อง และดำดิ่งลงไปในแอ่งน้ำเพื่อค้นหาปลาหน้าคนขนาดมหึมาตัวนั้น

…

"ลู่อวิ๋น ข้าคิดไม่ถึงว่าเจ้าจะมีผีเซียนเคียงข้าง"

ชิงหงเฉินถอนหายใจยาว จากนั้นเขาก็มองเห็นชิงหานที่อยู่บนหลังของลู่อวิ๋น

"ชิงหาน น้องชายคนที่เจ็ดของข้า เจ้าเป็นอะไรไป?"

เมื่อชิงหงเฉินเห็นสถานการณ์ของชิงหานตอนนี้แล้ว รอยยิ้มที่ดุร้ายก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา เขาเดินไปหาลู่อวิ๋นและชิงหานทีละก้าว

"ฮ่าฮ่าฮ่า… ลู่อวิ๋น เจ้าคงไม่คิดว่าจะมีวันนี้ใช่ไหม?"

เจ้าเมืองเทียนเหอระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

เขารู้… ตามนิสัยของชิงหงเฉิน ลู่อวิ๋นถึงเวลาตายแล้ว

ในบางครั้ง ชิงหงเฉินก็สามารถอดทน และปล่อยให้ลู่อวิ๋นแสดงคุณค่าของเขาต่อไป แต่ตอนนี้ ลู่อวิ๋นกลับกล้าปล่อยให้ผีเซียนมาฆ่าชิงหงเฉิน… ด้วยวิธีเช่นนี้ ชิงหงเฉินจะไม่อดทนอย่างแน่นอน

"คุณชายห้า ไม่ต้องลงมือเองหรอก ข้าจะสังหารเขาเอง"

รอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเจ้าเมืองเทียนเหอ เขาเดินเข้าหาลู่อวิ๋นทีละก้าว

“อื้ม”

ใบหน้าของชิงหงเฉินเปลี่ยนเป็นเฉยเมย เขาพยักหน้าเล็กน้อย

"เดี๋ยวก่อน!"

เมื่อลู่อวิ๋นเห็นสถานการณ์เช่นนี้ เขาก็พูดอย่างเย็นชา "เจ้าไม่กลัวหรือว่าหลังจากที่ข้าตาย ผีเซียนตนนั้นจะขึ้นมาจากน้ำ และก็จะฆ่าเจ้าด้วยเช่นกัน?"

"ขึ้นมาจากน้ำงั้นหรือ?"

ชิงหงเฉินเย้ยหยัน "เจ้าไม่รู้หรือว่ามีอะไรอยู่ในน้ำ ข้าเกรงว่าผีเซียนของเจ้าจะไม่สามารถกลับขึ้นมาได้อีก"

"เร็วเข้าเถอะ แม้แต่ชิงหานก็ต้องถูกสังหารเช่นกัน!"

ในเวลาต่อมา ชิงหงเฉินก็ตะโกนอย่างเย็นชา

"ถึงแม้ว่าเจ้าจะเป็นผู้ว่าราชการแล้วยังไงเล่า? กล้าดียังไงมาแย่งคู่หมั้นของข้า? เป็นเจ้าที่รนหาที่ตาย… ไปลงนรกเสีย!"

เจ้าเมืองเทียนเหอก้าวไปข้างหน้า ประกายแสงพุ่งออกมาจากกระบี่ในมือของเขา และฟันเข้าใส่ลู่อวิ๋นอย่างดุเดือด

ชิ้ง——

แต่ในช่วงเวลานี้เอง กระบี่สุสานม่วงในมือของลู่อวิ๋น ก็ระเบิดประกายแสงสีม่วงออกมา

ประกายแสงที่ระเบิดมาจากกระบี่สุสานม่วงอย่างกะทันหัน ฟันเฉือนไปทางเจ้าเมืองเทียนเหออย่างรุนแรง

"อะไรน่ะ!?"

เจ้าเมืองเทียนเหอหน้าซีดด้วยความตกใจ เขารู้สึกเพียงว่ากระบี่บินที่อยู่ในมือ เหมือนชนเข้ากับภูเขาลูกใหญ่ ประกายกระบี่ที่ควรจะแหลมคมถูกบดขยี้โดยตรง

หลังจากนั้น ร่างกายของเขาก็ถูกปกคลุมด้วยประกายกระบี่สีม่วง ทั้งร่างก็กลายเป็นเถ้าถ่าน

หน้าอกของลู่อวิ๋นกระเพื่อม ใบหน้าของเขาซีดเซียว

กระบี่สุสานม่วงในมือของเขายังคงมีเลือดไหลหยด

"เป็นไปได้อย่างไร!"

ชิงหานและชิงหงเฉินพูดพร้อมกัน

กระบี่สุสานม่วงเป็นกระบี่เซียนระดับเก้า และพลังของมันถูกกระตุ้นโดยลู่อวิ๋น ซึ่งเป็นแค่ระดับหลอมปราณผู้ฝึกยุทธ์เซียน

รู้หรือไม่ เพื่อที่จะใช้กระบี่นี้ ชิงหานต้องใช้พลังอาคมและความแข็งแกร่งของร่างกายทั้งหมด จนสุดท้ายตอนนี้ก็ยังขยับไม่ได้

แต่ลู่อวิ๋นแค่หายใจหอบถี่เท่านั้น

"ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้ ถ้าข้าไร้วิถีทาง จะกล้าดีบุกเข้ามาในหลุมฝังศพขนาดยักษ์นี้กับพวกเจ้าได้อย่างไร?"

ลู่อวิ๋นหอบอย่างหนัก ใบหน้าเขาแดงขึ้นเล็กน้อย "ตอนนี้ข้ายังมีแรง ถึงข้าจะสังหารเจ้าไม่ได้ แต่ข้าก็ยังทำร้ายเจ้าได้ การได้รับบาดเจ็บในหลุมฝังศพขนาดยักษ์เช่นนี้ ก็ไม่ต่างอะไรกับตายเลย"

ลู่อวิ๋นไม่เกรงกลัวชิงหงเฉิน ภายในประตูนรกของเขา นอกจากนี้ยังมีผีเซียนแท้จริงอีกสามตน

เพียงแต่ลู่อวิ๋นไม่อยากให้ผีทั้งสามตนนี้โผล่ออกมา เจิ้นสือซานยังคงซ่อนอยู่ที่ไหนสักแห่งและยังไม่ปรากฏตัว

ลู่อวิ๋นไม่คิดว่าเจิ้นสือซานตายแล้ว… แม้แต่คนตัวเล็กๆ อย่างเจ้าเมืองเทียนเหอก็ยังสามารถเอาชีวิตรอดได้ เซียนอย่างเจิ้นสือซานจะตายได้อย่างไร? ความเป็นไปได้เดียวคือเจิ้นสือซานหักหลังชิงหงเฉิน และซ่อนอยู่ที่ไหนสักแห่ง

เจิ้นสือซาน รู้จักกันในชื่อแดนสวรรค์หลางเสี๋ย ค่ายกลที่สิบสาม เขาจะไม่พลาดที่จะได้เห็นว่ามีสมบัติบางอย่างอยู่ที่นี่

ลู่อวิ๋นดูเหลือบมองไปรอบๆ อีกครั้ง ร่างของเหมียวก็หายไปแล้ว

"แล้วเจ้าต้องการอะไร?"

ชิงหงเฉินหรี่ตาเล็กน้อย น้ำเสียงของเขายังคงเปี่ยมไปด้วยจิตสังหาร

"ร่วมมือกันค้นหาสมบัติของที่นี่ แล้วใช้วิธีการของตนเอง!"

ลู่อวิ๋นพูดด้วยเสียงเข้ม

"ร่วมมือกัน? ตกลงดีไหม"

ชิงหงเฉินยิ้มหยันและพูดว่า “แต่ตอนนี้ข้าแข็งแกร่งและเจ้าก็อ่อนแอ… เจ้าต้องฆ่าชิงหานที่อยู่ข้างหลังเจ้าก่อน และใช้ศีรษะของเขาเป็นเครื่องยืนยัน เจ้ากับข้าจึงจะร่วมมือกันได้”

PS: เรื่องนี้ยาวสองพันกว่าตอน ยืนยันความสนุก ผู้แต่งไม่ได้ตัดจบกลางครัน แถมยังมีอนิเมะด้วย สนุกแน่นอน