บทที่ 22 การโจมตีของอสูรราตรี
{ติ๊ง! : สร้างลูกธนู X500 สำเร็จแล้ว!}
{ติ๊ง! : ใช้เหล็กไป 500 หน่วย ทอง 100 หน่วย และไม้เนื้อแข็ง 500 หน่วย เพื่อสร้างลูกธนูหน้าไม้มังกร X100!}
เย่ปิงตีค้อนได้เร็วขึ้น!
ประสิทธิภาพของเย่ปิงในการสร้างสิ่งของเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ และความสามารถของหยูเซียนก็เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วเช่นกัน
ในท้ายที่สุด เย่ปิงและหยูเซียนทั้งสองทำงานร่วมกัน สามารถสร้างลูกธนูธรรมดา 800 ลูก!
เย่ปิงทำลูกธนูหน้าไม้ทองคำจำนวน 100 ลูก
ลูกธนูที่ติดมากับกลุ่มเว่ยหวู่ซวน 50 ลูก และถ้ารวมลูกธนูทั้งหมด มีประมาณ 1,000 ลูก!
ถึงกระนั้น เย่ปิงก็ยังรู้สึกว่าไม่เพียงพอ เขารู้สึกลึกๆ ในใจว่า ต้องใช้ลูกธนูจำนวนมากแน่ๆ ในคืนนี้ เขาทำลูกธนูพิเศษเพิ่ม
ลูกธนูพิเศษนี้มันทำมาจากผลไม้สีแดง!
“ท่านหัวหน้า อสูรราตรีกลัวไฟ ข้าทำลูกระเบิดไฟง่ายๆ ไว้ขว้างใส่มันได้”
ทั้งสองคนยุ่งกับการตีลูกธนู ส่วนนักรบที่เหลือใช้น้ำยางสีเหลืองจากต้นไม้ เพื่อสร้างลูกไฟหลายสิบลูก
พวกเขามอบลูกระเบิดไฟเหล่านี้ให้กับชาวบ้านทั้งสาม
“การต่อสู้เพื่อปกป้องหมู่บ้านในคืนนี้มีความสำคัญ พวกท่านต้องระมัดระวังอย่างมาก และอย่าตระหนี่กับการใช้ทรัพยากรในการต่อสู้!”
“เมื่อพวกเรารอด พวกเราสามารถรวบรวมทรัพยากรใหม่ได้อีกครั้ง แต่ถ้าไม่… ทุกอย่างจะสูญสิ้น!”
เย่ปิงพูดกับทุกคนด้วยสีหน้าที่จริงจัง
บนกำแพงของหมู่บ้านหยู่เปิง
ทุกๆ 5 เมตร จะมีคบเพลิงส่องสว่างไปทั่วทั้งหมู่บ้าน!
ทุกคนกำลังตื่นตัวพร้อมกับคันธนูในมือของพวกเขา และหอกที่อยู่ข้างกาย
มีลูกธนูจำนวนมากแขวนอยู่บนกำแพงเมือง และพวกมันสามารถถูกนำออกไปใช้ได้อย่างง่ายดาย โดยการลำเลียงของชาวบ้าน!
เย่ปิงเห็นอสูรราตรีอยู่ไม่ไกล!
"ท่านหัวหน้า…"
จู่ๆ นักรบทั้งสามต้องการที่จะพูดบางอย่าง เย่ปิงหันไปมองพวกเขาทั้งสาม และจากนั้นชายฉกรรจ์ทั้งสามก็คุกเข่าลงข้างหนึ่งอย่างรวดเร็ว:
“วันนี้พวกเราจะต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับท่านหัวหน้า เพื่อปกป้องบ้านเกิดของพวกเรา!”
เย่ปิงหยิบหน้าไม้มังกรทองออกมา ซึ่งเป็นอาวุธสังหารที่ไม่อาจต้านทานได้ จากนั้นเขาก็ชูมันขึ้น
…
ลูกธนูหน้าไม้ดั้งเดิม 100 ลูก รวมกับลูกธนูที่เพิ่งสร้างใหม่อีก 100 ลูก มีลูกธนูทองคำทั้งหมด 200 ลูก
ด้วยกำลังนักรบที่แข็งแกร่งเช่นนี้ เขามั่นใจว่าไม่มีใครสามารถผ่านกำแพงแห่งนี้ไปได้!
“ท่านหัวหน้า ต้องการให้พวกเราช่วยไหมเจ้าคะ?”
เสี่ยวเหมิงขึ้นไปบนกำแพงเมือง และถามเย่ปิง
ทุกคนตระหนักดีว่าคืนนี้มีการโจมที่รุนแรง นี่คือการต่อสู้แห่งชีวิต เพื่อปกป้องหมู่บ้าน!
มันอันตรายมาก!
“ไม่เป็นไร ข้ายังไม่ต้องการในตอนนี้ เจ้าไปจัดเตรียมอาหารไว้รอพวกเรา ข้าจะกินมันเมื่อพวกเราได้รับชัยชนะ”
เย่ปิงเกลี้ยกล่อมให้หญิงสาวทั้งสี่คนออกไปจากสนามรบ
เขาหยิบเลือดอสูรกลางคืนออกมาจากช่องเก็บของ และแจกจ่ายให้กับนักรบทั้งเก้านาย
“นี่คือเลือดของอสูรราตรี หากเช็ดที่ดวงตา พวกท่านจะมองเห็นในความมืด สิ่งนี้คืออาวุธลับในค่ำคืนนี้!”
"ส่วนข้ามีพลังสำหรับการมองเห็นตอนกลางคืนอยู่แล้ว ข้าไม่จำเป็นต้องใช้มัน"
ยาแห่งราตรีได้เพิ่มพลังมากมายให้กับเย่ปิง มันใกล้เคียงกับสิ่งมีชีวิตระดับทองแดงในตอนกลางวัน และเทียบเท่าสิ่งมีชีวิตระดับทองแดงในตอนกลางคืน
ภารกิจนี้เสี่ยงอันตรายมาก แต่แฝงไปด้วยโอกาส!
เย่ปิงรอคอยรางวัลใหญ่ในยามรุ่งเช้า!
ในขณะที่นักรบเก้านายเช็ดตาด้วยเลือดอสูรราตรี ทุกคนต่างดีใจ
“ท่านหัวหน้า ข้ากังวลว่าอสูรราตรีจะซ่อนตัวอยู่นอกแสงไฟ และลอบโจมตีในความมืด แต่ทว่าตอนนี้ข้ามองเห็นราวกับกลางวันแสกๆ ครานี้พวกเราจะกำชัยชนะอย่างแน่นอน!”
ทุกคนต่างตื่นเต้น แต่ทุกคนก็พร้อมที่จะสู้กับอสูรอย่างเต็มที่ แม้แต่ชาวบ้านทั้งสามก็เต็มไปด้วยความมั่นใจ
เย่ปิง กลุ่มนักรบหยุนซีสามคน กลุ่มนักรบเว่ยหวู่ซวนสามคน และชาวบ้านที่แข็งแกร่งอีกสามคน
นี่คือจุดแข็งของหมู่บ้านแห่งแรกของโลกนี้
คนจำนวนสิบคนอยู่บนกำแพงสวรรค์ ทุกสายตาจดจ้องออกไปนอกกำแพง
อสูรราตรีค่อยๆ คืบคลานเข้ามาอย่างช้าๆ ในเงามืด
พวกมันเคลื่อนที่ไปข้างหน้าอย่างระมัดระวัง ด้วยสีหน้าที่มีจิตอาฆาตสูง
ดูเหมือนว่าพวกมันต้องการให้ผู้คนที่อยู่บนกำแพงเป็นอาหาร
แต่สิ่งที่พวกมันไม่รู้ก็คือ ทุกฝีเท้าของอสูรราตรีอยู่ในสายตาของพวกเย่ปิงทั้งหมด!
“อย่าเพิ่งยิงตอนนี้ รอให้พวกมันเข้ามาในระยะยิง!”
ขณะที่ทุกคนตั้งอกตั้งใจรอที่จะยิง อสูรราตรีก็แอบย่องเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ
ชาวบ้านอ้าปากค้าง เมื่อเห็นอสูรราตรีหลายร้อยตัว!
พวกมันออกมาจากป่าทึบอย่างช้าๆ!
…
“ช่วยด้วย! กระท่อมไม้ซุงของฉันโดนอสูรราตรีโจมตี!”
"ก่อกองไฟ! พวกมันกลัวไฟ!"
“บัดซบ! กระท่อมมุงจากของฉันไม่ได้ถูกอสูรร้ายโจมตีเมื่อคืนก่อน ฉันคิดว่าวันนี้คงจะไม่เป็นไร ทำไมวันนี้มันถึงจ้องมาที่ฉันด้วยล่ะ?”
“ฉันบอกแล้วไงว่า อย่ามัวแต่หาของกินตอนกลางวัน ให้รีบสร้างบ้านไว้หลบภัย เป็นไงล่ะไม่ยอมฟังฉัน!”
.....
เย่ปิงไม่ใช่คนเดียวที่ถูกโจมตีจากอสูร แต่ยังมีเสียงร้องขอความช่วยเหลือด้วยความหวาดกลัวในช่องแชทโลกอีกด้วย
ผู้คนต้องชดใช้ความเกียจคร้านในเวลากลางวัน
"แก๊ก!"
ทันใดนั้น มีบางอย่างเกิดขึ้นนอกกำแพง
อสูรราตรีก้าวตกลงไปในกับดักหลุม และเท้าของมันถูกแทงทะลุด้วยหนามในหลุม!
จู่ๆ จลาจลแห่งความมืดก็ก่อตัวขึ้น!
อสูรราตรีที่ดุร้ายไม่หลบซ่อนอีกต่อไป พวกมันพุ่งไปข้างหน้าทันที!
ระหว่างทาง อสูรราตรีจำนวนมากติดกับดักได้รับบาดเจ็บ ตรงจุดนั้น สหายของพวกมันไม่ได้ช่วยชีวิต แต่ฉวยโอกาสที่จะกินพวกกันเอง
เย่ปิงถึงกับประหลาดใจ!
"ยิง!"
ทันทีที่อสูรราตรีเข้ามาในระยะยิง เย่ปิงก็ออกคำสั่งยิง จากนั้นลูกธนูก็โปรยลงมาจากท้องฟ้าราวกับห่าฝน!
ลูกธนูจำนวนมากวิ่งเข้าหาอสูรราตรี!
การโจมตีอย่างกะทันหันนี้ เกินความคาดหมายของอสูรราตรีอย่างเห็นได้ชัด ชั่วขณะหนึ่ง อสูรราตรีมากกว่า 50 ตัวถูกฆ่าด้วยลูกธนูภายในชั่วพริบตา!
ภายใต้การยิงที่ทรงพลัง อสูรราตรีถูกโจมตีที่หัวจนระเบิด คันธนูอันทรงพลังของกลุ่มนักรบเว่ยหวู่ซวนทั้งสามนั้นทรงพลังมาก!
ส่วนกลุ่มหยุนซีไม่เก่งเรื่องการยิงธนู แต่ด้วยความช่วยเหลือจากกำแพงสวรรค์ ความแข็งแกร่งของพวกเขาก็ไม่อ่อนแอเช่นกัน เขายิงหลายครั้งติดต่อกัน
ทุกคนได้ทำลายล้างการโจมตีของอสูรราตรีกลุ่มแรกทั้งหมด!
นี่คือสิ่งที่เย่ปิงคาดการไว้ เขายืนนิ่งรอดูท่าทีต่อไป
จงยี่ และพวกพ้องพิสูจน์แล้วว่า พวกเขามีฝีมือแค่ไหนในการยิงธนู!
ศีรษะของอสูตรราตรีที่ห่างจากกำแพงเมือง 200 เมตร ถูกลูกธนูเจาะโดยตรง พวกมันสิ้นใจในทันที!
เมื่ออสูรราตรีนับร้อยถูกทำลาย เสียงคำรามสามครั้งก็ออกมาจากความมืด!
อสูรราตรีสามร้อยตัวออกมาจากทุกทิศทาง!
สิ่งที่น่าสะพรึงกลัวที่สุดคือ ตรงกลางของอสูรราตรีทั้งสามร้อยตัว มีอสูรราตรีร่างใหญ่สูง 3 เมตร มีลักษณะที่แข็งแกร่งกว่าอสูรราตรีทั่วไป!
เย่ปิงคิดอะไรบางอย่างได้ และเขาใช้เทคนิคระบุตัวตนทันที:
[นายพลอสูรราตรี: อสูรระดับทองแดงสามารถเสริมพลังในเวลากลางคืนได้ พวกมันมีพลังมหาศาล และมีสติปัญญาเบื้องต้น พวกมันสามารถสั่งการอสูรราตรีได้ 100 ตัว!]
เย่ปิงตกตะลึงกับสิ่งที่เขาไม่ได้คาดคิด ตอนนี้มีอสูรราตรีระดับทองแดงถึงสามตัว!
นี่เป็นเพียงคลื่นลูกที่สอง!
สิ่งที่น่ากลัวกว่านั้นคืออสูรสามร้อยตัวที่พวกเขาเห็นนั้น ดูแตกต่างไปจากเดิมอย่างเห็นได้ชัด
พวกมันสามารถหลีกเลี่ยงกับดักที่วางไว้ก่อนหน้านี้ และพวกมันไม่ได้โจมตีพวกเดียวกัน
แต่พวกมันรีบเร่งไปที่กำแพงเมืองแทน!
ความยากในครั้งนี้ คืออสูรที่มีระเบียบในการเข้าต่อสู้ ทำให้การต่อสู้ครั้งนี้ยากขึ้นไปอีก
“ยิงอีกครั้ง! เล็งไปที่ผู้นำทั้งสามของพวกมัน!”
เย่ปิงได้ออกคำสั่งยิงอีกครั้ง
