ตอนที่ 19 ตำรวจ

ตอนที่ 19 ตำรวจ

“เรนไอ้บ้านั่น” ธันวาพูดอย่างหงุดหงิดที่เห็นว่าผู้ติดเชื้อตามเรนไป

“พวกมันไปแล้ว” ธนินท์เห็นว่าผู้ติดเชื้อตามเรนไป เขาก็ไม่คิดอะไรมากในเมื่อเด็กนั้นเลือกจะไปตายเอง ตนก็ขอใช้โอกาสนี้ในการหนีแล้วกัน

ธนินท์ปีนลงจากหลังคารถบรรทุกและรีบวิ่งหนีไปในป่า

ธันวา ไอราและรินดาเห็นก็ไม่มีทางเลือก พวกเขาไม่คิดจะให้โอกาสที่เรนสร้างมานี้สูญเปล่าอีกอย่าง พวกเขาคิดว่าเรนน่าจะยังมีแผนการอยู่

ทั้งสามกระโดดลงจากรถ หลินฆ่าผู้ติดเชื้ออีกสองสามตัวที่ไม่ยอมตามตัวอื่น ๆ ไป ก่อนจะไปรวมกับพวกธันวา

“เรนบอกรีบไป เขาคนเดียวเอาตัวรอดได้” หลินบอกกับธันวาและอีกสองคน

ธันวาได้ยินก็ขมวดคิ้ว เขากำมือที่ถือขวานอย่างแรง ก่อนจะกัดฟันพูดว่า “ไป”

ทั้งสี่คนรีบวิ่งไปที่ชายป่าตามหลังของธนินท์ไป แม้จะมีผู้ติดเชื้อหนึ่งถึงสองตัวตามมา แต่พวกเขาสามารถจัดการมันได้ไม่ยาก

ธันวาหยุดวิ่ง เขาหันกลับไปเพื่อที่จะจัดการผู้ติดเชื้อที่ตามมา หลิน ไอรา รินดา ทั้งสามสาวก็หยุดเช่นกัน เพื่อช่วยธันวาในการฆ่าพวกมัน

มีผู้ติดเชื้อตัวหนึ่งวิ่งไล่หลังตามธนินท์ไป

“ไอ้บ้า แกตามฉันมาทำไม” ธนินท์พยายามวิ่งหลบไปมา ก่อนจะเสียหลักล้มลง

“ยินดีต้อนรับ” ผู้ติดเชื้อสาวคนนั้นตอบกลับคำถามของธนินท์

เธอคือพนักงานของร้านสะดวกซื้อที่จุดพักรถ และตอนนี้เธอกำลังจะกินอาหารว่างอย่างธนินท์ ผู้ติดเชื้อสาวอ้าปากกว้างและกำลังจัดเข้าไปกัด

ปัง!

เสียงปืนดังขึ้นหนึ่งนัด หัวของผู้ติดเชื้อสาวพนักงานร้านสะดวกซื้อเกิดรูขนาดใหญ่ขึ้นที่ศีรษะ สมองโดนเป่ากระจายไปทางด้านหลัง

ศพของผู้ติดเชื้อสาวพนักงานล้มใส่ตัวของธนินท์

“อ้า!” ธนินท์ร้องด้วยความตกใจ ผลักศพออกจากตัวและเขาคลานหนี แต่พอคลานไปก็พบว่าด้านหน้ามีคนยืนอยู่

“ตำรวจ!” ธนินท์อุทานออกมาเมื่อเห็นชายตรงหน้า

“ไง ไม่โดนกัดใช่ไหม” ตำรวจที่ถือปืนลูกโม่จ่อปืนไปที่หัวของธนินท์และยิ้มออกมา

...

ด้านเรน เขาวิ่งหนีเข้าไปที่ปั๊มน้ำมันและเข้าไปในร้านสะดวกซื้อ แต่ไม่นานผู้ติดเชื้อก็พังกระจกตามเข้ามาได้ เรนไม่มีทางเลือกนอกจากวิ่งเข้าไปหลบในห้องเก็บของหลังร้านจากนั้นก็ปิดประตูและดินเอาของมาขวางไว้

เสียงหอบหายใจของเรนดังขึ้น เขาเงยหน้ามองซ้ายขวา ตอนนี้เรนมาถึงทางตันซะแล้ว

“เอายังไงดี” เรนค้นของไปรอบ ๆ ห้องเก็บของด้านในส่วนใหญ่เป็นรังขนมและของที่วางอยู่ในร้าน

เรนหันไปมองท่อนเหล็กที่ชั้นวางของเรน เรนจัดการรื้อชั้นวางของเอาท่อนเหล็กออกมาก หลังจากได้มาแล้วเรนก็หาของสามอย่างในร้าน เขาเจอเข้ากับไม้ขีดไฟและลังเหล้าด้านในอยู่สองสามลัง เรนทุบขวดเหล้าจนกระจายไปทั่วทั้งห้อง

เขายังเก็บไว้กับตัวอีกขวดหนึ่ง

ปัง! ปัง! ปัง!

ผู้ติดเชื้อเริ่มทุบประตูที่เรนอยู่แล้ว เขาเห็นแบบนั้นจึงรีบปีนขึ้นไปที่ชั้นเก็บของ เรนใช้ท่อนเหล็กที่ได้มาจากชั้นเก็บของก่อนหน้าทุบฝ้าเพดานด้านบนจนเป็นรู

ด้านบนหลังฝ้าเพดานเป็นโครงเหล็กของหลังคาร้านสะดวกซื้อ เขาไม่รอช้ารีบปีนขึ้นไปด้านบน

“มาสิวะ!” เรนหันกลับไปตะโกนยั่วยุพวกมัน ทำให้ผู้ติดเชื้อที่ได้ยินเสียงของเรนก็ยิ่งบ้าคลั่ง พวกมันพังประตูเข้ามาได้สำเร็จแล้ว

พอผู้ติดเชื้อเข้ามาเรนก็หันไปถีบหลังคาของร้านสะดวกซื้อจนหลุดออกไปครึ่งแผ่น พอให้ตัวเรนมุดออกไปด้านนอกได้สำเร็จ

“ว๊ากกก!!!” ผู้ติดเชื้อที่พูดไม่ได้ก็พากันตะโกนบ้าคลั่งและยื่นมือไปเหมือนจะขอให้เรนกลับมา แต่ก็มีบางตัวที่เป็นพวกที่พูดได้มันฉลาดขึ้นมาหน่อย พวกนี้พูดประโยคฝังใจก่อนตายของตัวเองซ้ำ ๆ และพากันปีนชั้นวางของ

เรนไม่มีเวลามากนัก เขารีบจัดการเปิดขวดเหล้าออกมา กินของเหล้าตีขึ้นจมูกเรนทันที ทำให้เห็นว่าเปอร์เซ็นต์แอลกอฮอล์ของมันนั้นสูงมาก

“ถ้าขายขวดนี้คงอยู่หลักพัน” เรนฉีกชายเสื้อของตัวเองออกมาส่วนหนึ่งยัดมันเข้ากับขวดเหล้าและโผล่ปลายไว้ส่วน

เขาแกะกล่องไม้ขีดไฟและก็จุดมัน ไฟเริ่มรุกไม้เศษผ้าที่ปากของขวดเหล้าราคาแพง เรนกะจังหวะและปาลงไปใส่ยังด้านล่าง

เพล้ง!

ขวดเหล้าแตกกระจายไฟก็ลุกพรึบ! ขึ้นมาในทันที ประกอบกับก่อนหน้านี้เรนได้ทุบขวดเหล้าที่อยู่ด้านล่างไปพอรวมเข้ากับพวกกล่องลังกระดาษจำนวนมากที่กองกันอยู่ ทำให้มันมีเชื้อเพลิงชั้นยอดและเผาไม้อย่างรวดเร็ว

เพลิงโหมลุกไหม้อย่างรวดเร็ว เผาผู้ติดเชื้อไปพร้อม ๆ กัน

ความร้อนจากเพลิงพุ่งขึ้นมาใส่เรนที่อยู่บนหลังคา เรนรีบหนีไปจากหลังคาของร้านสะดวกซื้อ ก่อนที่หลังคาจะพังลงมาด้วย

ผู้ติดเชื้อที่อยู่ด้านในมันหวาดกลัวเพลิงมาก แต่ก็หนีไปไม่รอด จะมีบางส่วนเท่านั้นที่ไม่ได้เข้ามาในร้าน เพื่อไฟเริ่มไหมพวกมันก็พากันถอยออกไป

เรนที่ปีนออกไปทางหลังร้านหันกลับมามองดูร้านสะดวกซื้อที่กำลังลุกโชนไปด้วยเปลวไฟ

“ไม่น่ะเชื่อว่าพวกมันจะกลัวไฟ” เรนมองอย่างประหลาดใจ

ตอนแรกเรนคิดว่าพวกนี้ก็แค่ศพที่ฟื้นขึ้นมาจากการติดเชื้อ ไม่กลัวตาย ไร้ซึ่งความเจ็บปวด แต่ดูเหมือนจะไม่ใช่ทั้งหมด พวกมันยังมีจุดอ่อนบางอย่างอยู่เหมือนกัน

เรนดูอยู่ไม่นาน เขารีบวิ่งออกไปจากที่นี่ก่อนที่พวกผู้ติดเชื้อเหล่านี้จะเห็นเขา

พอวิ่งเข้าไปในป่า ตอนนั้นเองเรนก็เห็นคนกลุ่มหนึ่งกำลังวิ่งมาตรงนี้ ในกลุ่มนั้นยังมีพวกธันวาอยู่ด้วย

“เรน” ธันวาตะโกนเรียกเรน ก่อนจะรีบวิ่งมาหา “ฉันนึกว่านายจะโดนกินไปแล้ว เกิดอะไรขึ้นนายจัดการพวกมันหมดเลยเหรอ”

กลุ่มของเรนมาล้อมเขาไว้ เว้นแต่รินดาที่เดินหมดแรงอยู่ด้านหลังและธนินท์ที่ดูเหมือนจะได้กลุ่มใหม่เป็นตำรวจพวกนั้นไปแล้ว

โดยตำรวจกลุ่มนี้มีอยู่ด้วยกันทั้งหมด 4 คน

“พวกมันโดนเผาไปแล้ว แต่ยังมีเหลืออีกมาก” เรนบอกกับพวกของเขา และถามกลับไปว่า “พวกนี้คือ?”

“พวกตำรวจในท้องที่นี่” ธันวาตอบกลับ ยังไม่ได้พูดอะไรมาก หนึ่งในผู้นำกลุ่มตำรวจก็เดินเข้ามาหาเรน

“นายเผาพวกมันได้ยังไง” ตำรวจวัย 30 ต้น ๆ หน้าตาเข้มแววตาดุดัน เข้ามาถามเรน

“คุณคือ”

“ฉันผู้กองเชน นายหมายความว่ายังไงที่ว่าเผาพวกมัน” ผู้กองเชนพยายามเค้นถามเรน จนทำให้เรนรู้สึกประหลาดใจ

“ผมเผาร้านสะดวกซื้อที่จุดพักรถไปพร้อมกับพวกมัน มีอะไรหรือเปล่า” เรนบอกไปตามตรงอย่างไม่ได้ปิดบัง แต่เขากลับไม่คิดว่าคำพูดของเขาจะทำให้ตำรวจในกลุ่มของผู้กองเชนพากันมองเรนด้วยสายตาไม่พอใจ

ผู้กองเชนรู้สึกอยากจะบ้าตาย จุดหมายของพวกเขาคือร้านสะดวกซื้อนั่น แต่เรนดันเผามันไปแล้ว

“ไอ้เชี่ย! มึงบ้าหรือยังไงวะ ร้านนั้นมีของกินอยู่ตั้งมากทำไมถึงเผาพวกมัน” หนึ่งในตำรวจผมทองตะโกนใส่เรนด้วยท่าทางโมโหและเดินเข้ามาเพื่อหาเรื่องเขา

เรนระวังตัวทันที มือเขาจับไปที่มีดพกของตนเอง

“หุบปากซะ! เมฆ” ผู้กองเชนที่กำลังหงุดหงิดอยู่แล้วตะโกนใส่คนของตนเอง

“ผู้กองไอ้บ้านี่เผาเสบียงที่พวกเราจะไปเอา แต่คุณมาตะคอกใส่ผมเนี่ยนะ” เมฆดูไม่พอใจเป็นอย่างมาก

“เดฟพามันออกไปสงบสติ ก่อนที่ฉันจะแตะปากมัน” ผู้กองเชนบอกกับตำรวจอีกนาย

ตำรวจนายนั้นส่ายหัวเบา ๆ และเดินไปกอดคอและตบหัวเมฆหนึ่งที ก่อนจะพาเดินออกไปจากตรงนี้

“เรื่องร้านถ้ามันโดนเผาไปแล้วก็ช่างมันเถอะ พวกนายไปกับพวกเราก่อนไหม เรามีที่ปลอดภัยให้หลบพวกคนคลั่งพวกนี้อยู่” ผู้กองเชนกล่าวชักชวนเรนและพวก

คนในกลุ่มของเรนนั้นต่างมองมาที่เรนเพื่อดูว่าเขาจะเอายังไง ยกเว้นธนินท์ชายคนนี้เลือกจะไปกับตำรวจกลุ่มนี้อยู่แล้ว

ผู้กองเชนซ่อนความประหลาดใจไว้ในใจ เพราะไม่คิดว่าทั้งกลุ่มจะรอความเห็นของชายหนุ่มคนนี้

“นายและคนอื่น ๆ ว่ายังไง” เรนขอความเห็นของธันวาและคนในกลุ่ม เขาไม่อยากตัดสินใจเพียงคนเดียว เพราะเรื่องนี้มันเกี่ยวข้องกับทุกคน

“พวกเราควรไปกับพวกเขา ตอนนี้ทุกคนเหนื่อยกันมาก เราต้องหาที่พักกัน” ธันวาบอกกับเรน

เรนมองไปที่ทุกคน สภาพของพวกเขาดูอ่อนแรงมาก โดยเฉพาะรินดาและไอรา ธันวาก็เหนื่อยมากเช่นกัน

‘ดูเหมือนฉันจะลืมไปว่าผู้ใช้วงแหวนนั้นฟื้นตัวได้เร็วกว่าคนทั่วไป’ เรนคิดในใจ ก่อนจะพยักหน้าตกลงกับผู้กองเชนพวกเขาจะตามกลับไปด้วย

ผู้กองเชนเดินนำกลุ่มไปพร้อมกับตำรวจอีกนาย เพื่อนำทางพวกของเรน ระหว่างนั้นตำรวจที่เดินอยู่กับผู้กองเชนก็ถามผู้กอง

“ผู้กองทำไมคุณดูจะให้ความสำคัญกับเขามาก”

“จ่าวัฒน์ นายว่าคนที่รอดออกมาจากตัวบ้าพวกนั้นได้ โดยไม่เป็นอะไร คิดว่าเขาเป็นยังไง” ผู้กองเชนพูดขึ้นมา

จ่าวัฒน์เงียบไป ก่อนจะพูดว่า “ถ้าไม่ใช่พวกดวงดีก็คงเป็นคนที่เก่งมาก ไม่มีอาวุธอะไรสักอย่างนอกจากมีดที่เหน็บข้างเอว แต่ยังทำได้ถึงขนาดนั้น ขนาดพวกเราที่มีอาวุธปืนครบมือกว่าจะจัดการพวกผู้ติดเชื้อที่สถานีได้ก็ยากมาก” จ่าวัฒน์กล่าวด้วยสีหน้าครุ่นคิด

ในช่วงเกิดเรื่องพวกเขาก็ปะทะกับพวกผู้ติดเชื้อมาแล้วดังนั้นจึงรู้ว่าพวกนี้มันอันตรายแค่ไหน คนที่โดนกัดนั้นก็กลายเป็นพวกมัน ซึ่งมันน่าสยองมาก

“ตอนนี้พวกเราขาดการติดต่อกับส่วนกลางไปแล้ว โลกยังวุ่นวายแบบนี้อีก ถ้าเราอยากรอดก็ควรจะมีคนแบบพวกเขามากขึ้น อีกอย่างชายที่บอกว่าตัวเองเป็นผู้จัดการบอกเรื่องน่าสนใจกับฉันมา ไว้กลับไปถึงที่สถานีแล้ว ลองเรียกพวกเขามาคุยดู เราอาจจะได้ข้อมูลอะไรที่ช่วยให้เข้าใจสถานการณ์ตอนนี้มากขึ้นก็ได้” ผู้กองเชนกล่าวด้วยน้ำเสียงปกติและเบาลงช่วงการสนทนาสุดท้าย

จ่าวัฒน์พยักหน้าและแอบเหลือบมองเรนและพวก