ตอนที่ 17-46 ไม่ไว้ชีวิตสักคน!

ลินลี่ย์รู้สึกเหมือนหัวใจฉีกขาดวิ่น!

เมื่อลินลี่ย์อยู่ด้วยกันกับเดเลีย เขารู้สึกเหมือนกับว่าชีวิตที่เดียวดายราวกับอยู่ในเรือเพียงคนเดียวได้พบฝั่ง หัวใจของเขาสงบ วิญญาณของพวกเขาผูกพันกันอย่างลึกซึ้งและไม่อาจพรากจากกันได้!

“ไม่...ไม่...ไม่มีทาง...” ลินลี่ย์ไม่อาจยอมรับสภาพได้

เขายอมตายดีกว่าที่จะเห็นภาพเช่นนี้

เป็นเวลากี่ปีมาแล้ว? จากครั้งแรกเมื่อเขาได้รับรู้ว่าบิดาของเขาตาย... เมื่อเขาเห็นปู่เดลินเสียสละตนเองเพื่อเขา... เหตุการณ์ทั้งสองนี้ทำให้ลินลี่ย์จมอยู่ในห้วงลึกของความสิ้นหวัง และเพราะเหตุการณ์ทั้งสองครั้งนั้น ลินลี่ย์ฝังความเกลียดลึกในใจและจากนั้นแช่แข็งเอาไว้

แต่เพราะเดเลีย...

ลินลี่ย์จึงรู้สึกถึงความอบอุ่นของครอบครัวอีกครั้งหนึ่ง อยู่ต่อหน้าเดเลีย ลินลี่ย์ไม่ต้องเก็บกดอะไร หัวใจของเขากับหัวใจเดเลียเข้ากันได้อย่างลงตัว ลินลี่ย์รู้สึกว่าเขามีความสุข สวรรค์เมตตาเขาอย่างไม่เห็นแก่ตัว...

เพราะเขามีเดเลียเป็นคู่ชีวิต!

แต่วันนี้...

บิดาของเขาตายแล้ว ปู่เดลินตายไปแล้ว ผลกระทบทั้งสองอย่างนี้แทบจะทำให้ลินลี่ย์พังทลาย แต่ผลกระทบจากความทุกข์ทรมานในวันนี้ร้ายแรงยิ่งกว่าสองครั้งก่อน เดเลียอยู่กับลินลี่ย์มาเป็นเวลานานมาก!

พันปีที่พวกเขาใส่ใจกันและกัน ชีวิตของพวกเขารวมเป็นหนึ่ง!

“นี่...” ฟูโซ่ก็ตะลึงเช่นกัน

“เดเลีย!” บีบีตะลึงเช่นกัน เขามีความเชื่อมโยงทางวิญญาณกับลินลี่ย์สามารถรู้สึกได้ถึงความสิ้นหวังและว้าเหว่เดียวดายจากวิญญาณของลินลี่ย์ บีบีรู้สึกสะท้านวิญญาณอย่างช่วยไม่ได้

นี่เป็นความสิ้นหวังแบบไหนกัน?

“พี่ใหญ่!” บีบีเหมือนจะร้องไห้ด้วยเช่นกัน

“ครืนนน...” เทมปาห์ที่ตลอดทั้งตัวของเขาคลุมไปด้วยรัศมีดำ บุกเข้าหาลินลี่ย์อย่างดุเดือดอีกครั้ง ขณะที่ลินลี่ย์ยืนตะลึงเหมือนคนโง่

“ตาย” เทมปาห์สั่นเพราะความตื่นเต้น

เขาใช้พลังหมัดกระแทกใส่ศีรษะลินลี่ย์เต็มกำลัง แต่ก่อนที่หมัดจะมาถึง ระลอกมิติที่สั่นสะเทือนก็มาถึงก่อนและกระทบเข้ากับศีรษะลินลี่ย์ ลินลี่ย์หันมามองอย่างมึนชา แต่ทั้งหมดที่เขาเห็นข้างหน้าคือหมัดที่มีมีแสงสีดำคลุมอยู่รอบ

“อ๊าคคคคคคคค!” ลินลี่ย์ดูเหมือนจะคลุ้มคลั่งไปแล้วส่งเสียงกู่ร้องอย่างน่ากลัว!

แขนซ้ายของเขาที่ไม่ได้รับบาดเจ็บตวัดออกปัดหมัดทันทีส่งผลให้เบี่ยงไปโดนอกของเขาเอง “ปัง!” พลังหมัดที่รุนแรงทำให้เกราะพลังมหาเทพที่คลุมร่างลินลี่ย์แตกและกระแทกเข้ากับอกของเขา

“กร๊อบบ!” ซี่โครงของเขาหัก และหน้าอกยุบเข้าไปข้างใน

“เอ๊ะ?” เทมปาห์ตะลึงไปหมด ลินลี่ย์กำลังทำอะไร?

“ควั่บ!” หางมังกรของลินลี่ย์ตวัดเข้าหาเทมปาห์และรวบตัวเขาไว้ทันที แขนซ้ายของลินลี่ย์รวบหมัดขวาของเทมปาห์ ขณะที่หางมังกรรวบตัวเทมปาห์และรัดไว้แน่นและดึงเข้ามาใกล้

เทมปาห์ไม่สามารถหลุดออกไปได้!

ทั้งสองคนจ้องมองหน้ากันระยะประชิด!

“อ๊าคคคคคค!” ลินลี่ย์ดูเหมือนบ้าไปแล้ว ทันใดนั้นเขาเอี้ยวศีรษะและขวิดใส่คู่ต่อสู้ เขาแหลมสีทองฟ้าที่น่ากลัวบนหน้าผากลินลี่ย์คลุมไปด้วยแสงสีฟ้า แทงลงมาอย่างดุดัน

“ซวยแล้วไง!” เทมปาห์ต้องการจะดิ้นให้หลุด

แต่พลังมหาเทพของลินลี่ย์ถูกใช้อย่างเต็มกำลัง และพลังของมหาเทพธาตุน้ำก็มีความทนทานแต่ต้น แม้ว่าร่างลินลี่ย์จะอยู่ในสภาพย่ำแย่ แต่ก็ยังทรงพลังกว่ามาตั้งแต่ต้น เทมปาห์จะดิ้นให้หลุดน่ะหรือ? ดูเหมือนจะทำไม่ได้!

“ตาย!!!” ลินลี่ย์คลุ้มคลั่งเหมือนกับคนเสียสติ! ศีรษะของเขากระแทกใส่ศัตรูอย่างรุนแรง อีกทั้งเขาแหลมคมบนหน้าผากลินลี่ย์ก็เต็มไปด้วยพลังมหาเทพ!

ร่างกายส่วนไหนของลินลี่ย์แข็งที่สุด คมที่สุด?

ไม่ใช่หมัดของเขาแน่ ไม่ใช่เกล็ดของเขา แต่เป็นหลาวหนามเหล่านี้

หนามแหลมเหล่านั้นเหมือนกับหลาวหนามของมังกรเกราะหนามซึ่งก่อนจะตายสามารถปล่อยพลังโจมตีที่ทรงพลังที่สุดโดยยิงหนามเหล่านี้ออกมา หลาวหนามของมังกรเกราะหนามระดับเก้าสามารถแทงทะลุอสูรเวทระดับเซียนได้ หลาวหนามของลินลี่ย์ได้รับการเสริมพลังและมีความรุนแรงขึ้นจากสายเลือดมังกรฟ้า และเพราะหยดพลังมหาเทพก็เช่นกัน

หลาวหนามที่มีความคมเหล่านั้นน่ากลัวที่สุด

สำหรับเทมปาห์การถูกศีรษะลินลี่ย์ขวิดใส่...และโดยเฉพาะอย่างยิ่งเนื่องจากร่างกายของเทมปาห์ด้อยกว่าลินลี่ย์ตั้งแต่แรก....

หลังจากเกราะพลังมหาเทพป้องกันถูกทำลายเพราะแรงขวิดสามครั้ง เทมปาห์จึงไม่มีเวลาตะโกนร้อง และเสียงของเขาเงียบไปทันที

“ปัง!” “ปัง!” “ปัง!” “ปัง!” “ปัง!”

ชั่วพริบตาเดียวศีรษะของลินลี่ย์ขวิดใส่คู่ต่อสู้นับครั้งไม่ถ้วน

บีบี ฟูโซ่และแม้แต่ผู้อาวุโสทั้งสี่ของฝ่ายศัตรูจ้องมองด้วยอาการเหลือเชื่อ ศีรษะของเทมปาห์ถูกขวิดจนแหลกเละ ประกายเทพของเขาถูกขวิดจนกระเด็นออกมา...แต่ลินลี่ย์ก็ยังกระแทกศีรษะใส่ต่อ

กระแทกใส่ทั้งศีรษะ และทั้งตัว

โลหิตสาดกระเซ็นไปทุกทิศทาง เลือดเนื้อกระจายไปทั่ว เป็นภาพอนาถสุดทนดู ตาของลินลี่ย์แดงฉาน และเขาอยู่ในสภาพคลั่งอย่างหนัก

“พี่ใหญ่....” บีบีไม่เคยเห็นลินลี่ย์คลั่งขนาดนี้มาก่อน โดยการเชื่อมผ่านวิญญาณ เขาสามารถรู้สึกได้ว่าลินลี่ย์ถูกความอำมหิตไร้น้ำใจครอบงำอย่างสิ้นเชิง ความเจ็บปวดที่ทำให้บีบีต้องสั่นสะท้าน

“นี่...” ผู้อาวุโสอีกสี่คนตะลึงเช่นกัน

การสู้รบระหว่างอสูรเจ็ดดาวลงเอยแบบนี้ได้ยังไง?

ลินลี่ย์ไม่สนใจป้องกันการโจมตีของเทมปาห์ แต่กลับคว้าตัวเทมปาห์และใช้ศีรษะตนเองขวิดเทมปาห์จนตาย?

ขณะที่พวกเขาเห็นว่าลินลี่ย์แขนขาด อกก็ยุบลงไป และหน้าของเขาเต็มไปด้วยเลือด พวกเขารู้สึกหนาวเย็นจับใจ

“ลินลี่ย์, หยุด พอได้แล้ว!” ฟูโซ่ตะโกนผ่านสำนึกเทพ “หยุดเดี๋ยวนี้!” ฟูโซ่วิ่งเข้ามา และต่อยใส่ลินลี่ย์อย่างรุนแรง ร่างของลินลี่ย์สะท้านอย่างช่วยไม่ได้

หมัดนี้ดึงสติของลินลี่ย์กลับคืนมา

“ข้าทำอะไรอยู่หรือ?” ลินลี่ย์รู้สึกเหมือนกับว่าเขาเสียสติไปอย่างสิ้นเชิง จากนั้นเขามองดูรอบด้านและเดเลียที่นอนอยู่ในที่ไกล ตาของเขาแดงอย่างช่วยไม่ได้อีกครั้ง เขาหันไปมองดูผู้อาวุโสอีกสี่คน

ผู้อาวุโสสี่คนนั้นไม่มีพลังมหาเทพใช้!

ผู้อาวุโสทั้งสี่ตะลึงกับความอำมหิตโหดร้ายของลินลี่ย์ ตอนนี้พวกเขาเพิ่งรู้สึกตัว

“ผู้อาวุโสซาร์ปและคนอื่นตาย เราไม่ควรอยู่ต่อที่นี่ การปรากฏตัวของฟูโซ่เป็นเรื่องที่เราคาดไม่ถึง หนีกันเถอะ” ผู้อาวุโสทั้งสี่คนพูดผ่านสำนึกเทพ และจากนั้นพวกเขาหนีไปทุกทิศทาง

แต่ลินลี่ย์ตวาดลั่น

“ครืนน....”

แสงสีฟ้าแผ่ออกไปทุกทิศเส้นผ่าศูนย์กลางหลายร้อยเมตร กักสี่ผู้อาวุโสที่กำลังหนีไว้ภายใน แสงสีฟ้ากลายเป็นลูกบาศก์ขนาดใหญ่

คุกศิลาดำ!

คุกศิลาดำที่สร้างขึ้นจากพลังมหาเทพ!

นี่คือพลังมหาเทพธาตุน้ำ แม้ว่าจะไม่ใช่ธาตุดิน แต่ก็ยังทรงพลังมากกว่าพลังเทพระดับเทพแท้ของตัวลินลี่ย์เอง โดยเฉพาะมีความคงทนมาก สี่ผู้อาวุโสที่ถูกกักอยู่ข้างในนี้ไม่มีพลังมหาเทพ

เมื่อถูกกักอยู่ภายในคุกศิลาดำ ไม่มีทางที่พวกเขาจะหนีรอดไปได้เลย

“ลินลี่ย์....” ฟูโซ่ต้องการพูด

“ฟูโซ่ ทเวล อย่าเพิ่งรบกวนข้า ปล่อยคุกศิลาดำนี้ไว้ให้ข้าเอง ให้ข้าจัดการกับสี่คนนี้เอง!” ลินลี่ย์ทะยานขึ้นและเปิดคุกศิลาดำจากด้านบน ฟูโซ่และทเวลถอนหายใจจากนั้นบินออกไป

ภายในคุกศิลาดำ ลินลี่ย์สามารถเอาชนะพวกเขาได้ทีละคน

เนื่องจากศัตรูไม่ได้ครอบครองพลังมหาเทพ นี่จึงเป็นการต่อสู้ในระดับที่ต่างกันอย่างสิ้นเชิง

ในความมืดมิด มองไม่เห็นแสงสว่างแม้แต่น้อย

สี่ผู้อาวุโสถูกกักอยู่ในส่วนต่างๆ ของกล่องลูกบาศก์ ทุกคนทุบผนังอย่างบ้าคลั่ง แต่ไม่ว่าพวกเขาจะทำลายอย่างไร พวกเขาจะผ่านออกไปได้อย่างไร?

ภายในแต่ละห้อง

“มันจบสิ้นแล้ว” ผู้อาวุโสชุดเทาสิ้นหวังอย่างแท้จริง

“ควั่บ!” ผนังเปิดออกและมีคนผู้หนึ่งเดินเข้ามา

หัวใจของผู้อาวุโสชุดเทาสั่นสะท้านขณะที่เขามองดูร่างแปลงมังกรของลินลี่ย์ ตลอดทั้งร่างของเขาเต็มไปด้วยเลือด

“ทั้งหมดเป็นเพราะพวกเจ้า” เสียงคำรามดังขึ้น

“ควั่บ!” ลินลี่ย์พุ่งเข้าหา ผู้อาวุโสชุดเทาตกใจต้องการจะต่อต้าน แต่แสงพลังวิญญาณแผ่ออกทันที นี่คือพลังปั่นป่วนวิญญาณที่สร้างขึ้นจากพลังมหาเทพ และผู้อาวุโสชุดเทาตกอยู่ในสภาพตะลึงทันที

เมื่อลินลี่ย์จัดการกับเทมปาห์และอีกห้าคนที่เหลือ เขาสามารถใช้วิชานี้กับอีกสี่คนที่เหลือได้ อย่างไรก็ตาม ผู้อาวุโสเทมปาห์มีพลังมหาเทพปกป้องตัวเอง ดังนั้นลินลี่ย์จึงไม่มีอิทธิพลต่อเขาแม้แต่น้อย

เทมปาห์จะปกป้องอีกสี่คนได้เป็นธรรมดา

นี่คือเหตุผลที่ลินลี่ย์ไม่ใช้วิชานี้ในตอนแรก แต่ตอนนี้..ผู้อาวุโสชุดเทาตกอยู่ภายใต้ผลกระทบปั่นป่วนวิญญาณไม่ต่างอะไรกับหุ่นเชิด!

“สวัสดี, ลินลี่ย์ ข้าชื่อเดเลีย...” ในใจลินลี่ย์มีภาพที่เขาพบกับเดเลียครั้งแกในห้องชั้นเรียนเวทลมของสถาบันเอินส์ผุดขึ้นมา

“ปัง!” หมัดที่เต็มไปด้วยเกล็ดมังกรของลินลี่ย์กระแทกใส่ศีรษะของผู้อาวุโสชุดเทา

ร่างลินลี่ย์เคลื่อนเข้าไปตามตำแหน่งห้องต่างๆ ที่มีผู้อาวุโสอยู่ข้างใน

“ลินลี่ย์, ก่อนข้าจะกลับไปบ้าน, ขอข้ากอดเจ้าได้ไหม?” เมื่อบิดาของลินลี่ย์ตายปีนั้น...ในยามราตรีเมืองอู่ซัน...เดเลียพูดว่านางอยากกอดลินลี่ย์ก่อนนางจากไป

แต่เวลานั้นเดเลียกลับจูบเขา

“ปัง!” ผู้อาวุโสชุดเทาอีกคนหนึ่งตาย

ลินลี่ย์เดินต่อไปด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก ข้างหน้าเขาเป็นทางเดินเข้าไปอีกห้องหนึ่งปรากฏขึ้นที่ผนัง

“ใต้เท้า! มีคนชื่อเดเลียมารออยู่ข้างนอก นางบอกว่านางเป็นสหายร่วมชั้นเรียนเดียวกันกับท่าน นางต้องการพบท่าน” นั่นคือครั้งแรกที่พวกเขาพบกันอีกครั้งหลังจากแยกจากกันสิบปี เวลานั้น ลินลี่ย์กลายเป็นอาจารย์ลินลี่ย์ผู้มีชื่อเสียงระดับโลก ขณะที่เดเลียเป็นทูตของจักรวรรดิยูลาน

“ฮ่าหหห์”

หมัดราวกับภูเขาถล่มกระแทกใส่ร่างของผู้อาวุโสชุดเทา เสียงดังปังพร้อมกับมิติระเบิดเป็นรู ร่างของผู้อาวุโสชุดเทาระเบิดไปครึ่งหนึ่ง

ลินลี่ย์ยังมีสีหน้าปราศจากอารมณ์ เดินไปอีกสองสามก้าว เขาเข้าไปในผนังอีกห้องหนึ่ง

“เดเลีย, มีอะไรหรือ?”

“ข้าร้องไห้” เดเลียอิงหน้าอกลินลี่ย์ “ข้าอยากร้องไห้ เมื่อข้าคิดเรื่องอดีตที่ผ่านมา เจ้าอยู่ด้วยกันกับอลิซทำให้ข้าอยากจะร้องไห้ เมื่อข้าคิดถึงว่าข้าต้องรอเจ้ามานานสิบปี ข้าอยากร้องไห้...”

คืนแต่งงานของพวกเขา เดเลียอยู่ในอ้อมกอดของลินลี่ย์

หลังจากลินลี่ย์ฆ่าผู้อาวุโสชุดเทาคนสุดท้าย คุกศิลาดำหายไปทันที หยดพลังมหาเทพก็ถูกใช้หมดพอดี

“เดเลีย..” ลินลี่ย์พึมพำ

น้ำตาของเขาหลั่งออกมาปนกับเลือดบนใบหน้าของเขา

ทั้งโลกเงียบสนิท สมาชิกเผ่ามังกรฟ้าและผู้สังเกตการณ์ระยะไกลไม่กล้าส่งเสียง พวกเขาสามารถรู้สึกได้ถึงแรงกดดันที่น่ากลัว พวกเขาได้แต่ดูลินลี่ย์บินเข้ามาหาเดเลียเงียบๆ

“อุแว้.... อุแว้.....” เสียงร้องของเวดดังก้องทั้งป่าเขา

ลินลี่ย์ได้ยินเสียงร้องของลูกชายร่างอดสั่นสะท้านไม่ได้

ลินลี่ย์นั่งลงข้างร่างเดเลียเงียบๆ หน้าของเดเลียยังชุ่มด้วยน้ำตา นี่คือน้ำตาที่นางหลั่งเพราะเห็นสภาพที่ย่ำแย่ของลินลี่ย์ในระหว่างต่อสู้ ลินลี่ย์เอื้อมมือไปลูบนางอย่างนุ่มนวล ขณะนั้น...ร่างของเดเลียไม่มีรัศมีแม้แต่น้อย

“อุแว้....” เวดยังคงร้องไม่หยุด

ลินลี่ย์กลับคืนสภาพร่างมนุษย์ เขาเอื้อมมืออุ้มเวด เวดอยู่ในอ้อมแขนบิดาแต่ก็ยังร้องไม่หยุด

“อย่าร้องไห้ ลูก” ลินลี่ย์พูดเบาๆ

“พี่ใหญ่, ทั้งหมดเป็นความผิดของข้า” บีบีขอโทษเช่นกัน

“ลินลี่ย์! เดเลียยังไม่ตาย!” เสียงหนึ่งดังขึ้น ลินลี่ย์ร่างสั่นทั้งตัว และเขายืนขึ้นทันที และหันไปมองฟูโซ่ เขาพูดด้วยความรู้สึกเหลือเชื่อ “ฟูโซ่ ท่านว่ายังไง?”

ฟูโซ่พูดอย่างจริงจัง “ลินลี่ย์! ข้าบอกอย่างนี้ว่าเดเลียยังไม่ตาย ไม่เพียงแต่นางยังไม่ตายเท่านั้น คนอื่นที่ถูกเข็มของเจ้าเอลฟ์ยิงใส่ก็ยังไม่ตายเหมือนกัน”

“แต่...แต่ว่า...” ลินลี่ย์ไม่สามารถรู้สึกพลังราศีชีวิตจากเดเลียได้แม้แต่น้อย

ฟูโซ่พูดด้วยความมั่นใจ “เจ้าคนคล้ายเอลฟ์นั้นยิงเข็มแสงเขียวเป็นล้านสายออกมา หลายคนถูกเข็มแสงยิงใส่ร่วงลงไป เจ้านึกหรือว่าเจ้าคนคล้ายเอลฟ์นั่นจะสามารถฆ่าเทพชั้นสูงเป็นล้านได้ด้วยวิชานั้นอย่างเดียว?”

ลินลี่ย์ค่อยรู้สึกตัว

ความจริงไม่ว่าผู้อาวุโสคนหนึ่งจะทรงพลังเพียงไหน แต่อย่างมากก็สามารถฆ่าคนเป็นร้อยหรือเกือบพันได้ด้วยวิชาเดียว แต่จะฆ่าเทพชั้นสูงเป็นล้านน่ะหรือ? เป็นไปไม่ได้! เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด

ความจริงผู้อาวุโสที่คล้ายเอลฟ์ยิงเข็มแสงออกมา แม้ว่าจะยิงใส่คนเกือบล้าน แต่ในความเป็นจริง เพราะคนที่อยู่ในพื้นที่หนาแน่น เข็มเขียวจึงถูกคนที่อยู่ด้านหน้าบังกันเอาไว้

เป็นเรื่องน่าทึ่งแล้วถ้ามีคนตายสักหมื่นคน

“อย่างนั้นเดเลียก็ยังไม่ตาย...แต่ทำไมนางถึงไม่มีรัศมีชีวิตแม้แต่น้อย?” ลินลี่ย์หันไปมองเดเลีย เขาส่งพลังงานวิญญาณเข้าไปในใจของเดเลียช้าๆ

ภายในทะเลจิตสำนึกของเดเลีย ประกายเทพของนางยังคงอยู่กับที่ อย่างไรก็ตามทะเลจิตสำนึกของนางไม่มีการเคลื่อนไหวแม้แต่น้อย ยังคงไม่มีร่องรอยของกลิ่นอายชีวิตแม้แต่น้อย

“เจ้าคนที่คล้ายเอลฟ์นั้นน่าจะเป็นยอดฝีมือจากตระกูลอีดริคซึ่งย้ายมาจากพิภพแห่งชีวิต เขาฝึกมาทางวิถีชีวิต” ฟูโซ่พูดอย่างจริงจัง “แม้ว่าคนที่ถูกโจมตีจะไม่ตาย แต่ก็ไม่ต่างอะไรกับอยู่ในสภาพตาย”

ลินลี่ย์รีบสะบัดศีรษะ

และจากนั้นเขามองดูฟูโซ่ “ฟูโซ่! บอกข้าที เกิดอะไรขึ้นกับเดเลีย? นางจะปลอดภัยไหม?”

ฟูโซ่ถอนหายใจเบาๆ “ลินลี่ย์, การเยียวยาที่ทรงประสิทธิภาพมากที่สุดมาจากกฎวิถีชีวิต แต่ยังจะต้องเป็นยอดฝีมือที่ฝึกทางวิถีชีวิตผู้มีวิธีการประหลาดที่สุดในพลังโจมตีและทำร้ายวิญญาณ ผู้อาวุโสเอลฟ์นั้นเป็นยอดฝีมือในกลุ่มพวกเขา ก่อนจะตาย เขาปล่อยวิชานั้นกระจายไปตามเข็มแสงเขียว ซึ่งแต่ละเล่มเป็นเพียงเมล็ดพันธุ์เท่านั้น”

“เมล็ดพันธุ์?” ลินลี่ย์ไม่เข้าใจ

“ลินลี่ย์! รากฐานของคนๆ หนึ่งคือวิญญาณ!” “เข็มแสงเขียวนั่นเจาะเข้าไปในวิญญาณและเริ่มกัดกินพลังงานของวิญญาณ และแปลงเป็นพลังงานของตัวมันเอง”

“กัดกิน...และเปลี่ยนแปลง?” ลินลี่ย์เริ่มเข้าใจ

“เข็มแสงเล่มเดียวมีพลังอ่อนมาก เมื่อเทียบกับวิญญาณทั้งหมดแล้วก็เล็กน้อย อย่างไรก็ตาม จุดแสงเขียวเล่มหนึ่งเมื่อมีการกัดกินแต่ละครั้งจะแยกตัวเป็นสอง และจากนั้นจุดแสงทั้งสองจะกัดกินพลังและกลายเป็นสี่ จากสี่กลายเป็นแปด และเมื่อเป็นอย่างนี้ต่อไป...” ตาของฟูโซ่เต็มไปด้วยความกลัวเหมือนกัน “มันจะน่ากลัวมาก! แม้ว่าวิญญาณของเทพชั้นสูงจะแข็งแกร่งมาก แต่เมื่ออยู่ภายใต้การกัดกินแบบนี้ วิญญาณจะอ่อนแอลงเรื่อยๆ เมื่อถึงวันที่วิญญาณเปลี่ยนเป็นจุดสีเขียวอย่างสิ้นเชิง เดเลียถึงจะตาย!”

ลินลี่ย์รู้สึกว่าเรื่องนี้เหลือเชื่อ

วิญญาณสามารถบอกได้ว่าแข็งแรง แต่ก็เปราะบาง เมื่อวิญญาณแตกสลาย ก็เป็นอันจบสิ้น แต่การกลืนกินนี้.. ไม่ได้ทำให้วิญญาณถูกทำลายเสียทีเดียว เพราะแสงเขียวกำลังกลืนกินวิญญาณให้เป็นส่วนหนึ่งของมัน

ความจริง นี่เป็นรูปแบบกระบวนการเปลี่ยนวิญญาณ เมื่อการเปลี่ยนแปลงสำเร็จ วิญญาณเป็นอันจบสิ้น

“อย่างนั้นมีวิธีช่วยนางไหม?” ลินลี่ย์ถามทันที ฟูโซ่นี้มีระดับความสำเร็จในพลังวิญญาณสูงเช่นกัน

“เจ้าสิ่งนี้ฝังลึกเข้าไปในวิญญาณนาง การช่วยนางยากมาก” ฟูโซ่ส่ายศีรษะ “ข้าฝึกมาทางกฎธาตุไฟ พลังโจมตีของข้าทรงพลัง แต่พลังในการเยียวยา... น่าเสียดาย!”

ลินลี่ย์สีหน้าเปลี่ยนทันที

“อย่างไรก็ตาม สุดยอดฝีมือผู้ฝึกมาทางวิถีชีวิตน่าจะช่วยเดเลียได้ อย่างไรก็ตาม เราต้องรีบไปเทือกเขาสกายไรท์ก่อน” ฟูโซ่กล่าว “แต่ในเทือกเขาสกายไรท์ ตระกูลสี่อสูรศักดิ์สิทธิ์ไม่ได้ฝึกมาทางวิถีชีวิต ถ้าเราไปหายอดฝีมือที่อื่น... ไม่มีเวลา ไม่มีเวลาแล้ว!!”

ไม่มีเวลา!

คำพูดเหล่านี้แทบทำให้ลินลี่ย์ซวนเซ

“ไม่มีเวลาหรือ?” ลินลี่ย์แทบคลั่ง

“มีน้อยคนเกินไปในแดนนรกที่ฝึกมาทางวิถีชีวิต แปดตระกูลใหญ่ก็ฝึก แต่พวกเขาเป็นศัตรูของเจ้า เป็นไปได้ยังไงที่พวกเขาจะช่วย?” ฟูโซ่ส่ายศีรษะและถอนหายใจ

“ไม่, เราสามารถไปที่อื่น” ลินลี่ย์รีบกล่าว

“เป็นไปได้ ไม่มีเวลาแล้ว มันขึ้นอยู่กับอัตราการกลืนกินที่เกิดขึ้น... ในราวๆ ปีหนึ่ง วิญญาณของเดเลียจะถูกกินจนหมด” ฟูโซ่พูดพลางถอนหายใจ “ในแคว้นอินดิโก ข้าไม่รู้จักผู้มีพลังคนอื่น นอกจากแปดตระกูลใหญ่ที่มีสุดยอดฝีมือผู้เชี่ยวชาญวิถีชีวิต”

ลินลี่ย์ก้มหน้ามองดูเดเลีย

เดเลียนอนนิ่งกับที่

“ไม่...ไม่...” ลินลี่ย์ไม่อาจยอมรับได้

แม้ว่านางยังไม่ตาย แต่ในอนาคตนางจะตายงั้นหรือ?

แต่ในช่วงเวลาสั้นๆ ปีเดียว แม้ด้วยความเร็วสูงสุด เขาก็ยังไปไม่พ้นแคว้นอินดิโก แต่ภายในแคว้นอินดิโก กองกำลังที่แข็งแกร่งที่สุดก็คือตระกูลสี่อสูรศักดิ์สิทธิ์และแปดตระกูลใหญ่ ขณะที่มีเพียงตระกูลอีดริคเท่านั้นที่มาจากพิภพชีวิตมีสุดยอดฝีมือที่ฝึกมาทางวิถีชีวิต

แล้วพลังอื่นเล่า?

ตระกูลสี่อสูรศักดิ์สิทธิ์อย่างน้อยก็ไม่มียอดฝีมือเช่นนั้น

จะทำอย่างไร?

“เดเลีย..” ลินลี่ย์กำลังจะบ้า

ฟูโซ่มองเห็นชาวเผ่ามังกรฟ้าหลายคนที่นอนอยู่บนพื้น “หลายคนเหลือเกิน!” เขาได้แต่ระบายลมหายใจ “แม้ว่าเข็มแสงสีเขียวจะอ่อนแอ แต่รับมือได้ยากมาก เทพชั้นสูงธรรมดาไม่สามารถต้านทานได้ เว้นแต่พวกเขาจะมีสมบัติปกป้องวิญญาณหรือมีพลังวิญญาณที่แข็งแกร่ง แต่แน่นอน เขาจะสามารถป้องกันได้หรือถ้ามีคนใช้พลังมหาเทพ ผู้อาวุโสเอลฟ์นี้อำมหิตจริงๆ”

ลินลี่ย์จมอยู่กับความเศร้า ทันใดได้ยินคำว่า ‘พลังมหาเทพ’

“พลังมหาเทพ?” ลินลี่ย์ร่างสั่นสะท้าน

“พลังมหาเทพต้านทานได้!” ลินลี่ย์ใจสั่นสะท้าน!

“ลินลี่ย์ เป็นอะไรไป?” ฟูโซ่มองดูเขา ทันใดนั้นลินลี่ย์หันมาจ้องมองเขา “ฟูโซ่, ท่านบอกว่าพลังมหาเทพก็สามารถป้องกันมันได้หรือ? ท่านบอกว่าถ้าข้าให้หยดพลังมหาเทพเดเลีย ต่อให้นางถูกยิงใส่ นางก็จะไม่เป็นอะไรหรือ?”

“ใช่แล้ว พลังโจมตีของผู้อาวุโสเอลฟ์ทรงพลัง แต่เมื่อมาเผชิญกับพลังมหาเทพ ก็จะแตกสลายไป เป็นไปได้ยังไงที่จะทะลุผ่านแนวป้องกันของพลังมหาเทพ?” ฟูโซ่พยักหน้า “อย่างไรก็ตาม อย่าเสียใจมากมายนักเลย ที่สำคัญเจ้าเองก็ต้องใช้พลังมหาเทพขณะต่อสู้เช่นกัน”

ลินลี่ย์ตะลึง

ต่อสู้? ต่อสู้?!

แต่เขามีพลังมหาเทพสามหยด!

“ทำไมข้าไม่ให้เดเลียสักหยด? ทำไม?” หน้าของลินลี่ย์ซีดขาว “ทำไมข้าไม่ให้นาง? ทำไม? ทำไม?” แค่เพียงพลิกมือ ลินลี่ย์ก็ดึงหยดพลังมหาเทพออกมา ภายใต้แสงอาทิตย์ มองดูงดงามมาก

“นี่...” เมื่อเห็นหยดพลังมหาเทพ ฟูโซ่ตะลึงเช่นกัน

“อุแว้...” เวดยังคงร้องไม่หยุด

ลินลี่ย์ก้มหน้าดูเวดที่กำลังร้อง จากนั้นมองเดเลียที่กำลังหลับ และจากนั้นดูหยดพลังมหาเทพนี้ สายตาเขายิ่งดูขุ่นเคือง และหน้าของเขายิ่งดูบิดเบี้ยวเขียวคล้ำ และตอนนั้นเองเลือดค่อยๆ ไหลออกจากปากของเขา

“อ๊าคคคคค!!!” เสียงร้องโหยหวนด้วยความปวดใจดังออกมาจากปากลินลี่ย์ สั่นสะเทือนไปทั้งโลก