ตอนที่ 17-42 ไม่มีใครอยู่ที่นั่น
ฟูโซ่หัวเราะและพูดต่อ “ในเมื่อบีบีเห็นด้วยว่าจะพบกับสหายของข้าแล้ว อย่างเอาอย่างนี้เป็นไง เจ้าตามบริวารทั้งสองของข้าไป พวกเขาจะพาเจ้าไปที่นั่น” ฟูโซ่มองดูบีบีที่ค่อนข้างจะประหลาดใจ “เดี๋ยวนี้เลยเหรอ?”
“แน่นอน สหายของข้าผู้นั้นกำลังรอเจ้าอยู่ในตอนนี้” ฟูโซ่กล่าว
“พี่ใหญ่, งั้นข้าจะไปเดี๋ยวนี้เลย” บีบีหันไปมองลินลี่ย์
แม้ว่าลินลี่ย์จะสงสัยว่าผู้ลึกลับนี้เป็นใคร แต่เมื่อจุดนัดพบเป็นภายในเมือง ลินลี่ย์รู้สึกสบายใจขึ้นมาก เขาพยักหน้าและหัวเราะ “รีบไปรีบมาก็แล้วกัน ฟูโซ่ตั้งใจปิดบังสถานะของคนผู้นั้น ข้าจะรอให้เจ้าบอกว่าเขาเป็นใครอยู่ที่นี่”
“ได้เลย” บีบีพยักหน้าจริงจัง และจากนั้นชำเลืองมองฟูโซ่ด้านข้าง “ข้าไม่ชอบคนที่พยายามทำตัวลึกลับ”
“เจ้าเด็กน้อย” ฟูโซ่อดหัวเราะไม่ได้
บีบีก้าวเดินออกไปพลางพูด “เจ้าทั้งสองคนรีบนำทางข้า ข้าไม่รู้ที่นัดหมายที่คนลึกลับผู้นี้อยู่” บริวารของฟูโซ่เร่งความเร็วนำทางบีบี
ลินลี่ย์มองดูบีบีแยกออกไป ความสงสัยในใจของเขามากขึ้นทุกที
“ฟูโซ่” เดเลียหัวเราะขณะมองดูฟูโซ่ “เมื่อบีบีไปแล้ว ไม่จำเป็นต้องเก็บเป็นความลับต่อไปก็ได้ สหายลึกลับของท่านเป็นใครกันแน่?” ลินลี่ย์หันไปมองฟูโซ่เช่นกันรอคำตอบจากเขา
แต่ฟูโซ่เพียงแต่หัวเราะและไม่ตอบ
“เจ้าไม่รู้จักคนผู้นี้หรือ?” ลินลี่ย์ถาม
ฟูโซ่ชะงักเล็กน้อย จากนั้นกล่าว “เจ้า..ก็ไม่น่าจะรู้จักคนผู้นี้”
ลินลี่ย์มองดูฟูโซ่ด้วยความสงสัย ไม่น่าจะรู้จักคนผู้นี้? รู้ก็คือรู้ ไม่รู้ก็คือไม่รู้ แต่คำพูดของฟูโซ่มีเงื่อนงำ
“ลินลี่ย์, เจ้าอายุถึงหมื่นปีหรือยัง?” ฟูโซ่ถาม
“หมื่นปี?” ลินลี่ย์อดหัวเราะไม่ได้ “จนถึงตอนนี้ข้าฝึกมาเกินพันปีเล็กน้อย ยังห่างจากรอบพันปีที่สองอีกมาก”
“อายุยังน้อยไปหรือเปล่า?” ฟูโซ่ค่อนข้างประหลาดใจ และจากนั้นเขากล่าว “งั้นข้าแน่ใจว่าไม่ว่ายังไงเจ้าก็คงไม่เคยได้ยินชื่อสหายข้า เจ้ายังไม่เคยพบสหายข้าด้วยตัวเอง นี่เป็นเพราะ...หมื่นปีที่แล้ว สหายของข้านี้เพิ่งออกมาจากทวีปยูลานและมายังแดนนรกแห่งนี้”
ลินลี่ย์และเดเลียมองหน้ากันเองด้วยความประหลาดใจ
คนจากทวีปยูลานหรือ?
“คนจากทวีปยูลาน?” ทารอส ไดลิน ซีซาร์และคนอื่นที่ยืนอยู่หลังลินลี่ย์ประหลาดใจเช่นกัน
ฟูโซ่เห็นแววประหลาดใจและสับสนบนใบหน้าพวกเขาก็หัวเราะเบาๆ “ฮ่าฮ่า, พวกเจ้ายังคงเดาต่อไปเถอะ ข้าคร้านจะบอก... เมื่อบีบีกลับมา พวกเจ้าก็รู้เอง แต่ข้าคาดว่าพวกเจ้าคงเดาได้ยากมาก”
ลินลี่ย์ได้แต่ส่ายศีรษะหัวเราะ ฟูโซ่หยอกล้อผู้คนเหมือนกับของเล่น
“ลินลี่ย์, เจ้าจะอยู่ที่นี่อีกนานเท่าใด?” ฟูโซ่ถามทันที
“หนึ่งเดือน” ลินลี่ย์ตอบ
“โอว, นานขนาดนั้นเชียวหรือ? ข้าคงอยู่ที่นี่แค่สองวัน ถ้าเจ้ามีเวลาว่างเจ้าสามารถมาคุยกับข้าเรื่องตระกูลสี่อสูรศักดิ์สิทธิ์ของเจ้า ข้าสงสัยเรื่องตระกูลสี่อสูรศักดิ์สิทธิ์ของเจ้า” ฟูโซ่หัวเราะ
เพียงแค่นั้นในวันนั้นฟูโซ่ก็ย้ายเข้ามา โชคดีที่คฤหาสน์ที่กลุ่มของทารอสซื้อไว้กว้างขวางมีห้องพอเพียง
ตกกลางคืน
ลินลี่ย์กับเดเลียยังคงนอนอยู่บนเตียง ในราตรีงดงามน่าหลงใหลนี้สองสามีภรรยาคุยกันถึงบุคคลลึกลับ
“ข้าคิดว่าบีบีจะกลับมาในวันเดียวกันนี้เสียอีก ไม่คาดเลยว่าเขาจะใช้เวลานานทั้งวัน” ลินลี่ย์ลูบผมของเดเลียหัวเราะพลางพูดพลาง
“บางทีบีบีหลังจากพบกับคนลึกลับแล้วไม่เพียงแต่มีเรื่องคุยกัน แต่ยังมีเรื่องอื่นๆ อีกมากที่ต้องดูแล” เดเลียกล่าว “คนลึกลับนี้ความจริงมาจากทวีปยูลานเมื่อหมื่นปีที่แล้ว เราไม่เคยพบคนผู้นี้มาก่อน ข้าสงสัยจริงว่าเป็นใคร”
“ตอนแรกข้าคิดว่าเป็นลอร์ดเบรุต หลังจากนั้นเมื่อฟูโซ่พูดว่าข้าไม่เคยพบคนผู้นี้มาก่อน ข้าไม่รู้ว่าเป็นใครอีกต่อไป” ลินลี่ย์ยังคงมึนงง
และแล้วลินลี่ย์หัวเราะและก้มหน้ามองเดเลีย
“มีอะไรหรือ?” เดเลียรู้สึกว่าสายตาของลินลี่ย์ประหลาด
“เรามีลูกเพียงสองคน แม้แต่ชาวเผ่าสี่อสูรศักดิ์สิทธิ์ก็มีลูกหลานน้อยมาก ข้าไม่เชื่อว่าเราจะมีลูกคนที่สามไม่ได้” ลินลี่ย์หัวเราะเบาๆ และก้มหน้าจูบเดเลีย
“อืมม..”
หน้าเดเลียแดงเล็กน้อย นางอดค้อนลินลี่ย์ไม่ได้ และจากนั้นนางเหยียดแขนโอบคอลินลี่ย์ไว้ ทั้งสองพลิกตัวพัวพันกันและกัน....
ใครจะคิดกันว่าแม้พอฟูโซ่จากไปแล้ว บีบีก็ยังไม่กลับ ลินลี่ย์อดเป็นห่วงไม่ได้ การไปพบใครบางคนต้องใช้เวลาถึงสามวันได้ยังไง? ลินลี่ย์ถามฟูโซ่ แต่ฟูโซ่แค่บอกบอกให้เขาไม่ต้องกังวล
หลังจากรอห้าวัน...
“ผลึกบันทึกเหล่านี้ วันนี้ข้าเห็นว่ามันยอดเยี่ยม วิธีที่ยอดฝีมือจากพิภพแห่งชีวิตสู้ค่อนข้างแปลก ท่าทางที่ยอดฝีมือเขาใช้บินและกระบวนท่าเมื่อพวกเขาโจมตีงดงามมีเสน่ห์” เดเลียหัวเราะชื่นชม
ลินลี่ย์พยักหน้า “พวกที่อยู่ในพิภพแห่งชีวิตส่วนใหญ่จะฝึกมาทางวิถีแห่งชีวิต พลังโจมตีจึงสวยงามน่าทึ่ง แต่ก็ทรงพลังอย่างน่าประหลาด”
ขณะอยู่ในเมืองเมียร์ ลินลี่ย์และเดเลียมักจะไปเที่ยวชมบางส่วนของเมืองที่น่าสนใจ ต้องกล่าวว่า..ในเมืองเมียร์มีผู้คนผ่านไปมามาก มีหลายอย่างที่น่าสนใจมากกว่าในเทือกเขาสกายไรท์
ลินลี่ย์กับเดเลียหัวเราะและพูดคุยกันและกลับมายังที่พัก
เมื่อมาถึงประตูเดเลียถอนหายใจ “ข้าสงสัยว่าบีบีจะกลับมาหรือยัง นี่ก็วันที่ห้าแล้ว” แม้แต่เดเลียก็คิดอย่างนี้บ่อยๆ นางไม่ถึงกับกังวลเกินไปนัก ประการแรกบีบีอยู่ในเมืองไม่มีอะไรผิดปกติ ประการที่สองลินลี่ย์กับบีบีเชื่อมโยงวิญญาณกัน ดังนั้นพวกเขารู้สึกถึงตำแหน่งกันและกัน
ลินลี่ย์เพียงแต่ยิ้มไม่ได้พูดอะไรขณะที่เขามองผ่านประตูที่พัก
วิญญาณของเขารู้สึกได้ว่าบีบีอยู่ในที่พักนานแล้ว เสียงร้องเรียกดังขึ้นทันที “พี่ใหญ่!” ประตูถูกผลักเปิดออก และบีบีสวมหมวกฟางยืนนิ่งอยู่กับที่ข้างหน้าเขายิ้มให้ลินลี่ย์กับเดเลีย
“บีบีกลับมาแล้วหรือ?” เดเลียตกใจ และจากนั้นนางหันไปมองลินลี่ย์ ลินลี่ย์รู้สึกได้ว่าบีบีกลับมาแล้ว แต่เขาไม่พูดตอนเดินกลับ
ลินลี่ย์เริ่มหัวเราะลั่น
“บีบี เจ้าเป็นยังไงบ้าง เมื่อเจ้าไปพบกับคนลึกลับถึงกับต้องใช้เวลามากมาย นี่เป็นวันที่ห้าแล้ว” ลินลี่ย์หัวเราะขณะเดินเข้าที่พักพร้อมกับเดเลีย
ภายในคฤหาสน์ ทารอส ไดลิน ซีซาร์ โอเบรียน คามีนและคนอื่นมากันพร้อมหน้า เมื่อพวกเขาเห็นลินลี่ย์กับเดเลียเข้ามา ทารอสหัวเราะลั่น “ลินลี่ย์ ในที่สุดเจ้าก็กลับมา เราถามบีบีว่าไปพบใครมา แต่เขาปฏิเสธจะบอกเรา เขายืนยันว่าจะรอจนกว่าเจ้าจะกลับมาแล้วค่อยบอกพร้อมกัน”
บีบีย่นจมูกแค่นเสียง
ลินลี่ย์กับเดเลียหัวเราะทันทีขณะเดินเข้ามาและนั่งลง ลินลี่ย์มองดูบีบี “บีบี, เลิกล้อเล่นกับทุกคนได้แล้ว ถ้าเจ้าไม่บอกวันนี้ทารอส ไดลินและคนอื่นคงโกรธกันหมด”
ทารอสและไดลินเริ่มหัวเราะเช่นกัน นี่เป็นเรื่องเล็กน้อย และพวกเขาก็สงสัย พวกเขาจะโกรธมากมายได้ยังไง?
“ก็ได้, ข้าจะบอก” บีบีเงยหน้า “คนผู้นี้เดิมทีมาจากทวีปยูลาน”
“เรารู้เรื่องนี้แล้ว ก็เพราะคนผู้นี้มาจากทวีปยูลานนี่แหละ เราก็เลยสงสัย” ทารอสตอบทันที
บีบีจ้องมองทุกคน จากนั้นผู้แบบยิ้มเยาะ “คนลึกลับผู้นี้ก็คือ...ภรรยาของปู่เบรุตของข้า ย่าคาโรไลนาของข้าเอง!”
“คาโรไลนา?” ลินลี่ย์จำได้ทันทีว่าในทวีปยูลาน ปีนั้นบีบียังได้บอกเขาว่าภรรยาของเบรุตชื่อคาโรไลนา
ขณะที่อยู่ในทวีปยูลานลินลี่ย์ได้พบกับฮาร์วีย์ ฮาร์ทและแฮรี่ สามพี่น้อง แต่เขาไม่เคยพบคาโรไลนา เมื่อพูดกับแฮรี่และคนอื่น ลินลี่ย์จะได้ยินว่าคาโรไลนาไปจากทวีปยูลานนานแล้ว
“เป็นนางหรอกหรือ?” ทารอสส่งเสียงประหลาดใจ และจากนั้นก็เริ่มหัวเราะลั่น “ข้าน่าจะคิดได้ว่าเป็นนางนานแล้ว ท่านคาโรไลนาเป็นภรรยาลอร์ดเบรุต เป็นธรรมดาอยู่นั่นเองที่อยากจะพบกับบีบี”
“ท่านคาโรไลนาเป็นภรรยาของลอร์ดเบรุตหรือ?” โอเบรียนค่อนข้างประหลาดใจ
เมื่อโอเบรียนและซีซาร์เกิด คาโรไลนาไปจากทวีปยูลานนานแล้ว เป็นธรรมดาที่พวกเขาจะไม่เคยได้ยินชื่อคนผู้นี้ ความจริงพวกเขาไม่รู้ว่านางคือภรรยาของเบรุต
“ย่าคาโรไลนาของข้าน่ากลัวมาก” บีบีพูดอย่างสบายอารมณ์
“บีบี, ทำไมย่าคาโรไลนาถึงตามหาเจ้าในครั้งนี้เล่า? และยังใช้เวลาตั้งมากมาย” ลินลี่ย์ยังคงสงสัย
“นางช่วยปู่ข้าเอาของบางอย่างมาให้ข้า” บีบีหัวเราะ “เศษเสี้ยววิญญาณส่วนที่ห้า”
ไดลิน ทารอส โอเบรียนและคนอื่นมีสีหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย
แต่เดเลียและลินลี่ย์ค่อนข้างประหลาดใจ บีบีเคยบอกกับพวกเขาเกี่ยวกับเศษวิญญาณมาก่อน เดิมทีนั้นเป็นเพราะบีบีดูดซับเศษวิญญาณซึ่งบรรจุความทรงจำวิญญาณผู้รู้แจ้งเคล็ดความรู้ลึกลับซึ่งเป็นเหตุให้เขาสามารถเรียนรู้เคล็ดลึกลับได้สี่เคล็ดในช่วงเวลาสั้นๆ
“เมื่อไม่กี่ปีมานี้ ในที่สุดปู่ช่วยข้าหาชิ้นสุดท้ายมาได้” บีบีพูดอย่างสบายอารมณ์ “พี่ใหญ่, ท่านต้องพยายามให้หนักแล้วนะ ไม่อย่างนั้นข้าจะกลายเป็นเทพชั้นสูงก่อนท่าน”
ลินลี่ย์หัวเราะ ตอนนี้เขาเชี่ยวชาญในเคล็ดความรู้ลึกลับกฎที่ห้าแล้ว ยังเหลืออีกหนึ่ง เขาฝึกเคล็ดธาตุน้ำได้เร็วมากเช่นกัน และเชี่ยวชาญได้ถึงสี่เคล็ด
“ฮ่าฮ่า ใครจะรู้กันว่าหนึ่งในเราใครจะเป็นเทพชั้นสูงก่อนกัน?” ลินลี่ย์หัวเราะ
“พวกเจ้าสองคนพูดอะไรกัน เศษวิญญาณอะไรกัน?” ไดลิน ซีซาร์และคนอื่นพากันงงทั้งหมด ถ้าวิญญาณแตกกระจาย ก็จะถูกทำลาย แล้วยังจะมีเศษวิญญาณเหลือได้ยังไง? เศษวิญญาณใช้ทำอะไรได้?
พวกเขาไม่เข้าใจแม้แต่น้อย
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว การใช้ชีวิตในเมืองเมียร์ผ่อนคลาย สบายยิ่งนัก และในพริบตาเดียวผ่านไปหนึ่งเดือน ในวันออกเดินทางกองกำลังเผ่ามังกรฟ้ามารวมตัวพร้อมกันนอกเมืองแล้ว ทุกคนมาถึงกันเร็ว
“ใต้เท้า, กองกำลังของเผ่ามังกรฟ้าอยู่ตรงนั้น”
“เจ้าเห็นลินลี่ย์และครอบครัวไหม?”
“ไม่! พวกเขาน่าจะมาถึงในอีกไม่ช้า คนของเผ่ามังกรฟ้ายังคงรวมตัวกัน”
“รีบแจ้งแปดผู้อาวุโส บอกให้พวกเขาเตรียมตัว”
“ไม่ต้องห่วงใต้เท้า, ผู้อาวุโสทั้งแปดรู้เรื่องนี้แล้ว เมื่อกองกำลังเผ่ามังกรฟ้าออกไป ผู้อาวุโสทั้งแปดเตรียมพร้อมโจมตีในทันทีที่ได้รับแจ้ง”
“ดีแล้ว ผู้อาวุโสทั้งแปดให้ความสนใจเรื่องฆ่าลินลี่ย์เป็นอย่างมาก ไม่อาจทำผิดพลาดได้”
หน่วยข่าวกรองของแปดตระกูลใหญ่ตอนนี้จับตามองคนของเผ่ามังกรฟ้าที่รวมตัวกันอยู่ หน่วยข่าวกรองเหล่านี้จดจำคนของเผ่ามังกรฟ้าเหล่านี้ได้เมื่อพวกเขาผ่านเข้าไปในประตู
ชาวเผ่าตระกูลธรรมดาเหล่านั้นไม่ได้เปลี่ยนลักษณะ ดังนั้นเมื่อพวกเขารวมตัวกันก็ถูกจดจำได้ทันที
ผู้อาวุโสทเวลปลอมตัวและกำลังรออย่างอดทน บ่อยครั้งที่เขาจะมองไปที่ประตูเมือง “เกิดอะไรขึ้นกับลินลี่ย์? เขายังมาไม่ถึง”
“ผู้อาวุโสทเวล” เทพชั้นสูงที่เป็นบริวารของทเวลส่งสำนึกเทพถาม “คนในเผ่ามาพร้อมกันแล้ว เรารอแต่เฉพาะกลุ่มของผู้อาวุโสลินลี่ย์สามคนเท่านั้น จะให้ทำยังไง จะรอต่อไปไหม?”
ทเวลขมวดคิ้ว
“ไม่ต้อง เนื่องจากกลุ่มของผู้อาวุโสลินลี่ย์ยังไม่มา มีแนวโน้มว่าพวกเขาคงจะกลับพร้อมกับกลุ่มต่อไป หรือบางทีพวกเขาอาจกลับไปกันเอง เราไม่จำเป็นต้องกังวลไป”
ทเวลดึงอสูรโลหะขนาดใหญ่รูปเสือโคร่งออกมาทันที และชาวเผ่ามังกรฟ้าพากันขึ้นอสูรโดยสาร
“ใต้เท้า! คนเผ่ามังกรฟ้ากำลังจะออกเดินทางแล้ว มีแต่ลินลี่ย์ ภรรยาของเขา และสหายของเขายังไม่ปรากฏตัว”
“รอต่อสักครู่ดีไหม? รอต่ออีกหน่อย อสูรโลหะอาจจะใช้เวลารอคอยก่อนจะออกเดินทางก็ได้”
อย่างไรก็ตามอสูรโลหะรูปพยัคฆ์พอรับชาวเผ่าเสร็จก็ออกเดินทางโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อยทันทีและหายลับไปในขอบฟ้า ภาพนี้ทำให้หน่วยข่าวกรองสองสามคนตะลึง
“ใต้เท้า...เอายังไงดี? กลุ่มของลินลี่ย์สามคนยังมาไม่ถึง ในอสูรโลหะมีคนน้อยกว่าตอนขามาสามคน”
“ลดลงไปสามคน? อย่างนั้นดูเหมือนกลุ่มลินลี่ย์สามคนยังไม่ออกไป รีบแจ้งผู้อาวุโสทั้งแปด เอ่.. ให้ผู้อาวุโสทั้งแปดพักผ่อนต่อไปก่อน เราจะรออย่างอดทนต่อไป”
